τοιχογραφίες της Οδηγήτριας( τουΓιάννη Αθηνιώτη )Εφ. «ΑΛΛΑΓΗ» (Λευκάδος), φ. 4, Απρίλης 1980


Να επιστραφούν στη Λευκάδα oi  τοιχογραφίες της Οδηγήτριας
τουΓιάννη Αθηνιώτη
Εφ. «ΑΛΛΑΓΗ» (Λευκάδος), φ. 4, Απρίλης 1980


ένα παληό άρθρο ι για την ιστορία και για ανακαλύψουμε
 την συνέχεια του  ιστορικού των τοιχογαφιών  ...











'Οσοι ασχολήθηκαν με τα Μοναστήρια της Λευκάδας, γνωρί-
ζουν πολύ καλά ότι στα 1464 μια από τις Παλαιολογίνες έχτισε
στο νησί μας, στην περιοχή της Απόλπαινας, γυναικείο Μοναστήρι
 με το όνομα Παναγία Οδηγήτρια. Η εκκλησία ήταν διακοσμημένη
με τοιχογραφίες βυζαντινής τέ-χνης με εμφανή την επίδραση δυτικής
τεχνοτροπίας. Κατά τη γνώ-μη των ειδικών η επίδραση αυτή καθιστούσε
τις τοιχογραφίες μο-ναδικές στο είδος τους. Στα πολλά του ταξίδια στη
Λευκάδα ο καθηγητής της αρχαιολο-γίας κ. Πάλας διεπίστωσε τη μεγάλη
αξία των τοιχογραφιών. Την τελευταία φορά που επισκέφτηκε
το νησί μας με την κυρία Φ. Καλαμάρα, ειδική στη συντήρηση εικόνων
και τις αποκολλήσεις, απεκόλλησαν τις τοιχογραφίες.
Αφού τις τοποθέτησαν σε ξύλινα πλαίσια, τις μετέφεραν
 στις αίθουσες του μεταβυζαντινού Μου-σείου στο ισόγειο της
 Δημόσιας Βιβλιοθήκης. Στην αρχή έγινε η σκέψη η εργασία να
 γίνει στην πόλη μας. Κατόπιν οι ειδικοί δήλωσαν ότι
 οι τοιχογραφίες έπρεπε να μεταφερθόύν στην ΑΘήνα,
γιατί οι αίθουσες του Μουσείου δεν ήταν ο κατάλληλος
χώρος για να εργαστούν-. Παρά τις διαμαρτυρίες και
παραστάσεις, στον τότε Νομάρχη, του κ. Δημ. Μαμαλούκα,
Προέδρου της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, και άλλων πολλών
παραγόντων για τη ματαίωση της μεταφοράς των τοιχογραφιών
 στην πρωτεύουσα, η μεταφορά έγινε. Από τότε χά-θηκαν
τα ίχνη τους. Δηλαδή από το 1972 αν θυμάμαι καλά.
Το Θέμα ξεθάφτηκε στη συγκέντρωση που έκαμε
στο «Πάνθεον» ο βουλευτής του νησιού μας κ. Πάνος Καββαδάς
για τη μελέτη και εξεύρεση λύσης επάνω στα διάφορα Θέματα
 που απασχολούν το νησί μας. Θυμάμαι επακριβώς τη φράση
του κ. βουλευτή «αυτό δεν το ήξερα» -μάλιστα κράτησε και σημείωση.
Ποιες οι ενέργειες του κ. Καββαδά σχετικά με την τύχη
 των τοιχογραφιών και την επανα-φορά τους δε γνωρίζουμε.
Στο σημείο αυτό είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω το ενδιαφέ
-ρον, κατά τη συζήτηση, δυο εκ των μελών του Συλλόγου
Λευκα-δίων στην ΑΘήνα, του κ. Κ. Ζερβού και του κ. Τ. Χαραμόγλη.
 0 κ. Χαραμόγλης μάλιστα, από τη Θέση των ακροατών, φώναξε
για να τ' ακούσουν όλοι οι παραβρισκόμενοι.
-Εγώ ξέρω πού βρίσκονται: στα υπόγεια του Βυζαντινου Μουσείου-.
Τι ήταν όμως εκείνοι που έκαμε τους εκπροσώπους του
 Συλλόγου, φτάνοντας στην Α-Θήνα να περιορίσουν το
 ενδιαφέρον τους, για να μην πω την οργή τους
σε δυο γραμμούλες στην εφημερίδα τους, μετατρέποντας μάλιστα
τις τοιχοyραφίες σε απλές εικόνες και μάλιστα με ερωτη-ματικά
σε παρένθεση; Τέλος πάντων. Το Θέμα ήρτε και πάλι στην επιφάνεια.
Νομίζω ότι πρέπει να επιπλέει μέχρι που να επιστραφούν οι τοιχογραφίες.
Οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη ας δείξουν και ενδιαφέρον.
Η Λευκάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. 0 καθένας πρέπει
να σέ-βεται και να προφυλάει τους Θησαυρούς της κάθε περιοχής
όσο μικρή κι αν είναι αυτή. Πιστεύω ότι στα οχτώ (8) ολόκληρα
 χρόνια κάτι έπρεπε να έχει γίνει.
 'Οσο περνάει ο καιρός λιγοστεύουν οι ελπίδες. Α
ν βέβαια οι τοιχογραφίες δε στολίζουν κιόλας τους τοί-χους
κάποιου Μουσείου, οπότε κλάψτε τες Λευκαδίτες.
Και είναι καιρός οι αρμόδιοι να μας πληροφορήσουν για την τύχη τους.
 'Οχι για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας,
αλλά για να μπQλιάσου-με το ενδιαφέρον μας, με την οργή μας.

 Οργή Λαού, φωνή Οεού.



Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ (Ζωγραφικής Εγκώμιον)https://www.google.gr/search?q=τοιχογραφιες+οδηγητριας+λευκαδας&tbm=isch&tbo=






Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ                       (Ζωγραφικής Εγκώμιον)










Η μονή της Παναγίας Οδηγήτριας στο χωριό Απόλπαινα του 
Δήμου Λευκάδας βρίσκεται περίπου 2 χιλιόμετρα Νότια 
της πόλης της Λευκάδας.Το συγκρότημα του μοναστηριού εκτείνεται
 σε ακανόνιστο τετράπλευρο χώρο που ορίζει χτιστός περίβολος, 
με τοξωτή είσοδο στη ΝΑ πλευρά. Εκτός από το καθολικό σώζονται
 τρία βοηθητικά κτίσματα, σήμερα ερειπωμένα. 
Το πρώτο στην ανατολική πλευρά φιλοξενούσε πιθανόν 
τα κελιά των μοναχών, ενώ τα άλλα δύο στην νοτιοδυτική
 χρησιμεύουν ως βοηθητικά κτήρια.Η ιστορική μονή της
 Παναγίας Οδηγήτριας Λευκάδας σύμφωνα με πολλές αξιόπιστες 
μαρτυρίες κτίσθηκε τον 11ο αιώνα πριν την άλωση της πόλης και
 σημαντικό ρόλο στην όλη καλλιτεχνική διαμόρφωσή της έπαιξε ο
 Ιάκωβος Ρούσσος που έχει ορισθεί το 1448 επίτροπος του ανήλικου 
διαδόχου Λεονάρδου Γ’ της δυναστείας των Τόκκων.
Η Οδηγήτρια ήταν ένα φημισμένο μοναστήρι του 15ου αιώνα
 και κατά κύριο λόγο οφείλει την φήμη του στις χορηγίες 
και τις γενναιοδωρίες της δυναστείας των Τόκκων, η οποία με 
τις ενέργειές της στήριξε και προώθησε την πνευματική 
και καλλιτεχνική ζωή της Λευκάδας.Τον 18ο  αιώνα προστίθεται 
στη μονή ξυλόγλυπτο τέμπλο το οποίο σώζεται σε κακή 
κατάσταση έως τα μέσα του 19ου αιώνα. 
Επίσης σε άγνωστη χρονική στιγμή, οι εξωτερικοί τοίχοι 
και οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό καλύφθηκαν 
με ασβέστη έως το 1953.Τότε εντοπίσθηκε για πρώτη φορά 
από τον Λευκαδίτη ιστορικό αείμνηστο Πάνο Ροντογιάννη 
αυτό το μοναδικό σύνολο, το οποίο παρέμεινε έτσι έως το 1970,
 όταν η Αρχαιολογική Εταιρεία υπό την εποπτεία του καθηγητή 
Δημητρίου Πάλλα ολοκλήρωσε την αποτοίχιση του.
                     Έκτοτε οι τοιχογραφίες του ναού της Οδηγήτριας Λευκάδας 
                        φυλάσσονται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, 
                     που μετά από 30 χρόνια δίνει την ευκαιρία στους μελετητές και 
               στο ευρύτερο κοινό να γίνουν κοινωνοί αυτής της λαμπρής Ζωγραφικής,
                αποτέλεσμα της γόνιμης συνύπαρξης καθολικών και ορθοδόξων στον ίδιο
                       τόπο, καθώς και των ιδιαίτερων ιστορικών συγκυριών 
                               της Λευκάδας κατά τον 15ο αιώνα.
             http://www.byzantinemuseum.gr/

