Ομιλία- με την πολεοδόμο κ. Χαρά Γιαννοπούλου με θέμα: Υπατία η Αλεξανδρινή

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
 
Ομιλία-συζήτηση με θέμα:
 Υπατία η Αλεξανδρινή
με τη Χαρά Γιαννοπούλου
στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας
 
Μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση οργανώνει η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία www.koinotopia.gr τη
 Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου στις 8.30μμ
στον πολυχώρο της Μαιζώνος 139, 4ος όροφος,
 έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου.
 Θα μιλήσει η πολεοδόμος Χαρά Γιαννοπούλου
 με θέμα: Υπατία η Αλεξανδρινή. Θα ακολουθήσει συζήτηση την οποία θα συντονίσει το στέλεχος της Κοινο_Τοπίας Δημήτρης Μπάλλας.
Η ομιλία – συζήτηση είναι σε συνέχεια της προβολής
από το ‘‘Ημερολόγιο ταινιών’’ της Κοινο_Τοπίας
της ταινίας του Ισπανοχιλιανού σκηνοθέτη Αλεχάντρο Αμεναμπάρ (Alejandro Amenábar) ‘‘AGORA’’ (2009)
 που έγινε πριν μερικούς μήνες και αναφερόταν στην Υπατία.
 Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.
Η Υπατία είναι μια μεγάλη μορφή στην επιστημονική ιστορία της Ελλάδας. Ο τραγικός της θάνατος κατετάραξε πράγματι την ιστορία και μέχρι σήμερα επεσκίασε ο,τιδήποτε άλλο είχε σχέση με τη ζωή της.
Οι πραγματικές όμως διαστάσεις της προσωπικότητάς της επεκτείνονται και σε άλλα πεδία. Η Υπατία ανήκει στην, άγνωστη στους πολλούς συμβολή της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα, στις επιστήμες και κυρίως στους δυσκολότερους τομείς της, τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά. Και εξακολουθεί μια παράδοση που ξεκινάει από πολύ παλιά από τον 6οαιώνα π.Χ. και ίσως και παλιότερα. Αυτή είναι η πρώτη διάσταση του θέματος.
Η δεύτερη διάσταση του θέματος είναι η συμβολή της στην επιστήμη των μαθηματικών αλλά και στη διδασκαλία τους. Η Υπατία δεν ήταν μόνον μελετήτρια -ερευνήτρια αλλά κυρίως έδρασε και στο χώρο της διδαχής με ξεχωριστή επιτυχία.
Τέλος ο θάνατός της μέσα σε μια ταραγμένη εποχή, την οποία επίσης πολύ λίγο γνωρίζουμε, μια και μετά την κλασσική Ελλάδα και λίγο την Ελληνιστική περίοδο το μυαλό μας πάει αμέσως στο Βυζάντιο και αγνοούμε την ενδιάμεση εποχή, η οποία είναι ο κόμβος των μελλοντικών εξελίξεων.
 
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες ιστορικές καταγραφές η Υπατία έζησε το 370-415 μ.Χ. περίοδο κατά την οποία ήσαν Βυζαντινοί Αυτοκράτορες οι Θεοδόσιος ο Ι και ΙΙ και ο Αρκάδιος. Προς τιμήν της ο αστεροειδής 238 Υπατία, που ανακαλύφθηκε το 1884, πήρε το όνομά του από την ιστορική αυτή μορφή.
 
Βιβλία σχετικά με την Υπατία στα ελληνικά
Πέδρο Γκάλβεθ, «Υπατία: Η γυναίκα που αγάπησε την επιστήμη» μτφρ. Λήδα Παλλαντίου, εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
Άννας Γκέρτσου-Σαρρή, «Σχετικά με την Υπατία...», εκδόσεις Κέδρος
Dzielska Maria, «Υπατία η Αλεξανδρινή» μτφρ. Γιώργος Κουσουνέλος, εκδόσεις Ενάλιος.
Γκαμπριέλ Τραριέ, «Υπατία», μτφρ. Γιάννης Καρβέλας, εκδόσειςUniversity Studio Press.
Δημήτρης Βαρβαρήγος, «Υπατία», ιστορικό μυθιστόρημα, εκδόσεις Εντύποις.
Λεκόντ Ντε Λιλ, «Υπατία και Κύριλλος», μονόπρακτο ποιητικό δράμα, μτφρ. Ιωάννης Μποζίκης, εκδόσεις Μποζίκης.
 
 
Πληροφορίες για δημοσιογράφους 2615.002009 Ανδρέας Σπηλιώτης

Η ιστορία των αλυκών της Λευκάδας


Η ιστορία των αλυκών της Λευκάδας

http://elgeorgakis.blogspot.gr/



Ιαν2012



Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο για να διαβάσετε την μελέτη για τις αλυκές Λευκάδας της κ. Μαρίας Λαμπρινού (απο το :www.arxaiologia.gr).
http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/07/49-7.pdf






'''Δεν θέλει πλουμίδια περιττά η ομορφιά μήτε μεγάλα λόγια. Να συμπορεύεται, αρκεί, με την απλοχεριά της φύσης. Απλά και ταπεινά, για να μονοιάζουν τα έργα τα μεγάλα«Παίρναμε κανά δυο κιλά. Και μας τα παίρνανε, μας τραβάγανε τη φούστα και μας την ξηλώνανε και μας τα χύνανε καταγής. Μας ψάχνανε κάθε μέρα. Γιατί παίρναμε λίγο και το κρύβαμε. Κι αυτοί μας το βρίσκανε και μας το σκορπίζανε. Μας έδιναν πολύ λίγο αλάτι την τελευταία μέρα. Περίπου 4 - 5 κιλά. Περισσότερο δεν είχε!...».



Μαρτυρία Λευκαδίτισσας εργάτριας στις περίφημες Ανω και Κάτω Αλυκές Λευκάδας, που και «Κρανίου Τόπος» καλούνταν, λόγω των σκληρών συνθηκών εργασίας που επικρατούσαν σε αυτές τις κάποτε (μέχρι το 1985 και το 1947, αντίστοιχα) πλουτοπαραγωγικές για το όμορφο νησί πηγές. Μαρτυρία σημερινή, που μαζί με άλλες, βοήθησαν τους μαθητές της Ε' τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας όχι απλώς να γνωρίσουν την ιστορική διαδρομή των αλυκών, τις ανθρώπινες σχέσεις που εκεί αναπύσσονταν, τα εργαλεία που χρησιμοποιούνταν, αλλά -και με τη βοήθεια των άξιων δασκάλων τους- να σκεφθούν και να υποβάλουν προτάσεις για τη σωτηρία και αξιοποίηση των εγκαταλειμμένων σήμερα αλυκών. Ολα αυτά, μαζί με σύντομο ιστορικό, κείμενα για τους τρόπους παραγωγής και χρήσης του αλατιού, το προσωπικό των αλυκών και τις εργασιακές σχέσεις, μνήμες, μαρτυρίες και σπάνιες φωτογραφίες, σε μια καλαίσθητη και επιμελημένη έκδοση που είχαν την καλοσύνη να μας στείλουν. Εμείς, αφού η περιοχή των Ανω Αλυκών (Αλεξάνδρου) -με την οποία οι μαθητές ασχολήθηκαν ιδιαίτερα- έχει ενταχθεί στο ευρωπαϊκό οικολογικό πρόγραμμα Natura 2000 και μιας και ο(πρωην) δήμαρχος Λευκαδίων Παναγιώτης Σκληρός δηλώνει έτοιμος να βοηθήσει, να συνυπογράψουμε τις προτάσεις τους: Να διαφυλαχθούν τα περιβαλλοντικά στοιχεία της περιοχής, να γίνει αποκατάσταση των χερσαίων και θαλασσίων χώρων και να δημιουργηθεί οικολογικό - τεχνολογικό - πολιτιστικό πάρκο, να δημιουργηθεί κέντρο περιβαλλοντικής ενημέρωσης, να αναδειχθούν τα εκεί οχυρά Αλέξανδρος και Κωνσταντίνος, να επιδιωχθεί ακόμη και η παραγωγή αλατιοu.(EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 23-8-2001 ) .

Ας δουμε ομως την ιστορία των αλυκών της Λευκάδας: Προς τα ανατολικά, εξώ από την πόλη της Λευκάδας υπάρχουν οι αλυκές της πόλης. Έχουν πάψει να λειτουργούν από το 1947, αλλά μαζί με τις Αλυκές Αλέξανδρου που βρίσκονται κοντά στον όρμο και το λιμάνι Δρέπανο, αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του τόπου, που πρέπει να διαφυλαχθεί. Οι πρώτες αλυκές κατασκευάστηκαν από Φράγκους, του Τόκκους, στις αρχές του 15ου αιώνα και είχαν έκταση 500 στρέμματα. Αποτελούνταν από 26 αλοπήγια ή τηγάνια. Επί Ενετών οι αλυκές αυτές τροφοδοτούσαν με αλάτι την πιάτσα της Βενετίας και από εκεί όλες τις αγορές της βόρειας Ιταλίας και της Κεντρικής Ευρώπης. Οι δεύτερες αλυκές δημιουργήθηκαν από τους Ενετούς του Μοροζίνι το 1684 σε έκταση 50 στρεμμάτων με 34 τηγάνια. Οι αλυκές της Λευκάδας έδιναν μεγάλες ποσότητες και καλή ποιότητα αλατιού. Προφυλαγμένες από το κύμα, ήταν ανοιχτές περιοχές με μεγάλη ηλιοφάνεια και ξηρό καλοκαίρι. Το θαλασσινό νερό εξατμιζόταν γρήγορα και άφηνε το αλάτι στον πυθμένα του τηγανιού, έμενε λίγες μέρες και μετά μεταφερόταν στους ώμους και στα κεφάλια εργατών και εργατριών στο μεγάλο κεντρικό σωρό για επεξεργασία και συλλογή στ α τέλη Αυγούστου. Ήταν σκληρή κι επικίνδυνη δουλειά για τις εργάτριες που κουβαλούσαν ξυπόλητες πάνω τους 25 με 30 κιλά.

Ο μεγάλος φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας (1920 - 2011) αποτύπωσε με το φακό του καταπληκτικές φωτογραφίες με τις γυναίκες στις αλυκές Λευκάδας να κουβαλούν το αλάτι στο κεφάλι τους, στα πολλά εξερευνητικά ταξίδια που έκανε στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 . Συγκινήθηκε από τον αρχέγονο μόχθο των γυναικών στις αλυκές του νησιού. «Ήταν σαν τις Καρυάτιδες σε κόντρα φως. Με τους τεντζερέδες που ήταν γεμάτοι αλάτι, να πηγαινοέρχονται σε διαγώνιες γραμμές μέσα στο κάτασπρο από το αλάτι τοπίο των αλυκών», θυμάται. «Πόσο επιδέξια κινούνταν, παρά το βάρος στο κεφάλι. Πόσο περήφανες και απέριττες ήταν οι κορμοστασιές τους. Νεαρά κορίτσια της Λευκάδας μαζί με γηραιότερες γυναίκες σε μια ατέρμονη σειρά, ανέβαιναν πάνω στους λόφους από αλάτι καθώς ανέμιζαν τα μπαλωμένα παραδοσιακά τους φορέματα. Αυτές τις γυναίκες δεν τις ξέχασα ποτέ στη ζωή μου. Λυπάμαι που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους». Γι’ αυτό και επέστρεψε ξανά και ξανά στο όμορφο νησί του Ιονίου για να τις φωτογραφίσει αλλά και να τις κινηματογραφήσει «παρά τις τρομερές δυσκολίες της εποχής και το πάρα πολύ ακριβό φιλμ», εξηγεί. Και οι φωτογραφίες της έκθεσης αποτυπώνουν τον αγώνα των Λευκαδιτών και ειδικότερα των γυναικών με τη γη. «Παντού συναντούσες γυναίκες εκείνη την εποχή γιατί οι περισσότεροι από τους άντρες βρίσκονταν στην εξορία και στα ξερονήσια. Θυμάμαι τις τραγικές στιγμές του αποχωρισμού τους. Σε έναν τέτοιο αποχωρισμό είναι τραβηγμένη και η πιο αγαπημένη μου φωτογραφία από τη Λευκάδα κάπου στο λιμάνι του Νυδριού. Τα βουβά πρόσωπα των γυναικών μέσα στη βάρκα με στοιχειώνουν ακόμα…», θυμάται ο Μπαλάφας.

ΥΓ 1: Τον Αυγουστο του 2010 στη Λευκάδα στην αίθουσα τέχνης «Φαλκώνης» εγινε η έκθεση με επιλεγμένα έργα της πολύχρονης πορείας του. Κ. Μπαλάφα. Παράλληλα προβλήθηκε για πρώτη φορά το ανέκδοτο έγχρωμο φιλμ που κινηματογράφησε στο τέλος της δεκαετίας του ’50 με τίτλο «Αλυκές Λευκάδος».



ΥΓ 2: Καταπληκτικές φωτογραφίες απο τις αλυκές μας εδωσε και ο αείμνηστος Λευκαδίτης Νίκος Κατωπόδης – Πανοθώμος (1916 -2011).


ΥΓ 3: ΛΕΥΚΑΔΑ: ΠΕΡΙΟΧΕΣ NATURA 2000:


146 GR2240001 SCI/SPA ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΕΣ ΣΤΕΝΩΝ ΛΕΥΚΑΔΑΣ ) 2142,22 (ΠΑΛΙΟΝΗΣ - ΑΥΛΙΜΩΝ & ΑΛΥΚΕΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ .














Αναρτήθηκε από ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ του Παναγιώτη στις 15:52 Δεν υπάρχουν σχόλια:


Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείουBlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Facebook

Η Μάνα Η Λευκαδίτισσα. http://elgeorgakis.blogspot.gr/


Η Μάνα Η Λευκαδίτισσα. Η Μάνα μας !





























Η μάνα η Λευκαδίτισσα. Τη βλέπω στις αλυκές να σηκώνει ξυπόλυτη, σε μια ποδολόγα, αλάτι στο κεφάλι της. Κόντρα στη φτώχεια. Με αντίσταση στην απόγνωση. Πικραμένη από τη μοίρα. Αλλά με δύναμη. Με υπομονή. Με πλοηγό την αμόλυντη ψυχή της. Τη βλέπω στην Καρυά, νύφη στο χωριάτικο γάμο με αυτή την αρχοντική λευκαδίτικη φορεσιά, τη μεγαλοπρεπή. Να κεντάει με καρτερικότητα και φαντασία. Με παραδειγματική απλότητα. Να κουβαλάει το νερό με τον τέντζερη στο κεφάλι με δεξιοτεχνία. Με θάρρος.

Τη βλέπω στα αμπέλια να σκάβει με αντρίκεια δύναμη, στα χωράφια, στα αλώνια, στον αργαλειό. Στους Σφακιώτες, στα Χορτάτα, στον Αη-Πέτρο, στην Εξάνθεια. Τη βλέπω στους βόλτους στην Εγκλουβή, στα μελίσσια στο Αθάνι, στις ψαρόβαρκες στα Σύβοτα, στη Λυγιά. Τη βλέπω παντού. Να ανάβει με ευλάβεια, με φροντίδα το καντήλι στο εικονοστάσι. Η αρχόντισσα της παράδοσης. Με τα περίσσια αποθέματα ψυχής για να προκόψουν τα παιδιά της, τα βλαστάρια της. Η μάνα η Λευκαδίτισσα. Τη βλέπω στη Χώρα να αναστενάζει πίσω από τα παραθυρόφυλλα, να κλαίει μαζί με τη βροχή πάνω στον τσίγκο. Ν' ασβεστώνει το καντούνι του Πουλιού, στην Αγία Παρασκευή, στην Αγία Κάρα, στον πίσω Μόλο. Να περιμένει με καρτερικότητα τον ψαρά, τον άντρα της, μέχρι τα χαράματα. Να ρίχνει μεγαλοβδομαδιάτικα το "κομμάτι". Και με το κουράγιο συνοδοιπόρο να παίρνει το δρόμο για τον ελαιώνα, στην Απόλπαινα για να αναρωτηθεί γιατί τόσοι σταυροί νέων ανθρώπων καρφωμένοι στο χώμα. Τη βλέπω στο Σπαρτοχώρι να αγναντεύει αναστενάζοντας τη θάλασσα, περιμένοντας τον γιο της, τον άντρα της από τα καράβια. Κι ένα δάκρυ να κυλάει στο αυλακωμένο της πρόσωπο. Το χαρακωμένο από τις πίκρες. Και με τα ροζιασμένα χέρια της να σκουπίζει τα δάκρυα. Η μάνα, η Λευκαδίτισσα. Τη βλέπω να σταυροκοπιέται στην Κυρά-Φανερωμένη. Να ανάβει το κεράκι δίπλα στα πολυκαιρισμένα τάματα που έμειναν για να θυμίζουν πως η ψυχή, το κουράγιο, η δύναμη είναι συνυφασμένες με τη μάνα. Τη μάνα με το πονεμένο βλέμμα στον ουρανό. Το βλέμμα της απόγνωσης. Το πανωτόκι στην πίκρα. Η μάνα, η Λευκαδίτισσα. Η μάνα μας!!






