Η τοποθέτηση της κας Μαριάννας Καρφάκη στο δημ. συμβ. για τα δημοτικά ιχθυοτροφεία

Η επικεφαλής της παράταξης της μείζονος μειοψηφίας κ. Μαριάννα Καρφάκη (Φωτό αρχείου)

«… Δίνουμε ένα οικοσύστημα. Δίνουμε ένα οικοσύστημα NATURA, που θέλουμε να είναι έτσι. Που θέλουμε να το έχουμε. Δίνουμε μια πανελλήνια πρωτοτυπία που έχουμε. Κάπου τη χαρίζουμε. Ήδη του έχουμε γυρίσει την πλάτη… Θα το χάσουμε στο τέλος με αυτή τη λογική. Ήδη το ΤΑΙΠΕΔ κάποτε το ζήταγε! Και η Πλαγιά κάποτε το ζήταγε. Εμείς του έχουμε γυρίσει την πλάτη ανάποδα και σε λίγο θα ξεχάσουμε ότι υπάρχει…».

Συνεχίζουμε, όπως υποσχεθήκαμε, με τις τοποθετήσεις (πρωτολογίες) των επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Δευτέρας 12 Δεκέμβρη στο θέμα σχετικά με τα δημοτικά ιχθυοτροφεία Λευκάδας, με εισηγητή τον Αντιδήμαρχο κ. Μάρκο Νικητάκη. (Δες εδώ την εισήγηση).

Οι λιμνοθάλασσες της Λευκάδας «Παλαιό» και «Αυλαίμονας» από δορυφορική φωτογραφία

Αυτή τη φορά με την τοποθέτηση της επικεφαλής της παράταξης της μείζονος μειοψηφίας («Ανοίγουμε πανιά» του κ. Σπ. Μαργέλη) κας Μαριάννας Καρφάκη (αντικατέστησε ως επικεφαλής της παράταξης τον κ. Μαργέλη). Υπενθυμίζουμε ότι στις αρχικές προτάσεις της δημοτικής Αρχής ήταν η λήψη απόφασης για τη μίσθωση της μεγάλης λιμνοθάλασσας στον «Αυλαίμονα» σε ιδιώτη για χρονική διάρκεια 12 ετών με δυνατότητα παράτασης για 3 ακόμα έτη. (Δες κι εδώ).

Η απόφαση τελικά που πάρθηκε κατά πλειοψηφία (υπέρ 19, κατά 4, ο επικεφαλής της ΛΑ.ΣΥ. Θωμάς Καββαδάς κατέθεσε δική του πρόταση), και μετά τις ενστάσεις που κατατέθηκαν ακόμη και από δημοτικούς συμβούλους της πλειοψηφίας, ήταν: «Η διερεύνηση της δυνατότητας σύμπραξης του Δήμου, με φορείς ή ιδιώτες, για την αξιοποίηση της λιμνοθάλασσας «ΑΥΛΑΙΜΩΝΑ», σε εύλογο χρονικό διάστημα μερικών μηνών. Την εκτίμηση των αποτελεσμάτων των επαφών με την συμμετοχή διαπαραταξιακής επιτροπής και την επαναφορά του θέματος στο Δημοτικό Συμβούλιο. Αν δεν υπάρξει ενδιαφέρον, το θέμα θα επανέλθει για να ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις από το Δημοτικό Συμβούλιο». Πρόκειται στην ουσία για ένα τακτικό ελιγμό της δημοτικής Αρχής, που δεν αναιρεί σε καμιά περίπτωση τις αρχικές της προθέσεις για το ξεπούλημα σε ιδιώτες της μεγάλης λιμνοθάλασσας στον «Αυλαίμονα».

Ψαράς στη λιμνοθάλασσα της Λευκάδας 1870 (;), Γιάννης Ρίζος

Η τοποθέτηση της κας Καρφάκη είχε ως εξής:

«Συζητάμε νομίζω ένα από τα σοβαρότερα, ίσως, θέματα της τετραετίας. Και γιατί είναι σοβαρό το θέμα – σεις τα γράφετε εδώ ότι είναι σοβαρό. Συμφωνούμε ως προς τα αρχικά (σ.σ. εννοεί το εισαγωγικό κομμάτι της εισήγησης και το πρώτο μέρος που πρόβλεπε «τη μετατροπή της Λιμνοθάλασσας «Παλαιό» σε Ιχθυοτροφικό-Οικοτουριστικό Πάρκο»). Ότι έχουμε δηλαδή ένα φυσικό εργαστήρι, ότι έχουμε ένα φυσικό πόρο, που βγάζει τη νούμερο ένα τροφή, ίσως, παγκόσμια. Αλλά δεν έχουμε μόνο αυτό. Ακριβώς στην ίδια θέση θα τοποθετήσουμε αυτό που γράφει εδώ -όποιος το ΄γραψε-, το πολιτισμικό. Έχουμε ένα σοβαρό πολιτισμικό πόρο, που είναι και πανελλήνια πρωτοτυπία. Δηλαδή δεν το έχει κανείς άλλος αυτό στην Ελλάδα, σαν Δήμος.

Εμείς έχουμε λοιπόν αυτό τον φυσικό πόρο που έχει μια σπάνια αισθητική αξία. Που χαρακτηρίζει την πόλη, που έχει μια σπάνια πανίδα -σπάνια πουλιά-, σπάνια χλωρίδα και συμπυκνώνει ή μάλλον ξεδιπλώνει και τα βιώματα και το μόχθο όλου του κόσμου εδώ πέρα. Επομένως είναι πάρα πολύ σοβαρό θέμα. Θα συμφωνήσουμε σε αυτό. Θα συμφωνήσουμε στο μέρος της εισήγησης που λέει ότι υπάρχει δραματική μείωση της παραγωγής και στο που αποδίδεται. Αποδίδεται στο γεγονός ότι καμία δημοτική Αρχή, από το 2003 και μετά θα το πω, γιατί μέχρι το 2003 είχε ένα ιδιοκτησιακό μπέρδεμα και ίσως να κολλάγανε λίγο οι διαδικασίες. Καμία δημοτική Αρχή δεν έκανε πάρα πολύ απλά πράγματα και με πολύ λίγο κόστος. Και μάλιστα τα χρόνια που υπήρχαν και λεφτά. Δηλαδή δεν έκανε κάποια… δεν επανέφερε στην αρχική κατάσταση κάποιες μπούκες για να μπαινοβγαίνουν τα ψάρια. Δεν έκαμε ένα εκσυγχρονισμό δηλαδή σε αυτό. Δεν έκαμε μια εκβάθυνση ίσως που χρειαζότανε – αυτά διαβάζουμε, δεν διαβάζουμε τίποτε φιλοσοφίες. Διαβάζουμε αυτά που κάνανε οι παλιοί, χωρίς μέσα. Αφήσαμε, λοιπόν, αυτές τις απλές υποδομές, με μεγάλες ευθύνες. Εντάξει ευθύνες δεν αναζητούνται τελικά, καταγράφονται. Αλλά τουλάχιστον στη συνείδηση του κόσμου είναι μεγάλες οι ευθύνες. Τις αφήσαμε και καταρρεύσανε. Και καταρρεύσανε παρότι είχαμε μελετητή μηχανικό εδώ πέρα, που σήμαινε 18 χρόνια καμπανάκια κι έκανε και μελέτες. Δέκα οκτώ χρόνια λέει η εισήγηση εδώ. Αγνοήθηκε, λοιπόν, η ύπαρξή του.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που διάβασα ότι διαχρονικά από το 1985 – σημειωτέον το 1985 το πήρε ο Μαργέλης απ΄ τους ιδιώτες και το έκανε δημοτική επιχείρηση. Από τους ιδιώτες, από τους ψαράδες, από κάπου τέλος πάντων. Και το πήρε κρανίου τόπο, λένε, τότε. Διαβάζω, λοιπόν, με μια μεγάλη έτσι έκπληξη, εμένα με… ότι από το 1985 μέχρι σήμερα πήρε, 3.280.000 και 859.000 οι κοινότητες, 4 εκατομμύρια ευρώ. Χωρίς να κάνουμε τίποτε. Χωρίς να βάλουμε μία δραχμή μέσα σε αυτή τη μπούκα, μέσα σε αυτό το τόπο. Τέσσερα εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περίπου 120 χιλ. το χρόνο. Τριάντα χρόνια περίπου είναι αυτά; Δεν κοιτάζω τα έξοδα, γιατί τα έξοδα τα βάζω … έθρεψε οικογένειες. Δηλαδή το προσωπικό δεν είναι πάντα το τραγικό έξοδο που το βάζουμε και το λογαριάζουμε, γιατί μπορεί να το βάλουμε και πουθενά αλλού και να αρχίσουμε τα λογιστικά. Έθρεψε, λοιπόν, τόσο κόσμο αυτό το πράγμα. Είναι πεδίο δόξης λαμπρό δηλαδή αυτό.

