Ιστορικό Περίγραμμα Νήσου Λευκάδας http://aromalefkadas.gr/


Ιστορικό Περίγραμμα Νήσου Λευκάδας

http://aromalefkadas.gr/
Του Δημήτρη Σπ. Τσερέ
φιλολόγου
Η Λευκάδα είναι το 4ο σε μέγεθος από τα νησιά του Ιονίου. Βρίσκεται απέναντι από τη Βορειοδυτική Ακαρνανία από την οποία τη χωρίζει μια αβαθής λιμνοθάλασσα και μια στενή διώρυγα. Η έκταση της είναι 302,5 τ. χ. και ο σημερινός πληθυσμός της είναι.23.000 κάτοικοι περίπου.
1. ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
edward-lear-11«Λευκάς πέτρα» ή «Λευκάς άκρα» ονομάστηκε αρχικά το νοτιότερο άκρο του νησιού, ο σημερινός Λευκάτας. Ύστερα Λευκάς ονομάστηκε η πόλη Νήρικος, που είχαν ιδρύσει οι Κορίνθιοι προς το τέλος του 7ου αιώνα, και τέλος όλο το νησί.ΜετωνόμασανΛευκάδα επώνυμον δοκώ μοι του Λευκάτα. γράφει ο Στράβων στα Γεωγραφικά του. Από τη λ. Λευκάς σχηματίστηκε το επίθετο Λευκάτης και δωρικά Λευκάτας, που σήμαινε τον κύριο της Λευκάδος πέτρας και δόθηκε στον Απόλλωνα, τον κύριο του ακρωτηρίου. Ένας αρχαίος μύθος, με εξαιρετική διάδοση στην Ευρώπη των νεοτέρων χρόνων, αφηγείται ότι από το ακρωτήριο αυτό πήδησε η Σαπφώ στη θάλασσα εξ αιτίας του απελπισμένου έρωτά της για το Φάωνα.
Τα ανθρώπινα ίχνη στη Λευκάδα ξεκινούν από την παλαιολιθική εποχή. Ο διαπρεπής Γερμανός αρχαιολόγος W.Dörpeld συνεργάτης του Ερρίκου Σλήμαν στην ανασκαφή της Τροίας πραγματοποίησε εκτεταμένες αρχαιολογικές έρευνες στο Νυδρί, έφερε στο φως σημαντικά ευρήματα από την εποχή του Χαλκού (2.000 π.Χ. περίπου) και διατύπωσε τη θεωρία ότι η Λευκάδα ταυτίζεται με την ομηρική Ιθάκη.
Η πρώτη πόλη του νησιού ήταν η προϊστορική Νήρικος, τα ερείπια της οποίας βρέθηκαν στο Καλλιγόνι στη κορυφή του λόφου «Κούλμος». Περιστοιχιζόταν από μεγάλο τείχος, του οποίου ένα μικρό τμήμα σώζεται και σήμερα. Η ιστορία της Λευκάδας, από τον 7ο αιώνα π.Χ. όταν γίνεται αποικία των Κορινθίων ως τη Ρωμαϊκή κατάκτηση, είναι συνδεδεμένη πολιτικά με την πόλη της Κορίνθου, την οποία ακολούθησε σ’ όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής: τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, τη μάχη των Πλαταιών, τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ως σύμμαχος των Σπαρτιατών, την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το τελευταίο τέταρτο του 7ου αιώνα χρονολογείται η ίδρυση της πόλης «Λευκάς», της πρωτεύουσας του νησιού, που έφτανε από τον «Κούλμο» ως τη θάλασσα, η οποία διατηρήθηκε ως τον 5ο ή 6ο αιώνα μ.Χ.
Στην Ελληνιστική εποχή η Λευκάδα προσχωρεί στο «Κοινό των Ακαρνάνων» και γίνεται η πρωτεύουσα του (272-167 π.χ.). Παρά το ότι το 197 π.χ. οι Ρωμαίοι είχαν καταλάβει τη Λευκάδα, της αναγνώρισαν μια σχετική αυτονομία και, το κυριότερο, δεν υπέκυψαν στις φορτικές πιέσεις των συμμάχων τους Αιτωλών να την παραχωρήσουν σ’ αυτούς. Η Λευκάδα ήταν ένα στρατηγικό σημείο του Ιονίου και οι Ρωμαίοι δεν είχαν καμιά διάθεση να την χαρίσουν στους άπληστους συμμάχους τους. Έτσι η Λευκάδα συνέχισε να ηγείται του «Κοινού των Ακαρνάνων».
Μετά την ήττα του βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα το 168 π. χ, οι Ρωμαίοι- συνεπείς με το στρατηγικό πολιτικό τους σχέδιο να αποσαθρώσουν και να αποδυναμώσουν πολιτικά τον ελληνικό χώρο- απέσπασαν τη Λευκάδα από την ακαρνανική ομοσπονδία, κάνοντας την έτσι μια μικρή πολιτεία που διατηρεί την υποτυπώδη πολιτική της αυτοτέλεια υπό φιλορωμαϊκή διοίκηση ως το 146 π.χ., οπότε με την ήττα των δυνάμεων της Αχαϊκής συμπολιτείας στον Ισθμό της Κορίνθου η Ρώμη καθίσταται απόλυτος κύριος του ελληνικού χώρου και ρυθμίζει τα πολιτικά του πράγματα κατά την ανεξέλεγκτη βούληση της. Οι μαρτυρίες για την εποχή είναι λιγοστές αλλά φαίνεται ότι η Λευκάδα μπαίνει σε δρόμο παρακμής, γεγονός που επιδεινώθηκε με την απόφαση του Οκταβιανού να εποικίσει την νεοϊδρυθείσα πόλη της Νικόπολης με κατοίκους των όμορων περιοχών. Στα ρωμαϊκά χρόνια ανοικοδομείται το αρχαίο τείχος της πόλης και πιθανολογείται ότι κατασκευάστηκε μια λίθινη γέφυρα μήκους 700 μέτρων που συνέδεε την πόλη της Λευκάδας με την Ακαρνανία στη θέση «Ρούγα», τα ερείπια της οποίας βρέθηκαν κατά την ανασκαφή της νέας διώρυγας περί το έτος 1900.
2. ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ
Στα βυζαντινά χρόνια η Λευκάδα αποτελεί μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά τον χωρισμό του κράτους (395 μ.Χ.) υπήχθη στο Ανατολικό Κράτος και συνέχιζε να είναι διοικητικά άμεσα δεμένη με την Ήπειρο. Από τα χρόνια του Ηρακλείου, οπότε εισήχθη ο θεσμός των θεμάτων, η Λευκάδα πιθανότατα προσαρτήθηκε στο θέμα Κεφαλληνίας. Κατά την υστεροβυζαντινή εποχή (1204-1294 μ.Χ.) η Λευκάδα αποτέλεσε τμήμα του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Η μεσαιωνική πρωτεύουσα της, μια φτωχή πολίχνη, οικοδομήθηκε και αυτή στο λόφο του «Κούλμου», πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης, η οποία κατά τον 6ο μ. χ. αιώνα, έχοντας συμπληρώσει μια χιλιετία ζωής, καταστράφηκε πιθανότατα από σεισμό. Η νέα πρωτεύουσα υπήρχε μέχρι τον 12ο αιώνα. Η έρευνα των πηγών δείχνει ότι αυτή την εποχή ερημώνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι στο μακροσκελές διάταγμα του 1355, με το οποίο ο Βαλτέρος Βρυέννιος παραχώρησε στον Γρατιανό Τζώρτζη τη χωροδεσποτεία της Αγίας Μαύρας, δεν γίνεται καμία μνεία για άλλο κάστρο πλην του κάστρου της Αγίας Μαύρας, δηλαδή του σημερινού.
3. ΥΠΟ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ: ΟΡΣΙΝΙ, ΑΝΔΕΓΑΥΟΙ, ΤΟΚΚΟΙ
Από τον 11ο αιώνα τα Επτάνησα άρχισαν να πέφτουν στην κυριαρχία των δυτικών επιδρομέων που κινούνταν επεκτατικά προς την Ανατολή. Η Λευκάδα, αφού για μεγάλο χρονικό διάστημα (1204-1294) αποτέλεσε τμήμα του Δεσποτάτου της Ηπείρου, παραχωρήθηκε (το 1294) ως προίκα στον Ιωάννη Ορσίνι, γιο του κόμητα της Κεφαλληνίας, ο οποίος έκτισε τον πρώτο πυρήνα του κάστρου της Αγίας Μαύρας, που στέκει μέχρι σήμερα μπροστά στην είσοδο του νησιού. Το 1331 ο έκπτωτος Δούκας των Αθηνών Βάλτερος Βρυέννιος καταλαμβάνει τη Λευκάδα και την υποτάσσει στους Ανδεγαυούς της Νεάπολης. Το 1355 ο Βρυέννιος παραχωρεί τη χωροδεσποτεία της Λευκάδας στον έμπιστό του και οικονομικό του «χορηγό» Γρατιανό Τζώρτζη από τη Βενετία, επί των ημερών του οποίου το 1357 ξεσπάει η εξέγερση των χωρικών του νησιού, η «επανάσταση της βουκέντρας», από την οποία τον 19ο αιώνα εμπνεύστηκε ο Λευκάδιος ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης να γράψει το έργο του Φωτεινός. Το διάστημα 1362-1479 η Λευκάδα αποτελεί μέρος της επικράτειας των Τόκκων. Κατά τον αιώνα αυτό, δηλαδή τον 14ο, η πρωτεύουσα, με την ονομασία Αγία Μαύρα πλέον, μεταφέρεται μέσα στο Κάστρο και στις δύο συνοικίες ανατολικά (η «Άλλη Μεριά») και δυτικά (η «Χώρα») του Κάστρου.
4. ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ (1479-1684)
edward-lear-09Το 1479 την κατακτούν οι Οθωμανοί, για να γνωρίσει προσωρινά για δύο χρόνια (1502-1503) την ενετική κυριαρχία και να περάσει ξανά στα χέρια των Οθωμανών για μια παρατεταμένη περίοδο που τελειώνει στα 1684- συνολικά 203 χρόνια. Την εποχή αυτή χτίστηκε το υδραγωγείο με τις 360 καμάρες, που έφερνε το νερό στο Κάστρο (στην πρωτεύουσα Αγία Μαύρα και στις δύο συνοικίες της) περνώντας μέσα από τη λιμνοθάλασσα και του οποίου τα υπολείμματα διακρίνονται στο αριστερό μας χέρι, όταν περπατάμε στο δρόμο με κατεύθυνση προς την κινητή γέφυρα, που συνδέει την Λευκάδα με την Ακαρνανία. Ο αγωγός ξεκινούσε από τη Μεγάλη Βρύση (μέχρι το 1930 η ύδρευση της πόλης από τη Μεγάλη Βρύση ακολουθούσε περίπου τον ίδιο δρόμο), περνούσε μέσα από τον κεντρικό δρόμο του οικισμού της Αμαξικής (που συμπίπτει με τον κεντρικό δρόμο της σημερινής πόλης, το «παζάρι») και τροφοδοτούσε πέντε βρύσες, εκ των οποίων επέζησε μέχρι σήμερα η γνωστή «Κάτω Βρύση» στο δυτικό πεζοδρόμιο της κεντρικής οδού της σημερινής πόλης, βόρεια της κεντρικής πλατείας, σε απόσταση 50 μέτρων περίπου από την κατάληξη του δρόμου στην παραλία.
5. ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑ (1684-1797)
Το 1684 την κατέλαβαν οι Ενετοί και επισημοποίησαν την κατοχή τους με την συνθήκη του Κάρλοβιτς το 1699. Η πρωτεύουσα Αγία Μαύρα, μεταφέρθηκε από τους Ενετούς στη σημερινή της θέση που τότε ονομαζόταν «Αμαξική». Από τη χρονιά αυτή οι πολιτικές τύχες της Λευκάδας είναι ίδιες με τις τύχες των άλλων Ιονίων νήσων. Κάτω από τη σημαία της Βενετίας τα νησιά του Ιονίου απόκτησαν για πρώτη φορά πολιτική ενότητα, αν και η Βενετική κυριαρχία δεν υπήρξε η ίδια σε όλα τα νησιά. Η ευέλικτη ενετική πολιτική χάραξε στα Επτάνησα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά πλαίσια προσαρμοσμένα στα τοπικά θέσμια που βρήκε σε κάθε νησί: αναγνώρισε παλιότερα προνόμια, υιοθέτησε θεσμούς και επέτρεψε την τοπική αυτονομία και τη δημιουργία τοπικής αριστοκρατίας. Έτσι τα Επτάνησα, πέραν των ομοιοτήτων που συνεπαγόταν η κοινή πολιτική πορεία, παρουσιάζουν και διαφορές. Π. χ. η Κέρκυρα και η Κεφαλλονιά αντιπροσωπεύουν δυο διαφορετικά πολιτειακά-διοικητικά συστήματα. Στην Κέρκυρα το πολίτευμα έχει έντονη την παρουσία του τοπικού αριστοκρατικού στοιχείου ενώ στην Κεφαλλονιά παρουσιάζεται μεγαλύτερη διείσδυση του λαϊκού στοιχείου. Η Λευκάδα διοικείται σύμφωνα με τον δικό της Καταστατικό Χάρτη, «τα προνόμια της Κοινότητας της Αγίας Μαύρας» που της παραχώρησε ο Μοροζίνι το 1684.
Η κυρίαρχη τάξη είναι οι nobili, δηλαδή, οι «ευγενείς» ή «άρχοντες», οι κάτοχοι μεγάλης κτηματικής περιουσίας που αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία. Μόνο τα μέλη της έχουν πολιτικά δικαιώματα (cittadini). Αρχικά μόνο 70 οικογένειες ανήκουν στους cittadini αλλά σταδιακά το δικαίωμα αυτό το αποκτούν περισσότεροι. Η δεύτερη τάξη είναι οι αστοί: οι έμποροι, οι οποίοι έχουν και σπίτι στην πόλη και υπολογίσιμη περιουσία στον κάμπο της πόλης, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι συμβολαιογράφοι, οι φαρμακοποιοί-όλοι αυτοί αποκαλούνται signori και επισήμως notabili. Δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα αλλά διαθέτουν κοινωνικό κύρος. Ακολουθούν τα κατώτερα στρώματα της δεύτερης τάξης: οι μικροκτηματίες της περιοχής του κάμπου της πόλης, οι οποίοι διέμεναν στην πόλη, και οι χειρώνακτες επαγγελματίες (ξυλουργοί, χτίστες, βυρσοδέψες, μακελλάρηδες, ράφτες, σανδαλοποιοί, σαπωνοποιοί κ.λ.π.). Και στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της αστικής κοινωνικής κλίμακας οι μικροαλιείς, οι μεταφορείς και οι χωρίς μόνιμη εργασία: οι κατ’ εξοχήν «μπουρανέλλοι». Κάποιοι μεγαλοκτηματίες βρίσκονται στην ύπαιθρο, μερικοί από τους οποίους διαμένουν και στην πόλη. Είναι οι «αφέντες» της περιοχής, έχουν προστάτες στο αρχοντολόι της πόλης και κολίγους στα κτήματά τους. Το πολυπληθέστερο πληθυσμιακό στρώμα το αποτελούν οι ελεύθεροι μικροκτηματίες γεωργοί και οι κτηνοτρόφοι της υπαίθρου. Ζουν εξαιρετικά επίπονα και στερημένα υπό την σκληρή εκμετάλλευση των αρχόντων και των Ενετών. Ένα πολύ μικρότερο μέρος είναι οι κολίγοι, που καλλιεργούν τις περιουσίες των κτηματιών. Συνολικά η ύπαιθρος συγκεντρώνει το 80% του πληθυσμού.
Ορισμένοι επαινούν την αποτελεσματικότητα και την διπλωματικότητα του ενετικού συστήματος διακυβέρνησης: εκσυγχρόνισε τη δημόσια ζωή, ιδρύοντας δικαστήρια και βάζοντας τις βάσεις για την οργάνωση των διοικητικών υπηρεσιών. Δεν παύει όμως να είναι ένα σύστημα ολιγαρχικό, που επέβαλε την οικονομική και πολιτική κυριαρχία μιας μειοψηφίας σε βάρος των πολλών και εξέθρεψε έτσι τις κοινωνικές αντιδικίες και συγκρούσεις της εποχής.
6. ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΓΑΛΛΟΙ- ΡΩΣΟΤΟΥΡΚΟΙ- ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΙ ΓΑΛΛΟΙ (1798-1809)
KASTRO2Το 1797 ο Ναπολέων Βοναπάρτης καταλύει την Ενετική Πολιτεία. Τα Επτάνησα ακολουθώντας την τύχη της Μητρόπολης περιέρχονται κατά πλήρη κυριότητα στη Γαλλία με την συνθήκη του Campo-Formio. Ο αρχικός ενθουσιασμός όμως και οι ελπίδες από την πατρίδα των φλογερών κηρυγμάτων περί ελευθερίας υποχωρεί σύντομα και μετατρέπεται σε δυσαρέσκεια εξ αιτίας των αυστηρών οικονομικών μέτρων των νέων κυριάρχων-δυσαρέσκεια που υποδαυλίζουν και οι εχθρικά διακείμενοι προς τη Γαλλία και ό,τι αυτή συμβόλιζε.
Η παρουσία των Γάλλων Δημοκρατικών αποδεικνύεται εφήμερη. Από τον Οκτώβριο του 1798 ο ενωμένος κατά της Γαλλίας Ρωσοτουρκικός στόλος αρχίζει να καταλαμβάνει τα Επτάνησα. Τον Απρίλιο του 1899 οι ναύαρχοι του αποφασίζουν ην ίδρυση αυτόνομης Πολιτείας των Επτανήσων με έδρα την Κέρκυρα.
Με την συνθήκη της Κων/πόλεως της 21ης Μαρτίου 1800 μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας αναγνωρίζεται επίσημα ότι τα Επτάνησα αποτελούν ενιαίο αυτόνομο κράτος υπό την προστασία και επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης. Η επίσημη ονομασία του είναι «Πολιτεία των Επτά Ηνωμένων Νησιών» (Repubblica delle Sette Isole Ionie) και θα το κυβερνούσαν οι «πρόκριτοι» και οι «επιφανείς» του τόπου (=Principali e notabili): είναι το πρώτο ελληνικό κράτος μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους το 146 π.χ.- έστω όχι ανεξάρτητο αλλά, τύποις και ουσία, ημιαυτόνομο και φόρου υποτελές στο Σουλτάνο.
Νέα αλλαγή της διεθνούς θέσης και του εσωτερικού καθεστώτος των Επτανήσων το 1807: με την συνθήκη του Τίλσιτ τα Επτάνησα παραχωρούνται στην αυτοκρατορική πλέον Γαλλία του Ναπολέοντα και γίνονται γαλλική επαρχία αλλά για ελάχιστο χρονικό διάστημα: από το 1809 μέχρι το 1914 ο αγγλικός στόλος τα κυριεύει ένα-ένα με τελευταία την Κέρκυρα. Η Λευκάδα κυριεύθηκε τον Απρίλιο του 1810.
7. ΑΓΓΛΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ (1809-1864)
KASTRO1Το Νοέμβριο του 1815 με τη συνθήκη των Παρισίων μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας τα Ιόνια νησιά θα αποτελέσουν ένα τύποις ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος υπό την επωνυμία «Ενωμένο Κράτος των Ιονίων Νήσων» υπό την άμεση και αποκλειστική Προστασία της Μεγάλης Βρετανίας-στην πραγματικότητα βρετανικό προτεκτοράτο. Το Σύνταγμα του 1817 του νέου κράτους επιβλήθηκε από τον αυταρχικό πρώτο Λόρδο Αρμοστή Μαίτλαντ στην επί τούτω συγκληθείσα Συντακτική Συνέλευση, ένα Σύνταγμα ανελεύθερο που συνοδεύτηκε από μια αυταρχική διακυβέρνηση που προκάλεσε αντιδράσεις και εξεγέρσεις. Μια τέτοια εξέγερση, εξ αιτίας και φορολογικών επιβαρύνσεων, ήταν η στάση των χωρικών της Λευκάδας το 1819, που κατεστάλη με ιδιαίτερη σκληρότητα.
Η Προστασία κράτησε μέχρι το 1864. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι την εποχή αυτή οργανώνεται σοβαρό σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης με τρεις βαθμίδες, το πρώτο στον ελλαδικό χώρο. (Στη Λευκάδα ιδρύεται το 1829 το «Δευτερεύον Σχολείο Λευκάδος», δηλαδή το ονομαστό της Γυμνάσιο με πρώτο διευθυντή τον Αθανάσιο Ψαλίδα). Η Προστασία, συνήθως αυταρχική και καταπιεστική γενικώς, αναγκάζεται μερικές φορές να εμφανίσει δημοκρατικό προσωπείο όπως π. χ. με τις μεταρρυθμίσεις του Αρμοστή Seaton στο τέλος της δεκαετίας 1840-50. Τελικά ενδίδει και αποδέχεται την θέληση του Επτανησιακού λαού για Ένωση αφού επιτυγχάνει, ως αντάλλαγμα, να προσαρμόσει κάποιες πλευρές της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος και του εσωτερικού καθεστώτος της στις δικές της βλέψεις.
Με την συνθήκη της 13ης Ιουλίου 1863 (μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Αυστρίας και Δανίας) ορίζεται βασιλιάς της Ελλάδος ο Γ. Γλύξμπουργκ και ότι τα Επτάνησα θα παραχωρηθούν στην Ελλάδα. Στις 1η Αυγούστου υπογράφεται το πρωτόκολλο της παραχώρησης με την προϋπόθεση ότι θα συναινέσει η Ι Γ΄ Ιόνια Βουλή, η οποία εκλέγεται ειδικά για το σκοπό αυτό.
Στην πανηγυρική συνεδρίαση της ΙΓ΄ Βουλής (5η Οκτωβρίου 1863) διαβάζεται το ενθουσιώδες ψήφισμα για την Ένωση που είχε συντάξει ο βουλευτής Λευκάδας Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Με τις συνθήκες της 14/11/1863 και 17/5/1864 επισημοποιείται η παραχώρηση των Επτανήσων στην Ελλάδα. Την 21η Μαΐου 1864 ο Αρμοστής Ερρίκος Στορξ παρέδωσε στον έκτατο απεσταλμένο της ελληνικής κυβέρνησης Θρ. Ζαΐμη τα Επτάνησα. Στο νησί μας πρωί-πρωί αυτή τη μέρα πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί γύρω στο φρούριο της Αγίας Μαύρας. Στις 6 το πρωί η αγγλική φρουρά μπήκε στη φρεγάτα «Μάγισσα» και στις 8 έφτασαν ο Μητροπολίτης Γρηγόριος και ο Έπαρχος Μάρκος Τσαρλαμπάς. Μετά τις σχετικές προσφωνήσεις, η αγγλική σημαία υπεστάλη, τα κλειδιά του φρουρίου παραδόθηκαν σε ελληνικό απόσπασμα, ο Άγγλοι έφυγαν και ο ΄Επαρχος ύψωσε την Ελληνική σημαία. 21 κανιοβολισμοί της «Μάγισσας» απέδωσαν χαιρετισμό στην κυανόλευκη. Ο ήλιος πάνω από τη Λάμια χαιρέτιζε τη πρώτη μέρα της ελευθερίας των της Λευκάδας και όλων των Επτανήσων.
Κατά την περίοδο της Προστασίας εξακολουθεί η κοινωνική διαίρεση σε τάξεις σαφώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, με νέο ενδιαφέρον στοιχείο την ενδυνάμωση της αστικής τάξης. Ο Πάνος Ροντογιάννης καταρτίζει ένα πολύ γενικό κοινωνιολογικό διχοτομικό σχήμα: από τη μια, το «αρχοντολόι», δηλαδή οι μεγαλοκτηματίες και οι σύμμαχοί τους των ανωτέρων αστικών στρωμάτων, και, από την άλλη, το «πόπολο», που περιλαμβάνει όλα τα άλλα κοινωνικά στρώματα και του οποίου την πολιτική και πολιτιστική ηγεμονία έχουν οι φωτισμένοι αστοί και, κυρίως, οι διανοούμενοι. Σε γενικές γραμμές συνεχίζεται η κοινωνική διαστρωμάτωση της Ενετοκρατίας. Το καινούργιο είναι ότι προς το τέλος της περιόδου της Προστασίας αρχίζει να κάμπτεται η ισχύς των κτηματιών-αρχόντων μπροστά στην εμφάνιση των νέων δυναμικών αστικών στρωμάτων, που ασχολούνται με τις εμπορικές δραστηριότητες. Το πιο ισχυρό τμήμα του είναι οι λεγόμενοι «εμποροκτηματίες», που αρχίζουν από το 1850 περίπου να γνωρίζουν τη μεγάλη τους ακμή. Ενδιαφέρουσα επίσης είναι η διεύρυνση του στρώματος των ποικίλων επαγγελματιών της αγοράς, που καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα επαγγελματικών δραστηριοτήτων και αποτελούν μάλλον την πλειοψηφία του πληθυσμού της πόλης, το λαϊκό στοιχείο της, το «popolo». Και τέλος αυξάνονται αριθμητικά διαρκώς οι «υπάλληλοι», ένα κοινωνικό μόρφωμα με εντελώς ασαφή όρια. Συνεχίζουν να υπάρχουν κτηματίες στην ύπαιθρο και συνεχίζουν οι γεωργοί να αποτελούν το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα του συνολικού πληθυσμού, γύρω στο 80%.
8. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ
DSCN9058Με το Β. Δ. της 11/12/1864 η Λευκάδα μαζί με την Ιθάκη αποτέλεσαν το Νομό Λευκάδος με δύο επαρχίες, της Λευκάδος και της Ιθάκης. Με το Νόμο ΡΜΓ΄ του 1866 ο Νομός Λευκάδος καταργήθηκε και το νησί έγινε επαρχία του Νομού Κέρκυρας ως το 1899. Με το Νόμο ΒΧΔ΄ της 6/6/1899 η Λευκάδα ξανάγινε νομός μαζί με τα νησιά Μεγανήσι, Ιθάκη, Κάλαμο, Καστό. Το 1909 ο νομός αυτός καταργήθηκε πάλι και η Λευκάδα με το Μεγανήσι αποτέλεσαν την Επαρχία Λευκάδος του Νομού Κερκύρας. Το 1945 η Λευκάδα και το Μεγανήσι αποτέλεσαν την Επαρχία Λευκάδος του Νομού Πρεβέζης. Το 1946 επανασυστήνεται ο Νομός Λευκάδος, που περιλαμβάνει τη Λευκάδα, την Ιθάκη και τα άλλα μικρότερα νησιά Μεγανήσι, Κάλαμο, Καστό. Ο νομός παραμένει μέχρι σήμερα με τη διαφορά ότι η Ιθάκη με το Νόμο 1976/12-1-1953 αποσπάστηκε στο Νομό Κεφαλληνίας.
Παρενθετικά: κατά την Κατοχή η Λευκάδα και όλα τα νησιά του Ιονίου πέρασαν στη δικαιοδοσία των Ιταλών από 1/5/1941 μέχρι 11/9/1943. Την ημερομηνία αυτή, και αφού η Ιταλία είχε συνθηκολογήσει, το νησί πέρασε στην κατοχή της Γερμανίας. Η γερμανική κατοχή έληξε την 12/9/1944. Η αντίσταση των Λευκαδίων κατά των κατακτητών ήταν γενναία και καλά οργανωμένη με έντονη τη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου. Ακολούθησε η εμφύλια σύγκρουση κατά την περίοδο των «Δεκεμβριανών», η ταραγμένη πολιτική περίοδος που ακολούθησε αμέσως μετά, και τέλος ο εμφύλιος πόλεμος, ιδιαίτερα σκληρός στο νησί μας. Για να κλείσουν οι πληγές του και να ανασάνουν οι άνθρωποι, χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια και να καταβληθούν μεγάλες προσπάθειες.
Ο ιστορικός της Λευκάδας Πάνος Ροντογιάννης μας δίνει, όπως και για την προηγούμενη περίοδο, ένα γενικό διχοτομικό κοινωνιολογικό σχήμα: από τη μια οι «δυνατοί», και από την άλλη ο «λαός», που περιλαμβάνει όλα τα άλλα κοινωνικά στρώματα και του οποίου την πολιτική και πολιτιστική ηγεμονία έχουν οι φωτισμένοι αστοί, παρά τις πολιτικές αλλαγές μετά την Ένωση, όπως η παραχώρηση δικαιώματος ψήφου σε όλους τους άρρενες. Ας επιχειρήσουμε να εξειδικεύσουμε το γενικό αυτό σχήμα:
Οι κτηματίες-άρχοντες συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά η ισχύς τους σταδιακά υποχωρεί και αναγκάζονται να έρχονται σε επιγαμίες με τους ισχυρούς του χρήματος, δηλαδή, τους αστούς-εμποροκτηματίες.
Οι αστοί-οι κάτοικοι της πόλης- παρουσιάζονται ενδυναμωμένοι και, προϊόντος του χρόνου, αυξάνονται αριθμητικά. Αυτό το κοινωνικό στρώμα είναι εξαιρετικά ανομοιογενές: περιλαμβάνει τους μεγαλέμπορους, τους εμπόρους, πολλούς μικρέμπορους, τους επιστήμονες επαγγελματίες (γιατρούς, δικηγόρους, φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους), τους υπαλλήλους (στους οποίους ανήκουν και οι εκπαιδευτικοί), το πολυπληθές στρώμα των «κατώτερων» ελεύθερων επαγγελματιών (αχθοφόρους, ιχθυοπώλες, καφεπώλες, κουρείς, κρεοπώλες, σιδηρουργούς, ξυλουργούς, παντοπώλες, ράφτες, αρτοποιούς κλπ)- και στη βάση της πυραμίδας πάντα η το εξαθλιωμένο πόπολο της πόλης, οι μπουρανέλοι. Οι μεγαλέμποροι ή «εμποροκτηματίες» η ανερχόμενη κοινωνική ελίτ, ασχολείται με πολυσχιδείς οικονομικές δραστηριότητες (ναυτιλιακές, χρηματιστηριακές κλπ), αποκτούν μεγάλη οικονομική δύναμη, επενδύουν σε πάσης φύσεως ακίνητα (εξ’ ου ο όρος «εμποροκτηματίες»), έρχονται σε επιγαμίες με τους αποδυναμωμένους «άρχοντες», ανεβαίνουν κοινωνικά και πολιτικά και γίνονται η ισχυρότερη κοινωνική ομάδα. Κατά τον Δήμο Μαλακάση, η παρακμή τους έρχεται μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Η επόμενη κοινωνική ελίτ είναι η «καθαρά αστική τάξη της Λευκάδας: οι έμποροι, οι μεσίτες, οι μεταπράτες, οι βιοτέχνες και οι βιομήχανοι», που έδωσαν αναπτυξιακή ώθηση στο νησί. Η λαίλαπα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου σήμανε αφενός την παρακμή και αυτής της ελίτ και αφετέρου την κάθοδο των χωρικών στη πόλη, οι οποίοι αγοράζουν με τα εμβάσματα των ξενιτεμένων συγγενών τους τις περιουσίες των προηγουμένων, γίνονται η νέα εμπορική αστική τάξη της πόλης και αλλάζουν εντυπωσιακά την κοινωνική σύνθεση της.
Οι γεωργοί εξακολουθούν να αποτελούν τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού, η οποία συνεχίζει ως και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια να υφίσταται σκληρή εκμετάλλευση από τις κατά καιρούς άρχουσες ελίτ. Από το 1870 το κρασί ήταν το σπουδαιότερο προϊόν της αγροτικής παραγωγής. Η τιμή του ήταν πολύ υψηλή, γιατί η ζήτησή του διεθνώς ήταν μεγάλη λόγω της πλήρους καταστροφής των αμπελιών της Γαλλίας από φυλλοξήρα κατά την ίδια εποχή. Έτσι η αμπελοκαλλιέργεια εξαπλώθηκε σε όλο το νησί. Από το 1892 όμως ξέσπασε οξεία οινική κρίση, εξ αιτίας της μείωσης της ζήτησης του και της καταστροφής των λευκαδίτικων αμπελώνων το 1900 από περονόσπορο. Το λάδι έγινε πλέον το πολυτιμότερο αγροτικό προϊόν. Αποτέλεσμα της κρίσης ήταν η μεγάλη μετανάστευση από τη Λευκάδα προς τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Οι αγώνες των οινοπαραγωγών και η συνεταιριστική αρωγή (ιδρύεται το ΤΑΟΛ [=Ταμείο Αμύνης Οινοπαραγωγών Λευκάδος] και αρκετοί πρωτοβάθμιοι συνεταιρισμοί) έδωσαν κάποιες ανάσες στην αμπελοκαλλιέργεια. Το 1935 όμως σημειώνεται μια νέα έντονη έξαρση της πολύχρονης οινικής κρίσης. Μέσα σ’ αυτό το φορτισμένο κλίμα έγινε το πιο γνωστό συλλαλητήριο της νεότερης τοπικής ιστορίας: το συλλαλητήριο των αμπελουργών την 1.9 και 1.10.1935, που κατέληξε σε επέμβαση της Αστυνομίας και του Στρατού με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών διαδηλωτών.
Μεταπολεμικά η αγροτική τάξη φθίνει αριθμητικά και από το 80%, κατά γενικό μέσο όρο, του συνολικού πληθυσμού στον 19ο και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, το ποσοστό της έχει μειωθεί πλέον κάτω από το 60%. Παράλληλα όμως ανεβαίνει οικονομικά με ταχείς ρυθμούς σε μια εποχή που ο τουρισμός αποτελεί πλέον τη «βαριά βιομηχανία» του νησιού και οι καθαρά γεωργικές δραστηριότητες συρρικνώνονται δραματικά. Με τη πρώτη ματιά π.χ. φαίνεται ότι η οικονομική κατάσταση των παραθαλάσσιων (κυρίως αλλά όχι μόνο) τμημάτων της υπαίθρου από τα τελευταία χρόνια του προηγούμενου αιώνα έχει βελτιωθεί κατακόρυφα.

Η άλλη Λευκάδα: Η συγκομιδή της Ρίγανης http://aromalefkadas.gr/




DSCN9398
DSCN9405
Τον Μάιο του 2013 βρέθηκα τυχαία σε τούτο το χωράφι που είμαι σήμερα και παρακολούθησα το Νίκο Ροντογιάννη και μια παρέα νέα παιδιά να φυτεύουν ρίγανη. Μια πρωτοποριακή και φιλόδοξη προσπάθεια για τα μέρη μας. Στους καιρούς που ζούμε θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα.
Σήμερα ένα χρόνο μετά βρέθηκα στην Περατιά και παρακολούθησα τη συγκομιδή της ρίγανης. Σπεύδω να διευκρινίσω ότι το χωράφι στην Περατιά ανήκει στον πεθερό του Νίκου. Η ρίγανη θα μπορούσε να καλλιεργηθεί με εξίσου καλά αποτελέσματα, σε όλο σχεδόν το νησί της Λευκάδας.
DSCN2186
DSCN2189
Η συγκομιδή ξεκίνησε νωρίς το πρωί. Για το κόψιμο χρησιμοποιήθηκαν δρεπάνια και σε κάποιες περιπτώσεις ένα θαμνοκοπτικό μηχάνημα. Η ρίγανη κόβεται σε ύψους 5-8 εκατοστά από το έδαφος. Τοποθετήθηκε σε μεγάλα τσουβάλια για να μεταφερθεί σε χώρο στεγνό, ξηρό και καλά αεριζόμενο για αποξήρανση. Θα παραμείνει για 7-8 ημέρες. Μετά θα τριφτεί και θα τοποθετηθεί σε γυάλινα δοχεία. Θα είναι έτοιμη για κατανάλωση.
Το χωράφι αμέσως μετά τη συγκομιδή θα ποτιστεί. Ο Νίκος περιμένει και δεύτερη σοδειά το Σεπτέμβρη.
DSCN2209
Ο Νίκος Ροντογιάννης κατάγεται από τους Τσουκαλάδες. Σπούδασε Τεχνολόγος – Γεωπόνος και έκανε μεταπτυχιακό στη Βιολογική γεωργία. Από το 2003 δουλεύει στην Αναπτυξιακή LEADER σαν γεωπόνος ενώ παράλληλα στον ελεύθερο χρόνο ασχολείται με την αρχιτεκτονική κήπων – ένας τομέας που αγαπά εξίσου. Είναι παντρεμένος και έχει δυο μικρά κοριτσάκια.
Επαίνεσα πριν ένα χρόνο την προσπάθεια του Νίκου και θα το κάνω και σήμερα. Θαυμάζω ιδιαίτερα αυτό το νέο άνδρα. Γιατί έχει μεράκι, όρεξη, γιατί μελετά, καινοτομεί, ψάχνει, διαβάζει, ενημερώνεται και ρισκάρει. Ο ίδιος γράφει για την προσπάθεια του:
DSCN2191
DSCN2194
«Για να ξεκινήσει όμως κανείς μια επιχείρηση στην αγροτική παραγωγή θα πρέπει να συνυπολογιστούνοικονομικοί, γεωτεχνικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες. Όπως και κάθε μορφής επιχείρηση, έτσι και η αγροτική πρέπει να εμπεριέχει το στοιχείο της καινοτομίας και του ρίσκου. Έτσι κάθε υποψήφιος ή νυν επιχειρηματίας οφείλει να παρακολουθεί την αγορά και τον ανταγωνισμό, να επιμορφώνεται και να προσπαθεί να διατηρεί τη θέση που έχει στην αγορά αλλά και να την εξελίσσει
»Έχοντας λοιπόν καταρχήν το μεράκι κι αφετέρου τις ίδιες ανησυχίες με χιλιάδες νέους που αγωνιούν για το μέλλον τους αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και ασφάλειας, αποφάσισα σε συνεργασία με τον φίλο και συγχωριανό Ροντογιάννη Ι. Βασίλειο την δημιουργία ενός πειραματικού αγρού. Με προσεκτικά βήματα φροντίσαμε ώστε η προσπάθεια μας να στηριχθεί πάνω στις σωστές βάσεις και προσδοκίες. Έτσι πραγματοποιήσαμε την εγκατάσταση μιας αρωματικής καλλιέργειας, της ρίγανης
DSCN2198
DSCN2194
»Η διαχείριση της γίνεται με τρόπο φιλικό προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον αφού απουσιάζουν τα χημικά λιπάσματα, τα ζιζανιοκτόνα, τα φυτοφάρμακα καθώς και άλλες εξίσου επικίνδυνες χημικές ουσίες σε όλα τα στάδια της παραγωγής της. Πρόκειται για ένα φυτικό αρωματικό είδος που ευδοκιμεί από παραθαλάσσιες έως ορεινές περιοχές, στη νησιώτικη και την ηπειρωτική Ελλάδα, η ανάπτυξη του οποίου ευνοείται ιδιαίτερα από τις εδαφολογικές και κλιματικές συνθήκες του τόπου μας, δίνοντας προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας. Από την άλλη δεν είναι φυτό απαιτητικό σε θρεπτικά στοιχεία και όπως άλλωστε και τα πιο πολλά αρωματικά φυτά, δεν αντιμετωπίζει προβλήματα από ασθένειες και εχθρούς. Αντίθετα, τις απωθεί και βοηθά και τα γειτονικά φυτά να παραμείνουν υγιή.