                      https://www.google.gr/search?q=τοιχογραφιες+οδηγητριας                                             +Λευκαδας&biw=1920&bih=976&tbm=i
================================================

======================================================
http://www.golden-greece.gr/politismos/moni_odigitrias_lefkada.html

ΜΟΝΗ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ
                              Κοντά στον οικισμό Απόλπαινα του Δήμου Λευκάδας, 
                         σε υψόμετρο 70 μ., βρίσκεται η Μονή της Θεοτόκου 
                      της Οδηγήτριας. Ιδρύθηκε (ή ανακαινίσθηκε) από την
                         Ελένη Παλαιολογίνα γύρω στο 1449 - 1450. 
                      Λέγεται όμως ότι η Μονή χρονολογείται πολύ 
                                 παλαιότερα, μέσα στον 11ο αιώνα. 
                    Η Ελένη Παλαιολογίνα, κόρη του Θωμά Παλαιολόγου 
                     (δεσπότη του Μωριά) και σύζυγος του Λαζάρου
                     Βούκοβιτς (δεσπότη της Σερβίας), έζησε στο
                   τέλος της ζωής της ως μοναχή με το όνομα 
              «Υπομονή» και ετάφη στο μοναστήρι της Αγία Μαύρας (1473). 
                     Τον 18ο αι. φιλοτεχνήθηκε το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού. 
                        Σήμερα η Μονή της Οδηγήτριας είναι διαλυμένη 
                    και εγκαταλειμμένη. Διακρίνονται από το μοναστηριακό 
                 συγκρότημα ο κτιστός περίβολος με την πέτρινη θολωτή
                     είσοδο στη νοτιοανατολική πλευρά και 3 πέτρινα 
                          κτίσματα (κελιά, βοηθητικοί χώροι). 
                         Σώζεται επίσης σε καλή κατάσταση 
                  ο ναός της Παναγίας, μονόκλιτη βασιλική
                       με ξύλινη στέγη, που δεν είναι επισκέψιμος. 
                        Στο εσωτερικό του, στον ανατολικό και νότιο 
           τοίχο, υπήρχαν τοιχογραφίες (καλυμμένες με ασβέστη ως το 1953) 
                       που συνδυάζουν την Παλαιολόγεια 
                   ζωγραφική με τη δυτικού τύπου τεχνοτροπία. 
               Τα σπαράγματα τοιχογραφιών αποτοιχίστηκαν 
                   το 1970 και φυλάσσονται σήμερα 


                 στο Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών.





==================================================
http://www.imli.gr/metropolis/monasteries/monastery_panagias_odigitrias/


Είναι η αρχαιότερη σωζόμενη Μονή του νησιού. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Απόλπαινα, στην άκρη του ελαιώνα. Δίπλα από τη Μονή περνάει ο επαρχιακός δρόμος που οδηγεί στους Σφακιώτες, στην Καρυά και γενικά στην ενδοχώρα του νησιού.
Η ίδρυσή της ανάγεται πιθανόν στον 11ο αι., ενώ από το 1449 – 1450 πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη ανακαίνιση της Μονής, που συνεχίσθηκε από την Ελένη Παλαιολογίνα, κόρη του Δεσπότη του Μυστρά Θωμά Παλαιολόγου και σύζυγο του Σέρβου ηγεμόνα Λαζάρου Βράνκοβιτς, η οποία εκάρη μοναχή με το όνομα Υπομονή και έζησε εδώ ως στα τέλη του βίου της (1463-1474).
Το καθολικό της Μονής, αφιερωμένο στην Παναγία την Οδηγήτρια, είναι μονόκλιτη βασιλική με ξύλινη στέγη. Ο ναός είναι σήμερα υποστηλωμένος, δε λειτουργείται και δεν είναι προσιτός στους προσκυνητές, ενώ οι περισσότερες τοιχογραφίες έχουν αποτοιχισθεί και φυλάσσονται στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας.
Ωστόσο στον ανατολικό και το νότιο τοίχο του σώζονται τμήματα τοιχογραφίας ξεχωριστής τέχνης, που συνδυάζει την Παλαιολόγεια με τη δυτική τεχνοτροπία. Ξεχωρίζει η εικόνα της Πλατυτέρας στην κόγχη του ιερού βήματος, με χαραγμένες οθωμανικές επιγραφές –ίσως στίχους του Κορανίου- που δείχνουν ότι η τοιχογραφία χρονολογείται πριν από την εποχή της Τουρκοκρατίας στο νησί (1479-1684).
Τα τελευταία δύο χρόνια, την περίοδο του Πάσχα και του καλοκαιριού, τελούνται υπαίθριες ακολουθίες στον αύλειο χώρο της Μονής.
Υπεύθυνος: Πρεσβύτερος Παναγιώτης Ζαβιτσάνος, εφημέριος Απολπαίνης (τηλ.: 26450 25221 – 6932793226)




ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ

ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΤΗΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΝΗΡΙΚΟΣ"
ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ

Πολλές φορές μου είχε γίνει η πρό-ταση από τους χωριανούς μου
Αγιοπετρίτες να επισκεφτώ τη χώρα που έγινε η δεύτερη πατρίδα τους,
 αλλά παρά την επιθυμία μου να βρεθώ ανάμεσά τους το 'βρισκα πολύ δύσκολο.
Φέτος όμως κάποιες καλές συγκυρίες βοήθησαν ,ώστε
στις 20 του Δεκέμβρη να πάρω το δρόμο για τους Αντίποδες.
Ετσι βρέθηκα για πενήντα μέρες μαζί με το Λευκαδίτικο κόσμο
της Μελβούρνης. Μέρες χρονιάρες, μέρες χαράς και μέρες.. .καύσωνα!
Δεν μπορούσα να προσαρμοστώ και να πιστέψω πως,
ενώ το ημερολόγιο έδειχνε Γενάρη, σκάγαμε κυριολεκτικά από τη ζέστη,
το Θερμόμετρο έφτανε τους 40 βαθμούς και στην τηλεόραση
τα πρώτα νέα ήταν οι μεγάλες πυρκάίές που αποτέφρωναν τα δάση.
Ακόμα και στη Θάλασσα, όσοι τολμούσαν να μείνουν λίγο περισσότερο
 γύριζαν με εγκαύματα.
Οι ιδιαίτερες σχέσεις με τους χωριανούς μου ήταν η επαφή που είχαμε
μέσω της εφημερίδας του χωριού μας που λάβαιναν είκοσι χρόνια.
Τους έφερνε τον αέρα της πατρίδας και τους συντρόφευε
στις ώρες νοσταλγίας.
 Έ νιωθα πάντα ένα ξεχωριστό δέσιμο μαζί τους που είχε τις ρίζες του
 από τα πρώτα χρόνια που έφευγαν για τη ξενιτιά.

1956 Παραμονές Χριστουγέννων .

 Με την   οικογένειά μου ξεκινήσαμε να πάμε να κάνουμε χριστούγεννα
στο χωριό με τους γονείς μου.
Φτάσαμε στο χωριό νύχτα.
Το βράδυ τα παιδιά, μωρά ακόμα, παραξενεύτηκαν κ
αι κάθε τόσο ξυπνούσαν. Με βρήκε το ξημέρωμα ξάγρυπνη.
Μέσα στην ησυχία της νύχτας, ξάφνου ακούω κλάματα και οδυρμούς.
Ανοίγω την πόρτα τρομαγμένη και τότε βλέπω απέναντι
στο δρόμο της αγοράς ένα πλήθος μαύρες σκιές,
κρατώντας στα χέρια λαδοφάναρα να κλαίνε γοερά.
`Ετρεξα αλαφιασμένη στο δωμάτιο του πατέρα μου. -
Σήκω του λέω, πατέρα, κάτι έγινε στο χωριό.
Στην αγορά κατεβαίνουν πολλοί, κλαίγοντας.
Ηταν και κείνος ξύπνιος και διάβαζε κάτω από το λιγοστό φως της λάμπας.
Σήκωσε τα μάτια, με κοίταξε λυπημένος κι ένα δάκρυ κύλησε
κάτω από τα μυωπικά γυαλιά του χωρίς να δείξει καμιά έκπληξη.
-Ναι, κλαίνε. Είναι η Ελλάδα που κλαίει, παιδί μου.
 Ειν' η Ελλάδα που χάνει τον ανθό της νιότης της.
Του 'πεσε το βιβλίο από το χέρι και πρόσθεσε.
Είκοσι έξι νέοι και νέες Θα γεμίσουν σήμερα το
 λεωφορείο που όμως το βράδυ Θα γυρίσει... άδειο!
Η άλλη μέρα Θα τους βρει στο πλοίο, που Θα τους μεταφέρει
στην άλλη άκρη του κόσμου.
Αυτή η εικόνα μ' ακολουθούσε
 κάθε φορά που διάβαζα ή άκουγα για τα κύ-ματα μεταναστών
 που απογύμνωσαντην Ελλάδα από τα νιάτα, για να την μετατρέψουν
 σε μια χώρα γερόντων .
 Η επικοινωνία μαζί τους με ξεκούραζε
 κι επιζητούσα να μαθαίνω πάντα ότι είχε σχέση με τη ζωή τους στα ξένα.
 Φέτος η καλή τύχη τα'φερε βολικά ώστε να βρεθούμε
για 50 μέρες μαζί.
Είδα και χάρηκα γι' αυτό, όχι μόνον
 τους χωριανούς μου, αλλά και πολλούς Λευκαδίτες.
Βρέθηκα σε συγκεντρώσεις, χορούς, εκδρομές ακόμα και
 σε κηδεία.
Εχουν σχεδόν όλοι αποκατασταθεί πάρα πολύ καλά.

                              ..  //  ..

Ζούνε άνετα και απολαμβάνουν τους κόπους
της σκληρής δουλειάς που έκαναν για να φτάσουν εκεί.
 Μερικές εικόνες από τη ζωή τους θα προσπαθήσω
να μεταφέρω και σε σας. Στα σπίτια των Ελλήνων
 μεταναστών της Μελβούρνης ο Φιλόξενος Δίας βρή-κε
έδαφος και . .στρογγυλοκάθισε. Ο επισκέπτης
Θα βρει σ' αυτά μια Θερμή και φιλόξενη ατμόσφαιρα
 που αρχίζει να γίνεται ανάμνηση για την Ελλάδα.
Την Ελλάδα των εκατομμυρίων τουριστών, την Ελλάδα
 των ξένων μεταναστών, την Ελλάδα που τρέμεις
 ν' ανοίξεις την πόρ-τα σου, που έγινες επιφυλακτικός,
 καχύ-ποπτος και λιγότερο φιλόξενος απ' ό,τι ξέραμε παλιότερα.
Ενας αυθορμητισμός χαρακτηρίζει αυτή τη ζεστή φιλοξενία.
 Δεν σε καλεί για να δεις το σπίτι του ή τις ανέσεις του.
 Με περισσότερο καμάρι σου δείχνει τις ντο-μάτες
του που σφύζουν από υγεία, χωρίς φυτοφάρμακα,
ή το βαρελάκι με το κρασί που φτιάχνει μόνος του,
παρά το καλοβαλμένο σπίτι του. Χαίρεται τη συντροφιά.
Απολαμβάνει το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή που
Θα μείνεις κοντά του και δικρίνεις πως η ώρα δεν
έφτασε για ν' ακούσει και να Θυμηθεί κι ο ίδιος
αυτά που ήθελε να σου πει, να σε ρωτήσει.
Είναι γνωστό πως οι μετανάστες μας, όπου κι αν βρίσκονται
είναι περισσότερο Ελληνες από μας. Γαντζωμένοι
 στην Ελληνοχριστιανική Ορθόδοξη παράδοση την
 κρατούν μετα δόντια.
Στο μεγαλύτερό τους αριθμό κρατούν το Θεσμό της οικογένειας
σε πολύ καλό επίπεδο και μετέδωσαν στα παιδιά τους
την αγάπη για τα Ελληνικά ήθας και έθιμα, αυτά που
άφησαν φεύγοντας. - "
Οπως συνέβηκε μεταπολεμικά
κι εδώ τ' όνειρο κάθε γονιού ήταν να σπουδάσει το παιδί του.
"Ετσι σχεδόν σ' όλα τα σπίτια βλέπεις τις χαρακτηριστικές
φωτογραφίες της ημέρας της ορκομωσίας των παιδιών τους.


