ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σαπφώ η Δεκάτη Μούσα !
Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη
σαν άνεμος που σε βουνό βελανιδιές λυγάει.
'Ηρθες, καλά που έκανες, που τόσο σε ζητούσα
δρόσισες την ψυχούλα μου, που έκαιγε ο πόθος.
Από το γάλα πιο λευκή απ' το νερό πιο δροσερή
κι από το πέπλο το λεπτό, πιο απαλή.
Από το ρόδο πιο αγνή απ' το χρυσάφι πιο ακριβή
κι από τη λύρα πιο γλυκιά, πιο μουσική...
--------
"Να 'σαι ευτυχισμένη, πήγαινε, άλλωστε τίποτα δε διαρκεί.
Να θυμάσαι όμως πάντα πόσο σ' αγάπησα,
κρατιόμασταν χέρι χέρι μέσα στη νύχτα που ευωδίαζε,
πηγαίναμε στην πηγή ή τριγυρίζαμε στους λόγγους
κι έφτιαχνα για το λαιμό σου γιρλάντες μεθυστικές".
Παραδοσιακά κτίρια και πολιτιστική παράδοση στην Λευκάδαhttps://aromalefkadas.gr
Οἱ πολιτιστικές ἐγκαταστάσεις καί ἡ θεματολογία τους, προσδιορίζει τό μορφωτικό ἐπίπεδο μιᾶς Κοινότητας ἀνθρώπων. Άλλά καί ἡ στέγαση τῶν πολιτιστικῶν αὐτῶν ἐγκαταστάσεων μπορεῖ νά καθορίζει τήν ἱστορική συνέχεια, ὃταν γιά αὺτές χρησιμοποιοῦνται προβεβλημένα κτίρια, πού δέθηκαν μέ τήν ἱστορία τοῦ τόπου. Τό σύστημα αὐτό χρησιμοποιοῦν σχεδόν ὅλες οἱ χῶρες, διασώζοντας τήν ἱστορία μέσα ἀπό σημαντικά κτίρια, μέ τήν μετατροπή τους σέ πολιτιστικά κέντρα.Κανονικά θά ἔπρεπε νά γίνει ἕνας προγραμματισμός τῶν άναγκῶν καί τῶν προσφερομένων χώρων μέ προτεραιότητα στά προβεβλημένα παραδοσιακά κτίρια καί νά προχωρήσει κανείς σην ὀργάνωση ἑνός μεγάλου δικτύου πολιτιστικῶν χώρων.
Οἱ χῶροι αὺτοί μέ σωστή οὶκονομική διαχείριση, ὥστε νά εἶναι οἱκονομικά αὐτόνομοι, θά μποροῦσαν νά προσφέρουν πολλές θέσεις ἐργασίας σέ νέα παιδιά πού τώρα τά καταδικάζουμε νά γίνουν γκαρσόνια, δηλαδή ὑπηρέτες ξένων. Καί συγχρόνως νά προσελκύσουμε ποιοτικότερο τουρισμό.
Άρκετά πιά μέ τίς ἀμμουδιές μας, τά φαγάδικά, τά ξενυχτάδικα, πού ἔχουν καταρρακώσει κάθε ἔννοια σοβαρότητας καί ἔχουν φθάσει στό ναδίρ τό μορφωτικό μας ἐπίπεδο.
Ποῦ; σέ μιά Λευκάδα μέ τέτοια μεγάλη παράδοση στόν μορφωτικό καί καλλιτεχνικό τομέα. Τά ξεχάσαμε ὅλα μπροστά στήν λεγομένη κατ΄εὐφημισμόν βέβαια, βαριά βιομηχανία τοῦ τουρισμοῦ πού φοῦ τῆς ἔκανε ὁ κορονοϊός καί χάθηκε.
Αὐτή τήν στιγμή στήν Λευκάδα ἀρκετά σημαντικά κτίρια χρησιμοποιοῦνται γιά πολιτιστικούς σκοπούς. Ὑπάρχουν ὅμως καί ἄλλα πού τά άφήνουμε νά φυτοζωοῦν καί ἄλλα πού θά μποροῦσε ὁ Δῆμος νά χρησιμοποιήσει καί διασώσει.
Τό κτίριο πρώην ΤΕΒΕ,(1850), ἕνα σημαντικό κτίριο τῆς ἁρχιτεκτονικῆς τῆς πόλεως, πού ἐδρεύει ὁ Μουσικοφιλολογικός Όμιλος «ΟΡΦΕΥΣ». Τό κτίριο μαζί μέ τό κτίριο Σερεπίσου εἶναι πλέον τά μόνα πού καταλαμβάνουν ὁλόκληρο οἱκοδομικό τετράγωνο καί ἔχουν τέσσερα ἀρμενάλια. Τό κτίριο τοῦ Ορφέα ἔχει καί ἕνα κεντρικό, συνολικά πέντε.
Εἰκ.:1. Κτίριο Μουσικοφιλολογικοῦ ὁμίλου ΟΡΦΕΑ τό1975. Εἶναι ἡ μόνη φωτογραφία πού ἔχω πού φαίνεται ὁλόκληρο τό κτίριο μιά καί δίπλα τότε εῖχε ἀρχίσει νά κτίζεται νέο κτίριο, πού σήμερα τό κρύβει.
Εἰκ.:1. Κτίριο Μουσικοφιλολογικοῦ ὁμίλου ΟΡΦΕΑ τό1975. Εἶναι ἡ μόνη φωτογραφία πού ἔχω πού φαίνεται ὁλόκληρο τό κτίριο μιά καί δίπλα τότε εῖχε ἀρχίσει νά κτίζεται νέο κτίριο, πού σήμερα τό κρύβει.Τό κτίριο Ζουλίνου (1905), εἶναι ἕδρα τῆς Δημόσιας Βιβλιοθήκης Λευκάδας καί στόν ὅροφο ἐκτίθεται ἡ Συλλογή Μεταβυζαντινών Eἰκόνων Λευκάδας. Βέβαια θά πρέπει τονίσουμε ὅτι ἀπό ὅσο ξέρω ἡ βιβλιοθήκη ἔχει άνάγκη ἀπό χῶρο. Καί εἶναι κρίμα πού, τόσο ἀπό τήν Βιβλιοθήκη ὅσο καί ἀπό τόν Δῆμο δέν ἔγινε δεκτή ἡ μεγάλη προσφορά τοῦ κτιρίου Σερεπίσου, ἕνα ἅλλο ἱστορικό ἀπό πλευρᾶς ἀρχιτεκτονικῆς καί κατασκευῆς κτίριο, τό ὁποῖο μέ τήν Διαθήκη του, ἀφησε ὁ ἀείμνηστος Κ. Σερεπίσος στήν Βιβλίοθήκη ἤ στόν Δῆμο. Αὐτή τήν στιγμή δέν θά εἶχε κανένα πρόβλημα καί θά μποροῦσε νά ἀναπτυχθεῖ στό Μέγαρο αὐτό καί νά ἀναπτύξει καί πολλές δράσεις.
