http://aromalefkadas.gr/

Από Βιολέττα Σάντα στις 23 April, 2014ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ

Το στόλισμα της νύφης με την παραδοσιακή Λευκαδίτικη φορεσιά (βίντεο)

 0

Το βίντεο που ακολουθεί στηρίχτηκε σε μια αυθόρμητη σκέψη 

και με την πολύτιμη βοήθεια του Θανάση Κατωπόδη έγινε ένα

 βίντεο. Θα μπορούσε να αποτελέσει μια καταγραφή. 

Προσπαθήσαμε τα ρούχα και τα στολίδια της νύφης να είναι 

όσο το δυνατόν πιο αυθεντικά. Η Ντίνα Μικρώνη η «φκιάστρα» – 

κατά Πανταζή Κοντομίχη- είναι η πιο γνήσια που 

θα μπορούσαμε να βρούμε. Γεννημένη στους

 Πηγαδισάνους, μεγάλωσε βλέποντας τις γιαγιάδες

 και τις θειάδες της να ντύνονται με τα «χωριάτικα» ρούχα.

Η μητέρα της είναι από τις ελάχιστες που έχουν 

απομείνει, που ράβει ακόμα τη παραδοσιακή 

νυφιάτικη φορεσιά. Η ίδια είναι χορεύτρια στον

 «Πήγασο» Λευκάδας και βεβαίως ντύνει όλες σχεδόν 

τις άλλες νύφες του χορευτικού. 

«Νύφη» ντύσαμε την Ελεάννα Ματαράγκα.

 Η μουσική υπόκρουση 

είναι από τη «Βαρκαρόλα» του Δημήτρη Λάγιου.

Βιολέττα Σάντα

Ο Γολγοθάς των Αγίων Αναργύρων

WEDNESDAY,  APRIL 16, 2014

Ο Γολγοθάς των Αγίων Αναργύρων

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

 

Ηθελα να σας  πώ για το ναό  των Αγίων Αναργύρων στη Λευκάδα, αυτόν που δεν θα ξαναζήσει ποτέ μέρες λαμπρές  γιατί ο πατερούλης δεν λειτουργεί πλέον και η ενορία μας σώπασε δια παντός. Ο Σεβασμιώτατος κ. Θεόφιλος έβαλε και σφραγίδα στον αστικό ναό μας, βυθίζοντας το Λευκαδίτικο λαό σε ένα ακόμη πένθος.

Είναι μεγάλο μεγάλο πένθος Σεβασμιώτατε να κλείνετε ένα ναό, που φιλοξένησε επί αιώνες όλες τις αστικές οικογένειες της Λευκάδας, που στα στασίδια του κάθησαν άνδρες και γυναίκες μιας πόλης που έζησε στο πετσί της κατακτητές Ενετούς, Τούρκους και κουρσάρους.

Κι όμως κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να σφραγίσει τον ιστορικό ναό των Αγίων Αναργύρων με τις ωραίες Αναγενησιακές εικόνες του, το περίτεχνο τέμπλο του και τα βιτρό παράθυρά του. Με τον όμορφο κήπο του, το επιβλητικό καμπαναριό του και την γηραλέα φοινικιά, που ετοιμάζει κάθε χρόνο τους φοίνικες  για τη ημέρα των Βαίων.

Εκεί μεγάλωσαν Χριστιανικά γενιές και γενιές ανθρώπων, βαφτίστηκαν, παντρεύτηκαν, έκλαψαν τους δικούς τους στο φέρετρο το ακουμπισμένο στις ιερές πλάκες του ναού. Εκεί εκατοντάδες Λευκαδίτες συμμετείχαν στις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, μεταλαμβάνοντας των Αχράντων Μυστηρίων.

Χριστούγεννα, του Αγιασμού και όλες τις μέρες του Αγίου Πάθους ο ναός πλημμύριζε από κόσμο, που ερχόταν να ακούσει τις ιερές ακολουθίες από τον εφημέριο και πατέρα μου παπα-Νικόλα Φραγκούλη και την υπέροχη πολυφωνική χορωδία του Πάνου Ορφανού. Και η προσέλευση των πιστών κορυφωνόταν στις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και τη νύχτα της Ανάστασης, οπότε ο κόσμος κυριολεκτικά έπνιγε την εκκλησιά μας και τους γύρω δρόμους.

Σεβασμιώτατε, εμείς σας υποδεχτήκαμε με ανοιχτές τις αγκαλιές στη Λευκάδα μας. Θεωρήσαμε πως ένας νέος αέρας έπνεε με την εκλογή σας και τον ερχομό σας  στο νησί μας. Πιστέψαμε στο δυναμισμό και το πάθος της νεότητάς σας.  Σας δώσαμε την ευκαιρία να αποδείξετε την πολιτεία σας.

Ομως εσείς βυθίζετε διαρκώς σε πένθος τη Λευκάδα μας. Εσείς στερείτε τους ιστορικούς ναούς της από Λευκαδίτες ιερείς, οι οποίοι γνωρίζουν το χριστεπώνυμο πλήθος και έχουν τη δυνατότητα  να αναπτύξουν μαζί του σχέση αγάπης , σεβασμού και κατανόησης.

Εσείς  διορίσατε στο ναό της Παναγίας των Ξένων ένα ιερέα που δεν έχει σχέση με τη Λευκάδα, που αγνοεί την ιερή παράδοση του νησιού μας. Γιατί η παράδοση παρότι ερίζεται στο Ορθόδοξο τελετουργικό, διαμορφώνεται από τα έθιμα των τόπων επίσης. Κι έτσι κυριολεκτικά βομβαρδίσατε τον κόσμο της Παναγίας των Ξένων, που τα έχασε με τις καινοτομίες του νεόφερτου εφημέριου.

Τώρα αποφασίσατε να κλείσετε τους Αγίους Αναργύρους, τη λατρεμένη εκκλησία των Λευκαδίων. Και να την αφήσετε βουβή, εγκαταλελειμένη, βυθισμένη στη σιωπή. Εκεί που άλλοτε αντηχούσε η Χριστιανοσύνη, τώρα πένθος και παρατεταμένη εγκατάλειψη.

Σεβασμιώτατε, έχετε ακόμη καιρό να επανορθώσετε. Μπορείτε να διορίσετε στους Αγίους Αναργύρους ένα από τους λαμπρούς Λευκαδίτες ιερείς, που θριαμβεύουν στα χωριά της Λευκάδας με το πνεύμα και την Χριστιανική παιδεία τους. Μπορείτε να ξαναφέρετε στο ναό τη χαμένη του αίγλη!

Δώστε στους ναούς της Λευκάδας την θέση που τους αξίζει, κάντε τους να ξαναζήσουν λαμπρές μέρες. Ηδη η Μητρόπολη – Ευαγγελίστρια υπό τον πατέρα Γεράσιμο , ο Αγιος Μηνάς υπό τον πατέρα Διονύσιο και ο Αγιος Νικόλαος υπό τον πατέρα Αναστάσιο αποδεικνύουν έμπρακτα τη σχέση των ντόπιων ιερέων με το ποίμνιό τους.

Ο Γολγοθάς των Αγίων Αναργύρων ας καταλήξει στην Ανάσταση!

Καλή Ανάσταση!

O Ρεμβασμός του Λευκάδιου Χέρν

Από Βιολέττα Σάντα στις 26 April, 2014    http://aromalefkadas.gr

Ο «Ρεμβασμός» του Λευκάδιου Χέρν

 0

Ο Λευκάδιος Χέρν, προς τιμήν του οποίου διοργανώνεται
τριήμερη εκδήλωση στις 4-5-6 Ιουλίου 2014 στην γενέτειρα
 του Λευκάδα είναι ο συγγραφέας, δημοσιογράφος,
 μελετητής αρχαίων ελληνικών κειμένων, ταξιδευτής του κόσμου
 με συνεχή αναζήτηση της πολιτισμικής διαφοράς ανατολής και δύσης.

Ο ίδιος αναφέρει σε γράμμα του στο φίλο του Hall Chamberlain:
«Περισσότερο και περισσότερο και ακόμα περισσότερο
 αισθάνομαι και βλέπω την ομοιότητα ανάμεσα στην
ιαπωνική ζωή, σκέψη και καλαισθησία με την αρχαία Ελλάδα.
Κάθε μέρα ανακαλύπτω κάτι στη ζωή γύρω μου
παρόμοιο με την αρχαία Ελληνική ζωή»

Ο θάνατος τον βρήκε στα 54 χρόνια του
έχοντας αφήσει σπουδαίο συγγραφικό έργο. Ιστορικοί,
 ποιητές, φιλόσοφοι, Ιαπωνολόγοι διερευνούν
 σήμερα το έργο του «εθνικού συγγραφέα της Ιαπωνίας».

Σας παραθέτω ένα τρυφερό κείμενο από το
 βιβλίο του που πρόσφατα κυκλοφόρησε
μεταφρασμένο από την Τέτη Σώλλου με το τίτλο
 «Κοττό», ενδεικτικό της ελεύθερης σκέψης του
 και ευαισθησίας του.

Ελένη Μ.Ματαράγκα

Ρεμβασμός

Έχει ειπωθεί ότι ο άνθρωπος έχει για τον θάνατο,
τον ίδιο φόβο μ’ ένα παιδί, που έρχεται στον κόσμο
 κλαίγοντας, γιατί δεν ξέρει ποια στοργικά χέρια το περιμένουν.
Σίγουρα αυτή η σύγκριση δεν αντέχει σε επιστημονικό έλεγχο,
αλλά σαν ευχάριστο παιχνίδι της φαντασίας είναι όμορφη,
ακόμα και για τους αγνωστικιστές –για κείνους που πιστεύουν
ότι το ανθρώπινο πνεύμα χάνεται μαζί με το σώμα
 και ότι η αιώνια συνέχιση της προσωπικότητας
 δεν είναι παρά αιώνια δυστυχία.

Είναι όμορφη –νομίζω– γιατί υπαινίσσεται με τόσο
μύχιο τρόπο την ελπίδα ότι στην υψηλότερη γνώση
 το Απόλυτο θα αποκαλυφθεί απέραντο,
 όπως η μητρική αγάπη. Μια τέτοια σύλληψη
είναι της Ανατολής και όχι της Δύσης, όμως
εναρμονίζεται με κάποια αντίληψη αόριστα
προσδιορισμένη στις περισσότερες δυτικές
πεποιθήσεις μας. Μέσα από αρχαίες
 ζοφερές συλλήψεις του απολύτου ως πατέρα,
 σιγά σιγά πήρε πνοή ένα όψιμο και φωτεινό
όνειρο απέραντης τρυφερότητας –
η εξευγενιστική ελπίδα, που δημιουργήθηκε
 από τη μνήμη της γυναίκας ως μητέρας•
και όσο οι φυλές εξελίσσονται προς υψηλότερα
πράγματα, τόσο πιο θηλυκή γίνεται
 η αντίληψή τους περί του θείου.

Αντιστρόφως, αυτή η σκέψη πρέπει
να υπενθυμίζει ακόμα και στον πιο
 δύσπιστο ότι σύμπασα η ανθρώπινη εμπειρία
δεν έχει γνωρίσει τίποτα ιερότερο
 από τη μητρική αγάπη –τίποτε άλλο
που να του ταιριάζει τόσο επάξια ο χαρακτηρισμός
 «θεϊκό». Μόνο η μητρική αγάπη μπορούσε
 να δώσει τη δύναμη στη λεπτεπίλεπτη
ζωή της σκέψης να ξεδιπλωθεί και
ν’ αντέξει πάνω στην επιφάνεια αυτού
του αξιολύπητου μικρού πλανήτη• μόνο μέσα από
 την υπέρτατη ανιδιοτέλεια μπόρεσαν τα ευγενέστερα
 αισθήματα του ανθρώπου να βρουν
τη δύναμη ν’ ανθίσουν• μόνο με
τη βοήθεια της μητρικής αγάπης μπόρεσαν
 οι υψηλότερες μορφές πίστης στο Αόρατο να πάρουν ζωή.

Αλλά συλλογισμοί αυτού του είδους μάς κάνουν
 ν’ αναρωτιόμαστε «πού πάμε» και «από πού ερχόμαστε».
 Πρέπει ο οπαδός της εξέλιξης να σκέφτεται
τη μητρική αγάπη απλώς σαν αναγκαίο αποτέλεσμα
 της υλικής συγγένειας –σαν έλξη ατόμου από άτομο;
Ή μπορεί να αποτολμήσει να διατρανώσει,
μαζί με τους αρχαίους στοχαστές της Ανατολής
, ότι όλες οι ροπές των ανθρώπων σχηματίστηκαν
από έναν αιώνιο ηθικό νόμο και ότι κάποιες
είναι θεϊκές, γιατί είναι εκδηλώσεις των τεσσάρων
απέραντων αισθημάτων; Ποια σοφία θ’ αποφασίσει
 για μας; Και ποιο το όφελος να ξέρουμε ότι τα
 υψηλότερα αισθήματά μας είναι θεϊκά
 αφού η φυλή μας είναι καταδικασμένη
ν’ αφανιστεί; Όταν η μητρική αγάπη θα
 έχει σφυρηλατήσει το μέγιστο για την
 ανθρωπότητα, τότε αυτό το μέγιστο
 δεν θα πήγαινε στα χαμένα;

Σε πρώτη σκέψη, πράγματι, το αναπόδραστο
τέλος πρέπει να παρουσιάζει την πιο μαύρη τραγωδία
που μπορεί να φανταστεί κανείς –μια τεράστια τραγωδία!
Στο τέλος ο πλανήτης μας θα πεθάνει. Η γαλανή
του ατμόσφαιρα θα συρρικνωθεί και θα σβήσει,
 οι θάλασσές του θα στεγνώσουν και το χώμα
του θα αφανιστεί αφήνοντας στο σύμπαν μόνο
ένα απόρριμα από άμμο και πέτρα –το μαραμένο
 πτώμα του κόσμου. Για καιρό ακόμα αυτή
η μούμια θα γυρίζει γύρω από τον ήλιο,
 όπως το νεκρό φεγγάρι κάνει κύκλους τις
νύχτες, με το ένα του πρόσωπο στην ανυπόφορη
ζέστη και το άλλο στο παγωμένο σκοτάδι.
 Έτσι θα κάνει κύκλους ο πλανήτης μας,
λευκός και φαλακρός σαν νεκροκεφαλή
και σαν νεκροκεφαλή θα ξεθωριάζει,
θα ραγίζει και θα θρυμματίζεται, καθώς
θα έλκεται όλο και πιο πολύ από τον
 φλεγόμενο γονιό του, για να εξαφανιστεί
ξαφνικά μέσα στην κυκλωνική αστραπή
της ανάσας του. Ο ένας μετά τον άλλον
 θ’ ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι πλανήτες.
 Τότε το ίδιο το παντοδύναμο αστέρι θα αρχίσει
να εξασθενεί και να τρεμοσβήνει
 με αποτρόπαιες αλλαγές χρωμάτων –
να πυρακτώνεται ως τον θάνατό του
. Και τελικά το καρβουνιασμένο πέτρωμά του
, εκσφενδονισμένο σε κάποια κολοσσιαία
 ηλιακή πυρά, θα γίνει ατμός πιο λεπτός
 και από το όνειρο της σκιάς ενός φαντάσματος…

