Aκριβά μου ερείπια...

Τρίτη, 29 Ιουλίου 2014

Aκριβά μου ερείπια... (ένα φωτογραφικό ταξίδι στην Οικία των Ζαμπελίων)

 http://lefkadapatridamou.blogspot.gr

Πάντα τα ερείπια με τραβάνε σαν μαγνήτης!  Όπου κι αν είναι, ό, τι κι αν είναι! Δεν μπορώ να τους αντισταθώ!

Κάθε ερείπιο πονάει, κρύβει μια ιστορία, μια ξεχασμένη ζωή. Κρύβει χαρές, λύπες. Γέλια και κλάματα.

Κρύβει μικρές καθημερινές στιγμούλες, στιγμές βαρετές κάποτε, αλλά πολύτιμες για όποιον τις ζει, γιατί είναι στιγμές της ζωής του!

Μπορεί να κρύβει και στιγμές σημαντικές, σημαντικές για τους ανθρώπους που κατοικούσαν εκεί, σημαντικές όμως ακόμα και πέρα από αυτούς, για έναν τόπο, την πορεία του, την ιστορία του.

Ένα τέτοιο ερείπιο! Διαφορετικό από αυτά που συνάντησα και συναντώ στα χωριά, συνήθως τοίχοι πέτρινοι και μισογκρεμισμένοι, παράθυρα να χάσκουν σαν πύλες για ταξίδι στο παρελθόν, και η φύση να έχει επιβάλλει τόσο έντονα την παρουσία της που κανείς δεν τολμά να την ενοχλήσει. 

Αυτό το ερείπιο, δεν είναι έτσι, δεν είναι σε χωριό. Είναι στην πόλη της Λευκάδας. Και θεωρείται ιστορικό! Οι τοίχοι του αντέχουν ακόμα. Επιβλητική η μορφή του από την βόρεια πλευρά, στην κύρια είσοδο του, προσιτή και λιτή η νότια στο πίσω μέρος.

http://lefkadapatridamou.blogspot.gr/

Βρέθηκα εκεί τυχαία! Με ξεσήκωσε ένας ποιητής, καθώς, "ψάρευα" γνώσεις στην Χαραμόγλειο. "Πάμε", μου λέει, "εσύ θα θέλεις να μείνεις εκεί". Και είχε δίκιο!  Ήθελα να μείνω εκεί! Στα χαλάσματα! Μπήκαμε από τη νότια είσοδο, από το κηπάκι ενός καφέ! Μια ξύλινη πόρτα μισάνοιχτη, χωμένη στο πράσινο.

Και μετά μέσα...κόκκινο, έντονο, και μπλε και κίτρινο και άσπρο. Δωμάτια που κάποτε είχαν ζωή και τώρα πια σοβάδες πεσμένους και σκουπίδια. Μια σκάλα που τρίζει σε κάθε βήμα σου, που αν την ακούσεις με προσοχή σου "ουρλιάζει" ...."άκου, έχω να σου πω πολλά....."

Νομίζεις ότι δεν θα αντέξει το βάρος, ανεβαίνεις και νιώθεις να πονά, ακούς την ανάσα της, την ανάσα του σπιτιού, τον πόνο της! Νιώθεις στο πετσί σου την ανατριχίλα της εγκατάλειψης. Απομεινάρια από την αμέσως προηγούμενη χρήση του σπιτιού, πριν την εγκατάλειψη του (χρησιμοποιούνταν από την Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδας),  σκουπίδια, ξύλα που έχουν πέσει από την οροφή, σπασμένα τζάμια,  που επιτρέπουν την εισβολή των φυτών που  αγκαλιάζουν παράθυρα και τοίχους ασφυκτικά, πρόκες και κομμάτια από ξεχασμένα έπιπλα, δημιουργούν ένα παρανοϊκό σκηνικό για μια παράσταση  που θα είναι διαφορετική για κάθε έναν που θα την παρακολουθήσει. Άλλοι θα την μισήσουν αλλά θα καθίσουν μέχρι τέλους να την δουν γιατί η περιέργεια θα νικήσει το μίσος τους. Άλλοι θα την βαρεθούν στα μέσα της και θα φύγουν αθόρυβα. Άλλοι θα την λατρέψουν και θα χειροκροτούν για ώρα όρθιοι. Και εγώ έμεινα εκεί να χειροκροτώ για ώρα, τη φανταστική παράσταση που έπλασα με το μυαλό μου και ένιωσα τα πόδια μου καρφωμένα, χωρίς να ΄χω δύναμη να κάνω βήμα!

Η οικία των Ζαμπελίων, θεωρείται ένα από τα παλιότερα σπίτια της πόλης. Εκεί γεννήθηκαν οι Ζαμπέλιοι (δόκτορες, συγγραφείς, νομικοί, μέλη της Φιλικής Εταιρείας, ιερείς και ποιητές). Φιλοξένησε σημαντικές στιγμές, καθώς και μια βιβλιοθήκη τεσσάρων χιλιάδων βιβλίων, στα χρόνια της ακμής του,  ενώ στην πορεία λειτούργησε ως σχολείο, ως κτίριο της Φιλαρμονικής και σήμερα ως βιτρίνα μιας ταμπέλας... "σπίτι που γεννήθηκαν οι Ζαμπέλιοι", άλλο ένα κουφάρι προς μελλοντική αξιοποίηση (τάχα θα γίνει Κέντρο Γραμμάτων και Τεχνών),  που ως συνήθως θα μείνει στα χαρτιά για χρόνια και χρόνια μέχρι να βουλιάξει πλήρως το κτίριο και να πέσει ηρωικά..  δε λέω..στον άνισο αγώνα του με τον χρόνο.

Άλλη μια ταμπέλα... όπως πολλές στο νησί.......