Η τέχνη δεν θέλει μόνο φαντασία και ρομαντισμό. Χρειάζεται και πλάνο, να βάζεις δηλαδή στόχους και να προσπαθείς να τους πραγματοποιείς.
Η Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου, ένα κορίτσι από την Πάτρα, είναι η προσωποποίηση αυτής της πλευράς της τέχνης, της ρεαλιστικής της πτυχής που ξέρει να θέτει στόχους, μαθαίνοντας να εξελίσσεται μέσα από αυτούς.
Μόνο που στα καλλιτεχνικά πνεύματα, ακόμα και οι στόχοι, έχουν ένα υπερρεαλιστικό ύφος θα έλεγε κανείς, που ξεκινά και καταλήγει ίσως, στην υπέρβαση των ορίων μας. Η Ζαχαρή ακολούθησε την συμβουλή της μητέρας της.
Έβαλε στόχο να φτάσει στο φεγγάρι και έτσι ήδη, κάνοντας αυτό που αγαπά, βρίσκεται στα αστέρια, συνεχίζοντας το ταξίδι της.
Ηθοποιός, χορογράφος, καθηγήτρια χορού, έχοντας πάρει το Πτυχίο της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού «Ραλλού Μάνου» και της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, ενώ από το 2011 είναι Ιέρεια στις τελετές αφής της φλόγας των Ολυμπιακών Αγώνων.
Παράλληλα, έχει λάβει μέρος ως ηθοποιός, χορεύτρια και χορογράφος σε παραστάσεις θεάτρου, χορού, χοροθεάτρου, μουσικοθεατρικές και στον κινηματογράφο σε συνεργασία με σκηνοθέτες και χορογράφους όπως οι: Γιάννης Σμαραγδής, Άρτεμις Ιγνατίου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, Νίκος-Ορέστης Χανιωτάκης, Νίκος Διονύσιος, Αναστασία Κουμίδου, Τζίμης Πολίτης, Γεράσιμος Ντάβαρης, Τηλέμαχος Τσαρδάκας, Ιωάννης Αναστασόπουλος, Κωνσταντής Μιζάρας.
Αυτά μέχρι στιγμής. Γιατί είπαμε το ταξίδι συνεχίζεται. Κάνοντας δηλαδή αυτό που αγαπάει.
P.E. Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με το θέατρο και τον χορό;
Ζ.Α. Δεν ξέρω ακριβώς. Πάντα αυτό έκανα. Ήταν το παιχνίδι μου, η ευχαρίστησή μου. Η συνειδητοποίηση ότι θέλω να το κάνω επαγγελματικά ήρθε, όταν σπούδαζα Ωκεανολογία στην Μυτιλήνη. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι μπορώ να ασχολούμαι με αυτά ακόμα και όλο το εικοσιτετράωρο χωρίς να με κουράζει. Αντιθέτως, με γέμιζε.
Μια ημέρα, με ρώτησε η δασκάλα του μπαλέτου γιατί δεν δίνω για επαγγελματική σχολή χορού. Νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα, καθώς είχα αποκλείσει την πιθανότητα να καταφέρω κάτι τέτοιο. Με προβλημάτισε όμως αυτή της η ερώτηση. Αφού λοιπόν το σκέφτηκα αρκετά, έκανα ένα μακροχρόνιο πλάνο ονείρων.
Ήθελα να σπουδάσω πρώτα σε επαγγελματική σχολή χορού και στη συνέχεια σε δραματική σχολή. Έτσι, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Υπουργείο. Εξάλλου, αν δεν έδινα, ήταν σίγουρο ότι δεν θα πραγματοποιούσα τα όνειρα μου, ενώ αν έδινα είχα έστω μία πιθανότητα να γίνουν αληθινά. Κι όπως μου είπε τότε η μητέρα μου "Βάλε στόχο το φεγγάρι. Το πολύ πολύ να βρεθείς ανάμεσα στα αστέρια".