(απο το βιβλίο του ΗΛΙΑ Π. ΓΕΩΡΓΑΚΗ ΄Χορεύουν τα κόκκινα'(εκδόσεις 'ΑΓΚΥΡΑ').

Το Νησί μας και τα Τα Χωριά του ! για να τα γνωρίσουμε ...http://www.lefkada.gov.gτ --- και τρίτη άποψη http://lefkadapatridamou.blogspot.gr/

    






















ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ Δ.ΛΕΥΚΑΔΑΣ

ΛΕΥΚΑΔΑ









































































































Στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού της Λευκάδας


πολύ κοντά στην ηπειρωτική ακτή, μόλις περνάμε

τη θολωτή γέφυρα, μας υποδέχεται η πρωτεύουσα του νησιού,
η Λευκάδα.

Η πόλη με τα κεραμόσκεπα, ξυλόδετα κτίρια

και το πράσινο τοπίο γύρω της, έχει τη δική της φυσιογνωμία.

Η παλιά πόλη έχει μεσαιωνικά χαρακτηριστικά

και η ταπεινότητά της συγκινεί τους επισκέπτες.

Λίγο πιο έξω από τη πόλη, το φρούριο της Άγιας Μαύρας,
χτισμένο δίπλα στη λιμνοθάλασσα
παραμένει ακοίμητος φύλακας και προστάτης της,
από τον 14ο αιώνα και έχει πολλά να μας αφηγηθεί.
Το φρούριο της Αγίας Μαύρας χτίσθηκε από τους Φράγκους

στην αρχική του μορφή το 1300 και αποτελεί υπόδειγμα
οχυρωματικής τέχνης. Μάχες με άγριους πειρατές,
σθεναρή αντίσταση στους Τούρκους, αλλά

και στο χρόνο και στους σεισμούς.
Εκεί υψώθηκε η σημαία της Ανεξαρτήτου

Επτανήσου Πολιτείας το 1810. Για ένα μεγάλο
χρονικό διάστημα τον Αύγουστο μήνα φιλοξένησε

τις Γιορτές Λόγου και Τέχνης
και το Διεθνές Φεστιβάλ Φολκλόρ.

Στο λιμάνι της πόλης είναι συγκεντρωμένες

πολλές υπηρεσίες για τη εξυπηρέτηση επισκεπτών,

από τα ξενοδοχεία μέχρι τα καΐκια
για ημερήσιες εκδρομές

στα γύρω νησάκια. Τόπος καθημερινής συνάντησης

η κεντρική πλατεία όπου στη δυτική της πλευρά

δεσπόζει ο Ναός του Αγίου Σπυρίδωνος

που είναι ο πρώτος Ναός της πόλης

και χαρακτηρίζεται ως θρησκευτικό,

πολιτιστικό και ιστορικό μνημείο.

Στη πόλη της Λευκάδας μπορεί να επισκεφθεί κανείς:

Το Αρχαιολογικό μουσείο που στεγάζεται στο ισόγειο του Δημαρχείου Λευκάδας και είναι ένα από τα πιο αξιόλογα της Ελλάδας.


Το Λαογραφικό μουσείο του ΟΡΦΕΑ που στεγάζεται σε παραδοσιακό κτίριο, ήταν παλιό αρχοντικό, σε πάροδο της κεντρικής αγοράς πλησίον της κεντρικής πλατείας.


Το μουσείο Μεταβυζαντινής Τέχνης το οποίο βρίσκεται στον επάνω όροφο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Λευκάδας η οποία στεγάζεται σε νεοκλασικό κτίριο στη καρδιά της παλιάς πόλης.


Το μουσείο φωνογράφου το οποίο είναι ιδιωτικό και βρίσκεται σε προσβάσιμη θέση σε πάροδο της κεντρικής Αγοράς.


Τη Χαραμόγλεια Ειδική Λευκαδίτικη Βιβλιοθήκη (Χ.Ε.Λ.ΒΙ) η οποία ανήκει στο Δήμο Λευκάδας και βρίσκεται στο ανώγειο παραδοσιακού διώροφου δημοτικού κτιρίου στο Μαρκά. Η Χ.Ε.Λ.ΒΙ, έργο ζωής του αείμνηστου Τέλη Χαραμόγλη, περιέχει ένα πλούσιο και σπάνιο υλικό καθώς και ότι έχει γραφεί για τη Λευκάδα και παράλληλα ότι έχουν γράψει Λευκαδίτες σε όλους τους τομείς της Επιστήμης και της Τέχνης. Στο ισόγειο λειτουργεί η αίθουσα Τέχνης του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας η οποία φέρει το όνομα του μεγάλου Λευκαδίτη διεθνούς φήμης, ζωγράφου, αείμνηστου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΑΜΟΥ στην οποία πραγματοποιούνται σε ετήσια βάση εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής, φωτογραφίας κ.λπ.


Την ιστορική βιβλιοθήκη του αείμνηστου ΝΙΚΟΥ ΣΒΟΡΩΝΟΥ η οποία στεγάζεται στο ανώγειο διώροφου δημοτικού κτιρίου και η οποία σύντομα θα ανοίξει τις πόρτες της για τους ερευνητές και το κοινό.


Τη δημοτική πινακοθήκη η οποία στεγάζεται στο ισόγειο του δημαρχείου Λευκάδας και περιέχει έργα ζωγραφικής από εκατό(100) καλλιτέχνες ξένους και έλληνες, οι οποίοι παρουσίασαν έργα τους εδώ και είκοσι(20) χρόνια στις αίθουσες εκθέσεων του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκαδίων.


Τις εκκλησίες της πόλης που ανάγονται στον 17ο αιώνα και διαθέτουν σπάνιες αγιογραφίες και αξιόλογα τέμπλα.


Τα γραφεία των πολιτιστικών σωματείων της Λευκάδας. Της Φιλαρμονικής, του Ορφέα, της Νέας Χορωδίας, του Τηλυκράτη και άλλων.


Τα αξιοθέατα της πόλης, Γύρα, Άγιο Ιωάννη, Βλαχέραινα, Αγία Μαρίνα, φρούριο Αγίας Μαύρας που βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τη πόλη με άνεση και απρόσκοπτη πρόσβαση.


Τη Μονή Φανερωμένης που είναι η προστάτιδα της Λευκάδας και σημαντικός τόπος προσκυνήματος. Βρίσκεται 3 χλμ. έξω από τη πόλη και γιορτάζει του Αγίου Πνεύματος. Η θέση που είναι το μοναστήρι της Κυρα-Φανερωμένης προσφέρει μαγευτική θέα.

Τσουκαλάδες.






Ακολουθώντας τη βορειοδυτική διαδρομή, περνώντας από

το κατάφυτο με πεύκα μοναστήρι της Φανερωμένης


με την πανοραμική θέα προς το Ιόνιο θα συναντήσετε το χωριό Τσουκαλάδες.

Ένα χωριό που έχει ταιριάξει αρμονικά την παράδοση


με τον εκσυγχρονισμό και σας προσφέρει ηρεμία και γαλήνη,


αλλά και άνεση στις επιλογές σας.

Το χωριό έχει να παρουσιάσει αξιόλογους ανθρώπους


που διέπρεψαν στα Γράμματα, τις Επιστήμες, τις Τέχνες και τον Αθλητισμό.


Ενδεικτικά αναφέρουμε τον παγκοσμίου φήμης ζωγράφο Θεόδωρο Στάμο


τον διακεκριμένο ιστορικό Πάνο Ροντογιάννη και τον Βαλκανιονίκη Ηλία Βεργίνη.

Οι Τσουκαλάδες έχουν μεγάλη αθλητική και πολιτιστική παράδοση,


αλλά και στις μέρες μας διατηρεί μια ενδιαφέρουσα πολιτιστική


κίνηση και ζωή. Διαθέτει ένα δραστήριο πολιτιστικό σύλλογο


με αξιόλογο θεατρικό τμήμα καθώς και χορευτικό.


Κάθε Αύγουστο διοργανώνει πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις που έχουν τίτλο «Βεργίνεια».

Στην περιοχή των Τσουκαλάδων βρίσκεται η πανέμορφη


παραλία Πευκούλια εκεί όπου τα πεύκα κυριολεκτικά αγγίζουν


τη πεντακάθαρη γαλανή θάλασσα και δημιουργούν


μια εικόνα μαγευτική, μια εικόνα ελευθερίας των αισθήσεων.

Το ανεξερεύνητο σπήλαιο του Αι Γιάννη


στη περιοχή αποτελεί πρόκληση για όσους αγαπούν την εξερεύνηση.

Το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα από τη περιοχή


του δημοτικού σχολείου του χωριού


θα μαγέψει και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες


και φυσικά υπάρχει το πευκοδάσος του χωριού


που αφήνει άφωνους τους φυσιολάτρες.


Αξίζει να περπατήσετε στο χωριό με μια καλή παρέα


ή και μόνοι σας.


Άγιος Νικήτας


Στη δυτική πλευρά του Νησιού, 13 χλμ. από τη πόλη

της Λευκάδας βρίσκεται ο Άγιος Νικήτας.Γραφικό ψαροχώρι

με έντονο γοητευτικό χρώμα, κτισμένο αμφιθεατρικά,

έχει εξελιχθεί σε σημαντικό τουριστικό θέρετρο.


Εδώ η απεραντοσύνη του πελάγους

σε συνδυασμό με το απότομο του ορεινού όγκου

δημιουργούν μια άλλη αίσθηση. Προσφέρει μεγάλη

ποικιλία από ξενοδοχειακά και τουριστικά συγκροτήματα

καθώς και όλες τις απαραίτητες ανέσεις για όμορφες

και ευχάριστες διακοπές.


Οι δαντελένιες ακρογιαλιές

και η καθαρή κρυστάλλινη θάλασσα

δημιουργούν μια ωραία αντίθεση με το καταπράσινο τοπίο.


Ο πανέμορφος παραδοσιακός

οικισμός του Αγίου Νικήτα αποτελεί

εκλεκτό πόλο έλξης για ξένους και Έλληνες επισκέπτες.


