Ο Θεός στη Λευκάδα

(  προς έλεγχο συγγραφέα  Ηλία Βενέζη  ?  }

Το κάστρο της Λευκάδας δεν είναι στη Λευκάδα. Είναι στη γη της Ρούμελης. "Ενα στενό πέρασμα Θάλασσα λίγα μέτρα χωρίζει τη στεριά απ' τη Λευκάδα. 'Ενα "πέραμα". Το δουλεύει μια γυναίκα ψημένη στον ήλιο, με την κόρη της. Σέρνουν τον κάβο, περνά το "πέραμα" τον κόσμο στη Λευκάδα, τον φέρνει απ' τη Λευκάδα - ψυχές, σίδερα, άλογα, μηχανές. Πώς να μη μπερδευτεί ο χαρακτήρας ο νησιώτικος με το στεριανό, η γλώσσα, η ματιά, η στάση αντίκρυ στη ζωή; Σιγά - σιγά ο ξένος Θ' ανακαλύψει πως η Ρούμελη παραβασιλεύει στη Λευκάδα, πως το νησί αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Καθώς φτάνουμε, ταλαιπωρημένοι απ' το ολοήμερο ταξίδι, στο κάστρο της Λευκάδας κατάντικρυ στο νησί, λίγα μέτρα, φαίνεται σαν σιωπηλός, άγνωστος κόσμος, που πρέπει να τον αισθανθούμε-με. Από έναν κόκκινο ερημικό πύργο, πλάι στη θαυμάσια αμμουδιά, μπρος στη μικρή λιμνοθάλασσα, μια γυναίκα κατεβαίνει κατά την ακρογιαλιά μόνη. Η Ειρήνη Καλκάνη, η αγαπητή φίλη απ' τη Λευκάδα, σαν μας καλούσε να πάμε στο νησί της για να το αγαπήσουμε μας έλεγε για έναν κόκκινο πύργο, τον πατρογονικό της. Να είναι αυτός ο πύργος που γίνεται τώρα πιο μακρινός μες στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος; Η γυναίκα του πύργου κατέβηκε ως την ακρογιαλιά της Λευκάδας, στάθηκε μόνη, περίμενε το "πέραμα" που μας πήγαινε, άρχισε να κινά το χέρι. Ας είναι καλά αυτό το φιλικό χέρι, το πρώτο που σκέφτηκε νάρθει ίσαμε την ακρογιαλιά για να μας καλωσορίσει. Σκέπτομαι τη μοίρα της, απ' την Πόλη στο Ιόνιο, το πάθος της για τις δυο πατρίδες, τη μια που αυτές τις μέρες παλεύει πάλι με το Θηρίο της Ασίας, την άλλη πατρίδα που την αγάπησε και την υπηρετεί κοντά στον λαμπρόν άνδρα της, που εκπροσωπεί τη Λευκάδα στη Βουλή των Ελλήνων. Η Μαρία Οεοδ. Καλκάνη που μας περιμένει στην ακρογιαλιά, η κυρία Τουσσοπούλου που μας περιμένει στο αρχοντικό της για να μας βεβαιώνει από κείνη τη στιγμή κάθε μέρα, τι Θα πει ευγένεια και φιλοξενία του Ιονίου, οι άλλοι φίλοι της Λευκάδας με τον Δήμαρχό του πρώτο - τον στρατηγό Μελά - ας είναι καλά που Θα μας κάμουν την «εισαγωγή» στην άγνωστη Λευκάδα, την παραμερισμένη, τη μυθική Λευκάδα, ένα από τα πιο μυθικά νησιά της Μεσογείου. Σα θέλουν να σας δείξουν τη Λευκάδα, αρχίζουν απ' το Θεό. Σωστά. Ο καθηγητής κ. Ροντογιάννης, εξαίρετος άνθρωπος, εξαίρετος επιστήμων και νησιώτης σωστός, που έχει μέσα του το πάθος του νησιού του, είναι ο οδηγός μας στις εκκλησίες της Λευκάδας. Οι σεισμοί, ευτυχώς, δεν έριξαν κάτω τις εκκλησίες του νησιού. 'Ετσι μπορούμε να χαρούμε την τέχνη των άσπρων τέμπλων, τις εικόνες των Δοξαράδων, του Κουτούζη, του ΓαΖή. Για μας που ερχόμαστε απ' το Αιγαίο χρειάζεται κάποια μύηση, μια προετοιμασία ψυχική για να αποδεχθούμε στους χώρους της ορθοδοξίας τόση επίδραση της ιταλικής Αναγέννησης. "Ο,τι είναι νομίζω πιο συγκινητικό, είναι ο αγώνας που κάνει το πνεύμα του Βυζαντίου να αντιμετρηθεί με την εισβολή του δυτικού πνεύματος. 'Ενας αγώνας εκφρασμένος τις πιο πολ-λές φορές, μέσω ανώνυμων μαστόρων και ιερωμένων που χτυπιούνται ανάμεσα στα δυο δυνατά ρεύματα, θέλοντας να κρατήσουν και την ψυχή τους καθαρή και την Ελληνική συμέχεια απαραβίαστη Αλλά πώς να αγνοήσουν οι Λευκαδίτες αγιοράφοι την περιρέουσα ατμόσφαιρα ,τις συνθήκες που ζεί το Ιόνιο τόσο κοντά στην ηγεμονία και συχνά στην Υπηρεσία της Βενετίας ? Ο κ Ροντογιάννης μας καλεί να προσέξουμε το ήθος των προσώπων στιςς εικόνες των Δοξαράδων στον Αγ Δημήτριο Σωστά ? Ο Χριστός δεν είναι πια η αποπνευματωμένη μορφή που ιστορεί με το χέρι του παλοικού μαστόρου η Βυζαντινή παράδοση .Είναι ο βενετσάνος έρχοντας .και η παναγία είναι αρχόντισσα της Βενετίας .

συνεχίζεται