Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών: Τιμητική Εκδήλωση για το Λευκαδίτη Χαράκτη Γιάννη Π. Γουρζή




Τιμητική εκδήλωση για το χαράκτη Γιάννη Π. Γουρζή διοργανώνει τη Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015, στις 18:30, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων(Αμφιθέατρο Αντώνης Τρίτσης, Ακαδημίας 50) η Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών.
Η πρόσκληση και το πρόγραμμα της εκδήλωσης έχουν ως εξής:




ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ


Ο Γιάννης Π. Γουρζής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Τέλειωσε το 6τάξιο ΙΗ Γυμνάσιο Αθηνών το 1971.
ΣΠΟΥΔΕΣ
1965-1971 Γαλλική γλώσσα στο Γαλλικό Ινστιτούτο.
1971-1973 Θεωρία της Μουσικής στο Ελληνικό Ωδείο.
1973-1974 Γραφικές Τέχνες στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών.
1973-1975 Γραφικές Τέχνες στα Τ.Ε.Ι (Κ.Α.Τ.Ε.Ε.) (με υποτροφία).
1968-1972 Σχέδιο με τον ζωγράφο Κ.Ηλιάδη.
1973-1974 Σχέδιο με τον ζωγράφο Β.Βλαχόπουλο.
1974-1979 Α.Σ.Κ.Τ (Προκαταρκτικό, Χαρακτική, Νωπογραφία, Θεωρητικά, με τους Λ.Κανακάκη, Κ.Γραμματόπουλο, Κ.Ξυνόπουλο, Μ.Λαμπράκη, Π.Μυλωνά, κ.τ.λ. )
1979 Έπαινος Α/Μ Χαλκογραφία και Φορητές εικόνες (υποτροφίες 1978-1979)
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
1979-1985 Συμμετοχή σε 40 ομαδικές εκθέσεις, ζωγραφική εικόνων και ναών
1984 Μετά από διαγωνισμό αποκτά θέση χαράκτη στο Νομισματοκοπείο. Παραιτείται το 1992.
1991-1992 Διδάσκει χαρακτική στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών του Δ.Βόλου
1992 Διδάσκει ξυλογραφία σε σεμινάριο της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών.
1997 Διδάσκει χαρακτική σε σεμινάριο στο Παιδαγωγικό του Α.Π.Θ.
1992 Εως σήμερα διδάσκει Χαρακτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα.
Εκδόσεις
1990 Φιλοτεχνεί χαλκογραφία για τη συλλογή “Ποιήματα” , εκδόσεις “Σπάνιον”.
1991 Φιλοτεχνεί δύο χαλκογραφίες για το συλλεκτικό βιβλίο “Ο Πρίγκιπας των Πάγων” του Μ.Μπουρμπούλη για τις εκδόσεις “Σπάνιον”.
1991 Φιλοτεχνεί δώδεκα ξυλογραφίες(όρθιο ξύλο) για τη συλλογή “12 Χαρακτικά για το 1992” δικής του έκδοσης.
1992 Φιλοτεχνεί δύο ξυλογραφίες για το συλλεκτικό βιβλίο “Λιτανείες του Ρόδου” εκδόσεις “Δελφίνι”.
1993 Φιλοτεχνεί δώδεκα χαρακτικά (λιθογραφίες) για τη συλλογή “12 Χαρακτικά για το 1994” δικης του έκδοσης.
1993 Φιλοτεχνεί δύο λιθογραφίες για το συλλεκτικό βιβλίο “Ποιήματα” του Σπίρ, εκδόσεις “Δελφίνι”.
1993-1995 Ανέλαβε την επιμέλεια των εςκδόσεων και των καταλόγων εκθέσεων του Βαφοπούλειου Π.Κ. του Δ.Θεσσαλονίκης. (Κατόπιν διαγωνισμού) .
1995 Φιλοτεχνεί τρείς ξυλογραφίες για το συλλεκτικό βιβλίο της Γιώγιας Σιώκου, εκδόσεις “Δελφίνι”.
1996-1997 Φιλοτεχνεί δεκαπέντε χαρακτικά για τη συλλεκτική συλλογή “ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΡΑΙΟΣ-ΘΟΥΡΙΟΣ” εκδόσεις “Κ.Αντωνόπουλος” Θεσσαλονίκη.
2001 Φιλοτεχνεί έγχρωμη Λιθογραφία για λογαριαμό της τράπεζας “ΑΣΠΙΣ”.
2002 Φιλοτεχνεί δύο ξυλογραφίες για την έκδοση “Ποιήματα Καρυωτάκη”. Εκδόσεις “ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ” του Χ.Μοσχανδρέου. – Φιλοτεχνεί έγχρωμη Λιθογραφία για λογαριαμό της τράπεζας “ΑΣΠΙΣ”.
2003 Φιλοτεχνεί έξι λιθογραφίες για τη συλλεκτική ποιητική έκδοση “ΗΧΟΙ ΠΛΑΓΙΟΙ”. -Φιλοτεχνεί έγχρωμη Ξυλογραφία για λογαριαμό της τράπεζας “ΑΣΠΙΣ”.
2004 Συμματέχει στη συλλεκτική έκδοση “ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ” με την Ένωση Ελλήνων Χαρακτών. – Φιλοτεχνεί τρεις Λιθογραφίες για την ποιητική συλλογή του Άλκη Μαλλίδη , εκδόσεις Δ.Δαρδάνος. – Φιλοτεχνεί Ξυλογραφία για το ημερολόγιο 2005, του πολιτιστικού οργανισμού “Θεόγνις” των Μεγάρων.
2005 Επιμελείται και συμμετέχει με χαρακτικά του σε πεζογράφημα και σε ποιητική συλλογή της Κίας Σακελλαρίδη, εκδόσεις Δαρδανός.
2006 Επιμελείται και συμμετέχει με δύο χαλκογραφίες την έκδοση , εκδόσεις ΑΠΟΨΗ.
Διάφορα
1990 Κατόπιν διαγωνισμού ανέλαβε την φιλοτέχνηση ξυλογραφίας διαστάσεων 1,60μ.Χ 2,50μ για λογαριασμό του Δ.Βόλου και οποία εντοιχίστηκε στο Δημαρχείο του Βόλου.
1991 Εκπροσωπεί την Ελλάδα με χαρακτικό(ξυλογραφία) σε διεθνή διαγωνισμό, στο Λονδίνο, προκειμένου να δημιουργηθή Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στην Ναμίμπια.
1994 Αναλαμβάνει τη χάραξη του μεταλλίου τηε πόλης της Σητείας.
1996 Εκπροσωπεί την ΑΣΚΤ φιλοτεχνώντας χαλκογραφία για τους Μεσογειακούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μπάρι.
1997 Αναλαμβάνει την επιμέλεια για την δηλιουργία βιντεοταινίας με θέμα την Χαρακτική, που χρηματοδότησε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού.
1998 Αναλαμβάνει την φιλοτέχνηση της σειράς γραμματοσήμων “Αρχαίοι Ελληνες Συγγραφεί” για τα ΕΛ.ΤΑ.
2004 Συμμετέχει στις “Ημέρες Ελληνικού φιλμ και Γραμμάτων”, που οργάνωσε η Ελληνική Πρεσβεία του Τόκυο, με το βίντεο “between us”. – Με πρωτοβουλία του και σε συνεργασία με το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ιαπωνικής Πρεσβείας πραγματοποιείται διήμερο στην ΑΣΚΤ με θέμα την παραδοσιακή Γιαπωνέζικη ξυλογραφία.
2005 Φιλοτεχνεί 11 χαλκογραφίες για το Μεσολόγγι, για την Πινακοθήκη Χ.&Σ. Μοσχανδρέου. – Με πρωτοβουλία του και σε συνεργασία με το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ιαπωνικής Πρεσβείας πραγματοποιείται στην ΑΣΚΤ μάθημα-επίδειξη Γιαπωνέζικης καλλιγραφίας.
2007 Φιλοτεχνεί για τα Ελληνικά Ταχυδρομεία χαρακτικά γραμμαόσημα για τον Ρήγα Βελεστινλή και τον Κωστή Παλαμά. – Φιλοτεχνεί για λογαριασμό των ΕΛΤΑ , ξυλογραφία σε όρθιο ξύλο με πορτρέτο του Ρήγα Βελεστινλή που κυκλοφορεί σε συλλεκτικό φάκελο.- – Φιλοτεχνεί πορτρέτοτου Κωνσταντίνου Καραμανλή σε ξυλογραφία για λογαριασμό του ομώνυμου Ιδρύματος και έκθεση του στο Μουσείο Μπενάκη.
Μέχρι και σήμερα, εργάζεται για την Χαρακτική και τις εφαρμογές της. Φιλοτέχνησε και συνεχίζει να φιλοτεχνεί αναμνηστικές πλακέτες και μετάλλια για διαφόρους Οργανισμούς, καθώς και κοσμήματα συλλεκτικά εφαρμόζοντας την χαρακτική. Σ’αυτά τα πλαίσια χάραξε-εφάρμοσε τα “τυχερά” κοσμήματα του Συλλόγου “Φίλοι της Μουσικής” του Ο.Μ.Μ.Α. Για τα έτη 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Από το 1979 μέχρι σήμερα εργάζεται συνεχώς στη χαρακτική και τις εφαρμογές της.
Μέλος της ΕΠΑΣΚΤ απο το 1979. Aπό το 1979 είναι μέλος του ΕΕΤΕ και τα έτη 1984-1994 στη διοίκησή του (έφορος χαρακτικής και ταμίας, αντιπρόεδρος, πρόεδρος, υπεύθυνος διεθνών σχέσεων).
Στην Επιτροπή Εικαστικών Θεμάτων του ΥΠΟ (1987-1994 και 2001-2003). Στην Επιτροπή Τιμητικών Συντάξεων του ΥΠΟ (1993-1994). Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών, (στη διοίκηση της 1986-1989). Ιδρυτικό μέλος της Κίνησης για το Επιμελητήριο Καλών Τεχνών της Μεσογείου (και αντιπρόεδρος 1992-1995). Σύμβουλος στη “Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (1995-1997). Μέλος του ΣΔΑΣΚΤ, γραμματέας (1996-1998) και αντιπρόεδρος (2004-2006). Μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Φιλοτελισμού των ΕΛΤΑ (2005-2009). Μέλος της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Κρίσεων του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (2005-2006). Εμπνευστής-Ιδρυτικό μέλος, Αντιπρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής και Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής της 1ης Διεθνούς Τριενάλε Χαρακτικής μικρού σχήματος και EX-LIBRIS στην Λευκάδα το 2005.
ΕΚΘΕΣΙΑΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ
Ατομικές εκθέσεις
1989 Γκαλερί 7 Ζαλοκώστα, Αθήνα.
1991 Αίθουσα Τέχνης “Εύμαρος” Αθήνα.
1992 Γκαλερί 7 Ζαλοκώστα, Αθήνα.
1992 Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρία “ΤΕΧΝΗ” Θεσσ/κη.
1993 Κέντρο Τεχνών “Άποψη”, Αθήνα.
1994 Κέντρο Τεχνών “Άποψη”, Αθήνα.
1994 ARTFORUM Γκαλερί, Θεσσ/κη.
1995 Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρία “ΤΕΧΝΗ”, Κιλκίς.
1995 Εικαστικός Χώρος “ΑΡΜΟΣ”, Σέρρες.
1995 Χώρος κοσμήματος “ΑΕΝΑΟΝ”, Θεσσ/κη.
1997 ARTFORUM Γκαλερί, Θεσσ/κη.
1999 “ΤΡΙΓΩΝΟ” Αίθουσα Τέχνης, Κηφισιά.
1999 Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου.
2003 ΘΕΟΓΝΙΣ, Δημ. Πινακοθήκη Μεγάρων.
2005 Κεντρική Βιβλιοθήκη Δήμου Αθηναίων.
2005 Χώρος Τέχνης William James, Χολαργός.
Ομαδικές εκθέσεις
Στο εσωτερικό
1979 Γαλλικό Ινστιτούτο
1986 “Αθήνα Εικαστικά”
1987 Πανελλήνια (ΟΛΠ)-Γκ. “Πλειάδες” Αθήνα.-Κολλέγιο Αθηνών.- Πν. Κέντρο Δ.Αγ.Παρασκευής. -Δ.Ιωαννίνων. – Παπαστράτιος Βιβλ. Αγρίνιο.
1988 Θέατρο Βόλου. – Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα. – Σκιρώνειο Μουσείο. – Α” Μπιενάλε Μεσογειακής Χαρακτικής, Κρήτη. -Πύλη Αμμοχώστου, Λευκωσία.
1989 Γκαλερί “Ατενέουμ”, Ιντερκοντινένταλ, Αθήνα.
1990 Γκαλερί “Εποχές”, Κηφισιά.- “Βελλίδειο” Θεσσ/κη -Β” Μπιενάλε Μεσογειακής Χαρακτικής, Δ.Πινακοθήκη, Αθήνα. – Πινακοθήκη Πιερίδη.
1991 Γκαλερί “Εύμαρος” Αθήνα.
1992 Πολιτιστικό Κ.”Μ.Κοτοπούλη” , Ζωγράφου. – “Δίον”, Κατερίνη. -Γκ. “Ανεμος”, Κηφισιά. -Γκ. “Εποχές”, Κηφισιά.
1993 Γκαλερί “Αντήνωρ” Αθήνα.
1994 Αίθουσα Τέχνης Ν.Ψυχικού. – Κολλέγιο Αθηνών. -Γκαλερί “Υάκινθος”. Κηφισιά. -Γκαλερί “Ιωνίς”, Αθήνα. -Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, Αθήνα. – ΧΑΝΘ(με την Μ.Κ.Εταιρία ΤΕΧΝΗ), Θεσσ/κη – Π.Κ. Δ.Αγ.Παρασκευής.
1995 Γκαλερί “Ωρα”, Αθήνα. -“Εν. Ελλ. Χαρακτών, Αθήνα. – Πολιτιστικό Κέντρο Εθνικής Τραπ. Ελλ., Θεσσ/κη.
1996 Πολιτιστικό Κ.”Μ.Κοτοπούλη” , Ζωγράφου.
1997 Πολιτιστικό Κ.”Μ.Κοτοπούλη” , Ζωγράφου.- Γκαλερί “Εποχές”, Κηφισιά. – Post it Art Ιντερκοντινένταλ, Αθήνα. – Post it Art ARTFORUM Θεσσ/κη.
1998 Πνευματικό Κέντρο Δ.Αθήνας. – Κάστρο Ιπποτών, Ρόδος.
2001 Γκάζι, Αθήνα (με ΣΔΑΣΚΤ).- Εκθεσιακός Χώρος Χαρτίου Αθήνα.
2002 Ελληνογερμανική Αγωγή, (με ΣΔΑΣΚΤ). Γερμανικό Κολλέγιο , Παιανία. – Βαλκανική Εκθεση Χαρακτικής Θασσαλονίκη.
2004 ΜΕΛΙΝΑ, Πολιτιστικό Κέντρο Δ.Αθήνας. -Αίθουσα Τέχνης “Εποχές”, Κηφισιά.- Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών Αθήνα. “ART TOWER”, Αθήνα. – “ARTIGRAFT” Αθήνα. – Βασικό Κέντρο Τύπου ΑΘΗΝΑ 2004, Αθήνα – Πολιτιστικός Χώρος Δήμου Αμαλιάδος. – Δημοτική Πινακοθήκη Κερκυραίων. – Ιδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης, Θράκη. – Εκθετήριο Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών Αθήνα.
2005 7 Χαράκτες στην ΕΕΧ , Αθήνα.
2006 Στην Δημοτική Πινακοθήκη του Δ.Αθηναίων με την έκθεση “Αστικά Τοπία”, με την ΕΕΧ. – Στην βιβλιοθήκη της Άνδρου με την ΕΕΧ.- Αίθουσα τέχνης William James.
2007 Με την ΕΕΧ στην Πινακοθήκη Κατσίγρα, Λάρισσα. – στην έκθεση “east-west” στην ART TOWER , Αθήνα. -στο Μουσείο Μπενάκη (με την ξυλογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή) – Στην Πινακοθήκη Σύρου, με την ΕΕΧ. – Μουσείο Αβέρωφ Μέτσοβο , με την ΕΕΧ.
Στο εξωτερικό
1987 Διεθνής Διαγωνισμός EX LIBRIS, Βέλγιο.
1988 Διεθνής Έκθεση Μινιατούρας, Τορόντο(διάκριση). – Ελλ. Αντιπροσωπεία στο Βερολίνο. – Εθνικό μουσείο Βαρσοβίας. – Πινακοθήκη Πόζναν, Πολωνία.- Μέγαρο Σοβιετικών Καλλιτεχνών Μόσχα.
1989 Διεθνής έκθεση βιβλίου (συλλεκτικού) , Λειψία. – Ελληνες Χαράκτες Βελιγράδι. – Ε” Διεθνής Εκθεση Χαρακτικής Βάρνα (Βουλγαρία).
1991 Διεθνής Εκθεση Μινιατούρας MINIAPT’91, Σουηδία (διάκριση).
1992 Συγχρονη Ελληνική Χαρακτική, Μπρατισλάβα( Σλοβακία) και Σβέτσιγκεν(Γερμανία)
1993 Διεθνής Μπιενάλε Χαρακτικής, Λουμπλιάνα.
1994 Η΄ Διεθνής Τριενάλε Ν.Δελχί. – Σύγχρονη Ελληνική Χαρακτική, Λουξεμβούργο. – Γ΄Διεθνής Τριενάλε Μικρού Μεγέθους, Οβέρνη-Γαλλία.- Γ” Διεθνής Μπιενάλε Χαρακτικής, Βελιγράδι.- Έδρα UNESCO Παρίσι.- Ελληνική Ξυλογραφία, “XYLON”, Σβέτσιγκεν, Γερμανία και στο Κόσιτσε(Σλοβακία).- Διεθνής Τριενάλε “Μινιατούρα 7”, Νορβηγία.
1995 Διεθνής Εκθεση Χαρακτικής ’95, Κατάνια(Ιταλία),-”Ελληνιάδα”, Φλώριδα (ΗΠΑ)
1996 9η Μπιενάλε Χαρακτικής Σεούλ, Κορέα. – Διεθνής Διαγωνισμός EX LIBRIS, Κάρλα Μπάιγ (Γαλλία).
1997 Royal Tropical Institute,Αμστερνταμ(Ολλανδία)
2001 EXLIBRISKUNST UND GRAPHIK, Φραγκφούρτη.
2002 Βαλκανική Εκθεση Διαγωνισμός EX LIBRIS, Βελιγράδι.
2003 6η Διεθνής Τριενάλε Χαρακτικής Chamalieres, Γαλλία
2004 “LA GALLERIE LA HUNE BRENNER” , Παρίσι.
2006 7η Διεθνής Τριεννάλε Χαρακτικής Chamalieres, Γαλλία, ειδικό βραβείο ξυλογραφίας.
2007 MOVING ART Artower London.
Εργα του βρίσκονται
Εθνική Πινακοθήκη και Δημοτική Πινακοθήκη, Αθήνα-Συλλογή Χαρακτικής Δ. Αγ. Παρασκευής.- Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκη.- Καλλιτεχνική Μακεδονική Εταιρία ΤΕΧΝΗ Θεσσαλονίκη και ΤΕΧΝΗ Κιλκίς.- “Βελλίδειο” Θεσσαλονίκη.- Μακεδονικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Θεσσαλονίκη.- Ινστιτούτο Πολιτισμού-Τέχνης, Κατάνια.- Μουσείο Σύγχρονης Διεθνούς Χαρακτικής,Νορβηγία.- Συλλογή Μπιενάλε Χαρακτικής, Βελιγραδίου. – Συλλογή Διεθνούς Έκθεσης Μινιατούρας, Τορόντο.- Τράπεζες (Ιονική,Ελλάδος,Μακεδονίας-Θράκης,Ασπίς).- Ασφαλιστική Εταιρία ΑΣΤΗΡ.- Εταιρία 3Μ Αθήνα και συλλογή 3Μ Μινεσσότα, ΗΠΑ κ.α. Καθώς και σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές.
Ομιλίες-Παρουσιάσεις για την Χαρακτική.
1989 ΕΤ1-ΕΤ2(ράδιο).-9,84FM.-1991 ET1(TV).-1992 ΤΕΧΝΗ Θεσσαλονίκη,”Βαφοπούλειο” Θεσσαλονίκη,TV100 Θεσσαλονίκη.-ΕΤ1(ράδιο).Κέντρο Γραμμάτων-Τεχνών “ΑΠΟΨΗ” Αθήνα.-1993 MEGA(TV).-1994 TV100 Θεσσαλονίκη, Μακεδονία και Θεσσαλονίκη TV, ΤΕΧΝΗ Κιλκίς, Εικαστικός χώρος ΑΡΜΟΣ Σέρρες, Κέντρο Γραμμάτων-Τεχνών Σερρών, Εθνική Πινακοθήκη (σε υπαύθυνους πολιτιστικού δικτύου), Φίλοι του Βυζαντινού Μουσείου Θεσσαλονίκης, κ.α.