Τότε, ποιο θα ήταν το όφελος του μόχθου της ζωής –της ζωής που εξαλείφθηκε χωρίς ν’ αφήσει ούτε ένα σημάδι που να δείχνει το μέρος όπου καταποντίστηκε στην απέραντη άβυσσο; Τότε, ποια θα ήταν η αξία της μητρικής αγάπης και του νεκρού κόσμου της ανθρώπινης στοργής, με τις θυσίες του, τις ελπίδες, τις αναμνήσεις, τις θεϊκές απολαύσεις και τους ακόμα πιο θεϊκούς πόνους του, τα χαμόγελα, τα δάκρυα και τα καθαγιασμένα χάδια και τις αμέτρητες προσευχές στους αμέτρητους εξαφανισμένους θεούς;

Τέτοιες αμφιβολίες και φόβοι δεν ταράζουν τον στοχαστή της Ανατολής. Εμάς αναστατώνουν, κυρίως εξ αιτίας των παλιών λανθασμένων τρόπων σκέψης που γεννούν τον τυφλό φόβο μήπως αυτό που αποκαλούσαμε ψυχή δεν είναι ουσία, αλλά μορφή… Οι μορφές εμφανίζονται κι εξαφανίζονται σε μια αδιάκοπη εναλλαγή, αλλά μόνο η ουσία είναι αληθινή. Τίποτα αληθινό δεν μπορεί να χαθεί, ακόμα και αν διαλυθούν εκατομμύρια κόσμοι. Απόλυτη καταστροφή, παντοτινός θάνατος –όλοι αυτοί οι όροι του φόβου δεν αντιστοιχούν σε καμία αλήθεια, αλλά στον αιώνιο νόμο της αλλαγής. Οι μορφές θα χαθούν, καθώς τα κύματα έρχονται και σπάνε• διαλύονται για να ξαναφουσκώσουν. Τίποτα δεν χάνεται…

Στη θολή καταχνιά της διάλυσής μας θα επιζήσει η ουσία όλων αυτών που κάποτε υπήρξαν ζωντανοί άνθρωποι –οι μονάδες όλων των υπάρξεων τωρινών και περασμένων, με όλες τις σχέσεις τους, όλες τις ροπές τους, όλη την κληρονομιά των δυνάμεων που κάνουν το καλό ή το κακό, όλες τις δυνατότητες που συσσωρεύτηκαν μέσα από μυριάδες γενεές, με όλη την ενέργεια που σχημάτισε τη ρώμη των φυλών –και για αμέτρητους καιρούς θα είναι σε τροχιά γύρω από τη ζωή και τη σκέψη. Μεταλλαγές μπορεί να υπάρξουν• αλλαγές θα φέρει επίσης η αύξηση ή η μείωση των σχέσεων, η αφαίρεση ή η πρόσθεση των ροπών, γιατί τότε η σκόνη μας θα έχει αναμειχθεί με τη σκόνη αναρίθμητων κόσμων και των ανθρώπων τους. Αλλά τίποτα ουσιώδες δεν μπορεί να χαθεί. Αναπόφευκτα θα μεταλαμπαδεύσουμε το μερίδιο που μας αναλογεί για να φτιαχτεί ο μελλοντικός κόσμος, από την ουσία του οποίου κάποια άλλη νοημοσύνη θα εξελιχθεί σιγά σιγά. Όπως η δική μας ψυχή πρέπει να κληρονόμησε κάτι από τους αναρίθμητους κόσμους που χάθηκαν, έτσι και οι μελλοντικές ανθρωπότητες θα κληρονομήσουν όχι μόνον από μας, αλλά και από τα εκατομμύρια πλανήτες που υπάρχουν ακόμα.

Γιατί η εξαφάνιση του κόσμου μας αντιπροσωπεύει, μπροστά στην εξαφάνιση του σύμπαντος, την απειροελάχιστη λεπτομέρεια μιας σκέψης που σβήνει• οι ανθρώπινες σφαίρες, που πρέπει να μοιραστούν την καταδίκη μας, θα ξεπεράσουν κατά πολύ το ορατό φως του ουρανού. Και όμως αυτές οι αναρίθμητες ηλιακές φωτιές, με τους εκατομμύρια αθέατους ζωντανούς πλανήτες με κάποιο τρόπο θα εμφανιστούν και πάλι.

Ξανά ο εκπληκτικός κόσμος, που γεννιέται από τον εαυτό του και καταστρέφεται από μόνος του, θα ξαναρχίσει την αστρική περιδίνησή του πάνω από τα βάθη της αιωνιότητας. Και η αγάπη που παλεύει για πάντα με τον θάνατο, θα ξανασηκωθεί μέσα από μία καινούργια απεραντωσύνη του πόνου για ν’ αναζωπυρώσει τον παντοτινό αγώνα της.

Το φως του χαμόγελου της μητέρας θα επιζήσει πέρα από τον ήλιο μας και το σκίρτημα του φιλιού της θα διαρκέσει πέρα από το σκίρτημα των άστρων, η γλυκύτητα του νανουρίσματός της θα επιζήσει σε νανουρίσματα κόσμων που δεν έχουν ακόμα εξελιχθεί, η τρυφερότητα της πίστης της θα ζωηρέψει τη φλόγα των προσευχών προς τους οικοδεσπότες άλλων ουρανών –σε θεούς πέρα από τον χρόνο. Και το νέκταρ του στήθους της ποτέ δεν χάνεται, αυτό το λευκό ρυάκι θα κυλάει για να θρέψει τη ζωή μιας ανθρωπότητας πιο τέλειας από τη δική μας, όταν ο Γαλαξίας που απλώνεται πάνω από τη νύχτα μας, θα έχει χαθεί για πάντα στο διάστημα.

Το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στην Ιρά Αθανίου http://www.lefkada-ionio.gr/

http://www.lefkada-ionio.gr/

Στη νότια Λευκάδα, αρκετά κοντά στο ακρωτήριο Λευκάτας, βρίσκεται το παλιό μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Η ονομασία "Ιρά" (στη χερσόνησο της "Ιεράς Νηράς" ή "Νιρά", όπως το λένε συνήθως οι ντόπιοι), πιθανώς έχει σχέση με το Ιερό του Λευκάτα Απόλλωνα που βρίσκεται στο ακρωτήρι.

Το 1087 πέρασε από την περιοχή το λείψανο του Αγίου Νικολάου, το οποίο μετέφεραν Σταυροφόροι από τα Μύρα της Μικράς Ασίας στο Μπάρι της Ιταλίας και λίγο αργότερα λέγεται ότι χτίστηκε εκεί το μοναστήρι, ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι ανακαινίστηκε τον 17ο αιώνα. Σε ανάμνηση της μεταφοράς του λειψάνου από εκεί, το μοναστήρι πανηγυρίζει στις 10 Μαϊου.

Στη Μονή σώζεται σε καλή κατάσταση το τέμπλο (έργο του 1799, από τον Ανδρέα Μπέτζο) ενώ επίσης σε αυτή ανήκει και η εικόνα του Αγίου Νικολάου (έργο του 1699, από τον Δημήτριο Φώσκαρη).

Έξω από το μοναστήρι βρίσκεται παλιό αλώνι καθώς και πέτρινες κατασκευές που χρησίμευαν ως κυψέλες για μελίσσια, καθώς η περιοχή είναι πολύ γνωστή για το μέλι που παράγει από το άφθονο θυμάρι που υπάρχει εκεί.

Λόγω της απομακρισμένης θέσης του μοναστηριού, λέγεται ότι αυτό χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα και ως τόπος εξορίας κληρικών.

