platistoma.gr Τα πανηγύρια των δεκαετιών ’50-’60


Τα πανηγύρια των δεκαετιών ’50-’60 στο χωριό μας

Lefkada's Secrets - Lefkada's Secrets

ΤΕΤΆΡΤΗ, 24 ΙΟΎΛΙΟΣ 2013 09:17






Του Απόστολου Βονιτσάνου.


Εδώ στο Πλατύστομα το πανηγύρι είναι στις 25 και 26 Ιούλη, της Αγίας Παρασκευής. Τις δεκαετίες του 1950 και 1960 το χωριό ξεπερνούσε τους 250 κατοίκους. Στα πανηγύρια ερχόταν κόσμος απ' όλα τα γύρω χωριά, Καρυά, Αλέξανδρος, Κολυβάτα, Εγκλουβή, Βαυκερή, Σφακιώτες κι ο κόσμος ξεπερνούσε τα 350 άτομα συνολικά. Υπήρχε σεβασμός και τα συγγένεια λειτουργούσαν υποδειγματικά. Η οικογένεια η δική μας, για παράδειγμα, είχε επαφές στο Σπανοχώρι και τον Πόρο. Έρχονταν αυτοί εδώ της Αγίας Παρασκευής, πηγαίναμε εμείς των Ταξιαρχών στο Σπανοχώρι και του Αγίου Νικολάου στον Πόρο. Μαζευόταν έτσι κόσμος αρκετός.


Το μενού στα περισσότερα σπίτια ήταν σούπα σπαέτο με τράγο και για επιδόρπιο το περίφημο σπληνάντερο.


Το πρωί πηγαίναμε στην εκκλησία με συνοδεία κλαρίνου. Μετά τη Θεία Λειτουργία φεύγαμε πάλι με συνοδεία κλαρίνου και ξεκινούσε το γλέντι που κρατούσε μέχρι που νύχτωνε! Τότε δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και τα πανηγύρια γίνονταν κυρίως την ημέρα. Είχαμε λούξ και καρμπούρα που φώτιζαν με ασετιλίνη. Καρμπούρα λέγαμε ένα ειδικό στενόμακρο βάζο που περιείχε νερό και πλάκες ασετιλίνης. Στο πάνω μέρος είχε ένα σωληνάκι όπου έφευγε το αέριο κι εκεί βάζαμε φωτιά και είχαμε φως.

Θα ακουστεί παράξενο αλλά τότε το χωριό στο πανηγύρι είχε 5 κομπανίες, ζυγιές τις λέγαμε τότε.


1. Διοργανωτής ο Βασίλης Παπανικολόπουλος. Τοποθεσία στ' αλώνια στου Βασίλα. Κλαρίνο Θανάσης Βλάχος Καρανάσος. Λαούτο, τραγούδι Βερεστόντας. Κιθάρα, τραγούδι Σπύρος Τσιροπούλης και Πάνος Βρεττός Βρυονέλλος.

2. Διοργανωτής ο Χαράλαμπος και ο Κώστας Θειακός. Τοποθεσία του μπάρμπα Αντώνη στο Βελούχι. Συγκρότημα από την Άρτα, στο κλαρίνο Σπύρος Γιαγκούλας, στο βιολί ο φημισμένος τότε Ταμπατούρλας και στο τραγούδι η Πίτσα.

3. Διοργανωτής Βασίλης Θειακός. Τοποθεσία μπροστά στου Μπανίκα. Κλαρίνο Σπύρος Κατωπόδης Λούντρος. Τραγούδι Σπύρος Κοψιδάς Φόγιος. Σαντούρι Καμπίλαυκος. Ακορντεόν Μαστροσταύρος. Βιολί Γιώργος Βερύκιος.

4. Διοργανωτής Μήτσος Καρτάνος (Λαδιάς). Τοποθεσία στου Παναγή. Κλαρίνο Νώντας Σταματέλος.

5. Διοργανωτής Πάνος Καρτάνος. Τοποθεσία στο χωράφι του Νίκου Καλύβα, στη σκάλα του Αποστόλη. Κλαρίνο ο Κώστας Κακλαμάνης (Ρίπας) και ο Μίλαρης από την Εγκλουβή.


Στο χορό μπαίναμε με σειρά οι παρέες αφού φώναζαν τα νούμερα οι τραγουδιστές. Οι διοργανωτές είχαν ούζο, μπύρα, κρασί, λουκούμι. Για μεζέ είχαν τυρί και πολύ λίγο κρέας. Ίσκιο κράταγαν οι φτέρες που κόβανε από το Φτεριώνα.


Μπορεί τότε να υπήρχε ανέχεια και φτώχεια αλλά μια φορά το χρόνο διασκεδάζαμε, κάναμε τα κουμάντα μας. Τα χρήματα λίγα, το κέφι άφθονο. Άλλωστε οι χαρές ήταν λίγες, Χριστούγεννα, Πάσχα και το Πανηγύρι με τα βιολιά. Κάπου, κάπου κι ένας γάμος. Αυτή ήταν η διασκέδαση στα χωριά τότε.


