ΛΕΥΚΑΔΑ ΒΟΥΤΙΑ ΣΤΟ ΤΥΡΚΟΥΑΖ

 ΚΕΙΜΕΝΟ/ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

http://www.os3.gr/arhive_topos/gr

Ονειρικό χρώμα, δύσκολο στην περιγραφή του. 

Όσο άνοιγμα έχει ένας υπερευρυγώνιος, τόσο κρατάει 

αυτό το απροσδιόριστο μπλε, που γράφει 

στην ούγια του τη λέξη καλοκαίρι.
Βουτιά στα τυρκουάζ. Με ένα βήμα πας στα άπατα.

 Λευκάδα, δυτικές ακτές, από το Ακρωτήριο Λευκάτας

 μέχρι πάνω στην παραλία του Αη-Νικήτα.
Πόρτο Κατσίκι, Εγκρεμνοί, Κάθισμα, το τυρκουάζ 

κάνει ρεσάλτο από παντού. Μπορεί και να είναι αυτό 

το εξέχον γνώρισμα της Λευκάδας. Του νησιού,

 που δεν είναι ακριβώς νησί, γιατί δεν έχει 

αποκόψει τον ομφάλιο λώρο του από τη μεγάλη στεριά. 

Μόλις ένα μικρό κανάλι τη χωρίζει από την Αιτωλοακαρνανία.

 Ένας ιστός ξηράς, που μοιάζει στ' αλήθεια 

με ομφάλιο λώρο οδηγεί από κείνο το μικρό κανάλι 

στην άκρη της πόλης, που είναι κτισμένη

 στο Βορρά του νησιού.

Κάπως έτσι βάζεις πλώρη για τα τυρκουάζ,
με ένα καραβάκι που σαλπάρει από τη βασιλική.

Οι ανατολικές ακτές στη Λευκάδα δεν θυμίζουν 

και πολύ νησί. Ούτε οι παραλίες που μπορεί

 κανείς να κολυμπήσει είναι κάτι το σπουδαίο. 

Γι' αυτό και το νησί μοιάζει να .γέρνει δυτικά,

 μέχρι που λες πως θα μπατάρει.
Δυτικά λοιπόν είναι όλο το θέμα με 

τις θάλασσες. Αυτές οι μοναδικές 

τυρκουάζ θάλασσες με τις θεϊκές αποχρώσεις, 

σε μια τεράστια γκάμα του μπλε, από ελαφρύ

 σιέλ, μέχρι εκεί στη γραμμή του ορίζοντα, 

που γίνεται βαθύ κυανούν.
Εντυπωσιακά χρώματα που απλώνονται 

σχεδόν πάντοτε στις ρίζες απότομων γκρεμών,

 που κατεβαίνουν κάθετα στη θάλασσα

 και κόβουν την αναπνοή.
Εντυπωσιακοί και οι γκρεμοί και οι θάλασσες. 

Αυτό το θέαμα το είδα πρώτη φορά αρχές

 καλοκαιριού, με μια ομίχλη να σέρνεται 

ράθυμη πάνω στη θάλασσα. Σκηνικό από

 ταινία του Fellini. Αυτό που μου ήρθε στο 

νου ήταν το φιλμ "La nave va" (το πλοίο φεύγει)

 του αξέχαστου Μάγου Federico Fellini.

 Η ομίχλη φεύγει. Σέρνεται αργά γύρω

 απ' το φάρο στο Λευκάτα, κατρακυλάει 

ύστερα στους κοφτούς, λευκούς γκρεμούς

 με τα ασπροχώματα και τα χαλίκια.
Σκηνικό εξαίσιο. Αυτό το παραδείσιο τυρκουάζ,

 το σχεδόν απίστευτο, που ακινητεί 

μ' ένα λάγνο τρόπο, ηδονικό, σίγουρο 

για τη μοναδικότητά του.
Αυτό το νερό είναι ο πρωταγωνιστής. 

Το ανυπέρβλητο ή εγκωμιούχο.

Το Ακρωτήριο Λευκάτας, με το φάρο. Η «Λευκάς πέτρη» του Ομήρου.

Ένας μύθος λέει πως από το Ακρωτήριο Λευκάτας 

έπεσε η Σαπφώ για να γλιτώσει από το

 βάσανο του έρωτά της με τον Φάωνα.
Έχει μια άγρια ομορφιά αυτός ο τόπος.

 Η άκρη του πουθενά. 

Μια γυμνή λευκή πέτρα, που έχει 

δώσει και το όνομα σε όλο το νησί.
Το ακρωτήριο αυτό είναι γνωστό

 και με τα ονόματα Νιράς, 

η Κάβο-Δουκάτο ή Κάβος της Κυράς.

 Ο Όμηρος το αναφέρει με το όνομα

 Λευκάς Πέτρη.

Φοβερός τόπος, με τα γυμνά λευκά του

 βράχια να ορθώνονται 60 μέτρα κάθετα 

πάνω από τη θάλασσα. 

Τον 12ο π.Χ. αιώνα οι άνθρωποι θυσίαζαν

 ανθρώπους σ' αυτό το μέρος για 

να εξευμενίσουν τους θεούς της θάλασσας 

και τα πνεύματα της τρικυμίας.

 Αρκετούς αιώνες αργότερα, το 400 π.Χ. 

γκρέμιζαν από αυτό το ίδιο μέρος κατάδικους, 

για τον ίδιο λόγο.

 Αν ο κατάδικος κατάφερνε να επιζήσει 

πέφτοντας στη θάλασσα, του χάριζαν τη ζωή.

Ταξιδεύοντας με ένα πλοίο μέσα στην ομίχλη, 

παραπλέοντας τις εντυπωσιακές 

ακτές στους Εγκρεμνούς και στο Πόρτο Κατσίκι.
Στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο φάρος υπήρχε 

στην αρχαιότητα το Ιερό του Απόλλωνα Λευκάτα, 

πολύ γνωστό στον αρχαίο κόσμο.
Ο Λευκάτας είναι το νοτιότερο άκρο της Λευκάδας

 και απέχει από την πόλη 50 χιλιόμετρα.
Εκτός από την οδική προσέγγιση υπάρχει

 και ο θαλασσινός δρόμος, με τα καραβάκια 

που κάνουν δρομολόγια από τη Βασιλική.
Παρακάμπτοντας το ακρωτήριο Λευκάτας, 

αρχίζουνε τα θαύματα. Αυτή η θαλασσινή 

συμφωνία με τα μπλε, που μοιάζουν

 με τη μουσική του Vivaldi. Primavera ή Estate.

Allegro-Largo-Allegro. Και μετά: Allegro non molto-Adagio-Presto. 

Το καλοκαίρι κατρακυλάει από τους γκρεμούς 

στη θάλασσα και χάνεται στα τυρκουάζ.

"Lanaveva". Μπορεί και να είναι μια παραίσθηση. «Το πλοίο φεύγει».

Αυτό το τυρκουάζ που κουβαλάει μαζί του όποιος 

περάσει από τη Λευκάδα. Γιατί είναι βέβαιο, πως

 φεύγοντας από το νησί σε ακολουθεί αυτό το χρώμα.

 Σε ακολουθεί ή σε καταδιώκει.
Η κατοίκηση της Λευκάδας έχει ίχνη στην 

Παλαιολιθική εποχή και ο Γερμανός αρχαιολόγος

 Γουλιέλμος Ντέρπφελντ,  συνεργάτης του Ερρίκου Σλήμαν 

στην ανασκαφή της Τροίας, που έκανε ανασκαφές στο Νυδρί 

έφερε στο φως σημαντικά ευρήματα από την

 εποχή του Χαλκού (Δεύτερη χιλιετία π.Χ.).,

 διατυπώνοντας τη θεωρία ότι η Λευκάδα 

είναι η Ομηρική Ιθάκη. Είναι ωστόσο μια θεωρία 

που μπερδεύει τα πράγματα , καθώς υπάρχει 

η Ομηρική επισήμανση «Λευκάς πέτρη»,

 για το ακρωτήριο Λευκάτας.
Αρχαία πρωτεύουσα του νησιού είναι η πόλη

 Νήρικος, που τα ερείπιά της εντοπίστηκαν 

στο Καλλιγόνι. Αυτή η πόλη του 7ου π.Χ. 