Αυτό μας χτυπάει ένα καμπανάκι για το μέλλον. Συμφωνούμε λοιπόν ως προς τις σκέψεις, γιατί σκέψεις είναι η εισήγηση, δεν είναι τίποτε στην πράξη, δεν είναι τίποτε έτοιμο. Συμφωνούμε ως προς τις σκέψεις της αξιοποίησης. Αλλά πρέπει να περάσουμε και στην πράξη, δηλαδή στο πρακτικό θέμα – θεωρητική είναι η εισήγηση. Πως θα κάνουμε όλα αυτά που λέει, αξιοποίηση για αλιευτικούς σκοπούς, λειτουργία του χώρου, ως υποδοχέα περιβαλλοντικής αγωγής και πληροφόρησης … πρέπει λοιπόν αυτή η οικονομοτεχνική μελέτη – δύο χρόνια, για να μην πω δυόμιση, μετά δεν μας έχει έρθει ακόμη εδώ. Έπρεπε να την έχουμε σήμερα που μιλάμε και μόνο με αυτή να μιλάμε. Γιατί αυτή η μελέτη την παραπάνω σκέψη της δημοτικής Αρχής, ότι θα μας λύσει το πρόβλημα…. Λέτε ότι τους τέσσερις εργαζόμενους ενδεχομένως να τους βολέψουμε εκεί μέσα. Κι αν δεν τους βολέψουμε με την οικονομοτεχνική μελέτη; Και γιατί το λέω; Γιατί η μελέτη βάζει και άλλα δεν βάζει μόνο την ιχθυοκομία που σήμερα δεν την βολεύει με τους τέσσερις. Βάζει διάφορα εδώ πέρα, ειδικά ερευνητικά προγράμματα, ειδική περιβαλλοντική αγωγή… Δεν θα θέλει κι άλλους εργαζόμενους αυτό; Άρα πως λύνουμε το πρόβλημα του να μην μπαίνουμε μέσα, αξιοποιώντας αυτή την πρόταση; Πρέπει να μας το πει λοιπόν συγκεκριμένα μια οικονομοτεχνική μελέτη αυτό.

Μέχρι εδώ λοιπόν σ΄ αυτές τις σκέψεις πάμε καλά και έχουμε μία ταύτιση εκτός από κάνα δυο παραγράφους παραπάνω. Πάμε στο θέμα δύο (σ.σ. το κομμάτι αυτό της εισήγησης πρόβλεπε «τη Μίσθωση της Λιμνοθάλασσας «Αυλαίμων» με σκοπό την αλιευτική εκμετάλλευση, για χρονική διάρκεια 12 ετών με δυνατότητα παράτασης για 3 ακόμα έτη με προϋποθέσεις και όρους που θα καθορίσει η Οικονομική Επιτροπή του Δήμου Λευκάδας»). Στο δύο εδώ τα χαλάμε. Και τα χαλάμε ως προς τις… -δεν έχουμε δηλαδή, μια παράγραφο έχουμε-, αλλά προσπαθώντας να το δούμε το θέμα πρέπει πρώτα να εκφράσουμε την έκπληξή μας. Εγώ μέχρι έκπληξη σοκ μπορώ να το πω, διαβάζοντας αυτό. Κι όχι διαβάζοντάς το. Διαβάζοντάς το στα site, την προαναγγελία του Δημάρχου στη λαϊκή συνέλευση. Έπρεπε πρώτα να έρθει στο δημοτικό συμβούλιο δήμαρχε και μετά να φτάσει στη λαϊκή συνέλευση (σ.σ. εννοεί τη «λαϊκή συνέλευση» της δημοτικής Κοινότητας Λευκάδας που είχε προηγηθεί του δημοτικού συμβουλίου). Θεωρώ τόσο σοβαρό θέμα, θα έπρεπε να έχει εξαντληθεί μέσα στο δημοτικό συμβούλιο. Λοιπόν, εκπλήσσομαι γιατί δεν ήταν αυτό το πρόγραμμά σας. Και δεν ήταν κι αυτή η φιλοσοφία σας. Μας συνηθίσατε τόσο καιρό εδώ μέσα. Και δεν είναι κακό να αλλάζουνε οι φιλοσοφίες, αν είναι επ΄ όφελος, προς Θεού, όταν ωφελεί τον τόπο. Δεν θα δικάσουμε κανένα, ίσα-ίσα μπράβο θα του πούμε. Αλλά, εσείς λέγατε, λοιπόν, ότι «εμείς δεν ξεπουλάμε» σε ιδιώτες». Αυτή τη φράση τη λέγατε για την είσοδο της πόλης μας, που έπαιρνε ένα μέρος του ιχθυοτροφείου, πολύ μικρό 1/3 περίπου το 1/4. Και δημιουργούσε και ένα δρόμο που δεν τον έχουμε. Και λέτε δεν τον έχουμε αλλά δεν τον ξεπουλάμε κιόλας. Δηλαδή μας τον δίνανε, τον φτιάχνανε. Λένε και τώρα δεν θα έχουν διόδια οι όμοροι Δήμοι. Δεν σας ενδιαφέρει, δεν ασχολείστε. Και λέγατε δεν «ξεπουλάμε». Δεν «ξεπουλάμε» κάτι που δεν έχουμε. Αυτό το κάτι σήμερα που έχουμε εδώ -να χρησιμοποιήσω την έκφρασή σας που δεν θα ΄θελα να την χρησιμοποιήσω, αλλά επειδή εσείς τη λέτε- γιατί το ξεπουλάμε;

