Έχω ένα όραμα σήμερα. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Πέμπτη, 3 Απριλίου 2014

Αφιέρωμα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Αφιέρωμα στο Λούθερ Κινγκ
Ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου


παραμένουν οι φράσεις του:



«Όταν οι μηχανές, τα κομπιούτερ, τα κέρδη


κι οι τίτλοι ιδιοκτησίας θεωρούνται πιο σημαντικά


από τον άνθρωπο το τρίδυμο «ρατσισμός, ακραίος


υλισμός και στρατοκρατία» γίνεται ανίκητο


. Μια πραγματική επανάσταση αξιών θα μας κάνει


να αμφισβητήσουμε κατά πόσον ήταν δίκαιες πολλές


παλιές και σύγχρονες πολιτικές μας»…






«Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι.


Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό.»

«Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος.


Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό.»

«Αν ένας άνθρωπος δεν έχει βρει κάτι για το


οποίο θα πέθαινε, δεν αξίζει να ζει.»








«Στο Τέλος δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας,


αλλά τη σιωπή των φίλων μας.»


«Κανείς δεν μπορεί να σε καβαλήσει,


αν δεν είσαι σκυμμένος


«Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου


θα ζήσουν μια μέρα σ’ ένα έθνος όπου


δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους,


αλλά από το χαρακτήρα τους.»
«Έχω ένα όνειρο σήμερα.
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα...


θα μεταμορφωθεί σε μια πολιτεία,


όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια


θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι με χέρι με


τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να


περπατήσουν μαζί σας αδελφές και αδελφοί.
Έχω ένα όνειρο σήμερα.
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα


θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει,


οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί


τόποι θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου


θ' αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα την αναγνωρίσει».

«Πάντα είναι ο κατάλληλος χρόνος


για να κάνεις αυτό που είναι σωστό.»


«Δεν είναι δυνατό να είσαι υπέρ της


δικαιοσύνης για κάποιους ανθρώπους


και να μην είσαι υπέρ της δικαιοσύνης


για όλουςτους ανθρώπους.»


«Η ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά


από τον καταπιεστή.


Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο.»

«Εμείς στη Δύση πρέπει να έχουμε


στο μυαλό μας ότι οι φτωχές χώρες


είναι φτωχές, κυρίως επειδή εμείς τις


έχουμε εκμεταλλευτεί μέσα από


πολιτική και οικονομική αποικιοκρατία.»


«Μπορεί να έχουμε έρθει όλοι με


διαφορετικά καράβια,


αλλά είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα τώρα.»


«Η πιο επίμονη και επείγουσα ερώτηση


στη ζωή είναι: «τι κάνεις για τους άλλους;»


«Όλα όσα βλέπουμε είναι η σκιά


που ρίχνουν αυτά που δεν βλέπουμε.»

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Αμερικανός Μάρτιν Λούθερ


στο μοτέλ Λορέιν από ελεύθερο σκοπευτή, που ήταν πολιτικός


αγωνιστής, ηγέτης των Αφροαμερικανών και εφημέριος,


και πάλεψε ενάντια στο φυλετικό ρατσισμό.






Στις 28 Αυγούστου του 1963, ακριβώς πριν 51 χρονια


ο οραματιστής Αφροαμερικάνος πολιτικός Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ,


έβγαλε ένα λόγο σε συγκεντρωμένο πλήθος 250000 ατόμων,


που έμελλε να χαρακτεί ανεξίτηλα στο ιστορικό γίγνεσθαι


εκκινώντας την ομιλία του με την ιστορική φράση:
«Έχω ένα όνειρο…».
Ο δρόμος μέχρι την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου,


όμως, ήταν μακρύς και δύσκολος και χρειάστηκε πολλές θυσίες,


ακόμα και αυτή του ίδιου του Κίνγκ.






Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1929,


στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής,


από οικογένεια μεσοαστικής τάξης, η οποία σχετιζόταν


άμεσα με το μαύρο κλήρο των Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών,


καθώς ο πατέρας και ο παππούς του ήταν


Βαπτιστές ιεροκήρυκες (Preachers)


Από πολύ μικρή ηλικία, ο Κίνγκ βίωσε τις πρώτες του


ρατσιστικές εμπειρίες, καθώς στις τραπεζαρίες των


τραίνων εκείνης της εποχής, χρησιμοποιούνταν κουρτίνες,


για το διαχωρισμό των μαύρων και των λευκών επιβατών


. Παρόλο που ο ίδιος ως άνθρωπος ήταν ειρηνιστής


και ενάντια της βίας, ενέργησε όσο μπορούσε πιο


δυναμικά για να πατάξει τις φυλετικές διακρίσεις


που κυριαρχούσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την εποχή.


Ξεκίνησε τη δραστηριότητά του ως αρχηγός του κινήματος


«Ένωση για την Πρόοδο» για την καταπολέμηση των φυλετικών


διακρίσεων, εξαιτίας της οποίας συνελήφθη, φυλακίστηκε


και δέχθηκε βομβιστική επίθεση σπίτι του, όμως κατάφερε


να πείσει το Ανώτατο Δικαστήριο να κηρύξει


αντισυνταγματικές τις φυλετικές διακρίσεις


στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η νίκη του αυτή


ήταν μόνο η αρχή, για μία σειρά γεγονότων που


θα άλλαζαν τα δεδομένα της Αμερικής για πάντα.


Ξεκίνησε να οργανώνει καθιστικές διαμαρτυρίες


και ειρηνικές διαδηλώσεις αναγκάζοντας το Κογκρέσο


να αναγνωρίσει πολιτικά δικαιώματα και στους μαύρους


το 1957. Η δεύτερη αυτή νίκη ενόχλησε πολλούς, αφού


μέσα στα επόμενα χρόνια ο Κίνγκ μαχαιρώθηκε


, συνελήφθη, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε


όμως όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά συναντήθηκε


επανειλημμένα με τον Τζον Κένεντι ζητώντας την


άμεση κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων.


Το 1963 οργάνωσε μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις,κατά


των φυλετικών διακρίσεων, στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα


, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν


με βία, σκύλους και πυροσβεστικές αντλίες από την αστυνομία.


Στα πλαίσια αυτών των διαδηλώσεων, στις


28 Αυγούστου 1963 έβγαλε τον λόγο που έμεινε στην ιστορία


. Πρόκειται μία ομιλία 17 λεπτών που εκφώνησε στα σκαλιά


του Λίνκολν Μεμόριαλ στην Ουάσινγκτον, στα πλαίσια μίας


ειρηνικής πορείας για την Εργασία και την Ελευθερία, η οποία


αποτέλεσε μια καθοριστική στιγμή του αμερικανικού


Κινήματος αστικών δικαιωμάτων


Στο τέλος της προκαθορισμένης ομιλίας του, ο Μάρτιν


Λούθερ Κίνγκ, διάβασε ένα κείμενο που είχε γράψει και


αποσπάσματα του οποίου είχε διαβάσει κατά καιρούς σε


προηγούμενες πορείες. Το κείμενο ξεκινούσε με τη φράση


«έχω ένα όνειρο» και μιλούσε για την ισότητα στην αμερικάνικη


κοινωνία, για τις απαρχές της δουλείας και την ανάγκη για


κατάργησή της και για το όραμά του για μία κοινωνία


στην οποία οι άνθρωποι δε θα κρίνονται από το χρώμα


του δέρματός τους αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.


Παρουσίασε ουσιαστικά, ένα πρωτότυπο, για τα δεδομένα


της εποχής είδος ελευθερίας, στο οποίο όλοι οι άνθρωποι


ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας ή πεποιθήσεων, ήταν


παιδιά του ίδιου Θεού και πολίτες της ίδιας χώρας και μόνο


ως αδέρφια θα έπρεπε να μετατοπίζονται μεταξύ τους.


Η ομιλία του καταχειροκροτήθηκε και κυριολεκτικά τράνταξε


τα δεδομένα της σύγχρονης ιστορίας, αλλά δημιούργησε


ακόμα περισσότερους εχθρούς που θεωρούσαν τον


θεοσεβούμενο ειρηνιστή επικίνδυνο για την καθεστηκυία τάξη.


Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονήθηκε στις 4 Απριλίο


υ του 1968 στο Μέμφις του Τεννεσσί, ενώ βρισκόταν


στο μπαλκόνι του πανδοχείου Λωρέιν, μαζί με


τους συνεργάτες του. Ο θάνατός του διαπιστώθηκε


, στο Νοσοκομείο Σαιντ Τζόζεφς και η κηδεία του έγινε


στην Ατλάντα στις 9 Απριλίου, ενώ σχεδόν ένα χρόνο μετά,


στις 10 Μαρτίου του 1969,ο Τζέιμς Ερλ Ρέυ, ομολόγησε την


ενοχή του και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 99 ετών.


Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Κινγκ, ο Καρλ Ουέντελ Χάιμς


έγραψε προς τιμήν του το ποίημα «Ο άβολος ήρωας».Ο Κινγκ


τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας,


μετά θάνατον και η 4η Απριλίου γιορτάζεται στις ΗΠΑ


ως η ημέρα του Μάρτιν Λόυθερ Κινγκ.


Παραθέτουμε το απόσπασμα από την συγκινητική ομιλία


για το «όραμα» του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ καθώς και το βίντεο


με τον λόγο που έβγαλε στο Λίνκολν Μεμόριαλ.


Ο Μάρτιν Λούθερ, εκείνη τη μέρα ένιωσε άγχος μόλις είδε


τόσο κόσμο συγκεντρωμένο και δεν μπορούσε να αρθρώσε


ι λέξη. Μια φίλη του, τραγουδίστρια των γκόσπελ, στο πλευρό


του, του ψιθύρισε: «Μίλα για τ΄ όνειρό σου». Και έτσιέγινε.
Χωρίς κείμενο, χωρίς σημειώσεις, από καρδιάς, κοιτώντας


την Αμερική και την ανθρωπότητα στα μάτια…

http://logotexnikoperiboli.blogspot.gr/

«Έχω ένα όραμα. Είναι ένα όραμα βαθιά ριζωμένο στο αμερικάνικο όραμα.


Έχω ένα όραμα πως μια μέρα αυτό το έθνος θα υψώσει και θα ζήσει την αληθινή σημασία του πιστεύω του: ¨Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες: ότι όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν ίσοι».


Έχω ένα όραμα πως μια μέρα στους κόκκινους λόφους της Τζόρτζια οι γιοι των πρώην δούλων και των πρώην δουλοκτητών θα μπορέσουν να καθίσουν σε ένα τραπέζι αδελφοσύνης.




Έχω ένα όραμα πως μια μέρα ακόμη και η πολιτεία του Μισισίπι, μια έρημη πολιτεία που λιώνει από την κάψα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.


Έχω ένα όραμα πως τα τέσσερα παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σε ένα έθνος στο οποίο δε θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.


Έχω ένα όραμα σήμερα.


Έχω ένα όραμα ότι μια μέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα, του κυβερνήτη της οποίας τα χείλη προς το παρόν στάζουν λέξεις ρατσιστικής παρέμβασης και μηδενισμού, θα μεταμορφωθεί σε μια κατάσταση όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να ενώσουν τα χέρια τους με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν σαν αδελφοί και αδελφές.


Έχω ένα όραμα σήμερα.


Έχω ένα όραμα πως μια μέρα κάθε κοιλάδα θα εξυψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσουν, τα ανώμαλα μέρη θα γίνουν επίπεδα και ότι τα κυρτά μέρη θα γίνουν ίσια και πως η δόξα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί και πως όλα τα έμβια θα τα δουν από κοινού.


Αυτή είναι η ελπίδα μας. Αυτή είναι η πίστη με την οποία επιστρέφω στο Νότο……»

Ο Υπαρξιακός Σικελιανός μέσα από το ποιητικό του Εργο

Ο Υπαρξιακός Σικελιανός μέσα  από το ποιητικό του Εργο  Η ομορφιά και η ουσία του ποιητικού έργου  του Άγγελου Σικελιανού βρίσκεται: α) Στην πλούσια αρμονία. β) Στο βάθρο της αιωνιότητος γ) Στην αλήθεια της γης. Αυτά τα τρία στοιχεία -ανόμοια στην αρχή-  περνούν μέσα στην  ανθρώπινη ύπαρξη  με τρόπο μυστικό κι' έτσι προσδιορίζουν  και αισθητοποιούν  το πάντρεμα της ζωϊκής  ουσίας με το Σύμπαν.Ο χώρος,  ο χρόνος και ο λαός γίνονται  σύμβολα που ενώνουν το παρελθόν  το παρόν και το μέλλον και η συχνά  ηρωϊκή αναζήτηση των  λυτρωτικών μυστικών  της ζωής, πουθενά δε βρίσκεται  πιό γοητευτικά αυθαίρετη όσο  μέσα σ' αυτήν την  καλλιτεχνική δημιουργία .Αυτά, μαζί με τον Ορφισμό του, την  Δελφική Ιδέα και την επίμονη διαδρομή  του από τα οράματα στη δράση με αφετηρία  πάντα την λαϊκή ψυχή που  καταξιωμένη από τον μόχθο κλείνει μέσα της  το γονιμότατο σπόρο της  κοινωνικής ανδρείας και της αληθινής δημιουργίας,  έκαναν τον ποιητή  τόσα χρόνια τώρα σημείο αντιλεγόμενο και την  ποίησή του παρανοημένη  από πολλούς και γι΄ άλλους εχθρική!.. .Το "Πνευματικό Κέντρο των Δελφών " που θα ένωνε όλους τους ανθρώπους  της οικουμένης με τα ιδανικά της αγάπης  της ελευθερίας και της ειρήνης δεν  μπόρεσε να γίνει πραγματικότητα... Σήμερα που κρέμεται πάνω απ'  τα κεφάλια μας η απειλή του τρίτου  παγκοσμίου πολέμου και του πυρηνικού  ολοκαυτώματος νιώθουμε  τη σημασία που είχαν κι' έχουν όλες  οι προσπάθειες εκείνης της εποχής  και αυτές που γίνονται και σήμερα  γιά την σωτηρία της οικουμένης  από τον όλεθρο. Ας δούμε όμως όλες αυτές  τις υπέροχες ιδέες μέσα στο έργο του  μεγάλου ποιητή. 1...ΛΑΙΚΗ ΨΥΧΗ  Τα πρώτα ποιήματα του Σικελιανού που δημοσιεύθηκαν  στα περιοδικά "ΝΟΥΜΑΣ" και "ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ" της Αθήνας  και στον"ΑΚΡΙΤΑ" και "ΖΩΗ" της Πόλης πέρασαν από την  κριτική της εποχής εκείνης σχεδόν απαρατήρητα. Ο ίδιος δεν τα έβαλε στα βιβλία του όταν αργότερα τύπωσε  την τρίτομη σειρά "ΛΥΡΙΚΟΙ ΒΙΟΙ".Όπως μας γράφει  ο Ανδρέας Καραντώνης τα ποιήματα εκείνα  είχαν μία ατμόσφαιρα υποβολής, το λυρικό μυστήριο,  τη γλωσσική σιγουριά, ήταν δεμένα με τη λαϊκή παράδοση  και τις ιδέες εκείνες που υψώνουν το φιλοσοφικό στοχασμό του  αλλά και όλον τον πνευματικό ελληνικό πολιτισμό: ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ: "Αρματωμένος έρωτας γιά μαρμαρένιο αλώνι τη γη ακαίρια ως λύγιασε το θάνατο πατεί" όλα τα μικρά του ποιήματα κρύβουν μέσα τους  κάτι από τους μελλοντικούς θριάμβους του ποιητή. "Μ' ακούς; Θα πάρουμε άλογα γοργότερα απ' τ' αγέρι από τα δάση ανάμεσα στο τρέξιμο