Σημαντική Εκδήλωση Τιμής για τον Σημαντικό Λευκαδίτη Χαράκτη τον Αγαπητό μου Φίλο Γιάννη Γουρζή.

Φώτο Ρεπορτάζ Διονύσιος Κούρτης

Αναρτήθηκε από www.lefkaslive.blogspot.com στις 4:03 μ.μ.

Αφιέρωμα στο θρυλικό Λευκαδίτη κομμουνιστή παπα-Στάθη Κτενά


Ο παπα-Στάθης Κτενάς, ο θρυλικός παπα-Στάθης της Λευκάδας, γεννήθηκε το 1898 από γονείς αγρότες στην “ανταρτομάνα” Καρυά Λευκάδας. Τελειώνει το Σχολαρχείο το 1911. Διαπαιδαγωγημένος με βάση τα χριστιανικά πρότυπα χειροτονήθηκε το 1927 παπάς και τοποθετήθηκε εφημέριος στην Καρυά.

Ο παπα-Στάθης σε ώριμη ηλικία.

Η θρησκευτική διαπαιδαγώγησή του και το γεγονός ότι όλη του η οικογένεια προσχώρησε στη βενιζελική παράταξη τον κάνουν φανατικό υπερασπιστή του αστικού καθεστώτος. Ο αντικομμουνισμός, ιδιαίτερα ανάμεσα στους κληρικούς τον είχε επηρεάσει πολύ. Ωστόσο, από την ίδια του την ιδιότητα ερχόταν καθημερινά σε επαφή με την αθλιότητα και τη δυστυχία που βίωνε μαζικά ο λαός. Εκεί φάνηκε η αντίθεση και η διαπάλη στη συνείδησή του.

Η κατάσταση που βίωνε ο λαός ερχόταν σε αντίθεση με τις αντιλήψεις που είχε ο ίδιος σαν παπάς. Δεν μπορούσε να την ερμηνεύσει. Όπως αναφέρει ο ίδιος, η τιμιότητά του δημιούργησε μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους κομμουνιστές της περιοχής και τον ίδιο και επεδίωκαν συνεχώς την επαφή μαζί του κάνοντάς του τη “σχετική διαφώτιση”, όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος. Προσπαθούσαν να τον κάνουν να καταλάβει ότι το κήρυγμά του “δεν προστάτευε τον κόσμο αλλά τον έβλαπτε του έκανε κακό”, όπως ο ίδιος αναφέρει.

Κατάθεση στεφάνων στις 28 Οκτωβρίου του 1961 στην Καρυά. Διακρίνεται ο παπα-Στάθης Κτενάς (αρθ. 10). Προσωπικό αρχείο αναγνώστη μας.

Μια κρίσιμη περίοδος για τον ίδιο και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα ήταν η συμμετοχή του στον οινοποιητικό συνεταιρισμό της Καρυάς που συγκροτούσαν μαζί με άλλους το “ΤΑΟΛ”. Το ΤΑΟΛ (Ταμείο Αμύνης Οινοπαραγωγών Λευκάδας) ιδρύθηκε το 1915 και αποτελούσε ένα τρόπο ώστε οι φτωχοί αγρότες στη Λευκάδα που κατά κύριο λόγο ασχολούνταν με την παραγωγή σταφυλιών και κρασιού, να αντιμετωπίσουν τους μεγαλέμπορους του κρασιού που έπαιρναν πολλές φορές και κάτω του κόστους το κρασί των φτωχών αγροτών της Λευκάδας. Αυτοί εμπορεύοντάς το θησαύριζαν κάνοντας εξαγωγές σε Γαλλία, Γερμανία και άλλες χώρες της Ευρώπης. Ο παπα-Στάθης διετέλεσε στέλεχος του συνεταιρισμού.

Στις φυλακές Λευκάδας μετά το αιματηρό αμπελουργικό συλλαλητήριο του 1935. Εικονίζονται πρωτοπόροι αγωνιστές που φυλακίστηκαν για τη συνεταιριστική τους δράση. Από αριστερά καθισμένοι οι: 1. Ξενοφώντας Κούρτης 2. ο ηρωικός παπα-Στάθης Κτενάς 3. Κώστας Λιβιτσάνος. Όρθιοι οι: 4. Θεοδόσης Λιβιτσάνος και 5. Λεωνίδας Φίλιππας.

Το 1935, σε μια κατά γενική ομολογία καλή χρονιά με αρκετή σοδειά η παραγωγή δεν αγοραζόταν σκόπιμα από τους εμπόρους του κρασιού ώστε να ρίξουν κι άλλο την τιμή ποντάροντας στην ανάγκη των φτωχών αγροτών. Τον Οκτώβρη η αγροτιά του νομού ξεσηκώθηκε και γίνεται συλλαλητήριο στην πόλη. Στη διαδρομή από τα χωριά ως την πόλη οι αγρότες έστηναν μπλόκα και απέτρεπαν το φόρτωμα κρασιού. Ο παπα-Στάθης ήταν από τους πρωτεργάτες του συλλαλητηρίου συμμετέχοντας στην οργανωτική επιτροπή του. Το συλλαλητήριο χτυπήθηκε από δυνάμεις του στρατού και είχε σαν αποτέλεσμα τρεις νεκρούς. Ο παπα-Στάθης φυλακίστηκε “για τη συμμετοχή του στην οργάνωση του συλλαλητηρίου μαζί με τους κομμουνιστές”, όπως αναφέρει.

Πριν ακόμα ιδρυθεί το ΕΑΜ, με την άφιξη των Ιταλών στη Λευκάδα, έγιναν οι πρώτες σπασμωδικές προσπάθειες να φτιαχτεί αντιστασιακή συνομωτική οργάνωση χωρίς όμως ουσιαστικό περιεχόμενο. Σ’ αυτές τις πρώτες προσπάθειες ενεργή ήταν η συμμετοχή του παπα-Στάθη. Στη συνέχεια συγκροτείται το ΕΑΜ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και ορισμένων άλλων δυνάμεις. Στη Λευκάδα σχηματίζονται οργανώσεις του ΕΑΜ βασισμένες στο “τριαδικό” σύστημα ενώ αργότερα σχηματίζεται και εφεδρικό τμήμα του ΕΛΑΣ, του ένοπλου τμήματος του ΕΑΜ.

Ο παπα-Στάθης σε νεαρή ηλικία. Βρέθηκε στην πρωτοπορία του αγροτικού κινήματος. Φλογερός αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, καθοδηγητής του ΕΑΜ και αντάρτης του ΕΛΑΣ. Η μνήμη του θα μείνει αιώνια άφθαρτη.

Ο ίδιος ο παπα-Στάθης επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι ψυχή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ήταν το ΚΚΕ. Γράφει χαρακτηριστικά:

“Είναι ανάγκη να κάνουμε μια διαπίστωση που θα μας βοηθήσει να φτάσουμε στη ρίζα του υπέροχου αυτού ΕΑΜικού κινήματος που φούντωσε απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την Ελλάδα και στη Λευκάδα. Ποιος καθοδηγούσε; Ποιος ήταν ο οργανωτής; Βασικός και Υπεύθυνος οργανωτής και Καθοδηγητής του Εθνικοαπαελευθερωτικού αγώνα του Ελληνικού Λαού για το ξεσκλάβωμα της Ελλάδας από το Φασιστικό ζυγό, αυτή η ίδια η ψυχή του μπορεί να πει κανείς, ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας».

Ο σκληρός χαρακτήρας της πάλης ενάντια στους Ιταλούς, κυρίως, καταχτητές αλλά και εναντίων των αστικών δυνάμεων του ΕΔΕΣ, δείχνει τη δυσκολία της ταξικής πάλης σε αυτές τις συνθήκες. Στη νότια Λευκάδα, ένα χτύπημα των Ιταλών στις ΕΑΜικές οργανώσεις, η σύλληψη και φυλάκιση στελεχών τους, έδωσε το περιθώριο ανάπτυξης των δυνάμεων του ΕΔΕΣ. Εκείνο τον καιρό ο παπα-Στάθης υποστήριζε την αντιμετώπιση με ειρηνικά μέσα, διαφώτιση, ανάπτυξη του ΕΑΜ κλπ, των ΕΔΕΣιτοράλληδων και όχι κυρίως με στρατιωτικά μέσα. Σκέψεις στρατιωτικής αντιμετώπισης των δυνάμεων του ΕΔΕΣ υπήρχαν στην ηγεσία του ΕΑΜ από τις αρχές του 1944. Ανασταλτικός παράγοντας για την ένοπλη αντιμετώπισή τους ειδικά για τη Λευκάδα ήταν οι στενές τους σχέσεις με τους Γερμανούς και με το ισχυρό τους τμήμα από το Ξηρόμερο. Ωστόσο έγινε απόπειρα αντιμετώπισης των δυνάμεων του ΕΔΕΣ στρατιωτικά από τον ΕΛΑΣ που καταλήγει με ήττα της ομάδας του. Η Λευκάδα μετά την απελευθέρωση πέφτει στα χέρια του ΕΔΕΣ. Ο παπα-Στάθης έχει σταλεί σαν Εθνοσύμβουλος της κυβέρνησης του βουνού στην Αιτωλοακαρνανία για την οργάνωση και διαφώτιση του κλήρου και τη συμμετοχή του στην Αντίσταση. Επιστρέφει αργότερα στη Λευκάδα μετά την απελευθέρωση της Λευκάδας από τον ΕΛΑΣ. Στις 22 Μάρτη του 1945, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Βάρκιζας παραδίδει το γραφείο του στον εκπρόσωπο της αστικής κυβέρνησης. Σωστά, κάνει κριτική και θεωρεί επιζήμιες τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας όπως αργότερα και τη Συνθήκη της Βάρκιζας, που οδήγησαν τις λαϊκές δυνάμεις στον αφοπλισμό και την τελική ήττα.

Τα ράσα στον αγώνα. Οι τρεις εθνοσύμβουλοι της ΠΕΕΑ, οι μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιος και ο παπα-Στάθης Κτενάς.

Μια πολύ σημαντική κατά τον ίδιο στιγμή της δράσης του στη διάρκεια της Κατοχής είναι η εκλογή του σαν αντιπρόσωπος στο Εθνικό Συμβούλιο της ΠΕΕΑ. Η ΠΕΕΑ ιδρύεται στις 10 Απρίλη του 1944. Προκηρυσσονται εκλογές για τις 23-30 Απρίλη 1944 για την ανάδειξη Εθνοσυμβούλων και τη συγκρότηση της “κυβέρνησης του βουνού”, όπως είναι πιο γνωστή στο λαό μας, η πρώτη απόπειρα συγκρότησης οργάνων λαϊκής εξουσίας στο μεγάλο τμήμα της Ελλάδας, κυρίως της υπαίθρου που είχε ήδη απελευθερωθεί. Οι εκλογές οργανώθηκαν σε όλη την Ελλάδα και στο ελεύθερο και στο ακόμα υπό κατοχή τμήμα της.

Ο παπα-Στάθης στέλνεται στο Εθνικό Συμβούλιο της ΠΕΕΑ στους Κορυσχάδες Ευρυτανίας. Είναι ο εκλεγμένος αντιπρόσωπος από το λαό της Λευκάδας στις εκλογές όπου για πρώτη φορά συμμετείχαν με απόλυτη ισοτιμία και οι γυναίκες πάνω από 18 χρονών. Επιστρέφει στη Λευκάδα με καθήκον να διαδώσει τις αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου και να μεταφέρει την πείρα που ανταλλάχτηκε στις διαδικασίες του Εθνικού Συμβουλίου. Η αποστολή του έγινε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Μέσα από δάση και λαγκάδια, πότε με τα πόδια, πότε με γαϊδούρια και μουλάρια που προσέφεραν συναγωνιστές του από της περιοχές που διάβαινε έφερε σε πέρας το δύσκολο αυτό καθήκον.

Τον Ιούνη του 1945 πιάνεται και βασανίζεται ενώ τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου ξαναπιάνεται και δικάζεται από το Εφετείο Πατρών σε 14 χρόνια φυλακή. Εντάσσεται στο Κόμμα το 1950 μέσα στη φυλακή. Τελικά εκτίει τα 12 από τα 14 χρόνια και αποφυλακίζεται.

Πάσχα 1950. Κρατούμενοι αγωνιστές στο στρατόπεδο της Γιούρας. Διακρίνονται οι παπα-Στάθης κι ο παπα-Μπακατσέλος.

Η ένταξη στο Κόμμα του παπα-Στάθη δείχνει τη δύναμη της μαρξιστικής λενινιστικής κοσμοθεωρίας να διαμορφώνει επαναστατικές συνειδήσεις μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης. Ήρθε σαν “ώριμο τέκνο της ανάγκης”. Η δράση του σε όλες τις καμπές της ταξικής πάλης και η επαφή του με το Κόμμα, τη μαρξιστική λενινιστική κοσμοθεωρία υπήρξε καταλυτική. Πρώτη φορά, μάλιστα, ζήτησε να γίνει μέλος του Κόμματος από το ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Γ. Σιάντο στην Εθνοσυνέλευση της ΠΕΕΑ.

Έχοντας αποφυλακιστεί το 1957 ανέλαβε καθήκοντα σαν στέλεχος της ΕΔΑ ακολουθώντας τη γραμμή του Κόμματος για τη συμμετοχή των μελών και των στελεχών του στις γραμμές της ΕΔΑ. Η ΕΔΑ αποτέλεσε πολιτικό σχήμα αστικού κοινοβουλευτικού προσανατολισμού. Όπως εκτίμησε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ το 2011: «Η επιλογή του ΚΚΕ για τη δημιουργία της ΕΔΑ ήταν λαθεμένη, γιατί αποτελούσε σχήμα συμμαχίας πολιτικών δυνάμεων και όχι κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης. Η δημιουργία της αντανακλούσε δύο σημαντικά προβλήματα στην πολιτική του ΚΚΕ:

«1. Τη λαθεμένη προγραμματική αντίληψη του Κόμματος που ακολουθούσε τη λογική των σταδίων και διαχώριζε το πρόγραμμα σε μίνιμουμ και μάξιμουμ, αντίληψη από την οποία απέρρεε και η λαθεμένη πολιτική συμμαχιών.

2. Την επίδραση των προβλημάτων στρατηγικής στην επεξεργασία και πρακτική για το συνδυασμό της παράνομης και της νόμιμης δουλειάς, έτσι ώστε η αυτοτελής οργάνωση και φυσιογνωμία του Κόμματος να εκφράζεται σε κάθε περίπτωση στο κίνημα, σε όλες τις μορφές της ταξικής πάλης. Μέρος αυτής της πάλης είναι και να διεκδικεί το Κόμμα την ανοιχτή δημόσια αναγνώριση της δράσης του, ανεξάρτητα από το αν έχει νομιμοποιηθεί από το αστικό κράτος».

Ο παπα-Στάθης, όπως και χιλιάδες άλλα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ έδρασε μέσα από την ΕΔΑ, και ειδικά μέχρι το 1961 σε πολύ δύσκολες συνθήκες διώξεων. Αυτές οι συνθήκες ήταν αποτέλεσμα της συμμετοχής των κομμουνιστών μέσα στην ΕΔΑ, με κοινοβουλευτική μάλιστα μορφή της αστικής εξουσίας. Αυτή η δράση δεν μειώνεται ούτε στο ελάχιστο ούτε ακυρώνεται από την κριτική τοποθέτηση έναντι του εγχειρήματος ίδρυσης της ΕΔΑ.

Ο ίδιος ο παπα-Στάθης στα απομνημονεύματά του αναφέρει χαρακτηριστικά ότι “τα αστικά κόμματα μ’ όποιον τίτλο και να παρουσιάζονται, είναι πιστά όργανα του καπιταλισμού […] ο μοναδικός ανιδιοτελής, ο πιο συνεπής υπερασπιστής των συμφερόντων των εργαζομένων, και ως τα έσχατα εχθρός του καπιταλισμού είναι το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές”. Αυτά του τα λόγια επιβεβαιώνουν την θεμελιακή ανάγκη το ΚΚΕ να έχει εξασφαλισμένη την πολιτική-ιδεολογική του αυτοτέλεια, να μη συμμετέχει σε πολιτικούς σχηματισμούς με άλλα αστικά ή οπορτουνιστικά κόμματα.

Με τον Ταβουλάρη και τον επί πολλά χρόνια Γραμματέα της ΝΕ Λευκάδας του ΚΚΕ Γιώργο Βρεττό (Τσιρίμπα).

Στις 28 Απρίλη του 1967 λίγες μόλις μέρες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών ο παπα-Στάθης συλλαμβάνεται ξανά. Στέλνεται εξορία στη Γυάρο και στο Λακκί της Λέρου. Τέλη του Οκτώβρη του 1968 απολύεται μαζί με μια ομάδα γερόντων. Στο μεταξύ έχει πραγματοποιηθεί η 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ το Φλεβάρη του 1968 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Δίχως αμφιβολία θα ήταν διαφορετική η πορεία του ΚΚΕ, αν δεν είχε επέλθει η οριστική ρήξη στη 12η Ολομέλεια ή αν είχε κυριαρχήσει η δεξιά αναθεωρητική ομάδα. Η διάσπαση και η συγκρότηση από αυτή τη δεξιά αναθεωρητική ομάδα, του λεγόμενου προβοκατόρικα “ΚΚΕ εσωτερικού” ήταν αναπόφευκτη για τη συνέχεια του ΚΚΕ, αφού ο αναθεωρητισμός μέσα στο Κόμμα είχε φτάσει σε πλήρη ωρίμανση και οργανωμένη μορφή. Είχε προηγηθεί η θεμελιακά λαθεμένη απόφαση της 8ης Ολομέλειας το 1958 για τη διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων, στερώντας έτσι από το Κόμμα την πηγή της δύναμής του.

Στις δύσκολες συνθήκες της παρανομίας και της εξορίας κριτήριο για όλους τους κομμουνιστές ήταν η θέση που έπαιρναν πάνω στις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας. Ο παπα-Στάθης παίρνει θέση υπέρ των αποφάσεων της από το Λακκί της Λέρου. Μετά την απόλυσή του μαζί με άλλους κομμουνιστές συγκροτεί την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ στη Λευκάδα. Η 7μελής αυτή επιτροπή Λευκάδας του ΚΚΕ απαρτίζονταν από τον παπα-Στάθη, το Γιώργο Βρεττό (Τσιρίμπα), τον Κώστα Κολυβά (Μπερδεμπέ), τον Αντώνη Μήτσουρα, το Στάθη Καράμπαλη, το Φάνη Λογοθέτη (Μπαλωμένο) και το Νίκο Καρελή. Με τέτοιο υλικό μελών και στελεχών ξαναχτίζεται το ΚΚΕ.

Ο παπα-Στάθης το Μάη του 1978 στο Τιμητικό Προεδρείο του 10ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Μετά την κατάρρευση της χούντας δε χρειάστηκε η νομιμοποίηση από το αστικό κράτος του ΚΚΕ. Το Κόμμα είχε ήδη νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού ως πρωτοπορία στον αγώνα του ενάντια στη χούντα και στον ιμπεριαλισμό. Το Κόμμα με τη δράση του επιβάλλει ντε φάκτο τη νομιμότητά του, ανοίγει κομματικά γραφεία στην Αθήνα και αναγκάζει την αστική κυβέρνηση του Καραμανλή να το νομιμοποιήσει και τυπικά. Το Κόμμα κατακτά τη δυνατότητα να δρα νόμιμα, τα μέλη και τα στελέχη του ρίχνονται στη μάχη να συγκροτηθούν γερές οργανώσεις του ΚΚΕ παντού πρώτα και κύρια στους χώρους που βρίσκεται η εργατική τάξη. Ο παπα-Στάθης πρωτοστατεί από στελεχικές θέσεις στη ΝΕ Λευκάδας καθώς και στην αντίστοιχη Οργάνωση Περιοχής του Κόμματος. Δουλεύει μέχρι και το τέλος της ζωής του για την ανάπτυξη και την ισχυροποίησή του Κόμματος. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε στις 15-20 Μάη 1978 στην Αθήνα και ήταν το πρώτο σε συνθήκες νομιμότητας μετά το 1945 ο παπα-Στάθης Κτενάς συμμετείχε στην εναρκτήρια συνεδρίαση στο Τιμητικό Προεδρείο.
__________________________
Πηγές:
1. Απομνημονεύματα παπά-Στάθη Κτενά, Καρυά, 30.06.1980, Χαραμόγλειος Ειδική Λευκαδιακή Βιβλιοθήκη
2. Πανταζής Ν. Παπαδάτος, Ήρωες και Μάρτυρες της Λευκάδας, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1982
3. Ζώης Τ. Κουτσαύτης, Η Εθνική Αντίσταση στη Λευκάδα (Ιταλική και Γερμανική κατοχή), Αθήνα 1991, Έκδοση ΠΕΑΕΑ Λευκάδας
4. ΚΚΕ 1918-1978, Λεύκωμα, Έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα του ΚΚΕ
5. Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968, Β΄ Τόμος, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2011

http://www.kolivas.de/archives/228647

Φριτς Μπέργκερ: Στην προηγούμενη ζωή μου ίσως ήμουν από τη Λευκάδα








Συζήτηση για τη ζωή του, τα χρόνια που έζησε στη Λευκάδα, τη σχέση του με τη φωτογραφία.



Ο Φριτς Μπέργκερ, γνωστός στον τόπο μας ως Ρίκος, έζησε τη δεκαετία του ’60, στα χωριά της Νότιας Λευκάδας όπου και δούλεψε ως εθελοντής, στο πλαίσιο των προγραμμάτων βοήθειας που πραγματοποιούνταν εκείνα τα χρόνια στη χώρα μας. Από το 1962 μέχρι το 1972, ο Φριτς και η ομάδα, κυρίως Ελβετών, προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες σε μια σειρά από διαφορετικούς τομείς: από τη φύτευση κεντρομάδων για την ενίσχυση της παραγωγής και την εισαγωγή νέων καλλιεργειών που απέφεραν σημαντικά χρηματικά οφέλη στα χωριά, μέχρι τη διάνοιξη δρόμων ή ακόμη και την κατασκευή αποχωρητηρίων, για πρώτη φορά στα σπίτια. Την ίδια στιγμή, ο “Ρίκος με τη φωτογραφική”, όπως το φώναζαν στα χωριά, κατέγραψε με την κάμερά του τοπία και ανθρώπους, τη Λευκάδα εκείνης της εποχής. Σήμερα, έχει στην κατοχή του ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό που, όπως θα μας πει με παράπονο, μένει ανεκμετάλλευτο.

Στην πρώτη μας γνωριμία, σε μια συζήτηση στην κεντρική πλατεία της Λευκάδας που διήρκεσε περισσότερο από δύο ώρες, είχαμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε μαζί του στα χρόνια της ζωής του. Μια ζωή κινηματογραφική κατά την οποία έκανε μεγάλη περιουσία: τα πέντε παιδιά από τους δύο γάμους του, τους αναρίθμητους φίλους του σε τόσες χώρες όπου πρόσφερε με ανιδιοτέλεια γνώση και προσωπική εργασία και, φυσικά, τις φωτογραφίες του.

Ο Ρίκος είναι πια 76 χρονών, με αντοχές, όμως, νέου ανθρώπου, όπως διαπιστώσαμε στην πολύωρη περιήγηση που πραγματοποιήσαμε κατόπιν της συνέντευξής μας, στα χωριά όπου έζησε: στον Άγιο Πέτρο και το Κομηλιό και, κυρίως, στο Νικολή και το Μανάση. Κατά την περιήγησή μας νιώσαμε την αγάπη που του έχουν οι -λιγοστοί πια- κάτοικοι και την αμέριστη ευγνωμοσύνη τους για όσα έκανε η ομάδα αυτή στον τόπο τους. Εξάλλου, από την ξενάγηση που μας έκανε ο ίδιος, θα έχουμε τη χαρά να σας παρουσιάσουμε, το προσεχές διάστημα, ένα ενδιαφέρον σύντομο ντοκιμαντέρ.

Για την ώρα, ιδού μια πρώτη γεύση από τη ζωή του…

Πού μεγάλωσες;

Στην Ελβετία, σε μια φάρμα, κοντά στη Βέρνη. Ήμασταν οκτώ αδέρφια, μια μικρή φάρμα για τα δεδομένα της Ελβετίας. Πήγα σχολείο για εννιά χρόνια μόνο. Βλέπετε οι άνθρωποι εκεί δεν έστελναν τα παιδιά στο Λύκειο. Μετά έκανα μαθητεία για τρία χρόνια και 19 χρονών έγινα κηπουρός- γεωπόνος. Ακολούθησε ο στρατός για τρεις μήνες και μετά τον στρατό εργάστηκα στη Γενεύη, σε μια μεγάλη εταιρία με τριαντάφυλλα.

Την περίοδο που ήμουν στην εταιρία, γνωρίστηκα με την επικεφαλής της Χριστιανικής Ειρηνευτικής Βοήθειας στην Ελβετία, την Γκέρτρουντ Κρουτς. Εκείνη μας μίλησε για τις κοινότητες κιμπούτς στο Ισραήλ. Ήμουν περίπου 20 χρονών, ήθελα πολύ να ταξιδέψω, να πάω έξω, δεν μου άρεσε και τόσο η δουλειά μου. Έτσι βρέθηκα για περίπου μισό χρόνο στο νεαρό τότε κράτος του Ισραήλ, όπου και γύρισα αρκετά κιμπούτς. Δούλευα μαζί με τους ντόπιους, έκανα κυρίως αγροτικές δουλειές. Εμείς βάλαμε τα χρήματα για τα εισιτήρια του ταξιδιού μας και το κιμπούτ μας παρείχε τροφή και τα αναγκαία ως αντάλλαγμα για την εθελοντική εργασία μας. Αυτό ήταν το 1959.

Στην Ελλάδα πώς βρέθηκες;

Όταν επέστρεψα στην Ελβετία ξαναβρήκα αυτή τη γυναίκα και μου είπε ότι ξεκινάνε ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα στην Ελλάδα. Στην ουσία όλα ξεκίνησαν με την πρωτοβουλία δύο κοριτσιών από μια άλλη θρησκευτική οργάνωση, οι οποίες ζούσαν κάπου στη νότια Ελλάδα. Όταν ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα στο οποίο δούλευαν εκεί, απευθύνθηκαν στην Επισκοπή, στην Αθήνα για να ξεκινήσουν ένα καινούριο. Αυτοί τους προέτρεψαν να πάνε στο πιο φτωχό μέρος της Ελλάδας, την Λευκάδα. Έτσι εκείνες ήρθαν εδώ και μετά από λίγο ήρθα κι εγώ. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχαμε έρθει με τον αδερφό μου, είχαμε ταξιδέψει με ένα σιτροέν. Φτάσαμε στη Λευκάδα, στον Άγιο Πέτρο, στις 30 Μαΐου του 1962, το βράδυ.

Πώς ήταν η υποδοχή του κόσμου;

Ήταν πολύ καλή. Είχαν προετοιμάσει το έδαφος οι δύο κοπέλες που είχαν φτάσει ένα περίπου μήνα νωρίτερα, οι οποίες μιλούσαν καλά ελληνικά από τα χρόνια της διαμονής τους στη χώρα. Αυτές μας βοήθησαν στην αρχή να επικοινωνούμε με τους κατοίκους, έκαναν τη μετάφραση. Εγώ βέβαια είχα κάνει κάποια μαθήματα ελληνικών στην Ελβετία αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου. Γι’ αυτό και με το που έφτασα άρχισα την προσπάθεια να μάθω ελληνικά, αν και δυσκολεύτηκα πολύ. Ο κόσμος δεν μιλούσε καμιά άλλη γλώσσα, εκτός από γαλλικά που ήξεραν λίγοι στην πόλη της Λευκάδας. Αγγλικά πάντως δεν μιλούσε κανείς τότε.

Εκείνη την εποχή ο Άγιος Πέτρος ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό, με 2,5- 3 χιλιάδες κατοίκους. Το μεγαλύτερο χωριό ήταν η Καρυά ενώ, όπως θυμάται ο Φριτς, η Βασιλική ήταν μικρή. Στις πρώτες του εντυπώσεις από τη Λευκάδα είναι η επαφή που είχαν οι άνθρωποι με τη φύση.

Φ.Μ.: Μου άρεσε πολύ που οι άνθρωποι ζούσαν τόσο κοντά στη φύση, ήταν τόσο απλοί, φιλικοί. Και δούλευαν σκληρά. Λίγες μέρες αφότου φτάσαμε πήγαμε στο Κομηλιό και στα Χορτάτα. Ήταν η εποχή που μάζευαν το σιτάρι και ήταν μαγευτικά.

Στην αρχή η ομάδα αποτελούταν από αυτούς τους τέσσερις: τις δύο κοπέλες, τον Φριτς και τον αδερφό του, ο οποίος έκατσε ένα χρόνο.

Φ.Μ.: Κι εγώ όταν ήρθα πίστευα ότι θα κάτσω μόνο έναν χρόνο. Μετά είχαμε κανονίσει με έναν φίλο να πάμε στην Ινδία. Τελικά, όμως, μου άρεσε εδώ. Γνώρισα και μια κοπέλα από την Ελβετία, τη Θοδώρα. Είχε έρθει με ένα πρόγραμμα τριών εβδομάδων για διάνοιξη δρόμων. Γνωριστήκαμε, τελικά έμεινε κι εκείνη εδώ και μετά από λίγο καιρό παντρευτήκαμε. Νομίζω ότι και αυτό συνέβαλε στο να κάτσω τόσα χρόνια.



Πώς ήταν η καθημερινή σας ζωή εδώ;

Σκοπός της παρουσίας μας εδώ ήταν να βοηθήσουμε τους ανθρώπους στα χωριά. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να κάτσουμε σε ένα χωριό, να δούμε τις ανάγκες που έχει ο κόσμος και αναλόγως μετά να πράξουμε. Στην αρχή μείναμε στον Άγιο Πέτρο και μετά εγκατασταθήκαμε στο Νικολή. Είχαμε κάποια χρήματα από την οργάνωση, τα οποία αξιοποιήσαμε για να ξεκινήσουμε εργασίες αγροτικές αλλά και υποδομών. Ας πούμε φτιάξαμε δεξαμενές για να μαζεύεται το νερό και να μπορούμε να ποτίζουμε τις καλλιέργειες. Έπειτα βοηθήσαμε να φυτέψουν ελιές. Υπήρχαν μόνο λίγες στα χωριά και μαζί με τη γεωργική υπηρεσία που είχε τα γραφεία της εδώ κοντά φέραμε από το φυτώριο κεντρομάδες, μικρές ελιές. Εμείς βάλαμε τα λεφτά για να αγοραστούν τότε οι ελιές και κάποια στιγμή μας τα έδωσε πίσω η γεωργική υπηρεσία.

Η ζωή στο χωριό ήταν πολύ διαφορετική από σήμερα. Στα σπίτια δεν υπήρχε ούτε ρεύμα ούτε νερό. Ο κόσμος πήγαινε στις πηγές για νερό, το κουβάλαγε είτε με γαϊδούρια είτε στο κεφάλι. Θυμάμαι υπήρχε μόνο ένα τηλέφωνο σε κάθε χωριό. Για να λειτουργήσει έπρεπε πρώτα να πάρουνε το κέντρο στον Άγιο Πέτρο και από τον Άγιο Πέτρο στη Λευκάδα και από τη Λευκάδα στην Αθήνα και από την Αθήνα στην Ελβετία. Μπορούσες να κάτσεις μισή μέρα μέχρι να βγει η γραμμή!

Επίσης, τους άντρες δεν μας αφήνανε να έχουμε γένια γιατί γένια έχουν οι παπάδες! Και οι γυναίκες έπρεπε να φοράνε φούστες μέχρι κάτω τον αστράγαλο και σκούρα ρούχα. Έπρεπε δηλαδή να είμαστε όπως οι Έλληνες.

Με τόση ανέχεια και φτώχεια, ήταν ευτυχισμένοι οι άνθρωποι;

Νομίζω δεν υπέφερε όλος ο κόσμος από φτώχεια, δεν ήταν ότι όλοι δεν είχαν να φάνε. Βέβαια ήταν αρκετοί στην ανέχεια. Και όσα χρήματα έβγαζαν τα “επένδυαν” στη μόρφωση. Εννοώ ότι δεν τα χρησιμοποιούσαν για να βελτιώσουν τη δική τους ζωή αλλά τη ζωή των παιδιών τους. Είχαν πολύ δύσκολη ζωή και είχαν αποφασίσει να κάνουν ό,τι μπορούν για να μη ζήσουν έτσι και τα παιδιά τους. Όταν είχαν κάποια χρήματα έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο. Και αυτό νομίζω ισχύει μέχρι σήμερα: ο κόσμος προσπαθεί περισσότερο για τα παιδιά του, να έχουν αυτά μια καλύτερη ζωή.

Στο φιλμ* σου αναφέρεις ότι οι γυναίκες δούλευαν πιο πολύ από τους άντρες.

Ναι νομίζω αυτό ίσχυε, όχι μόνο τότε εδώ, σε χώρες φτωχές ή αναπτυσσόμενες, αλλά συνολικά στην Ευρώπη. Ακόμα μέχρι σήμερα, οι γυναίκες δεν ασκούν μόνο το επάγγελμά τους, ως επί το πλείστον δουλεύουν και στο σπίτι αφού η μειοψηφία των αντρών βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού. Και τότε οι γυναίκες δούλευαν πολύ και σε σκληρές δουλειές. Από την άλλη, όμως, πρέπει να πούμε ότι η εργασία χωριζόταν, υπήρχε συνεργασία: για παράδειγμα οι γυναίκες έκοβαν το σιτάρι και οι άντρες έφτιαχναν τα δέματα και τα κουβαλούσαν σπίτι.

Τα παιδιά δούλευαν;

Όλα τα παιδιά πήγαιναν σχολείο και κάπου στα 12- 13 ξεκινούσαν να δουλεύουν. Σχολεία άλλωστε υπήρχαν σε όλα τα χωριά, είχε το Νικολή, το Μανάση, τα Χορτάτα. Και είχαν δεκάδες παιδιά.

Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στη ζωή στην ελβετική ύπαιθρο και στα χωριά εδώ;

Ήταν πολύ διαφορετικά, είναι πολύ δύσκολο να συγκρίνεις. Η Ελβετία δεν είχε πόλεμο ενώ επωφελούταν από τους πολέμους γιατί συνεργαζόταν στα κρυφά με τη Γερμανία. Η κυβέρνηση υποστήριζε τους αγρότες και τη δουλειά τους. Υψηλόβαθμη εκπαίδευση έπαιρναν μόνο οι πλουσιότεροι: ακόμα μέχρι σήμερα δεν θεωρείται απαραίτητο να πάει κανείς πανεπιστήμιο, υπάρχει προσανατολισμός προς τεχνικές εργασίες.



Επιστρέφουμε στη δουλειά τους στα χωριά. Η συνέντευξή μας άλλωστε έχει περισσότερο τη μορφή ανοιχτής συζήτησης. Συνεννοούμαστε στα ελληνικά και στα αγγλικά, γιατί αν και καταλαβαίνει πολύ καλά δυσκολεύεται να εκφραστεί με ακρίβεια στη γλώσσα μας. Παρότι δε είναι πολύγλωσσος, μιλά γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά, γλώσσες του Νεπάλ και του Πακιστάν κ.ά., δηλώνει ότι η πιο δύσκολη γλώσσα είναι τα ελληνικά!

Εδώ δουλέψαμε όλο τον καιρό χωρίς μισθό. Από την οργάνωση μας έδιναν όσα χρειαζόμαστε για τη ζωή μας, για φαγητό δηλαδή και για τις βασικές ανάγκες αλλά δεν παίρναμε λεφτά. Μα και τα χρήματα που είχε η οργάνωση για να συνεχίσουμε τη δουλειά εδώ ήταν λίγα. Έτσι μετά τον δεύτερο- τρίτο χρόνο της διαμονής μας, απευθυνθήκαμε στην ελβετική κυβέρνηση. Με τη βοήθεια που πήραμε αρχίσαμε την αναδάσωση, όπως και τα προγράμματα με τα εργόχειρα- χειροτεχνήματα και την ξυλογλυπτική. Οι γυναίκες ήξεραν την τεχνική. Παίρναμε τα σχέδια από τις παλιές καρπέτες, απλοποιήσαμε τη διαδικασία, και φτιάχναμε υφαντά. Επίσης, κάναμε μαθήματα ξυλογλυπτικής, φτιάχναμε χαρτοκόπτες, αρτοσφραγίδες κτλ αλλά και καλάθια από άχυρα. Όλα αυτά τα πουλούσαμε στην Ελβετία, στη Γερμανία και αργότερα εδώ. Τα υφαντά ήταν δουλειά για τις γυναίκες, τα ξυλόγλυπτα για τους άντρες. Αυτές οι εργασίες απέφεραν πολλά χρήματα στα χωριά. Διήρκεσαν μέχρι λίγο μετά τη δικτατορία όταν άρχισε ο μαζικός τουρισμός. Οι τουρίστες δεν ενδιαφέρονταν να τα αγοράσουν.

Μια άλλη σημαντική εργασία στην οποία συμβάλαμε ήταν με τους πανσέδες και τα λαχανάκια Βρυξελλών. Κάποια στιγμή πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα σύντομο πρόγραμμα, στο οποίο συμμετείχε η κόρη ενός πολύ γνωστού καλλιεργητή, ονόματι Ρόγκλι. Εμείς ως ομάδα ψάχναμε εναλλακτικές καλλιέργειες γιατί σκεφτόμασταν ότι μπορεί το σιτάρι να ήταν απαραίτητο για τη ζωή των ντόπιων, για το ψωμί τους κάθε μέρα, αλλά δεν μπορεί να τους αποφέρει χρήματα. Έτσι ψάχναμε κάτι που να μπορούν να καλλιεργούν και μετά να πουλούν ώστε να αγοράσουν επιπλέον φαγητό, ρούχα κτλ. Πλησιάσαμε το κορίτσι και με τη βοήθεια αυτής της εταιρίας ξεκινήσαμε το πρόγραμμα παραγωγής σπόρων. Μετά αντιληφθήκαμε ότι οι πανσέδες μεγαλώνουν καλύτερα στην πεδιάδα της Βασιλικής και τα λάχανα στα ορεινά, στο Νικολή κ.ά. Στέλναμε την παραγωγή στην Ελβετία και η επιχείρηση πλήρωνε τους αγρότες. Ήταν πολλά τα χρήματα που ήρθαν τότε στα χωριά. Δυστυχώς, σταμάτησε η παραγωγή, δεν έχει πολλά χρόνια, καμιά δεκαριά περίπου.

“Ο κόσμος ήθελε να φύγει. Δεν ήταν μόνο η φτώχεια,

οι κοινωνίες ήταν μικρές και κλειστές,

υπήρχαν προβλήματα, γείτονες που δεν μιλούσαν μεταξύ τους.”

Αυτός (ο Ρόγκλι) ήθελε να συνεχίσει αλλά ο κόσμος δεν ήθελε. Οι παλιοί γέρασαν ενώ οι νέοι προτίμησαν να πάνε να δουλέψουν στα ξενοδοχεία. Γιατί και οι καλλιέργειες είναι την ίδια περίοδο, Ιούνιο με Αύγουστο. Η δουλειά αυτή ήταν πάρα πολύ σκληρή και από τότε ο κόσμος δεν ενδιαφερόταν τόσο να τη μάθει. Αυτό το διαπίστωσα καλύτερα μετά που πήγα στο Νεπάλ και στο Πακιστάν. Εκεί ο κόσμος ήθελε πραγματικά να μάθει. Εδώ, τα πρώτα δύο χρόνια τα κάναμε όλα εμείς, εμείς φυτεύαμε, εμείς ποτίζαμε. Βλέπετε τότε όλος ο κόσμος ήθελε να φύγει. Δεν ήταν μόνο η φτώχεια, ήταν που και τα χωριά ήταν πολύ “στενά”, οι κοινωνίες μικρές και κλειστές, υπήρχαν προβλήματα, καβγάδες, γείτονες που δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Ο κόσμος έφευγε για την Αυστραλία, μετά τη Γερμανία, την Ολλανδία και όλη την Ευρώπη. Όσοι όμως έμεναν, μόλις είδαν τα λεφτά που απέφεραν οι καλλιέργειες, άρχισαν να ασχολούνται περισσότερο.

Στο μεταξύ, εμείς είδαμε την απροθυμία που υπήρχε και γύρω στο ’67, φέραμε ένα τρακτέρ να βοηθήσει στις καλλιέργειες στη Βασιλική. Ήταν δωρεά μιας Βρετανικής Εκκλησίας στον αγροτικό συνεταιρισμό. Σαπίζει ακόμα στο Νικολή. (σ.σ.: τελικά το τρακτέρ δεν βρίσκεται πια στο Νικολή, μάλλον έχει πάει για παλιοσίδερα…)

Τέλος, τα χρόνια που ήμασταν εδώ φτιάξαμε δρόμους. Ανοίξαμε αγροτικούς δρόμους για να τους βοηθήσουμε να πηγαίνουν στα κτήματα, στους κάμπους και για να περνάει το τρακτέρ. Στο Νικολή που δεν υπήρχε καλός δρόμος ανοίξαμε έναν για τον Άγιο Πέτρο -εγώ τον έφτιαξα αυτόν, για τον Άγιο Βασίλειο και τον δρόμο που πάει για το Καλαμίτσι, προς τον Σύβρο και προς τον κάμπο της Βασιλικής.



Δεν ήταν όλα ρόδινα…

Μετά έγινε η Χούντα και ο κόσμος σταμάτησε να μιλάει. Πριν το πραξικόπημα στον Άγιο Πέτρο υπήρχαν “πολιτικά καφενεία”. Το κάθε ένα ανήκε σε κάποια παράταξη και κάθε μέρα, ιδιαίτερα το πρωί μέχρι να πάνε στη δουλειά ήταν οι άντρες εκεί, συζητούσαν, φωνάζανε δυνατά. Μετά αυτά σταμάτησαν κατευθείαν. Φοβόντουσαν πάρα πολύ. Έγιναν “εκκαθαρίσεις”, πιάσανε κόσμο από την επόμενη κιόλας μέρα. Το περίεργο, όμως, για εμάς ήταν ότι είχαμε μεγαλύτερες δυσκολίες πριν από τη Χούντα. Μας κυνηγούσαν.

Ποιοι; Η αστυνομία;

Όχι η αστυνομία, μερικοί ντόπιοι, δεν είμαστε σίγουροι ποιοι ήταν. Γιατί εμείς τους βοηθάγαμε όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Φυσικά και τους φτωχούς. Και κάποιοι άρχισαν να λένε για εμάς ότι είμαστε κομμουνιστές.

Και τι εμπόδια σας έφερναν;

Ας πούμε όταν αρχίσαμε τις χειροτεχνίες στο Μανάση. Πήγαν κάποιοι στο Νομάρχη και έκαναν μεγάλη φασαρία. Μετά ήρθε εντολή από τον Νομάρχη ότι πρέπει να φύγουμε σε δέκα μέρες. Όταν είπαμε στο χωριό ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, κατέβηκε κόσμος στο Νομάρχη και τους έπεισαν να μείνουν. Μας βοήθησε και ο Δεσπότης και ο Θανάσης ο Μελάς, ο δάσκαλος και έτσι μείναμε. Ή τη δεύτερη χρονιά που ήμασταν εδώ, ήρθε μια κοπέλα σε ένα πρόγραμμα, μια Γαλλίδα αρχαιολόγος. Είδε την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στο Νικολή που ήταν σε κακή κατάσταση, επικοινώνησε με τον δεσπότη και συνεννοήθηκαν να γίνει αναπαλαίωση. Ξεκίνησε εκείνη τη δουλειά αλλά κάποιοι ρουφιάνοι από το χωριό, αυτοί ξέρουμε ποιοι ήταν, άρχισαν να λένε ότι εμείς είμαστε αρχαιοκάπηλοι και ότι για αυτό ήρθαμε για να κλέψουμε. Έγιναν φασαρίες και τελικά σταμάτησε το έργο.

“Πριν τη Χούντα, μερικοί ντόπιοι μας κυνηγούσαν.

Έλεγαν ότι είμαστε κομμουνιστές γιατί τους βοηθούσαμε όλους,

και τους φτωχούς .”

Όταν το 1972 τελείωσε το πρόγραμμα στη Λευκάδα, ο Φριτς έφυγε για νέους τόπους. Όπως μας λέει, ήθελε να δει πώς γίνεται η δουλειά σε άλλα μέρη, αφού εδώ υπήρχαν μεγάλες δυσκολίες λόγω της απροθυμίας του κόσμου να ασχοληθεί σοβαρά με τον πρωτογενή τομέα. Ήταν πια 35 χρονών και είχε ήδη τρία παιδιά. Ο Χριστόφορος, ο πρωτότοκος, γεννήθηκε στο νοσοκομείο της Λευκάδας, το δεύτερο παιδί στην Αθήνα και το τρίτο στην Ελβετία. “Ήρθα εδώ και έκανα τη φαμίλια μου” λέει γελώντας. Έμεναν στο Νικολή, σε ένα μικρό αλλά πολύ ωραίο σπίτι, όπως θυμάται. Το μισό χρόνο, από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, κοιμόντουσαν κάτω από τον ουρανό, σε μια μικρή κατασκευή με σανίδες που είχαν φτιάξει σε μια μουριά έξω από το σπίτι. Χωρίς τις ανέσεις που έχουμε συνηθίσει, ο Φριτς θα πει ότι όχι μόνο δεν ήταν δύσκολο να μεγαλώσει τα παιδιά του στο Νικολή αλλά “ήταν υπέροχο”…

Μετά πήγαμε με την οικογένεια στο Νεπάλ -πολύ ωραίο μέρος το Νεπάλ. Εκεί μείναμε πέντε χρόνια, με ένα πρόγραμμα όχι της οργάνωσης πια αλλά της ελβετικής κυβέρνησης. Η ζωή ήταν πολύ διαφορετική, ας πούμε εκεί δεν υπήρχαν καθόλου δρόμοι, για να δουλέψουμε έπρεπε να πάμε με τα πόδια. Επίσης, εδώ οι κοινωνίες είναι κλειστές, ενώ στο Νεπάλ είναι πολύ ανοιχτές. Στο ίδιο χωριό μένουν άνθρωποι από διαφορετικές φυλές που μιλάνε διαφορετικές γλώσσες. Καταλάβαινες από την εμφάνιση ποιος ανήκει πού. Ζούσαν, όμως, πολλά χρόνια μαζί και δεν είχαν προβλήματα, στο βαθμό που δεν ενοχλεί ο ένας τον άλλο δεν υπάρχει κανένα θέμα. Και εμείς εκεί μπορούσαμε να φοράμε ό,τι θέλαμε.

Από το Νεπάλ φύγαμε το 1978. Γύρισα στην Ελβετία για ένα διάστημα και παντρεύτηκα για δεύτερη φορά. Η δεύτερη γυναίκα μου είναι από το Θιβέτ. Ήρθαμε ξανά στην Ελλάδα για μισό χρόνο να βοηθήσουμε με τις χειροτεχνίες και μετά, το 1982, πήγαμε στο Πακιστάν, όπου κάτσαμε πέντε χρόνια. Το 1987 φύγαμε από το Πακιστάν και κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι στην Κίνα, με τη νέα μου οικογένεια -είχα ήδη κάνει άλλο δύο παιδιά.

Η σχέση του με τη φωτογραφία

Η μητέρα μου ενδιαφερόταν για τη φωτογραφία και ένας γείτονάς μας της έδωσε μία πολύ παλιά κάμερα που είχε. Έτσι τραβούσα φωτογραφίες από όταν ήμουν πολύ μικρός. Μετά, στη Γενεύη αγόρασα δική μου φωτογραφική, την πήρα μαζί μου και στο Ισραήλ και μετά όταν ήρθα εδώ. Από πολύ νωρίς μου άρεσε αλλά πίστευα ότι είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω ως επάγγελμα.
Μετά, όμως, που τέλειωσα και από το Πακιστάν, άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα κάνω. Είχα φτάσει 50 χρονών, ήθελα να γυρίσω στην Ελβετία αλλά ήταν δύσκολο να ασκήσω το επάγγελμά μου εκεί ενώ σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να πάω σε κάποιο γραφείο. Σκέφτηκα, λοιπόν, να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα και έτσι έγινα φωτογράφος. Έκανα ταξίδια, αποστολές, πήγα στη Βοσνία και το Κόσοβο, στο τέλος του πολέμου.

Στη Λευκάδα τη φωτογραφική την είχα για χόμπι αλλά και γιατί έπρεπε να καταγράφουμε τη δουλειά που κάνουμε ώστε να στέλνουμε τις αναφορές μας στην οργάνωση. Στα χωριά με φωνάζανε “ο Ρίκος με τη φωτογραφική!” Δεν το ήξεραν ότι τους έβγαζα φωτογραφίες για να βγαίνουν φυσικές. Άμα ξέρει ο άλλος ότι τον τραβά στήνεται, σφίγγεται και δεν βγαίνουν καλές. Έτσι εγώ πήγαινα κρυφά. Αυτοί με αφήνανε γιατί ζούσα τόσο καιρό μαζί τους και με εμπιστευόντουσαν. Μετά από λίγο καιρό μάλιστα μου ζήτησαν από την οργάνωση να κάνω και ένα μικρό φιλμ για το πρόγραμμα. Το πρώτο που έκανα μου άρεσε περισσότερο, έχει όμως χαθεί. Τότε δεν κάναμε αντίγραφα, ίσως να βρίσκεται κάπου, ποιος ξέρει.

Πώς τις εμφανίζατε;

Υπήρχαν κάποιοι φωτογράφοι στη Λευκάδα όπου εμφανίζαμε τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Άλλες έβγαιναν καλύτερες, άλλες όχι και τόσο καλές. Εμείς είχαμε τη δυνατότητα να τραβάμε και έγχρωμες αλλά αυτές τις στέλναμε για εμφάνιση στην Ελβετία.

Συνέχισε τα ταξίδια, σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Γύρισε την αμερικάνικη ήπειρο, σε 23 μήνες πήγε σε 23 χώρες, από την Αργεντινή μέχρι τον Καναδά! Όλα αυτά τα χρόνια ερχόντουσαν και στη Λευκάδα, με τη δεύτερη οικογένειά του. Όπως και στα άλλα μέρη όπου είχε εργαστεί. Μας λέει μάλιστα ότι το Νεπάλ άλλαξε ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι ο τόπος εδώ. Στο Πακιστάν χειροτέρευσαν πολύ τα πράγματα. Του αρέσει που η Λευκάδα έχει γίνει καταπράσινη, θλίβεται όμως από την εγκατάλειψη των χωριών και της αγροτικής ζωής.



“Η συνεργασία όλων των ανθρώπων

είναι ζήτημα επιβίωσης”

Γιατί, λοιπόν, ένας νέος άνθρωπος να φύγει από τον τόπο του για να έρθει στη Λευκάδα;

Είναι δύσκολο να απαντήσω. Ήταν διαφορετικοί καιροί, ήταν άλλο το κλίμα στην Ευρώπη τότε, τα χρόνια μετά τον πόλεμο. Οι νέοι πιστεύαμε ότι όλες οι χώρες μπορούν να αναπτυχθούν, οι άνθρωποι να ζουν χωρίς τόσες δυσκολίες. Είχα και ιδεολογικό σκοπό, με την έννοια ότι είχα χριστιανικές αναφορές και πίστευα ότι πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Στην πραγματικότητα δεν είμαι χριστιανός, δεν πιστεύω στην Εκκλησία ή στο Θεό, όπως παρουσιάζεται. Στον Θεό πιστεύω αλλά με δικό μου τρόπο, διαφορετικό. Ακόμη δε μέχρι σήμερα, πιστεύω σε έναν άλλο κόσμο. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για τα χρήματα, να γίνουν πλούσιοι, να έχουν περισσότερα. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να επιβιώσουμε έτσι, είμαστε πάρα πολλοί σε αυτή τη γη, είναι ανάγκη να δουλέψουμε μαζί, να συνεργαζόμαστε. Αλλά βλέπεις οι επιχειρήσεις παγκοσμίως συνεργάζονται μεταξύ τους και γίνονται όλο και πιο πλούσιοι. Οι άνθρωποι είμαστε διαιρεμένοι. Δεν μπορούμε να επιβιώσουμε έτσι.

Κλείνοντας τον ρωτάμε αν αγαπάει τη Λευκάδα: “Ναι βέβαια την αγαπάω”, λέει και συμπληρώνει γελώντας ότι πιστεύει σε προηγούμενες ζωές και ότι ίσως κάποτε να είχε γεννηθεί εδώ! Έχει, όμως, μεγάλο παράπονο που δεν έχει βρεθεί ένας χώρος να φιλοξενηθεί το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που έχει στη διάθεσή του.

Θα έπρεπε να υπάρχει ένας χώρος, εγώ ήθελα πολύ και είχαμε κάνει μια προσπάθεια πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Είχαμε βρει μέχρι και το σπίτι, ένα ωραίο, παλιό σπίτι στον Άγιο Πέτρο. Δεν ξέρω, όμως, γιατί δεν έγινε. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου, πρέπει να το αναλάβουν οι ντόπιοι. Αν μπορείτε κάτι να κάνετε γιατί έχω πολλά ντοκουμέντα και δεν ξέρω τι να τα κάνω.



* Το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε στην ARTηρία, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Fagotto, έκθεση φωτογραφίες του Φ.Μ. στο πλαίσιο της οποίας προβλήθηκε το μισάωρο φιλμ του από τη Λευκάδα της δεκαετίας του ’60. Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορούν δύο λευκώματά του με φωτογραφίες από τη Λευκάδα εκείνης της εποχής.

Τη συνέντευξη πήραν η Δάφνη Σφέτσα και ο Νίκος Καββαδάς.

http://www.mylefkada.gr/

Λευκαδίτες Πάτρας Χορευτικό Τμήμα



19 ώρες ·



Το Χορευτικό Τμήμα του Συλλόγου Λευκαδίων Πάτρας σας καλεί στα μαθήματα χορού, κάθε Κυριακή απόγευμα 18:00-19:30 στα γραφεία του Συλλόγου!
Ελάτε με τους φίλους σας να γνωριστούμε και να χορέψουμε!

Lefkas Trail Run 2015: Κάτι πολύ όμορφο γεννιέται στο Ιόνιο! 13 Οκτωβρίου 2015

Προπαρουσίαση του αγώνα από το Advendure.com

Η Λευκάδα έχει πανέμορφες παραλίες. Πόρτο Κατσίκι, Εγκρεμνοί, Κάθισμα και άλλες πολλές και εντυπωσιακές που γεμίζουν κόσμο κάθε καλοκαίρι. Είναι επίσης ένας παράδεισος για τους λάτρεις των θαλάσσιων σπορ, όπως το Kitesurfing, το Windsurf, οι καταδύσεις, το θαλάσσιο σκι, αλλά και άλλων extreme σπορ όπως το παραπέντε. Ταυτόχρονα όμως η Λευκάδα διαθέτει μεγάλο πολιτισμό και ιστορία η οποία χάνεται στα βάθη των χρόνων. Κατοικείται από την αρχαιότητα, με τους ανθρώπους που έζησαν και μόχθησαν πάνω σε αυτό το όμορφο νησί του Ιονίου να χρησιμοποιούν ένα ευρύ δίκτυο μονοπατιών για τις μετακινήσεις τους. Πάνω σε κάποια από αυτά τα μονοπάτια που διασχίζουν τον ορεινό όγκο πάνω από το λιμάνι της Νικιάνας, σχεδιάστηκε και πραγματοποιείται το Lefkas Trail Run2015. Το Advendure επισκέφτηκε το νησί, ξεναγήθηκε στα μονοπάτια του αγώνα, συζήτησε με τους ανθρώπους που τον οργανώνουν και σας παρουσιάζει σήμερα όλες τις πληροφορίες που θα ήθελε να έχει ένας αθλητής που θα θελήσει να τρέξει τον αγώνα στις25 Οκτωβρίου.

Φθάνοντας στην σύγχρονη εποχή, τα μονοπάτια που χρησιμοποιεί ο αγώνας χαράχτηκαν και διατηρήθηκαν έτσι ώστε να κατεβαίνουν οι κάτοικοι των ορεινών οικισμών Αλεξάνδρου και Κολυβάτων στα χωράφια τους στα πεδινά. Ήταν μέρος ενός δικτύου μονοπατιών που απλωνόταν σε ολόκληρο σχεδόν το νησί. Όταν οι οικισμοί αυτοί εγκαταλείφθηκαν και οι κάτοικοι μετακόμισαν προς τα πεδινά – δίπλα στην θάλασσα – και έφτιαξαν τους οικισμούς Νικιάνα και Επίσκοπο, τα συγκεκριμένα μονοπάτια συνέχισαν να χρησιμοποιούνται από βοσκούς για να πηγαίνουν στα ζώα τους στα ορεινά. Με την πάροδο των χρόνων όμως έκλεισαν από την επεκτατική δύναμη της φύσης, αφού τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια με τη διάνοιξη των δρόμων, σταμάτησαν πλέον να χρησιμοποιούνται.



Όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές στο Advendure, ένας αγώνας ορεινού τρεξίματος δεν είναι απλά ένα αθλητικό γεγονός. Αφορά και τον πολιτισμό, αφού η διάνοιξη και η συντήρηση παλαιών μονοπατιών που χάθηκαν στην λήθη του χρόνου δίνει σε όλους – αθλητές, περιπατητές, κατοίκους της περιοχής – την δυνατότητα ενός “ταξιδιού στον χρόνο” και μιας περιήγησης μέσα στην φύση, σε μονοπάτια, αγροτικούς δρόμους, παραδοσιακούς οικισμούς, ιστορικά μνημεία και παλαιά μοναστήρια. Ο Αντρέας, ο Γιώργος, ο Χάρης, ο Δημήτρης, ο Σύλλογος Επαγγελματιών και Προστασίας Περιβάλλοντος Νικιάνας – Λευκάδας και ο Ορειβατικός της Πρέβεζας, έκαναν όπως διαπιστώσαμε αυτό ακριβώς που περιγράψαμε. Ανακάλυψαν, διάνοιξαν, συντήρησαν και σηματοδότησαν τα παλιά μονοπάτια της ευρύτερης περιοχής της Νικιάνας και μας προσφέρουν την δυνατότητα να τα χαρούμε μέσα από τον αγώνα που διοργανώνουν.

Όταν ο υπογράφων βρέθηκε μαζί με την Άντζυ Τερζή για την πρώτη συνάντηση στην Λευκάδα με την ομάδα που βρίσκεται πίσω από το Lefkas Trail Run, αυτό που αμέσως σκεφτήκαμε καθώς προχωρούσε η συζήτηση είναι ότι απέναντί μας βρίσκονταν άνθρωποι που είχαν μεγάλο πάθος, αγάπη και μεράκι, τόσο για το άθλημα μας, όσο και για την ανάδειξη των μονοπατιών και της ομορφιάς που διαθέτει η περιοχή που θα πραγματοποιηθεί ο αγώνας. Αυτό επιβεβαιώθηκε με τον καλύτερο τρόπο την επόμενη μέρα που όλοι μαζί κάναμε την διαδρομή του αγώνα.



Πολύ πράσινο και μεγάλη εναλλαγή στα τοπία και στα μονοπάτια είναι το κύριο χαρακτηριστικό της διαδρομής του Lefkas Trail Run. Ουσιαστικά το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής κινείται στο όρος των Σκάρων, που δεσπόζει πάνω από την Νικιάνα και αποτελεί το ομηρικό “Νήιον” σύμφωνα με τον μεγάλο Γερμανό αρχαιολόγο Dörpfeld. Το δάσος που βρίσκεται στην κορυφή του βουνού αποτελείται από ένα μοναδικό είδος βελανιδιάς (ρουπάκι), που αυτοφυώς αναπαράγεται εκατοντάδες χρόνια τώρα και έγινε από νωρίς αντικείμενο έρευνας ξένων επιστημόνων. Τεράστιες σε μέγεθος βελανιδιές που δεσπόζουν σε κάποια σημεία της διαδρομής.

Η πρώτη μεγάλη έκπληξη ήταν η απίστευτη βλάστηση που συναντήσαμε μετά το 6οχιλιόμετρο της διαδρομής, στο πανέμορφο μονοπάτι που ενώνει τον Σκάρο με τα Κολυβάτα, η οποία θύμιζε τα χρώματα των δασών της Ροδόπης με τις κιτρινοκόκκινες αποχρώσεις των πλατύφυλλων δέντρων. Καθώς προχωρήσαμε σε αυτό το μονοπάτι, “πέσαμε” λίγο αργότερα πάνω σε γιγάντιες βελανιδιές, που και αυτές έδιναν μια άγρια ομορφιά στο τοπίο.



Πανέμορφο μονοπάτι, μέσα σε πυκνή βλάστηση, αλλά και με σημεία με απόκοσμους σχηματισμούς βράχων και γεωλογικών στρωμάτων στις πλαγιές, είναι κατόπιν αυτό που οδηγεί στην Κολυβιάτικη βρύση, ενώ η πραγματική αποκάλυψη έρχεται λίγα χιλιόμετρα αργότερα στο μοναδικό “θολωτό” μονοπάτι που οδηγεί στην κόκκινη εκκλησιά. Πάνω από ένα χιλιόμετρο χωμάτινο, σχεδόν επίπεδο μονοπάτι, που κινείται μέσα σε ένα πεπλεγμένο τούνελ από πυκνά δέντρα, με την οροφή του να βρίσκεται μόλις 2.5-3 μέτρα πάνω από το έδαφος και μεγάλους βράχους διάσπαρτους γεμάτους πράσινα βρύα από την υγρασία. Το σημείο αυτό είναι όντως από τα εντυπωσιακότερα που θα συναντήσουν οι αθλητές που θα τρέξουν στο Lefkas Trail Run.



Εκτός όμως από την φύση που θα συναντήσουν οι αθλητές στην διαδρομή του αγώνα, υπάρχουν σημεία που πραγματικά η θέα κόβει την ανάσα. Στο 15ο χιλιόμετρο της διαδρομής ο αθλητής φτάνει σε μια βουνοκορφή που του δίνει την δυνατότητα να “χαθεί” το μάτι του στην άπλετη θέα που προσφέρουν τα “Πριγκηπονήσια του Ιονίου”, το Μεγανήσι, ο Σκορπιός, ο Κάλαμος, η Καστός, η Άτοκος αλλά και μακρύτερα η Κεφαλονιά, η Ιθάκη και τα παράλια της Αιτωλοακαρνανίας. Το ίδιο απαράμιλλη είναι η θέα όταν μόλις 2.5 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό φτάσει ο αθλητής στο σημείο που αρχίζει η κάθοδος από το βουνό των Σκάρων προς τον τερματισμό, μόνο που εδώ δεσπόζει χαμηλά ο οικισμός της Νικιάνας, αριστερά μακριά η πόλη της Λευκάδας, απέναντι η Αιτωλοακαρνανία και το γαλάζιο του Ιονίου. Ενδιάμεσα, οι αθλητές θα περάσουν από ιστορικά εξωκλήσια και νερόμυλους συμπληρώνοντας μια όμορφη διαδρομή 23 χιλιομέτρων, υψηλής αισθητικής αξίας.



Σε τεχνικό επίπεδο θα λέγαμε ότι η διαδρομή έχει μεγάλη ποικιλομορφία εδαφών. Τα πρώτα 2.5 χιλιόμετρα της ανόδου (που τα ίδια θα τα συναντήσει ο αθλητής και στην κάθοδο στο τέλος του αγώνα, μιας και η διαδρομή έχει ένα σχήμα τηγανιού με το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι κοινά και το ενδιάμεσο να κάνει έναν μεγάλο κύκλο σχεδόν 17 χιλιομέτρων) είναι πολύ τεχνικά με φυτεμένη πέτρα. Θυμίζει έντονα την τελευταία κάθοδο προς την Αμφίκλεια στο Μονοπάτι Παρνασσού. Θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσοχή λοιπόν, ιδιαίτερα στην τελευταία κατάβαση που η κούραση θα είναι έντονη και τα πόδια βαριά. Πολύ τεχνικό πεδίο υπάρχει και σε μικρότερου μήκους σημεία της διαδρομής, αλλά χωρίς μεγάλες κλίσεις. Το υπόλοιπο μονοπάτι είναι πολύ βατό και μπορεί κάποιος να το τρέξει με ταχύτητα αν έχει δυνάμεις. Η διαδρομή έχει συνεχή σκαμπανεβάσματα με δυο μεγάλες αναβάσεις στην αρχή και το μέσο του αγώνα, έχοντας το σχήμα της “διπλής καμπούρας”. Υπάρχουν και χωματόδρομοι που θα ξεκουράσουν τον αθλητή και θα δώσουν την δυνατότητα για ελεύθερο απροβλημάτιστο τρέξιμο.



Επτά σταθμοί τροφοδοσίας θα καλύψουν τις ανάγκες των αθλητών, κατανεμημένοι όχι με βάση τις χιλιομετρικές αποστάσεις αλλά την ανάγκη του αθλητή σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής, ενώ η σηματοδότηση θα είναι πυκνή και σαφής όπως μπορέσαμε να διαπιστώσουμε αφού ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη κατά την χρονική στιγμή της επίσκεψής μας. Σε γενικές γραμμές το Lefkas Trail Run έχει μονοπάτια για όλα τα γούστα και θα φανεί πιστεύουμε απαιτητικό και μια δυνατή εμπειρία σε πολλούς αθλητές. Στο μέλλον βέβαια, όπως μας ανέλυσαν τα παιδιά της διοργάνωσης, υπάρχει στα σκαριά μεγαλύτερο project στο επίπεδο ορεινού μαραθωνίου το οποίο θα περνάει και από ψηλότερα εντυπωσιακά σημεία όπως το οροπέδιο της Εγκλουβής!

Το Lefkas Trail Run 2015 που διοργανώνεται από τον Σύλλογο Επαγγελματιών και Προστασίας Περιβάλλοντος Νικιάνας – Λευκάδας σε συνεργασία με τον Αθλητικό Σύλλογο Λευκάδας «ΦΙΛΑΝΔΡΟΣ», θα πραγματοποιηθεί στις 25 Οκτωβρίου 2015 και περιλαμβάνει 2 αγώνες, με μήκος 5 χιλιόμετρα (ώρα εκκίνησης 10:15) και 23 χιλιόμετρα (ώρα εκκίνησης 10:00). H θετική υψομετρική του αγώνα των 23 χιλιομέτρων είναι περίπου 1.300 μέτρα, ενώ την αναλυτική προκήρυξη μπορείτε να την διαβάσετε εδώ. Οι εγγραφές είναι ανοιχτές και θα διαρκέσουν μέχρι τις 19 Οκτωβρίου. Στο τέλος του άρθρου μπορείτε να πάρετε μια γεύση της διαδρομής μέσα από το gallery των φωτογραφιών που τραβήξαμε κατά την επίσκεψη μας στην Λευκάδα.



Είναι μια πολύ όμορφη πρόταση για να τρέξει ο αθλητής κάθε επιπέδου μια πανέμορφη διαδρομή, να νιώσει συγκινήσεις, να επιβραβεύσει την μεγάλη προσπάθεια των ανθρώπων που έκαναν σημαντική δουλειά ανοίγοντας ένα “παράθυρο στο παρελθόν” μέσα από την διάνοιξη και συντήρηση παλιών μονοπατιών και κυρίως να διασκεδάσουν κάνοντας το χόμπι τους στο πανέμορφο νησί του Ιονίου.

Το Advendure θα είναι εκεί συμμετέχοντας στον αγώνα και θα σας μεταφέρει με αρθρογραφία και πλούσιο φωτογραφικό υλικό την ατμόσφαιρα της διοργάνωσης αλλά και το πως εξελίχτηκε συνολικά το αγωνιστικό διήμερο στην όμορφη Λευκάδα.

Δημήτρης Τρουπής

Photo ©: Angie Terzi- Advendure

Αποτελέσματα 1ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού


2ο Βραβείο: Θεόδωρος Σίδερης («Αθανίτης») με το ποίημα Στο ακρωτήριο

Ο Θεόδωρος Σίδερης είναι μέλος του Συλλόγου Λευκαδίων Πάτρας .Θερμά Συγχαρητήρια Θόδωρε και σανότερα !!




ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΔΗΜΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑΣ

Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Λευκάδας και η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, προκήρυξαν για το 2015 τον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης, με θέμα: «Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί». (Martin Luther King, 1929-1968)

Στόχος του ποιητικού διαγωνισμού ήταν η κατάθεση ελάχιστης αντιπροσφοράς στην ποιητικότητα της λευκαδίτικης φύσης και στην πηγαία ποιητική δημιουργία-λαϊκή και λόγια- που διαχρονικά χαρακτηρίζει τους κατοίκους του νησιού. Η συνάντηση στον τόπο μας δημιουργών που διακονούν την ποίηση και η μεταξύ τους ευγενική άμιλλα είναι, πιστεύουμε, μια πράξη που προάγει την ομορφιά της τέχνης και μετατρέπει το συναίσθημα του ποιητή σε πράξη ανθρωπιάς για όλους.

Τα μέλη της κριτικής επιτροπής αποτελούσαν οι:

Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού, Διδάκτωρ Φιλολογίας, Πρόεδρος Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας
Μαργαρίτα Φρονιμάδη-Ματάτση, Αρχιτέκτων, Ποιήτρια, Αντιπρόεδρος Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Γιάννης Παπαοικονόμου, Συγγραφέας, Γεν. Γραμματέας Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Αντώνης Φωστιέρης, Ποιητής, Εκδότης και Διευθυντής του Λογοτεχνικού Περιοδικού «Η Λέξη»
Σπύρος Λ. Βρεττός, Ποιητής

Ευχαριστούμε θερμά την επιτροπή κρίσης για τη σοβαρότητα και την ποιότητα του έργου της αποτίμησης των συμμετοχών και προσβλέπουμε σε μια διαρκέστερη συνεργασία.

Συγχαίρουμε θερμά τους διακριθέντες και ευχαριστούμε όλους και όλες που μας τίμησαν με τη συμμετοχή τους στον διαγωνισμό. Και καθώς θα αποτελέσει στο εξής ετήσιο θεσμό, προσδοκούμε μια συνεχή και ολοένα αυξανόμενη συμμετοχή.

Αποτελέσματα του Διαγωνισμού

1ο Βραβείο: Παναγιώτης Κουμπούρας («Φωτεινός») με το ποίημα Αστερισμός της αγάπης
2ο Βραβείο: Θεόδωρος Σίδερης («Αθανίτης») με το ποίημα Στο ακρωτήριο
3ο Βραβείο: Ελένη Αντωνίου-Κωνσταντίνου («Λαμπηδόνα») με το ποίημα Και το σκοτάδι υποτάχτηκε στο φως
1ος Έπαινος: Κώστας Σώκος («Ωρίων») με το ποίημα Αγάπη και φως
2ος Έπαινος: Καλλιόπη Δημητροπούλου («Καλυψώ») με το ποίημα Φωτός και αγάπης στέμμα
3ος Έπαινος: Γεώργιος Μπίμης («Πλούταρχος») με το ποίημα Αλώβητο μίσος

Η τελετή απονομής των βραβείων θα πραγματοποιηθεί εντός του Νοεμβρίου στη Λευκάδα.

Με επόμενη ανακοίνωση θα σας πληροφορήσουμε για τον ακριβή χρόνο πραγματοποίησης της τελετής.

Η Οργανωτική Επιτροπή!

Απάντηση του Ν. Λυγερού για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας


ttp://politiki-philologiki.blogspot.gr/


5 Νοε 2015h

Όταν δεν ξέρεις για τη γενοκτονία - Απάντηση του Ν. Λυγερού για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας /Συνέντευξη




Απάντηση του Ν. Λυγερού για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας
Όταν δεν ξέρεις για τη γενοκτονία Ν. Λυγερός
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Ενότητες

1. Απάντηση του Ν. Λυγερού για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας. Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην ΕΡΤ3-Μακεδονίας με τη Λ. Κεσίδου, 5/11/2015
2. Όταν δεν ξέρεις για τη γενοκτονία (Η απάντηση του Δρ. Νίκου Λυγερού στον αρνητή της γενοκτονίας των Ποντίων)
3. Η δήλωση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, στον Νίκο Χατζηνικολάου.
4. Ανοικτή επιστολή προς τον υπουργό Παιδείας από τον ΔΡ Αντώνη Παυλίδη, Πρόεδρο Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών & Πρόεδρος Δικτύου Αναγνώρισης Γενοκτονιών.
5. Ο ΥΠ' ΑΡΙΘ.2193 ΝΟΜΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
6. Τί προβλέπει ο αντιρατσιστικός νόμος για τον αρνητή της γενοκτονίας (Ολόκληρη η ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ)
7. Η ιστορία - Ν. Λυγερός (ποίημα/μήνυμα)



1. Απάντηση του Ν. Λυγερού για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας.
Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στην ΕΡΤ3-Μακεδονίας με τη Λ. Κεσίδου, 5/11/2015


2. Όταν δεν ξέρεις για τη γενοκτονία - Ν. Λυγερός

Όταν δεν ξέρεις τίποτα για την έννοια της γενοκτονίας, δεν είναι ανάγκη να παίζεις παράσταση του γνώστη.

Όταν λες ότι η γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι γενοκτονία όχι μόνο είσαι αντισυνταγματικός, αφού η Ελλάδα την έχει αναγνωρίσει επίσημα από το 1994 αλλά επίσης αποδεικνύεις ότι είτε δεν είσαι ενημερωμένος για όλες τις αναγνωρίσεις που έγιναν από ξένες χώρες είτε εσκεμμένα είσαι της άρνησης της γενοκτονίας και τότε λόγω του Νόμου για την ποινικοποίηση, μπορείς να κατηγορηθείς και να καταδικαστείς.


Όταν ο Lemkin επινόησε τον όρο γενοκτονία, ο οποίος έγινε αποδεκτός από τα Ηνωμένα Έθνη με τη Χάρτα του 1948, χρησιμοποίησε ως παράδειγμα επεξήγησης τις περιπτώσεις των Ποντίων και των Αρμενίων.

Δηλαδή η έννοια της γενοκτονίας με την πιο επιστημονική της προσέγγιση βασίστηκε στο παράδειγμα της γενοκτονίας των Ποντίων.

Το 2006 το Ευρωκοινοβούλιο την αναγνώρισε ως έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας μαζί με το παράδειγμα των Ασσυριο-Χαλδαίων και των Αρμενίων.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έχει αναγνωριστεί από την Κύπρο, την Σουηδία και την Αρμενία ως χώρες αλλά και από πολιτείες της Αμερικής και της Αυστραλίας.

Όλοι αυτοί οι ξένοι δεν ξέρουν τι σημαίνει επιστημονική κατάρτιση και προσέγγιση;
Όλοι αυτοί έχουν χειραγωγηθεί από τους Πόντιους;

Για να είμαστε λοιπόν σοβαροί, επειδή έχουν γίνει και επιστημονικά συνέδρια και σε παγκόσμιο επίπεδο μάλιστα αλλά και στη συνέχεια έχει περάσει η νομοθεσία και της αναγνώρισης και της ποινικοποίησης, είναι απλώς απαράδεκτο να πρέπει να ακούμε πολιτικό πρόσωπο της Ελλάδας να αμφισβητεί τα αυτονόητα για τα ελληνικά δεδομένα.

Και αυτές οι δηλώσεις αποτελούν ύβρεις για όλα τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

21976) Όταν δεν ξέρεις για τη γενοκτονία. Perfection 16 10 11/2015. En. When you don't know about the genocide.



2. Η δήλωση του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, στον Νίκο Χατζηνικολάου.


♪♫ ★ Βίντεο: «Πριν από χρόνια ως δημοσιογράφος, έκανα τη δήλωση, συμμεριζόμενος απόψεις πολλών ιστορικών και πολλών διεθνολόγων. Κάναμε διάκριση ανάμεσα στην εθνοκάθαρση την αιματηρή και το φαινόμενο της γενοκτονίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το αίμα, τον πόνο, όσα έχουν υποστεί οι Πόντιοι, από τη θηριωδία των Τούρκων. Αυτό είναι άλλο πράγμα και άλλο πράγμα η γενοκτονία με αυστηρή επιστημονική έννοια», δήλωσε ο υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης, στον Νίκο Χατζηνικολάου και «στον ενικό».





6:06

Νίκος Φίλης: ANΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΩΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ




3. Ανοικτή επιστολή προς τον υπουργό Παιδείας από τον ΔΡ Αντώνη Παυλίδη, Πρόεδρο Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών & Πρόεδρος Δικτύου Αναγνώρισης Γενοκτονιών.


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ


Κύριε Υπουργέ


Όταν κάποιος έχει πλήρη άγνοια της έννοιας και του περιεχομένου της Γενοκτονίας, δεν είναι ανάγκη να παριστάνει τον παντογνώστη, ειδικά αν είναι υπουργός Παιδείας. Όταν δηλώνει ότι η Γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι Γενοκτονία, δεν είναι μόνο αντισυνταγματικός, αφού η Ελλάδα την έχει αναγνωρίσει επίσημα από το 1994, αλλά ακόμη αποδεικνύει ότι είτε δεν είναι ενημερωμένος για όλες τις αναγνωρίσεις που έγιναν από ξένες χώρες, είτε εσκεμμένα είναι αρνητής της Γενοκτονίας και τότε λόγω του Νόμου για την ποινικοποίηση, μπορεί να κατηγορηθεί και να καταδικαστεί.


Όταν ο μέγας ανθρωπιστής Rafael Lemkin επινόησε τον όρο «Γενοκτονία», ο οποίος έγινε αποδεκτός από τα Ηνωμένα Έθνη με το σχετικό ψήφισμα του 1948, χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τις περιπτώσεις των Ποντίων και των Αρμενίων. Δηλαδή η έννοια της Γενοκτονίας με την πιο επιστημονική της προσέγγιση βασίστηκε στο παράδειγμα της Γενοκτονίας των Ποντίων. Το 2006 το Ευρωκοινοβούλιο την αναγνώρισε ως έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας μαζί με το παράδειγμα των Ασσυρίων και των Αρμενίων. Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έχει αναγνωριστεί από τα κοινοβούλια της Κύπρου, της Σουηδίας και της Αρμενίας αλλά και από πολιτειακά κοινοβούλια της Αμερικής και της Αυστραλίας. Πιστεύετε πραγματικά ότι όλες αυτές οι χώρες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει επιστημονική κατάρτιση και ότι έχουν χειραγωγηθεί από τους Πόντιους; Για να σοβαρευτούμε, επειδή έχουν γίνει και επιστημονικά συνέδρια και μάλιστα τόσο σε εθνικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι απλώς απαράδεκτο να πρέπει να ακούμε πολιτικό πρόσωπο της Ελλάδας να αμφισβητεί τα αυτονόητα για τα ελληνικά δεδομένα. Και αυτές οι δηλώσεις αποτελούν ύβρεις για όλα τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Κι εμείς οι απόγονοι εκείνων που επιβίωσαν της Γενοκτονίας δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε απέναντι σ’ αυτή την πράξη σας, γιατί διαφορετικά γινόμαστε συνένοχοί σας.


Στο άρθρο σας της 20-8-2014, όταν ψηφιζόταν ο νόμος 4285, μεταξύ πολλών ισχυρισμών, όχι ιδιαίτερα αξιόπιστων, υποστηρίζετε ότι «τα περί Γενοκτονίας ήταν μια απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και όχι διεθνούς σημασίας. Γι' αυτό και το ελληνικό κράτος ποτέ δεν προέβαλε στα διεθνή φόρα θέμα αναγνώρισης της Γενοκτονίας». Χθες το βράδυ σε τηλεοπτική εκπομπή, επαναλάβατε τους ισχυρισμούς σας ότι «δεν υπήρξε Γενοκτονία των Ποντίων», αλλά «εθνοκάθαρση», ταυτιζόμενος με τις τουρκικές θέσεις.


Κύριε Υπουργέ


Ως εκπαιδευτικός που υπηρέτησε για τριάντα επτά χρόνια τη δημόσια εκπαίδευση, τα περισσότερα μάλιστα ως στέλεχός της, αρνούμαι να αποδεχθώ την επιπόλαια και επιδερμική λογική ενός Υπουργού της Παιδείας για ένα ζήτημα που αφορά όλη την ανθρωπότητα, ευτελίζοντάς το σε ζήτημα σχέσεων δύο χωρών, όπως πάντα επιδίωκαν οι εκπρόσωποι της ηττημένης ελληνικής ελίτ - κονδυλοφόροι, «επιστήμονες» και κρατικοί αξιωματούχοι - χαμένοι σε χαώδεις μεταμοντέρνες αναζητήσεις. Το ζήτημα της Γενοκτονίας δεν είναι ζήτημα δύο ή περισσότερων χωρών, αλλά αφορά όλη την ανθρωπότητα, στην οποία οφείλουν να λογοδοτούν εκείνοι που διαπράττουν τέτοιου τύπου εγκλήματα.