ήταν περιτειχισμένη από ένα μεγάλο τείχος. 

Ο Γεωγράφος Στράβωνας αναφέρει ότι αυτή 

την πόλη των αρχαϊκών χρόνων, τη Νήρικο, 

 μετονόμασαν σε Λευκάδα.
Τον 7ο π.Χ. αιώνα, η Λευκάδα είναι αποικία της Κορίνθου. 

Τον 2ο μ.Χ. αιώνα θα υποκύψει στους Ρωμαίους 

που θα κατασκευάσουν μια μεγάλη 

πέτρινη γέφυρα 700 μέτρα μάκρος, που ένωσε το νησί

 με την Ακαρνανική ακτή.

Τυρκουάζ νερά, ομίχλη, λευκά βότσαλα κι ένα χυτό βουνό

 να ορμάει προς τη θάλασσα. Μπορεί να έχει άλλο όνομα η μαγεία;

Φαίνεται πως η ιστορία δεν τα πάει και τόσο 

καλά με τα τυρκουάζ, γιατί όλη η ιστορική δράση 

παίχθηκε στην ανατολική ακτή, αυτή δηλαδή

 που βλέπει απέναντί της τη μεγάλη στεριά. Άλλωστε,

 αυτή η ακτή είναι ένας άλλος κόσμος. Εκεί στο Νυδρί η θάλασσα

 που απλώνεται μπροστά του μοιάζει με ένα μικρό Αρχιπέλαγο, 

που κολυμπούν μέσα του ένα κοπάδι μικρονήσια. Ο Σκορπιός, 

 το Σκορπίδι, η Σπάρτη, η Μαδουρή, το Μεγανήσι. Ο Κάλαμος,

 ο Kαστός, η Θηλειά και το Kυθρό. Τα καραβάκια κάνουν βόλτες τους τουρίστες

, παραπλέοντας τις εντυπωσιακές ακτές αυτών των μικρών νησιών,

 που είναι κατάφυτα μέχρι τη θάλασσα.
Το πιο μεγάλο απ' όλα είναι το Μεγανήσι (πηγαίνει μικρό 

φέρυ-μπότ από το Νυδρί), με 2.000 κατοίκους. Η Μαδουρή

 είναι το νησί του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και ο Σκορπιός, 

το νησί του Αριστοτέλη Ωνάση. Παλιές δόξες στέφουν

 για διαφορετικούς λόγους το καθένα από αυτά τα δυο μικρά νησιά, 

που σήμερα έχουν γίνει αξιοθέατα.

Το Πόρτο Κατσίκι, προσεγγίζοντάς το από τη θάλασσα.

Σε αντίθεση με τα μοναχικά τυρκουάζ της 

Δυτικής ακτής, τους επιβλητικούς, ακατοίκητους 

Εγκρεμνούς και το εντυπωσιακό Πόρτο Κατσίκι,

 η ανατολική ακτή είναι αρκούντως κοσμική.

Λευκά βότσαλα, τυρκουάζ νερά στους Εγκρεμνούς.
Φαίνεται όμως ότι κι εδώ στη δυτική ακτή των τυρκουάζ

 κάτι αλλάζει, όπως δείχνουν τα πράγματα στον Αη-Νικήτα 

και στο Κάθισμα. Ο τουρισμός κάνει ρεσάλτο και είναι φυσικό. 

Το τυρκουάζ είναι μαγνήτης.

Ίσως, ο Παράδεισος σε χρώμα τυρκουάζ!

Τυρκουάζ, τυρκουάζ, τυρκουάζ, τυρκουάζ, τυρκουάζ, τυρκουάζ!

Πρώτα Allegro-Largo-Allegro, όπως η Primavera του Vivaldi

 και μετά: Allegro non molto-Adagio-Presto, per l'Estate.

 Η μουσική μπερδεύεται στα χρώματα και τρέχει στα νερά της θάλασσας

. La mare per l'Estate. Tutto azzurro. 

Ένα τυρκουάζ καλοκαίρι σε μια θάλασσα θαυμάτων...

http://www.os3.gr/arhive_topos/gr_topos_leykada.html