Εἰκ.:2. Οἰκία Ζουλίνου, Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας
Εἰκ.:3. Οὶκία Σερεπίσου (1864) ,μέ ἐμβαδόν 340 μ2 ἀνά ὄροφο. Ἐκτός ἀπό τά ἀρμενάλια.
Εἰκ.:2. Οἰκία Ζουλίνου, Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας
Εἰκ.:3. Οὶκία Σερεπίσου (1864) ,μέ ἐμβαδόν 340 μ2 ἀνά ὄροφο. Ἐκτός ἀπό τά ἀρμενάλια.(Φωτ.:1975). Θά μποροῦσε τώρα νά τό ἔχει ἡ Βιβλιοθήκη ἤ ὁ Δῆμος.
Ἔχω στήν διαθεσή μου τήν πρώτη ἔκδοση τῶν ἁπάντων τοῦ J. J. Rousseau στήν Γενεύη: Collection complete des Oeuvres de J. J,Rousseau 1782-1789. Genève, (published by Paul Moultou and du Peyron), 1782-1789, πρίν ἀπό 238 χρόνια,πού προέρχεται ἀπό τήν βιβλιοθήκη τοῦ πρώην δημάρχου Λευκάδος Άποστόλου Φατούρου, τήν ὁποία μοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ γιός του καί καλός μας φίλος, ἀείμνηστος καί αὑτός πλέον, Σταῦρος Φατοῦρος. Θεώρησα ὅτι ἔχει θέση στήν Δημόσια Βιβλιοθήκη, λόγω τῆς σπουδαιότητας τῆς ἐκδόσεως καί τῆς προελεύσεώς της. Πλήν ὅμως μοῦ εἶπαν ὅτι δέν εἶναι δυνατόν διότι δέν ὑπάρχει χῶρος. Ἔτσι θά ὁδεύσει σέ βιβλιοθήκη ἐκτός Λευκάδος.
Ἄρα άφοῦ δέν ἔγινε ἀποδεκτή ἡ τεράστια προσφορά τοῦ Σερεπίσου, ἡ βιβλιοθήκη ἔχει πρόβλημα χώρου, πού κάπου πρέπει νά βρεθεῖ. Ἴσως θά ἔπρεπε νά βρεθεῖ χῶρος γιά τήν Συλλογή τῶν Μεταβυζαντινῶν Εἱκόνων σέ κάποιο ἄλλο ἀξιόλογο κτίριο, ὥστε νά μπορέσει νά ἐπεκταθεῖ ἡ Βιβλιοθήκη στόν ἐπάνω ὄροφο. Θεωρῶ ὅτι ὑπάρχει χῶρος γιά τήν Συλλογή τῶν Μεταβυζαντινῶν Εἱκόνων. Θά ἀφήσω ὅμως νά τό σκεφθοῦν οἱ ἁρμόδιοι.
Ἐδῶ θά πρέπει νά άναφέρουμε ὅτι καί ἡ Χαραμόγλειος Βιβλιοθήκη, ἡ πρωτότυπη καί σημαντική γιά τήν Λευκάδα αὺτή Βιβλιοθήκη, στεγάζεται σέ ἓνα άμφιβόλου εὺσταθείας κτίριο. Καί αὺτή ἔχει πρόβλημα χώρου. Καί ὲδῶ θεωρῶ ὅτι ὑπάρχει θέμα μεταφορᾶς. Σέ συνδυασμό μέ τήν βιβλιοθήκη τοῦ Ν. Σβορώνου.
Τό κτίριο Αὶγιαλίδου, πού άνασκευάσθηκε πλήρως εἶναι ἕδρα τοῦ ἱστορικοϋ σωματείου τῆς Φιλαρμονικῆς.
Εἰκ.:4. Τό κτίρο Αἰγιαλίδου πού ἔχει πλήρως ἀνακατασκευασθεῖ.
Εἰκ.:4. Τό κτίρο Αἰγιαλίδου πού ἔχει πλήρως ἀνακατασκευασθεῖ.Ἡ πατρική οὶκία τοῦ Ἄγγελου Σικελιανοῦ μετατράπηκε σέ μουσεῖο Ἄγγελου Σικελιανοῦ. Ἦταν καί αὺτό ἕνα κεφάλαιο πού εὐτυχῶς ἔκλεισε.
Εἰκ.: 5. Μουσεῖο Ἄγγελου Σικελιανοῦ.
Εἰκ.: 5. Μουσεῖο Ἄγγελου Σικελιανοῦ.Ἡ οἰκία Ζαμπελίων, τό πιό ἱστορικό κτίριο τῆς Χώρας. Χρονολογεῖται ἀπό τό τέλος τοῦ 18ου αἰῶνα, εἶναι ἕνα ἔξοχο παράδειγμα τῆς λευκαδίτικης παραδοσιακῆς ἀρχιτεκτονικῆς μέ μοναδικές κατασκευαστικές λεπτομέρειες. Αὐτή τήν στιγμή ὰναπαλαιώνεται καί ἐλπίζουμε νά γίνει σεβαστή ἡ παραδοσιακή του μορφή καί νά μήν ἀλλοιωθεῖ.
Καί ακόμη εἶναι ἡ κατοικία δύο μεγάλων, πανελληνίου ἐμβελείας προσωπικοτήτων, τοῦ Ἰωάννη Ζαμπελίου (1787-1856), τοῦ θερμοῦ φιλικοῦ καί πρώτου δραματουργοῦ τῆς νεωτέρας Ἑλλάδας καί τοῦ γιοῦ του Σπυρίδωνα Ζαμπελίου (1813-1881), τοῦ μεγάλου ἱστορικοῦ πού πρῶτος ξεκίνησε τίς Βυζαντινές του μελέτες καί πρῶτος αὐτός καθόρισε τά τρία στάδια τῆς ἱστορίας τῆς Ἑλλάδας, τήν Ἀρχαία τήν Βυζαντινή καί τήν Νεωτέρα. Κάτι πού ἀπεδέχθηκε καί ὁ Παπαρρηγόπουλος καί ἔγραψε τό μνημειῶδες ἔργο του, τήν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους.
