Bookmark and Share
Σήμερα αναφερόμαστε στις γυναίκες που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς για μια καλύτερη ζωή στη Χώρα του Κάπτεν Κουκ, αφού στη δική μας χώρα, την μικρή και βαρεία πληγωμένη Ελλάδα, οι συνθήκες ήταν τρομερά δύσκολες και ανυπέρβλητες.
Τα νέα κορίτσια, όπως και τ’ αγόρια της εποχής εκείνης ζούσαν τ’ όνειρο. Δεν έχει σημασία αν τ’ όνειρο είχε σχέση με την πραγματικότητα, ή αν όνειρο θα παρέμενε στη χώρα της φαντασίας.
Φωτο του 1960, Μελβούρνη. Φωτεινή Κούρτη, Αγιοπετρίτισσα.  Φωτογραφία από την έκθεση της Ένωσης. Αρχείο Φ.Α
Φωτο του 1960, Μελβούρνη. Φωτεινή Κούρτη, Αγιοπετρίτισσα. Φωτογραφία από την έκθεση της Ένωσης. Αρχείο Φ.Α
Οι νέοι έχουν το δικαίωμα πάντα ν’ ονειρεύονται κι αυτά τα όνειρα φούσκωσαν τα πανιά της ελπίδας για την μακρινή Αυστραλία. Στην αρχή τα καράβια ήταν γεμάτα με ανδρικό πληθυσμό. Οι άνδρες αυτοί θα γέμιζαν τα εργοστάσια και θα τα κινούσαν, θα άνοιγαν δρόμους, θα έστρωναν τις σιδηρογραμμές, θα έκτιζαν τους υδροηλεκτρικούς σταθμούς.
Έπειτα ακολούθησαν οι καραβιές με τις γυναίκες. Αυτές προοριζόταν να δουλέψουν στα εργοστάσια, αλλά και πάρα πολλές από αυτές θα πήγαιναν εσωτερικές σε σπίτια, «οικιακοί βοηθοί» τις ονόμασαν τότε γιατί ο όρος «υπηρέτρια» δεν ηχούσε και τόσο ευχάριστα στ’ αυτιά. Τα καράβια όμως που μετέφεραν κυρίως γυναίκες ονομάστηκαν «τα πλοία με τις νύφες», διότι άσχετα από το που θα έπιαναν δουλειά κύριος σκοπός του ταξιδιού τους, ήταν ο γάμος με κάποιους που τις περίμεναν. Το συνοικέσιο είχε τελειώσει από απόσταση με μόνο ντοκουμέντο τις φωτογραφίες εκατέρωθεν.
102
Ο γαμπρός με αγωνία περίμενε τη μέλλουσα γυναίκα του κρατώντας τη φωτογραφία της, τις βέρες και την ανθοδέσμη και σε πολλές περιπτώσεις, εφ’ όσον το κορίτσι έφερνε απ’ την πατρίδα και το νυφικό του, πήγαιναν κατευθείαν για το μυστήριο του γάμου στην Ορθόδοξη εκκλησία της Ελληνικής παροικίας στην Μελβούρνη ή όπου αλλού έμελλε να εγκατασταθεί το νέο ζευγάρι. Εάν όμως δεν άρεσε του γαμπρού η νύφη, τότε πετούσε την ανθοδέσμη του στη θάλασσα.
Οι γαμπροί στην προβλήτα περιμένουν τις Νύφες, από την άφιξη του “Galileo” στο Σίδνεϊ στις 24 /9/63
Οι γαμπροί στην προβλήτα περιμένουν τις Νύφες, από την άφιξη του “Galileo” στο Σίδνεϊ στις 24 /9/63
Αυτό ήταν και το θέμα της ταινίας του προικισμένου Έλληνα σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη «Οι νύφες».
Σύμφωνα με το άρθρο του κ. Χρήστου Μουρίκη στο περιοδικό «Παροικία» οι Έλληνες που έφτασαν στην Αυστραλία τον προηγούμενο αιώνα, ή προπολεμικά και ήταν ανύπανδροι παντρεύονταν με Αυστραλέζες (δηλαδή Ιρλανδέζες, Καθολικές ή Αγγλικανίδες). Η αθρόα όμως προσέλευση μεταναστών ανδρών έκαμε αισθητή την έλλειψη των γυναικών.
Δούλευαν, δούλευαν και μετά μοναξιά, μελαγχολία κι απομόνωση στο δωμάτιο. Από το 1956 αρχίζει να αυξάνεται εντυπωσιακά ο αριθμός των γυναικών και επί του προκειμένου των Ελληνίδων, διότι αυτές είναι το επίκεντρο αυτού του αφιερώματος στους Μετανάστες Έλληνες – Λευκαδίτες της Αυστραλίας.
Ο ερχομός καθοριζόταν ή μέσω Δ.Ε.Μ.Ε. ή με πρόσκληση εκ μέρους του μέλλοντος συζύγου, αφού είχε γίνει «το προξενιό» μεταξύ συγγενών. Ο αριθμός μεταξύ ανδρών και γυναικών από το 1956 – 57 και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70 κάποτε ήταν μεγαλύτερος και κάποτε ίσος ή ελάχιστα μικρότερος από τον αριθμό των ανδρών.
104Η αθρόα προσέλευση των γυναικών είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία πολλών προσδοκιών εκ μέρους των ανδρών. Κάθε φορά που έφτανε ένα πλοίο «έπηζε» κυριολεκτικά το λιμάνι από χιλιάδες που ήταν οι ενδιαφερόμενοι, οι φίλοι και οι περίεργοι.
Για τις Αυστραλέζικες εφημερίδες οι αφίξεις αυτές των πλοίων σήμαιναν μακροσκελή ρεπορτάζ γεμάτα ειρωνεία τα περισσότερα, αφού αναφέρονταν στις «νύφες» και εμπλουτισμένα με φωτογραφίες της υποδοχής.
Τα περισσότερα προξενιά είχαν καλή έκβαση. Έγιναν γάμοι, δημιουργήθηκαν οικογένειες με παιδιά. Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν πήγαν σε σχολεία μορφώθηκαν, έμαθαν τέχνες ή ασχολήθηκαν με το εμπόριο, που τους έδωσαν τη δυνατότητα ν’ ανοίξουν δικές τους δουλειές και να γίνουν πετυχημένοι επιχειρηματίες και γυναίκες και άνδρες. Σ’ ότι αφορά τις γυναίκες επιστήμονες στην Αυστραλία, είναι πολλές οι Ελληνίδες που διαπρέπουν εκεί.
Α. Α.
106*Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε πριν μερικά χρόνια στην εφημερίδα της Ένωσης Αγιοπετριτών Λευκάδας, Νομού Αττικής «Αγιοπετρίκτικα». Το δημοσιεύουμε με ευκαιρία την κυκλοφορία του βιβλίου της Παναγιώτας Νάζου «Νύφες με προξενιό» Βιώματα και μαρτυρίες Ελληνίδων στην Αυστραλία (1950 – 1975), απ’ όπου δανειστήκαμε και τον τίτλο.
Το βιβλίο αποτελεί συστηματική και μεθοδική έρευνα πάνω στο φαινόμενο του προξενιού στην πρώτη μεταναστευτική γενιά της Αυστραλίας 1950-1975. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Περίπλους το 2013.
ISBN: 978-960-438-156-2