Καλαμίτσι


Στην νοτιοανατολική πλευρά της Λευκάδας χτισμένο στη πλαγιά

του βουνού Ράχη, 23 χλμ. από τη πόλη της Λευκάδας

βρίσκεται το Καλαμίτσι,

ένας από τους πιο παραδοσιακούς οικισμούς του Νησιού.

Η θέση του, αθέατη από τη πλευρά της θάλασσας,

επιλεγμένη έτσι ώστε να προστατεύεται από τις επιδρομές

των πειρατών.

Κύρια ασχολία των κατοίκων της υπήρξε η καλλιέργεια

σιτηρών, λόγος για τον οποίο υπάρχουν ανεμόμυλοι

στους τριγύρω λόφους.

Από τις παλιές εκκλησίες και ξωκλήσια ξεχωρίζει

η Παναγία των Κήπων,

κάποτε πλούσιο μοναστήρι.

Από τα υψώματα του χωριού τα βλέμμα

του επισκέπτη αναπαύεται στο γαλάζιο του Ιονίου Πελάγους

ενώ νοιώθει υπέροχα όταν αντικρίζει τα αστραφτερά

γαλαζοπράσινα νερά, τις ξανθές αμμουδιές,

τις ομορφότερες στο νησί.

Από τις πιο γνωστές και οργανωμένες παραλίες

το «Κάθισμα»

που έχει βραβευθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς.

Το μόνο που χωρίζει θάλασσα και βουνό

είναι η απέραντη αμμουδιά.

Στα δρομάκια του χωριού η ζωή κυλά

ακολουθώντας τον παραδοσιακό της ρυθμό

και είναι θαυμάσιο ότι θα συναντήσετε γυναίκες

ντυμένες με την παλιά λευκαδίτικη φορεσιά,

ενώ αξίζει να θαυμάσετε την τέχνη των υφαντών

που έχει μια μακρόχρονη παράδοση.

Οι κάτοικοι του χωριού είναι ευγενικοί

και αυθόρμητοι με τους επισκέπτες του τόπου τους.

Ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, γραφικά ταβερνάκια,

εστιατόρια καθώς και καταστήματα με τοπικά προϊόντα

σας περιμένουν για να σας χαρίσουν ευχάριστες διακοπές.




Το «Καλαμίτσι τ’ όμορφο π’ ανθεί και λουλουδίζει»


Ένα ορεινό χωριό του Δήμου Λευκάδας με τρεις ωραίες παραλίες.

Το απόγευμα προσφέρει πανέμορφο ηλιοβασίλεμα

που είναι ένα από τα πιο «πανηγυρικά» της Λευκάδας






Απόλπαινα


( δυό αράδες δρόμο κι έφτασες στη πόλη ! )


Σε απόσταση 2 χλμ. από τη πόλη της Λευκάδας


απλώνεται, από τον Ελαιώνα της πόλης ως και τους πρόποδες γραφικότατου


λόφου, το χωριό της Απόλπαινας -πιθανόν η ονομασία του χωριού


να συνδέεται με τη λατρεία κατά την αρχαιότητα,


του «Ιαματικού-Θεραπευτή» Απόλλωνα (Απόλλων + παιάν)-.


Η μαρτυρική θυσία του Ιερέα Θεόκλητου Στραβοσκιάδη


κατά τη διάρκεια των αγώνων για την Ένωση της Επτανήσου


με τη μητέρα Ελλάδα δίνει στο χωριό μια καλή θέση στη νεότερη ιστορία.

Στην Απόλπαινα στα δυτικά του χωριού λίγο πριν


τη παραλία του Αγίου Ιωάννη (Ιόνιο Πέλαγος)


υπάρχεισπήλαιο πλούσιο σε σταλακτίτες, αλλά αναξιοποίητο


ακόμη, ειδυλλιακός τόπος για περιπάτους και αναψυχή.


Στα διοικητικά όρια της Απόλπαινας βρίσκεται


η μονή της Οδηγήτριας κτισμένη στα μέσα του 15ουαιώνα


από την Ελένη Παλαιολογίνα.


Έχει ιδιαίτερα επιμελημένη τοιχοποιία


και η εικονογράφησή της θεωρείται σπάνιο δείγμα


σύνθεσης βυζαντινής και ιλλυρικής ζωγραφικής.


Οι αποτοιχισμένες εικόνες φυλάσσονται


στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών όπου και έχουν εκτεθεί.



Αλέξανδρος - Νικιάνα


Οι κάτοικοι του χωριού Αλέξανδρος,


που βρίσκεται στο όρος Σκάροι και αποτελούν ένα


σπάνιο γεωφυσικό μνημείο, έχουν μεταφερθεί


εδώ και πολλά χρόνια για λόγους επιβίωσης


και ανάπτυξης στη παραθαλάσσια περιοχή της Νικιάνας.


ΣτουςΣκάρους υπάρχει το γνωστό δάσος από


δρύες (βελανιδιές) που είναι


και το μοναδικό στα Ιόνια Νησιά.


Αξίζει να το επισκεφθείτε.


Νικιάνα: Ανάμεσα στη Λυγιά και στο Περιγιάλι,


9 χλμ. από τη πόλη της Λευκάδας, βρίσκεται


το πανέμορφο γραφικό ψαροχώρι Νικιάνα.


Χτισμένο στους πρόποδες του βουνού «Σκάροι»


συνδυάζει το πράσινο με το γαλάζιο.


Προσφέρει άνεση και ποικιλία στις διακοπές σας


αφού μπορείτε να βρείτε σ’ αυτό ότι ζητήσετε.


Μέρος ιδανικό για windsurf, water ski,


ψάρεμα αλλά και ορειβασία είναι ικανό να


προσφέρει στον κάθε επισκέπτη αυτό που αναζητάει.


Λίγο πιο πάνω υπάρχει


το ησυχαστήριο των «Αγίων Πατέρων»


με πανοραμική θέα.






Καρυώτες

Νέο χωριό, σύγχρονος οικισμός,


με ρυμοτομία μεταφερμένο από τη παλιά τοποθεσία


για λόγους κατολίσθησης. Απέχει 4 χλμ.


από τη πόλη της Λευκάδας. Είναι ένα χωριό «ανθοστόλιστο»,


«απλόχωρο» και «πρασινοφορούμενο» σύμφωνα με το λαϊκό βάρδο


. Οι Καρυώτες βρίσκονται μπροστά στον ιστορικό λόφο «ΚΟΥΛΜΟΣ»


(αρχαιολογικός χώρος) στον οποίο βρίσκονται ερείπια


από την ακρόπολη της αρχαίας πόλης ΝΗΡΙΚΟΥ πρωτεύουσας του νησιού.

Κατά την επίσκεψη σας στους Καρυώτες


αξίζει να αναζητήσετε τον χώρο των πρώτων Αλυκών Αλεξάνδρου


που δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά τον 17ο αιώνα


και αποτελούν σημαντικό βιομηχανικό μνημείο.

Οι Αλυκές, που ήταν ο δρόμος του αλατιού, λειτούργησαν


μέχρι το 1988 διατηρώντας τη δομή των ενετικών σχεδίων.


Είναι ένα σύνθετο δημιούργημα ανθρώπινης ενέργειας


και φυσικής κατασκευής.

Αποτελούν ιστορική κληρονομιά γιατί παρουσιάζουν


κοινωνικό, οικονομικό και τεχνολογικό ενδιαφέρον ,


Οι αλυκές έχουν χαρακτηρισθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού


ως διατηρητέο μνημείο. Ο Δήμος Λευκάδας έχει υποχρέωση


για την αναστήλωση των κτιρίων, του χερσαίου χώρου


και τη δημιουργία μουσείου Αλυκών και χώρων ψυχαγωγίας


Κατούνα-Λυγιά


Κατούνα:


Σε απόσταση 8 χλμ. από τη πόλη της Λευκάδας


στον ανατολικό άξονα του νησιού βρίσκεται το χωριό Κατούνα.


Παραδοσιακός οικισμός με παλαιά σπίτια και με ιδιαίτερα


όμορφη πλατεία στο κέντρο του, γύρω από την οποία


υπάρχουν γραφικά ταβερνάκια που προσφέρουν


καλό και φθηνό φαγητό.


Αξίζει να επισκεφθείτε το χωριό για την καταπληκτική θέα του,


τις εκκλησίες με το όμορφο καμπαναριό της Παναγίας,


το αξιόλογο τέμπλο και τις θαυμάσιες εικόνες του Αγίου Βάρβαρου.


Ένας περίπατος στα καλντερίμια του χωριού


θα σας συναρπάσει.


Λυγιά: 5 χλμ. από την πόλη και 3 από την Κατούνα


της οποίας αποτελεί επίνειο βρίσκεται


ο οικισμός της Λυγιάς.


Είναι ένα μικρό πανέμορφο ψαροχώρι


με καθαρές αμμουδιές και καθαρά


καταγάλανα νερά


τα οποία «αιχμαλωτίζουν τον επισκέπτη».


Η Λυγιά είναι το δεύτερο σε δυναμικότητα


αλιευτικό κέντρο της δυτικής Ελλάδας


και λειτουργεί μια από τις πιο σημαντικές ιχθυόσκαλες


με πολλά ψαροκάικα και γρι-γρι. Υπάρχουν ξενοδοχεία,


ενοικιαζόμενα δωμάτια, ψαροταβέρνες, εστιατόρια,


σουπερ μάρκετ και πολλά καταστήματα.


Είναι ένα χωριό που σφύζει από ζωή


και έχει μεγάλη τουριστική ανάπτυξη.


Οι κάτοικοι της είναι ευγενικοί,


καλόκαρδοι και φιλόξενοι.


Η Λυγιά προσφέρεται για ευχάριστες διακοπές


και η παραμονή σας θα σας μείνει αξέχαστη.


http://www.lefkada.gov.gr/





http://www.lefkada.gov.gr


ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ


http://lefkadapatridamou.blogspot.gr/


Αθάνι

Χωριό στο νοτιοδυτικό μέρος του νησιού, πριν τις διάσημες παραλίες Εγκρεμνοί και Πόρτο Κατσίκι. Διαθέτει και τη δική του υπέροχη παραλία αυτή του Γυαλού. Είναι διάσημο, όπως και όλη η γύρω περιοχή, για το μέλι του. Από το χωριό μπορείτε να θαυμάσετε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα του κόσμου!

Άλατρο

Ορεινό χωρίο της Λευκάδας πάνω από τα Χαραδιάτικα. Είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένο.

Άλατρο Λευκάδας. Εδώ ο χρόνος μοιάζει να ‘χει σταματήσει.


Αλέξανδρος

http://www.nikiana.gr/index.php/our-area/settlements/alexandros












Απόλπαινα

Σε απόσταση 2 χλμ. από τη πόλη της Λευκάδας απλώνεται, από τον Ελαιώνα της πόλης ως και τους πρόποδες γραφικότατου λόφου, το χωριό της Απόλπαινας -πιθανόν η ονομασία του χωριού να συνδέεται με τη λατρεία κατά την αρχαιότητα, του «Ιαματικού-Θεραπευτή» Απόλλωνα (Απόλλων + παιάν)-.


