Παρουσίαση βιβλίου με την Υπογραφή του Λευκαδιτη Παναγιώτη Σκληρού «Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες» από τον Σύλλογο Λευκαδίων Πάτρας «Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ» και τον εκδοτικό Οίκο Fagottο : "

   
   


Πάτρα Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023 στον «Πολυχώρο Εκδηλώσεων Αγορά Αργύρη»,
Συντονισμός-παρουσίαση: Ελευθερία Στεργιοπούλου, Δημοσιογράφος ραδιοφωνική παραγωγός – εκδότρια περιοδικού

Με απόλυτη επιτυχία πραγματοποιήθηκε Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του Λευκαδιτη Συγγραφέα Παναγιώτη Σκληρού "Μικρές Λευκαδίτικες ιστορίες " απο τις εκδόσεις Fagotto. Πληθος κόσμου τιμησε την εκδήλωση μεταξύ αυτών η Λευκαδίτισσα κ Χαρά Παπαδάτου Τοπογράφος Αρχιτέκτων Μηχανικός Συγγραφέας και ο
Λευκαδίτης κ Μελάς Παναγιώτης πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας
Tην παρουσίαση επένδυσαν μουσικα ...Οι Κανταδοροι του συλλόγου Λευκαδίων Πάτρας SANTA MAURA με μαέστρο την Δήμητρα Αψώμοτου.
Λίγα Λόγια !
Με τις Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες " ο Παναγιώτης Σκληρός ,στην πρώτη του συγγραφική προσπάθεια μας παρουσιάζει με συγκίνηση αμεσότητα και ακρίβεια τη λαογραφική ταυτότητα του Λευκαδίτικου πολιτισμού , των δεκαετιών 1950-1970 περισσότερο της νότιας, ορεινής, καμπίσιας και θαλασσινής, ευρύτερης περιοχής της μία αφηγηματική θεραπευτική ανάκληση της μνήμης !

Δημιουργεί με την πένα του ένα μικρό ντοκιμαντέρ και μας παρουσιάζει ι

Μόχθο ,Ιδρώτα , Ζωής Τραγούδι , ελπίδα νιότης !

Δεν μας ωραιοποιεί, καταστάσεις ούτε και αποσιωπά τις σκληρές συνθήκες της αγροτιάς που έφερνε ροζαριασμένα χέρια και ποδολόγες

Μας παίρνει από το χέρι και μας βοηθά να αγγίξουμε τον ιδρώτα τους να γευτούμε το μόχθο τους και μας πάει με μαεστρία στους κάμπους και τις θάλασσες της βασιλικής του 50 του 60 του 70

Μας αφήνει να μπούμε μέσα στο πάλεμα της ψυχής των ντόπιων ,μας ωθεί με μαεστρία να νοιώσουμε την ελπίδα της νιότης των ,που τους βοήθησε να προχωρήσουν και να διαμορφώσουν τον δικό τους τρόπο ζωής μέσα από μια σκληρή και άγνωστη σε πολλούς επιβίωση

Με Ιερό σεβασμό μας οδηγεί σε Ιόνιες Μνήμες και σένα ΧΤΕΣ που απειλείται , άγρια από τη λήθη του χρόνου που προσπαθεί να το ξεθωριάσει, ! να ξεθωριάσει ,έθιμα θρύλους και παραδόσεις μιας άλλης εποχής , που όμως δεν μπορούν να σβεστούν !

Στοιβάζονται ,στοιβάζονται στη ροή των χρόνων μέχρι που ΜΑΣ κράζουν από μόνα τους να ξεπεταχτούν ` .

Μας παραθέτει παρατσούκλια και ονοματεπώνυμα -κοινο γνωρισμα της εποχής , των τότε ανθρώπων της γης και μας καλεί με άνεση και τέχνη να νοιώσουμε μέσα μας το πάλεμα και το μοχθο των ανθρώπων της άγνωστης ακόμα σε πολλούς Λευκάδας

Μας παρουσιάζει ι τους πλανώμενους πραματευτάδες, τους «αλογοσούρτες» , τους αλιείς της τράτας, τους «τρατολόους». μας τονίζει με τρυφερότητα –τον δύσκολο, κοπιώδη και επώδυνο βίο των γυναικών που ασχολουνταν με όλα

Μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για το εμπόριο των κεραμικών και τη κατασκευή τούβλων και κεραμιδιών , περίπου τη δεκαετία του 1960 που διακινούσαν Αγρότες χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και σπουδές που η επικοινωνία τους με τη χώρα ήταν μια φορά το μήνα με φορτηγό

Οι Μικρές λευκαδίτικες ιστορίες είναι για όλους μας μια λαογραφική εξιστόρηση ,

Μια εξιστόρηση ,που εξιστορεί με αυθεντικότητα, τις καθημερινές ασχολίες των αγροτών ενός άγνωστου μέχρι τότες τοπίου ενός νησιού των 10ετιών του 50-του 60 του 70 και μας βοηθά να κατανοήσουμε την πολιτισμική τους ταυτότητα . έντεχνα στηριζόμενος σε ζωντανά του βιώματα με επιλεγμένο φωτογραφικό υλικό και ερασιτεχνών αλλά και ιδιοφυών φωτογράφων ,όπως ο γνωστός σε όλους τους νοτιολευκαδίτες Fritz berger - {γνωστός σε όλους ως Riko  } μας οδηγεί στα λευκαδίτικα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου των που έθρεψε όλους και τα χωριά των<< Ηνωμένων Πολιτειών>> της Λευκάδας.{ Ονομασία των χωριών της Νότιας Λευκάδας Μανάσι ρουπακιά κλπ } με το DNA της Λευκαδίτικης γης !


Μας κάνει συνταξιδιώτες σε Ένα νοερό ταξίδι που ξαναθυμάται μνήμες ,και ντύνει την ανέχεια των καιρών με ελπίδα τότες που τα κορίτσια έπαιρναν πόζες κοντά σενα πανσέ και ξάπλωναν στην μανα γη λουσμένες με τα θεϊκά χρώματα της φύσης

Ένα μάθημα πράσινης ανάπτυξης θα έλεγε κανείς όταν ο ταμίας του ΣΜ αρνείται να πουλήσει στην κ Μαρία φακελωμένα δαφνόφυλλα και την παραπέμπει στις θεόρατες δάφνες της εκκλησιάς της Παναγιάς

Ένα πόνημα μόχθου Λαού ,άξιο για τη γνώση όλων ΜΑΣ , μια παρακαταθήκη Μνήμης που πρέπει να μείνει και να ζεστάνει τις καρδιές μας! 
Να ,μην ξεχαστεί !!!
ΗΛΙΟΤΑΞΙΔΟ !!!
=========================================================== 
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν ;
 η Λευκαδίτισσα κ Χαρά Παπαδάτου Αρχιτέκτων Μηχανικός Συγγραφέας και ο
Λευκαδίτης κ Μελάς Παναγιώτης πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας

Ομιλητές
Ευγενία Αρβανίτη.
Η Δρ Ευγενία Αρβανίτη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Πατρών (ΤΕΕΑΠΗ) με γνωστικό αντικείμενο διαφορετικότητα και ετερότητα στην εκπαίδευση


Λάμπρος Βρεττός, Συγγραφέας-διδάσκαλος τ. Γεν Γραμματέας του Συλλόγου
Παναγιώτης Σκληρός, Πρώην Δήμαρχος Λευκάδας, πτυχιούχος Ανοιχτού Πανεπιστημίου, σχολή Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πολιτισμού.16
Ασπρογέρακας Νικόλαος Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Λευκαδίων Πάτρας «Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ»
Aποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο Λευκαδίτης, ηθοποιός, σκηνοθέτης Φάνης Δίπλας.


Από τους Κανταδόρους της Santa maura με μαέστρο την Δήμητρα Αψόμωτου. ακούστηκαν οι Καντάδες { Κάθε φορά σε συσχετισμό με τα περιεχόμενα που διαβάστηκαν με συγκίνηση από τον σκηνοθέτη κ Φάνη Δίπλα } :
Ελα και Συ του Ηλία Γεωργάκη !
Πάμε σαν άλλοτε ,η Χαραυγή το παλιό το ταβερνάκι
Σε μικρή δεξίωση έξωθεν του χώρου προσφέρθηκαν Λευκαδίτικα κεράσματα (χουσμερή, η λευκαδίτικη λαδόπιτα, το λευκαδίτικο κρασί βαρτζαμι, καφές και αναψυκτικά).

==========================================

Παρουσιάζουμε μια κριτική απλή δυνατη γλαφυρή και ομορφη από το φίλο του συλλόγου μας Δημιουργία καιΈμπνευση τον οποίο και ευελπιστούμε να δούμε στη παρουσιαση
Σας ευχαριστούμε για την ξεχωριστή σσς κριτική Σας περιμενουμε

Είχα την « αγαθή τύχη» –χρεώστης κι εγώ όντας του τόπου μου- να αποκτήσω τούτο το βιβλίο. Νοιώθεις ότι ο συγγραφέας επιστρέφει στον τόπο του λίγα από εκείνα που ο ίδιος απλόχερα του έχει χαρίσει…. το φως το λευκαδίτικο, τα νάματα …τη συγκίνηση, τα συναισθήματα, το ωραίο ταξίδι αναμνήσεων στον χώρο και τον χρόνο, με λέξεις, εικόνες, συνειρμούς. Σίγουρα κανένα βιβλίο δεν μπορείς να το γράψεις μόνος σου κι ας έχει πολλή μοναξιά η γραφή. Το παλεύεις μήνες και μήνες, χρόνους και χρόνους, με την πένα ν’ ανασκάφτει τη μνήμη και τις λέξεις να χορεύουν μπροστά σου, άλλες να παίζουν κρυφτούλι κι άλλες να φανερώνονται σαν παλιές σου συντρόφισσες, λέξεις που ειπώθηκαν από άλλα στόματα. Το γράφεις με τους συνοδοιπόρους σου, με τους ανθρώπους που μοιράστηκες βιώματα κι εμπειρίες, μ’ εκείνους που έσκαψαν κι άνοιξαν θεμέλια γερά, μ’ εκείνους που κόπιασαν να στερεώσουν «αγκωνάρια στους τοίχους» για να μπορέσεις να βάλεις κι εσύ ένα μικρό λιθαράκι «στο κτήριο». Καλή «αειθαλή» συνέχεια με έμπνευση ψυχής ζωογόνα.ευχή
——————-
Συνεχίζοντας και ευχαριστώντας μας αναφέρει
Θαρρώ λοιπόν, πως πέρα από το ταξίδι… το βιβλίο αποτελεί έναν ύμνο στην κοινωνία της Λευκάδας σε μια δύσκολη εποχή. Για το δημιουργό οι βιωματικές μαρτυρίες, οι φωτογραφίες, το περιβάλλον, οι αναφορές… (ιστορικές, κοινωνικές κλπ), η καθημερινή ζωή, οι θρύλοι, τα έθιμα, αφενός σ αποτέλεσαν ένα σημαντικό εργαλείο μελέτης βαθιάς και προσεκτικής… αφετέρου 'προκαλούσαν" να καταδειχθούν. Όπως και έγινε… σε μια γλώσσα γραφής ρέουσα και μελωδική .
Οι μνήμες του συγγραφέα ανακαλούνται από τα παιδικά και μετέπειτα χρόνια …μεταφέρονται γοητευτικά αυτούσιες…. ανιχνεύουν τις απανωτές επιστρώσεις… έχουν ένα ιδιαίτερο άρωμα σπιτικής θαλπωρής, ουσιαστικών φιλικών δεσμών, ένα μωσαϊκό ήχων, εικόνων και αναμνήσεων που δεν ξεθωριάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν, αντίθετα, όσο περνά ο χρόνος αποκτούν όλο και μεγαλύτερη λάμψη. Αυτή η ενθύμηση χαρακτηριστικών του χωριού ή της πόλης, οι φιγούρες των ανθρώπων των περασμένων χρόνων, οι νεανικές περιπέτειες με τους φίλους , τα αθώα ξεπετάγματα, η αυθεντικότητα, ο σεβασμός και η αλληλεγγύη που χαρακτήριζε τις ανθρώπινες σχέσεις εκείνης της εποχής, η σοφία των απλών ανθρώπων που μπορούσες να την αντικρίσεις σε κάθε πτυχή της καθαρότητάς τους, στα απλά, στα τετριμμένα, στα μάτια και το βλέμμα τους, συγκινεί υπέρμετρα και χρήζει πολλαπλές αναγνώσεις…. πάντα με τα μάτια της ψυχής. Να είσαστε καλά.
Ένα ταξίδι ευχάριστο, γεμάτο αναμνήσεις και νοσταλγίες, σ’έναν κόσμο γεμάτο ζωή κι αλήθεια.