Γιατί δεν δίνουμε κάτι, δεν δίνουμε τεχνικό έργο. Δίνουμε ένα οικοσύστημα. Δίνουμε ένα οικοσύστημα NATURA, που θέλουμε να είναι έτσι, που θέλουμε να το έχουμε. Δίνουμε μια πανελλήνια πρωτοτυπία που έχουμε. Κάπου τη χαρίζουμε. Ήδη του έχουμε γυρίσει την πλάτη -σας άκουσα κ. Νικητάκη να λέτε απ΄ όταν ήρθαμε σκεφτόμαστε το ένα… Γιατί σκέφτεστε το ένα; Το άλλο; Επειδή δεν το βλέπουμε; (σ.σ. εννοεί τη δεύτερη μεγάλη λιμνοθάλασσα στον «Αυλαίμονα»). Θα το χάσουμε στο τέλος με αυτή τη λογική. Ήδη το ΤΑΙΠΕΔ κάποτε το ζήταγε! Και η Πλαγιά κάποτε το ζήταγε. Εμείς του έχουμε γυρίσει την πλάτη ανάποδα και σε λίγο θα ξεχάσουμε ότι υπάρχει. Και επισημαίνω σήμερα εδώ από το δημοτικό συμβούλιο αυτό τον κίνδυνο. Και καλά λέμε λοιπόν, αν μη τι άλλο αφού κάνουμε αυτή την πρόταση, δεν πρέπει να είχαμε μια τελική οικονομοτεχνική μελέτη, που να μας λέει και για το ένα και για το άλλο; Και για τα δύο λοιπόν. Να μας λέει με τι τρόπο θα αξιοποιήσουμε, με τι τρόπο θα παράγουμε, πόσα λεφτά θέλουμε να το κάνουμε αυτό; Γιατί μπορεί να είναι από εκατομμύρια μέχρι μισό εκατομμύριο. Και που θα τα βρούμε αυτά τα λεφτά και πως θα τα χαλάμε κάθε χρόνο για να το κάνουμε αυτό; Και να έρθουμε ωραία στο συμβούλιο και να λέμε παιδιά καταστρεφόμαστε αν τα κρατήσουμε; Οπότε να τα δώσουμε;

Τώρα, απ΄ ό,τι άκουσα, άκουσα ένα νούμερο που με σοκάρισε πάλι. Είναι για 10 χιλ. ευρώ το χρόνο; Θα σωθεί η Λευκάδα; Ή θα σωθεί η μισή οικογένεια εργαζόμενου; Αν είναι αυτό. Γιατί αν μου λες -πόσα;- 18 στρέμματα 20 χιλιάρικα, δηλαδή η Λευκάδα με ένα λασπότοπο εκεί που δεν μπορεί να μπει μέσα. Θα σου πει ο ιδιώτης, γιατί να σας τα δώσω; Θα σου πει ο ιδιώτης εγώ θέλω να χαλάσω 200 χιλ. μέσα. Δεν θα τα βγάλει 12 χρόνια, 10 χιλ. θα σου δώσει; Το ΄ χασες, δεν το ΄χασες; Μα είναι καλύτερα να το κοιτάζεις έτσι! Πρέπει να μας πείσετε λοιπόν ότι αυτό πρέπει να γίνει. Είναι πάρα πολύ απλοϊκή η λογική του μπαίνουμε μέσα. Πόσο μπαίνουμε μέσα, αφού οι τρεις εργάτες τους πάτε στο «Παλιό». Άρα από δω ξεκινάμε με μηδέν, αν θέλετε να το πάμε λογιστικά. Πάμε στο «Παλιό» τους τρεις εργάτες και από εκεί ούτε έσοδα ούτε έξοδα, άρα είμαστε στο μηδέν. Άρα ξεκινάμε από την αρχή. Και γιατί το πρόγραμμα των 200 χιλ. να το πάρει ο ιδιώτης να μας φτιάξει το ιβάρι και να μην το πάρουμε εμείς με τόσα ευρωπαϊκά προγράμματα. INTERREG και δεν ξέρω τι άλλο, δεν τα έχω παρακολουθήσει. Βγαίνουν όμως προγράμματα. Είναι λοιπόν πολύ απλοϊκή η λογική μπαίνω μέσα. Πόσο μπαίνω μέσα και αν θα μπαίνω διαχρονικά μέσα. Άμα το βοηθήσω λίγο θα ξαναμπαίνω μέσα; Άρα δεν είναι… Και γιατί να σου τα δώσει ο ιδιώτης, από ένα κλωβό 5×5 βγάζει 250 τόνους ψάρια διάβασα. Διακόσιους; Πέστε οι ιχθυολόγοι, κάνω λάθος; Πενήντα, για κάντε το, από ένα κλωβό 5×5. Γιατί να έχει 8.500 στρέμματα και να σκάβει και να ξανασκάβει. Μόνο λοιπόν με ειδικές συνθήκες, αν θα ήθελε να έρθει, θα έρχονταν κάποιος με ειδικές συνθήκες να πει ότι κάνει οικολογικό και δεν ξέρω τι άλλο… Άρα θα πρέπει κι αυτό να είναι μέσα σε μια οικονομοτεχνική μελέτη.

Κάτι άλλο πολύ βασικό. Δηλαδή ίσως να είναι κάποιο συμπλήρωμα κάποιας σύμβασης. Να είναι κάποιος που βγάζει από τους κλωβούς και θέλει να δείξει και λίγο ωραία στη διεθνή παγκόσμια αγορά και να πει και εγώ βάζω και εκεί πέρα και τα αφήνω και δυο τρία χρόνια… Άρα λοιπόν θέλει συνδυασμούς, δεν είναι…, πάει η Οικονομική Επιτροπή να κάνει όρους… Τι όρους να πει η Επιτροπή; Εγώ θέλω τόσο; Πως θα το πει; Δεν πρέπει να βασίζεται σε συγκεκριμένα στοιχεία πόσο θέλει; Πως θα κάνει όρους διακήρυξης; Τι είναι; Έχω και μια πολύ σοβαρή ένσταση αν μεθαύριο η επόμενη δημοτική Αρχή ή η επόμενη κυβέρνηση – δεν είναι αυτό το σοβαρότερο επί της ιδιωτικοποίησης που λέω, όλες οι αιτιάσεις είναι σοβαρότερες, αλλά έχω κι αυτό. Αν μια καινούργια δημοτική Αρχή και μια καινούργια κυβέρνηση πει ότι εγώ 30 χρόνια δουλειά δεν την πετάω, θα την κάμω την υποθαλάσσια ή θα κάμω αυτό που λέτε εσείς Δήμαρχε, που το θέλετε, ένα δρόμο στο ιβάρι. Που θα το βρούμε το ιβάρι να κάνουμε το δρόμο; Θα το ζητάμε από τον ιδιώτη; Αυτό στις σημειώσεις σας ότι αν καταλήξετε και πάρτε απόφαση χωρίς εμάς να το μισθώσετε ή χωρίς να συμφωνήσουμε, θα πρέπει τουλάχιστον το τμήμα αυτό να βγει έξω από την σύμβαση με τον ιδιώτη. Αυτό και ό,τι άλλο θυμηθώ στην επόμενη… (Φωνές). Θα πω και μια κουβέντα: και η γέφυρα μπαίνει μέσα εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Γιατί δεν την πουλάμε, με την είσοδο; Ετούτο μπαίνει 20 χιλ. το χρόνο. Πόσο μπαίνει; Όχι 20 χιλ. μπαίνει, αφού δουλεύουν και άνθρωποι, είναι 70 χιλ. αλλά δουλεύουν οικογένειες. Η γέφυρα που τα παίρνουν στα ναυπηγεία του τάδε και του τάδε, γιατί δεν την πουλάμε στα γρήγορα να ξεμπερδέψουμε; Να μην χρεώνουμε το κράτος. Αυτά».

http://www.kolivas.de/

Χριστούγεννα στην Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ

 MY VIEW
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: ΔΕΥ, 12/26/2016 - 15:14 / ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ



Της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη*

Με λαμπρότητα γιορτάσθηκαν τα Χριστούγεννα στο Μόντρεαλ, καθώς οι Ελληνες ομογενείς συνέρρευσαν στις εκκλησιές τόσο για τη νυχτερινή Χριστουγεννιάτικη λειτουργία όσο και για την λειτουργία ανήμερα της Γέννησης του Χριστού.

Με ηλιόλουστο ουρανό και σχετικά ήπιες θερμοκρασίες οι ομογενείς μετέφεραν ακόμη μια χρονιά τα πατροπαράδοτα ελληνικά έθιμα στα σπιτικά τους. Οι νοικοκυρές έψησαν τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα ενώ σε πολλά σπίτια αντί της γαλοπούλας μαγείρεψαν ψητό γουρουνόπουλο.

Η ελληνοκρατούμενη περιοχή του Πάρκ Εξτένσιον είχε επί μια εβδομάδα την τιμητική της, καθώς στα ελληνικά ζαχαροπλαστεία περίμεναν στις ουρές Ελληνες και ξένοι για να αγοράσουν και να γευθούν τα παραδοσιακά ελληνικά γλυκά των Χριστουγέννων.

Ο γιορτασμός κορυφώθηκε με το επίσημο μεσημεριανό γεύμα προς τιμήν των Ελλήνων της ξενιτιάς, που οργανώθηκε όπως κάθε χρόνο από την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ με πρωτοβουλία του προέδρου της Νίκου Παγώνη.

Η μεγάλη αγκαλιά της Κοινότητας άνοιξε να υποδεχτεί οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους καθώς και ξένους φίλους της Ελληνικής παροικίας που πήγαν να μοιρασθούν τα πατροπαράδοτα Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Ελλάδας.

Ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος Παγώνης καθώς και μέλη του διοικητικού συμβουλίου έδωσαν το παρόν στο σερβίρισμα της γαλοπούλας , που ήταν μαγειρεμένη αλά Κεμπέκ. Η νεολαία και τα παιδιά βοήθησαν στο καθάρισμα των τραπεζιών ενώ οι κυρίες προσέφεραν Χριστουγεννιάτικες καραμέλες και δώρα στους μικρότερους θαμώνες της συνεστίασης , που μεταμορφώθηκε σε οικογενειακό τραπέζι, αγκαλιάζοντας περί τους 250 Ελληνες της Διασποράς.

Η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης, οι συνδαιτυμόνες αντάλλασαν ευχές μεταξύ τους με φωτισμένα από το χαμόγελο πρόσωπα, ενώ ο πρόεδρος Νίκος Παγώνης γέμιζε τα ποτήρια με κρασί περιφερόμενος και χαιρετώντας κάθε τραπέζι ως γνήσιος οικοδεσπότης Χριστουγέννων.

Το Χριστουγεννιάτικο γεύμα της ΕΚΜΜ έχει γίνει μια παράδοση που τιμά τον κορυφαίο φορέα της οργανωμένης παροικίας καθώς και τους Ελληνες του Μοντρεάλ. Είναι μια παρακαταθήκη αγάπης και προσφοράς στο μοναδικό Ελληνικό Γένος.

Από το ioustini.blogspot.ca/

http://www.greekpost.ca/

Νοσταλγικές επισκέψεις

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: ΠΑΡ, 12/16/2016 - 16:25 / ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ,ΜΟΝΤΡΕΑΛ, ΚΑΝΑΔΑΣ



Της Ιουστίνης Φραγκούλη - Αργύρη*

Τις θυμάμαι τις γιορτές στην πόλη μου, τις θυμάμαι έντονα, χρωματιστά, αγαπημένα καθώς επανέρχονται στη μνήμη μου οι ανταλλαγές επισκέψεων, η έντονη κοινωνικότητα, το λούσο, η απλή των ανθρώπων έκφραση εκτίμησης και σεβασμού.

Ο Δεκέμβριος ήταν και παραμένει ο μήνας των μεγάλων γιορτών. Της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκ.), του Αγίου Νικολάου (6 Δεκ.), της Αγίας Αννας (9 Δεκ.) του Αγίου Σπυρίδωνος (12 Δεκ.), του Αγίου Διονυσίου (17 Δεκ.)… μία μία οι ονομαστικές γιορτές κορύφωναν το χαριτωμένο κλίμα της μικρής μας πόλης μέχρι την ημέρα των Χριστουγέννων που επεκτεινόταν μέχρι την Πρωτοχρονιά, τα Φώτα και του Αη Γιαννιού..

Οι γυναίκες από τις αρχές Δεκεμβρίου καθάριζαν τα σπίτια τους, τα έγλειφαν στην κυριολεξία για να στρώσουν τα χαλιά και τα ωραία γιορταστικά τραπεζομάντηλα. Οι σόμπες άναβαν, τα ξύλα έκαιγαν στα τζάκια, ο κόσμος έκτιζε μέσα του την αναμονή του γιορτασμού. Τα σπίτια που είχαν τιμώμενα πρόσωπα, κυρίως άντρες, άνοιγαν την ημέρα της ονομαστικής γιορτής τους.

Ηδη η νοικοκυρά είχε πάει αποβραδίς την αρτοκλασία στον εσπερινό του Αγίου και ανήμερα στη λειτουργία το πρόσφορο εις υγείαν του ίδιου αλλά και ολάκερης της οικογένειας. Το σπίτι στολισμένο, το σπίτι λαμπερό με τα φώτα αναμμένα όχι μόνο μέσα αλλά και στην είσοδο για να βλέπουν οι επισκέπτες το σήμα της γιορτής. Και κατέφθαναν χωρίς τηλεφωνήματα και προειδοποιήσεις, κατέφθαναν στο σαλόνι για να τιμήσουν το πρόσωπο της γιορτής και την οικογένεια. Οι κυρίες άψογα ντυμένες, στολισμένες με τα χρυσαφικά τους, με φρεσκοχτενισμένα τα μαλλιά στο κομμωτήριο από τις 4 το απόγευμα ξεκινούσαν τις επισκέψεις. Περνούσαν από σπίτι σε σπίτι για να τιμήσουν τον εορτάζοντα αλλά και ολάκερη την οικογένεια.

Κάθονταν στους καναπέδες με τα πόδια λοξά προσέχοντας τη γυναικεία τους στάση για να μην προκαλέσουν σχόλια. Μιλούσαν για τα παιδιά τους κυρίως ή και για μια πρόσφατη επίσκεψη στην Αθήνα όπου τα ψώνια στο Μινιόν ή τον Δραγώνα ή το Ατενέ ήταν μεν ποικίλα, αλλά πανάκριβα. Μιλούσαν για την έγνοια των πεθερικών τους που έμεναν στο χωριό και ήταν ανήμποροι. Θέματα κυρίως προσωπικά, περίπου κοινωνικά που δεν θα διατάρασσαν την ισορροπία της γιορτινής ατμόσφαιρας. Ισως ένας φόνος επικαιρότητας στις εφημερίδες να βρισκόταν σε πρώτο ενδιαφέρον, αλλά αποσωβούσαν την είδηση μην τυχόν και χαλάσουν το κλίμα που όφειλε να είναι άθικτα γιορτινό.

Η οικοδέσποινα επίσης κομψοντυμένη και λαμπερή έφερνε πρώτα τη φοντανιέρα με τα σοκολατάκια. Το έπαιρναν το σοκολατάκι οι κυρίες κι άνοιγαν την τσάντα τους με ένα κρακ…, το κλείδωναν μέσα. Ένιωθαν περίπου άβολα να το φάνε ενώπιον του κοινού. Ύστερα ερχόταν το λικεράκι, κυρίως βύσσινο από τα χεράκια της νοικοκυράς, αλλά τα τελευταία χρόνια σέρβιραν για ποικιλία και λικεράκια του εμπορίου με γεύση τριαντάφυλλο ή και εξωτική μπανάνα.

Τα λεπτά γυναικεία χεράκια έπαιρναν το ηδύποτο, που ήταν σερβιρισμένο σε κρυστάλλινο κολωνάτο ποτηράκι και το κατέβαζαν σε τρεις γουλιές. Ηταν πολύ σικ να πίνουν το λικέρ επιδεικνύοντας τα ωραία κόκκινα νύχια τους. Το κραγιόν ήταν κυρίως σάπιο μήλο και όλα τα χείλη είχαν το ίδιο χρώμα και όλα τα σώματα ανέδιδαν το ίδιο άρωμα σαπουνιού Παπουτσάνης. Βλέπεις, τα αρώματα της μικρής μας πόλης ήταν χύμα και προορίζονταν κυρίως για το αντρικό ξύρισμα.

Οι κυρίες μιλούσαν μεταξύ τους για όλα τα ωραία αδιάφορα στο σαλόνι κι ενώ η οικοδέσποινα έφερνε το δίσκο με τα χειροποίητα γλυκά της (δύο και τρεις ποικιλίες αναλόγως με το βαθμό της νοικοκυροσύνης της), εκείνες δήλωναν πως δεν πρόκειται να το γευτούν. Και τότε το γλυκό της προτίμησης ερχόταν τυλιγμένο σε λαδόχαρτο κι αργότερα σε ασημόχαρτο. Γύρω στις έξι το βραδάκι δια μιάς το σπίτι άδειαζε από γυναικείες φιγούρες. Ηταν η σειρά των ανδρών να κάνουν την επίσκεψή τους. Ντυμένοι με τα κουστούμια τους, γραβατωμένοι κι επίσημοι έφταναν στο σπίτι της γιορτής. Και στρωνόνταν στα καρέκλες και μιλούσαν ατέλειωτα για την πολιτική κατάσταση και διαφωνούσαν και φώναζαν.

Κι ανάμεσα στις κουβέντες κατέβαζαν το σοκολατάκι, το κονιάκ Μεταξάς, το ουίσκυ αργότερα που έγινε της μόδας. Και δώστου ξηροκάρπια και συζήτηση αδιέξοδη επί παντός του επιστητού. Και δώστου πολυλογία και φασαρία και δυνατές φωνές.

Κι όταν έρχονταν τα γλυκά, τα γεύονταν επίσης με την άνεση του καλεσμένου που θέλει να τιμήσει την οικοδέσποινα. Εδώ δεν υπήρχε το χαμηλωμένο βλέμμα της συστολής, οι άντρες δεν τό ‘χαν για καλό να ζητήσουν τα γλυκά τυλιγμένα σε χαρτάκια. Αυτό ήταν γυναικεία συνήθεια. Ανάμεσα στους καλεσμένους καμιά φορά έβλεπες και ζευγάρια, ελάχιστα όμως. Ηταν τα κλασικά ζευγάρια της μικρής μας πόλης που ήταν αυτοκόλλητα και δεν χώριζαν ποτέ ούτε στις κοινωνικές εξόδους.

Κι έτσι περνούσε η ονομαστική γιορτή κι όταν έφευγε και ο τελευταίος καλεσμένος η οικοδέσποινα έπεφτε στην καρέκλα αποκαμωμένη από την κούραση. Έλαμπε όμως από περηφάνεια που πήρε τόσα κομπλιμάν για την εμφάνισή της και για τα γλυκά της, τα καμωμένα από τα χεράκια της. Κι o άντρας καμάρωνε για τη γυναίκα του αλλά και για την κοινωνική του καταξίωση, γιατί όσο περισσότεροι επισκέπτες περνούσαν από ένα σπίτι, τόσο πιο περίοπτο ήταν το πρόσωπο της γιορτής.

Μέρες ανέμελες, αγαπημένες, μέρες με ανοιχτές πόρτες, με ανοιχτές αγκαλιές…

Μέρες χωρίς καχυποψίες, φόβους και αναστολές. Μέρες αληθινής γιορτής. Πόσο μου λείπουν!

Από το www.globalview.gr

http://www.greekpost.ca

Μια Κυριακή πρωί στο Μόντρεαλ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: ΚΥΡ, 12/11/2016 - 18:39 / ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΖΩΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ, ΜΟΝΤΡΕΑΛ,ΚΑΝΑΔΑΣ

Του Ζώη Μαρίνου

Είναι Κυριακή πρωί. Μια ωραία ηλιόλουστη Κυριακή στο Μόντρεαλ, απ’ αυτές που το σπίτι δεν σε κρατάει. Απ’ τις μέρες που το φως σε κάνει να αισιοδοξείς.

Στην μικρή πλατεία (πάρκο, το λένε) της Πορτογαλίας, μια ανάσα από την κοσμοπολίτικη Σαιν Λόρεν, έξω από ένα ταπεινό πέτρινο τριώροφο, έχουν και σήμερα συγκεντρωθεί άνθρωποι κάθε ηλικίας και εθνικότητας.

Αφήνουν λουλούδια, σημειώματα, κεριά, μιλούν χαμηλόφωνα. Κάποιοι γονατίζουν μπροστά απ’ την δρύινη εξώπορτα, κάποιοι κοιτάζουν ψηλά, άλλοι απλώς ταξιδεύουν στις παραμορφωμένες νότες ενός προϊστορικού κασετόφωνου, στην άκρη του πεζοδρομίου, που γρατζουνάει στην ταινία του το So long Marianne και το Dance me to the end of love.

