ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΤΗΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΝΗΡΙΚΟΣ"
ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ
Πολλές φορές μου είχε γίνει η πρό-ταση από τους χωριανούς μου
Αγιοπετρίτες να επισκεφτώ τη χώρα που έγινε η δεύτερη πατρίδα τους,
αλλά παρά την επιθυμία μου να βρεθώ ανάμεσά τους το 'βρισκα πολύ δύσκολο.
Φέτος όμως κάποιες καλές συγκυρίες βοήθησαν ,ώστε
στις 20 του Δεκέμβρη να πάρω το δρόμο για τους Αντίποδες.
Ετσι βρέθηκα για πενήντα μέρες μαζί με το Λευκαδίτικο κόσμο
της Μελβούρνης. Μέρες χρονιάρες, μέρες χαράς και μέρες.. .καύσωνα!
Δεν μπορούσα να προσαρμοστώ και να πιστέψω πως,
ενώ το ημερολόγιο έδειχνε Γενάρη, σκάγαμε κυριολεκτικά από τη ζέστη,
το Θερμόμετρο έφτανε τους 40 βαθμούς και στην τηλεόραση
τα πρώτα νέα ήταν οι μεγάλες πυρκάίές που αποτέφρωναν τα δάση.
Ακόμα και στη Θάλασσα, όσοι τολμούσαν να μείνουν λίγο περισσότερο
γύριζαν με εγκαύματα.
Οι ιδιαίτερες σχέσεις με τους χωριανούς μου ήταν η επαφή που είχαμε
μέσω της εφημερίδας του χωριού μας που λάβαιναν είκοσι χρόνια.
Τους έφερνε τον αέρα της πατρίδας και τους συντρόφευε
στις ώρες νοσταλγίας.
Έ νιωθα πάντα ένα ξεχωριστό δέσιμο μαζί τους που είχε τις ρίζες του
από τα πρώτα χρόνια που έφευγαν για τη ξενιτιά.
1956 Παραμονές Χριστουγέννων .
Με την οικογένειά μου ξεκινήσαμε να πάμε να κάνουμε χριστούγεννα
στο χωριό με τους γονείς μου.
Φτάσαμε στο χωριό νύχτα.
Το βράδυ τα παιδιά, μωρά ακόμα, παραξενεύτηκαν κ
αι κάθε τόσο ξυπνούσαν. Με βρήκε το ξημέρωμα ξάγρυπνη.
Μέσα στην ησυχία της νύχτας, ξάφνου ακούω κλάματα και οδυρμούς.
Ανοίγω την πόρτα τρομαγμένη και τότε βλέπω απέναντι
στο δρόμο της αγοράς ένα πλήθος μαύρες σκιές,
κρατώντας στα χέρια λαδοφάναρα να κλαίνε γοερά.
`Ετρεξα αλαφιασμένη στο δωμάτιο του πατέρα μου. -
Σήκω του λέω, πατέρα, κάτι έγινε στο χωριό.
Στην αγορά κατεβαίνουν πολλοί, κλαίγοντας.
Ηταν και κείνος ξύπνιος και διάβαζε κάτω από το λιγοστό φως της λάμπας.
Σήκωσε τα μάτια, με κοίταξε λυπημένος κι ένα δάκρυ κύλησε
κάτω από τα μυωπικά γυαλιά του χωρίς να δείξει καμιά έκπληξη.
-Ναι, κλαίνε. Είναι η Ελλάδα που κλαίει, παιδί μου.
Ειν' η Ελλάδα που χάνει τον ανθό της νιότης της.
Του 'πεσε το βιβλίο από το χέρι και πρόσθεσε.
Είκοσι έξι νέοι και νέες Θα γεμίσουν σήμερα το
λεωφορείο που όμως το βράδυ Θα γυρίσει... άδειο!
Η άλλη μέρα Θα τους βρει στο πλοίο, που Θα τους μεταφέρει
στην άλλη άκρη του κόσμου.