Αυτά τα νέα παιδιά γενικώς όχι μόνο οι επιστήμονες, έδωσαν έναν
 άλλο αέρα  στη νοοτροπία των γονιών.
Κι όχι μόνο στα παιδιά, βέβαια.
Αλλά και η ίδια η πολιτεία με το δημοκρατικό πολίτευμά της,
με το σεβασμό που επέβαλε στουςά πολίτες της απέναντι
 στο νόμο και με την καλή συμπεριφορ της προς
τους μετανάστες. Ετσι δεν χρειάζεται πολύς χρόνος
για να διαπιστώσει κανείς πως, ενώ κράτησαν τις
 Ελληνικές αξίες, απέβαλαν πολλά από τα Ελληνικά ελαττώματα.
"Εγιναν νομοταγείς, οδηγούν χωρίς νευρικότητα και
 δεν... μουντζώνουν τον πρώτο που Θα τους δυσκολέψει το δρόμο.
Δεν νοούνται να πάρουν τη θέση κάποιου άλλου,
όσο βιαστικοί κι αν είναι, καιτο κυριότερο δεν σχολιάζονται μεταξύ τους
. Όταν μιλούν για την προκοπή κάποιου συγχωριανο,
δεν διακρίνεις ίχνος ζήλειας ή κάποια πικρόχολη σύγκριση.
Περισσότερο διακρίνεις ευχαρίστηση, που τους δίνεται
 η ευκαιρία να μάθει κάποιος άλλος ένα ευχάριστο νέο.
 Μπορεί όλ' αυτά να μην είναι κανόνας.
 Σας μεταφέρω αυτά που μου προέκυψαν χωρίς να Θέλω
να σας πείσω πως όλα είναι ωραία και καλά σ' αυτή
 τη μακρινή χώρα που ζούνε 650.000 "Ελληνες, 5000 Λευκαδίτες.
 Στη Μελβούρνη μόνο ζούνε 130 οικογένειες Αγιοπετριτών. "
Εχουν κι αυτοί τα προβλήματά τους. Και είναι μεγάλα.
 Το σπουδαιότερο είναι ότι τους τρώει η νοσταλγία.
Μια αρρώστια γνωστή για κάθε μετανάστη.
Πολύ περισσότερο γι' αυτούς που ζούνε μακριά
απ' όλους και το ταξίδι για την Ελλάδα κρατάει 24 ώρες ιιιήσης
. Που κάνουν μπάνιο το Γενάρη και τουρτουρίζουν
τον Ιούλιο. Που στέλνουν Χριστουγεννιάτικες κάρτες
στους δικούς τους με έλκυθρα και χιόνια, ενώ στάζει
ο ιδρώτας από τη ζέστη που φτάνει και τους 40 βαθμούς.
 Ενα μεγάλο πρόβλημα επίσής που αντιμετωπίζουν
είναι ο διχασμός της Ορθοδόξου εκκλησίας.
"Ενας διχασμός που ξεκίνησε πριν λίγες δεκαετίες
 και γίνεται ανησυχητικά πιο έντονος.