Δεν είναι έπαυλη, ούτε καν σπίτι ενός μέσου εύπορου Καναδού. Είναι ίδιο με την μουσική και την ποίηση εκείνου που κάθε πρωί άνοιγε την εξώπορτα και έπεφτε αμέσως στο στενό δρομάκι της οδού Βαλιέρ.

Εκείνου που πίσω απ’ τις λευκές κουρτίνες στον πάνω όροφο ή στον πάγκο τού απέναντι καφέ έγραψε έναν από τους πιο αισιόδοξους, πιο παρηγορητικούς, πιο προοδευτικούς στίχους που εμπνεύστηκε ποτέ ανθρώπινο μυαλό: «Παντού υπάρχει μια χαραμάδα. Είναι από εκεί που μπαίνει το φως». Τόσο δωρικά και απόλυτα. Και τόσο χαρμόσυνα και λυτρωτικά για όσους ακόμη έχουν μέσα τους μια σπίθα ελπίδας και αντίστασης στον φόβο και στην παραίτηση.

Είναι Κυριακή πρωί και τα βήματα μου μ’ έχουν φέρει έξω από το σπίτι του Λέοναρντ Κοέν. Μικρός αποχαιρετισμός σ’ ένα μεγάλο είδωλο. Σιωπώ ανάμεσα στο πλήθος.

Θυμάμαι ένα εφηβικό πάρτι σ’ ένα προάστειο της Πάτρας. Θυμάμαι τον τρόπο που αγόρια και κορίτσια, γαντζωμένοι στα ηχεία ενός πικ απ, προσπαθούσαμε -με τα φτωχά αγγλικά μας -ν’ αποκρυπτογραφήσουμε τα λόγια του, να σκύψουμε στους συμβολισμούς των τραγουδιών του.

Δεν υπήρχε Διαδίκτυο, ούτε πολλές τηλεοράσεις. Και τα περιοδικά δεν πολυασχολούνταν με τον Κοέν. Δεν είχαμε ιδέα ότι αυτός ο ωραίος τύπος, με την βαθιά κυματώδη φωνή, άραζε τα καλοκαίρια στην Ύδρα και έπαιρνε έμπνευση απ’ το βαθύ γαλάζιο του Αργοσαρωνικού.

Ο Κοέν πέθανε αλλά δεν έφυγε, έγραψε πέντε μέρες μετά τον θάνατό του στην σαββατιάτικη Montreal Gazette ο Άντριου Πότερ. Και όσοι σήμερα το πρωί είναι συγκεντρωμένοι στην άσημη οδό Βαλιέρ, στην εξώπορτα αυτού του απαράμιλλα αισθαντικού Καναδού, δεν μοιράζονται ένα πένθος. Αλλά το δικαίωμα σε μια κληρονομιά.

Πιάνω τον εαυτό μου να στριφογυρίζει σ’ ένα σωρό κοινοτυπίες ενώ αυτό που θέλω να πω είναι απλό και κρυστάλλινο: Ο Κοέν, όπως και ο Ντύλαν, έμαθαν τρεις γενιές Ελλήνων, ότι η μουσική δεν ακούγεται μόνο. Διαβάζεται κιόλας. Μέσα απ’ την αλληγορία των στίχων. Μέσα από τα πυκνά νοήματα, απ’ τον ταξιδιάρικο χορό που σκαρώνουν οι νότες όταν ανεβοκατεβαίνουν στο πεντάγραμμο. Σαν μια καταγωγική ηδονή σ’ έναν κόσμο γεμάτο εικόνες, αισθήματα και καλοπροαίρετες προφητείες.

Κάποτε κάποιος έγραψε ότι οι καλλιτέχνες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που υμνούν τα αισθήματα και σ’ εκείνους που μιλούν για το μέλλον. Ο ποιητής απ’ το Μόντρεαλ στέκεται ακριβώς στην μέση. Σαν να ήταν, μ’ έναν τρόπο, αυτός ο προορισμός της ζωής του.

Να μοιράζεται, να συγκερνάει, να σχοινοβατεί, να αναμετράται με τον εαυτό του. Και να γράφει. Να γράφει ασταμάτητα. Όχι γιατί τον ευχαριστούσε. Αλλά, μάλλον, γιατί το γράψιμο ήταν η μόνη ασφαλής οδός ανίχνευσης της ίδιας της ψυχής του. Η ψυχοθεραπεία του και μαζί η αυτόψυχανάλυση του. Και μαζί όσων τον άκουγαν. Δηλαδή, η δική μας.

Γίνομαι αινιγματικός. Και είναι πρωί Κυριακής. Μιας ηλιόλουστης, πεντακάθαρης Κυριακής στο Μόντρεαλ. Πίσω απ’ τις κουρτίνες στο μικρό τριώροφο είμαι σίγουρος ότι κάπου υπάρχει ένα στενό γραφείο. Μια πένα και λευκά χαρτιά. Έξω ο κόσμος τον αποχαιρετά. Και εκείνος, με την κιθάρα του στο πλάι, εξακολουθεί να μουτζουρώνει τις κόλλες, να γεμίζει το καλάθι του και να ξαναλέει ότι «το γράψιμο δεν ήταν ποτέ μια γοητευτική διαδικασία. Σκέφτεσαι πολύ. Και πρέπει να σκέφτεσαι ακόμη περισσότερο, να βρίσκεις τρόπους να σκάψεις πιο βαθιά. Βαθύτερα απ’ ότι σε βολεύει».

Σε λίγο ο χώρος μου τελειώνει. Και δεν ξέρω πως ακριβώς να κλείσω.

Ποιόν απ’ τους δυο Κοέν να επικαλεστώ. Τον Λέοναρντ; Που έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ έτοιμος για τρία πράγματα: Να γεννηθεί, να παντρευτεί και να πεθάνει. Ή τον γιό του Άνταμ; Που όταν ήρθε η στιγμή να κατευοδώσει τον πατέρα του τον ευχαρίστησε για ένα πράγμα. Που τον έμαθε ν’ αγαπά βαθιά δυο μέρη, το Μόντρεαλ και την Ελλάδα;

http://www.greekpost.ca 

Πόλεις στην Τουρκία !!

Λευκάδα, σωτήριο έτος 1227 μ.Χ. – Σημείωμα Φόνου

Βιολέττα Σάντα • 26 Δεκέμβριος, 2016
Share 2


Ιστορική έρευνα από τον Γεώργιο Δέλλα, Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου και τον Στυλιανό Ντίνο, Αντιπρόεδρο της Αμφικτιονίας…

Ο Ιωάννης Απόκαυκος ήταν Μητροπολίτης Ναυπάκτου την περίοδο 1200-1232 μχ. Από την αλληλογραφία που είχε με επισκόπους, αντλούμε σημαντικές πληροφορίες για την κοινωνική και θρησκευτική ζωή των κατοίκων της περιοχής μας. Είναι τα μοναδικά έγγραφα για μια μακρινή και «σκοτεινή» χρονική περίοδο. Μέσα από αυτές τις επιστολές αναπτύσσεται το μεγαλείο και η σωστή επιβολή νομοθεσίας. Οι επιστολές Απόκαυκου είναι η καλύτερη απάντηση σε όλους τους «ξένους» οι οποίοι χαρακτήριζαν την τότε Ελλάδα ως χώρα χωρίς νόμους, χωρίς κοινωνικές αξίες, χωρίς διοικητική και στρατιωτική οργάνωση.

