O Νόμος της Ειμαρμένης

https://www.facebook.com/arsinoi2012?hc_

O Νόμος της Ειμαρμένης
Ο πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου Πνευματικός Κόσμος (αυτούς τους οποίους οι Έλληνες ονομάζουν θεούς) προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε τον Νόμο της Ειμαρμένης. Διευκρινίζεται ότι η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο και ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι Νόμος της Πνευματικής Δικαιοσύνης που καθιέρωσε ο πνευματικός κόσμος.
Συνεπεία του Νόμου της Ειμαρμένης είναι να υποβάλλονται σε δοκιμασίες οι ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως και τους παραβιάζουν.
Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο, δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποιες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί, για την εναρμόνιση ή μη εναρμόνιση κάθε ψυχής προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.
Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως, αλλά, αντίθετα, βασίζεται σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη, δίδουν ή στερούν δυνάμεις και καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει. Αυτό το δίλημμα ετέθη και στον ήρωα Ηρακλή, ο οποίος μεταξύ του δύσκολου δρόμου της αρετής και του εύκολου της κακίας επέλεξε τον δρόμο της αρετής.
Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι ψυχικές ατομικότητες είναι ανάλογες με τις πράξεις τις οποίες έκαναν, συνήθως σε προηγούμενη ενσάρκωση, δηλαδή πάσχουμε έναντι των πράξεών μας και αυτή την διαδικασία την ονόμασαν αντιπεπονθός. Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πάσχω και έχει την έννοια του ότι υφίσταμαι τις συνέπειες των πράξεών μου. Το αντιπεπονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα δηλαδή «πράξη», που σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογό του κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας του, η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του
Οι δοκιμασίες αυτές είναι ανάλογες των παραβιαζόμενων Νόμων, ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες. Τις δοκιμασίες αυτές τις υφίσταται κάθε άνθρωπος, συνήθως, σε επόμενη ενσάρκωση του για να μην ενθυμείται ποιες παραβιάσεις των νόμων της θείας φύσεως διέπραξε και με ποιο τρόπο τις διέπραξε, ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης.
Ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος στην κάθε ενσάρκωσή του, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του αξιολογεί ελεύθερα την πίκρα που αισθάνεται από την σε βάρος του παραβίαση των φυσικών του δικαιωμάτων από άλλους ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσει την ανάγκη της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως. Έτσι κατά την πορεία του στην ζωή ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος γίνεται είτε θύμα και αυτός αναλόγων πράξεων των άλλων, ώστε να κατανοήσει την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Νόμων της Φύσεως, είτε τηρητής των Νόμων της Φύσεως στις σχέσεις του με τους άλλους ώστε να αισθανθεί την χαρά από την εναρμόνιση μ’ αυτούς. Συνεπώς η καλύτερη παιδεία για τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο είναι είτε ο «πόνος» που αισθάνεται όταν οι άλλοι μας στερούν αυτό που του ανήκει είτε η «χαρά» που αισθάνεται όταν δίδει και αποδίδει στους άλλους ότι τους ανήκει.
Γενικά στην Ειμαρμένη πρέπει να αναζητηθεί η εξήγηση των ευτυχών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας. Επίσης στην ειμαρμένη πρέπει να αποδοθεί γιατί άλλοι γεννιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι προικισμένοι με σωματικά προτερήματα, ή γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία και πρέπει να αγωνισθούν σκληρά για την επιβίωσή τους.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλλειψη του κ.τ.λ. αποτελούν δυνάμεις που οι Μοίρες δίδουν ή στερούν αντίστοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυχικές ατομικότητας στην καλή ή κακή χρήση τους. Ο πλούτος για παράδειγμα αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία που εύκολα οδηγεί την ψυχή στην στασιμότητα, αν γίνει κακή χρήση του. Η φτώχεια στον αντίποδα αποτελεί διπλή δοκιμασία γιατί, αφενός μεν διδάσκεται ο άνθρωπος ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περίπτωση του Γκοοτάμα (ή αλλιώς Βούδα), ο οποίος εγκατέλειψε την πλούσια οικογένεια του, αποποιούμενος πλήρως τη δύναμη του χρήματος, για να ζήσει τη ζωή του αναχωρητή και διδασκάλου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λεγομένη παλαιά διαθήκη) για την υπομονή που έδειξε.
Προ της θεσπίσεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς, οι ψυχικές ατομικότατες για την εξέλιξή τους είχαν ως μοναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και να εξελιχτούν, γιατί τα δυσμενή αποτελέσματα από την μη εναρμόνιση τους προς τους Νόμους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπιζαν και τα κατανοούσαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βεβαίως η εξέλιξή τους καθυστερούσε, γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός ενσαρκώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευτούν.
Με την πάροδο όμως των αιώνων υπήρξαν ψυχικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαιδεύσεως) συνθήκες περιβάλλοντος και κατόρθωσαν να εξελιχτούν περισσότερο από τις άλλες και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι διεξήγαγαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτάνων (την γνωστή σε όλους μας τιτανομαχία). Οι Τιτάνες εξουσίαζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοικούσαν κατά παράβαση των Νόμων της Φύσεως, με αποτέλεσμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορίσουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Επισημαίνεται ότι οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της του πλουτισμού των πολιτικών ως και οι πράξεις της ρουσφετολογίας, της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας του πολιτικού κατεστημένου είναι πράξεις τιτανικές.
Αυτά τα πνεύματα που προαναφέραμε (οι Θεοί) καθόρισαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης, από αγάπη προς τις μη εξελιγμένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περιβάλλον της Γης, ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Νόμους της Φύσεως και ιδιαίτερα τους Νόμους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο των Φυσικών Νόμων δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθερίας και της αρμονίας. Ο νόμος της αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης και στην υπέρτατή του εκδήλωση αποτελεί τον Νόμο της αγάπης, γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμφέροντα εκδηλώνει αγάπη.
Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτήτων ώστε να εξελιχθούν ταχύτερα. Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία (Δίκη) ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να μας δοθούν ή ποιες πρέπει να μας στερηθούν, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσουμε στον δρόμο μας ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας, για την εναρμόνιση μας ή μη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.
Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται πάνω σ’ αυτόν τον Νόμο. Η Ειμαρμένη, συνεπώς, αποτελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρμονισμένη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως ώστε να εκπαιδευτούν και εναρμονισθούν μαζί τους.
Η εναρμόνιση μας με τους Νόμους της θείας Φύσεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλλον και τους κύκλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η αιώνια ΖΩΗ την οποία θα εξασφαλίσουμε, δηλαδή ζωή η οποία δεν θα διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου του φθαρτού γήινου οργανισμού και της ανάγκης νέας μετενσαρκώσεως.
Η ωφέλεια που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης εμφανίζεται μετά την μετάστασή του. Τότε η ψυχή μεταβαίνει σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου ανακεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που προέκυψαν εκ της εφαρμογής του Νόμου της Ειμαρμένης κατά την ενσάρκωσή της. Με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντοτήτων εξάγει τα συμπεράσματα που θα αποτελέσουν κίνητρα, αφενός μεν για τις Μοίρες για να καθορίσουν την Ειμαρμένη της επόμενης ενσαρκώσεως, αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να αποφεύγει στην επόμενη ενσάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα.
Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ειμαρμένης εφαρμόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς, καθώς και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ένα τελευταίο θέμα που ανακύπτει εκ των προαναφερθέντων είναι η σχέση της συνειδήσεως και των τύψεων συνειδήσεως με το κάρμα. Το κάρμα όπως είδαμε αναφέρεται σε πράξεις που κάναμε κατά παράβαση των φυσικών νόμων. Αυτές οι πράξεις μπορεί να γίνονται είτε εν γνώσει μας ότι παραβιάζουμε φυσικούς νόμους είτε εν αγνοία μας αν δεν γνωρίζουμε ότι η πράξη μας αυτή αποτελεί παράβαση φυσικού νόμου. Στην πρώτη περίπτωση (στην εν γνώσει μας παράβαση φυσικών νόμων) θα έχουμε κατόπιν τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας ενώ στην δεύτερη όχι. Εδώ ανακύπτουν τα εξής θέματα: 1) οι δοκιμασίες τις οποίες θα υποστούμε αν εν γνώσει μας παραβιάσαμε τους φυσικούς νόμους είναι ίδιες ή διαφέρουν; και 2) ποίος είναι ο σκοπός των τύψεων της συνειδήσεώς μας; Και μήπως είναι μέρος και αυτές των δοκιμασιών μας. Αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα θέματα θα τα εξετάσουμε σε επόμενη ομιλία γιατί θα απαιτήσουν αρκετό χρόνο.

Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ

Initiation    https://www.facebook.com/arsinoi2012?hc_location=timeline

Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου 2012
Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ

Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στον «Φαίδωνα» ο Σωκράτης έρχεται κοντά στον θάνατο και τον γνωρίζει.Ο Θάνατος είναι και αυτός όπως και ο Έρως σύντροφος της ζωής.Αλλά ούτε με τον Έρωτα,ούτε με τον θάνατο βλέπουμε το πραγματικό πρόσωπο της ζωής.Για να γνωρίσουμε την αλήθεια και να ζήσουμε όπως ορίζει η φιλοσοφία πρέπει να είμαστε όσο πιο κοντά μπορούμε στον θάνατο και να εξοικειωθούμε μαζί του.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ποθήσουμε ή να προετοιμάσουμε τον φυσικό μας θάνατο,αλλά να θανατώσουμε ότι μας κρατάει μακριά από την Ιδέα και την γνώση της.Η παιδεία στον «Φαίδωνα» έχει τόση σημασία,που η ψυχή καθώς φεύγει από τον γήινο κόσμο την παίρνει μαζί της.Ο θάνατος του Σωκράτη διαφέρει από αυτόν ενός ασκητή: o φιλόσοφος πασχίζει να κατακτήσει την παιδεία,την σωστή πολιτεία,να αγγίξει την Ιδέα.Ο ασκητής απλά αρνείται την ζωή.

Η πλατωνική θεωρία για την ζωή και την αξία της ευρύνεται με την προοπτική του θανάτου.Εκείνο όμως που φέρνει την ζωή στην Ιδέα και την εσωτερική της αρχή ,είναι κάτι που βιώνεται με την παρουσία του θανάτου,ο πόνος.Ο πόνος είναι η πηγή για τον στοχασμό και την ανάμνηση,ενώ παράλληλα είναι η πρώτη αρχή του έρωτα.Η φιλοσοφία που είναι πραγμάτωση αυτού του στοχασμού μπορεί να ονομαστεί μελέτη θανάτου,κίνηση της ψυχής από την ζωή προς τον θάνατο.

Ο θάνατος όμως είναι δημιουργικός γιατί θέτει τα θεμέλια της αληθινής γνώσης,έξω από την θνητή πολυπραγμοσύνη,τις αισθήσεις και τα φαινόμενα.Ο θάνατος της κοινής ζωής είναι η προυπόθεση για την αληθινή ζωή.Η ηθική και η γνωστική περισυλλογή, όταν η ψυχή συγκλίνει στον εαυτό της,ονομάζεται θάνατος στον «Φαίδωνα» και την «Πολιτεία».Στο σημείο αυτό ο θάνατος είναι ταυτόσημος με την αλήθεια,η οποία για να έλθει στο φώς απαιτεί να αποτραβηχτεί η ψυχή από την χρονικότητα και τον μερισμό τον οποίο προκαλεί.Για τον ασκητή ο κόσμος είναι κακός ,για τον φιλόσοφο είναι ένα ομοίωμα της πραγματικότητας,η απαρχή για την ζωή του πνεύματος.
Ο φιλόσοφος μεταπλάθει εσωτερικά και εξωτερικά τον κόσμο,ώστε να προσεγγίσει τον κόσμο των Ιδεών.Ο θάνατος του Σωκράτη είναι το τέλος του αγώνα του για την αρετή και την γνώση.Με τον θάνατο η ψυχή του ανέρχεται προς το απόλυτο αναπαύεται στο Αγαθό,το οποίο αποτελεί την υπέρτατη ευδαιμονία.
Όποιοι κι αν είναι οι περιορισμοί της ελληνικής μεταφυσικής θεωρίας,ο Σωκράτης και οι συνομιλητές του στους διαλόγους παρουσιάζονται ως ολοκληρωτικά διαμορφωμένες προσωπικότητες.Αυτή η τόσο προσωπική παρουσία του δασκάλου του ,είναι ένα συνεχές δεδομένο στις αναζητήσεις του.

\Η ενασχόληση του Πλάτωνα με την ψυχή εξαιτίας της μοίρας του Σωκράτη,οδήγησε σε διαχωρισμούς εννοιών αλλά οπωσδήποτε η συγκεκριμένη υλική πραγματικότητα αυτής της ζωής,είναι η αιτία για την κριτική θεωρία του φιλοσόφου αναφορικά με την υλική πραγματικότητα και την ψυχή.[1]Πρέπει στο σημείο αυτό να τονίσουμε την σύνδεση που υπάρχει στον «Φαίδωνα» ανάμεσα στην πραγματικότητα της ψυχής και τις Ιδέες.Η ψυχή επικοινωνεί με τις ιδέες μέσω της αρετής και των ηθικών αρχών,διαχωρίζεται δε σαφώς από το σώμα.Ο τελικός μύθος του έργου αποτελεί ένα είδος γενικής γεωγραφίας,ώστε να μην περιορίζεται απλώς στην περιγραφή του Άδη.

Περιέχει γενικές και ειδικές θεωρήσεις για την γή στο σύνολό της,μία περιγραφή του εσωτερικού της ,καθώς και υποθέσεις αναφορικά με την ζωή που υπάρχει σε αυτό.Τέλος ,τα παραπάνω αναπτύσσονται σε σχέση με την τύχη της ψυχής μετά τον θάνατο.Πρώτα υποστηρίζεται η σφαιρικότητα της γής και η κεντρική θέση της μέσα στο σύμπαν.Η γή που κατοικούμε είναι μόνον ένα μέρος της γής.Το σύνολο αποτελείται από τρείς ομόκεντρες γαίες.Η μία βρίσκεται επάνω από μας και η άλλη από κάτω.

Η «άνω γή» είναι η πραγματική,η καθαρή,ο επίγειος παράδεισος.Εδώ ζούν άνθρωποι που δεν προσβάλλονται από αρρώστιες,είναι μακροβιότεροι ενώ ταυτόχρονα οι αισθήσεις και η φρόνησή τους είναι πολύ ανώτερες από τις δικές μας σε καθαρότητα.Άλλοι κατοικούν στα μεσόγεια,άλλοι γύρω από τον αέρα,και άλλοι σε νησιά,προφανώς των μακάρων.Εδώ κατοικούν οι θεοί εμφανίζονται στους ανθρώπους και συνομιλούν μαζί τους.Η κατοικία των αγαθών ψυχών,δεν είναι κάτι το αφηρημένο,ένας ουρανός ανεξάρτητος από την γή,αλλά η γή στην ανώτερη και καθαρή μορφή της.

Η Τρίτη σφαίρα βρίσκεται στο εσωτερικό κοιλωμάτων της γαίας,τα οποία εκτείνονται σε μεγάλο βάθος.Ο Τάρταρος αποτελεί το βαθύτερο σημείο τους.Στον χώρο αυτόν ανεβοκατεβαίνουν με φοβερές περιδινήσεις ποτάμια από νερό και φωτιά,ο Ωκεανός,ο Αχέρων που εκβάλλει στην Αχερουσία λίμνη,ο Πυριφλεγέθων,που εκβάλλει στην Στύγα,και ο Κωκυτός.Οι ψυχές φθάνουν στον Άδη για να κριθούν.Τους συνοδεύει ο προσωπικός τους «δαίμων».[2]

Οι ψυχές όσων έζησαν δίκαια και όσια κατευθύνονται στην «άνω καθαράν οίκησιν». Για όσους αποδειχθεί ότι έζησαν μέτρια πράττωντας και το καλό και το κακό,όχι σε υπερβολικό βαθμό,τιμωρούνται και καθαίρονται από τα αδικήματα στην Αχερουσία λίμνη.Οι βαρύτερα ένοχες ψυχές,ρίχνονται για ένα χρόνο στον Τάρταρο,κατόπιν παρασύρονται άλλες από τα κύματα του Κωκυτού,άλλες του Πυριφλεγέθοντα,ώστε να αγγίξουν την Αχερουσία.Εκεί κλαίγοντας και φωνάζοντας παρακαλούν όσους αδίκησαν για συγχώρεση.Αν τους πείσουν σώζονται από τα δεινά, αν όχι επιστρέφουν μέχρι το τέλος του επόμενου χρόνου στον Τάρταρο.Οι ψυχές των ενόχων που κρίνονται «ανίατοι», ρίχνονται για πάντα στον Τάρταρο.Όταν κανείς πλησιάζει προς το τέλος της ζωής του φοβάται για πράγματα,τα οποία δεν τον απασχολούσαν προηγούμένως.Είναι έντονος ο τρόμος των αδίκων,όπως έντονες είναι και οι ελπίδες όδων έζησαν με δικαιοσύνη όπως τονίζει και ο Πίνδαρος.[3]

Το θείο εκτός των άλλων είναι ωραίο,σοφό,καλό,και οτιδήποτε παρόμοιου είδους. Με όλα αυτά λοιπόν τρέφεται και αυξάνεται το πτέρωμα της ψυχής,με το αισχρό όμως το κακό και με όλα τα αντίθετα των προηγουμένων,χάνεται και καταστρέφεται.Ο μέγας Δίας λοιπόν ηγεμόνας του ουρανού,που διευθύνει άρμα φτερωτό,πρώτος προχωρεί, διευθύνοντας τα πάντα. Τον ακολουθεί στρατιά θεοτήτων και δαιμόνων διαιρεμένη σε ένδεκα τμήματα.Η Εστία παραμένει μόνη της στον οίκο των θεών.Θεωρούμε ότι η Εστία βρίσκεται στον οίκο της ,δεδομένου ότι αυτός βρίσκεται στην γή.Πολλά ευχάριστα θεάματα και διέξοδοι υπάρχουν στα εσώτερα του ουρανού,τα οποία κατοικεί η γενιά των ευτυχισμένων θεών,εκτελώντας ο καθένας την δική του ιδιαίτερη λειτουργία.Ακολουθεί την θεική πομπή όποιος θέλει και μπορεί να την ακολουθήσει.

Οι θεοί δεν αποκλείουν καμμιά ψυχή ο δε φθόνος παρουσιάζεται ως δαίμων τον οποίον δεν μπορούν να ανεχθούν.Ο Πλάτων απορρίπτει εδώ την ύπαρξη ενός κακοπροαίρετου θεού,τον οποίο μνημονεύει συχνά ο Ηρόδοτος και η οποία από πολύ παλιά υπήρχε στην πίστη του φοβισμένου ανθρώπου,όπως ακόμα και σήμερα.[4]Τα οχήματα των θεών προχωρούν με ευκολία προς την υψηλότερη αψίδα όντας εύκολα στην οδήγηση εξαιτίας της ισορροπίας τους,τα υπόλοιπα όμως προχωρούν με δυσκολία.Διότι είναι βαρύ το άλογο της κακίας και γέρνει προς την πλευρά της γής,εάν δεν έχει δαμαστεί καλά από τους ηνιόχους.Εκεί λοιπόν υπάρχει για την ψυχή ο κόπος και ο έσχατος αγώνας.

Οι ψυχές που ονομάζονται αθάνατες στέκονται πάνω στον θόλο του ουρανού και αφού τοποθετηθούν εκεί τις οδηγεί η περιφορά.Γύρω από αυτόν τον τόπο κατοικεί η αχρωμάτιστη,ασχημάτιστη και αδύνατο να ψηλαφηθεί πραγματική ουσία της αλήθειας,θεατή στον μόνο κυβερνήτη της ψυχής,τον νού.Η διάνοια του θείου επειδή τρέφεται με τον νού και την ανόθευτη επιστήμη οδηγεί τις ψυχές οι οποίες τρέφονται από την θεική ουσία,στην δικαιοσύνη.Η αθάνατη ψυχή όταν συναντήσει τα πραγματικά όντα και γεμίσει από αυτά,επιστρέφει στην θέση της.Στην πρώτη της γέννηση η ψυχή δεν διαλέγει μόνη της το σώμα.Αρχικά χάνει τον ρυθμό της κίνησής της και τον Λόγο,καθώς πέφτει στην ροή των αισθήσεων.Κατόπιν οι περίοδοι της κινήσεως αποκτούν πάλι τον φυσικό ρυθμό τους.

Εάν μία δυνατή ψυχή συνδεθεί με ένα αδύναμο σώμα,προκαλεί διαταραχή στην φυσιολογία του και αρρώστια.Αν πάλι μία αδύναμη ψυχή συνδεθεί με ένα σώμα ισχυρό,ο άνθρωπος καταδικάζεται σε αμάθεια,διότι οι κινήσεις του σώματος επιβάλλουν τον υποδεέστερο ρυθμό τους στην ανώτερη ψυχή.Η μόνη λύση στην περίπτωση αυτή είναι να μην ασκεί κανείς την ψυχή χωρίς το σώμα και το σώμα χωρίς την ψυχή.Ο αισθητός κόσμος σχεδόν δικαιώνεται καθώς παίρνει μέρος στην διαδικασία των ισορροπιών της ζωής[5].Η ιδέα πως ο Δημιουργός έκρινε απαραίτητο τον αισθητό κόσμο,χωρίς αυτόν ,όπως τονίζει ο «Τίμαιος» η δημιουργία θα ήταν λειψή,σηματοδοτεί την δεδομένη αξία του στην πλατωνική κοσμοθεωρία.

Αν και ο Πλάτων δεν το καθορίζει ,διακρίνουμε δύο ειδών κινήσεις της ψυχής,μία τοπική και μία ποιοτική.Η κυριότερη τοπική κίνηση είναι η μετά θάνατον μετάβασή της στον Άδη,και η επάνοδός της στην εδώ ζωή.Εφόσον η ψυχή δεν προοδεύει ούτε χειροτερεύει στην γή,παρασύρεται σε μία δίνη ατελεύτητων παλιγγενεσιών,από τον οποίο δεν μπορεί να απαλλαχθεί ,παρά μόνο εάν μεταβληθεί ποιοτικά.Η ζωή της σύμφωνα με τις επιταφές του Λόγου και της ηθικής μπορεί να της εξασφαλίσει την επιστροφή της στην ουράνια κατοικία της. Αν όμως συμπορεύεται με τις ορέξεις και τις σωματικές επιθυμίες, ρίχνεται τελικά στα Τάρταρα,χωρίς ελπίδα επιστροφής.

Η ποιοτική κίνηση –μεταβολή της ψυχής, συντελείται με την κυριαρχία της πάνω στις σωματικές επιθυμίες, και με την περιαγωγή της στον κόσμο των Ιδεών,περιαγωγή που είναι επίσης και μία κίνηση τοπική.Η μεταβολή προς το καλύτερο ή το χειρότερο πραγματοποιείται στο πεδίο της υλικότητας,το οποίο νοείται με τον τρόπο αυτό ως στάδιο δοκιμασίας.Η εγκόσμια ζωή επομένως αποκτά ιδιαίτερη σπουδαιότητα σε σχέση με την ζωή στον Άδη.H απελευθέρωση του φιλοσόφου είναι λοιπόν σταδιακή.Ο πρώην φυλακισμένος συνειδητοποιεί ότι ο ήλιος κυβερνά και ορίζει τον κόσμο.Καταλαβαίνει ότι χάρη σε αυτόν έβλεπε τις σκιές μέσα στο σπήλαιο.Εδώ έχουμε μία προφανή μεταφορα :πράγματι εφόσον εγκαταλειφθεί η φανταστική εκδοχή του κόσμου για χάρη του νοητού,δηλαδή της ίδιας της αλήθειας, ο ήλιος σηματοδοτεί το Αγαθό, που βρίσκεται πάνω από τον κόσμο και τον ορίζει.

Ο φιλόσοφος στον βαθμό που ανεβαίνει από το σπήλαιο και απελευθερώνεται από τα αισθητά φτάνει στο Αγαθό: « η ιδέα του Αγαθού σαν γίνει ορατή ,πρέπει κανείς να την συλλογιστεί ως την αιτία κάθε ωραίου και σωστού πράγματος».[6]Απελευθερωμένος από το ψεύδος του αισθητού ,επιστρέφει στο σκοτάδι ,με μοναδικό σκοπό να ενημερώσει τους συντρόφους του στην αιχμαλωσία για την αλλοτρίωση μέσα στην οποία ζούν.Όμως αυτοί θα τον εκδιώξουν και θα τον περιγελάσουν επειδή έχοντας αυτός ξεσυνηθίσει το σκοτάδι κινείται αδέξια μέσα του,πράγμα που κάνει τους υπόλοιπους να τον εμπιστεύονται ελάχιστα.Όπως σημειώνεται στον «Θεαίτητο» « η αδεξιότητά του τον κάνει να θεωρείται ανόητος.

( 174 c) Είναι το ίδιο δύσκολο να ξεφύγει κάποιος από το σύμπαν των ψευδαισθήσεων, όσο και να ξαναγυρίσει εκεί για να ενημερώσει τους ανθρώπους για την ολέθρια εξάρτησή τους από αυτό.[7]Στην πλατωνική σκέψη η πραγματική κίνηση προς την απελευθέρωση από το αισθητό δεν γίνεται μόνο διανοητικά-θεωρητικά,αλλά με τρόπο σφαιρικότερο,δηλαδή υπαρξιακό,υπο την έννοια ότι ο άνθρωπος,μέσω των συναισθημάτων των αισθητριακών παραστάσεων και των κριτικών δυνατοτήτων του θα καταφέρει να αφυπνιστεί.

Ο Πλάτων επιμένει όχι στην ύλική αλλά στην νοητική πράξη,η οποία οδηγεί στην αθανασία ,και έπειτα στις νομοθεσίες που έχουν ως αποτέλεσμα την σταθερότητα της Πολιτείας,στις επιστήμες,και στην καθ’ εαυτήν ωραιότητα.Απο το χωρίς σταθερότητα αισθητό η πλατωνική φιλοσοφία κατευθύνει πάντα στο νοητό,που έχει την ιδιότητα του Απόλυτου.Ο άνθρωπος έχει θνητή ψυχή,η οποία μετέχει της αθανασίας : η θνητή ψυχή έχει την έδρα της στο στήθος, το αθάνατο μέρος της στην κορυφή της κεφαλής.Στον «Τίμαιο» η ψυχή δεν είναι ούτε απλή,ούτε ενιαία,κάτι που υπερασπιζόταν παθιασμένα ο «Φαίδων». Παρουσιάζεται να αποτελείται από διάφορα μέρη ( τριμερής) ,κάτι που αποτελεί εξέλιξη της πλατωνικής θεωρίας και όχι αυτοαναίρεση.Η ψυχή είναι μία ενδιάμεση ουσία,μπορεί την ίδια στιγμή να σφυρηλατείται από δόξες αλλά και να κατακτά την επιστήμη ( πραγματική γνώση).

TΑ ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣ ΨΥΧΗΣ

1. Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Σε όλες τις εποχές γεννήθηκαν άνθρωποι οι οποίοι με ανεξήγητο τρόπο κατείχαν εκ γενετής γνώσεις και ικανότητες τις οποίες ποτέ δεν έμαθαν. Ο Πλάτων υποστηρίζει ότι δύο είναι οι πηγές της έμφυτης γνώσης: είτε προέρχονται από προηγούμενη ενσάρκωση, είτε από την θέαση του κόσμου των Ιδεών. Στον Μένωνα η ανάμνηση είναι η λύση στην σοφιστική απορία, η οποία αναφέρεται στον «Ευθύδημο». Με άλλα λόγια είναι αδύνατο να μάθει κανείς εκείνο που γνωρίζει από πάντα. Η ψυχή έχει δεί λόγω των πολλαπλών γεννήσεων όλα τα πράγματα: εκείνα του εδώ κόσμου, και εκείνα του κάτω κόσμου. Είναι αθάνατη και χίλιες φορές αναγεννημένη, επομένως δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει μάθει. Αυτό που εμείς ονομάζουμε μάθηση είναι επί της ουσίας η ανάμνηση και η ανακατανόηση των πραγμάτων, εφόσον η ψυχή έχει επίγνωση των πάντων.[8]

Κατά τον Πλάτωνα υπάρχει διπλή γέννηση: «εκ των δύο γενέσεων οι οποίες οδηγούν εκ της ζωής εις τον θάνατον και εκ του θανάτου εις την ζωήν, η μία είναι φανερά η γένεσις του θανάτου».[9] Τονίζει ότι η γέννηση-πέρασμα στον θάνατο είναι φανερή σε όλους. Στον «Πολιτικό» γράφει: “όταν πράγματι ο ορισθείς χρόνος συνεπληρώθει… έκαστη ψυχή εξώφλησε τον λογαριασμό της των αναγεννήσεων, και έπεσεν ως σπόρος εις την γήν, τόσας φοράς όσας εις την κάθε μίαν είχε καθορισθεί…»

O,τι ο Ορφισμός είδε μονόπλευρα και κλειστά,δηλαδή τον άνθρωπο ως εσωτερικότητα,ο Πλάτων το αντιλαμβάνεται πολύπλευρα και ανοιχτα.Ο άνθρωπος αποτελεί μία αντικειμενικά ελευθερωμένη οντότητα. Στην «Πολιτεία» φανερώνεται η ουσία του ανθρώπου πολυδύναμη σε σχέση με την ψυχή. Είτε προς το ακρότατο αγαθό ,την Ιδέα, είτε προς τα κατώτατα αγαθά, τα υλικά,δεν υπάρχει ενέργεια και αξία έξω από την επικράτεια της ψυχής.

Επειδή έχει οριστεί σαν αξίωμα ότι η γνώση της καθ’εαυτής φύσης των πραγματικοτήτων πρέπει να είναι προγενέστερη της αισθητής εμπειρίας, αυτό υποδηλώνει ότι την γνώση των πραγμάτων όπως υπάρχουν καθ’εαυτά, εμείς την έχουμε πριν την γέννησή μας. Στον «Φαίδωνα» ο Σωκράτης αναπτύσσει τον παραπάνω προβληματισμό, καθώς αναρωτιέται αν την γνώση μπορεί να την διατηρήσει ο άνθρωπος και μετά την γέννησή του ή πρέπει να περάσει πάλι από την διαδικασία της μάθησης, δηλαδή να ξαναθυμηθεί;[10]

Είναι φανερά εσφαλμένο να πούμε ότι όλοι γνωρίζουν τα πάντα χωρίς να έχουν να μάθουν. Εάν η λήθη αφορά την ενσάρκωση όλες οι ανθρώπινες ψυχές πρέπει να είναι θύματα της ίδιας ισότιμης λήθης. Πράγμα που διαψεύδεται εκ νέου από την άνιση ικανότητα που έχει ο καθένας να ξαναμάθει. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να φανταστεί όπως το κάνει ο Σωκράτης στον «Φαίδρο» ότι ορισμένες ψυχές πριν την ενσάρκωσή τους, «είδαν» περισσότερα από άλλες, αλλά ο «Φαίδων» δεν λέει τίποτα τέτοιο. Ο άνθρωπος που γνωρίζει αναγνωρίζεται ως προς την ικανότητά του να αιτιολογεί αυτό που ξέρει. Όλοι δεν είναι εμφανώς ικανοί να γνωρίζουν αληθινά, δηλαδή να αναγνωρίζονται ως προς την ικανότητά τους να αιτιολογούν αυτό που γνωρίζουν. Όλοι θεωρητικά οφείλουν να μπορούν να αναμιμνήσκουν, αλλά όλοι εκ των πραγμάτων δεν το μπορούν ή δεν το επιθυμούν, πράγμα που σε τελευταία ανάλυση είναι το ίδιο.[11]

Αναφορικά με την ψυχή το γεγονός της γέννησής της έχει την ίδια σημασία με το γεγονός του θανάτου της. Διαθέτει μάλιστα την διπλή δύναμη να δονείται από την πλευρά του νοητού, ταυτόχρονα όμως να επηρεάζεται από την έλλειψη νοησιμότητας και πραγματικότητας του αισθητού. Δεν μπορεί κανείς να εξαλείψει από την γνώση τα γεγονότα.
Στον «Φαίδωνα» ο Σωκράτης, μπορεί να διαχωρίσει την προύπαρξη της ψυχής από την ανάμνηση. Το να πούμε ότι η ψυχή μας υπήρχε «πρίν», σημαίνει ότι αυτή υπάρχει με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν «τα πράγματα καθ’εαυτά». Η ψυχή επομένως είναι όμοια αλλά όχι ταυτόσημη με την καθαρή πραγματικότητα, άρα απαλλάσσεται από κάθε μυθικό στοιχείο.

Η ψυχή και οι καθ’εαυτές πραγματικότητες επισημαίνει ο Σωκράτης διακρίνονται από την ισότιμη αναγκαιότητά τους να υπάρχουν. Η προύπαρξη δεν πρέπει να εννοείται χρονολογικά αλλά ως μία ύπαρξη ανεξάρτητη από κάθε ύπαρξη και από κάθε γέννηση. Με τον τρόπο αυτόν επιβεβαιώνεται μία μορφή ισότητας μεταξύ αφενός της οντολογικής-αχρονικής αιωνιότητας που αποτελούν οι καθαρές Μορφές, και αφετέρου του τρόπου ύπαρξης της ψυχής. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να παραχωρηθεί στην ψυχή ένα είδος αιωνιότητας. Η ανάμνηση προβάλλει την γνώση στο παρελθόν, σε έναν πρότερο χρόνο, τον χρόνο του πάντοτε, σε ένα παρελθόν που συντάσσει την σκέψη όχι μερικώς, αλλά με τόση πληρότητα, που η ξαφνική απώλεια της γνώσης να μην σημαίνει παρά την σύνδεση σκέψης και χρόνου.[12]

Η ανάμνηση έχει τον ιδιαίτερο τρόπο της χρονικότητας,ο οποίος ορίζεται από τις δικές της απαιτήσεις και όχι από την ροή του χρόνου. Εάν η γνώση θεωρείται κεκτημένο της ψυχής, τούτο σημαίνει η ζωή δεν έχει να προσκομίσει τίποτε στην γνώση, κάθε δε κίνηση προς την γνώση είναι ταυτόχρονα πρόοδος και επιστροφή. Ο χρόνος που ενέχεται στην ανάμνηση δεν είναι ο εμπειρικός χρόνος, που είναι αμετάκλητα προσανατολισμένος, ούτε εκείνος της σκέψης .Ο χρόνος δεν έχει νόημα για την σκέψη αλλά ωστόσο έχει μία πραγματικότητα.Η ύπαρξη των Μορφών και των Ουσιών στον Πλάτωνα, δεν παρουσιάζεται σαν μία υπόθεση που δεν έχει τίποτα το αυθαίρετο, γιατί αυτή προκύπτει από την δύναμη που έχουν ορισμένες μορφές να αναμιμνήσκουν. Βέβαια ο Πλάτων ορίζει ως αντικείμενο της ανάμνησης ,ως τρόπο ύπαρξης στον ο οποίο η ψυχή οφείλει να προσομοιάσει, ως την φύση εκείνου στο οποίο ο φιλόσοφος αποβλέπει, λέγοντας Ουσίες και όχι Μορφές.

Για τον Πλάτωνα κάθε πραγματικότητα είναι είτε μοντέλο, είτε εικόνα, εκτός από την ψυχή, που δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Δεν υπάρχει ούτε ένας διάλογος που να μην αναφέρεται στην ψυχή, ούτε μία ερώτηση που να μην την εμπλέκει: «η ψυχή είναι το αγαθό το πιο θεικό και το πιο ιδιαίτερο, αλλά κανείς από εμάς δεν τιμά όπως πρέπει την ψυχή του.»[13]Η ζωή και η σκέψη από αυτήν αντλούν τις κινήσεις τους, ο κόσμος την σύνοχή του, η πόλη την οργάνωσή της. Τα πάντα συγκλίνουν προς την ψυχή και εγγράφονται σε αυτήν. Αυτή είναι ο εσωτερικός δεσμός που εμποδίζει την πλατωνική ψυχολογία, την ηθική, την κοσμολογία, να συσταθούν σε αυτόνομες επιστήμες.[14] Όλες οι χρησιμοποιημένες κατηγορίες μπορούν να μεταφερθούν πράγματι από το ένα πεδίο στο άλλο με άξονα την ψυχή.

H συγκλονιστική εικόνα της ζωής, που σχεδιάζει η «Πολιτεία», και από την καλή και από την κακή της όψη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά εικόνα της ψυχής. Και η αρματόδρομία των ψυχών, όπως παρουσιάζεται από τον Σωκράτη στον «Φαίδρο», όπου κάθε ψυχή αγωνίζεται να ακολουθήσει τον θεό της, είναι στην πράξη αναπαράσταση της ηθικής πάλης του ανθρώπου για την ανακάλυψη της αληθινής του προσωπικότητας. Η ψυχή στην εμπειρική πολιτεία δεν είναι εξαυλωμένη αρχή όπως την οραματίστηκε ο ορφισμός αλλά συγκεκριμένη δύναμη και ενέργεια. Δεν είναι κλειστή μεταφυσική οντότητα, που νοιάζεται μόνον για την μεταφυσική της μοίρα, αλλά μία μαχητική δύναμη, που διεκδικεί για την ζωή και τον εαυτό της[15]O Πλάτων διατυπώνει την περί ψυχής θεωρία του, με σκοπό να μας προσφέρει, μία λογική ερμηνεία της πραγματικότητας.

Από αυτή την πραγματικότητα, ο λόγος του φιλοσόφου, ερμηνεύει την ουσία της ψυχής, δηλαδή τις βασικές δυνάμεις του ψυχικού κόσμου. Η ανθρώπινη ψυχή παρουσιάζεται ως αντικατοπτρισμός του κόσμου στην πολυμορφία του. Η ψυχή από την άποψη αυτή δεν είναι ενότητα αλλά διαίρεση. Η εμπειρική κατάτμηση της ψυχικής ζωής, είναι αδύνατο να παρουσιάσει την ενότητα, που είναι ουσιαστικά η εσωτερική ψυχική ζωή. H ψυχή, η πόλις, και ο κόσμος, θέτουν στον Πλάτωνα τον ίδιο προβληματισμό. Τα μέρη της ψυχής, επομένως και οι αρετές της οφείλουν να εναρμονιστούν. Στην ιδανική Πόλη οι κοινωνικές τάξεις, άρα και οι τύποι των ανθρώπων που τις αποτελούν, πρέπει να ενωθούν αρμονικά, στην δε λογική σκέψη να συνεργαστεί η νοητή με την εμπειρική αιτιότητα.

Για την ψυχή, την πόλη και τον κόσμο, υπάρχει το εξής κοινό:
δεν υπάρχει για όλα αυτά δυνατή διαλεκτική γνώση, ο λόγος που καθορίζει τις περιπτώσεις αυτές είναι πάντοτε κανονιστικός.
Για να γνωρίσει κανείς την ψυχή, επομένως την πόλη και τον κόσμο, πρέπει να τα αναγάγει σε ένα μοντέλο τάξεως. Η ανθρώπινη ψυχή άλλωστε μπορεί τόσο να προσομοιάσει στο θεικό όσο και να μιμηθεί την πιο άγρια ζωότητα, μία πόλη μπορεί να είναι τέλεια κυβερνημένη όσο και αναρχική, και ο κόσμος μπορεί να οδηγηθεί στο καλό ή στο κακό. Η ψυχή δεν ανήκει στις ουσίες, αλλά αποκτά ισορροπίες κάτω από την διακυβέρνηση της νόησης.

Η επιστέγαση της κοσμικής θεωρίας του Πλάτωνα καταλήγει στην εσωτερική υπόσταση του Όντος. Ο κόσμος υπερβαίνει την φύση εκκινώντας από μία μεταφυσική πηγή. Η πραγματική προέλευση της ανθρώπινης πράξεως από την οποία δημιουργείται ο «υπέρ της φύσεως» κόσμος ανήκει στο πνευματικό γίγνεσθαι,με το οποίο η ανθρώπινη διάνοια διατηρεί άρρηκτο δεσμό.Το γεγονός αυτό οφείλεται στο θεαματικό χαρακτηριστικό του πνεύματος που ονομάσαμε ανάμνηση. Η ανάμνηση δημιουργήθηκε μετά την αποξένωση μας από το τέλειο σύμπαν των Ιδεών.Στην ξένη γή ,μέσα στον κόσμο της φύσης, όπου τα ανθρώπινα όντα βιώνουν την απώλεια της μεταφυσικής τους ταυτότητας,η λήθη επικρατεί προσδίδοντας υπόσταση μονάχα στο παρόν.Ο άνθρωπος επιζητεί την επανασύνδεσή του με τα όντως όντα και αυτό το επιτυγχάνει με την γνώση των πραγμάτων η οποία παρέχεται από την μνήμη.

Η παρουσία του ανθρώπου μέσα στο φυσικό σύμπαν καθίσταται δυνατή εφόσον οι πράξεις του εναρμονίζονται με το πρότυπο των αιώνιων Μορφών. Οι πράξεις αυτές προέρχονται από την εσωτερική και την εξωτερική εμπειρία. Κατευθύνονται ωστόσο από το νοητικό μέρος της ψυχής. Το ουσιαστικό περιεχόμενο του πνεύματος υπερβαίνει τον αισθητό κόσμο της φύσεως, ο οποίος αποτελείται από το απτό και ορατό στοιχείο. Η περιοχή των σταθερών προτύπων τοποθετείται ουσιαστικά εκτός του φυσικού τόπου και χρόνου, περικλείει στην ουσία της τα χαρακτηριστικά του άπειρου και του αιώνιου. Πρόκειται επομένως για έναν κόσμο φυσικώς ανύπαρκτο, και μόνο μεταφυσικώς υπαρκτό.

Το γνωρίζων υποκείμενο έρχεται σε επικοινωνία με αυτόν με την διαδικασία της ανάμνησης η οποία έχει και στατική και κινητική μορφή. Η πρώτη ανάγεται στην παρουσία του Πνεύματος στον χώρο και η δεύτερη στον χρόνο. Ο άνθρωπος ακολουθεί την πορεία της ζωής του με την νοσταλγία του ταξιδιώτη που αναζητά την πατρίδα του.Ο κόσμος του παρόντος είναι εφήμερος και παροδικός,για τον λόγο αυτό ο Πλάτων επιδιώκει να ιδρύσει μία Πολιτεία στα πλαίσια της φυσικής πραγματικότητας ,η οποία να ακολουθεί τα πρότυπα της ουράνιας πολιτείας των Ιδεών, όπου βρισκόταν το Πνεύμα πριν καταστεί ανθρώπινο.

Το πνεύμα συνδέεται εφόσον αποκτά την γνώση των αισθητών αντικειμένων με το στοιχείο της υλικότητας. Τον δεσμό αυτόν προσπαθεί να υπερνικήσει το Πνεύμα με την καλλιέργεια της φιλοσοφικής γνώσης. Μέσω αυτής ο άνθρωπος καθίσταται πολίτης ενός καθολικού κόσμου όπου η ύλη και το πνεύμα αποκτούν ενιαία υπόσταση.O εαυτός μας λέει ο Σωκράτης, δεν είναι το σώμα μας και τα πράγματα που αφορούν το σώμα αυτό. Το σώμα είναι κάτι που ανήκει σε εμάς, δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι.[16]Υπάρχουν λοιπόν δύο κόσμοι: ο κόσμος του μη όντος και ο κόσμος του όντος. Ο κόσμος της απάτης και ο κόσμος της αλήθειας. Ο «Φαίδρος» ειδικότερα είναι «γέννεσις προς την ουσίαν», δηλαδή η προσπάθεια του Πλάτωνα να οδηγήσει την ανθρώπινη αναζήτηση στο Ον, το Αγαθό, και την Αλήθεια. Η διαλεκτική του Πλάτωνα είναι κατεξοχήν αντιδογματική. Έρως, σύνθεση, ιεραρχία, είναι στοιχεία, που δεν εντάσσουν το πνεύμα του φιλοσόφου σε μία κατηγορία σκέψης, ώστε αρετή του να είναι και να βιώνεται η πνευματική εγρήγορση.[17]

Εμείς οι ίδιοι είμαστε η ψυχή μας. Αυτή είναι που χρησιμοποιεί το σώμα και όλα όσα ανήκουν σε αυτό. Η ψυχή είναι αυτή που άρχει είναι η αρχή όλων μέσα και γύρω μας.Οι μαθηματικές μορφές εισβάλλουν στο πέρασμα από το αισθητό στο νοητό. Αυτή η αναγκαιότητα δεν επιβάλλεται παρά ταύτα, παρά σε εκείνον, που θέτει τα ερωτήματα με την ευκαιρία μίας συγκεκριμένης μορφής.

[1] Bernard Williams, “Πλάτων- η επινόηση της φιλοσοφίας», μτφ Μ.Σκαρά,Ενάλιος, 2001,σ.σ 41.
[2] «Φαίδων»,113 d-114 b.
[3] «Πολιτεία», Α,330 D-331a.
[4] Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς :Πλάτων,η ζωή και το έργο του (νεότητα ,ώριμα χρόνια,γήρας), εκδόσεις ΚάκτοςΑθήνα 2005, σ.σ 517.
[5] Taran . L. “The creation myth in Plato’s Timaeus” in Anton J.P. and Kustas G.. L.
–Essays ih ancient Greek philosophy-N. York 1971,σ.σ 372.
[6] Πλάτων , «Πολιτεία V III 517 c» , εισαγωγή,μτφ,σχόλια Ν. Σκουτερόπυλος,Πόλις,2002, σ.σ 209.
[7] Φρανσουά Νταγκονιέ: « Οι μεγάλοι φιλόσοφοι και η φιλοσοφία τους»,μτφ Μ.Τριανταφύλλου,εκδόσεις Μελάνι,Αθήνα 2007,σ.σ 28.
[8] «Φαίδων» 71 α. εκδόσεις Πάπυρος, Μonique Dixsaut : “Le desir de comprendre” σ.σ. 115-116.
[9] «Πολιτικός» 83 b-c.

[10]Bibliotheque des philosophes “ Platon Le desir de comprendre”, par Monique Dixsaut,Paris,Libraire philosophique J.Vrin, 2003, σ.σ 115.
[11] Bibliotheque des philosophes, “Pplaton Le desir de comprendre” par Monique Dixsaut,Paris,Libraire philosophique J.Vrin,2003, σ.σ 116

[12] Bibliotheque des philosophes, “Platon-Le desir de comprendre” par Monique Dixsaut,Paris,Libraire Philosophique J.Vrin,2003,σ.σ 116-117.
[13] Πλάτωνος «Νόμοι» 7-26 α.
[14] Βibliotheque des philosophes, “Platon-Le desir de comprendre”,par Monique Dixaut,Libraire philosophique J.Vrin,2003,σ.σ 117.
[15] Ι.Θεοδωρακόπουλος: «Πλάτωνος - Φαίδρος»,Εστία,Αθήνα,2005,σ.σ 17.

[16]Κώστας.Π.Μιχαηλίδης: «Πλάτων,Λόγος και Μύθος»,εκδόσεις Παπαδήμα,1998,Αθήνα,σ.σ 24.
[17] Ακαδημία Αθηνών, Κέντρο ερεύνης φιλοσοφίας, Άννα Κελεσίδου-Γαλανού, «Η έννοια της σωτηρίας στην πλατωνική πολιτική φιλοσοφία», πρόλογος Γ.Μ. Νουάρου, Αθήναι 1982,σ.σ 20.

Αναρτήθηκε από Arsinoi Fotini στις 9:06 π.μ.

-Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]

Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]

Μερικά χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, σε μια πλαγιά του Κισσάμου, κρυμμένος ανάμεσα...
στα βουνά, βρίσκεται ένας οικισμός βγαλμένος από άλλη εποχή. Στη Μηλιά δεν υπάρχει ηλεκτρικό και δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Οχι γιατί δεν έχουν φθάσει εκεί, αλλά από επιλογή. Γιατί όσοι επιλέγουν να περάσουν λίγες ημέρες εκεί το κάνουν για να έρθουν σε επαφή με τη φύση, για να περνούν τα βράδια τους κάτω από το φως των αστεριών και να ακούνε μόνο τα πουλιά και τα νερά που τρέχουν από τα κοντινά ρυάκια. Μηλιά, ένας οικισμός χτισμένος στα πρότυπα του οικοτουρισμού. 


Η Μηλιά είναι ένα πρόσφατα κτισμένο χωριό, αλλά με τρόπο τελείως παραδοσιακό και με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και την αισθητική του τοπίου. Μια ομάδα ανθρώπων μετά από μακροχρόνιες προσπάθειες αναστήλωσε το μεσαιωνικό οικισμό, χτίζοντας στα ερείπια των παλιών αγροτόσπιτων 13 νέα σπίτια με ντόπια πέτρα και ξύλο, παλιά έπιπλα και ανέσεις βασικές, φύτεψαν χιλιάδες δέντρα, καλλιέργησαν συστηματικά τη γη.

Κάθε σπιτάκι μπορεί να φιλοξενήσει 2 -4 άτομα, η θέρμανση γίνεται με ξυλόσομπες ( ή τζάκια σε ορισμένα απ' αυτά), το ζεστό νερό στο μπάνιο προέρχεται από εξωτερικά καζάνια με ξύλακαι δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, μονάχα κάποιες λάμπες για το βράδυ που λειτουργουν με μπαταρίες και φωτοβολταϊκά στοιχεία.

Το φαγητό γίνεται με βιολογικά προϊόντα που παράγουν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες της Μηλιάς, το νερό έρχεται κατευθείαν από την πηγή, το κρασί φτιάχνεται εκεί και όλοι, ανεξάρτητα με το αν γνωρίζονται ή όχι καταλήγουν να γίνονται... φίλοι.

Το Lonely Planet το κατατάσσει στα 50 μυστικές, μαγικές τοποθεσίες της Ευρώπης που όλοι κάποια στιγμή αξίζει να ανακαλύψουν και να επισκεφθούν.
Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]Ενα μαγικό χωριό... κρυμμένος θησαυρός -Τι συμβαίνει στη Μηλιά Χανίων που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα;; [εικόνες]