============================================
Δυό λόγια για τον Συγγραφέα !

Ο Παναγιώτης Σκληρός γεννήθηκε στη Βασιλική Λευκάδας ένα χρόνο πριν το 1950 . Τέλειωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στο χωριό του και το λύκειο στο νυχτερινό της Καλλιθέας στην Αθήνα, ενώ συγχρόνως δούλευε. Φοίτησε στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στις σχολές του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πολιτισμού όταν πια ήταν 55 χρονών.

Γύρισε στη Λευκάδα το 1974 κι εγκαταστάθηκε μόνιμα ως έμπορος ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τα κοινά από τα νεανικά του χρόνια. Μέλος σε πολλούς μαζικούς φορείς του νομού, πρόεδρος στον Ορφέα για αρκετά χρόνια αλλά και ενεργός στην τοπική αυτοδιοίκηση σαν νομαρχιακός σύμβουλος, δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος και Δήμαρχος Λευκαδίων από το 1999 εως το 2002

.πτυχιούχος Ανοιχτού Πανεπιστημίου, σχολή Ελληνικού και Ευρωπαϊκού πολιτισμού

.Το μεγάλο του αποτύπωμα (εκτός από τον πολιτισμό σε συνεργασία με τον Κυριακο Σφέτσα) ,ήταν και η ξύλινη γέφυρα στην είσοδο της πόλης (απέναντι από το ΚΑΡΜΑ).

με πρωτοβουλία του Ηλία Γεωγάκη , γνωστού Δημοσιογράφου - σε συνεργασία με το Δήμο, την Ενωση Ξενοδόχων και κάποιους ελεύθερους επαγγελματίες, έιχαν έρθει από το 1986 και για μια δεκαετία -και έχουν φιλοξενηθει στη Λευκάδα -περιπου 650 δημοσιογράφοι από ‘όλα τα ΜΜΕ της Αθήνας καθως και ξένοι ανταποκριτές.Με τα γνωστά αποτέλέσματα στην προβολή του νησιού.

Υπήρξε ανταποκριτής αθηναϊκών εφημερίδων και παράλληλα αρθρογραφούσε σε τοπικά έντυπα. Από το 2020 γράφει τα βιώματα και τις μνήμες των παιδικών του κυρίως χρόνων και τα δημοσιεύει σε τοπικά sites.

Δεν διεκδικεί, όπως λέει, τον ρόλο του συγγραφέα γι’ αυτό και τα κείμενά του μιλούν αυθόρμητα στον καθένα, στη γλώσσα που μιλάει κι ο ίδιος στους φίλους του, χωρίς φίλτρα και χωρίς καθωσπρεπισμούς.

Οι ψηφίδες της μνήμης του μας μεταφέρουν στο κλίμα και την ατμόσφαιρα των χρόνων μιας άλλης  εποχής που έχει πια φύγει


 .

  

         

  




























Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου, το κορίτσι από την Πάτρα, Ιέρεια στις τελετές αφής της φλόγας των Ολυμπιακών Αγώνων.από το 2011


Η τέχνη δεν θέλει μόνο φαντασία και ρομαντισμό. Χρειάζεται και πλάνο, να βάζεις δηλαδή στόχους και να προσπαθείς να τους πραγματοποιείς.
Η Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου, ένα κορίτσι από την Πάτρα, είναι η προσωποποίηση αυτής της πλευράς της τέχνης, της ρεαλιστικής της πτυχής που ξέρει να θέτει στόχους, μαθαίνοντας να εξελίσσεται μέσα από αυτούς.


Μόνο που στα καλλιτεχνικά πνεύματα, ακόμα και οι στόχοι, έχουν ένα υπερρεαλιστικό ύφος θα έλεγε κανείς, που ξεκινά και καταλήγει ίσως, στην υπέρβαση των ορίων μας. Η Ζαχαρή ακολούθησε την συμβουλή της μητέρας της.

Έβαλε στόχο να φτάσει στο φεγγάρι και έτσι ήδη, κάνοντας αυτό που αγαπά, βρίσκεται στα αστέρια, συνεχίζοντας το ταξίδι της.

Ηθοποιός, χορογράφος, καθηγήτρια χορού, έχοντας πάρει το Πτυχίο της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού «Ραλλού Μάνου» και της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, ενώ από το 2011 είναι Ιέρεια στις τελετές αφής της φλόγας των Ολυμπιακών Αγώνων.

Παράλληλα, έχει λάβει μέρος ως ηθοποιός, χορεύτρια και χορογράφος σε παραστάσεις θεάτρου, χορού, χοροθεάτρου, μουσικοθεατρικές και στον κινηματογράφο σε συνεργασία με σκηνοθέτες και χορογράφους όπως οι: Γιάννης Σμαραγδής, Άρτεμις Ιγνατίου, Δημήτρης Δεγαΐτης, Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, Νίκος-Ορέστης Χανιωτάκης, Νίκος Διονύσιος, Αναστασία Κουμίδου, Τζίμης Πολίτης, Γεράσιμος Ντάβαρης, Τηλέμαχος Τσαρδάκας, Ιωάννης Αναστασόπουλος, Κωνσταντής Μιζάρας.

Αυτά μέχρι στιγμής. Γιατί είπαμε το ταξίδι συνεχίζεται. Κάνοντας δηλαδή αυτό που αγαπάει.



P.E. Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με το θέατρο και τον χορό;

Ζ.Α. Δεν ξέρω ακριβώς. Πάντα αυτό έκανα. Ήταν το παιχνίδι μου, η ευχαρίστησή μου. Η συνειδητοποίηση ότι θέλω να το κάνω επαγγελματικά ήρθε, όταν σπούδαζα Ωκεανολογία στην Μυτιλήνη. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι μπορώ να ασχολούμαι με αυτά ακόμα και όλο το εικοσιτετράωρο χωρίς να με κουράζει. Αντιθέτως, με γέμιζε.

