Το αποτύπωμα της Μνήμης ! μνήμη που πονά βαθιά , θύμηση που ματώνει

                                                 
              

Κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα του περασμένου αιώνα ,

έτσι όπως τα έζησαν διαφορετικοί άνθρωποι σε διαφορετικούς τόπους ,με διαφορετικό τρόπο 

.Γεγονότα ποι εξελίχτηκαν και ολοκληρώθηκαν σε μόνο μερικές ώρες ή μέρες ,

ή ακόμη σε μήνες ή και σε χρόνους .γεγονότα που χάραξαν ή και άλλαξαν για πάντα

 τις ζωές εκείνων που βράθηκαν στη δίνη τους

Οταν οι άνθρωποι γίνονται μάρτυρες της ιστορίας

 ή όταν η Ιστορία χωρά σε ένα απρόσμενο ή και τυχαίο βλέμμα 

Οι άνθρωποι μέσα στο χώρο .

Το κεντρομόλο παρελθόν τους ,οι φυγόκεντρες απουσίες τους ,οι ταλαντώσεις τους ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία

.Ο βιωμένος χώρος .

Η συνείδηση και η εμπειρία του χώρου .ο κοινός χώρος ,η κοινή συνείδηση ,η κοινή μνήμη .

Οι άνθρωποι οικειοποιούνται τον χώρο .και τότε ο χώρος ,γίνεται τόπος .

Οι τόποι κατοικούν στην κατακτημένη μνήμη : Εκφέρονται , περιφέρονται ,υποφέρονται .

Το σπίτι της Βασιλικής στο Δίστομο ,το ποτάμι του Κομμένου , η τάφρος στο στρατόπεδο θανάτου της Τρεμπλίνκα ,το Αμερικανικό Προξενείο , στη Σμύρνη ,το σπίτι του Χαράλαμπου στα Ιωάννινα

η οδός Κρεμμυδαρού ,ανάμεσα στην οδό Κόνωνος και τον Αγιο Φανούριο,το τάγμα Εθνοφυλακής Αμύνης στην Φλώρινα , η μάνδρα του Σαραντόπουλου στη Δραπετσώνα ...Οι οικείοι χώροι των ανθρώπων κάποτε .

Οι χωρικές πραγματικότητες σαν τις μυλόπετρες του χρόνου ,συνθλίβουν τον καρπό των γεγονότων και τρέφουν την συνείδηση των υποκειμένων .

Η ιστορία τους είναι η Ιστορία του χώρου ,που δημιούργησαν και που δεν έπαψαν να δημιουργούν μέχρι το βιολογικό τους τέλος

.

Το αποτύπωμα της Μνήμης  !θωμάς Σίδερης Δημοσιογράφος  συγγραφέας 

Παρουσίαση βιβλίου με μια   Μνήμη που πονά βαθιά  !

 έτσι όπως και οι ζωές των αφανών ηρώων κύλισε βουβά και συνταρακτικά  ο χρόνος παρουσίασης του Βιβλίου του Δημοσιογράφου και συγγραφέα θωμά Σίδερη στην Αγορά Αργύρη

Παλήές  μνήμες ζωντάνεψαν  μέσα μας .Ο νούς  μας , άθελά του περιπλανήθηκε  στα δύσβατα και σκοτεινά μονοπάτια της προσφυγιάς και στον πόνο που κρύβεται  μέσα της     Στ αυτιά μας  αντιγύρισαν  οι απόηχοι των κλαυθμών των μυριάδων ξεριζωμένων απ΄ το μαργαριτάρι της Ανατολής ,την Σμύρνη μας την Αγαπημένη και τα μάτια δάκρυσαν απ τον απόηχο των οδυρμών των γυναικών στα Καλάβρυτα ,που έσκαβαν με τα χέρια για ν΄ανοιχτούν οι Τάφοι και να προλάβουν να σκεπάσουν τους νεκρούς του ολοκαυτώματος πριν ορμήσουν τα όρνια της νυχτιάς ...

                                     
                              << Βασίλισσα της Μεσογείου και δόξα της ,

                                        ήταν η Σμύρνη ,η ωραία πόλη

                                και το πιο όμορφο μαργαριτάρι της Ανατολής

                                       Σμύρνη μου ,Ωραία πόλη >>

Η ιστορία μέσα από τα μάτια των αφανών ηρώων της. Κάποια από τα σημαντικότερα 

γεγονότα   που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα μέσα από 

προφορικές αφηγήσεις,κείμενα και ημερολόγια των ανθρώπων που βρέθηκαν στη δίνη 

τους και που στην πλειοψηφία τους ήταν παιδιά και έφηβοι.

Ανάμεσα στις αφηγήσεις ξεχωρίζει εκείνη της Νάνσυ Χόρτον, κόρης του Αμερικανού 

Προξένου στη  Σμύρνη και μεγάλου φιλέλληνα Τζορτζ Χόρτον,  και αυτή του Σταυρίκου 

Παπαβραμίδη, ο οποίος υπήρξε ο γηραιότερος αλλά και ένας από τους τελευταίους 

επιζώντες πρόσφυγες της Ανταλλαγής των   Πληθυσμών .

 Ο Σταυρίκος Παπαβραμίδης ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία περίπου οκτώ χρόνων. Το ταξίδι 

με το  καράβι της προσφυγιάς άρχισε από τα Καβάκια της Πόλης και κράτησε πολλές 

εβδομάδες, ίσως και --μήνες. Κάποτε-κάποτε προσέγγιζε ξερονήσια και άφηνε ομάδες 

προσφύγων. Ο Σταυρίκος, η μάνα  και τα αδέλφια του έμειναν πολλές μέρες στη 

Μακρόνησο. Ώσπου ήρθε ένα άλλο καράβι και τους έφερε στον Πειραιά. Θα πρέπει να 

ήταν τέλη φθινοπώρου του 1923.

Ο Σταυρίκος μεγάλωσε και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Δραπετσώνα. 

  Στις παράγκες που έφτιαξαν από πισσόχαρτο και ξύλα οι «άνθρωποι που ήρθαν πέρα 

από το νερό». 

Και όπως έλεγε και ο Γιάννης  Παπαϊωάννου, και το αναφέρει συχνά και ο Σταυρίκος, 

«όποιος δεν  πέρασε τη γέφυρα του σιδηροδρομικού σταθμού, δεν ξέρει τι πάει να πει 

προσφυγιά». 

Οι ράγες του τρένου που κατέληγαν στη Δραπετσώνα ήταν το τεχνητό σύνορο ανάμεσα 

στον αστικό  Πειραιά και σ’ έναν άλλο διαφορετικό κόσμο. 

Αυτός ο κόσμος που  γέννησε το ρεμπέτικο 

και την  «Τετράδα, την Ξακουστή του Πειραιώς».

                                      .......                    .......              ......

Ακολουθείστε μας και σίγουρα θα νοιώσετε τον παλμό της παρουσίασης !!

                                 

                                     

                                    
                                 
                                         

                                       

                                 
                                   

e.p