Αρκετές φορές έχει ασχοληθεί ο Ελληνικός τύπος μ' αυτό
-το θέμα, όχι όμως όσο έπρεπε.
Είναι ένα θέμα που ταλανίζει τον Ελληνισμό της Αυστραλίας.
Απ' όταν έφτασαν οι μεταπολεμικοί μεταναστες, αρχισαν να
πληθαίνουν και οι εκκλησίες.
 Από μία - δύο που υπήρχαν στη Μελβούρνη το 50
είναι τώρα 63. Αυτό έγινε από
την αναγκη που ένιωθε ο καθε μεταναστης που στερήθηκε γονείς,
 αδέλφια, φίλους,ν' ακουμπήσει και να νιώσει μια ασφαλεια.
Γι' αυτό, παρόλες τις δυσκολίες των πρώτων καιρών, έβαζε βαθια
το χέρι στην τσέπη κι από το υστέρημα του έδινε μ' απλοχερια στην εκκλησία,
στον προστατη Αγιό του
.κι έτσι πλήθαιναν οι ναοί, αλλα μεγαλωναν αλματωδώς κι οι περιουσίες τους
'Εβλεπε καθένας στην αρχή με καμαρι    τα ελληνικα σχολεία,
που γίνονταν με πρωτοβουλία και έξοδα των εκκλησιών, και
 χαίρονταν όλοι οι πιστοί που τα δικα τους
χρήματα έπιαναν τόπο.Για να 'χετε μια ιδέα των εισοδηματων των
εκκλησιών - όπως μου έλεγαν - η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου
στη γιορτή τηςμπορεί να φτασει και τις 300.000 δολλαρια
Περίπου 60 εκατομμύρια δρχ
Αυτα τα τεραστια έσοδα θα μπορούσαν να λύσουν
πολλα προβλήματα
των -μεταναστών, εαν γίνονταν κοινωφελή έργα κι όμως
έχουν γίνει αφορμή για ένα βαρύ κλίμα διχασμού της Ορθοδοξίας
Ακούει και διαβαζει κανείς καποιες παραξενες παρεμβασεις που
 σε βαζουν σκέψη
κι όσο προσπαθείς να μαθεις, τόσο βουλιαζεις στα θολα νερά.
Για παραδειγμα:
Γαμοι που έγιναν πριν 80 τόσα χρόνια θεωρούνται... ακυροι
Πανε τα παιδια τους να βγαλουν  αδειες γαμου και μαθαίνουν
πως είναι  νόθα
Όλα, όμως, διορθώνονται μόνο με 200 δολαρια. 
Όταν τα καταθέσεις, παίρνεις τη βεβαίωση, σφραγισμένη 
και επικυρωμένη και όλα είναι νόμιμα
Ο 'Ελληνας γενικός Πιρόξενος διώκεται από την εκκλησία 
σαν ανεπιθύμητος και η Ελληνική Κυβέρνηση δεν διαμαρτύ ρεται 
-αλλα ούτε τον ανακαλεί, εαν αυτός φταίει
Την ίδια και χειρότερη αδιαφορία δείχνει και γι' αυτούς 
που δημιούργησαν το επεισόδιο.

Ποιος θα μας γλιτώσει απ' αυτή τη θύελλα; ρωτούν οι μεταναστες.
Θα θυμηθεί καποτε και μας η μητέρα  Ελλαδα, ρωτούν με αγωνία, να σκύψει
πανω από τα προβλήματα μας;
 - Θ' ασχοληθούν αραγε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να καμουν
γνωστα αυτα  που συμβαίνουν στη δεύτερή μας πατρίδα και να ελέγξει τους
εκπροσώπους της,  - που μας έχει επιβαλει;
Θα δει χωρίς παρωπίδες και θα ψαξει για την αλήθεια;
·Κι ακόμα ρωτούν. -
Εμαθαν ποτέ, γιατί οι ανθρωποι που- ξεριζώθηκαν από κει,
μην αντεχοντας   αλλο τη νοσταλγία και ήρθαν στην Ελλαδα να εγκατασταθούν ,
 σε λίγους μήνες γύρισαν πίσω και μαλιστα τσακισμένοι οικονομικα έπειτα
από τόσα έξοδα;
 κι εγώ μαζί τους μπαίνω σε σκέψη και  - διερωτώμαι.
Πόση υποκρισία πρέπει να  υπαρχει, όταν ακούμε τηλεοπτικές
 συζητήσεις για το δικαιώματα των ξένων μεταναστών στην Ελλαδα!

- 'Οταν διψαει η αυλή σου για νερό, πώς  μπορεί να ποτίζεις την ξένη τόσο συχνα
με τόση μεγαλοψυχία; Γιατί αυτή η ευαισθησία να μην υπαρχει
και για τα αιτήμα τα των Ελλήνων μεταναστών;

Αυτό είναι  . το δίκαιο παραπονό τους, που με παρακαλεσαν
να το μεταφέρω, ελπίζοντας ότιμέσα από τα λευκαδίτικα έντυπα μπορεί
.- να ευαισθητοποιηθούν καποιοι από τους   πολλούς και τόσο αξιόλογους
δημοσιογραφους που έχουμε από τη Λευκαδα και . να ενδιαφερθούν
για τη σωστή πληρο φόρηση στα κέντρα εξουσίας.
.. Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους πατριώτες και συγχωριανούς
  για την αγαπη που μου έδειξαν τις περιποιήσεις τους και τη φροντίδα τους για μένα,
 αυτό το διαστημα που   έμεινα κοντα τους.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα το “Νήρικος” και το Σύλλογο  Λευκαδίων της Πάτρας
 για τη φιλοξενία σας στις πολύτιμες σελίδες του.