Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού
Κοινο_Τοπία www.koinotopia.gr
|  |  |  |
Τετάρτη, 23 Δεκέμβριος 2009 21:57 |
Τίτλος: Το ελληνικό καλοκαίρι (L'Été grec)
Συγγραφέας: Ζακ Λακαριέρ (Jacques Lacarrière)
Εκδόσεις: Χατζηνικολή 1995 Είδος: Περιήγηση Σελίδες: 339
Μετάφραση: Ανταίος Χρυσοστομίδης, το κεφάλαιο "Άθως, τρία ταξίδια στο Άγιον Όρος" μετέφρασε ο Φοίβος Αρβανίτης
1η έκδοση, στα γαλλικά: 1976 και στα ελληνικά: 1980
«Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947, και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ' ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σα δυό πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: Αρμονίη κόσμου παλίτροποςΑν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη, είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία»
«Οι αέρηδες του αρχιπελάγους. Σ' όλα τα χρόνια μου στην Ελλάδα, σχεδόν πάντα ταξίδευα από νησί σε νησί κατάστρωμα. Νομίζω ότι έχω ταξιδέψει με όλα τα καράβια - που αρκετά απ' αυτά λέγονταν έτσι από καθαρό ευφημισμό - που εξυπηρετούσαν τις Κυκλάδες και τις Σποράδες. Θα μπορούσε να γραφτεί ένα μυθιστόρημα, ένα χρονικό, μια εποποιία, γύρω απ' αυτά τα πεπαλαιωμένα και απτόητα σκάφη, πλέουσες κιβωτούς, περιφερόμενες Εξόδους πού μετέφεραν τότε από λιμάνι σε λιμάνι το νομαδικόν ήμισυ της Ελλάδας: Μοσχάνθη, Έρση, Παντελής, Ιόνιον, Μαριλένα, Δέσποινα, Γλάρος, Ναυτίλος, Αικατερίνη, Άνδρος, Αγγελική, Έλλη, Ελλάς, Πίνδος..... Ορισμένα απ' αυτά ασφαλώς δεν θα ταξιδεύουνε σήμερα, τόσο βρίσκονταν ήδη στο έσχατο όριο της φθοράς,πάνε τώρα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Από τα ταξίδια πού έκανα προς την Πάτμο, τη Νιό, την Αμοργό, τη Φολέγανδρο, τη Σέριφο, την Κω, την Αλόννησο, τη Χίο, τη Μυτιλήνη, κρατώ αναμνήσεις πού με σημάδεψαν περισσότερο και από τα στεριανά ταξίδια μου με το λεωφορείο. Γιατί τα βαπόρια μεταφέρανε και μεταφέρουν μέσα τους τον ίδιο κόσμο των πελιδνών χωρικών, των αναιμικών γιαγιάδων, των κοιλαράδων παπάδων, των πουλερικών, των στρωμάτων και των μπόγων, αλλά σε μια πιο αχανή και αποκαλυπτική κλίμακα. Κάθε πράσινο λεωφορείο ήταν, σε μικρογραφία, η εικόνα ενός χωριού. Ενώ κάθε άσπρο βαπόρι ήταν η εικόνα ενός ολόκληρου νησιού».
«Γράφοντας εδώ τη λέξη επίλογος, λέω για άλλη μια φορά μέσα μου: είναι μια ελληνική λέξη. Σαν όλες αυτές που χρησιμοποιούμε καθημερινά χωρίς καν να το υποψιαζόμαστε. Ανώφελο να τις καταγράψουμε θα έπιαναν από μόνες τους ένα ολόκληρο λεξικό. Αν ένα παρόμοιο εγχείρημα γινότανε κατά τύχη, θ’ αντιλαμβανόμασταν ότι αυτές οι λέξεις καλύπτουν το σύνολό σχεδόν του επιστημονικού φιλοσοφικού και θρησκευτικού λεξιλογίου μας. Φέρομε, και εμείς μέσα μας μιαν αόρατη και ασύνειδη ρωμιοσύνη. Γράφω λοιπόν αυτή την φράγκο-ελληνική λέξη που έχει μια ηλικία τριών χιλιάδων ετών: επί-λόγος. Αυτός που σφραγίζει. Αυτός π[ου συμπεράνει. Αυτός που γράφουμε αφού έχουμε γράψει. Ύστατο τέλος του Λόγου στη διπλή έννοια της λέξεις τέλος. Ίλιγγος λέξεων που μόνο τα ελληνικά μπορούν να προσφέρουν γατί μόνο αυτά εξερεύνησαν, κατάγραψαν ανάλυσαν τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσας όσο καμιά άλλη γλώσσα. Αυτό που τόσο επίμονα μένει μέσα μου από την Ελλάδα είναι πρώτ’ απ’ όλα αυτός ο ίλιγγος της ελληνικής μνήμης, ένα συναίσθημα σαν (όμοια με το Μέγα Αλέξανδρο μέσα απ’ το γυάλινο βαρέλι) να εξερεύνησα μια ημι-καταποντισμένη ήπειρο και να ‘νοιωσα, να δέχτηκα, την πεισματική επιβίωση της πάνω στα χείλια του ελληνικού λαού. Μόνο αυτό θα εξακολουθήσει να ζει όταν όλα τα’ άλλα θα ‘χουν αλλάξει και η Ελλάδα, για την αγαλλίαση μερικών για τον καημό άλλων, θα έχει τελικά καταστεί αυτό που λέμε μια σύγχρονη χώρα. Εδώ πάνω σ’ αυτή τη γη όπου νιώθω ακόμα να ζω παρά το πέρασμα των χρόνων, έχουν γεννηθεί οι λέξεις, τα εντυπώματα και οι κατηγορίες του πνεύματος που είναι ακόμα δικά μας. Και που φέρω μέσα μου –φέρομε πάντοτε μέσα μας- όταν γράφουμε τη λέξη επίλογος».
(Αποσπάσματα από τα βιβλίο)
«Στην Ελλάδα η ομορφιά δεν μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη, αυτόχθονη όπως τ' άσπρα κεντίδια των κυμάτων πάνω στην άμμο, όπως η μελετημένη συμμετρία των κυπαρισσιών σε όλο το μήκος των δρόμων, σαν μία πανδαισία χρωμάτων σε πόρτες και παράθυρα, ή σαν το πολύχρωμο έμβλημα των ελληνικών ενδυμάτων και κοσμημάτων. Διότι η ομορφιά είναι μία μάχη, είναι η νίκη του φωτός πάνω στη σκιά».
Ζακ Λακαριέρ
Μικρό βιογραφικό
Ο συγγραφέας και ελληνιστής Ζακ Λακαριέρ γεννήθηκε στη Λιμόζ της Γαλλίας στις 2 Φεβρουαρίου 1925. Σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Παρίσι. Το 1950 ξεκίνησε με τα πόδια με προορισμό την Ινδία, αλλά τελικά προτίμησε την Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολή, όπου έζησε πολλά χρόνια, κυρίως στην Ύδρα και στην Πάτμο, μέχρι το 1966. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, εγκαθίσταται στη Βουργουνδία, στο σπίτι του θείου του, ξυλουργού, όπου μένει για πάντα. Υπήρξε λάτρης της αρχαίας και -κυρίως- της σύγχρονης Ελλάδας. Με το πάθος που τον χαρακτήριζε, κατάφερε να αναδείξει στο εξωτερικό το σύγχρονο πρόσωπο της χώρας και να το συνδέσει με την ιστορία της. Εξέδωσε μυθιστορήματα, ποιήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, βιβλία τέχνης, κ.ά., και ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν για την Ελλάδα στο εξωτερικό, "Το ελληνικό καλοκαίρι" (1976). Μετέφρασε στα γαλλικά Έλληνες συγγραφείς, ανάμεσα στους οποίους οι Πρεβελάκης, Αλεξάνδρου, Τσίρκας, Ταχτσής, Βασιλικός, Πλασκοβίτης, Φραγκιάς, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, Πατρίκιος, Λαμπαδαρίδου-Πόθου. Τελευταία δημόσια εμφάνιση του Ζακ Λακαριέρ στη χώρα μας πραγματοποιήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου στην Τήνο. Μίλησε σε εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμήν του από τον Δήμο Εξωμβούργου. Πέθανε απροσδόκητα στις 17 Σεπτεμβρίου 2005, λόγω επιπλοκών ύστερα από μια απλή χειρουργική επέμβαση στο γόνατο, σε ηλικία 79 ετών. Η σορός του αποτεφρώθηκε και η στάχτη σκορπίστηκε στη θάλασσα στ' ανοιχτά των Σπετσών, στις 3 Νοεμβρίου, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία.
Βιβλία του Ζακ Λακαριέρ στα Ελληνικά:
|
| Τελευταία Ενημέρωση στις Παρασκευή, 19 Ιούλιος 2013 17:22 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου