Μουσείο Ελιάς στο Σύβρο: Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία

Μουσείο Ελιάς στο Σύβρο: Μια αξιέπαινη πρωτοβουλία

 0
Bookmark and Share
Το Μουσείο Ελιάς “FABBRICA” βρίσκεται στον Σύβρο, ένα γραφικό χωριό στη Νότιο Λευκάδα.
Το Μουσείο στεγάζεται σε κτίριο που ήταν παλαιό ελαιοτριβείο και ανήκε στην οικογένεια Τσαρλαμπά, μία από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες οικογένειες του νησιού. Το κτίριο έχει κηρυχθείιστορικό διατηρητέο μνημείο με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού το 1997 (ΦΕΚ 876/Β/2-10-1997).
Αποτελεί μέρος ενός κτιριακού συγκροτήματος που περιλαμβάνει σπίτια, στάβλους, αποθήκες λαδιού και σιτηρών κλπ συνολικής επιφάνειας 1,200 τ.μ. σε οικόπεδο 8 στρεμμάτων στο μέσο του οικισμού.
Το ελαιοτριβείο κτίστηκε στις πρώτες δεκαετίες του 1800 από τους προγόνους του σημερινού ιδιοκτήτη και ήταν σε λειτουργία αδιάλειπτα μέχρι το 1978. Στην αρχή λειτούργησε σαν ιπποκίνητο, στη συνέχεια με μηχανή ντίζελ και τέλος με ηλεκτρικό κινητήρα.
Το παλαιό ελαιοτριβείο αναπαλαιώθηκε και μεταμορφώθηκε σε Μουσείο Ελιάς για να προσφέρει στον κάθε επισκέπτη τη δυνατότητα να προσεγγίσει πολιτισμικά το πολύτιμο προϊόν, καθώς και, να εξοικειωθεί με τις παλιές παραδοσιακές τεχνικές της παραγωγής του.
Στο Μουσείο υπάρχει χώρος γευσιγνωσίας όπου προσφέρονται για δοκιμή προϊόντα ελιάς καθώς και άλλα τοπικά ποιοτικά προϊόντα (κρασί, λικέρ, γλυκόξινη μαρμελάδα πιπεριάς κλπ).
Το Μουσείο και ο εξοπλισμός του αποτελούν έξοχο παράδειγμα:
α) Αγροτικής παράδοσης
β) Προ-βιομηχανικής τεχνολογίας και
γ) Αρχιτεκτονικής παράδοσης.
Τώρα είναι ανοικτό στο κοινό σαν επισκέψιμος χώρος όπου μπορεί κανείς να αγοράσει προϊόντα ελιάς: έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, πάστα ελιάς, ελιές, λαδόπιτα, σαπούνι 100% από ελαιόλαδο κλπ. Επίσης μπορεί να προμηθευτεί υψηλής ποιότητας τοπικά προϊόντα και αναμνηστικά.
Ώρες Λειτουργίας: Δευτέρα – Κυριακή 10.00 – 14.00 & 18.00 – 22.00
Τηλ.: +302645039447
Κιν.: +306986090413
100
101
102
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116

παρουσίαση της Διλογίας της Λευκάδας: Ψηλά Τακούνια Για Πάντα και Ξυπόλυτες στην Άμμο της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη.

http://ioustini.blogspot.gr/

Στη Δημόσια Βιβλιοθήκη η παρουσίαση των βιβλίων και η έκθεση φωτογραφίας της Καίτης Κακαβούλη


Καθώς οι μέρες πλησιάζουν για τη μεγάλη εκδήλωση της Λευκάδας (22 Αυγούστου στις 7μμ.) νιώθω το μεγαλύτερο δέος. Γιατί εκεί ακριβώς που έμαθα να διαβάζω και ν΄αγαπώ το γράψιμο, εκεί στον κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, όπου δανείσθηκα τα καλοκαίρια δεκάδες βιβλία, εκεί θα βρεθώ ενώπια ενωπίω με τις συμμαθήτριες και όσους με σμίλεψαν να γίνω αυτή που είμαι.