Ο αρχαιότερος χριστιανικός ναός της Λευκάδας – Το ξωκκλήσι του Αϊ-Γιάννη του Αντζούση

BY KOLIVATA01 | ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 28, 2008 · 6:55 ΠΜ

↓ Jump to Comments

Το ξωκκλήσι του Αϊ-Γιάννη του Αντζούση βρίσκεται στα βορειοδυτικά του νησιού, κοντά στην πόλη της Λευκάδας, εκεί όπου τερματίζει η ομώνυμη παραλία. Το εκκλησάκι είναι κτισμένο σε μια προϋπάρχουσα σπηλιά, που μεγεθύνθηκε όταν χτίστηκε ο ναός, καμιά εκατοστή μέτρα πιο πάνω από ένα μικρό κολπίσκο. Όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Μαχαιράς στο σύγγραμμά του “Ναοί και μοναί της Λευκάδος” (Βιβλιοθήκη Ιστορικών Μελετών, Αθήναι 1957, Σελ. 176) πρόκειται για τον αρχαιότερο Ναό της Λευκάδος. Δεν είναι όμως απολύτως εξακριβωμένο πότε ιδρύθηκε.

Ο Μαχαιράς είναι αυτός που πρώτος αντίκρουσε τις μυθοπλασίες του “ιστορικού” Περιτσόπουλου -τις αναπαράγει αβασάνιστα και ο μεταγενέστερος ιστορικός Σπυρ. Βλαντής στο έργο του “Η Λευκάς υπό τους Φράγκους, τους Τούρκους και τους Ενετούς (1204-1797)”- περί της ιδρύσεως του ναού από τον Επίσκοπο Λευκάδας Σωσίωνα, που χειροτονήθηκε, όπως αναφέρει ο Περιτσόπουλος, από τον Επίσκοπο Ηρωδίωνα στα μέσα του πρώτου μετά Χριστόν αιώνα, και ότι ο Απόστολος Παύλος, διερχόμενος από τη Λευκάδα για να μεταβεί στη Ρώμη, αποβιβάστηκε στο νησί και τέλεσε μαζί με τους προαναφερόμενους επισκόπους τη θεία μυσταγωγία στον εν λόγω ναό.

Ο Μαχαιράς, βασιζόμενος και στο ιστορικό γεγονός ότι τους τρεις πρώτους μετά Χριστόν αιώνες δεν συνηθιζόταν να ανεγείρονται ναοί ως τόποι λατρείας από τους πρώτους χριστιανούς, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το σπήλαιο όπου είναι χτισμένος ο ναΐσκος, μπορεί μεν να λειτούργησε από παλιά ως προσευχητήριο για τους πρώτους Λευκαδίτες χριστιανούς, αλλά ότι ο ναός χτίστηκε πολύ αργότερα το 1331 από τους Φράγκους, τους Ανδηγαυούς ιππότες, επ’ ονόματι του Αγίου Ιωάννου, όταν αυτοί κατάλαβαν το νησί υπό τον δούκα Βάλτερο Β’ Βριέννιο (Ουαλτέριος κατά τον Χοπφ-Ρωμανό), κόμητα της Βριέννης. Έτσι εξηγείται και η ονομασία του ναΐσκου Άγιος Ιωάννης ο Αντζούσης (d’ Anjou, εξελληνισμένα Ανδηγαυϊκός – το δουκάτο του Ανζού βρισκόταν στα όρια του σημερινού γεωγραφικού νομού της Γαλλίας Μαίν – ε – Λουάρ, στη Δυτική Γαλλία).

Από το 16ο αιώνα ο ναός ήταν μετόχι της Παναγίας της Γύρας, ενώ σήμερα είναι ξωκκλήσι του ναού του Αγίου Νικολάου της πόλης της Λευκάδας.

[Στις πιο κάτω φωτογραφίες φαίνονται πλάκες του δαπέδου του ναΐσκου με παραστάσεις ανάγλυφου δικέφαλου αετού]

BY KOLIVATA01

100 ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΚΑΒΒΑΔΑΣ http://www.lefkadapress.gr/

Τετάρτη, 16 Απριλίου 2014 07:57

100 ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΚΑΒΒΑΔΑΣ ^Κύριο

Γράφτηκε από τον  LefkadaPress

• μέγεθος γραμματοσειράς   
• Εκτύπωση

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

(2 ψήφοι)

ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ ΧΑΡΙΛΑΟΥ Π.ΚΑΒΒΑΔΑ

  

Με τον τίτλο αυτό ιδρύθηκε… με τον τίτλο αυτό γιορτάζει τα 100 του χρόνια.

Γίναμε 100 λοιπόν… Και ξεδιπλώνονται μνήμες από το παρελθόν και συγχρόνως εγκαινιάζουμε την προοπτική του μέλλοντος.

Χρειάζεται προσαρμογή στις νέες συνθήκες με καινούργια τμήματα με νέες προοπτικές…

Βότανα – φυσική διατροφή – καλλυντικά τρίτης γενιάς- παιδικές τροφές- προϊόντα με γλουτένη για διαβητικούς και ότι αφορά το παιδί – σε αυτό τον τομέα δώσαμε ιδιαίτερη σημασία.

Το φαρμακείο θα αποκτήσει σύγχρονο παρασκευαστήριο ενώ θα αυξηθούν οι ώρες λειτουργίας του.

Σας καλούμε λοιπόν το ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 19/04/2014 από τις 10 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι σε μία γιορτή…

Σας περιμένουμε…

Ο Σύλλογος Λευκαδίων Πάτρας Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ σας εύχεται Καλό Πάσχα !

                                            Καλή Ανάσταση Χρόνια Πολλά  !!                                                                                        Το μήνυμα της Ανάστασης να φέρει ζεστασιά και γαλήνη
                                          στις δύσκολες μέρες που ζούμε ..


                                 

᾿Ανέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τα δεσμά, ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλη, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν

᾿Ανέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τα δεσμά, ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλη, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν

Πανηγυρίζει μεγαλοπρεπῶς καί μέ πνευματική εὐφροσύνη ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Θεοῦ τήν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, διότι μέ τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερο ἐξανάστασί Του ἔλυσε τά δεσμά τοῦ θανάτου καί ἀπελευθέρωσε τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν τυραννία του, «ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκὶ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν». ῾Η ἐκ νεκρῶν ἀνάστασις τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ προανάκρουσμα τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. ῾Ο Χριστός μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν αἰχμαλωσία τοῦ θανάτου, ἔγινε, «ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος», δηλαδή ὁ Χριστός, ἐνῶ ἦταν ἐλεύθερος ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου καί ὁ θάνατος δέν εἶχε τήν δύναμι νά τόν κυριεύσει, ἐν τούτοις πέθανε καί νεκρώθηκε, προκειμένου νά ἐλευθερωθοῦμε ἐμεῖς ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου καί νά ἔχουμε ἐλπίδα ἀναστάσεως. ῾Ο δέ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀναφερόμενος σ’ αὐτή τήν ὑπερφυῆ εὐεργεσία τοῦ φιλανθρώπου Κυρίου, μᾶς λέει χαρακτηριστικά, ὅτι ὁ Χριστός «δέν ἀρνήθηκε τήν γεῦσι τοῦ θανάτου. Πέθανε σωματικά καί μέ τόν θάνατό Του καταργεῖ τόν θάνατο, στήν φθορά χαρίζει τήν ἀφθαρσία καί κάνει τήν νέκρωσι πηγή τῆς ἀναστάσεως».

Αὐτή ἡ θεμελιώδης χριστολογική διδασκαλία, μέ τίς ἀνθρωπολογικές καί σωτηριολογικές διαστάσεις της, ἀποτελεῖ τήν αἰτία τῆς ἀνέκφραστης χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως τῶν πιστῶν. Καί γιά νά ἔχουμε τήν χαρά αὐτή πληρωμένη καί ὁλοκληρωμένη στήν καρδιά μας, θά ἐμβαθύνουμε στό ψαλμικό λόγιο «ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος» (Ψαλμ. 88, 5).