Είμαστε ακράδαντα πεπεισμένοι, ότι όσο περισσότερο αναγνωρίζεται απ’ τη διεθνή κοινότητα το έγκλημα, τόσο περισσότερο θα διογκώνεται για τον θύτη το κόστος και η πίεση να γίνεται πιο δημοκρατικός, πιο ειρηνικός. Για να ζητήσει συγνώμη απ’ την ανθρωπότητα για το έγκλημά του, πράγμα που συνιστά εγγύηση ότι το μέλλον της δεν θα έχει άλλες Γενοκτονίες.


Όμως, όλοι εσείς οι αρνητές της Γενοκτονίας, προσκρούετε σ’ ένα τεράστιο πρόβλημα: Την αναγνώριση της Γενοκτονίας από ένα αρμόδιο διεθνή επιστημονικό φορέα, τη Διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών («Internatıonal Assocıatıon of Genocıde Scholars» ) στο συνέδριό της, το 2007 στο Σαράγιεβο. Το γεγονός αυτό κονιορτοποιεί οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Γι’ αυτό το λόγο εξαφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια απ’ το προσκήνιο οι αρνητές της Γενοκτονίας. Τα συνέδρια που έχουν πραγματοποιηθεί, οι σημαντικές σχετικές μελέτες που έχουν δημοσιευτεί (με κορυφαία εκείνη του Καθηγητή Κ. Φωτιάδη που περιλαμβάνει 14 τόμους) και οι αλλεπάλληλες μελέτες και διατριβές που εκπονούνται ήδη από νέους ερευνητές σ’ όλο τον κόσμο, τεκμηριώνουν την ιστορική πραγματικότητα του εγκλήματος και φωτίζουν συνεχώς νέες πτυχές του.


Κύριε Υπουργέ


Προσπαθείτε να δικαιολογήσετε την άποψή σας γράφοντας ότι «το ελληνικό κράτος δεν προέβαλε στα διεθνή φόρα το θέμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας». Φαντάζομαι ότι σας ξέφυγε, ότι αυτό ειδικά το κράτος, στην πραγματικότητα έχει τις ίδιες απόψεις με σας. Ότι πρόκειται για ένα κράτος που φαίνεται να διακατέχεται απ’ το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Για παράδειγμα, το 1952, ταυτιζόμενο με το τουρκικό κράτος, απαίτησε απ’ το Υπουργείο Εξωτερικών της Αυστρίας ν’ απαγορεύσει την πρόσβαση στα αρχεία της Βιέννης στο νέο τότε ερευνητή Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, μετέπειτα Καθηγητή Ιστορίας και βασικό ερευνητή της Γενοκτονίας. Το ίδιο αυτό κράτος δυο φορές, το 1999 και το 2003, απαίτησε απ’ το Κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Αρμενίας, στο οποίο έγινε σχετική εισήγηση, ν’ αρνηθεί την αναγνώριση της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού, για να μην… ενοχληθεί η Τουρκία. Μα αν οποιαδήποτε πράξη μας προσδιορίζεται απ’ την ενόχληση ή μη της Τουρκίας ή οποιουδήποτε άλλου, τότε είναι πιο φωτεινό ότι καταργούμε την ίδια την ανεξαρτησία μας. Μήπως αυτή η λογική δεν ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας;


Κύριε Υπουργέ


Η εμμονή σας ότι δεν υπήρξε Γενοκτονία, αλλά εθνοκάθαρση, είναι όχι μόνο εθνικά απαράδεκτη κι επικίνδυνη, γιατί δίνει σήμα στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου ότι η σημερινή κυβέρνηση βρίσκεται κοντά στις θέσεις της, αλλά ακόμη δείχνει ότι δεν μελετήσατε στοιχειωδώς τη σύμβαση του ΟΗΕ του 1948 «για την καταστολή και πρόληψη του εγκλήματος Γενοκτονίας». Αν το κάνατε, θα γνωρίζατε, ότι, ακόμη κι αν αγνοούσατε τις χιλιάδες των τεκμηρίων, τις εκατοντάδες χιλιάδες των θυμάτων, τις εκκλήσεις των κορυφαίων Ελλήνων διανοουμένων το 1921 (Παλαμά, Καζαντζάκη, Σικελιανού, Ξενόπουλου, Δροσίνη και όλων των υπόλοιπων), θα γνωρίζατε ότι και μόνο το γεγονός ότι η αρμόδια Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών (Κ.Τ.Ε.) βρήκε 2.300 παιδιά σε ιδρύματα και σπίτια μουσουλμανικά κατά την κρίσιμη εκείνη περίοδο (1921). Και μόνο αυτό το γεγονός, συνιστά Γενοκτονία, σύμφωνα με το άρθρο 2, παράγρ. Ε΄ της σύμβασης. Για να καταλάβετε τις συνέπειες της άποψής σας, ο όρος «εθνοκάθαρση» δεν βρίσκεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και συνεπώς είναι ανώδυνος για το θύτη, σε αντίθεση με τον όρο «Γενοκτονία», που παράγει αποτελέσματα σε βάρος του. Με άλλα λόγια, συνειδητά ή μη, με τη διατύπωση των απόψεών σας εξυπηρετείτε το θύτη και κατά συνέπεια καταπατάτε το θύμα.


Εμείς οι Δίκαιοι, κύριε Υπουργέ, θα συνεχίσουμε τον αγώνα αυτό, σε αντίθεση με σας που τον υπονομεύετε. Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο σημαντικότερος αγώνας σ’ αυτό τον πλανήτη. Δεν αφορά μια κοινωνική τάξη ή έστω ένα λαό, αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Είναι αγώνας για την ειρήνη και το θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή. Δικαιούμαστε να αναμένουμε να τοποθετηθούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν διαφορετική άποψη από σας. Πάνω απ’ όλους όμως, αναμένουμε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να πάρει θέση, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο.

Aθήνα 3-11-2015
ΔΡ ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ
Πρόεδρος Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών
Πρόεδρος Δικτύου Αναγνώρισης Γενοκτονιών


4. ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΝΟΜΟΣ ΥΠ' ΑΡΙΘ.2193


Η 19η Μαΐου καθιερώνεται ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.


Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εκδίδουμε τον ακόλουθο νόμο που ψήφισε η Βουλή:


Άρθρο 1
Ορίζεται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.


Άρθρο 2
Ο χαρακτήρας, το περιεχόμενο, ο φορέας και ο τρόπος οργάνωσης των εκδηλώσεων
μνήμης καθορίζονται με προεδρικό διάταγμα, που εκδίδεται με πρόταση του
Υπουργού Εσωτερικών ύστερα από γνώμη των πλέον αναγνωρισμένων Ποντιακών
σωματείων.


Άρθρο 3
Η ισχύς του παρόντος νόμου αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της
Κυβερνήσεως.


Παραγγέλλομε τη δημοσίευση του παρόντος στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και
την εκτέλεσή του ως νόμου του Κράτους.


Αθήνα 7 Μαρτίου 1994
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ


Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
ΑΠ. ΑΘ. ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ


Θεωρήθηκε και τέθηκε η Μεγάλη Σφραγίδα του Κράτους
Αθήνα 8 Μαρτίου 1994


Ο ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
Γ. ΚΟΥΒΕΛΗΣ


Από την Βουλή των Ελλήνων




5. Τί προβλέπει ο αντιρατσιστικός νόμος για τον αρνητή
της γενοκτονίας των Ποντίων


ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ Αρ. Φύλλου 191
10 Σεπτεμβρίου 2014
ΝΟΜΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 4285
ΝΟΜΟΣ 4285(ΦΕΚ Α 191/10.9.2014) Τροποποίηση του ν. 927/1979 (Α 139) και προσαρμογή του στην απόφαση - πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ της 28ης Νοεμβρίου 2008, για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου (L 328) και άλλες διατάξεις.


Άρθρο 2


Το άρθρο 2 του ν. 927/1979 αντικαθίσταται ως εξής:
«Άρθρο 2 Δημόσια επιδοκιμασία ή άρνηση εγκλημάτων
1. Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων...
και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων ή μέλους της που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία, όταν η συμπεριφορά αυτή εκδηλώνεται κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία ή μίσος ή ενέχει απειλητικό ή υβριστικό χαρακτήρα κατά μίας τέτοιας ομάδας ή μέλους της, τιμωρείται με τις ποινές της παραγράφου 1 του προηγούμενου άρθρου.

2. Αν η πράξη της προηγούμενης παραγράφου τελέστηκε από δημόσιο λειτουργό ή υπάλληλο, κατά την άσκηση των ανατεθειμένων σε αυτόν καθηκόντων, επιβάλλεται φυλάκιση έξι (6) μηνών έως τριών (3) ετών και χρηματική ποινή δέκα χιλιάδων έως είκοσι πέντε χιλιάδων (10.000 - 25.000) ευρώ.»

Ολόκληρη η ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΔΩ






19:51

Απάντηση του Ν. Λυγερού για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας. 05/11/2015






6. Η ιστορία - Ν. Λυγερός

Η ιστορία είναι σοβαρή όταν είναι στον ενικό
όταν είναι μοναδική διότι τότε ως μνήμη ως μη λήθη
λέει την αλήθεια και δεν είναι παθητική γιατί δεν καταγράφει
μόνο τα γεγονότα αλλά ενσωματώνει με τη νοημοσύνη
την πληροφορία που επεξεργάζεται για να την μετατρέψει
σε γνώσεις που κωδικοποιούν νοητικά σχήματα
που παραμένουν για τους επόμενους.

21972) Η ιστορία. (ποίημα). Perfection 16 10 11/2015.

Σοφία Ντρέκου / Νίκος Λυγερός Λόγοι
Δείτε αν επιθυμείτε...

Ημέρα Μνήμης Γενοκτονίας Ποντιακού Ελληνισμού.Η καθηλωτική ομιλία του Ν. Λυγερού στην Θεσσαλονίκη για την Ημέρα Μνήμης Γενοκτονίας Ποντιακού Ελληνισμού
Όποιος θελ ας δοκιμάζ
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού «Απαγορεύεται η βαρβαρότητα»
ΑΟΖ και Γενοκτονία των Ποντίων
Η γενοκτονία των Ποντίων: όταν το λευκό γίνεται μαύρο






12ΒΙΝΤΕΟ

ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ
4:46Aλεξης Παρχαριδης/Μοιρολόι
8:34Ποντιακό μοιρολόι - Σέρρα
Προβολή πλήρους playlist (12 βίντεο)

Μια Μεγάλη Διάκριση για τον Λευκαδίτη Άρη Αραβανή


Τετάρτη, 4 Νοεμβρίου 2015





Του Ηλία Γεωργάκη

Ο Λευκαδίτης και αγαπητός φίλος Αριστείδης(Αρης) Αραβανής, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Toyota Ελλάς, αναλαμβάνει επιπρόσθετα τη θέση του CEO Continental Europe της Inchcape.O κ. Stefan Bomhard Group CEO της Inchcape plc ανακοίνωσε πρόσφατα σημαντικές αλλαγές, που αφορούν στο ρόλο και τις αρμοδιότητες των Μελών της Διοικητικής Ομάδας σε παγκόσμιο επίπεδο.Μεταξύ αυτών και με απόλυτη επικέντρωση σε κάθε δραστηριότητα ξεχωριστά, σημαντικό μέρος της νέας διεθνούς οργάνωσης του Ομίλου αποτελεί και η ανακοίνωση πως ο κ. Αριστείδης Αραβανής αναλαμβάνει τη θέση CEO Continental Europe της Inchcape.
Ο κ. Αριστείδης Αραβανής είναι πτυχιούχος Μαθηματικός του Πανεπιστημίου Αθηνών, με ιδιαίτερη εμπειρία στον τομέα της χρηματοοικονομικής διεύθυνσης. Στην Τoyota Eλλάς προσελήφθη ως Treasurer το 1991, ενώ το 1994 ανέλαβε την Γενική Διεύθυνση της Tefin, της εταιρίας χρηματοδοτήσεων που είχε από κοινού συστήσει η Toyota Ελλάς με την Τράπεζα EFG Eurobank. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στην παραπάνω θέση, η Tefin αναδείχθηκε ως η μεγαλύτερη εταιρία χρηματοδοτήσεων στον κλάδο του αυτοκινήτου στη χώρα μας.
Τον Φεβρουάριο του 2000, ο κ. Αραβανής επέστρεψε στη Toyota Ελλάς αναλαμβάνοντας τη θέση του Γενικού Διευθυντή και στη συνέχεια του Αναπληρωτή Διευθύνοντος Συμβούλου και μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρίας. Τον Αύγουστο του 2005, ο κ. Αραβανής, προήχθη σε Αντιπρόεδρο & Διευθύνοντα Σύμβουλο της Τoyota Eλλάς αβεε έχοντας την ευθύνη του τομέα Διανομής συνολικά περιλαμβάνοντας εκτός της Toyota Ελλάς και τις λοιπές εταιρείες της Ιnchcape στην Ελλάδα (Incredit, Eurolease, British Providence και Inchcape Insurance). Tον Ιούλιο του 2009, ο κ. Αραβανής με την νέα ιδιότητα ως Προέδρου & Διευθύνοντος Συμβούλου της Τoyota Eλλάς αβεε και επιπλέον των καθηκόντων της προηγούμενης θέσης του, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη και του Τομέα Λιανικών Πωλήσεων στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα έγινε μέλος του Group Executive Committee της Inchcape plc στη Μεγ. Βρετανία. Το 2013 προάγεται σε διευθύνοντα σύμβουλο (MD) Ελλάδος και Βαλκανίων διευθύνοντας τις δραστηριότητες της Inchcape σε Βουλγαρία, Ρουμανία και τα Σκόπια.Ο κ. Αραβανής είναι μέλος του Γ.Σ του ΣΕΒ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων & Βιομηχανιών) καθώς και του Δ.Σ. του ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών & Βιομηχανικών Ερευνών) και του ΣΕΑΑ (Σύνδεσμος Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτων). Επίσης, διετέλεσε Πρόεδρος της εταιρίας για την Εναλλακτική Διαχείριση Οχημάτων Ελλάδας από την ίδρυση της μέχρι το 2006.Γεννημένος το 1957, ο κ. Αραβανής είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο.

Φώτο Επιμέλεια Διονύσιος Κούρτης

Αναρτήθηκε από www.lefkaslive.blogspot.com στις 7:17 π.μ.