γοργά κι' άν θα μας πάει ολούθενε κι' ολούθε αν θα μας φέρει να μη μας φτάσει η μοίρα μας που θα μας κυνηγά. Με τα σπιρούνια αλύπητα τα κάτασπρα φτερά τους να τους χτυπάμε αγάπη μου κι ο δρόμος ο γραφτός που στη ζωή μας μέλλεται και σβύνει ολόγυρά μας και τρέχοντας και τρέχοντας με τα γοργά φτερά μας να φτάσουμε το θάνατο πριν να μας φτάσει αυτός" Στο πρώτο ποιητικό του κείμενο τον "ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟ"  πέρα από τα οράματα παρουσιάζει και τον ιερό δεσμό του  με το πρωτεϊκό στοιχείο λαός με όλες τις ουσίες της ζωής και τις δυνάμεις τού αυτοπροσδιορισμού της ελευθερίας μέσα στον ιστορικό και διανοητικό χρόνο. " Στις κρύες κορφές σ' απάντησα στις δροσερές τις αύρες που λύνουν της εκστατικής ψυχής μου τις αναύρες με τα περήφανα έλατα και τα λιγνά τα κυπαρίσσια σαν θείο όραμα γλαυκό στην ομορφιά σου την βουνήσια. - Ποιά μοίρα σ' έχει φιλημένη χρυσόφρυδη - που απ' όλες τις κόρες έλαχες εσύ νά πιει το δυνατό κρασί που ζεί και που ανασταίνει" και αλλού ακόμα πιό παραστατικά: "Παντού λαός κι' ανέβηκα όσο ανεβαίνει η μέρα γιά να χαρώ το διάπλατο τού πάνω κόσμου αγέρα" Από τα ποιήματα -προσευχές- βγαίνει διάχυτη  (όπως και σε όλο το υπόλοιπο έργο του)  η κοινωνική αλήθεια και ο πόθος μίας  βαθειάς συντροφικότητας  με τη λαϊκή ψυχή πού έχει μέσα της ότι καλύτερο  υπάρχει στον κόσμο σε πίστη σε δύναμη  και σε διάρκεια.Αυτό το μεγαλείο και τη δύναμη της ψυχής  του λαού, ο ποιητής την επικεντρώνει στην αγνότητα  και την καθαρότητα -που φαίνεται ολοζώντανα  στο ποίημα θαλερός-. (Ένα μικρό απόσπασμα  θα διαβάσετε πιό κάτω).Ο λαός, είναι αλήθεια,  ελεύθερη κοινωνική  συνείδηση και αυτοτέλεια. Ο Σικελιανός αυτά τα συνδέει  με τη δραματική έκφραση γιά τα αιώνια και  πανανθρώπινα αιτήματα της ελευθερίας της  δικαιοσύνης της ειρήνης και της αγάπης. Και όλα αυτά βγαίνουν ενισχυμένα και από  την αγαπημένη του ιδέα της  υπαρξιακής παγκοσμιότητας. "Παντού λαός και λάτρεψα και τη λαχτάρα μου είπα: βάλτε τ' αυτί στά χώματα και φάνη μου πως η καρδιά της γής βαριά εχτύπα" (Δέηση στην άνοιξη και στο λαό) Και συνεχίζει: "Και κάπου ωσάν να γνώρισε βαρύ σημάδι επάνω μου της χτύπησε βαθιά η καρδιά και τις γυναίκες έκραξε που με είχαν πρωτοπιάσει στούς δρόμους έξω να χυθούν να με κηρύξουν στα βουνά και στη μεγάλη πλάση" 2...ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΟΡΦΙΣΜΟΣ Τον Σικελιανό τον ονόμασαν και "Διονυσιακό"  με την έννοια ότι ένα μεγάλο μέρος της ποίησής του  φαίνεται να κατέχεται από έναν ενθουσιαστικό ευδαιμονισμό.  