῾Ο λόγος αὐτός λέγεται ἀπό τόν Χριστό καί σημαίνει·

1. ῎Αν καί νεκρώθηκα καί εὑρισκόμουν στόν τάφο, ἤμουν ἐλεύθερος, ἀπό τήν διαφθορά καί τήν διάλυσι τοῦ σώματός μου. Γι’ αὐτό καί τό σῶμα Του δέν διαλύθηκε στόν τάφο, οὔτε σάπισε, οὔτε ἀνέδιδε δυσωδία, σύμφωνα μέ τήν ῾Αγία Γραφή (Πράξ. β´ 31).

2. ᾿Εγώ μόνος κατέβηκα θεληματικά στόν ῞ᾼδη καί δέν ὁδηγήθηκα ἀπό ἄλλους ἐκεῖ. ῾Ο ἅγιος Κύριλλος ῾Ιεροσολύμων σχολιάζει αὐτό τό χωρίο καί λέει·

«᾿Ενῶ ὅλοι σπουδαῖοι καί φαῦλοι ὁδηγοῦνται στόν ῞ᾼδη ἀπό κάποιους, ὅπως ὁ Λάζαρος ἀπό τούς ᾿Αγγέλους, ὅπως ὁ ἄφρων πλούσιος ἀπό τούς “ἀπαιτοῦντες τήν ψυχήν αὐτοῦ”, ἐγώ θέτω αὐτήν ἀπό μόνος μου· διότι μόνος ἀπέθανεν ὁ ᾿Ιησοῦς γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ, ὁδηγούμενος στόν θάνατο, κατά τήν φωνή τοῦ ῾Ησαΐου, καί ἐνῶ ἦταν νεκρός, ἦταν ὁ μόνος ἐλεύθερος μεταξύ τῶν νεκρῶν, διότι δέν εἶχε ἁμαρτία, ἡ ὁποία νά τόν ἐξουσίαζε, γι’ αὐτό καί ἔλεγε· “᾿Εγώ θυσιάζω τήν ζωή μου, ὥστε νά τήν ξαναπάρω πίσω. Κανείς δέν μοῦ τήν παίρνει· ἐγώ μόνος μου τήν προσφέρω. ᾿Από μένα ἐξαρτᾶται νά τήν προσφέρω κι ἀπό μένα ἐξαρτᾶται νά τήν ξαναπάρω πίσω”» (᾿Ιωάν. ι´ 17-18). ῞Ολοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν αἰτία θανάτου τήν ἁμαρτία, ἐπειδή καί ἐπιτίμιο καί τιμωρία τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος, μόνος δέ ὁ Χριστός ἦτο ἀναίτιος θανάτου ἐπειδή ἦταν ἀναμάρτητος.

3. Εἶμαι ἐλεύθερος, διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀποθνήσκουν στανικῶς, χωρίς νά τό θέλουν, γι’ αὐτό καί εἶναι ὑποδουλωμένοι στόν θάνατο καί στόν φόβο τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό τό θέμα ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος γράφει στήν πρός ῾Εβραίους ἐπιστολή· «καὶ ἀπαλλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας». (β´ 15).

4. ῾Ο Χριστός δέν κρατήθηκε ἀπό τά δεσμά τοῦ ῞ᾼδου, ἀλλ’ ἐλεύθερα καί ἐξουσιαστικά ἀναστράφηκε σ’ αὐτόν καί ἔλυσε τά δεσμά τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. ῾Η ὑμνολογία τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ἐξυμνώντας τήν θριαμβευτική καί ἔνδοξο κάθοδο τοῦ Κυρίου στόν ῞ᾼδη, συνέθεσε θρῆνο, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στόν προσωποποιημένο ῞ᾼδη καί τόν βρίσκουμε αὐτόν τόν θρῆνο σέ ἕνα ἐκφραστικώτατο ἑσπέριο στιχηρό τοῦ Μεγάλου Σαββάτου· «Σήμερον ὁ ῞ᾼδης στένων βοᾷ· Κατελύθη μου ἡ ἐξουσία· ἐδεξάμην θνητόν, ὥσπερ ἕνα τῶν θανόντων· τοῦτον δὲ κατέχειν ὅλως οὐκ ἰσχύω, ἀλλ’ ἀπολῶ μετὰ τούτου ὧν ἐβασίλευον· ἐγὼ εἶχον τοὺς νεκρούς ἀπ’ αἰῶνος, ἀλλὰ οὗτος ἰδοὺ πάντας ἐγείρει». Οἱ πιστοί ζοῦμε στήν ᾿Εκκλησία μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι ὁ ἀναστημένος Χριστός θά ἐλευθερώσει καί ἐμᾶς ἀπό τά δεσμά τοῦ ῞ᾼδου καί τοῦ θανάτου. ῾Ο λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἐγγυᾶται, ὥστε νά ἔχουμε βεβαία καί ἰσχυρά πεποίθησι, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναστάσεως ὅλων μας. Πράγματι δέ, τά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐπειδή εἶναι «υἱοὶ τῆς ἀναστάσεως», εἶναι ἐλεύθερα ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου. Οἱ μέν ψυχές εὑρίσκονται «ἐν ἀναπαύσει» μέχρι τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, ὁπότε θά ἑνωθοῦν μέ τά ἀναστημένα σώματά τους γιά νά ζήσουν αἰωνίως. «Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος» (Σοφ. Σολομ. γ´ 1). Προανάκρουσμα τῆς ὑπαρξιακῆς μας ἐλευθερίας εἶναι καί αὐτοί οἱ λόγοι· «Δίκαιοι δὲ εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ ῾Υψίστῳ. διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ σκεπάσει αὐτοὺς καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν» (Σοφ. Σολομ. ε´ 15-16). ῾Ομοίως καί τά σώματα μετέχουν σ᾿ αὐτή τήν ἐλευθερία, ἀφοῦ θά ἀναστηθοῦν ἔνδοξα κατά τήν ἐσχάτη ἡμέρα. ᾿Απόδειξις τῆς ἐλευθερίας τῶν σωμάτων ἀπό τήν δύναμι τοῦ θανάτου εἶναι τό ὅτι πολλά σώματα ἁγίων μένουν ἀδιάφθορα στόν τάφο, εὐωδιάζουν ἄρρητη εὐωδία καί θαυματουργοῦν ἐπειδή καταλύουν τήν δύναμι τοῦ θανάτου. Γιά νά συμμετέχουμε σ’ αὐτό τόν θρίαμβο καί τήν νίκη τοῦ Κυρίου κατά τοῦ ῞ᾼδου καί τοῦ θανάτου, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς ἁγίας Γραφῆς, θά πρέπει νά γνωρίζουμε, ὅτι ἀπαιτοῦνται δύο ἀπαραίτητες προϋποθέσεις. ῾Η πρώτη εἶναι ἡ συμμετοχή μας στά Μυστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας μας· Τό Βάπτισμα, τό Χρῖσμα, τήν ῾Ιερά ᾿Εξομολόγησι καί τήν Θεία Κοινωνία. Χωρίς αὐτά ὁ ἄνθρωπος παραμένει στήν πρό Χριστοῦ ἐποχή καί κατάστασι. ᾿Ενῶ, ἄν συμμετέχει κάποιος σ’ αὐτά, γίνεται μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ «καί συγκοινωνός τῆς ρίζης καὶ τῆς πιότητος τῆς ἐλαίας» (Ρωμ. ια´, 17). Τρέφεται δηλαδή ἀπό τήν πλούσια καί παχειά ρίζα τῆς θείας ζωῆς, πού εἶναι ὁ Χριστός. Χωρίς νά ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό, ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἐλεύθερος ἀπό τόν ῞ᾼδη καί τόν θάνατο. ῾Η δεύτερη προϋπόθεσις εἶναι ἡ νέκρωσις τῆς δυνάμεως τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἐπέρχεται μέσα μας μέ τόν προσωπικό μας πνευματικό ἀγώνα. Εἶναι πυκνές οἱ προτροπές τῶν ᾿Αποστόλων γι’ αὐτή τήν ζωοποιό νέκρωσι. «Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. ε´ 24).᾿Αγωνιζόμενοι τόν καλό ἀγώνα, γιά νά ἐπιτύχουμε τήν ζωοποιό νέκρωσι τῆς δυνάμεως τῆς ἁμαρτίας μέσα μας, καί ἑνωμένοι μέ τόν ἔνδοξο ἀναστημένο καί νικητή τοῦ ῞ᾼδου Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό σ’ ἕνα Σῶμα, τήν ῾Αγία ᾿Εκκλησία, ψάλλουμε· «Τοῖς ἐν ῞ᾼδῃ καταβάς Χριστὸς εὐηγγελίσατο· θαρσεῖτε, λέγων, νῦν νενίκηκα. ᾿Εγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις, ἐγὼ ὑμᾶς ἀνάξω, λύσας θανάτου τὰς πύλας» (῾Εσπερινό στιχηρό ἀναστάσιμο γ´ ἤχου).Καί τοῦτο·«῾Ο τὴν ἀνάστασιν διδοὺς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη. ῎Εφριξαν τοῦτον οἱ ἄρχοντες τοῦ ῞ᾼδου, καὶ ἐπῄρθησαν πύλαι ὀδυνηραί. Εἰσελήλυθε γὰρ ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης Χριστός, λέγων τοῖς ἐν δεσμοῖς· ᾿Εξέλθετε, καὶ τοῖς ἐν τῷ σκότει· ᾿Ανακαλύπτεσθε» (῾Εσπερινό στιχηρό ἀναστάσιμο πλαγίου α´).