Πηγή: platistoma.gr http://www.mylefkada.gr/lefkadas-secrets/

Οι παράγκες στον Αϊ-Γιάννη

ai-giannis1
Η Λευκάδα τότε και τώρα.
ai-giannis2

Ο Δημοτικός Ανθών – Γράφει ο Νίκος Βαγενάς


ανθωνας2
Ανθών ή επί τω λαϊκοτέρω Ανθώνας, αποκαλούνταν ο Δημοτικός Κήπος-αλσύλιο, δυτικά του παλαιού Νοσοκομείου. Επρόκειτο για ένα ολόκληρο σχεδόν, οικοδομικό τετράγωνο μήκους περί τα 100μ και άλλου τόσου πλάτους. Στην άμεση επαφή με τη σημερινή οδό Βαρζέλη και καθ’ όλο το μάκρος αυτής, εκτεινόταν το παλαιό Νοσοκομείο του νησιού, του οποίου η ανέγερση χρονολογούνταν, επί Αγγλικής Προστασίας κατά το 1836, δηλαδή κάμποσα χρόνια μετά τον καταστρεπτικό σεισμό του 1825.
Σ’ αυτό το μακρόστενο ισόγειο κτήριο, έγινε μία προσθήκη ορόφου κατά το μισό σχεδόν του μήκους του, μερίμνη του Δημάρχου Λευκαδίων, γιατρού Ευσταθίου Βερροιώτη (1899 – 1907). Οι παλαιότεροι των συμπολιτών (κάτι σκόρπιοι πούχομε απομείνει τέλος πάντων), ασφαλώς, θα ενθυμούνται το κτήριο εκείνο που ήταν βαμμένο στο χρώμα της ώχρας και έφερε μόνον παράθυρα κατά μήκος της προειπωμένης οδού. Οι διάφορες είσοδοι βρισκόνταν στη δυτική πλευρά του αύλειου χώρου, ο οποίος μετά την ανακάλυψη του τσιμέντου, στρώθηκε με αυτό το άθλιο υλικό.
ανθωνας 3
Την ίδια χρονική περίοδο της ανέγερσης του Νοσοκομείου, κατά μήκος της βόρειας και νότιας πλευράς κατασκευάστηκαν λίθινα ισόγεια σπιτάκια στα οποία στεγάστηκαν οι άπορες οικογένειες. Μέχρι και τα μισά περίπου της δεκαετίας του 1960, τα σπιτάκια αυτά διατηρούνταν εξυπηρετώντας, τον ίδιο σκοπό επί 130 «συναπτά έτη».
Μία τρίτη σειρά σπιτιών, που εξυπηρετούσαν ομοίως στεγαστικές ανάγκες των απόρων, μορφοποιήθηκε κατά μήκος του νεοδιανοιγμένου, τότε, δρόμου απέναντι από τον παλιό σωζώμενο Παιδικό Σταθμό. Τα σπίτια αυτά ήταν υπερυψωμένα πάνω σε λιθόκτιστη βάση-τσόκολο, έχοντας όμως ξύλινο δάπεδο. Ήταν πιο ευρύχωρα, από τα προηγούμενα λίθινα ισόγεια, αφού σε κάθε ένα απ’ αυτά φιλοξενούνταν δυο οικογένειες.
Ο σκελετός τους ήταν ξύλινος (ξυλόπηκτος) και έφεραν τετράκλινη στέγη. Ας θεωρηθεί ευτύχημα η εργασία του αείμνηστου Δήμου Μαλακάση τόσο η περιγραφή, που προέβηκε για τα παλιά σπίτια, όσο και τα θαυμάσια σκίτσα που τη συνοδεύουν. Έτσι, μέσα στον τόμο ΣΤ΄ – 1984 της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών, δανειστήκαμε δυο σκίτσα εκείνης της εργασίας (Φωτ. 1-2) όπου για μας τους γηγενείς (που ηλικιακά διανύομε κάποιες δεκαετίες), έχουν ιδιαίτερη συναισθηματική αξία, καθώς μέσ’ από αυτά ξεπροβάλλουν ολοζώντανα πρόσωπα, πράγματα και δρώμενα.
ανθωνας 4
Ο χώρος που περικλειόταν, τότε, μεταξύ Νοσοκομείου και νεοφτιαγμένων σπιτιών, χρησιμοποιήθηκε για δενδροφύτευση από τους Άγγλους, φυτεύοντας, αποκλειστικά, ευκάλυπτους. Αυτά τα δένδρα του νοτίου ημισφαιρίου (βλέπε Αυστραλία) διαδόθηκαν στην Ευρώπη όχι για καλλωπιστικούς σκοπούς, αλλά για λόγους υγιεινής και φαρμακευτικής κατά της ελονοσίας. Υπήρξαν ως συστάδες, ένα φυσικό κωνωπο-απωθητικό όπου εκτός από τις ελώδεις περιοχές, φυτεύονταν στα προαύλια Σχολείων, Νοσοκομείων, Φυλακών, Στρατοπέδων κ.α. Μάλιστα η χρήση τους ειδικά γι’ αυτό τον σκοπό υπήρξε μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες.
Γενικά η όλη αναμόρφωση του χώρου, έδωσε στην περιοχή την προσωνυμία «Καινόργια Χώρα» προς αντιδιαστολή από την παλιά. Όταν τα ηνία της πόλης ανέλαβε ο προειπωμένος Δήμαρχος Ε. Βερροιώτης, εκτός από την μερική προσθήκη ορόφου στο υπάρχον Αγγλικό Νοσοκομείο, προέβηκε σε μια ακόμη διευθέτηση του δενδροφυτευμένου χώρου. Μία διευθέτηση, η οποία έπρεπε να συνάδει με τον όρο «Δημοτικός Κήπος» δηλαδή μια εισαγώμενη, προ πολλού, παρέμβαση στις μεγάλες αδειές (πλατώματα) όπου μέσω αυτής, δινόταν μια σύγχρονη εικόνα του πολιτισμού που όφειλε νάχει μια πόλη.
Έτσι, ο χώρος εμπλουτίστηκε με επιπρόσθετα, διαφορετικά, δένδρα και φυτά (λεύκες, πλατάνια, ροδοδάφνες, αγριοτριανταφυλλιές) γινόμενος περισσότερο οικείος στους δημότες. Επί πλέον η μέχρι τότε άφρακτη, δυτική, πλευρά του Κήπου, τοιχίστηκε με κτιστή λιθοδομή η οποία έφερε ομοίως λιθοκολώνες, τετραγωνικής διατομής, τοποθετημένες μάλιστα σε ισαποστάσεις. Τα ενδιάμεσα κενά των λιθοκολώνων, ενισχύθηκαν με σιδερένιο κιγκλίδωμα, καθώς επίσης με σιδερό-φυλλα ήταν κατασκευασμένος και ο πυλώνας (πορτόνι) ο οποίος στηριζόταν στα άκρα σε, ομοίως, κτιστές λιθοκολώνες.
Οι παλαιότεροι θυμούνταν ότι ο εν λόγω Δήμαρχος, εκτός του ότι ήταν φανατικός σε ό,τι αφορούσε την ευταξία και τον ευπρεπισμό της πόλης (επιθεωρώντας αυτοπροσώπως τα πάντα), είχε ορίσει το άνοιγμα και το κλείσιμο του Κήπου, ιδίως σε συγκεκριμένες εποχές και ώρες.
ανθωνας 1
Δεν κατέστη γνωστό να βρεθεί η χρονολογία κατασκευής μιας εξαγωνικής εξέδρας (Σκίτσο Α΄) η οποία μάλιστα έφερε συγκλίνουσες πλευρές. Βρισκόταν κοντά στη νότια πλευρά του Κήπου απέχοντας όμως από τα λιθόκτιστα σπιτάκια της ίδιας πλευράς. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι ο χώρος αυτός, αρχικά αποκαλέστηκε ως «Κήπος του Βαλαωρίτη» για να μεταπηδήσει αργότερα, ως ονομαστικός προσδιορισμός, στο Boschetto της παραλίας, ιδίως μετά το 1925 όταν στο χώρο εκείνο τοποθετήθηκε η προτομή του ποιητή.
Έτσι ο Δημοτικός Κήπος, αποκαλέστηκε ως «Ανθών» λόγω της λουλουδιαστής εικόνας που συνέθεταν οι ροδοδάφνες και οι αγριοτριανταφυλλιές, ενώ ο μέχρι τότε ονομαστικός προσδιορισμός του Boschetto, εξοβελίστηκε, αποδιδόμενος πλέον (αφρόνως βεβαίως) στο Ηρώον των Πεσόντων. Δυστυχώς, οι τότε τοπικοί κρατούντες, δεν παρέμβηκαν δυναμικά για την διόρθωση των σφαλερών ονομασιών αφήνοντας τον απλό κόσμο να διαμορφώσει τις ονομασίες, σύμφωνα με τη δική του αντίληψη(1).
Η προειπωμένη εξέδρα, στο μέσον της επιφανείας της έφερε ένα παραδοσιακού τύπου μονοφάναρο και επικοινωνούσε με την εδαφιαία στάθμη με τρεις κτιστές σκάλες. Οι παλιότεροι λέγανε ότι η επιφάνειά της, πριν καλυφθεί με τσιμέντο, την τελευταία περίοδο της ζωής της, ήταν πλακόστρωτη. Ως κατασκευή ήταν το επίκεντρο των διαφόρων δρώμενων, αναλόγως της εποχής και της περιπτώσεως. Από μαρτυρίες υπεργήρων (τότε, 1963) συμπολιτών, εκτός από τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις, υπήρχαν και ’κείνες που εξελίσσοντο κατά την διαμορφούμενη γενική ευθυμία, ιδίως τις Κυριακές όταν, βεβαίως, ο καιρός ευνοούσε τις υπαίθριες συνάξεις.
Έτσι κατά το πέρας της εαρινής περιόδου ή αρχή της θερινής, η εξέδρα μετατρεπόταν σε μία μικρή υπερυψωμένη πλατεία, όπου η Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδος, απέδιδε στο φιλόμουσο κοινό, διάφορα «κομμάτια» (μαρς, εμβατήρια, άριες κ.ά.) αθάνατων κλασσικών έργων, συνάδοντα, πάντοτε, με την περίπτωση. Ανάλογα της προτεραιότητας, ως προς τη χρονική στιγμή, η εαρινή περίοδος έληγε ή αντιθέτως η θερινή άρχιζε, είτε με την εθιμοτυπική εμφάνιση της Φιλαρμονικής το βράδυ της, τοπικής εορτής της Πεντηκοστής (της Φανερωμένης δηλαδή) είτε με την καθιερωθείσα συναυλία, για την επέτειο της Ένωσης της Επτανήσου.
Κατά βάση οι δυο αυτές βαρυσήμαντες εκδηλώσεις, σηματοδοτούσαν την αλλαγή εποχής, όπου μέσα στον περίβολο του Ανθώνα πραγματοποιούνταν οι συναθροίσεις των, πάλαι ποτέ, συμπολιτών, ιδίως τα καλοκαιρινά βράδυα που έκανε ζέστα. Επειδή η κεντρική πλατεία της Χώρας κατεχόταν από την ανώτερη κοινωνική τάξη, ο Ανθώνας κατακλυζόταν από τους λοιπούς κατοίκους, όχι μόνον τα βράδυα αλλά και τα καυτά μεσημέρια, αναζητώντας δροσιά κάτω από τα δασύφυλλα δένδρα.
Μερικοί φιλόμουσοι κάτοικοι, συγκροτούσαν ομάδα μουσικών και η εξέδρα μετατρεπόταν σε πίστα χορού, όπου τα ζευγάρια (ανεξαρτήτου ηλικίας) χόρευαν ευρωπαϊκούς χορούς. Ας μη θεωρηθεί υπερβολή, αφού το βαλς, οι καντρίλλιες και οι σιλανσιέδες ήταν ήδη γνωστά στο ντόπιο στοιχείο, πολύ πριν της Ένωσης της Επτανήσου. Χοροί των σαλονιών, ασφαλώς, αλλά όμως πέρασαν και στον απλό κόσμο.
Για παράδειγμα, όταν οι καντρίλλιες και οι σιλανσιέδες, έπεσαν στην αφάνεια, πέραν του μισού αιώνα και οι νέοι φυσικά τους αγνοούσαν, ξαναήρθαν στην τοπική ζωή, λίγο πριν ξεψυχήσει η δεκαετία του 1980. Έκαναν ξανά την εμφάνισή τους, μέσα από ένα θνησιγενές Σωματείο, την «Παλιά Λευκάδα» με δάσκαλο-καθοδηγητή το μακαρίτη Ι. Καλυβιώτη. Μαγαζάτορας ήταν ο άνθρωπος, είδη τσαγκαρικής πουλούσε. Δεν είχε σχέση με αρχοντικές οικογένειες και όμως τους χορούς αυτούς τους βίωσε και με αρκετή συνέπεια, τους μετέδωσε στα νέα, τότε, παιδιά του Σωματείου. Ευτυχώς γι’ αυτό, γιατί τη σκυτάλη παρέλαβε ο «Ορφέας» Λευκάδας και έτσι σήμερα μπορούμε να ελπίζομε ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναπέσουν στην αφάνεια.
Η επακολουθήσασα κοσμογονική επανάσταση των Μπολσεβίκων (;), ώθησε αρκετές πλούσιες οικογένειες (όχι μόνον του νησιού) να καταφύγουν, χάριν ασφαλείς, στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και η μετανάστευση προς τις χώρες της Αμερικής (κυρίως στην Αργεντινή) ήταν οι βασικοί παράγοντες που η πόλη έχασε τον ιδιότυπο χαρακτήρα της, αφού το πληθυσμιακό κενό συμπληρώθηκε από κατοίκους της υπαίθρου και, αρκετά πρόσφατα, από διάφορους νεο-επήλυδες κυρίως του δημοσιο-ϋπαλληλικού τομέα.
Άγνωστη είναι η χρονολογία, για τον γράφοντα, κατά την οποία συνετελέσθηκε η αποδόμηση της πρόσοψης του Ανθώνα κατά μήκος της σημερινής οδού Θ. Στράτου. Ειδικώτερα, κατεδαφίστηκαν οι κτιστές κολώνες και αφαιρέθηκαν τα ενδιάμεσα κιγκλιδώματα, τα οποία πήραν την άγουσα προς ευπρεπισμό άλλων ομοειδών έργων. Δεν είναι διόλου απίθανο, τα κιγκλιδώματα να επανατοποθετήθηκαν στο τοιχο-φραγμένο πλέον, κατά το 1925, Boschetto και η συμπλήρωση των υπολοίπων πλευρών του, να έγινε με κιγκλιδώματα του αυτού σχεδίου.
Μετά το σεισμό του 1948, όλος ο εσωτερικός χώρος του Ανθώνα, κατακλύστηκε από αντίσκηνα, εντός των οποίων φιλοξενούνταν σεισμοπαθείς οικογένειες. Απέναντι από την πλατεία της «Ευαγγελίστριας» και κοντά στον (μετέπειτα) Παιδικό Σταθμό, στήθηκε το «Βαρέλι» του ΠΙΚΠΑ, δηλαδή το ημικυλινδρικό σιδερένιο-λυόμενο κτήριο, για την κάλυψη των παιδικών ιατροφαρμακευτικών αναγκών που είχαν οι… σκηνίτες.
Μερικά χρόνια αργότερα, οι σεισμόπληκτοι αποχώρησαν από τον Ανθώνα, όπου οι προνομιούχοι (όρα: κρατικάνθρωποι) μετεστεγάστηκαν στα πηλόκτιστα της Αμπελώνας (Νεάπολη) ενώ οι κατίβοι (όρα: παρακατιανοί) πήραν την άγουσα για τα «Βαρέλια», σαν και ’κείνο του ΠΙΚΠΑ. Όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει, οι διακρίσεις μεταξύ πιάτσας και Δημοσίου, δεν είναι φυτό που ξεφύτρωσε ξαφνικά, αλλά προϋπήρχε και δη εντέχνως καλλιεργηθέν.
Σε πολύ κοντινή χρονολογία, αρχές μόλις του 1950 (και κάτι παραπάνω), στη βορειοδυτική γωνία του Ανθώνα κατασκευάστηκε ο «γερασμένος» σήμερα Παιδικός Σταθμός με ξυλεία, η οποία ήταν προσφορά του Βασιλείου της Σουηδίας. Το κτήριο μορφοποιήθηκε σε σχέδια που αποστάλθηκαν μαζί με την υλική βοήθεια και πράγματι ακόμα και σήμερα, αποτελεί θαυμάσιο δείγμα αρχιτεκτονικής και χρήσης. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, το κτήριο του ΠΙΚΠΑ μεταστεγάστηκε απομένοντας πλέον ο παραμελημένος χώρος του Ανθώνα με αποκλειστική συντροφιά τα «κουρασμένα» αγγλικά σπίτια.
Στο νοτιοδυτικό άκρο του περιβόλου, όπου το ακραίο λιθόκτιστο σπιτάκι, λειτουργούσε, μέσα σ’ αυτό, καφενείο κατά το μάλλον ή ήττον υπαίθριο, κάτω από τα πανύψηλα αιωνόβια δένδρα. Το περιορισμένο εμβαδόν του κτίσματος, ώθησε τον καταστηματάρχη Νίκο Δερμάνη, όπως χρησιμοποιεί τον εσωτερικό χώρο για την παρασκευή καφέδων, αφεψημάτων και του λοιπού εξοπλισμού (ψυγείο με πάγο, πάγκος, ράφια κ.ά.) καθώς και για την φύλαξη ευπαθών επίπλων, όπως ήταν οι πτυσσόμενες πάνινες πολυθρόνες, οι ψάθινες καρέκλες, τα ξύλινα τραπεζάκια. Ως συνήθως τα μικρά, κυκλικά τραπεζάκια παραμέναν έξω με κάθε καιρό.
Το τέλος του Ανθώνα διαμορφώθηκε κατά δόσεις!!! Γύρω στα 1964 το αλσύλιο υλοτομήθηκε κατά το μισό του εμβαδού του, με σκοπό την ανέγερση του νέου Νοσοκομείου. Για τον πλήρη καθαρισμό του χώρου, κατεδαφίστηκαν τα λιθόκτιστα σπιτάκια, κατά μήκος της βόρειας και νότιας πλευράς του. Ασφαλώς και δεν σχολιάζεται η ανέγερση ενός κοινωφελούς έργου, αλλά γιατί ειδικά σ’ εκείνη τη θέση;
Μήπως η αξία αγοράς ενός αντιστοίχου οικοπέδου, θα ματαίωνε την υλοποίηση ενός τόσο σημαντικού έργου; Η άφρονος παραχώρηση του χώρου, υπό του Δήμου Λευκάδας, θύμιζε αγοραστή υποδημάτων ο οποίος θέλοντας να κάνει οικονομία, αντί των καινουργών κορδονιών, προτίμησε την αντικατάστασή τους, με παλιά. Έτσι για λόγους οικονομίας, ενώ η αξία γης, τότε, ήταν χαμηλή, προτιμήθηκε να καταστραφεί ένα έργο της φύσης (σε αγαστή συνεργασία με ’κείνο του ανθρώπου), του οποίου την επιβλητική εικόνα δημιούργησε ο χρόνος. Δεν μπορεί κανίς να κόβει υπερ-αιωνόβια δένδρα, δεν έχει το ηθικό δικαίωμα καθ’ οιανδήποτε ιδιότητα και δικαιολογία εάν επικαλείται. Πάντοτε υπάρχουν λύσεις(2).
Στη συνέχεια, επί ακράτου… δημοκρατικού μένους, υλοτομήθηκε το υπόλοιπο αλσύλιο και δη ύστερα από τον σεισμό του 1973, προκειμένου να εξευρεθεί χώρος (αν είναι δυνατόν!) για την στέγαση δυο Δημοτικών Σχολείων της πόλης. Έτσι, τα μοναδικά στοιχεία που απόμειναν να υπενθυμίζουν τον, πάλαι ποτέ, Ανθώνα, είναι το κτήριο του παλιού κρατικού Παιδικού Σταθμού(3) καθώς και ένας… νεαρός πλάτανος (70-80 ετών, αρκετά νέος για τα δεδομένα ηλικίας του δένδρου) ο οποίος διέφυγε τον πέλεκυ, όχι επειδή το έλεος συγκράτησε το χέρι του δημίου, αλλά επειδή βρισκόταν σε επαφή με την παλιά πρόσοψη του αλσυλίου, οπότε και η παρουσία του εθεωρήθηκε ως μη ενοχλούσα.
Τον ίδιο χρόνο εγκατάστασης των Σχολείων, κατεδαφίστηκε ολοσχερώς η εναπομείνουσα τοιχοδομή της παλιάς πρόσοψης και στη θέση της κατασκευάστηκε ευτελές τοιχάριο, το οποίο συνίσταται από απλό σενάζ σκυροδέματος. Μάλιστα από το σώμα του, αναφύεται κιγκλίδωμα, προσομοιάζον στον αντίστοιχο τύπο των Σωφρονιστικών Καταστημάτων.
Επειδή όμως ο πλάτανος, όπως παραπάνω σημειώθηκε, επιβουλεύεται τη σωματική ακεραιότητα του αντιαισθητικού περιφράγματος, καλούνται οι αρμόδιοι επί εκτάκτων καταστάσεων, όπως παρέμβουν πάραυτα (όπως στην αντίστοιχη περίπτωση των ευκαλύπτων του «Μαρκά») προς υπεράσπιση του απειλουμένου. Είναι ανάγκη να ακρωτηριάσουν (κι ακόμα να εκριζώσουν) το πόδι του παιδιού, πριν μεγαλώσει κι άλλο και καταστρέψει το… παπούτσι! Δεν έχετε ακούσει την παλιά ατάκα των Μπουρανέλλων για κάποιον που περπατά κουτσά: «Άστονε αυτόνε! Πάει έτσι γιατί τ’ πονάει το παπούτσ’!».
Πικρή η αλήθεια! Σε τούτη την παραπαίουσα πόλη, κάθε δένδρο που μεγαλώνει υπόκειται σε απηνή διωγμό, έως της τελικής του πτώσεως. Κάθε δένδρο που, για ορισμένους διακοσμητές περιβάλλοντος χώρου, κακώς μεγαλώνει, καταστρέφει «υπεσχημένα (προεκλογικά ως συνήθως) έργα, τα οποία «υλοποιήθηκαν εν μέσω αγωνίας και πόνου ψυχής, δια την πολυπόθητον επανεκλογήν».
Άραγε φταίνε τα δένδρα εάν κατά την υλοποίηση ενός έργου δεν λαμβάνονται επαρκώς υπ’ όψη οι μελλοντικές συνέπειες; Δυστυχώς, ως συνήθως, δεν υφίστανται προβλέψεις, έστω και κοντόφθαλμες, ειμή μόνον μελέτες υλοποίησης. Μόνον που στο κράτος των μελετών (γνωστό σε όλους) τα έργα καταλήγουν ελαττωματικά ή κατά το κοινώς λεγόμενο έργα… αμελέτητα!!!
__http://www.kolivas.de/archives/158203______________________________________
(1) Μη νομίσει κανείς ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά σήμερα!
(2) Οι Μουσουλμάνοι έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη για δένδρα. Αντικαθιστούν την έλλειψη τεμένους. Για όσους εξασκούν την επιστήμη του αρχιτέκτονα, δεν χάνουν τίποτε ν’ αναζητήσουν τη φιλοσοφία κατασκευής του τεμένους της Κόρντοβας.
(3) Πού καιρός για κοινωνικές ευαισθησίες ενός κράτους, που δαπανούσε μισθούς και εφόδια για τη διατήρηση των κολαστηρίων του Αιγαίου. Τα παιδιά έπρεπε να τύχουν της αρωγής του Σουηδικού Στέμματος και να σπεύσει το, τότε, κράτος «Λιγούλης» να χαρακτηρίσει το κτήριο του Παιδικού Σταθμού ως… κρατικό!

Με θρησκευτική ευλάβεια γιόρτασε το Μόντρεαλ την Παναγίτσα μας Της Ιουστίνης Φραγκούλη



Χιλιάδες Έλληνες πλημμύρισαν την εκκλησία της Παναγίτσας του Πάρκ Εξτένσιον χθες βράδυ για να προσκυνήσουν την εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου κατά τον αρχιερατικό εσπερινό, όπου χοροστάτησε ο μητροπολίτης Καναδά Σωτήριος, συνοδευόμενος από τον αρχιερατικό προϊστάμενο του ναού Νικόλαο Παπαγεωργίου και το ελληνορθόδοξο ιερατείο του Μοντρεάλ.

Οι πιστοί κατά δεκάδες απέτισαν ευλαβικά τον σεβασμό και τη λατρεία τους στη Θεομήτορα, ενώ πλήθος κόσμου ακολούθησε τη λιτάνευση της εικόνας, σε κλίμα κατάνυξης.

Ο μητροπολίτης Καναδά μετέφερε στους πιστούς τις ευλογίες του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ο οποίος είχε επισκεφθεί τον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου και του Ευαγγελισμού στην περιοχή του Πάρκ Εξτένσιον, διατηρώντας ζωντανές αναμνήσεις από τον λαό του Μόντρεαλ. Ο κ. Σωτήριος σημείωσε επίσης ότι τα βλέμματα όλων είναι στραμένα στην Ελλάδα των δυσκολιών και των προβλημάτων.

Στον εσπερινό παραβρέθηκαν ο υποψήφιος δήμαρχος του Μόντρεαλ Ντενί Κοντέρ, οι δημοτικές σύμβουλοι Μάιρη Ντέρος και Ελεν Φωτόπουλος, ο βουλευτής του Κεμπέκ Τζέρρυ Σκλαβούνος, ο πρόεδρος της Κοινότητας Νικόλας Παγώνης, οι πρώην πρόεδροι Δημήτρης Μανωλάκος και Βασίλης Κατσαμπάνης και άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι της ελληνικής ομογένειας.

Σήμερα, 15 Αυγούστου, η Κοίμηση της Θεοτόκου θα γιορτασθεί με λαμπρότητα σε όλες τις πόλεις του Καναδά, όπου υπάρχουν Ελληνορθόδοξες εκκλησίες και μοναστήρια αφιερωμένες στην Θεομήτορα


 Αρτοκλασίες στη χαρη της
 Μια καινούρια δημοτική ομάδα δημιουργήθηκε στο Μόντρεαλ. Στη φωτό ο υποψήφιος δήμαρχος Ντενί Κοντέρ προσκυνάει την Παναγιά μας υπό το βλέμμα της δημοτικής συμβούλου Μαίρης Ντέρος
 Ο επίτιμος πρόεδρος Δημήτρης Μανωλάκος με το ζεύγος Γιώργου Καρύδη και τον τέως πρόεδρο της ΕΚΜΜ Βασίλη Κατσαμπάνη
 Ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σωτήριος στον αρχιεπισκοπιό θρόνο
 Ο βουλευτής Τζέρυ Σκλαβούνος, το ζεύγος Γιώργου Καρύδη και ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΜΜ Βασίλης Κατασμπάνης
 Αρχιερατικός Εσπερινός
 Η Κοιμηση της Θεοτόκου στολισμένη με τα λουλούδια του Μοντρεάλ
 Η ζωή Μπάτση, υπεύθυνη της Ελληνικής παιδείας με τον επίτιμο πρόεδρο Δημήτρη Μανωλάκο
 Μια οικογενειακή φωτογραφία:Οι δημοτικές σύμβουλοι Μαίρη Ντέρος, η υπογράφουσα και το ζεύγος Καρύδη
 Λαοθάλασσα έξω από την Παναγίτσα
 Οι επίτροποι έδωσαν χείρα βοηθείας
 Λαός κι Ελληνικές σημαίες
 Ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νικόλας Παγώνης με το βουλευτή Τζέρρυ Σκλαβούνο και τη δημοτική σύμβουλο Ελεν Φωτόπουλος
 Ο Νίκος , η Δήμητρα και η Μαρία Αργυρόπουλος προσκυνούν την Κοίμηση
 Ο άρχοντας Μανωλάκος με την υποψήφια δημοτική σύμβουλο του Λαβάλ Αγλαϊα Ρεβελάκη
 Επίτροποι επί το έργον
 Ο άρχων πρωτονοτάριος Κώστας Λαγούρος με τον άρχοντα Δημήτρη Μανωλάκο έχουν κοινή αφοσίωση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο
 Η ομάδα του Dennis Coderre υπόσχεται νίκη στις δημοτικές εκλογές
 Η Μαίρη Ντέρος, βασίλισσα του Πάρκ Εξτένσιον
 Ανάμεσα από τη Μαίρη Ντέρος και το Βασίλη Κατσαμπάνη
Ο ιερατικός προϊστάμενος της Παναγίτσας, π. Νικόλας Παπαγεωργίου είχε το γενικό πρόσταγμα του εορτασμού !