Οι συμμαθήτριες είχαν κιόλας την πρώτη τους συνάντηση, αλλά εγώ περιμένω όλες και όλους τους Λευκαδίτες που θα βρίσκονται στο νησί να γιορτάσουμε το Νόστο στη μικρή πατρίδα και να τιμήσουμε τις αναμνήσεις απο το γενέθλιο τόπο, αυτές που μας ενώνουν.

Αυτή την Παρασκευή, 22 Αυγούστου στις 7μ.μ. είστε καλεσμένοι της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, των Εκδόσεων Αρμός και δικοί μου, καταδικοί μου καλεσμένοι στην παρουσίαση της Διλογίας της Λευκάδας, στον υπέροχο κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης μας.

Παράλληλα με την εκδήλωση θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας της 

Καίτης Κακαβούλη απο τα τοπία και τα πρόσωπα που έχει ξεχωρίσει με το φακό της σημαδεύοντας κύματα, θάλασσες, σημεία λατρεμένα της Λευκάδας!

Τζουστινάκι




Πρόσκληση

Η Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας και οι εκδόσεις Αρμός σας καλούν στην παρουσίαση της Διλογίας της ΛευκάδαςΨηλά Τακούνια Για Πάντα και Ξυπόλυτες  στην Άμμο της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη. 

Το έργο θα  παρουσιάσουν η Σύμβουλος Φιλολόγων, Δρ. Βιβή Κοψιδά-Βρεττού και ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου, Δρ.  Γιώργος Κοντογιώργης.

Τις Συμμαθήτριες θα συστήσει η φιλόλογος, Δέσποινα Καλέζου.

Αποσπάσματα του έργου θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Ηλίας Λογοθέτης και Μαρία Ζαχαρή.

Παράλληλη έκθεση φωτογραφίας της Καίτης Κακαβούλη. Και έκθεση ζωγραφικής της Ελληνοαμερικανίδας «Ζωγράφου του κόκκινου» Frana (Φράνα).

Στον κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, Παρασκευή 22 Αυγούστου, στις 7 μ.μ. 

ΔΗΜΟΣΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΕΥΚΑΔΑΣ
Ροντογιάννη 11 Λευκάδα 31100
Τηλ.: 26450-22502

ΞΥΠΌΛΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Ξυπόλητες στην Αμμο
Το νέο συναρπαστικό μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

ΞΥΠΟΛΥΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

Φέτος το καλοκαίρι προχωράω χέρι -χέρι με τις πρωταγωνίστριες του νέου μου μυθιστορήματος
«Ξυπόλυτες στην Αμμο» , το οποίο κυκλοφόρησε
απο τις εκδόσεις Αρμός,αποτελώντας το δεύτερο μέρος της
Διλογίας της Λευκάδας. Το πρώτο μυθιστόρημα με τίτλο «Ψηλά
Τακούνια για Πάντα» κυκλοφόρησε τα περασμένα Χριστούγεννα πάντα απο τις
εκδόσεις Αρμός.

Το νέο μυθιστόρημα αφορά σε έξι συμμαθήτριες, που μεγαλώνουν στη Λευκάδα μέχρι
την ενηλικίωσή τους, εισπράττοντας τα αγαθά της μικρής επαρχιακής πόλης.
Σύμφωνα με το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Έξι γυναίκες σμίγουν στο νησί τους μετά από πολλά χρόνια
και έντονες προσωπικές περιπέτειες. Η ζωή τις μοίρασε σε διαφορετικούς δρόμους
προφέροντας στην κάθε μια το δικό της ταξίδι, γεμάτο Λαιστρυγόνες και λωτούς. Η συνάντηση στον κοινό τόπο θα
φέρει τη λύτρωση μέσα από το καταστάλαγμα και την αποδοχή της ωριμότητας. Είναι
οι αγαπημένες συμμαθήτριες, που μια μέρα έβγαλαν βιαστικά τα Ψηλά Τακούνια και έμειναν Ξυπόλυτες στην Άμμο, συνδυάζοντας τα
ματαιόδοξα όνειρα του αισθησιακού λικνίσματος με το άνετο βάδισμα της
πραγματικής ζωής.
Ξυπόλητες στην Άμμο! Ένα καλοκαιρινό μυθιστόρημα που φέρνει την αύρα του Ιονίου ανακατεύοντας
τα όνειρα των κοριτσιών με την απαλή λευκή άμμο της παραλίας.

Και μια απο τις λακωνικές και πιό καίριες κριτικές για το βιβλίο απο την Ελένη Γκίκα

Κριτική
της Ελένης Γκίκα για το μυθιστόρημα “Ξυπόλυτες στην Αμμο”

Θα
μπορούσε να είχε για τίτλο «Οι συμμαθήτριες», όπως ήταν ο τίτλος της έκθεσης
και των έργων της Τζούλιας. Εξάλλου εκείνη η μαγική και μαγεμένη για τη ζωή και
από τη ζωή «ιδιότυπη γοητευτική συμμορία» λειτουργεί για το σύνολό της ως «ο
καθρέφτης του χρόνου». «Εγώ υπάρχω» ή «εκείνα έγιναν» επειδή-τα
-βλέπω-στα-μάτια-σου.
Θα μπορούσε ακόμα να λέγεται και «η μητρική γλώσσα», θα μπορούσαμε να
χρησιμοποιήσουμε και το παράδοξο «η πατρική γλώσσα», μια και εκείνος υπήρξε το
τραύμα. Εκείνος; Ή η μητέρα που δεν το κατάλαβε, δεν τον πρόλαβε, φοβήθηκε να
αντιμετωπίσει το πένθος της και το πληρώνει με αμνησία στο τέλος;
Εξάλλου όλα τα πιο βαθιά μας, τα μύχια, στη μητρική ή πατρική γλώσσα μας
εκφράζονται: νανουρίσματα, προσευχές, ραβασάκια, όνειρα κι εφιάλτες,
μοιρολόγια. Αλλά και οι εξομολογήσεις στις συνεδρίες του ψυχαναλυτή. Εκεί όπου
η Τζούλια, η ζωγράφος της παρέας, που αξιώθηκε να δει το τραύμα ως δημιουργικό
θαύμα, θα καταφύγει για να αντιμετωπίσει το παρελθόν: το αμάρτημα του πατρός
της, δηλαδή την αιφνίδια αυτοκτονία του, την εγκατάλειψη της μητρός της, που
την έστειλε στον Καναδά σε θείους για να σωθεί και για να τη σώσει, τον
ξεχασμένο της εαυτό που τη στοιχειώνει.
Κι όμως όλα αρχίζουν σχεδόν δοξαστικά. Από τα καθοριστικά και εκθαμβωτικά
γενέθλια των σαράντα. Οι έξι φίλες, η «ξενιτεμένη» και καταξιωμένη ζωγράφος
Τζούλια, ο πυρήνας θα μπορούσε να πει κανείς, η τραγική ηρωίδα που τις σημάδεψε
όλες με τη δική της μοιραία ζωή, η αστροφυσικός Αθηνά, το αγοροκόριτσο της
παρέας που ακολούθησε τον Ισπανό καθηγητή της Ιγνάτιο στη Γαλλία, η αέρινη
καλλονή Έμυ που αφέθηκε σ’ έναν συμβατικό έρωτα και προστατεύτηκε – κρύφτηκε
είναι η ακριβής λέξη πίσω από τα κιλά, η πλασμένη για σταρ του σινεμά Καιτούλα
που παντρεύτηκε «έναν μεγαλογιατρό πολλών γυναικών», όπως εύστοχα η συγγραφέας
τον κατηγοριοποιεί, η Μαρία η φρόνιμη, καθηγήτρια της Φιλοσοφίας, που ξαφνικά
ξετρελάθηκε μ’ έναν άντρα μικρότερό της και μοιάζει να θέλει να τινάξει στον
αέρα στρωμένη ζωή, σύζυγο και παιδιά. Και η μικρόσωμη Νάνσυ, με την τρικυμιώδη
νεότητα και με την ακόμα πιο τρικυμιώδη κατάθλιψη, δικηγόρος εξαίρετη και
σύζυγος με σκαμπανεβάσματα φοβερά και τρομερά.
Το ραντεβού των γενεθλίων στο Κεμπέκ θα διαθέτει έναν στιλιστικό όρο: ψηλά
τακούνια. Εκείνα που σηματοδοτούν τις αναμνήσεις τους και τα χρόνια τους τα
παιδικά. Όταν στερέωναν ξύλα στις σαγιονάρες τους για ν’ ακούν στο πλακόστρωτο
εκείνο το εκμαυλιστικό τακ τακ τακ… Αλήθεια και ποια από μας δεν θυμάται εκείνο
το θελκτικό τακ τακ τακ από τα τακούνια της μαμάς μας, ο μυστικός κήπος της
θηλυκότητας στον οποίο δεν γίνεται, κάποια στιγμή θα εισβάλλαμε, ήταν
προορισμένος και για μας.
Μετά τα γενέθλια, η συγγραφέας, ως πανεπόπτης θεός, παρακολουθεί και τις έξι:
σκηνοθετώντας αριστοτεχνικά καθημερινότητα, αισθητική, διλήμματα, επιδιώξεις,
επιθυμίες και ενοχές, συζυγική ζωή και δουλειά.
Με τρόπο άμεσο και γοητευτικά εικονοκλαστικό παρακολουθούμε τη ζωή της
Τζούλιας. Με στήριγμα την αγάπη του συζύγου της, να ανοίγει σεντούκια και να
διαβάζει ξεχασμένα κι αγνοημένα γράμματα, να αντιμετωπίζει μετωπικά
εκείνο-που-υπήρξε-η-τραυματισμένη-ζωή της στο ντιβάνι ενός Έλληνα ψυχαναλυτή.
Να ζωγραφίζει το παρελθόν της, από τις «Συμμαθήτριες» μέχρι τη «Γειτονιά» της
και τελικά στο δεύτερο μέρος του βιβλίου να επιστρέφει. Στο ανακαινισμένο της
πατρικό και στην πατρίδα των παιδικών της χρόνων, να συναντά τη μάνα της και
ό,τι αυτό σηματοδοτεί. Να ξαναδιαβάζει τον Καζαντζάκη του πατέρα της, να
αποδέχεται τελικά και να κατανοεί.
Στο μεταξύ, η Νάνσυ παλεύει με την κατάθλιψη, με στήριγμα έναν σπουδαίο σύζυγο
και φυσικά με τη Νομική. Η δουλειά μπορεί και να σου λύσει το υπαρξιακό σου,
και στο βιβλίο της Ιουστίνης αυτό επαληθεύεται διαρκώς.
Η Μαρία, ξελογιασμένη από τον νεαρό Ιταλό, θα τη γλυτώσει χάρη στη συνετή της
φύση, εξάλλου η φιλολογία είναι μεγάλη παρηγορία και συντροφιά.
Η αστροφυσικός Αθηνά θα ζήσει μια φυσιολογική συζυγική κρίση, θα αντιμετωπίσει
τον θάνατο της μητέρας, θα επιστρέψει κάποια στιγμή κι αυτή με τον πόνο στα
μάτια και στην ψυχή.
Η Εμούλα θα αντιμετωπίσει τα επιπλέον κιλά της, θα βάλει στόχους και θα
ξαναγίνει η Έμυ η όμορφη, σχεδόν η Έμυ η καλλονή.
Αλλά και η Καίτη θα αναστηθεί αφού σταυρωθεί πρώτα μετά την υστερεκτομή. Θα
σταθεί στα πόδια της, θα αντιμετωπίσει τη συζυγική απιστία με αξιοπρέπεια, θα
ξαναβάλει το θέατρο και την όντως ζωή στη δική της ζωή.
Στο μεταξύ, τακούνια που έχουν γίνει πια μοκασίνια εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων
(λέγε με Νάνσυ), καιρικά φαινόμενα και αναμνήσεις, σε όλα τα επί μέρους
κεφάλαια πρωταγωνιστούν. Έως εκείνο το δοξαστικό δεύτερο μέρος, όπου οι έξι
φίλες θα επιστρέψουν και δεν θα διστάσουν να χορέψουν και να βαδίσουν ξυπόλυτες
στην άμμο, πίσω στο νησί. Με όλα τα λάθη και τα πάθη και τα τραύματα, που πια
έχουν γίνει νοσταλγία και ανάμνηση, δημιουργία, ζωή, η δική τους ζωή.
Μυθιστόρημα-ύμνος στη γυναικεία φιλία, δοκίμιο περί γάμου, με ψυχαναλυτικό
βάθος όσον αφορά τις συζυγικές σχέσεις, μελέτη για την αναστάσιμη τέχνη, τη
λυτρωτική δύναμη της δημιουργίας και η πορεία της ενηλικίωσης.
Φετίχ και κλειδί για τις αναμνήσεις αλλά και τις αλλαγές, τα παπούτσια.
Δεκαπεντάποντα, δωδεκάποντα, μοκασίνια, πεντάποντα, σαγιονάρες με πρόσθετα
τακουνάκια, εξάλλου αυτό που απομένει, τελικά, είμαστε εμείς: ξυπόλυτες στην
άμμο ή και στα αγκάθια. Η ζωή είναι το θαύμα και το τραύμα, όπως το δει,
τελικά, κανείς.
Εξαιρετικές στιγμές, η ελληνική ποίηση, η ελληνική πεζογραφία, η λατρεία του
πατέρα για τον Καζαντζάκη, το ελληνικό τραγούδι, οι λέξεις που είναι βίωμα,
σωτηρία και ο σταυρός μαζί.
Αναμφισβήτητα βιβλίο-κλειδί για τη γυναικεία φύση. Και για το αλλόκοτο εκείνο
μαγικό «μαζί», για το ζευγάρι που ενίοτε μπορεί και να είναι η εκπλήρωση, η
απόλυτη σιγουριά, η δύναμη στη ζωή. Για να εξερευνήσεις με δίχτυ ασφαλείας τον
εαυτό σου τον άγνωστο. Ένα βιβλίο αποκαλυπτικό και γοητευτικό.

ΨΗΛΑ ΤAΚΟΥΝΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ


Το εμβληματικό περί τη γυναικεία φιλία
έργο απλώνεται στις ζωές έξι γυναικών, που έσμιξαν στα αθώα χρόνια της νεότητας και συναντιούνται στην ωριμότητα της τέταρτης δεκαετίας.

Ρίχνει φώς στα όνειρα των κοριτσιών, που σμιλεύτηκαν σε ένα μικρό νησί του Ιονίου και χάθηκαν στη διαδρομή της πραγμάτωσής τους στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Πρόκειται για ένα σχεδόν αυτοβιογραφικό
μυθιστόρημα, που διατρέχει τις ζωές έξι γυναικών στην εξελικτική πορεία τους μεκύρια πρωταγωνίστρια τη Τζούλια του Μόντρεαλ.

Όπως αναφέρει η συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου της:

"Η ιστορία που διαβάζετε είναι αληθινή και
φωτογραφίζει τις συμμαθήτριές μου με τις οποίες μεγάλωσα στη Λευκάδα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.


Τα πρώτα τακούνια που δοκιμάσαμε
ήταν εκείνα των μαμάδων μας κι ορκιστήκαμε κρυφά πως εμείς για πάντα θα λικνιζόμαστε στις γόβες. Και καρφώσαμε ξύλινα τακούνια στις πλαστικές σαγιονάρες και πηγαινοερχόμασταν στη γειτονιά κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο, προκαλώντας τη μήνιτων μεγάλων.

Μόνο η Αθηνά αρνιόταν να φορέσει τα ψηλά τακούνια γιατί ήταν ψηλή κι ένιωθε άχαρη προσθέτοντας κι άλλο ύψος στη ζωή της. Εκείνη έμεινε πεισματικά προσηλωμένη στα μοκασίνια της κι ας προσπαθούσαμε
να την παρασύρουμε στη ματαιότητα της ψηλοτάκουνης γόβας.

Η ζωή μας σκόρπισε στα διάφορα σημεία του
ορίζοντα, αλλά εμείς σμίγουμε πιστά τα καλοκαίρια και τους χειμώνες στο νησί,καταθέτοντας την αφοσίωσή μας η μια στην άλλη,μα πιότερο τις χίλιες δύο καταστάσεις που μας άλλαξαν και μας έστειλαν σε άλλους δρόμους διαφορετικούς από εκείνους, που είχαμε ονειρευτεί.


Ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που αποτελεί ύμνο στη φύση και τη φιλία των γυναικών:

«Τελικά, η φιλία των γυναικών γεννιέται τα χρόνια της ανιδιοτέλειας, φουντώνει με την άνθηση των ορμονών, υποσιτίζεται τον καιρό του έρωτα, ανασταίνεται μετά το γάμο, αναβιώνει με την ωριμότητα. Δεν ξεχνιέται ποτέ όπως το ποδήλατο και το
κολύμπι!»

ΨΗΛΆ ΤΑΚΟΎΝΙΑ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ

Ψηλά Τακούνια Για Πάντα
Μυθιστόρημα

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ


Ευτύχησα και σ΄αυτή την έκδοση του μυθιστορήματος «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα»να λάβω μοναδικές κριτικές. Εκτός από τις βραβευμένες από τον Αρμό κριτικές του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος και της δόκωρος Βιβής Κοψιδά-Βρεττού, αγαπημένοι φίλοι έραναν το έργο μου με την αγάπη τους.

Αναφέρω ενδεικτικά το κείμενο της Γεωργίας Γκολφίνου:

Οι πρωταγωνίστριες, έξι φίλες. Ένα βαμμενο κοκκινο καλοκαιριάτικο μεσημέρι. Ο πατέρας της Τζούλιας βάζει τέλος στη ζωή του και έτσι βίαια τελειώνει και η
εποχή της αθωοτηας των έξι κοριτσιών. Είκοσι δυο χρόνια χωρισμού.

Όμως, μέσα στη σοφία της παιδικότητάς τους όρισαν ένα ραντεβού. Ό,τι κι αν γινόταν, όπου κι αν τις έβγαζε η ζωή εκεί στη στροφή για τα σαράντα θα ξανάσμιγαν.

Οι ζωές τους άλλαξαν, δεν είναι πια τα ανέμελα κοριτσάκια με τα αυτοσχέδια ψηλοτάκουνα. Οι μορφές τους άλλαξαν με το χρόνο. Αυτός ο ίδιος χρόνος όμως, είναι αδύναμος μπροστά
στο μεγαλείο του θαύματος των δεσμών της φιλίας.

Ήταν σαν να μη πέρασε
μια μέρα όταν συναντήθηκαν ξανά μετά από τόσα χρόνια στις αφίξεις του αεροδρομίου του μακρινού Μόντρεαλ. Απαραίτητη και αναγκαία αυτή η συνάντηση για όλες, για να δωθούν λύσεις και απαντήσεις σε όλα αυτά που τις βασάνιζαν κατά τα
χρόνια του χωρισμού και τελικά να λυτρωθούν.

Το μυθιστόρημα της Ιουστίνης είναι ένας ύμνος στη γυναικεία φιλία όπως εκείνη ευτύχησε να τη ζήσει στο όμορφο νησί της. Οι περιγραφές της γλαφυρές, εμπλουτισμένες με αναφορές στις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες τηςεποχής μέσα στην οποία εξελίσσεται η ιστορία.

Γεωργία
Γκολφίνου,
Montreux,
Switzerland

Επίσης η συγγραφέας Ελένη Τσαμαδούέγραψε μια υπέροχη κριτική στο ιστολόγιό της και ο εξαιρετικός Νίκος Διακογιάννης της Νισύρου αποτύπωσε την γνώμη του για το βιβλίο στο μπλόγκ του εύστοχα


ΤΖΟΥΣΤΙΝΆΚΙ