Όταν η Τέχνη γίνεται Ζωή και η Ζωή, Τέχνη. Φράση που χαρακτηρίζει το καινούργιο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη επακριβώς, εφόσον η ιστορία υπήρξε, μας το αποκαλύπτει η συγγραφέας της ήδη από τον πρόλογο.
ΕΘΝΟΣ On Line
14:09, 20/9/19
Αλλά και «Η τρικυμία» του Σαίξπηρ υπήρξε: το κομβικό έργο που χαρακτήριζε τα παιδικά και νεανικά της χρόνια, την ενασχόληση με το θέατρο αμέσως μετά, τη σχέση της με αυτή καθ’ εαυτή τη ζωή μέχρι το τέλος.
Ένα αφηγηματικό έργο ποταμός για μια γυναίκα ανεξάρτητη και γενναία που κυνηγούσε εντούτοις μια ζωή τη σκιά της και κρυβόταν από τα φαντάσματά της. Στη ζωή της ελληνοκαναδής με ινδιάνικες ρίζες Πολέτ, η συγγραφέας εγκιβωτίζει πολλά: την αρχαία ελληνική μυθολογία, το αρχαίο δράμα, μια Ελλάδα Ιδανική, έναν έρωτα μυθιστορηματικό και μια διαδρομή από καταιγίδα σε τρικυμία. Το πάθος και το λάθος που επαναλαμβάνεται σχεδόν με τρόπο μαθηματικό. Το θύμα που γίνεται θύτης αθέλητα.
Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη «Η τρικυμία», εκδ. Ωκεανός, σελ. 625
Ένα μυθιστόρημα – ποταμός που είναι ταυτοχρόνως και η ιστορία μιας ζωής, το χρονικό ενός μεγάλου έρωτα και μια οικογενειακή σάγκα. Η Πολέτ, ελληνοκαναδή με ινδιάνικες ρίζες γνωρίζει τον Πέτρο σε ένα νησί [δεν κατονομάζεται, είναι απλώς Το Νησί, σύμβολο] όταν υπηρετούσε σαν αγροτικός ιατρός και δένει τη ζωή της μαζί του για πάντα: μένει στο Νησί, τον ακολουθεί στην Αθήνα, τον παντρεύεται, κόντρα στις αντιξοότητες και της αντιδράσεις των μεγαλοαστών γονιών του, αγωνίζεται να του κάνει ένα παιδί, [τραγική ειρωνεία ενώ εκείνη δεν μπορεί ο Πέτρος είναι ειδικός στην εξωσωματική], το κατορθώνει κάποια στιγμή, γνωρίζει την απώλεια, την προδοσία και την απόρριψη, επιβιώνει εν τέλει χάρη στην Τέχνη.
Την διασώζει μια «Τρικυμία», αυτή η σαιξπηρική που χαρακτηρίζει και τη δική της νομαδική ζωή, από ανάδοχη σε ανάδοχη οικογένεια ως παιδί, και αργότερα μεγάλη πάντα και παντού «η ξένη». Τη διασκευάζει για παιδιά ξορκίζοντας πρώτα απ’ όλα τα δικά της παιδικά φαντάσματα, την κάνει περιοδεία σε όλο τον Καναδά, κρύβεται μέσα της, γίνεται σκηνικό μέσα στα σκηνικά και προσπαθεί να προφυλάξει τον μοναχογιό της Ρωμανό, στερώντας του ό,τι της στέρησαν: το παρελθόν, μια πατρίδα, τη μνήμη.
Αλλ’ η ζωή της αποφασίζει πότε θα κάνει νηνεμία και θα συνάψει ειρήνη, έχει δικούς της κανόνες και χρόνους, διαθέτει τον δικό της επεμβατικό θεό, ο Ρωμανός στο πέλαγος του διαδικτύου θα κολυμπήσει και συν τω χρόνω θα ξέρει. Μέσα από εκείνον ξαναγαπάμε την χώρα μας και την ιστορία μας, ξαναδιαβάζουμε την ελληνική μυθολογία και μπαινοβγαίνουμε στο αρχαίο δράμα μέσα από ένα σύγχρονο δράμα με αρκετές κοινές συνισταμένες: τον τραγικό ήρωα, τον από μηχανής Θεό, την κάθαρση για όλους στο τέλος.
Ένα αμφίσημο τέλος με μια Τρικυμία τελική και καθοριστική που θα μπορούσε να είναι εσωτερική κι εξωτερική. Το ζητούμενο εξάλλου ο αναγνώστης ήδη το ξέρει. Αγώνας η ζωή και οι δικές μας σκιές είναι εκεί και μας ακολουθούν μέχρι το τέλος.
Ένα χορταστικό, απολαυστικό μυθιστόρημα ζωής, όπου χαίρεσαι νιάτα, έρωτα, θάλασσα, βυθίζεσαι στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, κατανοείς το τι ακριβώς σημαίνει καθήλωση, παιδική πληγή και αυτοκαταστροφή, αναφωνείς στο φινάλε «ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη».
Και η Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη έχει αποδειχτεί μοναδική στο να μετατρέπει τη ζωή σε καθαρή Τέχνη.
Γράφει η Ελένη Γκίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου