29/06/2016, 12:30 ΜΜ
Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη «Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ», Εκδόσεις Ωκεανός
Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία αγάπης. Μια ιστορία έρωτα. Έτσι αβίαστα μας οδηγεί η συγγραφέας στις πρώτες σελίδες όπου με μεγάλη μαεστρία και απίστευτη γλαφυρότητα σε παρασύρει να πιστέψεις κάτι τέτοιο. Παγιδεύεσαι στα δίχτυα της γραφής της και ταξιδεύεις σε ένα νησί του Αιγαίου, όπου ένας έρωτας γεννιέται θαρρείς μέσα από τα κύματα μιας τρικυμίας που κλυδωνίζει την περιοχή…
Ένας άνδρας και μια γυναίκα δυο νέοι άνθρωποι , κάποιο καλοκαίρι σε ένα νησί…
Εκείνη μικρή, εύθραυστη σαν πουλάκι που έπεσε πρόωρα από τη φωλιά του, με εξωτικές καταγωγές και δυστυχισμένα παιδικά χρόνια, που ξέρει να κρύβει καλά. Εκείνος σίγουρος για τον εαυτό του, πατά γερά στη γη και με εκείνη τη ελαφριά παρακμή (σήψη;) της μεγαλοαστικής καταγωγής του, να του σφίγγει ελαφρά το λαιμό, σαν μεταξωτή θηλιά, ίσα- ίσα για να του το θυμίζει….
Μα όλα αυτά ξεπλένονται από το αλμυρό νερό της θάλασσας του Αιγαίου, εξαγνίζονται από τη δύναμη του έρωτα, παραμερίζονται σαν να μην υπήρξαν…
Έχεις την αίσθηση πως έτσι θα συνεχίσει αυτή η ιστορία αγάπης και στις επόμενες σελίδες, αν και τόσο το εξαιρετικό εξώφυλλο του βιβλίου όσο και η ανατρεπτική γραφή της συγγραφέως, σε προετοιμάζουν για κάτι άλλο…
Δυο άνθρωποι ένα ζευγάρι που αισθάνεται αθάνατο επειδή αγαπιέται…
Μα η μοίρα κυβερνά…
Κι ενώ η συγγραφέας μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η Κλωθώ, αυτή που περιέπλεκε το νήμα της ζωής των δύο ερωτευμένων, ήρθε η ώρα να γίνει η Λάχεσις. Η Μοίρα που συμβολίζει το παρελθόν και μοιράζει τους κλήρους… Τι θα λάχει στον καθένα… Το παρελθόν που επανέρχεται ξανά και ξανά σαν εφιάλτης…
Σ αυτό το σημείο μπαίνει το πρώτο μεγάλο ερωτηματικό που θέτει η συγγραφέας στους ήρωες της: ο έρωτας έξω από την προστατευτική «φωλιά» του Nησιού, μακριά από τους παγανιστικούς όρκους που έδωσαν, μέσα στην πολύβουη μεγαλούπολη με δυο άτεγκτους γονείς που άλλα ονειρεύονταν για το γιο τους, θα αντέξει;
Ο έρωτας είναι μεγάλος, όμως οι κλήροι του παρελθόντος και των δυο δεν φαίνονται ικανοί γι αυτό… Αυτό όμως δεν το ξέρουν ακόμα…
Η Πολέτ το μικρό πουλάκι πιάνεται στο δόκανο. Γαντζώνεται στον Πέτρο, σαν να βρήκε σωσίβιο, ναυαγισμένη στο πέλαγος!! Μαζί της πάντα ο Πέτρος που όμως μπαίνει στον ολετήρα του συστήματος και βγαίνει ο μέσος Έλληνας μεγαλοαστός με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Καριέρα, ακριβά αυτοκίνητα, ερωμένες…
Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη
Το νησί δεν είναι εκεί για να τους προστατεύσει. Έχουν φύγει μακριά του. Κι εδώ στη στροφή του δρόμου, και της μοίρας που καραδοκεί και παραφυλάει μέρα με τη μέρα, για να δώσει το τελικό χτύπημα, η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη, «αναγνωρίζει» το Νησί, και τους πρώτους κατοίκους του. Είναι το Νησί του Πρόσπερου, το Νησί του ήρωα της «Τρικυμίας» του Σαίξπηρ. Στην πραγματικότητα, το γνώριζε από πάντα, το αναγνώριζε από την αρχή. Γι αυτό και δεν του έδωσε όνομα, είναι το Νησί. Το Νησί που περιβάλλεται από την τρικυμιώδη θάλασσα, το Νησί με τις παγανιστικές σπηλιές, εκεί που «θυσίασαν» οι ήρωές μας, εκεί που σκάλισαν στο βράχο τα ονόματά τους για να μείνουν αθάνατοι. Είναι το Νησί της Άριελ του καλού πνεύματος, είναι το Νησί εντός μας… Σ αυτό το Νησί που η Τρικυμία όμως δε λέει να κοπάσει, οι δυο πρωταγωνιστές της ιστορίας μας κλυδωνίζονται επικίνδυνα . Μα δεν βουλιάζουν. Την τελευταία στιγμή, ένα θείο δώρο έρχεται σαν Φάρος μέσα στη σκοτεινιά. Ο γιος που κοιλοπονεί η Πολέτ! Ο Ρωμανός! Κι εκεί που λες πως «όλα θα πάνε καλά» τώρα πια, έρχεται η συντριβή! Η ολική καταστροφή. Η Οδύσσεια αρχίζει μόλις τώρα!! Με όλες τις τρικυμίες που διαθέτει μια Οδύσσεια.
Εδώ μπαίνει το δεύτερο μεγάλο ερωτηματικό που εισάγει η συγγραφέας: πόσα μπορεί να αντέξει ολομόναχη μια κυνηγημένη από την μοίρα και τους ανθρώπους μάνα;
Η συγγραφέας μας οδηγεί –με τη σιγουριά της έμπειρης πένας της και τη λάμψη του ταλέντου της- μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια μιας ανελέητα σκληρής μοίρας, σε ατραπούς ολοένα πιο δύσβατους, καθώς ένα –ένα τα τραγικά λάθη και οι αιμάσσουσες πληγές του παρελθόντος βγαίνουν στην επιφάνεια…
Μα η Πολέτ έχει ένα νεογέννητο γιο, τον Ρωμανό, ένα ακριβό δώρο εκ θεού, να προστατεύσει. Ένα μωρό που γίνεται παράτυπος μετανάστης από την κούνια του, που περνάει τον Ατλαντικό κυνηγημένος από κακά πνεύματα με μορφή ανθρώπων…
Η «ηθική» μυθιστορήματος είναι ο Ρωμανός. Ο Ρωμανός που εξ αιτίας της μητέρας του, που έντρομη θέλει να τον προστατεύσει, κλειδώνεται τελικά σε ένα νοητό χρυσό κλουβί. Του αποκρύπτει την καταγωγή του, προσπαθεί να σβήσει το παρελθόν , του φτιάχνει ένα σαθρό παρόν…
Μα η μοίρα κυβερνά…
Ο Ρωμανός είναι αυτός που θα άρει τελικά τις αμαρτίες της οικογένειάς του. Αυτός που θα προσπαθήσει να λύσει το Γόρδιο Δεσμό, θα ανακαλύψει τα μυστικά που επτασφράγιστα τα είχαν κλειδωμένα και θα κλείσει τις πληγές. Της ρημαγμένης μάνας του αρχικά… Θα συγχωρήσει ποτέ άραγε τον ματαιόδοξο πατέρα του και «φευγάτο» από τη στιγμή της γέννησής του; Θα κάνει το ίδιο για τους ανελέητους παππούδες του;
Ο Ρωμανός θα μάθει την αλήθεια. Θα συμπληρώσει σιγά-σιγά το παζλ της μικρής, γεμάτης ερωτηματικά ζωής του. Και αποφασίζει να ταξιδέψει στο Νησί. Κρυφά από τη μητέρα του.
Ο Ρωμανός σώζεται τελικά. Διασώζεται χάρις στον έρωτα… Που γνωρίζει στο ίδιο Νησί. Στο Νησί των γονιών του, το Νησί του Πρόσπερου… Ο λόγος τώρα στη συγγραφέα Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη. Που κάνει συγκλονιστική «έξοδο» στις τρεις τελευταίες σελίδες, του βιβλίου, σαν σε αρχαία τραγωδία… Η Πολέτ ξαναγυρίζει στο Νησί. Το προσεγγίζει ταξιδεύοντας μέσα σε ένα χιλιοτσακισμένο από την Τρικυμία πλεούμενο, και προσπαθώντας μέσα από τη καταχνιά να το δει, αναθυμάται: Τα λάθη. Το κακό. Το μεγάλο κακό. Την εξορία. Αυτοεξορίστηκε για να προστατεύσει τον Ρωμανό. Από τα κακά ανελέητα πνεύματα που τον ήθελαν για δικό τους. Που θέλησαν να του στερήσουν τη μάνα. Μα τώρα ο Ρωμανός είναι ασφαλής. Έλυσε ένα-ένα όλα τα μυστήρια και βρήκε το καλό πνεύμα που θα τον προστάτευε. Την Άριελ –Μυρτώ… Η μάνα, η Πολέτ που ξαναπήρε παλικαρίσια το ρόλο που θέλησαν να της στερήσουν, αυτόν της μάνας, θα αναληφθεί τώρα… Στο δικό της Νησί…
Μοιραστείτε το άρθρο:
http://fractalart.gr/trikymia-review/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου