Ελλάδα :1ο βραβείο ρητορείας στον κόσμο



ShoΑποκλειστικό: 

Συνέντευξη με την Ιουλία Βουλέλη,

τη φοιτήτρια της Νομικής Αθηνών 

που έλαβε το 1ο βραβείο ρητορείας 

στον κόσμο-

Η 20χρονη μιλάει στο

 eirinika.gr  για τη ζωή της 

και τους στόχους της

20 Απριλίου 2013
0 Σχόλια
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου



Αναμφισβήτητα η πιο ευχάριστη είδηση της εβδομάδας δεν ήταν άλλη
 από την πρωτιά των Ελλήνων φοιτητών της Νομικής σε διαγωνισμό
στον 6ο Διεθνή Διαγωνισμό Εικονικής Δίκης Ρωμαϊκού Δικαίου στην
 Οξφόρδη (6th International Roman Law Moot Court Competition).

«Αντίπαλοι» τους οι συνάδελφοι τους από τα πανεπιστήμια  της
Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ.



Στο eirinika.gr μιλά η  Ιουλία-Αικατερίνη Βουλέλη μέλος
 της χρυσής ομάδας της Νομικής αλλά και η κορυφαία ρήτορας
αφού έλαβε την 1η θέση στο διαγωνισμό.

Η Ιουλία μας μιλά για τον διαγωνισμό, για τη δουλειά και την πίστη της
ομάδας στο project αλλά και την συμβολή των καθηγητών της.
 Μας λέει χαρακτηριστικά πως η δική τους η διάκριση μπορεί να
 αποτελέσει ένα παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους ανθρώπους
που έχουν εγκλωβιστεί στα τείχη της κρίσης.



Δεν παραλείπει να μιλήσει για την κατάσταση της Παιδείας στην Ελλάδα
και πως οι νέοι έχουν όνειρα τα οποία δεν μπορεί να τους τα βλάψει
κανείς καθώς   με αυτά θα αγγίξουν τα άστρα και θα απέχουν εκατομμύρια 
έτη φωτός από
 τρόικες, μνημόνια και Κυβερνήσεις που δεν ανταπεξέρχονται στα «θέλω»
 του λαού τους.



«Δεν υπάρχει χώρος για εμάς στην Ελλάδα»

Ωστόσο το μέλλον της δεν το βλέπει στην Ελλάδα και όπως μας αποκαλύπτει
σκέφτεται μετά τις σπουδές της, να κάνει μεταπτυχιακό στο εξωτερικό.
 «Αν επικρατεί η ίδια νοσηρή κατάσταση ακόμη και όταν έχω τελειώσει
και με το μεταπτυχιακό σίγουρα δεν θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα.
 Δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει χώρος».

 

Υπάρχουν εξαιρετικοί επιστήμονες

Σε ερώτηση μας αν έχει πρότυπο ή αν παρακολουθεί με ιδιαίτερη αφοσίωση
 κάποιον κορυφαίο νομικό στο εξωτερικό, εκείνη μας απάντησε πως
 η Ελλάδα έχει εξαιρετικούς επιστήμονες όπως ο Ποταμίτης, ο Καρατζάς κ.α




Οι γονείς

Η οικογενειακή της ζωή είναι αυτή που αντανακλά στην επιτυχία της .
 Όπως μας λέει οι γονείς της ήταν πάντα στο πλευρό της. «Και όταν πέρασα
 στις πανελλήνιες και τώρα με τη διάκριση η πρώτη αντίδραση των γονιών μου
 είναι να…κλάψουν. Από συγκίνηση. Εγώ είμαι πολύ περήφανη για εκείνους
 και ευγνώμον για ό,τι έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν για εμένα».




Ένα κορίτσι…20 χρονών

Η Ιουλία είναι 20 χρονών και δεν είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ με
ένα βιβλίο στο χέρι…Αλλά είναι πραγματικά μια κοπέλα  της ηλικίας της. Δεν
 το παίζει ντίβα –μετά τη διάκριση της- και με τις παρέες της βγαίνει σε clubs
 αλλά και για ρακόμελα. Τα ρούχα της απλά και καθημερινά, τζιν, φουστίτες 
και γενικότερα έχει υιοθετήσει ένα casual νεανικό στυλ.





eirinika.gr



άφωνοι ακόμα και οι μαιευτήρες..."



Δείτε την εντυπωσιακή και σπάνια φωτογραφία από τη γέννηση ενός μωρού.
Τι έγραψε ο μαιευτήρας

(Pics)  Χρήστος Δεμέτης  news247 Μάρτιος 12 2013 16:40

Ο Δρ Άρης Τσιγκρής, Μαιευτήρας - Χειρουργός Γυναικολόγος δημοσίευσε στο προφίλ του στο Facebook μια συγκλονιστική φωτογραφία.
Το νεογέννητο έχει γεννηθεί υγιέστατο με καισαρική τομή και βρίσκεται ακόμα μέσα στη μήτρα της μητέρας του. Ο αμνιακός σάκος παραμένει άθικτος και το μωρό είναιι πλήρως έγκλειστο μέσα στο σάκο του. Πρόκειται, όπως επισημαίνει ο κ. Τσιγκρής, για ένα εξαιρετικά σπάνιο γεγονός.
Η φωτογραφία κάνει τον γύρο του διαδικτύου και εύλογα έχει συγκεντρώσει πάνω από 10.000 "likes" μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες.
Το σχόλιο που έγραψε ο ίδιος στο προφίλ του:
"Μια σπάνια εικόνα... εξαιρετικά σπάνια θα έλεγα.... γέννηση μετά από καισαρική, με άθικτο τον σάκο, το μωράκι ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι γεννήθηκε.....είναι σαν να βρίσκεται ακόμα μέσα στη μήτρα, είναι γνωστή σαν ''πέπλο γέννησης'' και είναι συνηθέστερη αλλά εξίσου σπάνια στους πρόωρους τοκετούς, η πλήρης έγκλειση του νεογέννητου στον σάκο,δεν αφήνει το μωράκι να πνιγεί στο αμνιακό υγρό, 

ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Ήρθε η Άνοιξη Αν και ο Καιρός μας τα Χαλάει

ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: 


Ήρθε η Άνοιξη Αν και ο Καιρός μας τα Χαλάει


Εαρινή Ισημερία Εχθές και Ουσιαστικά η Αρχή της Άνοιξης Αν και ο Καιρός Δεν το Δείχνει και Εμείς σας Παρέχουμε το Ανάλογο Ανάγνωσμα. 

Κι' όμως
Ήρθε πάλι φέτος η Άνοιξη
Χωρίς να στοχαστεί
Αν οι άνθρωποι ετοιμάστηκαν
Αν η γη αντέχει το βάρος της.
Παντού πληγές
Κι' εκείνη αστόχαστη
Χρωματίζει τους κάμπους απ' άκρη σ' άκρη
Τρελλαίνει τις μέλλισσες
Χτίζει φωλιές στα χελιδόνια
Ανεβοκατεβαίνει στους λόφους
Τραγουδώντας.
Εισβάλλει στις πολιτείες τα χαράματα
Κι' αν τύχει σε παράθυρο ανοιχτό
Ταράζει τα όνειρα
Κι' η μέρα ξημερώνει πιο μαρτυρική
με τους δείχτες του νου γυρισμένους στην Άνοιξη.
Πώς ν' αντέξεις το γιασεμί
στο μπαλκονάκι
της μικρής μονοκατοικίας
που μετράει μέρες
πριν παραδοθεί άνευ όρων.
Πώς ν' αντέξεις τα όνειρα
Όταν τα πράγματα αναδίνουν
μια ύποπτη θανατηφόρα μυρωδιά
από ψοφίμι!
Διάδρομοι σκοτεινοί, δοσοληψίες
Έγγραφα νόμιμα με βούλες παρανόμων
Πρόσωπα σκυθρωπά και φοβισμένα.
Κι' οι αξίες παραπαίουν λησμονημένες
Σαν νυχτερίδες στο γιαπί τα βράδια.

Κι' όμως
Ήρθε πάλι φέτος η Άνοιξη
Χωρίς να μετανοιώσει.


Νίκος  Ζαβιτσάνος

Φώτο  Επιμέλεια  Διονύσιος  Κούρτης

Διεθνὲς συνέδριο γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Γλυπτῶν τοῦ Παρθενῶνα


Διεθνὲς συνέδριο 

γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ

 τῶν Γλυπτῶν τοῦ 

Παρθενῶνα

..Συνέδριο  θα πραγματοποιηθεί στο Σίδνεϊ τον ερχόμενο Νοέμβριο…
Διεθνές συνέδριο για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα













Επιστήμονες από όλο τον κόσμο αλλά και ακτιβιστές πρόκειται να λάβουν μέρος στο 
δεύτερο παγκόσμιο συνέδριο για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, το οποίο 
θα γίνει στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ της Αυστραλίας στις 16 και 17 Νομεβρίου. Η εκπαίδευση, 
ο ακτιβισμός, η οικονομία και τα νομικά – δικαστικά. θέματα είναι οι επιμέρους ενότητες του
 συνεδρίου, που έχει τίτλο «Parthenon, an Icon of Global Citizenship» και οργανώνεται από την 
Αυστραλιανή Επιτροπή για την επιστροφή των Γλυπτών.
Ο ρόλος της εκπαίδευσης στην κατανόηση της σημασίας του Παρθενώνα για την παγκόσμια
 κοινότητα και ο ρόλος του μουσείου ως εκπαιδευτικού εργαλείου στον τομέα αυτό είναι τα
 θέματα που θα συζητηθούν στο πρώτο μέρος του συνεδρίου. Στην δεύτερη ενότητα, που 
έχει σχέση με τον ακτιβισμό θα εξετασθούν οι τρόποι _ εργαλεία και μέθοδοι_ για καλύτερα
 αποτελέσματα των δράσεων που γίνονται ανά τον κόσμο για την επιστροφή των Γλυπτών 
στην Αθήνα.
 Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ενότητα της οικονομίας, καθώς σ΄αυτήν πρόκειται να εξετασθεί
 ο Παρθενώνας και άλλες αρχαιότητες στο πλαίσιο των εμπορικά προσανατολισμένων,


 σημερινών κοινωνιών. Δηλαδή ποια θα μπορούσε να είναι τα οφέλη της επιστροφής των
 Γλυπτών για τα εμπλεκόμενα μέρη καθώς, παρά την προφανή ήττα της Βρετανίας σε μία τέτοια 
περίπτωση, θα μπορούσε να αποδειχθεί τελικά ότι μπορεί να έχει και εκείνη θετικά αποτελέσματα.
Ο ρόλος της δικαιοσύνης τέλος, στην εκστρατεία της επανένωσης των Γλυπτών στον φυσικό τους
 χώρο είναι ένα επίσης σοβαρό ζήτημα, με την διερεύνηση των στοιχείων, τα οποία θα μπορούσε
 να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα σε μία διεκδίκηση μέσω της νομικής οδού.
 Συντονιστής του συνεδρίου, ο ελληνικής καταγωγής κ. Ντένης Τριτάρης με επαγγελματική
 ενασχόληση, εκτός των άλλων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και της Αθήνας δήλωσε
 εξάλλου στον «Νέο Κόσμο» της ομογένειας, ότι πέρα από την συμμετοχή επιστημόνων θα δοθεί
 η ευκαιρία σε κάθε συμμετέχοντα να εκφράσει τη γνώμη του.
 Στο συνέδριο μετέχουν και οι άλλες δύο επιτροπές για την Επιστροφή των Γλυπτών,
 η Βρετανική και η Αμερικανική ενώ έχει δημιουργηθεί μία ειδική ιστοσελίδα για την 
ενημέρωση του κοινού. 
Shortlink ἄρθρου: http://wp.me/p2VN9U-


Παρθενώνας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

ς, άποψη από τη βορειοδυτική πλευρά
Ο Παρθενώνας, ναός χτισμένος προς τιμήν της Αθηνάς, προστάτιδας της πόλης της
 Αθήνας, υπήρξε το αποτέλεσμα της συνεργασίας σημαντικών αρχιτεκτόνων και 
γλυπτών στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα. Η εποχή της κατασκευής του συνταυτίζεται
 με τα φιλόδοξα επεκτατικά σχέδια της Αθήνας και της πολιτικής κύρους που ακολούθησε
 έναντι των συμμάχων της κατά την περίοδο της  αθηναϊκής ηγεμονίας.


Το μνημείο
 

Κάτοψη του Παρθενώνα
Ο Παρθενώνας αποτελεί το λαμπρότερο μνημείο της Αθηναϊκής πολιτείας και τον 
κολοφώνα του δωρικού ρυθμού. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 448/7 π.Χ. και 
τα εγκαίνια έγιναν το 438 π.Χ. στα Μεγάλα Παναθήναια, ενώ ο γλυπτός διάκοσμος 
περατώθηκε το 433/2 π.Χ. Σύμφωνα με τις πηγές, οι αρχιτέκτονες που εργάστηκαν
 ήταν ο Ικτίνος, ο Καλλικράτης και πιθανόν ο Φειδίας, που είχε και την ευθύνη του
 γλυπτού διάκοσμου. Είναι ένας από τους λίγους ολομάρμαρους ελληνικούς ναούς και 
ο μόνος δωρικός με ανάγλυφες όλες του τις μετόπες. Πολλά τμήματα του γλυπτού
 διακόσμου, του επιστυλίου και των φατνωμάτων της οροφής έφεραν γραπτό διάκοσμο
 με κόκκινο, μπλε και χρυσό χρώμα. Χρησιμοποιήθηκε πεντελικό μάρμαρο, εκτός από
 το στυλοβάτη που κατασκευάστηκε από ασβεστόλιθο...
Το πτερό είχε 8 κίονες κατά πλάτος και 17 κατά μήκος. Η τοποθέτηση των κιόνων 
είναι ασυνήθιστα πυκνή με αναλογία διαμέτρου κίονα και μετακιόνιου διαστήματος 
1:2,25 (πρβλ. την αναλογία 1: 2,32 στο ναό του Δία στην Ολυμπία και 1:2,65 στο
 ναό της Αφαίας στην Αίγινα). Στις στενές πλευρές υπήρχε και δεύτερη σειρά 6 κιόνων
 που δημιουργούσε την ψευδαίσθηση δίπτερου ναού. Μια άλλη ιδιομορφία ήταν
 η ύπαρξη ζωφόρου που περιέτρεχε το σηκό σε όλο του το μήκος και αποτελεί ίσως την
 πιο φανερή από τις ιωνικές επιδράσεις. Οι μετόπες της ανατολικής πλευράς 
απεικονίζουν τη Γιγαντομαχία. Στην δυτική παριστάνεται Αμαζονομαχία, στη νότια 
Κενταυρομαχία και στη βόρεια σκηνές από τον Τρωικό πόλεμο.
Η ζωφόρος απεικονίζει την πομπή των Παναθηναίων, την πιο μεγάλη θρησκευτική
 γιορτή των Αθηνών. Είχε 160 μέτρα μήκος και σχεδόν ένα μέτρο πλάτος. Υπάρχουν 
ενδείξεις πως η ζωφόρος ολοκληρώθηκε αφού οι λίθοι που την αποτελούσαν είχαν
 υψωθεί στο κτίριο. Αν και η ζωφόρος λαξεύθηκε από ένα μεγάλο αριθμό τεχνιτών, το
 συνολικό σχέδιο είχε εκπονηθεί από ένα μόνο καλλιτέχνη. Το όνομα αυτό δεν είναι 
γνωστό αλλά υποθέτουμε πως είναι ο Φειδίας ή ένας από τους μαθητές του.
 Το θέμα της ζωφόρου είναι πρωτοποριακό, γιατί δεν διηγείται ένα μυθολογικό αλλά
 ένα πραγματικό γεγονός. Είναι η στιγμή της πομπής και της παράδοσης του πέπλου
 από τον λαό της Αθήνας στη προστάτιδα θεά Αθηνά. Στη δυτική πλευρά της ζωφόρου 
φαίνεται η ετοιμασία στον Κεραμεικό. Στην ανατολική πλευρά, όπου ήταν και η είσοδος
 του ναού παριστάνονταν η Αθηνά, ο Ζευς, η Ήρα και άλλοι θεοί, που ήρθαν να πάρουν 
μέρος στην πομπή και ανάμεσά τους εμφανίζεται παιδί που παραδίνει στον ιερέα τον
 πέπλο. Την σύνταξη, την πορεία και το τέρμα εκπροσωπούν 400 μορφές ανθρώπων
 και θεών, 200 μορφές ζώων, όπως πρόβατα, βόδια και άλογα. Η μεγάλη ποικιλία των 
παρισταμένων, η θελκτική σεμνότητα των παρθένων, η ελεύθερη και αβίαστη στάση των
 συνδιαλεγομένων ανδρών, η ζωηρότητα των αλόγων, η δύναμη των δυστροπούντων
 βοδιών και τέλος η χάρη όλων των μορφών και των κινήσεων καθιστούν τη ζωφόρο, όχι
 μόνο αυθεντική ταινία της θρησκευτικής πομπής των Παναθηναίων και διαρκές μνημείο
 της δόξας των Αθηνών αλλά και αριστουργηματικό έργο του μεγάλου καλλιτέχνη του
 Παρθενώνα. Στη δυτική πλευρά της ζωφόρου, που απεικονίζονται οι σκηνές προετοιμασίας,
 υπάρχει μία πλάκα, στην οποία υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος και ένα άλογο.
 Τα χαρακτηριστικά τους είναι εξαιρετικά λεπτομερή και πιστεύεται ότι η πλάκα
 αυτή είναι έργο του ίδιου του Φειδία. Στη βόρεια πλευρά παρουσιάζονται μορφές
όπως οι αποβάτες, οι μουσικοί, οι σκαφηφόροι, οι θαλλοφόροι, οι κανηφόροι και οι υδριαφόροι.

Στο ανατολικό αέτωμα, πάνω από την είσοδο, παρουσιάζονταν η γέννηση της Αθηνάς.
Στο δυτικό αέτωμα, αυτό που ήταν ορατό από τα Προπύλαια, βρισκόταν η διαμάχη
 Αθηνάς και Ποσειδώνα για την κατοχή της αττικής γης. Η Αθηνά πρόσφερε το
δέντρο της ελιάς και ο Ποσειδώνας έκανε να αναβλύσει θαλασσινό νερό από τον βράχο.
 Άνθρωποι και θεοί αποφάσισαν πως η Αθηνά είχε κάνει το καλύτερο δώρο και έτσι
 έγινε αυτή η προστάτιδα θεά της πόλης.
Στο εσωτερικό υπήρχε δίτονη (διώροφη) δωρική κιονοστοιχία σχήματος «Π»,
που δημιουργούσε ένα υπερώο, από το οποίο οι επισκέπτες μπορούσαν να θαυμάσουν
 από διάφορα σημεία το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς. Στον οπισθόδομο
 φυλασσόταν ο θησαυρός, δηλαδή τα πολύτιμα αφιερώματα της Αθηνάς. Η οροφή
 του στηριζόταν σε τέσσερις ιωνικούς κίονες. Η στέγη ολόκληρου του ναού, μαζί
με τους στρωτήρες, τους καλυπτήρες και τα ακροκέραμα, ήταν μαρμάρινη, αλλά
στηριζόταν σε μεγάλες ξύλινες δοκούς.

Παρθενώνας, δυτική πλευρά
Ο Παρθενώνας παρουσιάζει τέλεια αρμονικές αναλογίες μέχρι την
παραμικρή του λεπτομέρεια· μολονότι ο ναός αυτός ήταν μεγαλύτερος από
τους άλλους δωρικούς ναούς της εποχής του (με 8x17 κίονες, αντί για 6x13 που
συνηθίζονταν τον 5ο αι. π.Χ.), οι αναλογίες του ήταν τόσο αρμονικές, ώστε να του προσδίδουν
εκπληκτική ομοιογένεια μορφής, μνημειώδη μεγαλοπρέπεια και πρωτοφανή
 χάρη σε σύγκριση με τους πιο βαρείς δωρικούς προκατόχους του.
Στη φήμη του ναού συνέτειναν και οι ασύλληπτες εκλεπτύνσεις, οι αδιόρατες
αποκλίσεις από την κατακόρυφο και την οριζόντια κατεύθυνση και οι αρμονικές
αναλογίες. Ο στυλοβάτης παρουσίαζε ελαφρά τυμπανοειδή καμπύλωση, οι ραδινοί
κίονες απέκλιναν από την κατακόρυφο προς το κέντρο του ναού και η συνολική
σχεδίαση ήταν πυραμιδοειδής. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχανόταν μία κίνηση
 προς τα μέσα και προς τα πάνω που μετέτρεπε τον Παρθενώνα σε ένα παλλόμενο
 οργανικό σύνολο. Η ένταση των κιόνων (ένα ανεπαίσθητο «φούσκωμα» στο μεσαίο
τμήμα τους)  απέδιδε οπτικά το γεγονός ότι οι κίονες σήκωναν μεγάλο βάρος. 
Οι αναρίθμητες αυτές λεπτότητες σχεδιάστηκαν με μεγαλοφυή τρόπο και εκτελέστηκαν
 με απαράμιλλη μαθηματική ακρίβεια.

Ο Παρθενώνας στην ιστορία



















Λίγο-πολύ η ιστορική πορεία του Παρθενώνα ακολουθεί εκείνη της Ακρόπολης ως σύνολο, αν
 και οι περισσότερες μαρτυρίες επικεντρώνεται στο επιβλητικό κεντρικό μνημείο. Ναός της Αθηνάς
πάνω στην Ακρόπολη αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο τον 8ο αι. π.Χ.
 Ο παλιότερος αρχαιολογικά βεβαιωμένος ναός είναι ένας πώρινος ναός της Αθηνάς Πολιάδος,
του οποίου τα θεμέλια βρέθηκαν ανάμεσα στο Ερέχθειο και το μεταγενέστερο Παρθενώνα
και είναι σήμερα σκεπασμένα. Αυτός ο ναός χρονολογείται το αργότερο γύρω στο 525 π.Χ.
Υπάρχει όμως και η άποψη ότι τότε επισκευάστηκε μόνο η ανωδομή του και ότι τα ίδια
τα θεμέλια ανήκουν σε πρωιμότερη φάση, γύρω στο 570 π.Χ. Αυτός ο ναός
 καταστράφηκε το 480 π.Χ. από τους Πέρσες. Το 454 π.Χ. μας πληροφορούν όμως οι πηγές ότι
 μεταφέρθηκε στο σηκό αυτού του ναού το ταμείο της Αθηναϊκής Συμμαχίας από τη Δήλο, άρα θα
 πρέπει να ήταν επισκευασμένος και να λειτουργούσε. Το οριστικό τέλος αυτού του ναού δεν
 είναι γνωστό. Αναφορές στις πηγές ερμηνεύονται ως ενδείξεις ότι ήταν ακόμα σε χρήση
το 406/5 π.Χ.
 Ο Παυσανίας πάντως δεν τον αναφέρει στην περιγραφή του της Ακρόπολης το 2ο αι. μ.Χ.
Σύμφωνα με μια αμφισβητούμενη θεωρία, ένας ναός της Αθηνάς Παρθένου στη θέση του
κλασικού Παρθενώνα συνυπήρχε με το ναό της Αθηνάς Πολιάδος ήδη από το 560 π.Χ.
περίπου (ο λεγόμενος εκατόμπεδος ή Urparthenon). Σε κάθε περίπτωση,αμέσως μετά τη
 μάχη του Μαραθώνα αρχίζει να χτίζεται ο Παρθενώνας (Προπαρθενών Ι) το 490 π.Χ.,
έμεινε όμως ημιτελής, μέχρι το ύψος μερικών σπονδύλων των κιόνων του. Το 480-479 π.Χ.
 καταστρέφεται από τους Πέρσες μαζί με τα άλλα μνημεία της Ακρόπολης. Μετά την
 επιστροφή των Αθηναίων στην πόλη οι σπόνδυλοι του κατεστραμμένου ναού
 χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό στο βόρειο τείχος της Ακρόπολης, όπου
είναι μέχρι σήμερα ορατοί για τον επισκέπτη που κοιτάζει το βράχο από την πλευρά
της οδού Αθηνάς και το Μοναστηράκι.
Αμέσως μετά ο Κίμων ανέθεσε την κατασκευή ενός δεύτερου Παρθενώνα στον αρχιτέκτονα
Καλλικράτη
 (Προπαρθενών ΙΙ). Και αυτό το εγχείρημα όμως έμεινε ημιτελές με το θάνατο του
 Κίμωνα το 450 π.Χ. Το 447/6 π.Χ. αρχίζει σύμφωνα με τις πηγές η λατόμευση
μαρμάρου για ένα νέο, μεγαλύτερο Παρθενώνα, αυτόν που θα ολοκληρωθεί
 τελικά στα πλαίσια του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή για την Αθήνα.


Σχεδιαστική αποκατάσταση του Παρθενώνα από τα βορειοδυτικά















Ο Παρθενώνας διατηρήθηκε άθικτος έως και τους Μακεδονικούς χρόνους. Αντίθετα,
μάλιστα, μετά τον Γρανικό, στον Παρθενώνα αναρτήθηκαν ως τρόπαια χρυσές ασπίδες,
 λάφυρα της νίκης του Αλέξανδρου. Οι πρώτες καταστροφές έγιναν επί Λάχαρη, τον οποίο
όρισε τύραννο των Αθηνών ο Κάσσανδρος, σύμφωνα με την αφήγηση του Παυσανία.
 Αυτός απέσπασε τις ασπίδες από τον Παρθενώνα, το χρυσάφι και τα κοσμήματα από
 το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς. Καταστροφές υπέστη και ο οπισθόδομος του ναού
 όταν τον χρησιμοποίησε ως προσωπικό του κατάλυμμα ο Δημήτριος ο Πολιορκητής.
Στους Ρωμαϊκούς χρόνους δεν καταγράφονται αλλαγές στον Παρθενώνα, που συνεχίζει να
 διατηρεί αναλλοίωτη τη φυσιογνωμία και την αίγλη του ακόμη και στους μεταχριστιανικούς αιώνες,
παρόλο που επί εποχής Ιουστινιανού η πομπή των Παναθηναίων δεν ανέβαινε πια στον
 Παρθενώνα και είχε χαθεί πλέον κάθε λατρεία δημόσια ή ιδιωτική σύμφωνα με το Λατίνο
ρήτορα Κλαύδιο Μαμερτίνο του 4ου αιώνα.
Στους Βυζαντινούς χρόνους -αν και γλύτωσε ο Παρθενώνας την καταστροφή από τα
διατάγματα του Θεοδόσιου Β'- έγινε η πρώτη μετατροπή του ναού σε χριστιανική
 εκκλησία της Αγίας Σοφίας, τα εγκαίνια της οποίας έγιναν επί αυτοκρατορίας Ιουστινιανού.
Στον πρόναο προστέθηκε η αψίδα του ιερού. Από αυτές τις μετατροπές αυτές το 1877-
σύμφωνα με τον Burnouf- δεν είχαν μείνει παρά λείψανα τοιχογραφιών και λιγοστά
επιγραφικά χαράγματα στους τοίχους και τους κίονες.
Επί Φραγκοκρατίας ο περί τον Παρθενώνα χώρος γίνεται τόπος ενδιαίτησης του πρώτου
 Φράγκου άρχοντα των Αθηνών, Όθωνα Ντελαρός, ενώ η Ακρόπολη γίνεται η έδρα της
 φραγκικής βαρωνίας και το κέντρο του ιστορικού βίου της πόλης, σε σημείο που η Αθήνα
 είναι γνωστή πλέον ως Castellum Athenarum. Ο Παρθενώνας αποδίδεται στη
 Ρωμαϊκή εκκλησία και γίνεται ναός Λατινικός, τιμώμενος στο όνομα της Θεοτόκου.
 Στη Νοτιοδυτική γωνία προστέθηκε ένα κωδωνοστάσιο, που επί Τουρκοκρατίας
 έγινε μιναρές. Επί Ενετοκρατίας δεν παρατηρήθηκαν και δεν καταγράφτηκαν
αλλαγές στο μνημείο.
Από τις αφηγήσεις μεταγενέστερων περιηγητών, όπως ο Ιταλός νοτάριος Νικόλαος
 Μαρτόνης που επισκέφθηκε την Ακρόπολη το 1395 ή ο Κυριακός ο Αγκωνίτης
 που ταξίδεψε το1436 στην Αθήνα, έχουμε δύο περιγραφές του χριστιανικού Παρθενώνα.
 Ο πρώτος εκφραστής της μεσαιωνικής ιδεολογίας απορεί πως είναι δυνατόν
 να έχει χτιστεί ένα τόσο μεγάλο κτήριο ενώ ο δεύτερος, εκπρόσωπος της Ιταλικής
 Αναγέννησης, επικεντρώνεται στην ομορφιά των αρχαίων μνημείων.
Επί Τουρκοκρατίας η Ακρόπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1458, οπότε και την
 επισκέφθηκε ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής. Ο ιερός βράχος έμεινε πλέον γνωστός
με το όνομαΑτίνα Καλεσί, δηλαδή φρούριο των Αθηνών. Κατά τον 17ο αιώνα
ο Παρθενώνας είναι πλέον τζαμί και έχει μιναρέ, που καταστράφηκε το 1687. Τζαμί,
ωστόσο που δεν πληρούσε τις προδιαγραφές της ισλαμικής θρησκείας και για αυτό
δεν έγινε ποτέ λατρευτικό τέμενος των Μωαμεθανών.
Κατά την εκστρατεία του Φραγκίσκου Μοροζίνη κατά των Αθηνών το 1687
, ο Παρθενώνας υπέστη και το μεγαλύτερο πλήγμα το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου,
όταν οβίδα τίναξε την πυριτιδαποθήκη που είχε εγκαταστήσει ο Αλή αγάς, διοικητής
 του φρουρίου στον ναό. Το μεγαλύτερο τμήμα του ναού προς την ανατολική του
πλευρά κατέρρευσε. Έκτοτε και μέχρι να παραδοθεί το μνημείο στην αρχαιολογία
λεηλατήθηκε συστηματικά κυρίως από τον Λόρδο Έλγιν, ενώ υπέστη σημαντικές
καταστροφές κατά την περίοδο της ελληνικής επανάστασης του 1821 και την
πολιορκία του βράχου από τον Κιουταχή Μπέη.

Η παγκοσμιότητα του μνημείου]


ας
Ο Παρθενώνας του ΝάσβιλΗνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είναι ένα αρχιτεκτονικό
 αντίγραφο του Αυθεντικού Παρθενώνα της Αθήνας, τόσο στο σχέδιο όσο και στο μέγεθος









                                                                                                                         ..

        Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

νόμισμα ἀπὸ ἤλεκτρον ἦρθε στὸ φῶς στὴν Ἀρχαία ἀγορά…


Πολύτιμο νόμισμα ἀπὸ ἤλεκτρον ἦρθε στὸ φῶς στὴν Ἀρχαία ἀγορά…

Η γιορτή των Παναθηναίων, ένα πηγάδι γεμάτο αγγεία και μία ταβέρνα, τα επιπλέον ευρήματα των ανασκαφών…
Πολύτιμο νόμισμα  από  ήλεκτρο ήρθε στο φως στην Αρχαία Αγορά
Το σπάνιο νόμισμα του 6ου π.Χ. αιώνα από ήλεκτρο με παράσταση κεφαλής ταύρου
στην μία όψη του.
Πολύτιμο  όσο  το  χρυσάφι  και  τ΄ άλλα πολύτιμα μέταλλα,   ένα  τόσο  δα νόμισμα  από  ήλεκτρο,   που βρέθηκε κατά την τελευταία ανασκαφική  περίοδο στην Αρχαία Αγορά συνιστά το σπουδαίο  εύρημα της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών,  που δραστηριοποιείται στο τμήμα αυτό της αρχαίας Αθήνας. 
Με  βάρος που δεν  ξεπερνά τα 7  γραμμάρια,  με  διάμετρο  που  δεν φθάνει  καν το  ένα  εκατοστό _ στην πραγματικότητα  είναι 6.05 _ 7.05 χιλιοστά _ με  μία κεφαλή  ταύρου στην  όψη  του και  με χρονολόγηση  που  πάει  πίσω στον 6ο  π.Χ.  αιώνα χαρακτηρίζεται  ήδη σπάνιο  από τον  επικεφαλής των  ανασκαφών κ.  Τζων Μακ Καμπ. 
 Επιπλέον  η ηλικία  του μπορεί  να  το καθιστά το  αρχαιότερο  που  έχει βρεθεί στην περιοχή ενώ ταυτόχρονα  το συνδέει  με  μία  ιδιαίτερη  ιστορική περίοδο για την Αθήνα,  αυτήν της  επικράτησης του  τύραννου  Πεισίστρατου.
 Μπροστά από την Ποικίλη Στοά, στη βορειοδυτική γωνία της αρχαίας Αγοράς, καθώς και στην Παναθηναϊκή Οδό  έχει επικεντρώσει τις έρευνές της η Αμερικανική Σχολή,  η  οποία  μάλιστα  έλαβε  έγκριση  προ  ημερών από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για  την απαλλοτρίωση  υπέρ του  ελληνικού  δημοσίου  νεώτερων κτισμάτων, προκειμένου  να  συνεχίσει τις  ανασκαφές.
Ηδη  άλλωστε  οι αρχαιολόγοι  «συνάντησαν» για πρώτη φορά τον ανατολικό τοίχο της Ποικίλης Στοάς, βρήκαν νέα στοιχεία για την οδό των Παναθηναίων  αλλά   και  ένα  πηγάδι  γεμάτο  με  κεραμική.  Και  επιπλέον το πολύτιμο νόμισμα.
  Νομίσματα  από χρυσό  ή  ήλεκτρο  ήταν  εξαιρετικά  σπάνια στην αρχαία Αθήνα,  καθώς το  δικό της  ισχυρό  νόμισμα  ήταν  η ασημένια  γλαύκα, τα  πρωιμότερα  όμως μπορεί  να  φτιάχνονταν  και από  ήλεκτρο  με την γλαύκα της Αθηνάς. Επίσης ο  Πλούταρχος  αναφέρει πως ο  Θησέας  έκοψε  νομίσματα  με απεικόνιση  ταύρου,  κάτι  που  ισχυρίζεται και ο  Φιλόχωρος. 
Γεγονός  είναι  δηλαδή, ότι στον 6ο  π.Χ. αιώνα  και  πριν  η Αθήνα καταλήξει οριστικά  στο  νόμισμά της υπήρχαν  ασημένια νομίσματα  και  με  ταύρο. Οσον αφορά το  ήλεκτρο  αυτό  εμφανίζεται πολύ  συχνά στα νομίσματα  της  Λυδίας,  όπου  και  εφευρέθηκε το  νόμισμα καθώς και στις  γειτονικές  της  πόλεις  κατά μήκος της ακτής της  Μικράς Ασίας, όπως η Μίλητος, η Έφεσος, η Σάμος, Φώκαια, και Κλαζομενές.
  Το  νόμισμα της Αρχαίας Αγοράς   είναι πολύ  πιθανόν λοιπόν  να κόπηκε επί  Πεισίστρατου και να χρονολογείται κάπου μεταξύ 546-518 π.Χ. Το  υλικό  του,  το  ήλεκτρο  ήρθε  προφανώς από Ιωνία την αν  και υπάρχει  ένα  ακόμη  πιο σύνθετο ενδεχόμενο: Κατά τη διάρκεια της εξορίας του από την Αθήνα, πριν από το 546  π.Χ.  ο Πεισίστρατος είχε πρόσβαση σε χρυσό και ασήμι από τη Θράκη και προσέλαβε μισθοφόρους για να βοηθήσουν στην επιστροφή του.
Οσο για την απεικόνιση την εμπνεύστηκε από την  Ερέτρια  από  όπου  είχε  περάσει  και  η οποία απεικόνιζε τον ταύρο στα νομίσματά της.  Εν  τέλει το  νόμισμα  μπορεί να κόπηκε στην Θράκη και να χρησιμοποιήθηκε για την επιστροφή του Πεισίστρατου από την Ερέτρια στην Αθήνα.
Ποια  μπορεί να  ήταν  η  αξία  όμως  αυτού  του νομίσματος; Είναι  δύσκολο  να  απαντηθεί   καθώς  η  σχέση χρυσού  και αργύρου  προς  ήλεκτρο  άλλαζε μέσα στο χρόνο  αλλά  και από πόλη σε  πόλη. Σε  γενικές  γραμμές  όμως  το  ήλεκτρο σε  σχέση  με το  ασήμι  ήταν 10:1 ενώ χρυσός προς ασήμι  ήταν 12:1.
Πάντως ανάμεσα στα πρώτα νομίσματα με αυτό το βάρος, το συνηθέστερο ήταν το δίδραχμο  κι  αν  όντως συνέβαινε  έτσι  αυτό το μικρούλι  κέρμα από  ήλεκτρο θα αντιστοιχούσε  στην αρχαιότητα  με  μισθούς δύο ημερών .
  Ως τον  ανατολικό  τοίχο  της  Ποικίλης Στοάς έφθασε  εξάλλου  η  ανασκαφή  του περασμένου  καλοκαιριού. Ενα  εξαιρετικής  τέχνης  κτίσμα της αρχαίας Αθήνας,  στο  οποίο ήταν  «εκτεθειμένα»  έργα των  μεγαλύτερων  ζωγράφων  της αρχαιότητας .
Τουλάχιστον έξι από τους ορθοστάτες της  σώζονται  στη  θέση  τους, τρεις από την εξωτερική σειρά και τρεις από το εσωτερικό  κι  αυτό επέτρεψε  τον  προσδιορισμό  των διαστάσεών  της,  που  όπως  φαίνεται  ήταν  48 μέτρα μήκος και 10 πλάτος στο εσωτερικό  (στο εξωτερικό  51μήκος  επί 12,5 πλάτος),  με 23 δωρικούς κίονες εξωτερικά και 11 ιωνικούς εσωτερικά.
  Ενα  εύρημα στην  οδό Παναθηναίων έδωσε στο  μεταξύ,  μία  άλλη  διάσταση  για την  τέλεση των εορτών. Ιχνη από οπές όπου στήνονταν πάσσαλοι για περισχοίνισμα σε χώρο 12 επί 15μέτρων (αναφορά γίνεται και στον Πλούταρχο) αποκαλύφθηκαν σε στρώμα, που χρονολογείται στην Κλασική και στην Ελληνιστική περίοδο. 
Θεωρείται λοιπόν  πιθανόν να στερεώνονταν  στους  πασσάλους  αυτούς ικρία που πιθανώς συγκρατούσαν υφασμάτινες κατασκευές για σκίαση. Το  ενδεχόμενο  έτσι, να  στήνονταν κερκίδες για τους θεατές τις ημέρες των εορτών. Η συνέχεια του  ευρήματος  πάντως  βρίσκεται κάτω από τις γραμμές του ΗΣΑΠ όπου   έγιναν  ανασκαφές κατά το 2010 – 11  από την  Α΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων.
Την  καθημερινότητα τέλος στην  Αρχαία Αγορά  αλλά  και  ένα ιστορικό  γεγονός αποκάλυψε ένα  πηγάδι, το  οποίο βρέθηκε γεμάτο  από κεραμικά σκεύη,  μερικά από τα οποία  ακέραια. Περισσότερα από 100 ήταν  αυτά τα  σκεύη, στην πλειονότητά τους μικρές στάμνες ή κούπες, αμφορείς, μαγειρικής χρήσης αλλά  και  νομίσματα και λυχνάρια.
Το πηγάδι αυτό  είχε βάθος  12  μέτρα  και διάμετρο 73  εκατοστά και ήταν σε χρήση κατά τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ.   αλλά και πολύ αργότερα. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν , ότι σχετίζεται  με την εισβολή των Βησιγότθων και του Αλάριχου, το 396 μ.Χ.  η  δε  αφθονία  του  σε κανάτες, κούπες και αμφορείς  _ τόσο σε αυτό το πηγάδι όσο και σε διπλανό του, που ανασκάφηκε πρόπερσι _ δείχνει ότι την εποχή εκείνη το κτήριο που βρίσκεται από πάνω του ήταν  πιθανώς μία ταβέρνα!
Θερμοῦ Μαρία γιὰ tovima.gr

ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ Γκίλφορδ Φρέντερικ Νορθ




Φιλέλληνας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Υποδοχή του Βύρωνα στο Μεσολόγγι στις 5 Ιανουαρίου 1824.