Θεολογικό σχόλιο στην Ανάσταση του Κυρίου, του κ Λάμπρου Σκόντζου

Η λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὴν κορυφαία ἐορτολογικὴ ἐκδήλωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Μόνη Αὐτή, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν αἱρετικὴ ἐτεροδοξία, βιώνει ἀδιάκοπα τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς τὴν πιὸ χαροποιὸ καὶ ἐλπιδοφόρα ἐμπειρία τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ κάθε ὀρθόδοξος πιστὸς δὲν ἑορτάζει ἁπλὰ τὴν Ἔγερση τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ζεῖ τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ γεγονός, ὡς μιὰ προσωπικὴ μεταμόρφωση καὶ ἀνάσταση!

Τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, τὴν «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν πανήγυρη τῶν πανηγύρεων» κατὰ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο τοῦ Πάσχα ἐορτάζεται ἡ νίκη τοῦ Ἀγαθοῦ κατὰ τοῦ Κακοῦ, ἡ ἐπικράτηση τοῦ φωτὸς στὸ νοητὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς, ἡ κατάργηση τοῦ Ἅδη καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ ἀναίρεση τοῦ θανάτου, τοῦ χειρότερου ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. «Ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος» (1Κορ.15:26) ἀναφωνεῖ ἐνθουσιωδῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος!

Ἡ εἴσοδος τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα μύρια κακά, ἔφερε καὶ τὸν θάνατο, ὡς τὴν φυσικὴ κατάληξη μιᾶς ἀφάνταστα μαρτυρικῆς ζωῆς. Ὁ πικρὸς Ἅδης ὑπῆρξε ὁ τόπος κατάληξης ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν. Ἡ ἔννοια τῆς ἀθανασίας, ὡς τὸ σπουδαιότερο ἀρχέγονο δῶρο τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο, ἔμεινε ὡς μιὰ μακρινὴ ἀνάμνηση στὴν ἀνθρώπινη σκέψη καὶ ὡς μιὰ ἀμυδρὴ προσδοκία ἀνάκτησής της στὸ μέλλον.

Ἡ λαχτάρα γιὰ τὴν νίκη τοῦ θανάτου ἐκφράστηκε ποικιλότροπα μέσα στὶς διάφορες μυθολογίες τῶν λαῶν. Οἱ προφῆτες καὶ οἱ συγγραφεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὡς ὄργανα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν προετοιμασία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, προείδαν πιὸ καθαρὰ τὴν μελλοντικὴ νίκη τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ θανάτου. Ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς θὰ δοκιμάσει τὸ πικρὸ ποτήρι τοῦ θανάτου καὶ θὰ νικήσει τὸν Ἅδη, θὰ τὸν συλήσει ἀπὸ τοὺς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους τοῦ νεκροὺς καὶ θὰ κλείσει ὁριστικὰ τὸ δρόμο τοῦ θανάτου γιὰ τοὺς πιστούς Του. Ὁ μοναδικὸς ζωντανὸς Θεὸς εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ ζωὴ καὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς σὲ ὅλα τὰ ὄντα. Αὐτὸς «θανατοὶ καὶ ζωογονεῖ, κατάγει εἰς ᾄδου καὶ ἀνάγει» (1Βασιλ.2:6). Ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Ἐλισαῖος ἀνασταίνουν νεκροὺς στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου (3Βασιλ.17:23, 4Βασιλ.4:33). Ὁ προφήτης Ὠσηέ, προβλέποντας τὴν εἰς ᾄδου κάθοδον τοῦ Μεσσία, τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή Του καὶ τὴν συντριβὴ τοῦ θανάτου διακηρύσσει στοὺς ἄπιστους συμπατριῶτες τοῦ «Πορευθῶμεν καὶ ἐπιστρέψωμεν πρὸς Κύριον! … Ὑγιάσει ἡμᾶς μετὰ δυὸ ἡμέρας, ἐν τῇ τρίτῃ ἡμέρα ἐξαναστηθώμεθα καὶ ζησόμεθα ἐνώπιον αὐτοῦ» (Ὠσηὲ 6:1) καὶ γι’ αὐτὸ σκιρτώντας ἀπὸ ἄκρατο ἐνθουσιασμὸ φωνάζει νὰ τὸ ἀκούσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι «Ποῦ σου ἡ δίκη σου, θάνατε, ποῦ τὸ κέντρον σου ᾄδη;» (Ὠσηὲ 13:14).

Στὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ βρῆκε τὸ ἀνθρώπινο γένος τὸν πραγματικὸ λυτρωτή του. Αὐτός, ὡς ὁ σαρκωμένος Θεός, ὑλοποίησε τὸ θεῖο σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Πέτυχε τὴ σωτηρία μας ὡς διδάσκαλος, ὡς ἱερεὺς καὶ ὡς βασιλεύς. Δίδαξε πρωτόγνωρη διδασκαλία, ἀποκάλυψε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἔδωσε νέο τρόπο ζωῆς στοὺς ἀνθρώπους. Ἱερούργησε τὴν πιὸ ἀποτελεσματικὴ θυσία ὅλων τῶν ἐποχῶν, μὲ ἱερεῖο ἄμωμο τὸν ἴδιό Του τὸν ἑαυτό, πάνω στὸν φρικτὸ Γολγοθὰ καὶ πέτυχε τὴν περιπόθητη καταλλαγῆ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεό. «Ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὧν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἢν ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ὄντας ἡμᾶς νεκροὺς τοὶς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ… καὶ συνήγειρε καὶ συνεκάθησεν ἐν τοὶς ἐπουρανίοις» (Ἔφ.2:4-6). Τέλος ὡς θριαμβευτικὸς νικητής, νίκησε τὶς ἀντίθεες δυνάμεις καὶ τὸ κακό, νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἀνέστη ἀπὸ τοὺς νεκρούς, ἀνελήφθη στοὺς οὐρανοὺς καὶ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, συνεχίζοντας τὸ ἀπόλυτο καὶ ἀναντικατάστατο μεσιτικὸ Τοῦ ἔργο. Ἀποτέλεσμα: «Νυνὶ δὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὑμεῖς οἱ ποτὲ ὄντες μακρὰν ἐγγὺς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς γὰρ ἐστὶν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἐν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν κόσμον τῶν ἐντολῶν ἐν δογμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δυὸ κτίση ἐν ἐαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην» (Ἔφ.2:13-15).