Αυτή η εικόνα μ' ακολουθούσε
κάθε φορά που διάβαζα ή άκουγα για τα κύ-ματα μεταναστών
που απογύμνωσαντην Ελλάδα από τα νιάτα, για να την μετατρέψουν
σε μια χώρα γερόντων .
Η επικοινωνία μαζί τους με ξεκούραζε
κι επιζητούσα να μαθαίνω πάντα ότι είχε σχέση με τη ζωή τους στα ξένα.
Φέτος η καλή τύχη τα'φερε βολικά ώστε να βρεθούμε
για 50 μέρες μαζί.
Είδα και χάρηκα γι' αυτό, όχι μόνον
τους χωριανούς μου, αλλά και πολλούς Λευκαδίτες.
Βρέθηκα σε συγκεντρώσεις, χορούς, εκδρομές ακόμα και
σε κηδεία.
Εχουν σχεδόν όλοι αποκατασταθεί πάρα πολύ καλά.
.. // ..
Ζούνε άνετα και απολαμβάνουν τους κόπους
της σκληρής δουλειάς που έκαναν για να φτάσουν εκεί.
Μερικές εικόνες από τη ζωή τους θα προσπαθήσω
να μεταφέρω και σε σας. Στα σπίτια των Ελλήνων
μεταναστών της Μελβούρνης ο Φιλόξενος Δίας βρή-κε
έδαφος και . .στρογγυλοκάθισε. Ο επισκέπτης
Θα βρει σ' αυτά μια Θερμή και φιλόξενη ατμόσφαιρα
που αρχίζει να γίνεται ανάμνηση για την Ελλάδα.
Την Ελλάδα των εκατομμυρίων τουριστών, την Ελλάδα
των ξένων μεταναστών, την Ελλάδα που τρέμεις
ν' ανοίξεις την πόρ-τα σου, που έγινες επιφυλακτικός,
καχύ-ποπτος και λιγότερο φιλόξενος απ' ό,τι ξέραμε παλιότερα.
Ενας αυθορμητισμός χαρακτηρίζει αυτή τη ζεστή φιλοξενία.
Δεν σε καλεί για να δεις το σπίτι του ή τις ανέσεις του.
Με περισσότερο καμάρι σου δείχνει τις ντο-μάτες
του που σφύζουν από υγεία, χωρίς φυτοφάρμακα,
ή το βαρελάκι με το κρασί που φτιάχνει μόνος του,
παρά το καλοβαλμένο σπίτι του. Χαίρεται τη συντροφιά.
Απολαμβάνει το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή που
Θα μείνεις κοντά του και δικρίνεις πως η ώρα δεν
έφτασε για ν' ακούσει και να Θυμηθεί κι ο ίδιος
αυτά που ήθελε να σου πει, να σε ρωτήσει.
Είναι γνωστό πως οι μετανάστες μας, όπου κι αν βρίσκονται
είναι περισσότερο Ελληνες από μας. Γαντζωμένοι
στην Ελληνοχριστιανική Ορθόδοξη παράδοση την
κρατούν μετα δόντια.
Στο μεγαλύτερό τους αριθμό κρατούν το Θεσμό της οικογένειας
σε πολύ καλό επίπεδο και μετέδωσαν στα παιδιά τους
την αγάπη για τα Ελληνικά ήθας και έθιμα, αυτά που
άφησαν φεύγοντας. - "
Οπως συνέβηκε μεταπολεμικά
κι εδώ τ' όνειρο κάθε γονιού ήταν να σπουδάσει το παιδί του.
"Ετσι σχεδόν σ' όλα τα σπίτια βλέπεις τις χαρακτηριστικές
φωτογραφίες της ημέρας της ορκομωσίας των παιδιών τους.
Αυτά τα νέα παιδιά γενικώς όχι μόνο οι επιστήμονες, έδωσαν έναν
άλλο αέρα στη νοοτροπία των γονιών.
Κι όχι μόνο στα παιδιά, βέβαια.