συγγραφέας Λευκάδιος Χερν.-Αφιέρωμα

ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ 

 http://www.lifo.gr/team/sansimera/39391



 27.6.2013 | 00:26   Σαν σήμερα, γεννήθηκε το 1850 στη Λευκάδα. ΣΧΟΛΙΑ (3) 117 1 Ο Λευκάδιος Χερν (ή Koizumi Yakumo, όπως επέλεξε ο ίδιος να ονομάζεται στην Ιαπωνία), με ιαπωνική ενδυμασία. 'Εργο του Sekino Jun'ichiro. Βλ. Museum of fine Arts, Boston.    Αριστ., ο Λευκάδιος Χερν το 1889. Φωτ. Frederick Gutekunst. Βλ. Wikimedia Commons. Δεξ., βλ. lib.u.   Αριστ., βλ. teeparty.jp. Δεξ., βλ. City Of Sydney.   Αριστ., ο Major Charles Bush Hearn, πατέρας του Λευκάδιου Χερν. Μητέρα του ήταν η Ρόζα Κασιμάτη. Βλ. The Project Gutenberg και retro.cincinnati.com.   "Η μητέρα του ήταν ευγενούς καταγωγής, κόρη του Αντωνίου Κασιμάτη από τα Κύθηρα,  ενώ ο πατέρας του στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό Σώμα των Επτανήσων από το Δουβλίνο. Το σπίτι όπου έζησε ο μικρός Λευκάδιος στα Κύθυρα υπάρχει ακόμα. Ο πατέρας του πήρε μετάθεση για τις δυτικές Ινδίες και έτσι δυο χρόνια αργότερα ο μικρός Λευκάδιος ταξίδεψε με τη μητέρα του στο Δουβλίνο  για να ζήσουν με την οικογένεια του πατέρα του. Η μητέρα του αντιμετώπιζε δυσκολίες προσαρμογής στην ξένη χωρά αλλά και στο σπίτι της οικογένειας του άντρα της και έτσι μετακόμισε στην Σάρα Μπρέναν, συγγενικό πρόσωπο που έδειχνε συμπάθεια στον Λευκάδιο και τη μητέρα του. Μετά από ένα διάστημα συμβίωσης με τον πατέρα του, η μητέρα του αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα, καθώς ο Κάρολος Χερν εκμεταλλεύτηκε ένα νομικό κενό και έθεσε εκτός ισχύος τον γάμο του. Έτσι, σε ηλικία πέντε ετών ο Λευκάδιος Χερν αποχωρίστηκε από τη μητέρα του χωρίς να την δει ποτέ ξανά." (Wikipedia).     Αριστ., ο Λευκάδιος Χερν με τη γυναίκα του Koizumi Setsu (όταν απέκτησε την ιαπωνική υπηκοότητα, υιοθέτησε το όνομα της γυναίκας του). Ο Λευκάδιος Χερν φωτογραφιζόταν πάντα με το δεξί προφίλ γιατί είχε χάσει το αριστερό του μάτι παίζοντας στο κολλέγιο). Βλ. Wikimedia Commons. Δεξ., ο γιος του Λευκάδιος Χερν και της Koizumi Setsu με τη νεαρή Ιαπωνέζα που τον φρόντιζε. Βλ. The Project Gutenberg.   Ο Kazuo, ένα από τα τέσσερα παιδιά τους, σε ηλικία 7 και 17 ετών. Βλ. The Project Gutenberg.   Ο πατέρας μου κι εγώ, οι αναμνήσεις του Kazuo Koizumi, του μεγαλύτερου από τα παιδιά του Λευκάδιου Χερν και συγγραφέα ο ίδιος. Βλ. enirikos.blogspot.gr. Δεξ., My Father, Yakumo, ένα σχέδιο του Kazuo Koizumi για την έκθεση The Open Mind of Lafcadio Hearn, με αφορμή την 120η επέτειο της άφιξης του Λευκάδιου Χερν στην Ιαπωνία.   Βλ. isenphon.exblog.jp και Bibliophilespplspcoll.wordpress.com.   Η κρεολική κουζίνα. Ο Λευκάδιος Χερν ανακάλυψε την κρεολική κουλτούρα στη Νέα Ορλεάνη, όπου εργάστηκε ως ανταποκριτής της εφημερίδας Cincinnati Commercial.  Έζησε στη Νέα Ορλεάνη για σχεδόν μια δεκαετία. Τρία χρόνια πριν εγκατασταθεί εκεί, είχε παντρευτεί κρυφά -επειδή απαγορεύονταν οι μικτοί γάμοι- τη μιγάδα μαγείρισσα Althea « Matthie » Foley. Βλ. Public Library of Cincinnati & Hamilton County.Flickr και knowla.org.   Η παλιά αγορά στην πρωτεύουσα της Μαρτινίκας. Μετά τη Λουιζιάνα, ο Λευκάδιος Χερν εγκαταστάθηκε για δύο χρόνια στη Μαρτινίκα, στέλνοντανς ανταποκρίσεις στο αμερικανικό περιοδικό Harper's Weekly (A Journal of Civilization) και συλλέγοντας τους θρύλους των Αντιλλών.  Βλ. The Project Gutenberg.   Βλ. neh.gov, wikipedia.org και barnesandnoble.com.   Βλ. The People Say Project.   Το Lafcadio Hearn Memorial Museum στη θέση παλιάς κατοικίας του Λευκάδιου Χερν στην πόλη Matsue της Δυτικής Ιαπωνίας, όπου είχε αναλάβει το 1890 μία θέση καθηγητή στο Γυμνάσιο και την Παιδαγωγική Ακαδημία. Βλ. alfabiaoyajibeya.exblog.jp.   Βλ. alfabiaoyajibeya.exblog.jp.   Φωτ. PooWho.Flickr,  Skip the Filler.Flickr και zanai.blog.   Βλ. alfabiaoyajibeya.exblog.jp.   Kokoro: Συμβουλές και απόηχοι απόν την εσωτερική ζωή των Ιαπώνων  (1907), του Λευκάδιου Χερν, με έναν πρόλογο του Hugo von Hofmannsthal για τη γερμανική έκδοση. Βλ. Emil OrlikHearn.Flickr.   'Εντομα και ελληνική ποίηση. Βλ. simplyhaiku.theartofhaiku.com και e-Bay.   Μικρά κλουβιά για "μουσικά έντομα".  Βλ. The Project Gutenberg.   Βλ. Public Library of Cincinnati & Hamilton County.   Βλ. baxleystamps.com και Public Library of Cincinnati & Hamilton County.   Βλ. baxleystamps.com.   Βλ. baxleystamps.com.   Βλ. baxleystamps.com.   Βλ. baxleystamps.com.   Βλ. Public Library of Cincinnati & Hamilton County και bookrarities.com.   Βλ. cincinnatilibrary.org και bijibou.blogspot.com.   Βλ. baxleystamps.com.   Βλ. baxleystamps.com.   Βλ. baxleystamps.com.   Βλ. baxleystamps.com.   The Times of Botchan, σειρά δέκα βιβλίων κόμικς του Jirô Taniguchi. Βλ. Curmudgeonprecur.wordpress.com, hoodedutilitarian.com, comicsreporter.com και hoodedutilitarian.com.   Βλ. hoodedutilitarian.com.   Ο τάφος του Λευκάδιου Χερν σττο νεκροταφείο Zōshigaya του Tokyo. Φωτ. Nesnad. Βλ. Wikimedia Commons. Πάνω σε μία επιτύμβια στήλη,, οι φοιτητές του έγραψαν : " Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τη ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους που πιο μεγάλη τιμή του υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του πρόσφερε, αλίμονο, τον τάφο." (Wikipedia).   Δύο σχέδια του Tony Fitzpatrick αφιερωμένα σε δύο 'Ελληνες, τον Νίκο Δάνδολο (Nick the Greek), και τον Λευκάδιο Χερν.     ΛΕΥΚΑΔΙΟΣ ΧΕΡΝ: Ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας   (άρθρο του λευκαδίτη δημοσιογράφου, συνεργάτη των Νέων, Ηλία Γεωργάκη. Αναδημοσίευση από το lefkastour.gr)   Ήταν στην δεκαετία του 1980 όταν ενθουσιασμένος ελεγα σε φίλους και γνωστούς για τoν Λευκάδιο Χέρν. Όλοι με άκουγαν δύσπιστα και με απορία μήπως τους κάνω... πλάκα. Λευκαδίτης στην Ιαπωνία και μάλιστα εθνικος ποιητής? Τα χρόνια πέρασαν, ολοι ανακάλυψαν τον Λευκάδιο Χέρν, εκδηλώσεις, ντοκυμαντέρ, βιβλία, αφιερώματα.  Στην πόλη Yaizu (Shizuoka) εγκαινιάστηκε μουσείο προς τιμήν του Λευκάδιου Χερν στις 27 Ιουνίου 2007, ημέρα των γενεθλίων του συγγραφέα. Η Λευκάδα αδελφοποιήθηκε με την Σιντζούκου ( μία από τις 23 διοικητικές περιφέρειες του Τόκυο) οπου οι Ιάπωνες λατρεύουν τον Λευκάδιο Χερν. Και τότε ήταν που πρότεινα- με επιστολές και άρθρα μου στον τοπικό τύπο- οτι η Λευκάδα πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτή τη σχέση στον τουριστικό τομέα, δεδομένου οτι στη πόλη της Λευκάδας υπάρχει το σπίτι οπου γεννήθηκε ο ποιητής, εχει δοθεί το όνομα του σε δρόμο ενω υπάρχει και αγαλμα στο πάρκο των ποιητών. Φυσικά δεν έγινε καμία κίνηση Λευκάδιος Χερν-Γιακούμο Κοϊζούμι, λοιπον. Ο Έλληνας από την Λευκάδα που ταξίδεψε μακριά και έγινε ένας εκ των εθνικών ποιητών της Ιαπωνίας. «Βλέπω τα παλιωμένα σκαριά που φτάνουν από τα απόμακρα τροπικά λιμάνια κι ανεβαίνω μυστικά στις κουπαστές τους. Όταν ξεδιπλώνουν τις κατάλευκες φτερούγες τους για να πετάξουν μακριά από δώ, στο Νότο, η ψυχή μου -αυτή η ψυχή που έχω- τα ακολουθεί με τη σκέψη της. Κάποια μέρα θα κρυφτώ στον ίσκιο ενός πανιού, στην κουλούρα ενός σχοινιού και θα σαλπάρω για πάντα μαζί τους». Αυτές οι γραμμές είναι από το χέρι ενός εκ των εθνικών ποιητών της Ιαπωνίας, του Λευκάδιου Χερν στον οποίο είναι αφιερωμένο το σύντομο αυτό σημείωμα.  Ο Λευκάδιος Χερν γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1850 στην Λευκάδα. Ήταν ο δευτερότοκος γιός του ιρλανδού στρατιωτικού χειρουργού του Βρετανικού Σώματος Επτανήσων, Κάρολου Χερν και της Ρόζας Κασιμάτη από τα Κύθηρα. Πριν από την γέννηση του Λευκάδιου, ο πατέρας του πήρε μετάθεση για τις Δυτικές Ινδίες, ενώ δύο χρόνια αργότερα η Ρόζα και ο μικρός της γιός έφυγαν για το Δουβλίνο, προκειμένου να μείνουν με την οικογένεια του πατέρα του. Όμως η οικογένεια του Κάρολου Χερν δεν δέχθηκε καλά,-παρά τις φαινομενικές αβρότητες,- την Ρόζα και τον Λευκάδιο, εκτός από μια θεία του Κάρολου την Σάρα Μπρενάν, στο σπίτι της οποίας έμειναν λίγο καιρό μετά την άφιξή τους στο Δουβλίνο. Ο Κάρολος Χερν επέστρεψε από τις Δυτικές Ινδίες, όμως ο έρωτάς του για την γυναίκα του είχε αρχίσει να σβήνει, ενώ η Ρόζα άρχισε να υποφέρει από νευρικές κρίσεις. Ο Κάρολος Χερν έστειλε την γυναίκα του πίσω στην Λευκάδα, έγκυο στο τρίτο τους παιδί, το πρώτο είχε πεθάνει πριν την γέννηση του Λευκάδιου, και εκμεταλλευόμενος ορισμένες γραφειοκρατικές ατέλειες των εγγράφων του γάμου του, πέτυχε να τον κηρύξουν οι αρχές ως ουδέποτε τελεσθέντα.  Ο Κάρολος Χερν πήρε πίσω τα παιδιά του, χωρίζοντάς τα από την μητέρα τους, η οποία εν των μεταξύ ξαναπαντρεύτηκε και έκανε άλλα τέσσερα παιδιά. Πέθανε στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας, χωρίς ποτέ να πάει ξανά στην Ιρλανδία να δει τα παιδιά της. Σε ηλικία πέντε ετών, λοιπόν, ο Λευκάδιος Χερν βρέθηκε οριστικά μόνος στην Ιρλανδία με την θεία του πατέρα του να αναλαμβάνει την διαπαίδαγωγησή του και έχοντας στο νού της να τον κάνει κατ' αρχήν ένα καλό καθολικό και αργότερα κληρονόμο της περιουσίας της. Ήταν η πρώτη μεγάλη τραγωδία της ζωής του. Μεγαλώνοντας σε ένα καταθλιπτικό περιβάλλον ο μικρός Λευκάδιος, που κανείς δεν αποκαλούσε με το όνομά του, αλλά όλοι τον φώναζαν "Το Παιδί" θα αναπτύξει ένα υπερβολικό φόβο για τα φαντάσματα και τα στοιχειά. Η θεία του αποφάσισε να καταπολεμήσει αυτούς τους φόβους, κλειδώνοντάς τον τις νύχτες στο κατασκότεινο δωμάτιό του. Οι φόβοι του παιδιού μεγάλωναν όταν πήγαιναν στην εκκλησία. Μόνη ανάπαυλα σε αυτή την καταθλιπτική ζωή ήταν οι διακοπές στη Νότια Ιρλανδία, όπου έμαθε να κολυμπάει, αγάπησε την θάλασσα και άκουσε παλιές ιστορίες και θρύλους από τους ψαράδες της περιοχής. Όταν ο Λευκάδιος έφθασε σε σχολική ηλικία, η θεία του προσέλαβε κάποιον για να του διδάξει τα καθολικά δόγματα, και στοιχεία γραφής, ανάγνωσης και αριθμητικής. Έμαθε πολύ γρήγορα να διαβάζει και να γράφει καλά και η μεγάλη βιβλιοθήκη του σπιτιού -που δεν το ένιωσε ποτέ δικό του -έγινε το καταφύγιο του. Εκεί, στην βιβλιοθήκη, μια μέρα έπεσε πάνω σε ένα περίεργο βιβλίο γεμάτο χαρούμενους ημίγυμνους θεούς και θεές, ημίθεους και ήρωες. 'Ήταν ένα βιβλίο για την αρχαία ελληνική μυθολογία. Αυτές οι φιγούρες που τις αποκαλούσαν διαβολικές, γεννούσαν μέσα στην ψυχή του εννιάχρονου παιδιού ευχαρίστηση. "Εισήλθα τότε στη δική μου Αναγέννηση" είπε χρόνια αργότερα ο ίδιος. Τα βάσανά του ωστόσο δεν είχαν τελειωμό, καθώς μια μέρα το βιβλίο εξαφανίστηκε από την βιβλιοθήκη και όταν το ανακάλυψε ξανά, όλες οι εικόνες έλειπαν, ή είχαν κοπεί με ψαλίδι τα "ανήθικα" μέρη τους. Ήταν όμως αργά, το παιδί είχε ξεφύγει από τον καταθλιπτικό κόσμο της κυρίας Μπρέναν, πράγμα που αντελήφθη και η ίδια. Η γηραιά κυρία ανέθεσε την διαχείριση της περιουσίας της σε ένα μακρινό συγγενή του άνδρα της, τον Χένρυ Χερν Μολυνέ ο οποίος μεταξύ άλλων την συμβούλευσε να στείλει τον Λευκάδιο στο γαλλικό Κολλέγιο του Υβενό κοντά στην Ρουέν.  