P.E. Πώς καταλαβαίνεις εσύ τις μεταξύ τους διαφορές ως τέχνες και ποια τα κοινά τους σημεία;
Ζ.Α. Έχουν πάρα πολλά κοινά, αλλά και πολλές διαφορές. Η σημαντικότερη διαφορά, που αντιμετώπισα, προερχόμενη από τον χώρο του χορού, είναι ο τρόπος με τον οποίο χτίζεις τον ρόλο.
Στον χορό πρώτα θα εκτελέσεις τέλεια την χορογραφία, η οποία συνήθως σου δίνεται, και μετά θα ασχοληθείς με τον ρόλο και την ερμηνεία του μέσω της κίνησης. Αντίθετα στο θέατρο, ξεκινάς πρώτα από το ποιος είναι ο χαρακτήρας, που θα ερμηνεύσεις, και η "χορογραφία", δηλαδή το τελικό στήσιμο του έργου, έρχεται μετά.
P.E. Αν σου έλεγαν να διαλέξεις ένα από τα δύο, το θέατρο ή το χορό τι θα επέλεγες;
Ζ.Α. Δεν θα μπορούσα. Έχουν υπάρξει περίοδοι στην ζωή μου, που δεν είχα είτε τον χορό είτε το θέατρο. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν ήμουν καλά. Υπήρχε ένα κενό μέσα μου.
P.E. Ξέρω ότι είσαι μία από τις ιέρειες της τελετής αφής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαία Ολυμπία. Πώς έχεις νιώσει εκείνη τη στιγμή;
Z.A. Είναι μοναδική εμπειρία κάθε φορά. Η συγκίνηση, που νοιώθω, είναι αμείωτη τόσα χρόνια.
P.E. Πώς έχεις σκεφτεί το μέλλον σου μετά από λίγα χρόνια. Μένοντας στην Πάτρα ή έχοντας μετακομίσει στην Αθήνα;
Z.A. Στόχος μου είναι να μείνω στην πόλη μου, στην Πάτρα. Δεν έχω αποκλείσει την Αθήνα για δουλειά, όμως για λίγο διάστημα και έχοντας την βάση μου εδώ. Και όσο είμαι επαγγελματικά ευχαριστημένη, θα μένω. Αυτό θέλω. Αν όμως τα πράγματα, σταματήσουν να πηγαίνουν όπως τα θέλω, θα αναγκαστώ να φύγω. Όχι για την Αθήνα όμως.
P.E. Η Πάτρα δίνει τις ευκαιρίες σε έναν νέο καλλιτέχνη για να αναδειχθεί και στη συνέχεια να εξελιχθεί πάνω σε αυτό που κάνει;
Z.A. Δίνει ευκαιρίες. Όχι όμως όσες μπορεί πραγματικά. Για παράδειγμα, εργάζονται πάρα πολλοί άνθρωποι σε διάφορες ειδικότητες του θεάτρου, που δεν είναι επαγγελματίες. Με αποτέλεσμα οι επαγγελματίες (είτε με σπουδές είτε λόγω πολύχρονης εμπειρίας) να μένουν άνεργοι.
P.E. Πως αισθάνθηκες την καραντίνα και τι έχεις να πεις για όλο αυτό που συνέβη με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις; Πώς κρίνεις τη στάση της πολιτείας απέναντι στη τέχνη;
Z.A. Η καραντίνα ανέδειξε το τεράστιο πρόβλημα, που υπάρχει στο επάγγελμά μας. Από τότε, που καταργήθηκε η συλλογική σύμβαση εργασίας, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, εδώ και πολλά χρόνια, αναγκάζονται να κάνουν συμπληρωματικές δουλειές για να επιβιώνουν.