Μια ημέρα, με ρώτησε η δασκάλα του μπαλέτου γιατί δεν δίνω για επαγγελματική σχολή χορού. Νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα, καθώς είχα αποκλείσει την πιθανότητα να καταφέρω κάτι τέτοιο. Με προβλημάτισε όμως αυτή της η ερώτηση. Αφού λοιπόν το σκέφτηκα αρκετά, έκανα ένα μακροχρόνιο πλάνο ονείρων.

Ήθελα να σπουδάσω πρώτα σε επαγγελματική σχολή χορού και στη συνέχεια σε δραματική σχολή. Έτσι, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Υπουργείο. Εξάλλου, αν δεν έδινα, ήταν σίγουρο ότι δεν θα πραγματοποιούσα τα όνειρα μου, ενώ αν έδινα είχα έστω μία πιθανότητα να γίνουν αληθινά. Κι όπως μου είπε τότε η μητέρα μου "Βάλε στόχο το φεγγάρι. Το πολύ πολύ να βρεθείς ανάμεσα στα αστέρια".



P.E. Πώς καταλαβαίνεις εσύ τις μεταξύ τους διαφορές ως τέχνες και ποια τα κοινά τους σημεία;

Ζ.Α. Έχουν πάρα πολλά κοινά, αλλά και πολλές διαφορές. Η σημαντικότερη διαφορά, που αντιμετώπισα, προερχόμενη από τον χώρο του χορού, είναι ο τρόπος με τον οποίο χτίζεις τον ρόλο.

Στον χορό πρώτα θα εκτελέσεις τέλεια την χορογραφία, η οποία συνήθως σου δίνεται, και μετά θα ασχοληθείς με τον ρόλο και την ερμηνεία του μέσω της κίνησης. Αντίθετα στο θέατρο, ξεκινάς πρώτα από το ποιος είναι ο χαρακτήρας, που θα ερμηνεύσεις, και η "χορογραφία", δηλαδή το τελικό στήσιμο του έργου, έρχεται μετά.

P.E. Αν σου έλεγαν να διαλέξεις ένα από τα δύο, το θέατρο ή το χορό τι θα επέλεγες;

Ζ.Α. Δεν θα μπορούσα. Έχουν υπάρξει περίοδοι στην ζωή μου, που δεν είχα είτε τον χορό είτε το θέατρο. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν ήμουν καλά. Υπήρχε ένα κενό μέσα μου.

P.E. Ξέρω ότι είσαι μία από τις ιέρειες της τελετής αφής των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαία Ολυμπία. Πώς έχεις νιώσει εκείνη τη στιγμή;

Z.A. Είναι μοναδική εμπειρία κάθε φορά. Η συγκίνηση, που νοιώθω, είναι αμείωτη τόσα χρόνια.



P.E. Πώς έχεις σκεφτεί το μέλλον σου μετά από λίγα χρόνια. Μένοντας στην Πάτρα ή έχοντας μετακομίσει στην Αθήνα;

Z.A. Στόχος μου είναι να μείνω στην πόλη μου, στην Πάτρα. Δεν έχω αποκλείσει την Αθήνα για δουλειά, όμως για λίγο διάστημα και έχοντας την βάση μου εδώ. Και όσο είμαι επαγγελματικά ευχαριστημένη, θα μένω. Αυτό θέλω. Αν όμως τα πράγματα, σταματήσουν να πηγαίνουν όπως τα θέλω, θα αναγκαστώ να φύγω. Όχι για την Αθήνα όμως.

P.E. Η Πάτρα δίνει τις ευκαιρίες σε έναν νέο καλλιτέχνη για να αναδειχθεί και στη συνέχεια να εξελιχθεί πάνω σε αυτό που κάνει;

Z.A. Δίνει ευκαιρίες. Όχι όμως όσες μπορεί πραγματικά. Για παράδειγμα, εργάζονται πάρα πολλοί άνθρωποι σε διάφορες ειδικότητες του θεάτρου, που δεν είναι επαγγελματίες. Με αποτέλεσμα οι επαγγελματίες (είτε με σπουδές είτε λόγω πολύχρονης εμπειρίας) να μένουν άνεργοι.



P.E. Πως αισθάνθηκες την καραντίνα και τι έχεις να πεις για όλο αυτό που συνέβη με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις; Πώς κρίνεις τη στάση της πολιτείας απέναντι στη τέχνη;

Z.A. Η καραντίνα ανέδειξε το τεράστιο πρόβλημα, που υπάρχει στο επάγγελμά μας. Από τότε, που καταργήθηκε η συλλογική σύμβαση εργασίας, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου, εδώ και πολλά χρόνια, αναγκάζονται να κάνουν συμπληρωματικές δουλειές για να επιβιώνουν.

Γιατί από το θέατρο μόνο δεν μπορείς να ζήσεις. Και πώς να ζήσεις, όταν εργάζεσαι δύο μήνες τζάμπα, γιατί οι πρόβες είναι πλέον δεδομένο ότι είναι απλήρωτες, και οι παραστάσεις έχουν περιοριστεί στον ένα μήνα διάρκεια αντί για ολόκληρες σεζόν, που ήταν;

Το κράτος δεν έκανε τίποτα τόσα χρόνια για αυτή την κατάσταση και δυστυχώς ούτε τώρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων στο θέατρο έμεινε στον αέρα. Χωρίς ούτε καν το έκτακτο βοήθημα, αφού δούλευαν ήδη δύο ή και τρεις μήνες (πρόβες), αλλά ακόμα δεν είχαν υπογράψει σύμβαση (υπογράφεται με την έναρξη των παραστάσεων) και έτσι δεν φαινόταν πουθενά ότι δούλευαν.

Υπήρχαν λύσεις για να ενισχυθούν αυτοί οι άνθρωποι από το κράτος. Όλα τα σωματεία των καλλιτεχνών πρότειναν λύσεις. Όμως δεν έγινε τίποτα. Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου είναι άνεργοι από τέλη Φλεβάρη ή Μάρτη και δεν ξέρουν και πότε θα ξαναεργαστούν. Θα ανοίξουν άραγε τα θέατρα το χειμώνα; Κι αν ναι, θα μπορέσουν να κάνουν παραγωγές μετά από τόσους μήνες κλειστά, με τα έξοδα να τρέχουν;

P.E. Εδώ στην Πάτρα η συσπείρωση που έδειξαν οι καλλιτέχνες από διάφορους χώρους και η επικοινωνία μεταξύ τους είχε αποτελέσματα. Μίλησε μου λίγο για αυτό.

Z.Α. Ήταν πρωτοφανές αυτό, που συνέβη. Έγινε ένας μεγάλος αγώνας. Πολλές συναντήσεις, πολλές συζητήσεις, δουλειά και τρέξιμο. Όμως πραγματικά, είχε αποτέλεσμα. Στις συναντήσεις με τον Δήμο, η Κίνηση Επαγγελματιών Καλλιτεχνών Πάτρας, προώθησε τα αιτήματα όλων των καλλιτεχνικών κλάδων και επιτεύχθηκε ένας πολύ σημαντικός στόχος.

Να εργαστούμε μέσα στο καλοκαίρι όσοι περισσότεροι γίνεται, έστω για λίγο διάστημα, με σωστές συνθήκες εργασιακής σύμβασης. Ο Δήμος της Πάτρας και η Περιφέρεια ανέλαβαν να χρηματοδοτήσουν τις παραστάσεις, που πρότειναν οι καλλιτέχνες μέσω της Κίνησης.



P.E. Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση που πρόκειται να πάρεις μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ;

Z.A. Ο τίτλος του έργου είναι "Λόρα Πέτερσεν. Η πραγματική Νόρα Χέλμερ". Το έργο μας μεταφέρει τον ”εγκλεισμό” της σύγχρονης γυναίκας. Μια γυναίκα εγκλωβισμένη στα ερείπια του δωματίου της, των συναισθημάτων της και της κοινωνίας, που αιώνες τώρα μας θυμίζει την αναγκαιότητα μιας θυσίας προς όφελος της αφύπνισης.

Η σκηνοθεσία είναι του Ιωάννη Αναστασόπουλου, η μουσική του Δημήτρη Τζαβάρα και παίζουν επίσης οι ηθοποιοί Πάνος Τρουμπουνέλης, Σοφία Νικολετάκη και Νίκος Δερτιλής.

P.E. Έναν ρόλο που ονειρεύεσαι κυρίως μέσα από τα κλασικά έργα ή την αρχαία γραμματεία να παίξεις και γιατί;

Ζ.Α. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω σε αρχαία τραγωδία, σε ανοιχτό θέατρο φυσικά. Οι λόγοι πολλοί. Από το ότι λατρεύω αυτά τα κείμενα μέχρι την αίσθηση του ανοιχτού θεάτρου.

Ἡ Ὁμηρική Ἰθάκη τοῦ Dörpfeld (1853- 1940), ἡ δική μας.





Ὁ Wilhelm Dörpfeld



Τό παρακάτω μικρό κείμενο γράφεται μέ τήν εὐκαιρία τῆς σημαντικῆς ἀνακοινώσεως ἀπό τόν κ. Νίκο Θερμό (Ἑκδόσεις fagotto) γιά τήν ἐπανέκδοση στό σύνολό της, τῆς θρυλικῆς θεωρίας τοῦ Dörpfeld, πού ἀφορᾶ τήν ταύτιση τῆς Λευκάδας μέ τήν Ὁμηρική Ἰθακη. Ἧταν πράγματι καιρός νά ἐπανέλθουμε καί νά προσεγγίσουμε τό μεγάλης σημασίας ἀπώτατο προϊστορικό μας παρελθόν.


Ὁ τάφος τοῦ Νταίρπφελντ στήν ἀκτή τῆς Ἅγίας Κυριακῆς.

Ὁ Dörpfeld ἦταν μιά μεγάλη προσωπικότητα στόν χῶρο τῆς Ἀρχαιολογίας. Ἦρθε σάν νεαρός ἀρχιτέκτων τοῦ γραφείου τοῦ Adler τό 1877, γιά ἀνασκαφές στήν Ὀλυμπία. Ἔκτοτε ἡ μυθιστορηματική ζωή του συνδέθηκε μέ τήν Ἑλλάδα καί ἰδιαίτερα μέ τήν Λευκάδα, γιά τήν ὁποία θυσίασε πολλά καί τῆς ἀφιέρωσε σχεδόν τήν μισή ζωή του.

Ὁ ἴδιος, ἐπιλέγοντας σάν χῶρο ταφῆς του τήν Ἁγία Κυριακή καί σέ σημεῖο πού ἀγναντεύει αἰώνια τἠν δική του Ἰθάκη καί τό ομηρικό ὄρος Νηϊον, μας μεταφέρει μέ ἕναν τελευταῖο, ἀποφασιστικό τρόπο τήν πίστη του στήν θεωρία του.

Καί αὐτή ἡ πίστις ὀφείλει νά εἶναι γιά τήν Λευκάδα ἡ κινητήριος δύναμις γιά νά προσπαθήσει μέ ὅλα της τά μέσα νά ξαναξεκινήσουν ὅλα καί πάλι.

Ὁ Dörpfeld πίστευε σθεναρά ὅτι ὁ Ὅμηρος ἀναφερόταν σέ πραγματικά περιστατικά κάτι πού τότε τό γερμανικό κατεστημένο δέν πίστευε. Παρά τό ὅτι οἱ ἀνασκαφές πού ἄρχισαν τότε σέ ὅλη τή Ἕλλάδα πιστοποιοῦσαν ὅτι ὁ Ὅμηρος πράγματι ἀναφερόνταν σέ πραγματικούς τόπους και περιστατικά. Κάτι πού σήμερα ἔχει πλέον γίνει γενικῶς ἀποδεκτό. Γιατί ὄχι καί στἠν περίπτωση τῆς Λευκάδας ἥ ὁποία ταυτίζεται ἀπόλυτα μέ τίς περιγραφές τοῦ Ὅμήρου γιά τά περιστατικά πού ἀφοροῦν τήν Ἰθάκη καί τούς χώρους πού διαδραματίζεται τό ἔπος; Κάτι πού δέν συμβαίνει μέ τό σημερινό Θιάκι.

Στόν παρακάτω χάρτη καταγράφονται οἱ σπουδαιότεροι χῶροι πού ἀναφέρονται στήν Ὀδύσσεια, ὅπως τούς κατέγραψε καί ταύτισε μέ τίς περιγραφές τοῦ Ὁμήρου, ὁ Dörpfeld. Καλόν εἶναι νά τούς γνωρίζουμε ὥστε νά μή τούς καταστρέφουμε. Εἶναι τό μεγάλο προϊστορικό (ἱστορικό) μας παρελθόν, πού εἶναι περισσότερο σημαντικό ἀπό ὅτι φανταζόμαστε. Καί εἶναι ἐξαιρετικά ἐνδιαφέρουσα ἡ περιγραφή τοῦ Ὁμήρου καί πῶς ὁ Dörpfeld, ἀναλύει καί ταυτίζει τίς περιοχές μέ τό ἔπος.

Οἱ μικροί μαύροι κύκλοι στόν χάρτη εἶναι ἡ θέση τῶν Μοναστηριῶν τῆς Λευκάδας. Παίζουν σημαντικο ρόλο γιατί συνήθως τέτοιες, ἰδίως θρησκευτικές ἐγκαταστάσεις, μπορεῖ νά συνέχιζαν προηγούμενες ἀνάλογες μορφές.


Τά ὁρόσημα τῆςὁμηρικῆς Ἰθάκης

Τό ὄρος Νήριτον, ἡ ὀροσειρά Ἐλάτη.
Τό ὄρος Νήϊον, οἱ σημερινοί Σκάροι.
Τό λιμάνι Φόρκυς, ὁ ὅρμος στά Σύβοτα.
Τό ἀγρόκτημα τοῦ Εὐμαίου, στό ὀροπέδιο τοῦ Μαραντοχωρίου.
Ὁ ὅρμος πού ἀποβιβάστηκε ὁ Τηλέμαχος, ὁ ὅρμος Σκύδι.
Τό λιμάνι τῆς πόλεως τῆς Ἰθάκης, ὁ ὅρμος τοῦ Βλυχοῦ.
Ἡ θέση τῆς πόλεως τῆς Ἰθάκης, ἡ πεδιάδα τοῦ Νυδρίου.
Τό λιμάνι Ρεῖθρον, ὁ ὅρμος τοῦ χειμάρου Δημοσάρι.
Ἡ βρύση τῆς πόλεως τῆς Ἰθάκης, ἡ πηγή κάτω ἀπό τήν Παλαιοκατούνα.
Ἡ πηγή Μελάνυνδρος, ἡ πηγή Μαυρονέρι στό Νεοχῶρι.
Ὁ Ἑρμαῖος λόφος, τό ὄρος Ἀμάλι.
Τό ἀγρόκτημα τοῦ Λαέρτη, τό κτῆμα στοῦ Πασᾶ.
Ἡ Λευκάς πέτρη τοῦ Ὁμήρου, τό ἀκρωτήριο Δουκάτο.
Τό Ὁμηρικό φρούριο Νήρικος: Ἡ πόλις Πάλαιρος στήν χερσόνησο τῆς Πλαγιᾶς.
Τα Τάφια νησιά τοῦ Ομήρου: Τά νησιά Κάλαμος καί Καστός.



 https://charapapadatou.gr/miriki-thaki-to-dorpfeld-1853-1940-diki-mas/

Κάρλα: Μια πονεμένη ιστορία της Θεσσαλίας – Η λίμνη που έγινε χωράφια, που ξανάγινε λίμνη και τώρα θέλει να γίνει θάλασσα…

 



11-09-2023 - Πηγή: ethnos.gr

Λίμνη Κάρλα: την έκαναν χωράφια, την ξανάκαναν λίμνη και τώρα εκείνη θέλει να γίνει
 θάλασσα…

Είναι κοινότοπο το lead, η εισαγωγή δηλαδή, ενός ρεπορτάζ – άρθρου, να πατάει πάνω σε στίχους
 ενός τραγουδιού ή σε μια στροφή ποιήματος, όμως κοινότοπο ή όχι οι στίχοι του Μίλτου Πασχαλίδη που έχουν τον τίτλο «Παραμύθι Λυπημένο» είναι ό,τι πιο ταιριαστό για το θέμα μας: «Κάποτε γνώρισα μια λίμνη Που ‘θελε να ‘ναι θάλασσα»…

Κι αυτή η λίμνη ήταν η Κάρλα, που από λίμνη την έκαναν ξερότοπο και χωράφια, την ξανάκαναν λίμνη, αλλά εκείνη δεν το βάζει κάτω: θέλει να γίνει θάλασσα και να πνίξει εκείνους που δεν την σεβάστηκαν και τη στέγνωσαν!

Το όνομά της στην αρχαιότητα ήταν Βοιβιής. Λίμνη μεγάλη στη Θεσσαλία στους βορειοδυτικούς κλιτύς του Πηλίου που αφθονούσε σε ψάρια. Στις μέρες μας η Βοιβιής μετονομάστηκε σε Κάρλα και το 1962 έσβησε από τον χάρτη και από τη Θεσσαλία· αποξηράνθηκε γιατί,όπως υποστήριζε το «κατηγορητήριο» για τον αφανισμό της: προκαλούσε προβλήματα στους κατοίκους…

Η Βοιβιής απορροφούσε τους όγκους νερού που έρρεαν από τις πλαγιές της Όσσας (Κίσσαβος)
 και του Ολύμπου καθώς και παραποτάμων του Πηνειού. Εγκληματούσε δηλαδή…

Από το 1913, οι υπεύθυνοι της ελληνικής κυβέρνησης, είχαν στα χέρια τους μελέτη
 ιταλού μηχανικού, που πρότεινε την εξυγίανση του λιμναίου τμήματος και των ελών της Κάρλας, τη δημιουργία ταμιευτήρα και απόδοση σε καλλιέργεια 90.000 στρεμμάτων «γόνιμων γαιών». Ακολούθησε η εκτέλεση των εξυγιαντικών έργων Θεσσαλίας (δεκαετία ‘40), οπότε με τα αναχώματα στον Πηνειό αποκόπηκε η έως τότε ανεμπόδιστη τροφοδοσία της λίμνης Κάρλας και υποβαθμίστηκε. Επιστήμονες πρότειναν τότε στην Πολιτεία
 άμεση υλοποίηση των προτάσεων του ιταλού μηχανικού Nobile: δηλαδή σε πρώτη φάση 
εκκένωση των αλατούχων επιβλαβών υδάτων της Κάρλας και των ελών της και σε δεύτερη φάση την κατασκευή νέου ταμιευτήρα. Η πρώτη φάση του έργου υλοποιήθηκε το 1962, χωρίς να ακολουθήσει η υλοποίηση της δεύτερης
.Η Κυβέρνηση Καραμανλή αποξηραίνει την Κάρλα

Ήταν το 1962 λοιπόν, όταν το κράτος επιδιώκοντας (και) να ψηφοθηρήσει στις περιοχές των αγροτών κάνει τη λίμνη χωράφια και την μοιράζει στους κατοίκους των γύρω περιοχών. Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή έκανε τη λίμνη κάμπο και την Αθήνα τσιμέντο!Κι ας μην αρχίσουμε την ιστορία της λίμνης από την Μυθολογία, που γράφει ότι εκεί ζούσε ο θεός Απόλλων, όπου έβοσκε τα κοπάδια του Αδμήτου, τιμωρημένος από τους θεούς για την εξόντωση των Κυκλώπων, ενώ στο βόρειο τμήμα της λίμνης κατοικούσαν οι Κένταυροι.