Εἰκ.: 6. Οὶκία Ζαμπελίων (Φωτ.: 1975)
Εἰκ.: 6. Οὶκία Ζαμπελίων (Φωτ.: 1975)Φυσικά θά ἀφιερωθεῖ σέ αὺτούς ὰλλά καί σέ ἄλλους σπουδαίους λευκαδίτες, πού εἶναι πάρα πολλοί καί τούς ἔχει φάει τό μαῦρο (τουριστικό) σκοτάδι. Στό ἱσόγειο σύμφωνα μέ τίς χρήσεις πού ὁρίσθηκαν ἀπό τό Δημοτικό Συμβούλιο κατά τήν παράδοση τῆς Μελέτης μποροῦν νά ὰναπτυχθοῦν χῶροι ὲκθεσιακοί καί ὁ κῆπος ἔχει προγραμματισθεῖ νά γίνει κῆπος ἀλλά καί χῶρος ἐκδηλώσεων μέ ὅλες τίς μηχανολογικές καί ψηφιακές δυνατότητες γιά τήν διενέργεια πολλῶν εἰδῶν ὲκδηλώσεων. Μπορεῖ νά φιλοξενήσει περίπου 300 ἄτομα. Εἶναι δέ σέ σημεῖο πού ὑπάρχει ἀπόλυτη ἡσυχία, ὥστε νά μή ἐνοχλοῦνται οἱ ὅποιες ὲκδηλώσεις, ἀπό ἐξωτερικούς θορύβους. Ἐπίσης εἶχε προγραμματισθεῖ σέ αἴθουσα στό ἱσόγειο, Μουσεῖο τῆς Λευκαδίτικης ἀντισεισμικῆς κατασκευῆς.
Εἰκ.: 7. Προτεινόμενη διάμόρφωση ἰσογείου, κτιρίου Ζαμπελίων.
Εἰκ.: 7. Προτεινόμενη διάμόρφωση ἰσογείου, κτιρίου Ζαμπελίων.Ὑπάρχει καί τό κτίριο Ὰφέρωφ τό ὁποῖο χρόνια τώρα εὐρίσκεται σέ χειμερία νάρκη. Εἶναι κρίμα νά παραμένει ἀναξιοποίητο. Στά πλαίσια ἑνός εύρύτερου σχεδιασμοῦ γιά τίς πολιτιστικές ἐγκαταστάσεις θά ἔπρεπε νά χρησιμοποιηθεῖ. Ἀνάγκες ὑπάρχουν πολλές.Ὑπάρχουν ὅμως καί πολλά ἄλλα κτίρια πού θά μποροῦσαν νά καταγραφοῦν καί νά ἀποτελέσουν ἕνα μεγάλο δίκτυο πολιτισμοῦ. Μιά μεγάλη καί ὰνεξερεύνητη πηγή ἐσόδων γιά τό νησί.
Εἰκ.:9. Κτίριο Άβέρωφ, (1850-1860) .
Εἰκ.:9. Κτίριο Άβέρωφ, (1850-1860) .Φωτ.: 1975.
Κλείνω τή μικρή αὐτή ἀναφορά μέ τά Κτίρια Δικαστηρίων καί Γυμνασίου (1830), ἰδιοκτησίας σήμερα τοῦ Δημοσίου. Δύο ἱστορικά κτίρια πού συνδέθηκαν μέ τήν πνευματική ζωή τοῦ Νησιοῦ ἀπό τό 1836 καί μετά. Εἶναι ἐπίσης δύο ἐξαιρετικά δείγματα τῆς ὰντισεισμικῆς κατασκευῆς τῆς Χώρας. Ὁ σεισμός τοῦ 1825 ὁδήγησε τούς τοπικούς μαστόρους νά ἐνισχύσουν τό ποντελάρισμα καί νά τό ὀργανώσουν καλλίτερα, κάτι πού βλέπουμε παραστατικά στά δύο αύτά κτίρια. Δέν εἶναι λοιπόν κατανοητό, τά σημαντικά αὐτά κτίρια νά ἀφήνονται νά καταρρέουν ὅπως ἔγινε, κατά τραγικό τρόπο, μέ τόν Ἁγ. Σπυρίδωνα, ὃταν μάλιστα ὑπάρχουν τόσες ἀνάγκες.
Εἰκ.:8. Κτίρια Γυμνασίου καί Δικαστηρίων.( Φωτ.: 1998).
Εἰκ.:8. Κτίρια Γυμνασίου καί Δικαστηρίων.( Φωτ.: 1998).Καί φυσικά θά πρέπει νά πῶ ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε ὁλόκληρη πτέρυγα γιά τόν Λευκάδιο Χέρν, πού μεταξύ μας μπορεῖ γιά τούς Ίάπωνες νά εἶναι σημαντικός, μιά καί δέν ἔχουν φαίνεται κανέναν ἄλλον, γιά ἐμᾶς ὅμως δέν εἶναι τίποτε καί δέν καταλαβαίνω ὅλη αὺτή τήν φασαρία πού γίνεται γιά αὐτόν. Ἀποικία τῆς Ίαπωνίας εἴμαστε;
Παράλληλα δέ νά μήν ἔχουμε ἕνα τετραγωνικό μέτρο, οὔτε μιά ρίζα κισσό, γιά τόν πολύ – πολύ μεγάλο Ὰριστοτέλη Βαλαωρίτη. Έγώ προσωπικά ντρέπομαι βαθύτατα.
Θεωρῶ λοιπόν ὅτι τό κτίριο τοῦ Γυμνασίου, τό ὁποῖο συνδέθηκε μέ τήν παιδευτική ἱστορία τῆς Λευκάδας γενεές ὁλόκληρες καί πέρασαν ἀπό τά ἑδρανά του ὅλοι, μεταξύ αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι τοῦ πνεύματος τοῦ νησιοῦ μας, πρέπει νά χρησιμοποιηθεῖ άνάλογα μέ τήν ὶστορία του. Κατά τήν ἄποψή μου στό κτίριο αὐτό πρέπει νά ὀργανωθεῖ Μουσεῖο Ὰριστοτέλη Βαλωρίτη. Καί δέν χρειάζονται πολλά πράγματα. Τό κτίριο εἶναι καλό, μόνο μιά συντήρηση θέλει. Ἐν ὄψει δέ καί τῶν ἑορτῶν γιά τά 200 χρόνια ἀπό τό 1821, εἶναι νομίζω ἐπιβεβλημένη ὑποχρέωσή μας.
Βέβαια άπέχουμε πολύ ἀπό τήν έποχή τοῦ 1925 πού ἡ Λευκάδα σύσσωμος μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Σύλλογο Λευκαδίων Ἀθηνῶν καί Πειραιῶς αἰσθάνεται τήν ὑποχρέωση νά κατασκευάσει προτομή πρός τιμήν του, στόν Παραλιακό Ανθῶνα καί ἔκανε ἔρανο γιά αὐτό.
Τώρα βρισκόμαστε στήν ἐποχή τῶν βανδαλισμῶν. Δέν εἶναι μόνο ὁ Ἁγ. Σπυρίδων εἶναι καί ὁ Βαλαωρίτης, μή ποῦμε καί τήν τραγική κατάσταση πού εἶχε περιέλθει τό ἱστορικό κτίριο Ζαμπελίων πρίν άρχίσει νά ἀναπαλαιώνεται. Καί ὲκεῖ ὁδεύουν καί τά δύο κτίρια τῶν Δικαστηρίων καί τοῦ Γυμνασίου ὅπως καταδείχθηκε πρόσφατα καί στό πολύ ἐνδιαφέρον ἄρθρο τῆς παρούσας ὶστοσελίδας. Ἄρωμα Λευκάδας.
Τά Δικαστήρια τώρα. Στό ἱσόγειο εἶναι τά ἐξαιρετικῆς σημασία ΓΑΚ Λευκάδας. Θεωρῶ ὅτι ὅλο τό κτίριο πρέπει νά δοθεῖ στά ΓΑΚ, ὥστε νά έπεκταθοῦν καί στόν πρῶτο ὄροφο. Τά ΓΑΚ Λευκάδας εἶναι πολύ σημαντικά διότι παρά τούς σεισμούς διασώθηκαν καί ἔχουν πολύτιμες ὶστορικές μαρτυρίες, προσφέρουν δέ μιά τεράστια ὑπηρεσία στήν τοπική ἱστορική ἔρευνα, καί ὄχι μόνον. Τά Γενικά Ἀρχεῖα τοῦ Κράτους ἔχουν τήν δυνατότητα άναπτύξεως σημαντικῶν δράσεων σέ συνδυασμό καί συνεργασία μέ άνάλογα ἱστορικά άρχεῖα τῆς Ἑλλαδας καί τοῦ Ἐξωτερικοῦ καί νά ἔχουν καί αὺτἀ ὅπως ὅλες οἱ πολιτιστικές δράσεις, πολλά ἔσοδα.
Τό θέμα δέν ἐξαντλεῖται μέ τά παραπάνω. Ἡ Λευκάδα διαθέτει γιά τό μέγεθός της ἀρκετούς χώρους κλειστούς καί ἀνοιχτούς. Ἀλλά γιά τήν ἀποτύπωση τοῦ ἱστορικοῦ της παρελθόντος δέν εἶναι ἀρκετοί. Καλόν εἶναι νά τό σκεφθοῦμε. Ἰδιαίτερα δέν τό Μουσεῖο Βαλαωρίτη.
Βεβαίως γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ παραπάνω μεγάλου προγράμματος ζητοῦνται μορφωμένοι ἄνθρωποι. Ὑπάρχουν;
Ἔχω τίς ἐλπίδες μου στήν νέα γενιά. Διότι ἠ μεταδιδακτορική ἀρχοντοχωριάτικη γενιά, ὑπῆρξε μιά χαμένη γενιά γιά τήν Ἑλλάδα.
Παρουσίαση βιβλίου με την Υπογραφή του Λευκαδιτη Παναγιώτη Σκληρού «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» από τον Σύλλογο Λευκαδίων Πάτρας «Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ» και τον εκδοτικό Οίκο Fagottο : "
Συντονισμός-παρουσίαση: Ελευθερία Στεργιοπούλου, Δημοσιογράφος ραδιοφωνική παραγωγός – εκδότρια περιοδικού
Λευκαδίτης κ Μελάς Παναγιώτης πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας
Tην παρουσίαση επένδυσαν μουσικα ...Οι Κανταδοροι του συλλόγου Λευκαδίων Πάτρας SANTA MAURA με μαέστρο την Δήμητρα Αψώμοτου.
Λίγα Λόγια !
Με τις Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες " ο Παναγιώτης Σκληρός ,στην πρώτη του συγγραφική προσπάθεια μας παρουσιάζει με συγκίνηση αμεσότητα και ακρίβεια τη λαογραφική ταυτότητα του Λευκαδίτικου πολιτισμού , των δεκαετιών 1950-1970 περισσότερο της νότιας, ορεινής, καμπίσιας και θαλασσινής, ευρύτερης περιοχής της μία αφηγηματική θεραπευτική ανάκληση της μνήμης !
Δημιουργεί με την πένα του ένα μικρό ντοκιμαντέρ και μας παρουσιάζει ι
Μόχθο ,Ιδρώτα , Ζωής Τραγούδι , ελπίδα νιότης !
Δεν μας ωραιοποιεί, καταστάσεις ούτε και αποσιωπά τις σκληρές συνθήκες της αγροτιάς που έφερνε ροζαριασμένα χέρια και ποδολόγες
Μας παίρνει από το χέρι και μας βοηθά να αγγίξουμε τον ιδρώτα τους να γευτούμε το μόχθο τους και μας πάει με μαεστρία στους κάμπους και τις θάλασσες της βασιλικής του 50 του 60 του 70
Μας αφήνει να μπούμε μέσα στο πάλεμα της ψυχής των ντόπιων ,μας ωθεί με μαεστρία να νοιώσουμε την ελπίδα της νιότης των ,που τους βοήθησε να προχωρήσουν και να διαμορφώσουν τον δικό τους τρόπο ζωής μέσα από μια σκληρή και άγνωστη σε πολλούς επιβίωση
Με Ιερό σεβασμό μας οδηγεί σε Ιόνιες Μνήμες και σένα ΧΤΕΣ που απειλείται , άγρια από τη λήθη του χρόνου που προσπαθεί να το ξεθωριάσει, ! να ξεθωριάσει ,έθιμα θρύλους και παραδόσεις μιας άλλης εποχής , που όμως δεν μπορούν να σβεστούν !
Στοιβάζονται ,στοιβάζονται στη ροή των χρόνων μέχρι που ΜΑΣ κράζουν από μόνα τους να ξεπεταχτούν ` .
Μας παραθέτει παρατσούκλια και ονοματεπώνυμα -κοινο γνωρισμα της εποχής , των τότε ανθρώπων της γης και μας καλεί με άνεση και τέχνη να νοιώσουμε μέσα μας το πάλεμα και το μοχθο των ανθρώπων της άγνωστης ακόμα σε πολλούς Λευκάδας
Μας παρουσιάζει ι τους πλανώμενους πραματευτάδες, τους «αλογοσούρτες» , τους αλιείς της τράτας, τους «τρατολόους». μας τονίζει με τρυφερότητα –τον δύσκολο, κοπιώδη και επώδυνο βίο των γυναικών που ασχολουνταν με όλα
Μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για το εμπόριο των κεραμικών και τη κατασκευή τούβλων και κεραμιδιών , περίπου τη δεκαετία του 1960 που διακινούσαν Αγρότες χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και σπουδές που η επικοινωνία τους με τη χώρα ήταν μια φορά το μήνα με φορτηγό
Οι Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες είναι για όλους μας μια λαογραφική εξιστόρηση ,
Μια εξιστόρηση ,που εξιστορεί με αυθεντικότητα, τις καθημερινές ασχολίες των αγροτών ενός άγνωστου μέχρι τότες τοπίου ενός νησιού των 10ετιών του 50-του 60 του 70 και μας βοηθά να κατανοήσουμε την πολιτισμική τους ταυτότητα . έντεχνα στηριζόμενος σε ζωντανά του βιώματα με επιλεγμένο φωτογραφικό υλικό και ερασιτεχνών αλλά και ιδιοφυών φωτογράφων ,όπως ο γνωστός σε όλους τους νοτιολευκαδίτες Fritz berger - {γνωστός σε όλους ως Riko } μας οδηγεί στα λευκαδίτικα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου των που έθρεψε όλους και τα χωριά των<< Ηνωμένων Πολιτειών>> της Λευκάδας.{ Ονομασία των χωριών της Νότιας Λευκάδας Μανάσι ρουπακιά κλπ } με το DNA της Λευκαδίτικης γης !
Μας κάνει συνταξιδιώτες σε Ένα νοερό ταξίδι που ξαναθυμάται μνήμες ,και ντύνει την ανέχεια των καιρών με ελπίδα τότες που τα κορίτσια έπαιρναν πόζες κοντά σενα πανσέ και ξάπλωναν στην μανα γη λουσμένες με τα θεϊκά χρώματα της φύσης
Ένα μάθημα πράσινης ανάπτυξης θα έλεγε κανείς όταν ο ταμίας του ΣΜ αρνείται να πουλήσει στην κ Μαρία φακελωμένα δαφνόφυλλα και την παραπέμπει στις θεόρατες δάφνες της εκκλησιάς της Παναγιάς
Ένα πόνημα μόχθου Λαού ,άξιο για τη γνώση όλων ΜΑΣ , μια παρακαταθήκη Μνήμης που πρέπει να μείνει και να ζεστάνει τις καρδιές μας!
Να ,μην ξεχαστεί !!!
ΗΛΙΟΤΑΞΙΔΟ !!!
===========================================================
ΗΛΙΟΤΑΞΙΔΟ !!!
===========================================================
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν ;
η Λευκαδίτισσα κ Χαρά Παπαδάτου Αρχιτέκτων Μηχανικός Συγγραφέας και ο
Λευκαδίτης κ Μελάς Παναγιώτης πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας
Ομιλητές
Ευγενία Αρβανίτη.
Η Δρ Ευγενία Αρβανίτη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Πατρών (ΤΕΕΑΠΗ) με γνωστικό αντικείμενο διαφορετικότητα και ετερότητα στην εκπαίδευση
Λάμπρος Βρεττός, Συγγραφέας-διδάσκαλος τ. Γεν Γραμματέας του Συλλόγου
Παναγιώτης Σκληρός, Πρώην Δήμαρχος Λευκάδας, πτυχιούχος Ανοιχτού Πανεπιστημίου, σχολή Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πολιτισμού.16
Ασπρογέρακας Νικόλαος Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Λευκαδίων Πάτρας «Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ»
Aποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο Λευκαδίτης, ηθοποιός, σκηνοθέτης Φάνης Δίπλας.
Από τους Κανταδόρους της Santa maura με μαέστρο την Δήμητρα Αψόμωτου. ακούστηκαν οι Καντάδες { Κάθε φορά σε συσχετισμό με τα περιεχόμενα που διαβάστηκαν με συγκίνηση από τον σκηνοθέτη κ Φάνη Δίπλα } :
Λάμπρος Βρεττός, Συγγραφέας-διδάσκαλος τ. Γεν Γραμματέας του Συλλόγου
Παναγιώτης Σκληρός, Πρώην Δήμαρχος Λευκάδας, πτυχιούχος Ανοιχτού Πανεπιστημίου, σχολή Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πολιτισμού.16
Ασπρογέρακας Νικόλαος Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Λευκαδίων Πάτρας «Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ»
Aποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο Λευκαδίτης, ηθοποιός, σκηνοθέτης Φάνης Δίπλας.
Από τους Κανταδόρους της Santa maura με μαέστρο την Δήμητρα Αψόμωτου. ακούστηκαν οι Καντάδες { Κάθε φορά σε συσχετισμό με τα περιεχόμενα που διαβάστηκαν με συγκίνηση από τον σκηνοθέτη κ Φάνη Δίπλα } :
Ελα και Συ του Ηλία Γεωργάκη !
Πάμε σαν άλλοτε ,η Χαραυγή το παλιό το ταβερνάκι
Σε μικρή δεξίωση έξωθεν του χώρου προσφέρθηκαν Λευκαδίτικα κεράσματα (χουσμερή, η λευκαδίτικη λαδόπιτα, το λευκαδίτικο κρασί βαρτζαμι, καφές και αναψυκτικά).
==========================================
Παρουσιάζουμε μια κριτική απλή δυνατη γλαφυρή και ομορφη από το φίλο του συλλόγου μας Δημιουργία καιΈμπνευση τον οποίο και ευελπιστούμε να δούμε στη παρουσιαση
Σας ευχαριστούμε για την ξεχωριστή σσς κριτική Σας περιμενουμε
Είχα την « αγαθή τύχη» –χρεώστης κι εγώ όντας του τόπου μου- να αποκτήσω τούτο το βιβλίο. Νοιώθεις ότι ο συγγραφέας επιστρέφει στον τόπο του λίγα από εκείνα που ο ίδιος απλόχερα του έχει χαρίσει…. το φως το λευκαδίτικο, τα νάματα …τη συγκίνηση, τα συναισθήματα, το ωραίο ταξίδι αναμνήσεων στον χώρο και τον χρόνο, με λέξεις, εικόνες, συνειρμούς. Σίγουρα κανένα βιβλίο δεν μπορείς να το γράψεις μόνος σου κι ας έχει πολλή μοναξιά η γραφή. Το παλεύεις μήνες και μήνες, χρόνους και χρόνους, με την πένα ν’ ανασκάφτει τη μνήμη και τις λέξεις να χορεύουν μπροστά σου, άλλες να παίζουν κρυφτούλι κι άλλες να φανερώνονται σαν παλιές σου συντρόφισσες, λέξεις που ειπώθηκαν από άλλα στόματα. Το γράφεις με τους συνοδοιπόρους σου, με τους ανθρώπους που μοιράστηκες βιώματα κι εμπειρίες, μ’ εκείνους που έσκαψαν κι άνοιξαν θεμέλια γερά, μ’ εκείνους που κόπιασαν να στερεώσουν «αγκωνάρια στους τοίχους» για να μπορέσεις να βάλεις κι εσύ ένα μικρό λιθαράκι «στο κτήριο». Καλή «αειθαλή» συνέχεια με έμπνευση ψυχής ζωογόνα.ευχή
——————-
Συνεχίζοντας και ευχαριστώντας μας αναφέρει
Θαρρώ λοιπόν, πως πέρα από το ταξίδι… το βιβλίο αποτελεί έναν ύμνο στην κοινωνία της Λευκάδας σε μια δύσκολη εποχή. Για το δημιουργό οι βιωματικές μαρτυρίες, οι φωτογραφίες, το περιβάλλον, οι αναφορές… (ιστορικές, κοινωνικές κλπ), η καθημερινή ζωή, οι θρύλοι, τα έθιμα, αφενός σ αποτέλεσαν ένα σημαντικό εργαλείο μελέτης βαθιάς και προσεκτικής… αφετέρου 'προκαλούσαν" να καταδειχθούν. Όπως και έγινε… σε μια γλώσσα γραφής ρέουσα και μελωδική .
Οι μνήμες του συγγραφέα ανακαλούνται από τα παιδικά και μετέπειτα χρόνια …μεταφέρονται γοητευτικά αυτούσιες…. ανιχνεύουν τις απανωτές επιστρώσεις… έχουν ένα ιδιαίτερο άρωμα σπιτικής θαλπωρής, ουσιαστικών φιλικών δεσμών, ένα μωσαϊκό ήχων, εικόνων και αναμνήσεων που δεν ξεθωριάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν, αντίθετα, όσο περνά ο χρόνος αποκτούν όλο και μεγαλύτερη λάμψη. Αυτή η ενθύμηση χαρακτηριστικών του χωριού ή της πόλης, οι φιγούρες των ανθρώπων των περασμένων χρόνων, οι νεανικές περιπέτειες με τους φίλους , τα αθώα ξεπετάγματα, η αυθεντικότητα, ο σεβασμός και η αλληλεγγύη που χαρακτήριζε τις ανθρώπινες σχέσεις εκείνης της εποχής, η σοφία των απλών ανθρώπων που μπορούσες να την αντικρίσεις σε κάθε πτυχή της καθαρότητάς τους, στα απλά, στα τετριμμένα, στα μάτια και το βλέμμα τους, συγκινεί υπέρμετρα και χρήζει πολλαπλές αναγνώσεις…. πάντα με τα μάτια της ψυχής. Να είσαστε καλά.
Ένα ταξίδι ευχάριστο, γεμάτο αναμνήσεις και νοσταλγίες, σ’έναν κόσμο γεμάτο ζωή κι αλήθεια.
============================================
Δυό λόγια για τον Συγγραφέα !
Ο Παναγιώτης Σκληρός γεννήθηκε στη Βασιλική Λευκάδας ένα χρόνο πριν το 1950 . Τέλειωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στο χωριό του και το λύκειο στο νυχτερινό της Καλλιθέας στην Αθήνα, ενώ συγχρόνως δούλευε. Φοίτησε στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στις σχολές του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πολιτισμού όταν πια ήταν 55 χρονών.
Γύρισε στη Λευκάδα το 1974 κι εγκαταστάθηκε μόνιμα ως έμπορος ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τα κοινά από τα νεανικά του χρόνια. Μέλος σε πολλούς μαζικούς φορείς του νομού, πρόεδρος στον Ορφέα για αρκετά χρόνια αλλά και ενεργός στην τοπική αυτοδιοίκηση σαν νομαρχιακός σύμβουλος, δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος και Δήμαρχος Λευκαδίων από το 1999 εως το 2002
.πτυχιούχος Ανοιχτού Πανεπιστημίου, σχολή Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πολιτισμού
.Το μεγάλο του αποτύπωμα (εκτός από τον πολιτισμό σε συνεργασία με τον Κυριακο Σφέτσα) ,ήταν και η ξύλινη γέφυρα στην είσοδο της πόλης (απέναντι από το ΚΑΡΜΑ).
με πρωτοβουλία του Ηλία Γεωγάκη , γνωστού Δημοσιογράφου - σε συνεργασία με το Δήμο, την Ενωση Ξενοδόχων και κάποιους ελεύθερους επαγγελματίες, έιχαν έρθει από το 1986 και για μια δεκαετία -και έχουν φιλοξενηθει στη Λευκάδα -περιπου 650 δημοσιογράφοι από ‘όλα τα ΜΜΕ της Αθήνας καθως και ξένοι ανταποκριτές.Με τα γνωστά αποτέλέσματα στην προβολή του νησιού.
Υπήρξε ανταποκριτής αθηναϊκών εφημερίδων και παράλληλα αρθρογραφούσε σε τοπικά έντυπα. Από το 2020 γράφει τα βιώματα και τις μνήμες των παιδικών του κυρίως χρόνων και τα δημοσιεύει σε τοπικά sites.
Δεν διεκδικεί, όπως λέει, τον ρόλο του συγγραφέα γι’ αυτό και τα κείμενά του μιλούν αυθόρμητα στον καθένα, στη γλώσσα που μιλάει κι ο ίδιος στους φίλους του, χωρίς φίλτρα και χωρίς καθωσπρεπισμούς.
Οι ψηφίδες της μνήμης του μας μεταφέρουν στο κλίμα και την ατμόσφαιρα των χρόνων μιας άλλης εποχής που έχει πια φύγει
.
Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου, το κορίτσι από την Πάτρα, Ιέρεια στις τελετές αφής της φλόγας των Ολυμπιακών Αγώνων.από το 2011
Η τέχνη δεν θέλει μόνο φαντασία και ρομαντισμό. Χρειάζεται και πλάνο, να βάζεις δηλαδή στόχους και να προσπαθείς να τους πραγματοποιείς.
Η Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου, ένα κορίτσι από την Πάτρα, είναι η προσωποποίηση αυτής της πλευράς της τέχνης, της ρεαλιστικής της πτυχής που ξέρει να θέτει στόχους, μαθαίνοντας να εξελίσσεται μέσα από αυτούς.
Μόνο που στα καλλιτεχνικά πνεύματα, ακόμα και οι στόχοι, έχουν ένα υπερρεαλιστικό ύφος θα έλεγε κανείς, που ξεκινά και καταλήγει ίσως, στην υπέρβαση των ορίων μας. Η Ζαχαρή ακολούθησε την συμβουλή της μητέρας της.
Έβαλε στόχο να φτάσει στο φεγγάρι και έτσι ήδη, κάνοντας αυτό που αγαπά, βρίσκεται στα αστέρια, συνεχίζοντας το ταξίδι της.
Ηθοποιός, χορογράφος, καθηγήτρια χορού, έχοντας πάρει το Πτυχίο της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού «Ραλλού Μάνου» και της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, ενώ από το 2011 είναι Ιέρεια στις τελετές αφής της φλόγας των Ολυμπιακών Αγώνων.
Παράλληλα, έχει λάβει μέρος ως ηθοποιός, χορεύτρια και χορογράφος σε παραστάσεις θεάτρου, χορού, χοροθεάτρου, μουσικοθεατρικές και στον κινηματογράφο σε συνεργασία με σκηνοθέτες και χορογράφους όπως οι: Γιάννης Σμαραγδής, Άρτεμις Ιγνατίου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, Νίκος-Ορέστης Χανιωτάκης, Νίκος Διονύσιος, Αναστασία Κουμίδου, Τζίμης Πολίτης, Γεράσιμος Ντάβαρης, Τηλέμαχος Τσαρδάκας, Ιωάννης Αναστασόπουλος, Κωνσταντής Μιζάρας.
Αυτά μέχρι στιγμής. Γιατί είπαμε το ταξίδι συνεχίζεται. Κάνοντας δηλαδή αυτό που αγαπάει.
P.E. Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με το θέατρο και τον χορό;
Ζ.Α. Δεν ξέρω ακριβώς. Πάντα αυτό έκανα. Ήταν το παιχνίδι μου, η ευχαρίστησή μου. Η συνειδητοποίηση ότι θέλω να το κάνω επαγγελματικά ήρθε, όταν σπούδαζα Ωκεανολογία στην Μυτιλήνη. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι μπορώ να ασχολούμαι με αυτά ακόμα και όλο το εικοσιτετράωρο χωρίς να με κουράζει. Αντιθέτως, με γέμιζε.
Μια ημέρα, με ρώτησε η δασκάλα του μπαλέτου γιατί δεν δίνω για επαγγελματική σχολή χορού. Νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα, καθώς είχα αποκλείσει την πιθανότητα να καταφέρω κάτι τέτοιο. Με προβλημάτισε όμως αυτή της η ερώτηση. Αφού λοιπόν το σκέφτηκα αρκετά, έκανα ένα μακροχρόνιο πλάνο ονείρων.
Ήθελα να σπουδάσω πρώτα σε επαγγελματική σχολή χορού και στη συνέχεια σε δραματική σχολή. Έτσι, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Υπουργείο. Εξάλλου, αν δεν έδινα, ήταν σίγουρο ότι δεν θα πραγματοποιούσα τα όνειρα μου, ενώ αν έδινα είχα έστω μία πιθανότητα να γίνουν αληθινά. Κι όπως μου είπε τότε η μητέρα μου "Βάλε στόχο το φεγγάρι. Το πολύ πολύ να βρεθείς ανάμεσα στα αστέρια".
P.E. Πώς καταλαβαίνεις εσύ τις μεταξύ τους διαφορές ως τέχνες και ποια τα κοινά τους σημεία;
Ζ.Α. Έχουν πάρα πολλά κοινά, αλλά και πολλές διαφορές. Η σημαντικότερη διαφορά, που αντιμετώπισα, προερχόμενη από τον χώρο του χορού, είναι ο τρόπος με τον οποίο χτίζεις τον ρόλο.
Στον χορό πρώτα θα εκτελέσεις τέλεια την χορογραφία, η οποία συνήθως σου δίνεται, και μετά θα ασχοληθείς με τον ρόλο και την ερμηνεία του μέσω της κίνησης. Αντίθετα στο θέατρο, ξεκινάς πρώτα από το ποιος είναι ο χαρακτήρας, που θα ερμηνεύσεις, και η "χορογραφία", δηλαδή το τελικό στήσιμο του έργου, έρχεται μετά.
P.E. Αν σου έλεγαν να διαλέξεις ένα από τα δύο, το θέατρο ή το χορό τι θα επέλεγες;
Ζ.Α. Δεν θα μπορούσα. Έχουν υπάρξει περίοδοι στην ζωή μου, που δεν είχα είτε τον χορό είτε το θέατρο. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν ήμουν καλά. Υπήρχε ένα κενό μέσα μου.
P.E. Ξέρω ότι είσαι μία από τις ιέρειες της τελετής αφής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαία Ολυμπία. Πώς έχεις νιώσει εκείνη τη στιγμή;
Z.A. Είναι μοναδική εμπειρία κάθε φορά. Η συγκίνηση, που νοιώθω, είναι αμείωτη τόσα χρόνια.
P.E. Πώς έχεις σκεφτεί το μέλλον σου μετά από λίγα χρόνια. Μένοντας στην Πάτρα ή έχοντας μετακομίσει στην Αθήνα;
Z.A. Στόχος μου είναι να μείνω στην πόλη μου, στην Πάτρα. Δεν έχω αποκλείσει την Αθήνα για δουλειά, όμως για λίγο διάστημα και έχοντας την βάση μου εδώ. Και όσο είμαι επαγγελματικά ευχαριστημένη, θα μένω. Αυτό θέλω. Αν όμως τα πράγματα, σταματήσουν να πηγαίνουν όπως τα θέλω, θα αναγκαστώ να φύγω. Όχι για την Αθήνα όμως.
P.E. Η Πάτρα δίνει τις ευκαιρίες σε έναν νέο καλλιτέχνη για να αναδειχθεί και στη συνέχεια να εξελιχθεί πάνω σε αυτό που κάνει;
Z.A. Δίνει ευκαιρίες. Όχι όμως όσες μπορεί πραγματικά. Για παράδειγμα, εργάζονται πάρα πολλοί άνθρωποι σε διάφορες ειδικότητες του θεάτρου, που δεν είναι επαγγελματίες. Με αποτέλεσμα οι επαγγελματίες (είτε με σπουδές είτε λόγω πολύχρονης εμπειρίας) να μένουν άνεργοι.
P.E. Πως αισθάνθηκες την καραντίνα και τι έχεις να πεις για όλο αυτό που συνέβη με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις; Πώς κρίνεις τη στάση της πολιτείας απέναντι στη τέχνη;
Z.A. Η καραντίνα ανέδειξε το τεράστιο πρόβλημα, που υπάρχει στο επάγγελμά μας. Από τότε, που καταργήθηκε η συλλογική σύμβαση εργασίας, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, εδώ και πολλά χρόνια, αναγκάζονται να κάνουν συμπληρωματικές δουλειές για να επιβιώνουν.
Γιατί από το θέατρο μόνο δεν μπορείς να ζήσεις. Και πώς να ζήσεις, όταν εργάζεσαι δύο μήνες τζάμπα, γιατί οι πρόβες είναι πλέον δεδομένο ότι είναι απλήρωτες, και οι παραστάσεις έχουν περιοριστεί στον ένα μήνα διάρκεια αντί για ολόκληρες σεζόν, που ήταν;
Το κράτος δεν έκανε τίποτα τόσα χρόνια για αυτή την κατάσταση και δυστυχώς ούτε τώρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων στο θέατρο έμεινε στον αέρα. Χωρίς ούτε καν το έκτακτο βοήθημα, αφού δούλευαν ήδη δύο ή και τρεις μήνες (πρόβες), αλλά ακόμα δεν είχαν υπογράψει σύμβαση (υπογράφεται με την έναρξη των παραστάσεων) και έτσι δεν φαινόταν πουθενά ότι δούλευαν.
Υπήρχαν λύσεις για να ενισχυθούν αυτοί οι άνθρωποι από το κράτος. Όλα τα σωματεία των καλλιτεχνών πρότειναν λύσεις. Όμως δεν έγινε τίποτα. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου είναι άνεργοι από τέλη Φλεβάρη ή Μάρτη και δεν ξέρουν και πότε θα ξαναεργαστούν. Θα ανοίξουν άραγε τα θέατρα το χειμώνα; Κι αν ναι, θα μπορέσουν να κάνουν παραγωγές μετά από τόσους μήνες κλειστά, με τα έξοδα να τρέχουν;
P.E. Εδώ στην Πάτρα η συσπείρωση που έδειξαν οι καλλιτέχνες από διάφορους χώρους και η επικοινωνία μεταξύ τους είχε αποτελέσματα. Μίλησε μου λίγο για αυτό.
Z.Α. Ήταν πρωτοφανές αυτό, που συνέβη. Έγινε ένας μεγάλος αγώνας. Πολλές συναντήσεις, πολλές συζητήσεις, δουλειά και τρέξιμο. Όμως πραγματικά, είχε αποτέλεσμα. Στις συναντήσεις με τον Δήμο, η Κίνηση Επαγγελματιών Καλλιτεχνών Πάτρας, προώθησε τα αιτήματα όλων των καλλιτεχνικών κλάδων και επιτεύχθηκε ένας πολύ σημαντικός στόχος.
Να εργαστούμε μέσα στο καλοκαίρι όσοι περισσότεροι γίνεται, έστω για λίγο διάστημα, με σωστές συνθήκες εργασιακής σύμβασης. Ο Δήμος της Πάτρας και η Περιφέρεια ανέλαβαν να χρηματοδοτήσουν τις παραστάσεις, που πρότειναν οι καλλιτέχνες μέσω της Κίνησης.
P.E. Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση που πρόκειται να πάρεις μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ;
Z.A. Ο τίτλος του έργου είναι "Λόρα Πέτερσεν. Η πραγματική Νόρα Χέλμερ". Το έργο μας μεταφέρει τον ”εγκλεισμό” της σύγχρονης γυναίκας. Μια γυναίκα εγκλωβισμένη στα ερείπια του δωματίου της, των συναισθημάτων της και της κοινωνίας, που αιώνες τώρα μας θυμίζει την αναγκαιότητα μιας θυσίας προς όφελος της αφύπνισης.
Η σκηνοθεσία είναι του Ιωάννη Αναστασόπουλου, η μουσική του Δημήτρη Τζαβάρα και παίζουν επίσης οι ηθοποιοί Πάνος Τρουμπουνέλης, Σοφία Νικολετάκη και Νίκος Δερτιλής.
P.E. Έναν ρόλο που ονειρεύεσαι κυρίως μέσα από τα κλασικά έργα ή την αρχαία γραμματεία να παίξεις και γιατί;
Ζ.Α. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω σε αρχαία τραγωδία, σε ανοιχτό θέατρο φυσικά. Οι λόγοι πολλοί. Από το ότι λατρεύω αυτά τα κείμενα μέχρι την αίσθηση του ανοιχτού θεάτρου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)