καλόν ύπνο Μότσο...


Καληνύχτα…Μαριάνα…
Του
Πάνου Φέξη

Μια φορά και έναν καιρό εκεί έξω από το κάστρο της Αγίας Μαύρας δίπλα στην γέφυρα, εκεί που σήμερα είναι ένα πεύκο, υπήρχε μια μικρή ψαράδικη παράγκα που είχε το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στο νησί. Την έλεγαν η «Παράγκα της Μαριάννας».

Κάπως έτσι θα ξεκινούν πλέον οι συζητήσεις τα επόμενα χρόνια, όταν θα μιλάμε με νοσταλγία για αυτό που έσβησε από την εικόνα του κάστρου της Αγίας Μαύρας πριν λίγες ημέρες.

Και το παραμύθι συνεχίζει ….

Η παράγκα της Μαριάνας, λοιπόν, έστεκε εκεί στην άκρη της θάλασσας. Ήταν φτιαγμένη από ξύλα και τσίγκους όπως ακριβώς ήταν χτισμένα και τα παλιά σπίτια των ψαράδων στους δυο μόλους καθώς και στις φτωχογειτονιές της πόλης .
Στην αρχή σε αυτήν την παράγκα η Μαριάνα ζούσε μαζί τον άντρας της τον μπάρμπα Ναπολέων και τα πολλά παιδιά τους. Ο μπάρμπα Ναπολέων ήταν μεγάλος μάστορας την εποχή εκείνη. Αυτός έφτιαχνε όλα τα πριάρια των ψαράδων, μικρά και μεγάλα και για αυτό τον λόγο ένα μεγάλο μέρος έξω από την παράγκα το είχε σκεπάσει με τσίγκους και το χρησιμοποιούσε σαν ξυλουργείο για τη δουλειά του .
Η παράγκα ήταν όλη κι όλη δυο δωμάτια με τσιμεντένιο πάτωμα που ήταν ένα με την γη και δυο μέτρα ύψος. Σήκωνες το χέρι σου και ακουμπούσες το ταβάνι. Το ένα δωμάτιο ήταν για να κοιμάται όλη η οικογένεια και το άλλο δωμάτιο, που ήταν και η κεντρική πόρτα της παράγκας ήταν η τραπεζαρία του σπιτιού εκεί έτρωγε και μαζευόταν η οικογένεια κάθε μέρα … Ήταν όμως και καφενείο και τηλεφωνείο και πολλές φορές τις άσχημες μέρες και βραδιές του χειμώνα φιλοξενούσε ανθρώπους που η κακοκαιρία τους ανάγκαζε να είναι μακριά από τα σπίτια τους .
Ένα ποτήρι νερό εκείνη την εποχή ήταν κάτι πολύτιμο για την οικογένεια… Το νερό το μετέφεραν με μπότιδες αυτή και τα παιδιά της μέσα από το φρούριο που ήταν το πηγάδι της Αγίας Μαύρας. Μισή ώρα δρόμο χρειαζόταν να κάνει κανείς για έναν μπότη νερό και αυτή ήταν πάντα πρόθυμη να σε φιλέψει ένα ποτήρι, όταν της το ζητούσες .
Η Μαριάνα ήξερε τους πάντες όπως και οι πάντες ήξεραν την Μαριάνα. Από εκεί πέρασαν γενιές και γενιές φτωχοί και πλούσιοι …

Πανταζής ο γανωμένος..Από τους καλύτερους θαμώνες

Λευκαδίτες και Ξηρομερίτες, βαρκάρηδες, ψαράδες, κυνηγοί, ταξιδιώτες που περίμεναν να περάσουν απέναντι… Αγρότες από την Περατιά και την Πλαγιά, που μετέφεραν στην πόλη τα προϊόντα τους , εργάτες που δούλευαν στο καρνάγιο, οδηγοί φορτηγατζήδες ταξιτζήδες… Όλοι από εκεί περνούσαν… Για όλα τα καλά και κακά νέα στο νησί εκεί ρωτούσες… Αν ήθελες να μάθεις ποιος έφυγε από το νησί και ποιος ήρθε ήταν το καλύτερο σημείο για να το πληροφορηθείς… Εκεί ήταν και το τηλεφωνείο του νησιού που εξυπηρετούσε και το λιμεναρχείο…
Μέχρι και ο Ωνάσης έπαιρνε τηλέφωνο την Μαριάνα για να ειδοποιήσει την Βέρα να ρίξει το συρματόσκοινο του Περάματος για να περάσει να βγει στο Ιόνιο .

Όταν έγινε η γέφυρα και σταμάτησε το Πέραμα η παράγκα μέχρι τον Αύγουστο του 2016 υπήρχε εκεί… Ώσπου ένα πρωί Σαββάτου την γκρέμισαν… Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα η τσάπα να την γκρεμίσει… Σε δέκα λεπτά είχε χαθεί η μικρή αυλή πλάι στην θάλασσα που την σκέπαζε μια κληματαριά για ίσκιο και ένα τσιμεντένιο δάπεδο ασπρισμένο με ασβέστη που φιλοξενούσε λίγα τραπεζάκια και καρέκλες που μπορούσες να απολαύσεις έναν καφέ φτιαγμένο από τα χέρια της Γεωργίας που κάθε λίγο πότιζε τις λίγες ασπρισμένες γλάστρες που ήταν γεμάτες με μέντες, κόκκινα γεράνια, βασιλικούς αρμπαρόριζα και μια ροζ τριανταφυλλιά…
Εκεί έβλεπες τον ήλιο να κάνει τα σουλάτσα πάνω κάτω στο ορίζοντα από τον Αη Γιάννη μέχρι την Γύρα και ανάποδα…
Εκεί έβλεπες όλες τις εποχές να παίρνουν από τα χρώματα που χάριζε ο ήλιος στα σύννεφα και στο νερό της λιμνοθάλασσας…


Κάθε απόγευμα χειμώνα καλοκαίρι είχε ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα του νησιού…
Όλες τις ήμερες του χρόνου ήταν διαφορετικές και όλες όμορφες…
Έβλεπες την αλλαγή του καιρού που κάποιες στιγμές έμοιαζε λες και κοιτούσες σινεμά… Πανέμορφες αστραπές να σκίζουν τον μαύρο ουρανό του Αη Γιάννη και βροντές δυνατές λες και ο αέρας του πελάγους καθώς έτρεχε χτυπούσε τεράστια τύμπανα που προμήνυαν καταιγίδα… Αυτός ο αέρας χτυπούσε με μανία τους ευκαλύπτους απέναντι στο δασάκι που έμοιαζαν λες και χόρευαν μαγεμένοι με τις δυνατές μελωδίες που έβγαζαν τα εκατοντάδες σπουργίτια που έφταναν μαζί με πολλές ασπρόμαυρες καρακάξες από την γύρω περιοχή για να κουρνιάσουν . Και μέσα στην παράγκα η Γεωργία να βλέπει κάθε απόγευμα την αγαπημένη της τουρκική σειρά μαζί με τον Νιόνιο βάζοντας τσίπουρο στον ποιητή από την Περατιά ακούγοντας τον να απαγγέλει τα αυτοσχέδια ποιήματα του για τους άρχοντες του τόπου.. Να ακούει τα μουρμουρητά του Μουρμούρα πίνοντας τον καφέ του πάντα σε γυάλινο ποτήρι και να προβλέπει τον καιρό.. Το γέλιο του αισιόδοξου και πάντα γανωμένου Πανταζή, την μουρμούρα της γυναίκας του της Άννας τα παράπονα του Γιάννη για την κακή χρονιά στον κόπο του και τον Μότσο να κοιμάται στην καρέκλα ……καληνύχτα ..κυρά Μαριάνα

καλόν ύπνο Μότσο…

Υ.Γ. Σκέπτομαι πάντως ότι η νοσταλγία γεννιέται όταν χάνεται κάτι από τα μάτια μας τότε αναγκάζουμε την φαντασία μας να ανακτήσει την εικόνα του και βλέπουμε τι χάθηκε…

fexisOritzinale

Έλγιν:"Θα συνεχίσω να πριονίζω τα ανάγλυ φα"