Η μαρτυρική θυσία του Ιερέα Θεόκλητου Στραβοσκιάδη ( 1819) κατά τη διάρκεια των αγώνων για την Ένωση της Επτανήσου με τη μητέρα Ελλάδα δίνει στο χωριό μια καλή θέση στη νεότερη ιστορία.
Στην Απόλπαινα στα δυτικά του χωριού λίγο πριν τη παραλία του Αγίου Ιωάννη (Ιόνιο Πέλαγος) υπάρχει σπήλαιο πλούσιο σε σταλακτίτες (http://www.kolivas.de/archives/173503 ), αλλά αναξιοποίητο ακόμη, ειδυλλιακός τόπος για περιπάτους και αναψυχή.

Στα διοικητικά όρια της Απόλπαινας βρίσκεται η μονή της Οδηγήτριαςκτισμένη στα μέσα του 15ου αιώνα από την Ελένη Παλαιολογίνα. Έχει ιδιαίτερα επιμελημένη τοιχοποιία και η εικονογράφησή της θεωρείται σπάνιο δείγμα σύνθεσης βυζαντινής και ιλλυρικής ζωγραφικής. Οι αποτοιχισμένες εικόνες φυλάσσονται στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών όπου και έχουν εκτεθεί.


( http://www.lefkada.gov.gr/Default.aspx?tabid=547 )

Ασπρογερακάτα


Χωριό της Λευκάδας στην δημοτική ενότητα την Σφακιωτών.


(Παραλίες - όρμοι)


Αβαλί


Παραλία κάτω από το Καλαμίτσι. Ακουστά έχω ότι είναι από τις πιο όμορφες του νησιού, χωρίς ωστόσο να είναι ευρέως γνωστή. Προσωπικά δεν την ήξερα!


Αγιοφύλι


Τα τελευταία τρία χρόνια όλο πηγαίνω και δεν φτάνω ποτέ! Παραλία ανατολικά της Βασιλικής, μικρή και πανέμορφη, όπως όλες οι παραλίες της Λευκάδας άλλωστε. Καϊκάκια από τη Βασιλική θα σας μεταφέρουν εκεί ενώ από όσο γνωρίζω υπάρχει και μονοπάτι που οδηγεί εκεί.

Αθερινός

(όρμος στο Μεγανήσι)

Το Μεγανήσι, έχει πολλούς κλειστούς κόλπους, και όμορφες μικρές παραλίες! Η αγαπημένη μου παραλία είναι στην είσοδο αυτού του όμορφου όρμου, που αποτελεί λιμάνι για το Κατωμέρι!











Αμμόγλωσσα

(Βρίσκεται στο βόρειο άκρο του νησιού, κοντά στην πόλη. Πίσω ακριβώς από το Ενετικό κάστρο της Αγίας Μαύρας, Περνώντας την πλωτή γέφυρα στρίβουμε δεξιά. Μια γλώσσα άμμου κυριολεκτικά!)









Αμμούσω

(http://lefkadapatridamou.blogspot.gr/search?q=%CE%91%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%89)










Αμπελάκια

Όρμος στο Μεγανήσι, στο Βαθύ.




Αφτέλι ή Σχίδη

Παραλία και ομώνυμος όρμος, νότια της Ευγήρου. Άγνωστη στους πολλούς, ένας μικρό παράδεισος.


http://www.kolivas.de/archives/121585

Η φωτογραφία είναι του Νίκου Ζαμπέλη! (Σας ευχαριστώ θερμά)!


Studio Flash



(Διάφορες τοποθεσίες)


Αγνάντιο


Δεν ξέρω αν λέγεται έτσι και η θέση ή μόνο το ταβερνάκι, αλλά για μένα είναι από τα αγαπημένα μου μέρη στο νησί. Τι να σας πω; Για τη θέα, τη δροσιά, τις μουριές, το καλό φαγητό; Α! Και για τις νύχτες με πανσέληνο, ό,τι πρέπει!

http://lefkadapatridamou.blogspot.gr/2013/08/blog-post_4849.html




Αλυκές

http://www.kolivas.de/archives/163441





Αργύρης

(βράχος, στο Δημοσάρι , στους καταρράκτες)

http://www.projethomere.com/travaux/bibliotheque_homere/valaoritis1.htm

Για τον καταρρακτώδη χείμαρρο του φαραγγιού ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, έγραψε ένα ποίημα, εμπνευσμένος από την ορμητικότητα του χειμάρρου, που κατά την παράδοση κουβάλησε τον κορμό ενός δέντρου, στο οποίο ο Βαλαωρίτης είχε γράψει το όνομά του, από το φαράγγι μέχρι την παραλία του Νυδριού.


«Δέντρο πως κείτεσαι νεκρό στην άκρη του γιαλού μου
ποιο χέρι σε ξερίζωσε, ποια δύναμη σε πήρε
από τη ράχη του βουνού και σ΄έφερε στο κύμα.
Κατέβαινε ολοφούσκωτος προχθές ο Δημοσάρης
Μουγκρίζοντας στο διάβα του, σα να ζητούσε μάχη.»

(από τα Άπαντα του Βαλαωρίτη «Το ξεριζωμένο δέντρο»)









Αναρτήθηκε από Χρυσούλα Σκλαβενίτη στις 5:02 μ.μ.