Ας πιάσουμε τον μίτο της ιστορία από το 1960, όταν άρχισε η αποξήρανση της λίμνης, η οποία ολοκληρώθηκε το 1962. Οι λόγοι που επικαλέστηκε η Κυβέρνηση Καραμανλή και που την
 οδήγησαν στην απόφαση της αποξήρανσης, ήταν η αύξηση των κρουσμάτων ελονοσίας,
 λόγω των κουνουπιών που βρίσκονταν στις βαλτώδεις περιοχές αλλά και οι πλημμύρες που παρατηρούνταν έπειτα από βροχοπτώσεις και που είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή 
παραλίμνιων εκτάσεων και αφετέρου η επιθυμία για περισσότερη καλλιεργήσιμη γη.

Αντιγράφουμε από το site fdkarlas.gr την ιστορία της λίμνης Κάρλας: «Οι διακυμάνσεις της 
στάθμης, οι πλημμύρες της περιοχής, η δημιουργία περισσότερων γεωργικών εκτάσεων και
 η μείωση των αλιευμάτων και η ανάγκη για περιορισμό των επιδημιών ελονοσίας συνετέλεσαν 
στην ολική αποξήρανση της λίμνης το 1962 παρά τις σχετικές μελέτες που δεν προέβλεπαν κάτι τέτοιο».

copyright Ap Photos

Και η λίμνη έγινε χώμα! Και με την πάροδο των χρόνων οι κάτοικοι της περιοχής το ένοιωσαν
 καλά ότι κάτι δεν έγινε σωστά. Και οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν κι αυτές κατάλαβαν ότι 
η λίμνη έπρεπε να μείνει λίμνη… Γιατί; Για τα παρακάτω:1. Εξαφανίστηκε ο δεύτερος 
μεγαλύτερος υδροβιότοπος της Ελλάδας με την πανίδα να συρρικνώνεται και τα πουλιά που διαβιούσαν στη λίμνη να ταξιδεύουν γι’ αλλού. Κι ανάμεσα στα πτηνά της περιοχής ήταν κάποτε
 και το μυθικό «τέρας» της λίμνης, ο Ήταυρος, είδος ερωδιού, με παράξενη φωνή σαν μουγκρητό βοδιού, που ακουγόταν την αυγή ή το σούρουπο, σε απόσταση έως 5 χιλιόμετρα.2. Τα αρδευτικά έργα (γεωτρήσεις κ.λπ.) υποβάθμισαν τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα. Η αποξήρανση της λίμνης στέρεψε ουσιαστικά τις πηγές νερού που χρησίμευαν για τις καλλιέργειες και που στις μέρες μας 
(κατόπιν «διαταγών» της Ε.Ε) στο μεγαλύτερο μέρος τους αφορούν βαμβακοφυτείες που απαιτούν άφθονο νερό.3. Εκδηλώθηκε αδυναμία υδροδότησης κωμοπόλεων και χωριών 4. Εξαφανίστηκε ο ξεχωριστός λιμναίος πολιτισμός που επιβίωνε για χιλιάδες χρόνια στην περιοχή: οι ψαράδες στην περιοχή από τον  Δεκαπενταύγουστο μέχρι την Κυριακή των Βαΐων του επόμενου έτους
 ζούσαν σε παραλίμνιες καλύβες, όπου έμεναν σε ομάδες 2-6 ατόμων, τα ντουκάνια.
Και ακόμα: Ραγδαία πτώση της υπόγειας υδροφορίας. Εισχώρηση του θαλάσσιου μετώπου στον ευρύτερο χώρο της περιοχής της Κάρλας. Ρύπανση και επιπτώσεις στο κλειστό Παγασητικό 
κόλπο και εμφάνιση φυτοπλαγκτού. Εμφάνιση ρηγμάτων μεγάλου βάθους και καταστροφή
 κτισμάτων. Επιπτώσεις στην πανίδα και στην χλωρίδα της περιοχής. Καταστροφή γεωτρήσεων
 και ξήρανση πηγών μεταξύ των οποίων και η Υπέρεια Κρήνη στο Βελεστίνο. 
Αλλαγές στο μικροκλίμα της περιοχής. Αδυναμία υδροδότησης πόλεων και οικισμών.

Όμως τα 195.000 στρέμματα της λίμνης που υπήρχε από την αρχαιότητα, τώρα περιορίζονταν σε 38.000 στρέμματα· περίπου το 1/5 της πραγματικής έκτασης επανασυστάθηκε!Ακόμα και τα
 χωράφια που προήλθαν από την αποξήρανση της Κάρλας, έκτασης περίπου 78.000 στρεμμάτων,
 δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα οφέλη, καθώς πλημμύριζαν με την πρώτη νεροποντή. Επιπλέον τα άλατα που είχαν συσσωρευτεί στο έδαφος από την πρώην λίμνη δεν ευνοούσαν τις καλλιέργειες.
 Τέλος, ποτέ δεν έγινε διανομή αγροτικής γης ενώ οι ακτήμονες καλλιεργητές εκμίσθωναν
 τις εκτάσεις κάθε χρόνο με ανάλογο τίμημα. Και λίγο πριν την αυγή του 21ου αιώνα, το 1999 
η λίμνη άρχισε να ξαναδημιουργείται.

copyright Ap Photos

Έγινε λάθος τότε…


Γράφουν: «Πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο περιβαλλοντικής αποκατάστασης στα Βαλκάνια που ενισχύει ποικιλοτρόπως την ευρύτερη περιοχή. Η λίμνη, που τροφοδοτήθηκε από τον Πηνειό,καταλαμβάνει έκταση 38.000 στρεμμάτων και συμβάλλει στην περιβαλλοντική αναβάθμιση, στη βαθμιαία ανάταση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα των παραλίμνιων περιοχών της Κάρλας
 και στη δημιουργία μικροκλίματος. Πιο συγκεκριμένα η λίμνη αναμένεται να ενισχύσει την άρδευση 150.000 στρεμμάτων, καθώς και το 50% της υδροδότησης του οικοδομικού συγκροτήματος του Βόλου. Παράλληλα πραγματοποιήθηκαν έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης, τα οποία συμβάλλουν στην αποφυγή πλημμυρών στις περιοχές του θεσσαλικού κάμπου. Πολύ σημαντική είναι η αναβάθμιση του οικοσυστήματος, αφού ήδη ζουν στη λίμνη
 181 είδη πτηνών και 14 είδη ψαριών.

Συνοπτικά, τα αποτελέσματα της επαναδημιουργίας της λίμνης αναμένονται να είναι: Η άνοδος του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα και η αποκατάσταση του υδάτινου δυναμικού. Ο περιορισμός των εξαντλητικών αντλήσεων των υπόγειωνδροφορέων με παροχή υδάτων για άρδευση. Η βελτίωση της ποιότητας των υδάτων. Προστασία του Παγασητικού κόλπου λόγω του αντιπλημμυρικού σκοπού του ταμιευτήρα και της βελτίωσης των υπερχειλισμένων υδάτων. Υποχώρηση του μετώπου θαλασσινού νερού που έχει εισχωρήσει στο εδαφικό στρώμα του Παγασητικού και έχει επηρεάσει τους υδροφόρους ορίζοντες. Μερική αποκατάσταση του μικροκλίματος της περιοχής. Μερική αποκατάσταση της χλωρίδας και της πανίδας της περιοχής


.«Η Κάρλα χαρακτηρίζεται ήδη προβληματική λίμνη»


Διαβάζουμε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καθημερινή» το 2011: «Η λίμνη Κάρλα, αναγεννήθηκε 40 χρόνια μετά την αποξήρανσή της, ξοδεύτηκαν εκατομμύρια ευρώ για την υδάτινη επαναφορά της (πάνω από 10 εκατ. ευρώ κόστισε μόνο το κύριο έργο διαμόρφωσης), θεωρήθηκε η σημαντικότερη αποκατάσταση υγροβιότοπου σε ευρωπαϊκό επίπεδο και την καταστρέφουμε με ταχύτατους ρυθμούς. Πριν συμπληρώσει δύο χρόνια από την ανασύστασή της, η Κάρλα χαρακτηρίζεται ήδη προβληματική λίμνη και τα αποτελέσματα μελέτης που πραγματοποίησε ομάδα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και του ΑΠΘ δείχνουν ότι η νέα λίμνη, «έργο-σύμβολο επανάκτησης περιβαλλοντικών απωλειών του παρελθόντος», σύμφωνα με τον υφυπουργό κ. Μαγκριώτη (υφπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων επί κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ.), «πολλαπλής σκοπιμότητας και ωφέλειας στην περιβαλλοντική και παραγωγική ανασυγκρότηση της περιοχής», ακολουθεί τη… ροή της Κορώνειας. «Η συνύπαρξη πολλών δυνητικά τοξικών και παρασιτικών μικροοργανισμών σε πολύ υψηλά επίπεδα και η παρουσία κυανοτοξινών στα νερά της», όπως διαπιστώνει η έρευνα, δείχνουν ότι η Κάρλα πριν καλά καλά αναγεννηθεί, κινδυνεύει να πεθάνει».

Η Λίμνη «εγκαινιάσθηκε» τον Οκτώβριο του 2018. Γράφει η «Καθημερινή» στις 6 Οκτωβρίου του 2018: «Ένα έργο ταλαιπωρημένο, που έφθασε στα όρια της απένταξης και διασώθηκε στο «παρά πέντε» εγκαινιάστηκε στη Θεσσαλία. Πρόκειται για την ανασύσταση της λίμνης Κάρλας, ένα σημαντικό και πολύπλευρο έργο που χρειάστηκε μία δεκαπενταετία για να γίνει πραγματικότητα. Το ζήτημα είναι πλέον να βρεθεί ένα μοντέλο για την ορθολογική διαχείριση των υδάτων, ώστε να διασφαλιστεί το οικοσύστημα της λίμνης από τις συνέπειες της υπεράντλησης». Και συνεχίζει ο συντάκτης του άρθρου Γιώργος Λιάλιος: «Πλέον το ζητούμενο είναι να υπάρξει ορθολογική διαχείριση των υδάτων, ώστε να μην κινδυνεύσει η ζωή που με τόσο κόπο έχει επανέλθει. «Η πρόκληση είναι στο μέλλον, από εδώ και μπρος», λέει η κ. Ιφιγένεια Καγκάλου, πρόεδρος του φορέα διαχείρισης Κάρλας – Μαυροβουνίου – Κεφαλόβρυσου – Βελεστίνου – Δέλτα Πηνειού. Και το μέλλον ποιο ήταν; Λίμνη ολόκληρη η Θεσσαλία!

copyright Eurokinissi

Κι όπου το ανθρώπινο χέρι πειράζει τη φύση, είναι νομοτελειακό η φύση να εκδικηθεί, κάποτε… Κι όπως με σκόρπιους στίχους αρχίσαμε, έτσι με σκόρπιους στίχους θα κλείσουμε: «Οι λίμνες….Πρόσεξες ποτέ τις λίμνες; Δεν είναι σαν τις θάλασσες. Οι θάλασσες μιλούν… Τραγουδούν. Οι λίμνες ονειρεύονται!»… και κάποιες φορές τα όνειρα τους γίνονται εφιάλτες για τους ανθρώπους…

Υ.Γ. Το θέμα δεν υπονοεί
ότι η λίμνη Κάρλα ευθύνεται για την καταστροφή των ημερών στη Θεσσαλία, απλά καταγράφει ένα «Παραμύθι Λυπημένο» από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις στη φύση…

https://www.michanikos-online.gr/%ce%ba%ce%ac%cf%81%ce%bb%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b8%ce%b5%cf%83%cf%83%ce%b1%ce%bb/