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διακήρυξε: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κᾶν ἀποθάνη ζήσεται» (Ἰωάν.11:25). Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος, ὁ Ὁποῖος μπορεῖ νὰ νικήσει τὸν θάνατο. Μὲ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του πραγματοποίησε αὐτὴ τὴν λαμπρὴ νίκη, ἀνάστησε τὸ σῶμα Του καὶ μαζὶ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση, δηλαδὴ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὡς κύτταρα τοῦ σώματός Του. «Ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ Ἀδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (1Κορ.15:22). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἤδη ἀναστημένος δυνητικὰ ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Εἶναι μιὰ δυνητικὴ κατάσταση τὴν ὁποία μπορεῖ νὰ ἀποδεχτεῖ καὶ νὰ ἀξιοποιήσει. Ὁ βιολογικὸς θάνατος, ὡς προσωρινὴ κατάσταση, δὲν αἴρει τὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς, διότι «ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστίν, ὅτι οἱ νεκροὶ ἀκούσουσι τῆς φωνῆς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» ( Ἰωάν.5:25). «Ὁ ἐγείρας τὸν Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει καὶ τὰ θνητὰ σώματα ὑμῶν διὰ τὸ ἐνοικοῦν αὐτοῦ Πνεῦμα ἐν ὑμίν» (Ρωμ.8:11). Αὐτὴ εἶναι (πρέπει νὰ εἶναι) ἡ μόνιμη χαρὰ στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι ἔχουμε τὴ βεβαιότητα, ὅτι χάρις στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, «μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (1 Ἰωάν.3:14) καὶ « Πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν.11:26).Ἀπτὰ παραδείγματα τῆς ἀναστάσεώς μας εἶναι οἱ θαυμαστὲς νεκραναστάσεις ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς παρουσίας Του, τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου (Μάρκ.5:21-42, τοῦ γιοῦ τῆς χείρας στὴ Ναϊν (Λουκ.7:11-17), τοῦ Λαζάρου (Ἰωάν.11:1-44). Ἐπίσης ἡ ἀνάσταση τῶν «κεκοιμημένων ἁγίων» (Ματθ.27:52) κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Κυρίου εἶναι οἱ προάγγελοι καὶ τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως.

Ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος μας σημαίνει ἀκόμα καὶ τὴν ὀντολογικὴ ἀλλαγῆ τοῦ κόσμου. Ὁ παλαιὸς πτωτικὸς κόσμος τῆς φθορᾶς ἄλλαξε κυριολεκτικᾶ σύσταση, διότι μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου νικήθηκαν οἱ ἀντίθεες δυνάμεις τῆς φθορᾶς καὶ ἁπαλλάχτηκε ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ διαβόλου. Χάρη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ξαναβρῆκε ὁ κόσμος τὴν πραγματικὴ τοῦ θέση μέσα στὴ θεία δημιουργία. Τὴ φθορά, ποὺ δημιούργησε ἡ πτώση, διαδέχτηκε ἡ ἀφθαρσία. Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος δὲν ζεῖ πλέον γιὰ νὰ πεθάνει, ἀλλὰ ζεῖ γιὰ νὰ μεταβεῖ στὴν αἰωνιότητα καὶ νὰ συμβασιλεύει αἰώνια μὲ τὸν Χριστό.

Τὸ μέγα καὶ ἀνεπανάληπτο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι γιὰ τοὺς πιστοὺς Τοῦ μιὰ διαρκὴς χαρὰ καὶ ἀτέλειωτη αἰσιοδοξία. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔγιναν οἱ διαπρύσιοι κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου στὰ ἔθνη χάρις στὴν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τὰ νέφη τῶν Μαρτύρων θυσίασαν τὴν πολύτιμη ζωὴ τοὺς χάρις στὴν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ζοῦσαν τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ὡς μιὰ ἀτέρμονη προσωπικὴ συγκλονιστικὴ ἐμπειρία.

Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀναστάσιμη χαρὰ καὶ αἰσιοδοξία θέλει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ μεταδώσει καὶ σὲ μᾶς σήμερα. Μᾶς καλεῖ νὰ ἀποβάλλουμε τὸ ἄγχος τῆς καθημερινότητας καὶ κυρίως τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ νὰ διαποτίσουμε τὴν ὕπαρξή μας μὲ τὴν μακάρια ἐλπίδα καὶ τῆς δικῆς μας ἀνάστασης, τῆς ὁποίας τεκμήριο καὶ ἀπαρχὴ ὑπῆρξε ἡ Ζωηφόρος Ἀνάσταση τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ

Η Θεολογία της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, στην περί ανακεφαλαιώσεως διδασκαλία του Αγίου Ειρηναίου

Το θεσπέσιο γεγονός της εκ νεκρών Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί για τη συνείδηση της Αγίας μας Εκκλησίας την φλόγα και τη ζέση, η οποία δίνει τη δύναμη και την ενέργεια σε Αυτή να πορεύεται αταλάντευτη στους αιώνες. Στην αντίθετη περίπτωση « ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών. Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, ότι εμαρτυρήσαμεν κατά του Θεού ότι ήγειρε τον Χριστόν, όν ουκ ήγειρεν» (Α΄Κορ.15,14-15). Εάν έλειπε από την Εκκλησία το γεγονός της Αναστάσεως, Αυτή θα ήταν καταδικασμένη να σβήσει συγχρόνως με τη γέννησή της! Γι’ αυτό το λόγο η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι για ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο, και ιδιαίτερα για την Ορθοδοξία μας, η «εορτή των εορτών και η πανήγυρις των πανηγύρεων» και όλοι οι πιστοί «αγαλομένω ποδί» προσέρχονται να απολαύσουν την πλούσια πνευματική τράπεζα του Αναστάντα Λυτρωτή μας.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με εμφανή ενθουσιασμό έδωσαν στα συγγράμματά τους την αληθινή διάσταση στο μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού μας. Ο άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου (Λυώνος),(+199) είναι ένας από αυτούς. Στην περίφημη περί ανακεφαλαιώσεως θεολογία του εντάσσει το γεγονός αυτό στο γενικότερο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Στο θεανδρικό Πρόσωπο του Ιησού Χριστού συντελέσθηκε η αναδημιουργία του πεπτωκότος ανθρώπου και ολοκλήρου της κτίσεως (Ειρην. C.H.. III,16,6). Η Ενανθρώπηση και η Ανάσταση του Λυτρωτή είναι οι δύο κορυφαίοι σταθμοί του έργου της απολυτρώσεως. Δια της Ενανθρωπήσεως του Λόγου ο Θεός εισέρχεται στην ιστορία, δια της Αναστάσεώς Του ο άνθρωπος εισέρχεται στην αιωνιότητα! Η Ενανθρώπηση είναι η ευλογημένη αρχή η Ανάσταση είναι το θριαμβευτικό πέρας του θείου έργου της σωτηρίας του κόσμου.