Σε αυτήν τη μικρή ιερατική σχολή, ο Λευκάδιος ένιωσε ακόμα περισσότερο ξεριζωμένος και απομονωμένος, όμως έμαθε καλά γαλλικά και αυτό του επέτρεψε να έλθει σε επαφή με την γαλλική λογοτεχνία που υπήρξε και η πύλη από όπου εισήλθε στον κόσμο της συγγραφής. Τον Σεπτέμβριο του 1863, μετά από ένα χρόνο παραμονής στην Γαλλία, και πάλι ο Μολυνέ πρότεινε να σταλεί ο Λευκάδιος εσωτερικός στο Κολλέγιο Σαϊντ Κούθμπερτ στην πόλη Ουσί της Αγγλίας, ένα αυστηρό καθολικό κολλέγιο τριακοσίων μαθητών. Ως μαθητής διατύπωνε τολμηρές ερωτήσεις που έφερναν σε αμηχανία τους καθηγητές του, ενώ παράλληλα ήταν ο καλύτερος στην έκθεση και τη γλώσσα. Ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην ζωή του άρχισε να αποκτά αυτοπεποίθηση και να γίνεται κοινωνικός. Όλα αυτά θα τελειώσουν, όταν στα δεκάξι του στη διάρκεια ενός παιχνιδιού έσπασε το σχοινί και τον τραυμάτισε σοβαρά στο μάτι που το έχασε οριστικά. Ήταν η δεύτερη μεγάλη τραγωδία της ζωής του. Ένα χρόνο αργότερα ο Μολυνέ χρεωκόπησε και η θεία του έχασε όλη την περιουσία της. Το 1868 ο Λευκάδιος που αδυνατούσε να πληρώσει τα δίδακτρα του σχολείου βρέθηκε στο Λονδίνο στο σπίτι μιας παλιάς υπηρέτριας της θείας του που δέχθηκε να του προσφέρει προσωρινά στέγη. Άνεργος και απένταρος γύριζε στην μεγάλη πόλη και περνούσε αρκετές ώρες στο Βρετανικό Μουσείο και ιδιαίτερα στην αίθουσα με τα ιαπωνικά αγάλματα του Βούδα. Μια μέρα ο Μολυνέ που κάπως είχε ορθοποδήσει οικονομικά, τον κάλεσε στο γραφείο του. Του έδωσε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη Νέα Υόρκη και λίγα χρήματα για το ταξίδι, τα τελευταία χρήματα που έπαιρνε από την θεία του, όπως του είπε, προσθέτοντας ότι από εδώ και πέρα ο ίδιος ο Λευκάδιος θα ήταν υπεύθυνος για την ζωή του. Ήταν οι Ιρλανδοί εργάτες των αποθηκών του λιμανιού της Νέας Υόρκης που βοήθησαν τον Λευκάδιο Χερν να επιβιώσει όταν βρέθηκε μόνος και απένταρος στα πεζοδρόμια της μεγαλούπολης.  Συχνά κοιμόταν στον δρόμο, εργάστηκε ως σερβιτόρος, υπηρέτης, τυπογράφος και διορθωτής. Πάλεψε με το κρύο, την πείνα και τη μοναξιά και θα μπορούσε να είχε χαθεί οριστικά αν δεν βρισκόταν στον δρόμο του, στο Σινσινάτι, ένας Άγγλος τυπογράφος, ο Χένρυ Γουώτκιν. Η προβληματική όραση του Λευκάδιου δεν του επέτρεπε να εργαστεί στο τυπογραφείο, όμως στου Γουώτκιν βρήκε στέγη και κυρίως μια ζεστή συντροφιά, καθώς ολόκληρα βράδια συζητούσαν για βιβλία και ιδέες. Ο Γουώτκιν τον έφερε σε επαφή με την γερμανική λογοτεχνία και φιλοσοφία, και ο Λευκάδιος διάβαζε και μετέφραζε κείμενα των ουτοπιστών σοσιαλιστών Φουριέ και Σαιν Σιμον που λάτρευε ο τυπογράφος. Τον καιρό εκείνο, επίσης, ο Λευκάδιος Χερν άρχισε να εργάζεται ως άνθρωπος για όλες τις δουλειές σε μια μικρή εμπορική εφημερίδα, την οποία εγκατέλειψε το 1872 για να εργαστεί ως διορθωτής σε μια εκδοτική εταιρεία. Στη συνέχεια σε μια κίνηση απελπισίας κατάφερε να πείσει τον εκδότη της μεγαλύτερης εφημερίδας του Σινσινάτι να τον προσλάβει δοκιμαστικά. Καλύπτοντας το αστυνομικό δελτίο προκάλεσε μεγάλη εντύπωση η ευρυμάθειά του, ο πρωτότυπος τρόπος που κάλυπτε τα θέματα και η καλλιεργημένη γραφή του. Η τοπική κοινωνία άρχισε να τον αποδέχεται, μέχρις ότου παντρεύτηκε μια νεαρή μιγάδα. Ο γάμος του στάθηκε και η αιτία της απόλυσής του. Αηδιασμένος εγκατέλειψε το Σινσινάτι, για την Νέα Ορλεάνη, τον Νοέμβριο του 1877.  Ο πρώτος καιρός στη Νέα Ορλεάνη δεν ήταν καθόλου εύκολος για τον Λευκάδιο Χερν και ο πειρασμός της αυτοκτονίας πέρασε για μερικές φορές από το μυαλό του. Στις 15 Ιουνίου 1878 έπιασε δουλειά σε μια νέα εφημερίδα, μεταφράζοντας γαλλικά λογοτεχνικά κομμάτια συγγραφέων που αγαπούσε, ενώ ταυτόχρονα φούντωνε μέσα του η επιθυμία να ταξιδέψει. Εν τω μεταξύ καθιερώνεται ως δημοσιογράφος στην Νέα Ορλεάνη, όμως ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του αιχμάλωτο της επιβίωσης. Τον Δεκέμβριο του 1884 στην Παγκόσμια Βιομηχανική Έκθεση στη Νέα Ορλεάνη την προσοχή του τράβηξαν ιδιαίτερα τα ασιατικά περίπτερα και στο ιαπωνικό περίπτερο μελέτησε με ιδιαίτερη προσοχή τα εκθέματα με την βοήθεια του ειδικού απεσταλμένου της Ιαπωνίας, Ιτζίζο Χατόρι. Θα ακολουθήσει η επιστροφή του στη Νέα Υόρκη, και κατόπιν θα φύγει για τις Γαλλικές Αντίλλες, όπου θα ζήσει για δύο χρόνια στην Μαρτινίκα. Εδώ θα ολοκληρωθεί μια ιδεολογική στροφή μέσα του: Ο Λευκάδιος Χερν θα απορρίψει τον δυτικό πολιτισμό. Το ζεστό και υγρό κλίμα της Μαρτινίκας τον εμπόδιζε να γράψει, αν και εκεί έγραψε το καλύτερο βιβλίο του -"Δυό χρόνια στις Γαλλικές Αντίλλες"- πριν πάει στην Ιαπωνία, όμως δεν ήθελε να επιστρέψει στην Νέα Υόρκη. Το βιβλίο του Πέρσιβαλ Λόουελ "Η Ψυχή της Άπω Ανατολής" του ξύπνησε το παλιό του ενδιαφέρον για την Ιαπωνία, και η πρόταση του περιοδικού Harper για μια παρουσίαση της ζωής της μακρινής εκείνης χώρας ήλθε την κατάλληλη στιγμή. Τον Μάρτιο του 1900 ο Λευκάδιος Χερν έφυγε από το Βανκούβερ με το πλοίο "Αβησσυνία" για την Γιοκοχάμα. Χρόνια αργότερα, ως πολίτης της Ιαπωνίας, ο Λευκάδιος Χερν αποτύπωσε σε ένα από τα καλύτερα κείμενά του την πρώτη εντύπωση που έκανε στους επιβάτες του πλοίου "Αβησσυνία" η θέα του ηφαιστείου Φουτζιγιάμα.  "Κοίταζαν λοιπόν ψηλά, ψηλά ως τη καρδιά του ουρανού, κι αντίκρυσαν την επιβλητική κορυφή να ροδίζει σαν θαυμαστό στοιχειωμένο μπουμπούκι λωτού στο ξεχύλισμα της επερχόμενης μέρας. Εμειναν άφωνοι. Ξαφνικά το αιώνιο χιόνι έλαμψε σαν χρυσάφι, ύστερα άσπρισε όταν ο ήλιος έριξε τις πρώτες αχτίδες του πάνω από την καμπύλη του κόσμου, πάνω από τις σκιερές οροσειρές, πάνω από τα ίδια τα αστέρια, έτσι έμοιαζε. Η βάση του γίγαντα όμως παρέμενε αθέατη. Η νύχτα έφυγε εντελώς, ένα μαλακό γαλάζιο φως πλημμύρισε το θολωτό ουρανό, τα χρώματα ξεπετάχτηκαν από τον ύπνο. Μπροστά στα μάτια των θεατών φάνηκε ο φωτεινός κόλπος της Γιοκοχάμα με την ιερή κορυφή κι αόρατη πάντα την βάση της, να κρέμεται πάνω από τον κόσμο σαν χιονισμένο φάντασμα στην απέραντη αψίδα της ημέρας".  Ο Λευκάδιος Χερν έφθασε στην Ιαπωνία και αποφάσισε να μείνει εκεί σε μια περίοδο, όπου υπό την απειλή των κανονιοφόρων των ΗΠΑ, ο αυτοκράτορας Κούτσου Χίτο είχε αρχίσει από το 1871 μια πολιτική μεταρρυθμίσεων που διέλυαν τα φεουδαρχικά υπολείμματα της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου και την μετέτρεπαν σε ισχυρή βιομηχανική χώρα με εργοστάσια, σιδηροδρόμους, τραπεζικό σύστημα, και επικοινωνίες. Εκατοντάδες νέοι στάλθηκαν στο εξωτερικό για σπουδές και στα σχολεία έγινε υποχρεωτική η εκμάθηση ξένων γλωσσών και κυρίως της αγγλικής. Το 1877 ξέσπασε η αντίδραση της παλιάς Ιαπωνίας, μια αντίδραση που επιτάχυνε την οριστική συντριβή της. Δυόμιση χιλιάδες Σαμουράι έκαναν χαρακίρι για την ήττα και όσοι επέζησαν γνώρισαν την απόλυτη φτώχεια και την εξαθλίωση.  Ο Λευκάδιος Χερν βρήκε εργασία ως καθηγητής αγγλικών στη πόλη Ματσούε στην βορειοδυτική Ιαπωνία, ενώ ήταν από τους ελάχιστους, αν όχι ο μόνος, δυτικός που δεν αντιμετώπιζε την Ιαπωνία ως καθυστερημένη χώρα αλλά από την αρχή προσέγγισε τον ιαπωνικό πολιτισμό με μεγάλη αγάπη και σεβασμό. Ως δάσκαλος ήταν εξαιρετικός και ιδιαίτερα στοργικός με τους μαθητές του, καθώς κατανοούσε πόσο δύσκολο ήταν γι' αυτούς να μάθουν μια γλώσσα που αποτελούσε το εκφραστικό εργαλείο ενός πολιτισμού ολότελα διαφορετικού από τον δικό τους. Ταυτόχρονα τους εμφυσούσε την περηφάνεια για τις παραδόσεις τους. Οι μαθητές του τον λάτρευαν και ήταν αυτοί που πρωτοστάτησαν στην μεταθανάτια διάδοση του έργου του. Βορειοδυτική Ιαπωνία σημαίνει σάρωμα από τους ανέμους της Σιβηρίας και ο Λευκάδιος Χερν με δυσκολία υπέμενε το κρύο στο παγωμένο ξύλινο σπιτάκι του. Ο Ιάπωνας συνάδελφός του και φίλος του σε όλη του τη ζωή Νισίντα του πρότεινε να παντρευτεί μια γυναίκα της περιοχής και του πρότεινε την Σετζούκο Κοϊζούμι, κόρη οικογένειας σαμουράι που είχαν ξεπέσει λόγων των μεταρρυθμίσεων.  Σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση, με το γάμο ο σύζυγος αναλάμβανε να θρέψει και όλη την οικογένεια της συζύγου του και το πιστό οικογενειακό προσωπικό. Αυτό, για τον θαυμαστή της παλιάς Ιαπωνίας, Λευκάδιο Χερν, στάθηκε ιδιαίτερα θελκτικό στοιχείο. Παντρεύτηκε την Σετζούκο και της απαγόρευσε να μάθει έστω και μια λέξη αγγλικά. Τα σοβαρά προβλήματα υγείας που του προκάλεσε ο δεύτερος χειμώνας στη Ματσούε, υποχρέωσαν τον Λευκάδιο Χερν να ζητήσει μετάθεση για την πόλη Κουμαμότο, μια ολοκαίνουργια στην ουσία πόλη, με κτίρια δυτικού τύπου και χωρίς τους ναούς και τους κήπους που τόσο αγαπούσε στην Ματσούε ο Χερν. Εκεί στο Κουμαμότο ο Χερν αναθεώρησε εν μέρει τις απόψεις του, όμως ήταν βαθιά σκεπτικός για τις συνέπειες αυτού του βίαιου εκσυγχρονισμού στην ψυχή της Ιαπωνίας και αυτό αποτυπώθηκε στο πρώτο του βιβλίο "Ματιές στην άγνωστη Ιαπωνία". Οι μοντερνιστικοί κύκλοι της Ιαπωνίας τον κατηγόρησαν ότι γράφει πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τους νέους Ιάπωνες.  Το καλοκαίρι του 1893 η γυναίκα του Λευκάδιου Χερν, Σετζούκο, είναι έγκυος και ο ίδιος πολύ ανήσυχος, λόγω της ασθενικής του κράσης και του αβέβαιου μέλλοντος. Οι πολεμικές επιχειρήσεις της Ιαπωνίας εναντίον της Κίνας είχαν τροφοδοτήσει ένα κλίμα σοβινισμού που στρεφόταν κατά της παρουσίας των ξένων στην Ιαπωνία.  Η δουλειά του ως εκπαιδευτικού κινδύνευε και έτσι ο Λευκάδιος Χερν παρότι είχε αποφασίσει να μην το κάνει ποτέ ξανά, έπιασε δουλειά ως συντάκτης μιας αγγλόφωνης εφημερίδας στο Κόμπε όπου εγκαταστάθηκε τον Οκτώβριο του 1894. Εκεί τελείωσε το δεύτερο βιβλίο του "Πέρα από την Ανατολή", όπου ασχολείται με την βουδιστική πίστη στην Ιαπωνία, και ένα χρόνο αργότερα το τρίτο του βιβλίο με τον τίτλο "Κοκόρο" -Καρδιά-, όπου το υλικό του προέρχεται από τις ιστορίες της μεσαιωνικής Ιαπωνίας. Ταυτόχρονα ζητά την ιαπωνική υπηκοότητα και σύμφωνα με την πρακτική υιοθετήθηκε πρώτα από την οικογένεια της γυναίκας του και έγινε Κοϊζούμι (Μικρή Πηγή) και μετά η οικογένεια διάλεξε και το μικρό του όνομα: Γιακούμο Οχτώ Σύννεφα. Τον Δεκέμβριο του 1896 το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο του προσέφερε την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Την περίοδο του Τόκιο έγραψε και τα υπόλοιπα βιβλία του για την Ιαπωνία, τα οποία γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην Δύση, καθώς μετά την νίκη των ιαπωνικών στρατευμάτων κατά της Ρωσίας, η "Δύση" ένιωσε την ανάγκη να κατανοηθούν οι πηγές της ισχύος της Ιαπωνίας. Τον Μάρτιο του 1903 ύστερα από σύγκρουσή του με τις διοικητικές αρχές του Πανεπιστημίου, ο Λευκάδιος Χερν υπέβαλε την παραίτησή του, μια απόφαση που είχε ολέθριες συνέπειες για την υγεία του. "Έφυγε" στις 26 Σεπτεμβρίου 1904 από οξύ πνευμονικό οίδημα. Αναπαύθηκε στο παλαιό κοιμητήριο του Κοκουμπέρα. Το 1933 με πρωτοβουλία του ελληνοϊαπωνικού συνδέσμου τοποθετήθηκε αναμνηστική πλάκα στο Μποσκέτο, στον κήπο των ποιητών στη Λευκάδα, μια σεμνή στήλη, δίπλα στις δαφνοστεφανωμένες προτομές του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και του Άγγελου Σικελιανού. Ολοκληρώνουμε το σύντομο αυτό σημείωμα με τα λόγια που γράφτηκαν στην επιτύμβια στήλη του Λευκάδιου Χερν μετά από πρωτοβουλία των φοιτητών του: «Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η πένα υπήρξε πιο ισχυρή, ακόμα και από την ρομφαία του ένδοξου έθνους που αγάπησε, έθνους η πιο μεγάλη του τιμή υπήρξε ότι τον δέχτηκε στις αγκάλες του ως πολίτη και του προσέφερε, αλίμονο, τον τάφο».       Πηγή: www.lifo.gr