 Αποκαλύψεις σε διεθνές επιστημονικό συνέδριο 24/09/2016 

"Θα συνεχίσω τις ανασκαφές με την πιο μεγάλη θέρμη στο Ναό της Αθηνάς και θα συνεχίσω να πριονίζω τα ανάγλυφα. Είναι μία εργασία που απαιτεί χρόνο … Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατόν να έχουμε το σύνολο της Πανδρόσου εγώ δεν απελπίζομαι για μία από τις Καρυάτιδες». Ο κόσμος, που είχε κατακλύσει σήμερα το αμφιθέατρο του Μουσείου Ακρόπολης για το διήμερο διεθνές επιστημονικό συνέδριο «Τα γλυπτά του Παρθενώνος: 200 χρόνια από την ιδιοποίησή τους από το Βρετανικό Μουσείο» (διοργάνωση του «Συλλόγου των Αθηναίων»), άκουγε με κομμένη ανάσα.

Το παραπάνω απόσπασμα (με ημερομηνία 5 Ιανουαρίου 1802) από τις επιστολές που έστειλε στον εργοδότη του Έλγιν ο Ιταλός ζωγράφος Τζοβάνι Μπατίτσα Λουζιέρι, ο άνθρωπος που συνέβαλε καταλυτικά στην άνευ προηγουμένου βίαιη απόσπαση των Γλυπτών του Παρθενώνα -και όχι μόνο-, ήταν μέρος όσων ανέφερε στην ανακοίνωσή της η Τατιάνα Πούλου, αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αθηνών, που ερεύνησε το αδημοσίευτο σήμερα Αρχείο Έλγιν. Όσα ακόμα ακούστηκαν, ίσως για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό από τότε που γράφτηκαν, προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον, αλλά και αποτροπιασμό:

«Ελπίζω να μην μου δημιουργήσουν καμία δυσκολία για να συνεχίσω την ανασκαφή στο Ναό της Αθηνάς και να μπορέσω να πάρω στην κατοχή μου όλα τα τμήματα γλυπτών που θα βρω. Ο κύριος Χάντ έγραψε στην Εξοχότητά σας για λογαριασμό μου να προσκομίσετε στην Αθήνα μία δωδεκάδα πριόνια για μάρμαρο, διαφόρων μεγεθών το συντομότερο δυνατό. Μου χρειάζονται τρία ή τέσσερα, 20 πόδια μακριά ώστε να κόψω ένα μεγάλο ανάγλυφο, το οποίο δεν μπορεί να μετακινηθεί, χωρίς να μειώσουμε το βάρος του» (20 Σεπτεμβρίου 1801).

«Κάνω ό, τι μπορώ για να αυξήσω τη συλλογή σας, Μιλόρδε. Πήρα την άδεια του Δισδάρη να κατεβάσω ένα δωρικό κιονόκρανο από τον Παρθενώνα, αλλά πρέπει να το πριονίσω στα δύο, αν το άλλο είναι αρκετά μεγάλο, αυτό είναι τεράστιο. Οι πόρτες του κάστρου δεν είναι τόσο μεγάλες για να μπορέσει να περάσει» (4 Οκτωβρίου 1802). Ο Τζοβάνι Μπατίστα Λουζιέρι είχε προσληφθεί από τον Έλγιν μαζί με άλλους καλλιτέχνες από την Ιταλία για να κάνουν εκμαγεία και να προετοιμάσουν λεπτομερή αρχιτεκτονικά σχέδια. Τα όσα διαδραματίστηκαν τα έτη 1801-1804, με πρωταγωνιστή τον Ιταλό ζωγράφο, έγιναν μέρος μιας πολύ σημαντικής ανακοίνωσης που κέρδισε τις εντυπώσεις.

Εξίσου ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι υπόλοιπες ομιλίες, όπως αυτή της Μαρίας Ιωαννίδου, πολιτικού μηχανικού και επίτιμης διευθύντριας της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΥΣΜΑ), η οποία αναφέρθηκε σε ένα θέμα που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστό στο ευρύ κοινό: Στα αρχιτεκτονικά μέλη των μνημείων της Ακρόπολης (Παρθενώνα, Ερέχθειο, Αθηνά Νίκη), που επίσης λεηλατήθηκαν από τον Έλγιν την περίοδο 1801- 1804 και σήμερα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. «Οι αναστηλώσεις των μνημείων από την Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) αποτέλεσαν ιδανική χρονική συγκυρία για την επιστροφή και επαναφορά στα μνημεία των αυθεντικών μελών. Ήταν μια ευκαιρία η οποία δυστυχώς παρέμεινε ανεκμετάλλευτη», ανέφερε η κ. Ιωαννίδου, συμπληρώνοντας ότι παρά τις κατά εποχές προσπάθειες της ελληνικής πλευράς, το αίτημα επιστροφής των αρχιτεκτονικών μελών των μνημείων δεν είχε θετική ανταπόκριση. «Ίσως επειδή συνδεόταν από βρετανικής πλευράς με τη διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα: Ενδεχομένως η υποχώρηση στα αρχιτεκτονικά μέλη θα οδηγούσε σε ανάλογη υποχώρηση στα γλυπτά. Ωστόσο, η τοποθέτηση των αντιγράφων τους στις θέσεις των αυθεντικών μελών -όπου αυτό έχει γίνει- δεν αποτελεί οριστική αποδοχή της παραμονής τους στο Βρετανικό Μουσείο, καθώς το θέμα παραμένει ανοικτό και επίκαιρο», σημείωσε η ομιλήτρια.

Οι περιπέτειες των γλυπτών, όμως, δεν τελείωσαν με τη βίαιη απόσπασή τους. Το ναυάγιο του «Μέντωρ» το 1802 στα Κύθηρα, του πλοίου του Έλγιν με φορτίο ένα μέρος από τα αριστουργήματα του Ιερού Βράχου, ήταν το θέμα της ομιλίας του Δημήτριου Κουρκουμέλη, αρχαιολόγου της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων (ΕΕΑ). Τα εν λόγω μάρμαρα ανελκύστηκαν ως το 1804, ωστόσο φήμες για εμφάνισή τους στην περιοχή του ναυαγίου προκάλεσαν την εκπόνηση ποικίλων ερευνών, όπως εκείνες του 1875, του 1980 και του 2009.

Μεταξύ 2011 και 2015 διενεργήθηκε από την ΕΕΑ (υπό τον κ. Κουρκουμέλη) υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα και ανασκαφή στο ναυάγιο, με αποτελέσματα που αν και δεν σχετίζονται με τα αρχαία γλυπτά δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητα: Μεταξύ άλλων, βρέθηκαν όργανα ναυσιπλοΐας και εξαρτήματα του πλοίου, οβίδες, πιστόλια, μολύβδινα βόλια, διακοσμητικά και αντικείμενα διαβίωσης επί του πλοίου, προσωπικά αντικείμενα των επιβατών, νομίσματα οθωμανικά και ορισμένα δυτικοευρωπαϊκά. Επίσης, 11 σχιστολιθικές πλάκες με απολιθώματα (στο πλαίσιο της συλλεκτικής μανίας της εποχής), αρχαία νομίσματα, ένα μαρμάρινο μικρό αγγείο ίσως αιγυπτιακό, ένας μαρμάρινος διακοσμητικός οφθαλμός, ένα θραύσμα ανάγλυφου σκύθου, 4 ενσφράγιστες λαβές ροδιακών οξυπύθμενων εμπορικών αμφορέων (η μία με το όνομα του Παυσανία, που πιθανόν σχετίζεται με τον ομώνυμο άρχοντα της Ρόδου τον 2ο αι. π. Χ.), καθώς και δύο θραύσματα από αιγυπτιακά αγάλματα, μάλλον από την Αλεξάνδρεια, που πιθανόν μεταφέρονταν ως έρμα στο πλοίο -κατά την πρακτική της εποχής. Πρόκειται για το θραύσμα ενός φαραωνικού αγάλματος της 18ης δυναστείας κι ένα μικρότερο μιας ανάγλυφης στήλης, πιθανόν αφιερωμένης στο θεό Ρα, που ανήκει στην πτολεμαϊκή περίοδο.

Πως αντέδρασαν οι Αθηναίοι στη σύληση του Παρθενώνος στα χρόνια που ακολούθησαν; Στο θέμα αναφέρθηκε ο Ελευθέριος Σκιαδάς, διευθυντής της εφημερίδας «Εστία» και πρόεδρος του «Συλλόγου των Αθηναίων» στην ομιλία του με τίτλο «Τα Σεβάσματα των Αθηναίων κατά τον 19ο αιώνα». «Οι πηγές αποκαλύπτουν πως ο πρώτος που αντέδρασε στη λεηλασία του λόρδου Ελγιν ήταν ο ‘Διδάσκαλος των Αθηναίων' Ιωάννης Βασιλείου Μπενιζέλος (περ. 1730-1807), που διηύθυνε περίπου τρεις δεκαετίες την περίφημη «Σχολή Ντέκα» και είναι ο γνωστός συγγραφέας της ‘Ιστορίας των Αθηνών'. Ο ισχυρός λόγος του ακούσθηκε, φθάνοντας μέχρι τον Ελγιν, ο οποίος επισκέφθηκε την Αθήνα, το 1803. Ο Ι. Μπενιζέλος διαμαρτυρήθηκε εγγράφως προς τον Βρετανό Αγγλικανό ιερέα και έμπορο αρχαιοτήτων Φίλιπ Χαντ (1772-1838) που συμμετείχε στην κουστωδία του λόρδου», σημείωσε ο κ. Σκιαδάς για να συνεχίσει, μεταξύ άλλων, με την άγνωστη εν πολλοίς πληροφορία ότι τη δεκαετία του 1880 υπήρξε Ψήφισμα του Δήμου Αθηναίων περί επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνος.

Τέλος, στη συζήτηση που ακολούθησε μικρή παρέμβαση έκανε και ο καθηγητής Μανώλης Κορρές, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι «σήμερα το νέο Μουσείο Ακρόπολης παρέχει τις μεγαλύτερες εγγυήσεις και πως όλη αυτή η προσπάθεια που άρχισε από τον λόρδο Μπάιρον και συνεχίζεται ως σήμερα είναι δικαιότατη και σίγουρα κάποια στιγμή θα φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα». Το συνέδριο συνεχίζεται αύριο με τοποθετήσεις όσον αφορά τη νομική διάσταση της ιδιοποίησης των Γλυπτών στο πρώτο μέρος και με ομιλίες των μελών των IARPS (της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διεκδίκηση και Επιστροφή των Γλυπτών) στο δεύτερο.

ΑΜΠΕ
http://www.thebest.gr

Επτά από τις πιο όμορφες θάλασσες των Επτανήσων


siteadmin24 September, 2016
Share 3



Ο Λάμπρος Αραπάκος εδώ και 5 χρόνια ταξιδεύει στα Επτάνησα. Μια μέρα πριν τελειώσει το καλοκαίρι, θυμάται, παρουσιάζει και γράφει δυο λόγια για τις παραλίες που του έκαναν περισσότερο εντύπωση.



1) Κύθηρα, Καλάμι

Η πρόσβαση στο Καλάμι (βρίσκεται κοντά στο χωριό Μυλοπόταμος) δεν είναι εύκολο πράγμα. Πεζοπορία κάνα εικοσάλεπτο κι έπειτα περπατάς ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια… Όμως, καθώς βλέπεις την παραλία από ψηλά, παίρνεις κουράγιο και συνεχίζεις την κατάβαση, η οποία είναι απότομη και απαιτεί αθλητικά παπούτσια… Στο τέλος, ένα σχοινί σε βοηθά να φτάσεις στην παραλία. Εδώ, βουτάς, κολυμπάς, μπαίνεις στις σπηλιές, εξερευνάς με μάσκα τον υπέροχο βυθό στον όποιο υπάρχει ένα κανόνι, πιθανόν από παλιό ναυάγιο. Μια περιπέτεια.



2) Ζάκυνθος, Πόρτο Λιμνιώνας

Είναι δίπλα στο χωριό Άγιος Λέων αυτός ο παράδεισος! Καθαρά, βαθιά, καταγάλανα νερά. Εδώ κάνεις βουτιές, ανακαλύπτεις θαλάσσιες σπηλιές και απολαμβάνεις την ηλιοθεραπεία σε επίπεδα, λεία βράχια. Η φύση που μαγεύει και γαληνεύει.



3) Λευκάδα, Εγκρεμνοί

Διάσημη όσο ελάχιστες παγκοσμίως, η παραλία των Εγκρεμνών παραμένει κορυφαία επιλογή ανάμεσα στις τόσες άλλες ξακουστές της Λευκάδας. Το χτύπημα του εγκέλαδου στα μέσα Νοεμβρίου του 2015 άλλαξε τη μορφολογία της, αλλά η ορμητική φύση του νερού προνόησε και αποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό το απίθανο τοπίο. Τα καραβάκια καθημερινά την επισκέπτονται γεμάτα τουρίστες, το μοναδικό λευκό βοτσαλάκι παρέμεινε στη θέση του, ενώ χαίρεσαι το κολύμπι στα εκθαμβωτικά τιρκουάζ νερά της.



4) Κεφαλονιά, Αγία Ελένη

Ο Μύρτος, η Αντίσαμος, το Δαφνούδι, το Ξι, οι Πετανοί, είναι οι γνωστές παραλίες του νησιού. Η Αγία Ελένη είναι από τις κρυμμένες και απομακρυσμένες παραλίες της Κεφαλονιάς. Για να φτάσεις εδώ, ανηφορίζεις από Ληξούρι προς τα Δαμουλιανάτα, διασχίζεις το χωριό και κατευθύνεσαι στη γεμάτη στροφές κατηφόρα. Έπειτα από 5 χιλιόμετρα φτάνεις στη μικρή, με λευκό βότσαλο Αγία Ελένη. Εδώ διαβάζεις το βιβλίο σου και μαθαίνεις πάλι να ηρεμείς.



5) Ιθάκη, Γιδάκι

Είτε το προσεγγίσεις με μισάωρη πεζοπορία είτε φτάσεις με καΐκι από το Βαθύ, ένα είναι σίγουρο: το Γιδάκι θα σε ανταμείψει. Η απαράμιλλη ομορφιά της πιο διάσημης παραλίας του νησιού σε γοητεύει από την πρώτη στιγμή. Το μικρό λευκό βότσαλο δένει αρμονικά με το εντυπωσιακά απόμερο και πράσινο τοπίο. Η ανεμπόδιστη θέα λόγω του ανοιχτού κόλπου και τα κρυστάλλινα νερά, στα ρηχά τιρκουάζ και στα βαθιά σε ιριδίζουσες αποχρώσεις του γαλάζιου, καθιστούν την επίσκεψη στην παραλία εμπειρία μοναδική… Εδώ περάσαμε ένα μεσημέρι στη μοναδική καντίνα (μάλλον σε ταβέρνα θυμίζει περισσότερο) τρώγοντας τηγανητά καλαμαράκια και πίνοντας μοχίτο.



6) Παξοί, Ερημίτης

Ένα από τα νεότερα και πιο εντυπωσιακά δημιουργήματα της φύσης είναι ο Ερημίτης στους Παξούς. Η παραλία σχηματίστηκε το 2008 και είναι αποτέλεσμα της κατολίσθησης βράχου από σεισμό και της δύναμης των κυμάτων. Εντοπίζεται στις δυτικές ακτές του νησιού και η πρόσβαση θέλει προσοχή – χωματόδρομος που καταλήγει σε μονοπάτι. Το λευκό σμιλεμένο βότσαλο και τα «γνωστά» καταγάλανα νερά του Ιονίου με background τα απότομα βράχια ενός πράσινου λόφου. Στα συν το ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα!



7) Κέρκυρα, Λογγάς

Απόκρημνοι, επιβλητικοί γκρεμοί οδηγούν σε μια μικρή, αμμώδη παραλία. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει γίνει ακόμα πιο στενή λόγω των κατολισθήσεων… Τα δυνατά κύματα αρκετά συχνά την εξαφανίζουν. Βρίσκεται 36 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης της Κέρκυρας, κάτω από το χωριό Περουλάδες. Πέρα από τα πεντακάθαρα νερά, στον Λογγά θα δεις ένα από τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα της ζωής σου.

Φωτογραφίες: Λάμπρος Αραπάκος

Πηγή: www.lifo.gr
http://aromalefkadas.gr/