Ο πρώτος Αδάμ, ο χοϊκός προπάτοράς μας, σύμφωνα με τον ιερό Πατέρα, εξαιτίας του πονηρού και της δικής του συγκαταθέσεως εξέπεσε και έγινε φορέας του κακού και της αμαρτίας και υποκείμενος του θανάτου. Ο Χριστός, ο δεύτερος Αδάμ (Α΄Κορ.15,45) επειράσθη και Αυτός από τον πονηρό για την ικανοποίηση της φυσικής ανάγκης της τροφής ( Γεν.3, 15 ). Όμως Αυτός δεν υπέκυψε, όπως ο πρώτος Αδάμ, στην παγίδα του πονηρού. Έμεινε υπάκουος στο θέλημα του «πέμπψαντός του Πατρός» (Ιωάν.4,34). Η έπαρση του χοϊκού Αδάμ απέκοψε το ανθρώπινο γένος από τη ζωή και το οδήγησε στο θάνατο. Αντίθετα η έσχατη υπακοή και η ταπείνωση (Φιλιπ.2,8) του Χριστού νίκησε το θάνατο και επανένωσε την ανθρωπότητα με τη ζωή,

Ο θάνατος δεν είναι στοιχείο της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά είναι προϊόν της αμαρτίας (Ρωμ.6,23 ). Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό να ζει αθάνατος. Η αμαρτία όμως εισήγαγε τον θάνατο στην ανθρώπινη φύση ως αφύσικη κατάσταση. Η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου και του Άδη θεράπευσε την ανθρώπινη φύση από το ξένο και αφύσικο αυτό στοιχείο. Η Ανάσταση δε του Λυτρωτή « απαρχή (της αναστάσεως) των κεκοιμημένων εγένετο» (Α΄Κορ.15,20 ). Η Ανάσταση του Κυρίου κατέρριψε όλους τους φραγμούς που εμποδίζουν τον άνθρωπο να εισέλθει στην αιωνιότητα,(Ειρην. C.H.V.23, 2, P.G.7, 1182-1183). Η εν Χριστώ σωτηρία είναι ουσιαστικά «εκκένωσις του θανάτου» και χορήγηση της ζωής (Ειρην. C.H.III,23,7).

To ξύλο της Εδέμ (Γεν.2ο κεφ) έγινε η αιτία της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου. Δι’ αυτού ο γενάρχης ξέπεσε και κατεστάθη θνητός. Το ξύλο του Σταυρού έγινε αιτία να ξαναγίνει πάλι ο άνθρωπος αθάνατος. «Η αμαρτία, γράφει ο ιερός πατήρ, η οποία προήλθεν εκ του ξύλου, εξηλείφθη δια του ξύλου της υπακοής, επί του οποίου εσταυρώθη ο Υιός του ανθρώπου, υπακούων εις τον Θεόν, καταργήσας ούτω την γνώσιν του κακού συνετέλεσεν, ώστε να ανθίση εις τας ψυχάς των ανθρώπων η γνώσις του καλού. Επειδή δε το κακόν συνίσταται εις την ανυπακοήν κατά του Θεού, το καλόν συνίστα εις την υπακοήν. . . Ώστε δια της μέχρι θανάτου, και δη θανάτου Σταυρού, υπακοής του εξιλέωσε την αρχαίαν διά του ξύλου προκληθείσαν ανυπακοήν. . . Ήτο δίκαιον και αναγκαίον αυτός, ο οποίος κατέστη ορατός, να οδηγήση όλα τα ορατά πράγματα εις την εις την συμμετοχήν του Σταυρού Του και ούτως υπό την ορατήν Του μορφήν η επίδρασίς Του εγένετο αισθητή εις όλα τα ορατά πράγματα» ( Ειρην. Επίδ. Αποστ. Κηρύματος 34).

Το μέγα γεγονός της Αναστάσεως του Σωτήρος ο άγιος Ειρηναίος το συνδυάζει με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η πραγματικότης της Αναστάσεως συνδέεται με την πραγματικότητα της αληθούς μεταβολής του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού (Ειρην. C.IV,18,4-5). Ο κοινωνών του αναστημένου και αυθαρτοποιημένου Σώματος του Κυρίου, καθίσταται και ο ίδιος δυνάμει αναστηθείς και αφθαρτοποιηθείς εν Χριστώ (C.IV,5,5 και 33,2).

Η πίστη στην Ανάσταση του Κυρίου, κατά τον ιερό πατέρα, αποτελεί το θεμελιώδες κεφάλαιο της χριστιανικής σωτηριολογίας. «Εάν (ο Χριστός) δεν εγεννήθη, άρα δεν απέθανε, και εάν δεν απέθανε, δεν ανέστη εκ νεκρών, δεν εθριάμβευσεν άρα επί του θανάτου και δεν κατήργησε το κράτος του, και εάν δεν εθριάμβευσεν επί του θανάτου, πως θα δυνηθώμεν να υψωθώμεν μέχρι της ζωής ημείς, οι οποίοι εξ αρχής υποκείμεθα εις τον θάνατον, Όσοι λοιπόν δεν παραδέχονται την σωτηρίαν του ανθρώπου, και δεν πιστεύουν, ότι ο Θεός θα τους αναστήση εκ νεκρών, ούτοι περιφρονούν την γέννησιν του Κυρίου ημών. Ο Λόγος του Θεού, ευδοκήσας να σαρκωθεί, εδέχθη αυτήν την γέννησιν, δια να μας αποδείξη την ανάστασιν της σαρκός και να προηγηθή όλων ημών εις τον ουρανόν» ( Ειρην. Επίδ. Αποστ. Κηρυγμ. 39).

Ο Θεός Λόγος με την θεία Ενανθρώπησή Του έγινε όμοιος με τον άνθρωπο κατά πάντα εκτός της αμαρτίας. Αυτήν την ανθρώπινη τραυματισμένη και αμαυρωμένη από την αμαρτία εικόνα με την Ανάστασή Του την αυθαρτοποίησε και τη θέωσε, έτσι ώστε «και την εικόνα έδειξεν αληθώς, αυτός τούτο γενόμενος όπερ ήν εικών αυτού, και την ομοίωσιν βεβαίως κατέστησε, συνεξομοιώσας τον άνθρωπον τω αοράτω Πατρί» (Ειρην. C.H.IV,16,2). H νέα αναδημιουργηθείσα εν Χριστώ ανθρώπινη φύση είναι η ίδια η ένδοξη μεταναστάσιμη ανθρώπινη φύση του Χριστού. Ο «κολλώμενος τω Κυρίω» (Α΄Κορ.6,17) μετέχει αυτής της θεωμένης και δοξασμένης φύσεως. Χάρη στο σωτηριώδες έργο του Χριστού, με επιστέγασμα την Ανάστασή Του, «ο γεννητός και πεπλασμένος άνθρωπος κατ΄εικόνα και ομοίωσιν του αγεννήτου γίνεται Θεού» (Ειρην. C.H.IV, 38,3).

Ο Αναστάς Χριστός, όπως ευστοχότατα θεολόγησε ο μεγάλος αυτός πατέρας της αρχαίας Εκκλησίας μας, ανακεφαλαίωσε στον εαυτό του τον πεπτωκότα άνθρωπο και δια του εκουσίου Πάθους και της Αναστάσεώς Του συνέτριψε ολοκληρωτικά και μόνιμα το κράτος του διαβόλου και κατήργησε τον «ολετήρα της κτίσεως». Η Ανάσταση του Σωτήρος μας είναι το επιστέγασμα της αποκαταστάσεως και ανακεφαλαιώσεως του μεταπτωτικού ανθρώπου και ολοκλήρου της δημιουργίας. Γι’ αυτό δικαιολογημένα η αγία μας Εκκλησία μας καλεί να «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τω προϊόντι Χριστώ εκ του μνήματος, ως νυμφίω, και συνεορτάσωμεν, ταις φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού το σωτήριον»