»Μάλιστα, το συγκεκριμένο φυτικό είδος βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των αρωματικών φυτών, όχι μόνο γιατί παρουσιάζει μεγάλη ζήτηση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και επειδή αποτελεί μία από τις πλέον επικερδείς καλλιέργειες με μικρό κόστος παραγωγής και ελάχιστες καλλιεργητικές φροντίδες.
DSCN2187
»Πριν χρόνια θα φαινόταν αδιανόητο να σκεφτόμασταν για καλλιέργεια ρίγανης στην Ελλάδα, όταν η φύση μας τη δίνει απλόχερα και κάθε οικογένεια στις εξορμήσεις της στο βουνό έβρισκε άφθονη να μαζέψει για τις ανάγκες της. Σήμερα όμως ενδεχομένως να αποτελέσει για κάποιους από εμάς ένα πιθανό σενάριο διεξόδου από την οικονομική κρίση, το οποίο μάλιστα δεν φαίνεται να έχει μεγάλο ρίσκο, αφού τα μηνύματα της αγοράς δείχνουν μεγάλη ζήτηση, τουλάχιστον στο εξωτερικό και σταδιακά αυξανόμενη στη χώρα μας.
»Συμπερασματικά μια προσπάθεια δημιουργίας επιχείρησης στην αγροτική παραγωγή είναι δυνατόν να προσφέρει σημαντικές ευκαιρίες – προοπτικές σε όσους αποφασίσουν να ασχοληθούν, αφού υπάρχουν όλες εκείνες οι ιδανικές συνθήκες για να ευδοκιμήσουν και να αναπτυχθούν, αρκεί η καλλιέργειά της να γίνει σωστά και οργανωμένα. Κάθε νέα όμως προσπάθεια για να μην παραμείνει απλά ελπιδοφόρα αλλά να εδραιωθεί και να καταστεί βιώσιμη θα πρέπει να πατάει σε στέρεες βάσεις και να χαρακτηρίζεται από γνώση οικονομικότητα και ρεαλισμό».

Το ήθος του φαγητού σύμφωνα με την Εύη Βουτσινά http://aromalefkadas.gr/

Το ήθος του φαγητού σύμφωνα με την Εύη Βουτσινά

 0
Bookmark and Share
Με αφορμή το διήμερο για τη Λευκαδίτικη Γαστρονομία που ξεκινάει αύριο στο χώρο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης και είναι αφιερωμένο στη Εύη Βουτσινά παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τον εκπληκτικό της πρόλογο στο βιβλίο «Λευκαδίτικα Μαγειρέματα» που εκδόθηκε το 2008 από τις εκδόσεις fagottobooks.
Ελπίζουμε τόσο οι οργανωτές όσο και οι ομιλητές να έχουν μελετήσει τη βραβευμένη αυτή έκδοση που θεωρείται η βίβλος της Λευκαδίτικης Γαστρονομίας.
…Ανήκω εδώ, σ’αυτό τον τόπο με το γλαυκό φως, με την ελιά και το κυπαρίσσι, με τη σμαραγδένια θάλασσα.
Σ’ αυτή λοιπόν την παραδοσιακή μαγειρική, το τελικό αποτέλεσμα έχει ενσωματώσει τον μόχθο της διαδρομής των υλικών μέχρι την κατσαρόλα. Η καλλιέργεια, η σχέση με τη φύση -την πηγή της διατροφής-, το νερό, τη διαχείριση για να εξασφαλιστεί η επάρκεια. Όταν μια γερόντισσα σου λέει «ένα φλυτζάνι λάδι» ή «ένα απλόχερο αλεύρι» στη γλώσσα τους και στην καρδιά της είναι μπερδεμένη η παγωνιά στα δάχτυλα για να μαζέψει τις ψιλολιές μέσα στις πέτρες, τις λιθιές και τα χορτάρια, η σκυμμένη μέση ώρες μέσα στα λιοπύρια για να θερίσει, να συγκομίσει, να φροντίσει τα ζώα, να πήξει τυρί, να κουβαλήσει τα ξύλα, να ζυμώσει, να ψήσει, ν’ αναστήσει παιδιά, να φροντίσει τους ηλικιωμένους, να κάμει «τα καλά της ψυχής» εκείνων που έφυγαν.
Στην πόλη -ακόμα και στη μικρή πόλη- οι γυναίκες παίρνουν το γάλα από το γαλατάδικο. Η γυναίκα του χωριού όμως πρέπει να αρμέξει την κατσίκα η ίδια, να σουρώσει το γάλα, να το βράσει ή να το κάμει τυρί. Την πατάτα που βάζει στην κατσαρόλα της την φύτεψε με τα χέρια της, μόχθησε μέχρι να τη φέρει στο σπίτι. Επομένως η μαγειρική της ενσωματώνει το μόχθο, το ρυθμό της φύσης, τους κύκλους του χρόνου, την αρμονία της συνύπαρξης. Αυτό ονομάζω ήθος του φαγητού.
Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς -καλύτερα βεβαίως. Το νησί, για καλή του τύχη, ζει καλά από τον τουρισμό. Έχει τόσες ομορφιές, που δεν τις χορταίνουν οι επισκέπτες. Όμως η φτώχεια στη Λευκάδα άρχισε να ανακουφίζεται με τη μετανάστευση. Έφυγαν τα καλύτερα παιδιά της, τα στιβαρά νιάτα. Στα χωριά ερχόταν ο ταχυδρόμος, φυσούσε τη σάλπιγγα -κι έτρεχε, κοπάδι αλαφιασμένο, το γυναικομάνι. Δεκάδες γράμματα μοίραζε σοβαρός ο ταχυδρόμος με το πηλίκιο. Και τα πιο πολλά, αν και ανορθόγραφα -«Σεβαστή μου γονής κτλ. κτλ.»- είχαν κι ένα τσεκ, που ήταν μεγάλη ανάσα για την οικογένεια.
Χαίρομαι που βλέπω τόσους ξένους να απολαμβάνουν τη διαμονή τους στη Λευκάδα, αλλά λυπάμαι που δεν ξέρουν πώς είναι να ξυπνάς με τον ήχο της βροχής στον τσίγκο, που δεν ξέρουν ότι, αφού δεις το ηλιοβασίλεμα στο Αθάνι, πάνω απ’ το Πόρτο Κατσίκι, οι κορφάδες έχουν άλλη νοστιμάδα -ιδίως αν έχεις και σπόρους τηγανητούς από δίπλα. Άλλο πράγμα είναι τα μουξινάρια στο φούρνο με τα σκορδάκια τους, όταν γυρίζεις από μπάνιο στο Κάστρο… Λαχταρώ να πω σ’ όλους τους ξένους ότι πρέπει οπωσδήποτε να δουν το φθινοπωρινό φως στο Δράγανο, στο Αθάνι, στα Χορτάτα, στα αλωνάκια της φακής στο οροπέδιο της Εγκλουβής.
Και πόσο διαφορετικά θα έβλεπαν τη Λευκάδα αν τύχαινε και γνώριζαν τη θεία-Λούλα στα Πλατύστομα και την κυρία Αμαλία στη χώρα, αν έπαιρναν μια σομάδα με πηγαδίσιο νερό στου Πάλα με δυο παξιμαδάκια από τον φούρνο του Ζωϊτά, αν τύχαινε να βουτήξουν κι αυτοί μια αρμαθιά πορτοκάλια στη θάλασσα των Φώτων…
Πηγή: www.lefkadaslowguide.gr

Ομιλία Φλογαΐτη: Μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνδεση Λευκάδας-Οδησσού και επανάστασης του ‘21!

2
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προέκυψε η ομιλία του συμπατριώτη μας καθηγητή Σπύρου Φλογαΐτη που έγινε το βράδυ της Παρασκευής στην κατάμεστη αίθουσα συνεδριάσεων του Πνευματικού Κέντρου Λευκάδας, σε μια εκδήλωση που διοργανώθηκε απ’ τον Σύλλογο των Φίλων της Φανερωμένης.
1
Ο διακεκριμένος καθηγητής παρουσίασε με γλαφυρό τρόπο στο ακροατήριο μια υπόθεση εργασίας (του) -η οποία βρίσκεται ακόμη στην αρχή και όπως διευκρίνισε χρήζει περεταίρω διερεύνησης- σύμφωνα με την οποία συνδέεται η Λευκάδα της Ενετοκρατίας και της Αγγλοκρατίας με την δημιουργία της Οδησσού, με τονΙωάννη Καποδίστρια και τελικά με την εθνική μας επανάσταση του 1821. Συνδετικός αλλά και καθοριστικός κρίκος σ’ αυτή την αλληλουχία τόπων και δράσεων, σύμφωνα με τον καθηγητή, αναδεικνύεται τοΜαραντοχώρι της Λευκάδας (που τότε ήταν ίσως ο σημαντικότερος  οικισμός της Νότιας Λευκάδας, η οποία κυριαρχούσε στο νησί εξ αιτίας της πιο γόνιμης γης που διέθετε στην αμιγώς αγροτική οικονομία της εποχής) και κάποιες επιφανείς οικογένειες αυτού του χωριού, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια ενός προγόνου του καθηγητή, του Θεόδωρου Φλογαΐτη.
Πολύ περιληπτικά, η υπόθεση εργασίας που παρουσιάστηκε ήταν η εξής:  Αποφασίζοντας να ξενιτευτεί ο εν λόγω πρόγονος του καθηγητή στην ιδρυόμενη τότε Οδησσό, κατάφερε να γίνει ο πρώτος δήμαρχος αυτής της πόλης και μαζί με ανθρώπους από δυο ακόμη οικογένειες ευγενών του Μαραντοχωρίου αλλά και της Κέρκυρας, συνδέθηκαν με την οικογένεια του Ιωάννη Καποδίστρια, με αποτέλεσμα τόσο την εμπλοκή της Λευκάδας στα δρώμενα της Φιλικής Εταιρείας όσο και την δράση του Ιωάννη Καποδίστριααυτοπροσώπως (κατά την νεανική του ηλικία) στην ενίσχυση  της άμυνας της Λευκάδας, που εκτιμάται πως λειτούργησε αποτρεπτικά και σωτήρια απ’ την απειλή του Αλή πασά που την επιβουλεύονταν!
Αναφερόμενος στην συνέχεια στα ιστορικά μνημεία αλλά και στα ιστορικά έγγραφα και ντοκουμέντα που υπάρχουν από εκείνη την περίοδο (κυρίως στην Οδησσό), εξέφρασε την άποψη πως με τις κατάλληλες ενέργειες, αυτά θα μπορούσαν ίσως ν’ αποτελέσουν έναν νέο συνδετικό κρίκο μεταξύ των δύο τόπων (Λευκάδας και Οδησσού), που θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά προς την δημιουργία ξεχωριστού δεσμού και την προσέλκυση τουριστικού ρεύματος απ’ την πόλη και τη χώρα αυτή προς τον τόπο μας…
4
Η ομιλία ολοκληρώθηκε κι ο πρόεδρος των “Φίλων της Φανερωμένης” κ. Γ. Κοντομίχης από του βήματος ευχαριστεί τον ομιλητή.
Συμπερασματικά, η ομιλία του καθηγητή καθήλωσε τους ακροατές και τους έδωσε την ευκαιρία να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους για μια αρκετά θολή για να μην πω άγνωστη στους πολλούς περίοδο της τοπικής μας ιστορίας. Και απ’ αυτή την άποψη, αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στον ίδιο όσο και στον Σύλλογο των “Φίλων της Φανερωμένης” που διοργάνωσε την εκδήλωση.