Ο Απόκαυκος είχε συχνή αλληλογραφία με τους επισκόπους της Βόνδιτζας και θεωρούσε ότι μόνο στην Βόνδιτζα και στα Γρεβενά ομιλούν την αρχαία Ελληνική γλώσσα.

Η ομάδα εργασίας αποτελείται κυρίως από φιλόλογους οι οποίοι μεταφράζουν τα αρχαία κείμενα και από άλλους συνεργάτες οι οποίοι συνδέουν τις πληροφορίες των αρχαίων κειμένων με τα τότε γνωστά ιστορικά γεγονότα.

Η ομάδα των φιλόλογων αποτελείται από τους:

Αντωνίου-Τυπάλδου Χαρά, Βασιλάκου Ειρήνη, Καλέντζου Δέσποινα, Μπογόρδου Γεωργία και Σπαθή Μαίρη, Τσούκα Αικατερίνη.
Σήμερα σας παραδίδουμε ένα σημείωμα φόνου, του οποίου την μετάφραση επιμελήθηκε η φιλόλογος Λευκάδας Κα Αντωνίου-Τυπάλδου Χαρά. Πρόκειται για μια συμπλοκή μέσα σε μια Λευκάδια οικογένεια, συμπλοκή η οποία κατέληξε σε φόνο.



Η υπόθεση έχει ως εξής:

Ο Κωνσταντίνος Καλίγης προχώρησε σε γάμο με την Παγκαλώ, παρά την διαφωνία που είχε η μητέρα του και ο πατέρας του, ο Βασίλειος Καλίγης. Μεταξύ του Κωνσταντίνου και της Παγκαλώ υπήρχε αγάπη και έρωτας.
Οι νεόνυμφοι ζούσαν μαζί με τους γονείς και τα προβλήματα είχαν ένταση με σοβαρές παρεμβάσεις κυρίως της μητέρας του Κωνσταντίνου κατά της νύφης Παγκαλώ.

Όταν ο Κωνσταντίνος ξενιτεύτηκε, η Παγκαλώ έμεινε με τους γονείς του και σε αυτό το διάστημα υπήρξε βάναυσος συμπεριφορά της πεθεράς προς την νύφη.

Γυρίζοντας ο Κωνσταντίνος από την ξενιτιά, η Παγκαλώ του εκμυστηρεύτηκε όσα άσχημα έζησε. Ο Κωνσταντίνος πήρε το μέρος της Παγκαλώ, ενώ ο πατέρας του πήρε το μέρος της μάνας του Κωνσταντίνου και συζύγου του.

Μέσα στην ανταλλαγή των λόγων, η κατάσταση εκτράπηκε με αποτέλεσμα ο πατέρας του Κωνσταντίνου να πάρει μια πέτρα μεγάλη όσο η παλάμη του και να την πετάξει προς το μέρος του γιού του. Δυστυχώς το κτύπημα ήταν σοβαρό και ο Κωνσταντίνος απεβίωσε.

Ο Βασίλειος Καλίγης απευθύνθηκε στον Μητροπολίτη Ναυπάκτου για να ζητήσει την τιμωρία του, για την πράξη που έκανε και τον άθελο φόνο που επήλθε. Για την κίνηση του Βασίλειου στο να απευθυνθεί στον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και όχι τον αντίστοιχο της Λευκάδας, απαντήσεις μας δίνει μια άλλη επιστολή του Απόκαυκου προς τον Μητροπολίτη Λευκάδας, επιστολή της οποίας την μετάφραση σύντομα θα δημοσιεύσουμε.
Ο Απόκαυκος επιβάλλει ποινή πέντε ετών (επιτίμιο πέντε ετών) κατά τήν οποία ο ακούσιος φονιάς:

• Να στέκεται στην είσοδο του κεντρικού ναού, να έχει ασκεπή την κεφαλή του και να ομολογεί σε κάθε ένα που εισέρχεται ή εξέρχεται από τον ναό: «Ευχηθείτε και συγχωρήστε με τον εγκληματία». Αυτό θα γίνει επί τρείς συνεχόμενες Κυριακές. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειώσουμε μια έκφραση η οποία υπάρχει στο επιτίμιο και αναφέρει «να στέκεται έγκαιρα στον πρόναο». Αυτό μας οδηγεί σε συμπέρασμα ότι πρέπει να είχε παρατηρηθεί σε άλλα επιτίμια, την ενέργεια των τιμωρούμενων να παρουσιάζονται στην είσοδο του ναού προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας.

• Για πέντε χρόνια να απέχει από την Θεία Κοινωνία. Αν όμως σε αυτά τα πέντε χρόνια βρεθεί κοντά στον θάνατο, τότε να του επιτραπεί να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Στο σημείωμα ο Απόκαυκος ονοματίζει την Θεία Κοινωνία με την φράση «το θείο εφόδιο».

• Η διατροφή του να μην περιέχει κρέας, τυρί και αυγά. Τις Τετάρτες και τις Παρασκευές να τρέφεται μόνο με ψωμί και νερό. Τις Δευτέρες και Τρίτες να τρώγει χόρτα και όσπρια με λάδι. Τις Πέμπτες να τρώγει ότι θέλει από αυτά που ορίστηκαν για τις ημέρες Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη και Παρασκευή και επιπλέον να πίνει κρασί. Τα Σάββατα και Κυριακές μπορεί να τρώγει ψάρια και να πίνει κρασί.

• Καθημερινά να κάνει ενενήντα βαθιές μετάνοιες και σε κάθε μία να αναφωνεί το: «Ο θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και ελέησόν με». Οι μετάνοιες και οι αναφωνήσεις δεν θα γίνονται τα Σάββατα τις Κυριακές και τις Δεσποτικές εορτές.

• Στο δωδεκαημέρο πρίν τα Χριστούγεννα και κατά την εβδομάδα του Πάσχα να μην τρώγει κρέας, τυρί και αυγά αλλά μόνο τα υπόλοιπα τρόφιμα και μπορεί να πιει κρασί.

• Η κυριότερη ποινή είναι ο εμφανής σπαραγμός του σώματος και της ψυχής του και το βαρύ πένθος , καθώς να θρηνεί μέρα και νύχτα έτσι ώστε και η αμαρτία του να συγχωρεθεί.