Τράπουλα όπου εικονίζονται προσωπικότητες της ελληνικής επανάστασης και κυκλοφόρησε πιθανόν στην Ουγγαρία κατά το 1829. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα


Ο όρος Φιλέλληνας (Αρχαία Ελληνική: "Φιλέλλην", σύνθετη φίλος + Έλλην), αποτελεί χαρακτηρισμό 
εκείνου που τρέφει ιδιαίτερη αγάπη προς τους Έλληνες και κάθε τι ελληνικό που την εκδηλώνει 
όμως δια λόγου ή έργου. Στη νεοελληνικήκαθιερώθηκε να λέγεται για ξένους υπηκόους που
 εκδήλωσαν φίλια αισθήματα προς την Ελλάδα, κυρίως κατά τον Αγώνα της ανεξαρτησίας του 1821.
Ως ιδεολογικό και πολιτικό κίνημα και ως λογοτεχνικό ρεύμα, αυτή η αγάπη των ξένων αλλά και η
 δηλούμενη εύνοια και ενδιαφέρον υπέρ των ελληνικών θέσεων, ιδιαίτερα κατά την περίοδο
 πριν και κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 με ηθική και υλική συμπαράσταση,
 καθιερώθηκε να λέγεται Φιλελληνισμός.




ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ -ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ


Γκίλφορδ Φρέντερικ Νορθ – Frederick North Guilford (1766-1827)
Μαΐου 14, 2009 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού
Γκίλφορδ Φρέντερικ Νορθ  – Frederick North Guilford (1766-1827)
 Φιλέλληνας, περιηγητής και ιδρυτής της Ιονίου Ακαδημίας της Κέρκυρας.

Άγγλος πολιτικός, περιηγητής και θερμός φιλέλληνας, πρόεδρος της Ιονίου Ακαδημίας.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο και ήταν γιος του λόρδου Νορθ, πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας (1732-1792).
Πέρασε, λόγω υγείας, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε χώρες της νότιας Ευρώπης, στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Σπούδασε στο κολέγιο του Ιτον και στην Οξφόρδη και το 1793 έγινε διδάκτωρ του Αστικού Δικαίου. Το 1791έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα, στα Ιόνια νησιά και στην Ήπειρο και πιθανόν τότε να ασπάστηκε την ορθοδοξία*, γεγονός το οποίο δεν έγινε γνωστό. 
Το 1792 έγινε βουλευτής, το 1794 ελεγκτής των τελωνείων του Λονδίνου και το 1798 διορίστηκε πρώτος κυβερνήτης στην Κεϊλάνη, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1805, διοικώντας με εντιμότητα και φιλανθρωπία.
Έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στη σκλαβωμένη Ελλάδα, εξαιτίας του φιλελληνισμού του και της βοήθειας που παρείχε σε Έλληνες σπουδαστές.
Το 1814 έγινε πρόεδρος της φιλόμουσου Εταιρείας στην Αθήνα και το 1820 πρόεδρος της Ιονίου Ακαδημίας. Ταξίδεψε στην Ελλάδα το 1791-2 και το 1810-13 δίνοντας εξαιρετικές περιηγητικές σελίδες, ενώ μετά το 1829 περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Κέρκυρα.
Παρέδωσε σημαντικό έργο στην προσπάθεια ανάπτυξης της Ιονίου Ακαδημίας και πέθανε στο Λονδίνο στις 14 Οκτωβρίου του 1827.
Στο βιβλίο, « Τα ταξίδια του λόρδου Γκίλφορδ στην Ανατολική Μεσόγειο», της Ελένης Αγγελομάτη – Τσουγκαράρη, το οποίο εκδόθηκε στην Αθήνα το 2000, από την Ακαδημία Αθηνών, υπάρχει αναφορά στην Αργολίδα και ιδιαίτερα, στοΆργος, και της Μυκήνες. 

 Υποσημείωση

 * Είναι, πράγματι, αλήθεια, ότι βαπτίσεις Δυτικών υπό δυτική (ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική) κατοχή απαιτούσαν μεγάλο ηρωισμό και γι’ αυτό σπάνιζαν, ή τελούνταν εν κρύπτω και έμεναν για τούτο άγνωστες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Άγγλου Λόρδου Frederick North  Guilford (1766-1827). Τον Ιανουάριο του 1791 ο Άγγλος ευγενής, γιος Πρωθυπουργού, έγινε ορθόδοξος, κατά την απαίτησή του δια κανονικού βαπτίσματος, διότι, όπως γράφει στην αυτόγραφη «Ομολογία» του, δεν το είχε λάβει ως αγγλικανός και πίστευε ότι η Ορθοδοξία ήταν η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»,, κι εκτός αυτής κανένα μυστήριο δεν υπάρχει.
Έλαβε δε το όνομα Δημήτριος. Βλ. σχετικά την μελέτη του (Επισκόπου Διοκλείας) Kallistos Ware, The fifth earl of Guilford (1766-1827) and his secret conversion to the orthodox church, στο: D. Baker (Ed.), The orthodox churches and the west (= studies in church history, Vol. 13). Oxford 1976, σ. 247-256).
Ο Γκίλφορδ είναι η σπουδαιότερη απόδειξη ότι γίνονταν βαπτίσεις επιστρεφόντων δυτικών και επί Ενετοκρατίας στα Επτάνησα, αλλά κρατούνταν για ευνοήτους λόγους μυστικές.
Και ο Γκίλφορδ τηρούσε – για χρόνια – ως προς το ζήτημα αυτό απόλυτη μυστικότητα. Βλ. Γ. Δ. Μεταλληνού, Οι Τρεις Ιεράρχαι Προστάται της Ιονίου Ακαδημίας, στο: «Αντίδωρον πνευματικόν» (= τιμητικός Τόμος Γερασ. Ιω. Κονιδάρη), Αθήναι 1981, σ. 287/8. Του ιδίου, Η Ιόνιος Ακαδημία – Κριτική παρουσίαση του ομωνύμου βιβλίου του E. P. Henderson, «Παρνασσός» ΚΓ’ (1981), σ. 332 ε.ε.

- (πηγη ιντερνετ).