Γι' αυτό ας δούμε τι γράφει παραστατικά  στον "ΥΜΝΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ'. "Από τα βαθιά του θέμελα πλέριο τραντάζει το όρος Μιάς των μυστηρίων τ' άρρητα το μένος σαν ξεσπά τρεκλίζει ο κισσοστέφανος χορεύει ο θυρσοφόρος και των οργίων το τύμπανο σα Θεού καρδιά χτυπά". Ο ερωτικός άνθρωπος ζει ατόφιος μέσα του και τρικυμίζει  απ' άκρη σε άκρη όλα τα ποιητικά του βιώματα. Η οργιαστική του προδιάθεση άλλοτε παρουσιάζεται  σαν λυτρωμός της σάρκας μέσα στην αγνή  κι ελεύθερη φύση και άλλοτε  σαν δοκιμασία της ψυχής  μπροστά στην ηθική ζωή. ΘΑΛΕΡΟ (Απόσπασμα) "Εκεί κερήθρα μου'φερε, ψωμί σταρένιο κρύο νερό η αρχοντοθυγατέρα οπούχε από τη δύναμη στον πτερωτό της το λαιμό χαράκι ως περιστέρα που η όψη της σαν της βραδιάς το λάμπο έδειχνε διάφωτη της παρθενιάς η φλόγα κι απ' τη σφιχτή της ντυμασιά στα στήθη της τ' αμάλογα χώριζ' ολόρθη η ρώγα." Πέρα από τον Διονυσιακό Σικελιανό  έχουμε έναν ανθρωποκεντρικό  ή ανθρωπολατρικό ψυχισμό στο έργο του  όπως τον απεκάλυψε  η ανθρωπιστική Ελληνική φιλοσοφία και  τον μετουσίωσε  καλλιτεχνικά στο τρομακτικό μεγαλείο της  η Αρχαία Αττική Τραγωδία. Σ' αυτήν το Σύμπαν παρουσιάζεται σαν  μία δυαδική  συγκρότηση μορφών και δυνάμεων, τις  υλικές και τις πνευματικές. Οι πρώτες γεννιούνται και χάνονται στην  αδιάκοπη κίνηση  της ύλης ενώ το πνεύμα υπάρχει σαν  ελεύθερη συνείδηση,  αδιάφορο μέσα στον αέναο κύκλο της  ζωής και του θανάτου. Η ΟΡΦΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ παρουσιάζει  ενωμένες τις δύο  αυτές εκφράσεις της ζωής και αυτή είναι  η βαθύτερη έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης  μέσα σ' ένα πλαίσιο μυστικισμού. Πάνω σ' αυτές τις ιδέες κινείται  η Δελφική ποίηση του Σικελιανού. (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ) "Ω Λόγε-Διόνυσε! Παλλίρροια μυστική στις φλέβες μου γιγάντια παλλινδρόμηση χυμών μες τα βαθύτερα του νου μου. Ω Λόγε-πάθος! Λόγε που φουσκώνεις σιωπηλά τα στήθη μου σαν έρωτας..... Ω Λόγε-μέθη! Αηδονοκάλεσμα από τα βάθη των αιώνων σιγανό νανούρισμα όλων των λαών με τα γοργά φτερά μας Ω Λόγε-ρίζα! κύμα μουσικό ωκεάνειο που ενώνει ξάφνου όλες τις γλώσσες μέσα μου σ' ένα μονάχα κράξιμο σε μιά μονάχα ιαχή!.... Ω Λόγε-Διόνυσε! τεράστιο παγκόσμιο πάθος..... Θεία ενότητα βαθιά μου μες την άσωτη αρμονία ή μες τη μάχη των λαών μαζί και των αποπάνω μου σφαιρών Ω Λόγε-Απόλλωνα! Ω νηφάλιε, σάλπιγγα πρωινή Ω ξάστερο αντροκάλεσμα Στο χρέος - Στο χρέος......" Αυτή η ποίηση δε στενεύει τα όρια  στην υπερούσια  δημιουργία, στον ειδωλολατρισμό,  όπως υποστήριξαν πολλοί φανατικοί  αλλά τον πλαταίνει μέσα σε μία  διαχρονική αλληλουχία  που ζει σαν κεντρική θρησκευτική  έννοια  και αδιάφθορη πνευματική παρουσία  μέσα στους αιώνες. Δεν αντιστρατεύεται τον  χριστιανισμό αλλά τον ενισχύει. 