• Μετά την πάροδο των πέντε ετών καλείται να παρουσιαστεί για να λάβει την λήξη των επιτίμιων. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε την φράση που χρησιμοποιεί ο Απόκαυκος για το σε ποιόν πρέπει να παρουσιαστεί ο τιμωρούμενος για να λάβει το έγγραφο της απαλλαγής. Ο Απόκαυκος για πρώτη φορά χρησιμοποίει την φράση «να παρουσιαστεί ενώπιον του επισκόπου εκείνης της ημέρας». Για αυτή την φράση έχουμε την δυνατότητα να την ερμηνεύσουμε με την έμμεση προστασία του τιμωρούμενου από κάθε άλλη πρόσθετη τιμωρία. Το ότι ο Βασίλειος Καλίγης απευθύνθηκε στον Απόκαυκο και όχι στον Μητροπολίτη Λευκάδας, αυτό σήμαινε ότι ο Βασίλειος Καλίγης ζητούσε μια ανεξάρτητη κρίση και όχι κρίση σταθμισμένη από τοπικά συμφέροντα ή τοπικές παρεκκλησιαστικές συνεργασίες. Ετσι η λήξη των επιτιμίων πρέπει να γίνει στην Μητρόπολη Ναυπάκτου, ανεξάρτητα το ποιος θα είναι τότε Μητροπολίτης. Μια άλλη σκέψη, για αυτή την φράση, μπορεί να μας οδηγήσει στην σκέψη ότι ο Απόκαυκος είχε διαπιστώσει ότι από την μία πλευρά η ασθένειά του, από την άλλη οι συγκρούσεις που είχε με τους Κομνηνούς, προμήνυε το τέλος της καθοδήγησης του ποιμνίου του.



Παραθέτουμε την μετάφραση του αρχαίου κειμένου.

Σημείωμα (φόνου)

Ο Βασίλειος ο Καλίγης αφού ήλθε σε μας από το νησί της Λευκάδας έδωσε εξηγήσεις. Η οικογένειά του, είπε, αποτελούμενη από τη σύζυγό του, το γιο του Κωνσταντίνο, τη σύζυγο του γιου του Παγκαλώ και αυτόν τον ίδιο το Βασίλειο μάλωσε και φιλονίκησε από το τίποτα. Η πεθερά μάλιστα πολύ περισσότερο ακούστηκε να μιλάει εναντίον της νύφης της διότι ο γιος της ερωτεύτηκε με έρωτα παράτυπο την Παγκαλώ και την έκανε σύζυγό του, ενώ στους γονείς του αυτή δεν άρεσε καθόλου. Έτυχε δε, είπε, ο γιος του αμέσως να ξενιτευτεί από το σπίτι του και όταν επανήλθε, επειδή βρήκε την Παγκαλώ σκυθρωπή εξαιτίας της σοβαρότητας της πεθεράς απέναντί της, στενοχωρήθηκε όπως ήταν φυσικό και είπε: <<Εάν εγώ υποβάλομαι σε κόπους για χάρη της , αυτή όμως με κάθε τρόπο κακοποιείται από τους γονείς μου και την μεταχειρίζονται σαν σκουπίδι, είναι προτιμότερο και εγώ ο ίδιος να υποστώ τα χειρότερα παρά να βλέπω τη σύζυγό μου να υποφέρει με δυσφορία και πάντα να βρίσκεται σε άσχημη διάθεση>>. Σ’ αυτό ο Βασίλειος υπερασπίστηκε τη σύζυγό του εναντίον του γιου του. Και από τους λόγους και τους αντιλόγους ο πατέρας θύμωσε πάρα πολύ εναντίον του γιου του, ως πατέρας που ήταν. Και τάχα για να τον σωφρονίσει και να τον εμποδίσει να εναντιώνεται απέναντι στον πατέρα του, αφού σήκωσε μια πέτρα μεγάλη όσο χωρούσε στο χέρι του, την πέταξε με ορμή κατά του ίδιου του γιου του. Και η πέτρα τον πέτυχε στον κρόταφο και τον σκότωσε επί τόπου. Και έγινε στις μέρες μας ο Βασίλειος φονιάς του ίδιου του παιδιού του και εχθρός του σπλάχνου του. Και υποβλήθηκε μεν στην ανάλογη τιμωρία ως εκούσιος δολοφόνος, επιπλέον όμως αυξήθηκε ο χρόνος διάρκειας της ποινής του, επειδή ο Βασίλειος σκότωσε το ίδιο το παιδί του. Και οφείλει επί πέντε συνεχή χρόνια αρχίζοντας από τη 15η του Αυγούστου του τρέχοντος έτους να εκτελεί τα εξής: Να στέκεται έγκαιρα στον πρόναο του επισκοπικού ναού με ακάλυπτη την κεφαλή επί τρεις συνεχείς Κυριακές και να αναφωνεί απευθυνόμενος στους εισερχόμενους και εξερχόμενους το εξής: <<Ευχηθείτε και συγχωρήστε με τον εγκληματία>>. Να απέχει από την θεία Κοινωνία κατά τα πέντε έτη που αναφέραμε, εκτός αν φτάσει να είναι ετοιμοθάνατος, τότε να λάβει αυτό το τελευταίο αγαθό εφόδιο. Να μην τρώει κρέας, τυρί και αυγά στα προαναφερθέντα πέντε έτη, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή να ζει μόνο με ψωμί και νερό, κάθε Δευτέρα και Τρίτη να τρώγει χόρτα και όσπρια με λάδι, κάθε Πέμπτη να τρώγει τα ίδια και επιπλέον να πίνει κρασί, κάθε δε Σάββατο και Κυριακή μπορεί να τρώγει ψάρια και να πίνει κρασί. Κάθε μέρα να κάνει ενενήντα (90) βαθιές μετάνοιες και σε κάθε μία να αναφωνεί το: <<Ο θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και ελέησόν με>>, εκτός από τα Σάββατα τις Κυριακές και τις Δεσποτικές εορτές κατά τις οποίες δεν δίνουμε εντολή για γονυκλισία. Στη διάρκεια δε του δωδεκαημέρου και κατά την εβδομάδα του Πάσχα να μην τρώγει κρέας, τυρί και αυγά αλλά μόνο τα υπόλοιπα τρόφιμα και μπορεί να πιει κρασί. Υπεράνω δε όλων των ποινών πρέπει να επιδείξει σπαραγμό του σώματος και της ψυχής του, με βαρύ πένθος και κατήφεια να σέρνεται και για το φόνο που διέπραξε ο ίδιος εναντίον του γιου του να θρηνεί μέρα και νύχτα έτσι ώστε και η αμαρτία του να συγχωρεθεί και τη θεία χάρη να επικαλεστεί για τον εαυτό του. Αφού περάσουν τα προαναφερθέντα πέντε έτη θα επανέλθει στη Ναύπακτο και αφού παρουσιαστεί ενώπιον του επισκόπου εκείνης της ημέρας, θα δεχθεί την απαλλαγή της τιμωρίας του.

Για την Αμφικτιονία Ακαρνάνων

Ο Αντιπρόεδρος
Ντίνος Στυλιανός

Ο Υπεύθυνος του Project
Γεώργιος Δέλλας
Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου

Ευχαριστούμε την Κυρία
Χαρά Αντωνίου-Τυπάλδου
Φιλόλογο Λευκάδας

http://aromalefkadas.gr/

My Lefkada Chef - Χριστουγεννιάτικα ψωμιά