Γιατί από το θέατρο μόνο δεν μπορείς να ζήσεις. Και πώς να ζήσεις, όταν εργάζεσαι δύο μήνες τζάμπα, γιατί οι πρόβες είναι πλέον δεδομένο ότι είναι απλήρωτες, και οι παραστάσεις έχουν περιοριστεί στον ένα μήνα διάρκεια αντί για ολόκληρες σεζόν, που ήταν;
Το κράτος δεν έκανε τίποτα τόσα χρόνια για αυτή την κατάσταση και δυστυχώς ούτε τώρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων στο θέατρο έμεινε στον αέρα. Χωρίς ούτε καν το έκτακτο βοήθημα, αφού δούλευαν ήδη δύο ή και τρεις μήνες (πρόβες), αλλά ακόμα δεν είχαν υπογράψει σύμβαση (υπογράφεται με την έναρξη των παραστάσεων) και έτσι δεν φαινόταν πουθενά ότι δούλευαν.
Υπήρχαν λύσεις για να ενισχυθούν αυτοί οι άνθρωποι από το κράτος. Όλα τα σωματεία των καλλιτεχνών πρότειναν λύσεις. Όμως δεν έγινε τίποτα. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου είναι άνεργοι από τέλη Φλεβάρη ή Μάρτη και δεν ξέρουν και πότε θα ξαναεργαστούν. Θα ανοίξουν άραγε τα θέατρα το χειμώνα; Κι αν ναι, θα μπορέσουν να κάνουν παραγωγές μετά από τόσους μήνες κλειστά, με τα έξοδα να τρέχουν;
P.E. Εδώ στην Πάτρα η συσπείρωση που έδειξαν οι καλλιτέχνες από διάφορους χώρους και η επικοινωνία μεταξύ τους είχε αποτελέσματα. Μίλησε μου λίγο για αυτό.
Z.Α. Ήταν πρωτοφανές αυτό, που συνέβη. Έγινε ένας μεγάλος αγώνας. Πολλές συναντήσεις, πολλές συζητήσεις, δουλειά και τρέξιμο. Όμως πραγματικά, είχε αποτέλεσμα. Στις συναντήσεις με τον Δήμο, η Κίνηση Επαγγελματιών Καλλιτεχνών Πάτρας, προώθησε τα αιτήματα όλων των καλλιτεχνικών κλάδων και επιτεύχθηκε ένας πολύ σημαντικός στόχος.
Να εργαστούμε μέσα στο καλοκαίρι όσοι περισσότεροι γίνεται, έστω για λίγο διάστημα, με σωστές συνθήκες εργασιακής σύμβασης. Ο Δήμος της Πάτρας και η Περιφέρεια ανέλαβαν να χρηματοδοτήσουν τις παραστάσεις, που πρότειναν οι καλλιτέχνες μέσω της Κίνησης.
P.E. Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση που πρόκειται να πάρεις μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ;
Z.A. Ο τίτλος του έργου είναι "Λόρα Πέτερσεν. Η πραγματική Νόρα Χέλμερ". Το έργο μας μεταφέρει τον ”εγκλεισμό” της σύγχρονης γυναίκας. Μια γυναίκα εγκλωβισμένη στα ερείπια του δωματίου της, των συναισθημάτων της και της κοινωνίας, που αιώνες τώρα μας θυμίζει την αναγκαιότητα μιας θυσίας προς όφελος της αφύπνισης.
Η σκηνοθεσία είναι του Ιωάννη Αναστασόπουλου, η μουσική του Δημήτρη Τζαβάρα και παίζουν επίσης οι ηθοποιοί Πάνος Τρουμπουνέλης, Σοφία Νικολετάκη και Νίκος Δερτιλής.
P.E. Έναν ρόλο που ονειρεύεσαι κυρίως μέσα από τα κλασικά έργα ή την αρχαία γραμματεία να παίξεις και γιατί;
Ζ.Α. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω σε αρχαία τραγωδία, σε ανοιχτό θέατρο φυσικά. Οι λόγοι πολλοί. Από το ότι λατρεύω αυτά τα κείμενα μέχρι την αίσθηση του ανοιχτού θεάτρου.