3....Ο ΙΕΡΟΣ ΜΥΘΟΣ  Ο αρχαίος μύθος λέει πως στα δύο υπαρξιακά  στοιχεία αποκαλύπτεται η θεία οικονομία σαν  ένας μυστικοπαθής οραματισμός που υψώνεται  μέσα στη φύση σε υπερκόσμια αιωνιότητα. Την ορφική διδασκαλία την απορόφησε σχεδόν  αυτούσια ο χριστιανισμός.Όσοι μιλούν  γιά "πανθεϊστική λατρεία" μέσα στην  ποίηση του Σικελιανού κάπου ξεχνούν  την ποιητική ουσία και τη λειτουργία της,  που είναι ένα μυστήριο.Ο Σικελιανός  εκείνο που κατόρθωσε ποιητικά  είναι να βάλει μέσα σ' ένα διαχρονικό ειρμό  το ορφικό και το χριστιανικό πνεύμα .Διαφορετικά θα υπήρχαν πολλά κενά όπως  συμβαίνει με αυτούς που ρητορεύουν  και γιά λόγους σκοπιμότητος κρύβουν  πάντα την μισή ή όλη την αλήθεια. 4....Ο ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Αυτό είναι ένα δυνατό φιλοσοφικό μήνυμα,  που περνά μέσα από την ποίηση του Σικελιανού  (αποσπάσματα μόνο παραθέσαμε μέσα σ' αυτή  την μικρή μελέτη) που είναι βασισμένη στο  Διονυσιακό και Απολλώνιο πνεύμα και  διαποτισμένο από την θρησκευτική  και κοινωνική αναζήτηση των οραμάτων  του αιωνίου ανθρώπου, μέσα στην ομορφιά  της φύσης και τους αγνούς πόθους του λαου. "Ω Μάνα Ελλάδα -προαιώνιο μένος- που νεύρωσες την άφθαρτη αυγή." Οι στίχοι είναι γιά όλους, όπως και τα ιερά σύμβολα,  μα λίγοι θα προχωρήσουν μέσα στο μυστήριο  της άρρητης  ομορφιάς τους και τη μαγεία της μεγάλης αξίας τους .Η ποιητική αλήθεια έρχεται άπό μέσα κι' έχει διαστάσεις  ουράνιας αποκάλυψης σε όσους μπορούν  να την ζήσουν αφού πρώτα είναι έτοιμοι  να την δεχθούν, όπως το διψασμένο χώμα  δέχεται την βροχή.Ο Άγγελος Σικελιανός, με τον Δελφικό  Ελληνικό άνθρωπο που οραματίζεται,  όπως και τον Παγκόσμιο Δελφικό άνθρωπο  που επιδιώκει, κινείται βέβαια στον χώρο  του "ιδανικού" και του "επιθυμητού" με "ιδέες"  που μόνο αν γίνουν "πράξεις" μπορούν  να μας λυτρώσουν.Αυτό το ξέρουν  πολύ καλά και οι νέοι  "Δελφικοί" που συνεχίζουν και σήμερα  με ζηλευτό πάθος το έργο του, που οι  πνευματικές και ηθικές διαστάσεις  ξεπερνούν τα όρια της πατρίδος μας  αφού έχει μέσα του μηνύματα  καθολικής αποδοχής  κι' έχει αποκτήσει  από καιρό μία  παγκόσμια ακτινοβολία .Γιά το μυστηριακό  τού πράγματος  θέλω να κλείσω αυτή  τη σύντομη μελέτη  με τέσσερεις  στίχους του Σεφέρη  που είναι στίχοι  γιά την αιωνιότητα. "Το μεγάλο τριαντάφυλλο ήτανε πάντα εδώ στο πλευρό σου βαθιά                                             μέσα στον ύπνο                                             δικό σου κι άγνωστο".                                              ΓΙΑΝΝΗΣ Κ. ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ

Θαλερό (1915 )Ἄγγελος Σικελιανός

http://users.uoa.gr

Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, ἀπὸ τ᾿ ἀμπέλια ἀπάνωθεν
ἐκοίταγε ἡ σελήνη -
κι ἀκόμα ὁ ἥλιος πύρωνε τὰ θάμνα, βασιλεύοντας
μὲς σὲ διπλὴ γαλήνη·

βαριὰ τὰ χόρτα, ἱδρώνανε στὴν ἀψηλὴν ἀπανεμιὰ
το θυμωμένο γάλα,
κι ἀπὸ τὰ κλήματα τὰ νιά, ποὺ τῆς πλαγιᾶς ἀνέβαιναν
μακριὰ-πλατιὰ τὴ σκάλα,

σουρίζανε οἱ ἀμπελουργοὶ φτερίζοντας, ἐσειόντανε
στον ὄχτο οἱ καλογιάννοι,
κι ἅπλων᾿ ἀπάνω στὸ φεγγάρι ἡ ζέστα ἀραχνοΰφαντο
κεφαλοπάνι...

Στὸ σύρμα, μὲς στὸ γέννημα, μονάχα τρία καματερά,
τό ῾να ἀπὸ τ᾿ ἄλλο πίσω,
τὴν κρεμαστή τους τραχηλιὰ κουνώντας, τὸν ἀνήφορο
ξεκόβαν τὸ βουνίσο·

σκυφτό, τὴ γῆς μυρίζοντας, καὶ τὸ λιγνὸ λαγωνικό,
με γρήγορα ποδάρια,
στοῦ δειλινοῦ τὴ σιγαλιὰ βράχο τὸ βράχο ἐπήδαγε
ζητώντας μου τὰ χνάρια·

καὶ κάτου ἀπ᾿ τὴν κληματαριὰ τὴν ἄγουρη μ᾿ ἐπρόσμενε,
στο ξάγναντο τὸ σπίτι,
σωστὸ τραπέζι πόφεγγε, λυχνάρι ὀμπρὸς τοῦ κρεμαστό,
το φῶς τοῦ Ἀποσπερίτη.

Ἐκεῖ κερήθρα μὄφερε, ψωμὶ σταρένιο, κρύο νερὸ
η ἀρχοντοθυγατέρα,
ὁποὖχε ἀπὸ τὴ δύναμη στὸν πετρωτό της τὸ λαιμὸ
χαράκι ὡς περιστέρα·

ποὺ ἡ ὄψη της, σὰν τῆς βραδιᾶς τὸ λάμπο, ἔδειχνε διάφωτη
τῆς παρθενιᾶς τὴ φλόγα,
κι ἀπ᾿ τὴ σφιχτή της ντυμασιὰ στὰ στήθια της τ᾿ ἀμάλαγα,
χώριζ᾿ ὁλόρτη ἡ ρώγα·

ποὺ ὀμπρὸς ἀπὸ τὸ μέτωπο σὲ δυὸ πλεξοῦδες τὰ μαλλιὰ
πλεμένα εἶχε σηκώσει,
σὰν τὰ σκοινιὰ τοῦ καραβιοῦ, ποὺ δὲ θὰ μπόρει᾿ ἡ φούχτα μου
νὰν τῆς τὰ χερακώσει.

Λαχανιασμένος στάθη ἐκεῖ κι ὁ σκύλος π᾿ ἀγανάχτησε
στα ὀρτὰ τὰ μονοπάτια,
κι ἀσάλευτος στὰ μπροστινά, μὲ κοίταγε, προσμένοντας
μιὰ σφήνα, μὲς στὰ μάτια·

ἐκεῖ τ᾿ ἀηδόνια ὡς ἄκουγα, τριγύρα μου, καὶ τοὺς καρποὺς
γευόμουν ἀπ᾿ τὸ δίσκο,
εἶχα τὴ γέψη τοῦ σταριοῦ, τοῦ τραγουδιοῦ καὶ τοῦ μελιοῦ
βαθιά στὸν οὐρανίσκο.

Σὰ σὲ κυβέρτι γυάλινο μέσα μου σάλευε ἡ ψυχή,
πασίχαρο μελίσσι,
ποὺ ὅλο κρυφὰ πληθαίνοντας γυρεύει σμάρια ὡσὰν τσαμπιὰ
στὰ δέντρα ν᾿ ἀμολήσει.

Κι ἔνιωθα κρούσταλλο τὴ γῆ στὰ πόδια μου ἀποκάτωθε
καὶ διάφανο τὸ χῶμα
γιατὶ πλατάνια τριέτικα τριγύρα μου ὑψωνόντανε
μ᾿ ἁδρό, γαλήνιο σῶμα.

Ἐκεῖ μοῦ ἀνοῖξαν τὸ παλιὸ κρασί, ποὺ πλέριο εὐώδισε
μὲς στὴν ἱδρένια στάμνα,
σὰν τὴ βουνίσια μυρουδιά, σύντας βαρεῖ κατάψυχρη
νύχτια δροσιὰ τὰ θάμνα...

Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, ἐκεῖ ἡ καρδιά μου δέχτηκε
ν᾿ ἀναπαυτεῖ λιγάκι
πὰ σὲ σεντόνια εὐωδερὰ ἀπὸ βότανα, καὶ γαλανὰ
στὴ βάψη ἀπὸ λουλάκι.

(ἀπὸ τὸ Λυρικὸς Βίος, B´, Ἴκαρος 1968)