Αλλά και η ίδια η πολιτεία με το δημοκρατικό πολίτευμά της,
με το σεβασμό που επέβαλε στουςά πολίτες της απέναντι
στο νόμο και με την καλή συμπεριφορ της προς
τους μετανάστες. Ετσι δεν χρειάζεται πολύς χρόνος
για να διαπιστώσει κανείς πως, ενώ κράτησαν τις
Ελληνικές αξίες, απέβαλαν πολλά από τα Ελληνικά ελαττώματα.
"Εγιναν νομοταγείς, οδηγούν χωρίς νευρικότητα και
δεν... μουντζώνουν τον πρώτο που Θα τους δυσκολέψει το δρόμο.
Δεν νοούνται να πάρουν τη θέση κάποιου άλλου,
όσο βιαστικοί κι αν είναι, καιτο κυριότερο δεν σχολιάζονται μεταξύ τους
. Όταν μιλούν για την προκοπή κάποιου συγχωριανο,
δεν διακρίνεις ίχνος ζήλειας ή κάποια πικρόχολη σύγκριση.
Περισσότερο διακρίνεις ευχαρίστηση, που τους δίνεται
η ευκαιρία να μάθει κάποιος άλλος ένα ευχάριστο νέο.
Μπορεί όλ' αυτά να μην είναι κανόνας.
Σας μεταφέρω αυτά που μου προέκυψαν χωρίς να Θέλω
να σας πείσω πως όλα είναι ωραία και καλά σ' αυτή
τη μακρινή χώρα που ζούνε 650.000 "Ελληνες, 5000 Λευκαδίτες.
Στη Μελβούρνη μόνο ζούνε 130 οικογένειες Αγιοπετριτών. "
Εχουν κι αυτοί τα προβλήματά τους. Και είναι μεγάλα.
Το σπουδαιότερο είναι ότι τους τρώει η νοσταλγία.
Μια αρρώστια γνωστή για κάθε μετανάστη.
Πολύ περισσότερο γι' αυτούς που ζούνε μακριά
απ' όλους και το ταξίδι για την Ελλάδα κρατάει 24 ώρες ιιιήσης
. Που κάνουν μπάνιο το Γενάρη και τουρτουρίζουν
τον Ιούλιο. Που στέλνουν Χριστουγεννιάτικες κάρτες
στους δικούς τους με έλκυθρα και χιόνια, ενώ στάζει
ο ιδρώτας από τη ζέστη που φτάνει και τους 40 βαθμούς.
Ενα μεγάλο πρόβλημα επίσής που αντιμετωπίζουν
είναι ο διχασμός της Ορθοδόξου εκκλησίας.
"Ενας διχασμός που ξεκίνησε πριν λίγες δεκαετίες
και γίνεται ανησυχητικά πιο έντονος.
Αρκετές φορές έχει ασχοληθεί ο Ελληνικός τύπος μ' αυτό
-το θέμα, όχι όμως όσο έπρεπε.
Είναι ένα θέμα που ταλανίζει τον Ελληνισμό της Αυστραλίας.
Απ' όταν έφτασαν οι μεταπολεμικοί μεταναστες, αρχισαν να
πληθαίνουν και οι εκκλησίες.
Από μία - δύο που υπήρχαν στη Μελβούρνη το 50
είναι τώρα 63. Αυτό έγινε από
την αναγκη που ένιωθε ο καθε μεταναστης που στερήθηκε γονείς,
αδέλφια, φίλους,ν' ακουμπήσει και να νιώσει μια ασφαλεια.
Γι' αυτό, παρόλες τις δυσκολίες των πρώτων καιρών, έβαζε βαθια
το χέρι στην τσέπη κι από το υστέρημα του έδινε μ' απλοχερια στην εκκλησία,
στον προστατη Αγιό του
.κι έτσι πλήθαιναν οι ναοί, αλλα μεγαλωναν αλματωδώς κι οι περιουσίες τους
'Εβλεπε καθένας στην αρχή με καμαρι τα ελληνικα σχολεία,
που γίνονταν με πρωτοβουλία και έξοδα των εκκλησιών, και
χαίρονταν όλοι οι πιστοί που τα δικα τους
χρήματα έπιαναν τόπο.Για να 'χετε μια ιδέα των εισοδηματων των
εκκλησιών - όπως μου έλεγαν - η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου
στη γιορτή τηςμπορεί να φτασει και τις 300.000 δολλαρια
Περίπου 60 εκατομμύρια δρχ
Αυτα τα τεραστια έσοδα θα μπορούσαν να λύσουν
πολλα προβλήματα
των -μεταναστών, εαν γίνονταν κοινωφελή έργα κι όμως
έχουν γίνει αφορμή για ένα βαρύ κλίμα διχασμού της Ορθοδοξίας
Ακούει και διαβαζει κανείς καποιες παραξενες παρεμβασεις που
σε βαζουν σκέψη
κι όσο προσπαθείς να μαθεις, τόσο βουλιαζεις στα θολα νερά.
Για παραδειγμα:
Γαμοι που έγιναν πριν 80 τόσα χρόνια θεωρούνται... ακυροι
Πανε τα παιδια τους να βγαλουν αδειες γαμου και μαθαίνουν
πως είναι νόθα
Ποιος θα μας γλιτώσει απ' αυτή τη θύελλα; ρωτούν οι μεταναστες.
Θα θυμηθεί καποτε και μας η μητέρα Ελλαδα, ρωτούν με αγωνία, να σκύψει
πανω από τα προβλήματα μας;
- Θ' ασχοληθούν αραγε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να καμουν
γνωστα αυτα που συμβαίνουν στη δεύτερή μας πατρίδα και να ελέγξει τους
εκπροσώπους της, - που μας έχει επιβαλει;
Θα δει χωρίς παρωπίδες και θα ψαξει για την αλήθεια;
·Κι ακόμα ρωτούν. -
Εμαθαν ποτέ, γιατί οι ανθρωποι που- ξεριζώθηκαν από κει,
μην αντεχοντας αλλο τη νοσταλγία και ήρθαν στην Ελλαδα να εγκατασταθούν ,
σε λίγους μήνες γύρισαν πίσω και μαλιστα τσακισμένοι οικονομικα έπειτα
από τόσα έξοδα;
κι εγώ μαζί τους μπαίνω σε σκέψη και - διερωτώμαι.
Πόση υποκρισία πρέπει να υπαρχει, όταν ακούμε τηλεοπτικές
συζητήσεις για το δικαιώματα των ξένων μεταναστών στην Ελλαδα!
- 'Οταν διψαει η αυλή σου για νερό, πώς μπορεί να ποτίζεις την ξένη τόσο συχνα
με τόση μεγαλοψυχία; Γιατί αυτή η ευαισθησία να μην υπαρχει
και για τα αιτήμα τα των Ελλήνων μεταναστών;
Αυτό είναι . το δίκαιο παραπονό τους, που με παρακαλεσαν
να το μεταφέρω, ελπίζοντας ότιμέσα από τα λευκαδίτικα έντυπα μπορεί
.- να ευαισθητοποιηθούν καποιοι από τους πολλούς και τόσο αξιόλογους
δημοσιογραφους που έχουμε από τη Λευκαδα και . να ενδιαφερθούν
για τη σωστή πληρο φόρηση στα κέντρα εξουσίας.
.. Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους πατριώτες και συγχωριανούς
για την αγαπη που μου έδειξαν τις περιποιήσεις τους και τη φροντίδα τους για μένα,
αυτό το διαστημα που έμεινα κοντα τους.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα το “Νήρικος” και το Σύλλογο Λευκαδίων της Πάτρας
για τη φιλοξενία σας στις πολύτιμες σελίδες του.
ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ
Πολλές φορές μου είχε γίνει η πρό-ταση από τους χωριανούς μου
Αγιοπετρίτες να επισκεφτώ τη χώρα που έγινε η δεύτερη πατρίδα τους,
αλλά παρά την επιθυμία μου να βρεθώ ανάμεσά τους το 'βρισκα πολύ δύσκολο.
Φέτος όμως κάποιες καλές συγκυρίες βοήθησαν ,ώστε
στις 20 του Δεκέμβρη να πάρω το δρόμο για τους Αντίποδες.
Ετσι βρέθηκα για πενήντα μέρες μαζί με το Λευκαδίτικο κόσμο
της Μελβούρνης. Μέρες χρονιάρες, μέρες χαράς και μέρες.. .καύσωνα!
Δεν μπορούσα να προσαρμοστώ και να πιστέψω πως,
ενώ το ημερολόγιο έδειχνε Γενάρη, σκάγαμε κυριολεκτικά από τη ζέστη,
το Θερμόμετρο έφτανε τους 40 βαθμούς και στην τηλεόραση
τα πρώτα νέα ήταν οι μεγάλες πυρκάίές που αποτέφρωναν τα δάση.
Ακόμα και στη Θάλασσα, όσοι τολμούσαν να μείνουν λίγο περισσότερο
γύριζαν με εγκαύματα.
Οι ιδιαίτερες σχέσεις με τους χωριανούς μου ήταν η επαφή που είχαμε
μέσω της εφημερίδας του χωριού μας που λάβαιναν είκοσι χρόνια.
Τους έφερνε τον αέρα της πατρίδας και τους συντρόφευε
στις ώρες νοσταλγίας.
Έ νιωθα πάντα ένα ξεχωριστό δέσιμο μαζί τους που είχε τις ρίζες του
από τα πρώτα χρόνια που έφευγαν για τη ξενιτιά.
1956 Παραμονές Χριστουγέννων .
Με την οικογένειά μου ξεκινήσαμε να πάμε να κάνουμε χριστούγεννα
στο χωριό με τους γονείς μου.
Φτάσαμε στο χωριό νύχτα.
Το βράδυ τα παιδιά, μωρά ακόμα, παραξενεύτηκαν κ
αι κάθε τόσο ξυπνούσαν. Με βρήκε το ξημέρωμα ξάγρυπνη.
Μέσα στην ησυχία της νύχτας, ξάφνου ακούω κλάματα και οδυρμούς.
Ανοίγω την πόρτα τρομαγμένη και τότε βλέπω απέναντι
στο δρόμο της αγοράς ένα πλήθος μαύρες σκιές,
κρατώντας στα χέρια λαδοφάναρα να κλαίνε γοερά.
`Ετρεξα αλαφιασμένη στο δωμάτιο του πατέρα μου. -
Σήκω του λέω, πατέρα, κάτι έγινε στο χωριό.
Στην αγορά κατεβαίνουν πολλοί, κλαίγοντας.
Ηταν και κείνος ξύπνιος και διάβαζε κάτω από το λιγοστό φως της λάμπας.
Σήκωσε τα μάτια, με κοίταξε λυπημένος κι ένα δάκρυ κύλησε
κάτω από τα μυωπικά γυαλιά του χωρίς να δείξει καμιά έκπληξη.
-Ναι, κλαίνε. Είναι η Ελλάδα που κλαίει, παιδί μου.
Ειν' η Ελλάδα που χάνει τον ανθό της νιότης της.
Του 'πεσε το βιβλίο από το χέρι και πρόσθεσε.
Είκοσι έξι νέοι και νέες Θα γεμίσουν σήμερα το
λεωφορείο που όμως το βράδυ Θα γυρίσει... άδειο!
Η άλλη μέρα Θα τους βρει στο πλοίο, που Θα τους μεταφέρει
στην άλλη άκρη του κόσμου.
Αυτή η εικόνα μ' ακολουθούσε
κάθε φορά που διάβαζα ή άκουγα για τα κύ-ματα μεταναστών
που απογύμνωσαντην Ελλάδα από τα νιάτα, για να την μετατρέψουν
σε μια χώρα γερόντων .
Η επικοινωνία μαζί τους με ξεκούραζε
κι επιζητούσα να μαθαίνω πάντα ότι είχε σχέση με τη ζωή τους στα ξένα.
Φέτος η καλή τύχη τα'φερε βολικά ώστε να βρεθούμε
για 50 μέρες μαζί.
Είδα και χάρηκα γι' αυτό, όχι μόνον
τους χωριανούς μου, αλλά και πολλούς Λευκαδίτες.
Βρέθηκα σε συγκεντρώσεις, χορούς, εκδρομές ακόμα και
σε κηδεία.
Εχουν σχεδόν όλοι αποκατασταθεί πάρα πολύ καλά.
.. // ..
Ζούνε άνετα και απολαμβάνουν τους κόπους
της σκληρής δουλειάς που έκαναν για να φτάσουν εκεί.
Μερικές εικόνες από τη ζωή τους θα προσπαθήσω
να μεταφέρω και σε σας. Στα σπίτια των Ελλήνων
μεταναστών της Μελβούρνης ο Φιλόξενος Δίας βρή-κε
έδαφος και . .στρογγυλοκάθισε. Ο επισκέπτης
Θα βρει σ' αυτά μια Θερμή και φιλόξενη ατμόσφαιρα
που αρχίζει να γίνεται ανάμνηση για την Ελλάδα.
Την Ελλάδα των εκατομμυρίων τουριστών, την Ελλάδα
των ξένων μεταναστών, την Ελλάδα που τρέμεις
ν' ανοίξεις την πόρ-τα σου, που έγινες επιφυλακτικός,
καχύ-ποπτος και λιγότερο φιλόξενος απ' ό,τι ξέραμε παλιότερα.
Ενας αυθορμητισμός χαρακτηρίζει αυτή τη ζεστή φιλοξενία.
Δεν σε καλεί για να δεις το σπίτι του ή τις ανέσεις του.
Με περισσότερο καμάρι σου δείχνει τις ντο-μάτες
του που σφύζουν από υγεία, χωρίς φυτοφάρμακα,
ή το βαρελάκι με το κρασί που φτιάχνει μόνος του,
παρά το καλοβαλμένο σπίτι του. Χαίρεται τη συντροφιά.
Απολαμβάνει το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή που
Θα μείνεις κοντά του και δικρίνεις πως η ώρα δεν
έφτασε για ν' ακούσει και να Θυμηθεί κι ο ίδιος
αυτά που ήθελε να σου πει, να σε ρωτήσει.
Είναι γνωστό πως οι μετανάστες μας, όπου κι αν βρίσκονται
είναι περισσότερο Ελληνες από μας. Γαντζωμένοι
στην Ελληνοχριστιανική Ορθόδοξη παράδοση την
κρατούν μετα δόντια.
Στο μεγαλύτερό τους αριθμό κρατούν το Θεσμό της οικογένειας
σε πολύ καλό επίπεδο και μετέδωσαν στα παιδιά τους
την αγάπη για τα Ελληνικά ήθας και έθιμα, αυτά που
άφησαν φεύγοντας. - "
Οπως συνέβηκε μεταπολεμικά
κι εδώ τ' όνειρο κάθε γονιού ήταν να σπουδάσει το παιδί του.
"Ετσι σχεδόν σ' όλα τα σπίτια βλέπεις τις χαρακτηριστικές
φωτογραφίες της ημέρας της ορκομωσίας των παιδιών τους.
Αυτά τα νέα παιδιά γενικώς όχι μόνο οι επιστήμονες, έδωσαν έναν
άλλο αέρα στη νοοτροπία των γονιών.
Κι όχι μόνο στα παιδιά, βέβαια.
Αλλά και η ίδια η πολιτεία με το δημοκρατικό πολίτευμά της,
με το σεβασμό που επέβαλε στουςά πολίτες της απέναντι
στο νόμο και με την καλή συμπεριφορ της προς
τους μετανάστες. Ετσι δεν χρειάζεται πολύς χρόνος
για να διαπιστώσει κανείς πως, ενώ κράτησαν τις
Ελληνικές αξίες, απέβαλαν πολλά από τα Ελληνικά ελαττώματα.
"Εγιναν νομοταγείς, οδηγούν χωρίς νευρικότητα και
δεν... μουντζώνουν τον πρώτο που Θα τους δυσκολέψει το δρόμο.
Δεν νοούνται να πάρουν τη θέση κάποιου άλλου,
όσο βιαστικοί κι αν είναι, καιτο κυριότερο δεν σχολιάζονται μεταξύ τους
. Όταν μιλούν για την προκοπή κάποιου συγχωριανο,
δεν διακρίνεις ίχνος ζήλειας ή κάποια πικρόχολη σύγκριση.
Περισσότερο διακρίνεις ευχαρίστηση, που τους δίνεται
η ευκαιρία να μάθει κάποιος άλλος ένα ευχάριστο νέο.
Μπορεί όλ' αυτά να μην είναι κανόνας.
Σας μεταφέρω αυτά που μου προέκυψαν χωρίς να Θέλω
να σας πείσω πως όλα είναι ωραία και καλά σ' αυτή
τη μακρινή χώρα που ζούνε 650.000 "Ελληνες, 5000 Λευκαδίτες.
Στη Μελβούρνη μόνο ζούνε 130 οικογένειες Αγιοπετριτών. "
Εχουν κι αυτοί τα προβλήματά τους. Και είναι μεγάλα.
Το σπουδαιότερο είναι ότι τους τρώει η νοσταλγία.
Μια αρρώστια γνωστή για κάθε μετανάστη.
Πολύ περισσότερο γι' αυτούς που ζούνε μακριά
απ' όλους και το ταξίδι για την Ελλάδα κρατάει 24 ώρες ιιιήσης
. Που κάνουν μπάνιο το Γενάρη και τουρτουρίζουν
τον Ιούλιο. Που στέλνουν Χριστουγεννιάτικες κάρτες
στους δικούς τους με έλκυθρα και χιόνια, ενώ στάζει
ο ιδρώτας από τη ζέστη που φτάνει και τους 40 βαθμούς.
Ενα μεγάλο πρόβλημα επίσής που αντιμετωπίζουν
είναι ο διχασμός της Ορθοδόξου εκκλησίας.
"Ενας διχασμός που ξεκίνησε πριν λίγες δεκαετίες
και γίνεται ανησυχητικά πιο έντονος.
Αρκετές φορές έχει ασχοληθεί ο Ελληνικός τύπος μ' αυτό
-το θέμα, όχι όμως όσο έπρεπε.
Είναι ένα θέμα που ταλανίζει τον Ελληνισμό της Αυστραλίας.
Απ' όταν έφτασαν οι μεταπολεμικοί μεταναστες, αρχισαν να
πληθαίνουν και οι εκκλησίες.
Από μία - δύο που υπήρχαν στη Μελβούρνη το 50
είναι τώρα 63. Αυτό έγινε από
την αναγκη που ένιωθε ο καθε μεταναστης που στερήθηκε γονείς,
αδέλφια, φίλους,ν' ακουμπήσει και να νιώσει μια ασφαλεια.
Γι' αυτό, παρόλες τις δυσκολίες των πρώτων καιρών, έβαζε βαθια
το χέρι στην τσέπη κι από το υστέρημα του έδινε μ' απλοχερια στην εκκλησία,
στον προστατη Αγιό του
.κι έτσι πλήθαιναν οι ναοί, αλλα μεγαλωναν αλματωδώς κι οι περιουσίες τους
'Εβλεπε καθένας στην αρχή με καμαρι τα ελληνικα σχολεία,
που γίνονταν με πρωτοβουλία και έξοδα των εκκλησιών, και
χαίρονταν όλοι οι πιστοί που τα δικα τους
χρήματα έπιαναν τόπο.Για να 'χετε μια ιδέα των εισοδηματων των
εκκλησιών - όπως μου έλεγαν - η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου
στη γιορτή τηςμπορεί να φτασει και τις 300.000 δολλαρια
Περίπου 60 εκατομμύρια δρχ
Αυτα τα τεραστια έσοδα θα μπορούσαν να λύσουν
πολλα προβλήματα
των -μεταναστών, εαν γίνονταν κοινωφελή έργα κι όμως
έχουν γίνει αφορμή για ένα βαρύ κλίμα διχασμού της Ορθοδοξίας
Ακούει και διαβαζει κανείς καποιες παραξενες παρεμβασεις που
σε βαζουν σκέψη
κι όσο προσπαθείς να μαθεις, τόσο βουλιαζεις στα θολα νερά.
Για παραδειγμα:
Γαμοι που έγιναν πριν 80 τόσα χρόνια θεωρούνται... ακυροι
Πανε τα παιδια τους να βγαλουν αδειες γαμου και μαθαίνουν
πως είναι νόθα
Όλα, όμως, διορθώνονται μόνο με 200 δολαρια.
Όταν τα καταθέσεις, παίρνεις τη βεβαίωση, σφραγισμένη
και επικυρωμένη και όλα είναι νόμιμα
Ο 'Ελληνας γενικός Πιρόξενος διώκεται από την εκκλησία
σαν ανεπιθύμητος και η Ελληνική Κυβέρνηση δεν διαμαρτύ ρεται
-αλλα ούτε τον ανακαλεί, εαν αυτός φταίει
Την ίδια και χειρότερη αδιαφορία δείχνει και γι' αυτούς
που δημιούργησαν το επεισόδιο.
Ποιος θα μας γλιτώσει απ' αυτή τη θύελλα; ρωτούν οι μεταναστες.
Θα θυμηθεί καποτε και μας η μητέρα Ελλαδα, ρωτούν με αγωνία, να σκύψει
πανω από τα προβλήματα μας;
- Θ' ασχοληθούν αραγε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να καμουν
γνωστα αυτα που συμβαίνουν στη δεύτερή μας πατρίδα και να ελέγξει τους
εκπροσώπους της, - που μας έχει επιβαλει;
·Κι ακόμα ρωτούν. -
Εμαθαν ποτέ, γιατί οι ανθρωποι που- ξεριζώθηκαν από κει,
μην αντεχοντας αλλο τη νοσταλγία και ήρθαν στην Ελλαδα να εγκατασταθούν ,
σε λίγους μήνες γύρισαν πίσω και μαλιστα τσακισμένοι οικονομικα έπειτα
από τόσα έξοδα;
κι εγώ μαζί τους μπαίνω σε σκέψη και - διερωτώμαι.
Πόση υποκρισία πρέπει να υπαρχει, όταν ακούμε τηλεοπτικές
συζητήσεις για το δικαιώματα των ξένων μεταναστών στην Ελλαδα!
- 'Οταν διψαει η αυλή σου για νερό, πώς μπορεί να ποτίζεις την ξένη τόσο συχνα
με τόση μεγαλοψυχία; Γιατί αυτή η ευαισθησία να μην υπαρχει
και για τα αιτήμα τα των Ελλήνων μεταναστών;
Αυτό είναι . το δίκαιο παραπονό τους, που με παρακαλεσαν
να το μεταφέρω, ελπίζοντας ότιμέσα από τα λευκαδίτικα έντυπα μπορεί
.- να ευαισθητοποιηθούν καποιοι από τους πολλούς και τόσο αξιόλογους
δημοσιογραφους που έχουμε από τη Λευκαδα και . να ενδιαφερθούν
για τη σωστή πληρο φόρηση στα κέντρα εξουσίας.
.. Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους πατριώτες και συγχωριανούς
για την αγαπη που μου έδειξαν τις περιποιήσεις τους και τη φροντίδα τους για μένα,
αυτό το διαστημα που έμεινα κοντα τους.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα το “Νήρικος” και το Σύλλογο Λευκαδίων της Πάτρας
για τη φιλοξενία σας στις πολύτιμες σελίδες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου