Ιωάννα Κόκλα Προς τιμήν της Λευκαδίτισσας Αγρότισσας

Της Ιωάννας Κόκλα
(  ποιήτρια -Συγγραφέας )

Σην ημερίδα της Ομοσπονδίας Λευκαδιτών Συλλόγων προς τιμήν της Λευκαδίτισσας Αγρότισσας.

Λαζαράτα        Καλοκαίρι 2003

Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας.
Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να βρίσκομαι
εδώ μαζί σας απόψε, μα πιστέψτε με πολύ
 μεγαλύτερη είναι η συγκίνηση που νιώθω,
 γιατί είμαι και 'γω συνέχειας παιδί της
Λευκάδας γης και με τις ρίζες μου βαθειά στο χώμα.
 Η γενιά μου είναι αγροτική και είμαι διπλά
υπερήφανη και γι' αυτό.
Κυρίες και κύριοι,
αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
 όπως ένα δέντρο για να κρατηθεί στη ζωή πρέπει
να αντλεί, να ρουφάει απ' τις ρίζες του χώμα και νερό,
 έτσι και μια κοινωνία, ένα έθνος για να ζήσει και
 να καρποφορήσει πρέπει να αντλεί, να ρουφάει
 απ' τις προγονικές ρίζες και τις παραδόσεις
 ιστορικές αλήθειες, αξίες και γνώσεις.
 Ευτυχώς για μας η δικιά μας τοπική
κοινωνία, το δικό μας έθνος έχουν πλούσιες
και βαθιές τις ρίζες, τις ιστορικές αλήθειες
και αξίες, έστω και αν στις μέρες μας δεν
 μας είναι ξεκάθαρες πολλές φορές.
 Μια κρούστα, μια αχλή αιώνων, τις σκεπάζει
 και εδώ χρειάζεται υπομονή και επιμονή
 να ξύσουμε την επικαθήμενη σκουριά,
να αναταράξουμε τις στάχτες του παρόντος
 για να ανακαλύψουμε αυτές τις γνώσεις - αλήθειες
 και να τις κοινωνήσουμε. Γιατί "έναςλαός και ΄΄
ενας τόπος μπορεί να προσβλέπει σ ένα λαμπρό
 μέλλον μόνον όταν γνωρίζει καλά το παρελθόν του".
 Και εμείς απόψε στο λιγότερο χρόνο που μας
επιτρέπεται να επικοινωνήσουμε,
 Θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε μαζί
κάποιες από αυτές τις σοφές αλήθειες
και πρώτα απ' όλα την πανανθρώπινη
 οικουμενικότητα και σημαντικότητα των εννοιών,
 των λέξεων Μάννα Γη.
Η κάθε μια Ελληνική λέξη ξεχωριστά,
είναι φορτωμένη ιστορία, δεν είναι συμβατική,
 αλλά νοηματική, σημαίνουσα και συμπαντική.
Η κάθε μια λέξη έρχεται από πολύ μακριά,
 μεγάλο το ταξίδι, ασύλληπτο, όπως ακριβώς
 και η γενιά του καθενός μας,
μα συγχρόνως τόσο κοντινό και γνώριμο
αυτό το ταξίδι για όλους εμάς, που την
 "μητρτκήν γλώσσαν μας έδωσαν Ελληντκήν".
Γιατί οι λέξεις, οι ιερότερες λέξεις Μάννα Γη
 γονιμοποίησαν, μορ-φοποίησαν, έθρεψαν και
έδωσαν φωνή και ψυχή στα φωνήματα όλων
 των ανθρώπων της γης. Το μπόλιασμα της
Ελληνιδός φωνής και της ψυχής αχνοφέγγει
 στα χείλη και τις καρδιές των ανθρώπων
 της γης, αντιφεγγίζει στα ονόματα
που ρέουν με ορμή. στο
διάβα της ιστορίας, σκορπίζεται
στις απέραντες Θάλασσες  που πλανάται ο νους,
Θρέφοντας τις ξεγυμνωμένες ρίζες .των δέντρων
 της σκέψης ιδια και απαράλλαχτα όπως το
 χορταστικό, πυρόξανθο στάρι στα χέρια
του γεωργού Τριπτόλεμου κάποτε, στις
 απαρχές του πολιτισμού.
Η μυθολογία μας είναι κωδικοποιημένη η ιστορία μας,
όπως λεπτομερώς ανα-φέρω στο βιβλίο μου
"Ελευσίς - Ορτάστον, Ονοματολογία - Ετυμολογία".
 Η μυθολογία μας απηχεί, μας διασώζει
 ιστορικά γεγονότα και πραγματικότητες.
 Οι μύθοι είναι φορτωμένοι ιστορία για το
 παρελθόν μας. Οδηγημένοι λοιπόν και εμείς
απ' τις αρχέγονες πρωτοελληνικές λέξεις Μάννα Γη,
προσδιορίζοντας το "έτυμον", την αλήθεια, α - λήθη
(όχι λησμονιά) Θα κοινωνήσουμε την γνώση
 απ' την ιδια της την ρίζα. "Φύσει τα ονόματα
 είναι τοις πράγμασι" Πλάτων Κρατύλος.
 Τα ονόμα-τα συμφωνούν με την φύση των πραγμά-των.
 Το πρώτο και τελευταίο φώνημα, έναρθρο ανθρώπινο
φώνημα στο διάβα της ζωής όλων των θνητών
σ' όλες τις γλώσσες τον πλανήτη, δεν είναι άλλο
από το Μα. Μαμά, Μάννα, Μάτερ, Μητέρα.
Λατινικά mater, αγγλικά mother, ιταλικά madre,
Ισπανικά madri, ρωσικά mat, περσικά mataz κ.λ.π.
 Σύμφωνα με την επι-στήμη της ψυχολογίας,
την Μάννα, την Θρέπτειρα μητέρα τροφό και
 προστάτιδα, βαθειά στο υποσυνείδητό τους
οι άνθρωποι πάντοτε την αναζητούσαν
 και πάντοτε Θα την αναζητούν, προκειμένου
να πληρώσουν την μοναδική - αποκλειστική σχέση
Μάννας - παιδιού.
Η θηλυκή αρχή, η Μάννα, η τροφός
 αναντικατάστατος και αμόλυντος,
διαφεντεύει τις καρδιές και το νου όλων μας
 σ' όποια ηλικία και αν βρισκόμαστε.
Τότε ήταν η Γη -μητέρα Γη - μήτρα — > Δήμητρα,
η πονεμένη προστάτιδα τροφός Μάννα
με την αναστημένη της κόρη Φερσέφασσα
 (την φέρουσα το φως), σήμερα είναι η πονεμένη,
συντρέχουσα υπεραγία Παναγία μας,
μητέρα όλων μας με τον αναστημένο της υιό.
Ο κατά φύσιν άνθρωπος και δη ο πανάρχαιος
προσπάππος Πελασγός
είχε συγκινηθεί βαθύτατα από το θείο
μυστήριο της γέννας, της βλάστησης
και προσπαθούσε με τις αισθήσεις και
το πνεύμα τον να δώσει εξήγηση για την
 ζωή και τον Θάνατο.
Στην ευρύστερνο
 (πλατύστηθη - τι καταπληκτική λέξη)
αγκαλιά της γης, έβλεπε με έκπληξη
 να τελείται η πιο μυστηριώδης
διεργασία της κυοφορίας.
Μια ανεξάντλητη εναλλαγή γέννας,
φθοράς και Θανάτου.
'Εβλεπε τη γη Θηλυκή, στρογγυλή να ανοίγει
 την άνοιξη και κατόπιν να εναγκαλίζεται
την φθορά, να φθίνει το Φθινόπωρο
(εποχή που φθίνουν οι οπώρες).
 Το θείο μεγαλείο τής φύσης, το Θαύμα της ζωής,
 το τέλος και η αρχή μαζί.
Για τούτο την έκανε Μητέρα του,
Γη μήτρα, που γεννά και Θρέφει τα πάντα.
Την Θεοποίησε, Θεοποιώντας την Θηλυκή
της φύση, την Θήλεια αρχή, την Θεία
 ενότη-τα αρχής (σύμφωνα και με τον
Α. Σικε-λιανό). Και σ' όλες τις γλώσσες
 του κόσμού εξακολουθεί να είναι γένους θηλυκού.
 Γη, γαία, ανταία, χθών, άρουρα, ερα, Δαερα
(Δάειρα), terra, tellus,1α terre κ.λ.π.).
Στις Βάκχες του ο Ευριπίδης (στ. 275 - 6) λέγει:
 "Νέε μου, δύο είναι ταμεγαλύτε-ρα στους
 ανθρώπους αγαθά. Η Θεά Δήμητρα το πρώτο.
Είναι η Γη κατ κάλει την με όποιο όνομα Θέλεις "
. Η στρογγυλή Γη ομοιάζει με την μητρική κοιλία.
 Κυοφορούν και οι δύο το σπέρμα, για να
βλαστήσει στην συνέχεια η ζωή
"Οπου καρποί της γης και παίδες τίθενται
παράλληλα ως όμοια ", μας λέγει πάλι ο Ευριπίδης.
 Η λέξη βλαστάρι, που χρησιμοποιούμε και
 εμείς σήμερα, αυτό δεν σημαίνει;
Το προϊόν της μητρικής κοιλίας
ταυτίζεται με τους καρπούς της γης και
 λέγεται καρπός και αυτό, οι δε καρποί
 της γης οι δημητριακοί,
γεννήματα τα λένε οι αγρότες μας.
Τα πανέμορφα γυναικεία ειδώλια
, ευρήματα ακόμα και της παλαιολιθικής
 εποχής, που έρχονται στο φως μετά από
αρχαιολογικές ανασκαφές, απεικονίζουν
γυμνές γυναικείες μορφές με τονισμένα
 τα Θηλυκά χαρακτηριστικά τους.
 Οι στρουμπουλές Αφροδίτες με τα μεγάλα στήθη και τους υπερτραφείς μηρούς σε κατάσταση εγκυμοσύνης μας εντυπωσιάζουν ακόμα είτε είναι από πηλό, πέτρα, ή οστό. Αλλά η γη δεν υπήρξε μόνο η μήτρα των πάντων, "η μητέρα Θνητών τε αθανάτων" σύμφωνα και με τον 'Ομηρο, αλλά συγχρόνως και ο τάφος τους. "Τους νεκρούς Αθηναίοι δημητρείους ωνόμαζον το παλατόν", μας ιστορεί ο Πλούταρχος. Στην γη έπρεπε να αποδοθούν οι άνθρωποι μετά Θάνατον δια της ταφής, διότι μόνο τότε "επανερχομένον του σώματος εις την μητέρα γη, εύρισκε ησυχία". Και ως χθονία την λάτρευαν, τελούσαν δε εορτές, εορτάζοντας την ιδια μέρα τα "γενέσια" και τα "νεκύσια". (Νέκυς = ο νεκρός, νεκροταφείον κ.λ.π.). Προσφέροντας δε εναγίσματα (είδος Θυσιών) και χοές (είδος σπονδών). 'Εχυναν δηλαδή επί του εδάφους των τάφων, λάδι, κρασί, γάλα και μέλι με νερό. Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και εμείς σήμερα; Τα σπήλαια, τα άδυτα, οι Θολωτοί τάφοι, υπήρξαν οι λατρευτικοί χώροι της γης, παραπέμποντάς μας στην εικόνα της Θήλειας μήτρας. 'Ετσι λοιπόν απ' την αυγή της ανθρώ-πινης έλλογης παρουσίας, η θηλυκή φύση και αρχή θεοποιήθηκε στο πρόσωπο της Μάωας Γης. Θεοποιήθηκε στο πρόσωπο της Μάννας Γης. Θεοποίησαν στη συνέχεια και τις ιδιότητες και τα γεννήματά της. Τη φύση, τη βλάστηση, τον Πλούτο των γεωργικών αγαθών (και τότε πλούτος λογίζονταν μόνον αυτός), τη χλόη, τα ποτάμια, τις πηγές και τα δάση της. Νηρηίδες, Νεράιδες, Δρυίδες, νύμφες και πότνιες Θεές τα ψύχωναν, τα προστάτευαν, έστηναν χορούς, ερωτεύονταν στα σκιερά δάση και στις νεροπηγές της Θεοί και Θνητοί.
Επίσης η γη μας, η Δήμητρα, λατρεύτηκε και με την μέγιστη ιδιότητα μεταξύ των άλλων, της Οεσμοφόρου, της νομοΘέτιδος, δηλαδή, της προστάτιδος των Θεσμών του γάμου - τεκνοποιίας μαζί δε και της γεωργίας. Η γεωργία και ο γάμος - η οικογένεια, είναι οι σημαδιακοί κοινωνικοί και ηθι-κοί Θεσμοί, που οδήγησαν και οδηγούν τον άνθρωπο από την ημιάγρια κατάσταση, στον πολιτισμό. Η καλή διάταξη των κοινωνιών και η σωστή λειτουργική τους διεργασία είναι συνέπεια της ανάπτυξης και υπάρξεως αυτών των Θεσμών. Ο καθορισμός των αστικών νόμων ανάγεται, όχι τυχαία, στη Θεσμοφόρο Δήμητρα. "Οι Θείοι νόμοι" σύμφωνα με τα αρχαία μας κείμενα, ο μέγας Θεσμός της Μητρότητας (ο Θεσμός του γάμου και της τεκνοποιίας δηλαδή) μαζί με τον άλλο μέγα Θεσμό της γεωργικής τέχνης στήριξαν και στηρίζουν ολόκληρο το ανθρώπινο επί γης οικοδόμημα. Εσείς οι Αγρότισσες, οι γυναίκες της Λευκάδος Γης, οι ευλογημένες Μάωες μας, είστε το ολοζώντανο παράδειγμα και η εφαρμογή των Θείων αυτών νόμων. Στα σεπτά σας ιερά χέρια και στην καρδιά σας στηρίζεται η ζωή και η συνέχειά της. "Τους Θείους νόμους" και πάλι όχι τυχαία βεβαίως, παρέλαβαν οι άνθρωποι από τα χέρια τον πρωτοευλογημένου γεωργού Τριπτολέμου (ο τριες φορές αρώσας την γην) κατόπιν εντολής της Θεάς Δήμητρας.
 Ο Τριπτόλεμος έγραψε περί γεωργίας και δίδασκε με το γραπτό και τον προφορικό του λόγο, περιηγούμενος τον κόσμο "περιερχόμενος την οικουμένη, εναερiω επί αμάξης„ 'Ετσι η γη μητέρα γεννώσα, έγινε η πρόξενος των μεγίστων αγαθών, δέχθηκε τις λαμπρότερες τιμές και γιορτές. Σύμφωνα με τον ιστορικό μας Διόδωρο Σικελιώτη [Σ? 67, 3] "Μεγίστων γάρ αγαθών ανθρώποις αττίαν γενομένην επιφανεστάτην τυχειν τιμών κατ Θυσιών ... ου παρ' Ελλησοι  μόνον, αλλά κατ παρά πασι σχεδόν τοις βαρβάροις, οσοι της τροφης εκοινώνησαν".
 Συνεχίζοντας όμως τα ετυμολογικά μας ταξίδια, ας γευτούμε λίγο το μεγαλείο και την πρωτογένεια της λεξης Γη.
Κατά την επικρατέστερη ετυμολογική προσέγγιση
η λέξη Γη προέρχεται εκ του αρχαϊκού ρήματος 'γω, το οποίον σημαίνει χωρώ, αλλά και γεννώ. 'Ετστ η γη ονομάστηκε έτσι, επειδή τα πάντα χωρούσαν επ' αυτής ή επειδή τα πάντα γεωώνται εξ' αυτής. Παρήχθησαν δε χιλιάδες παράγωγες λέξεις οικουμενικές και πανανθρώπινες. Γηγενής, Γεωργός (γη + έργον), γεωρ-γία, γεωπονία, γεωγραφία, γεωπέδιον -> γήπεδον, γεώμηλον κ.λ.π. Ας σταθούμε όμως στο κάλλιστον έργον της γεωρ-γίας, δηλ. καλλιέργεια της γης. Σκεφτείτε άραγε είναι τυχαία η ονο-ματοθεσία της λέξης καλλιέργεια; Το κάλλιστον έργον, δεν είναι άλλο από την γεωργία. Η γεωργία, γιατί περί της υψίστης τέχνης μιλάμε, διαφυλάχθηκε και Θα πρέπει να διαφυλάσσεται "ως κόρη οφθαλμού" ως Θησαυρός αναντικατάστατος από γενιά σε γενιά. Η αντλούμενη εμπειρία του μακρινού περιβάλλοντος αναδεικνύει την παράδοση της γεωργικής τέχνης, ολοζώντανο βιβλίο στα αδρά, λιοψημένα χέρια των αγροτών ανθρώπων της γης.
Στην Ελλάδα εδώ και χιλιετίες η γεωργία έγινε επιστήμη. "Πασών επιστημών μήτηρ Γεωργία εστί" μας λέγει ο Αριστοτέλης. Ο Γεωργός - ποιητής Ησίοδος είναι εκείνος που πρώτος έγραψε τα περί της γεωργίας στο διδακτικό του έπος. "Έργα και Ημέραι". Το άροτρο (αλέτρι) τον Ησίοδου εξακολουθεί και σήμερα να είναι πρότυπον γεωργικόν εργαλείον μετά 300 αιώνες χρήσεως τουλάχιστον. Πατέρας της γεωργικής επιστήμης θεωρείται ο μαθητής του Σωκράτους, Ξενοφών. Ωραιότατον είναι το εγκώμιον της γεωργίας στο οποίο φέρεται να λέγει ο Σωκράτης εις τον "Οικονομικόν". "Ουδέ σι ευτυχέστεροι ημπορούν απέχουν από την γεωργίαν" ... κατ καταλήγει στο κείμενο "καλώς δε κ' ακεινος είπεν ος εφη την γεωργιαν των αλλων τεχνων μητέρα και τροφόν είναι. Ευ μεν γαρ φερομένης της γεωργίας αίρονται και αι αλλαι τέχναι απασαι, όπου δ' αν αναγκασθη η γη χερσεύετν αποσβέννηται κατ αι αλλαι τέχναι σχεδόν τε κατά γην
και κατά Θάλατταν".
 Η τέχνη της γεωργίας είχε μεγάλη τιμή και υπόληψη και στα Ομηρικά έπη. Τα πλούσια καρποφόρα κτήματα και γεωργικά ζώα εθεωρούντο ως ο πραγματικός πλούτος και την τέχνη της γεωργίας, την καλλιέργεια, με τιμή εξασκούσαν και οι ίδιοι οι βασιλείς. Ο ιδιος ο Οδυσσέας, προκαλώντας έναν εκ των μνηστήρων, λέγει "αν Θερίσουμε αδιακόπως ... και οργώσουμε συναγωνιζόμενοι ... τότε Θα δεις πόσο εγώ Θα σε ξεπερ&ιω". Ο Πλούτος (ο γεωργικός πλούτος, όπως σας προανέφερα) όχι τυχαία στην μυθολογία μας αναφέρεται ως ο γυιός της γης και του Ιασίωνα, όπου μάλιστα η σύλληψη του από την Θεά Δήμητρα έγινε σε τρεις φορές οργωμένο χωράφι. Η αλληγορία τον μύθου τούτου είναι πρόδηλη. Η καλλιεργημένη γη σε αντιδιαστολή με τα υπόλοιπα ονόματά της, ονομάζονταν άρουρα από την ρίζα αρ. Εμείς δε την λέμε άρουρα πλέον, αλλά λέμε αρουραίος, αρακάς, άργιλος, αρόω = οργώνω, άροτρο, άρτος, άρτος και αγρός, αγρότης, αλλά και πλήθος ονομάτων χωρών όπως Αρκαδία, Αραβία, Αρμενία, Βουλγαρία, Άριος, Ουγγαρία, κ.λ.π. Αγρός, λοιπόν, αγρότης, αγρότισσα. Η αγρότισσα βγαίνει ολοζώντανη και ακέραια απ' την άρουρα γη, καλλιεργημένη γη. Αγρότη και σα Αγρότισσα, κατέχετε στα χέρια σας έναν άγραφο Θησαυρό γνώσεων, παραδομένο από γενιά σε γενιά αιώ-νες επί αιώνων. Ο πλούτος της τέχνης σας είναι ανεκτίμητος, δίνει απλόχερα το δώρο της ζωής, τρέφει και ανασταίνει κάθε γέννημα. Και συ Αγρότισσα, αφέντρα της γης και της ζωής, έχεις το χάρισμα της γέννας και της θρέψης, κονροτρόφος, πλοντοδότειρα. Και ειδικά εσύ, πάνσεπτη Λευκαδίτισσα Αγρότισσα, σωστή δωρική κολόνα αρχαίου ναού, σκλάβα της τοπικής μας κοινωνίας, ιδια κιστοφόρος Ελενσιανιακού
Ιερού, γεωώσα, τρέφουσα και συντρέχουσα.
Λεβεντόκορμη με ξάστερο το βλέμμα, ποτέ κακόμοιρη και αξιολύπητη, με το λόγο το γλυκό στο στόμα. "Καμάρι μου, Ψυχή μου". Λες και το χρώμα τ' ορίζοντα γαληνεύει την καρδιά σου και την κάνει ν' απλώνεται σ' όλους περίσσια, σαν την θάλασσα που τριγυρίζει τη ματιά σου. Η συμμετρία των άστρων αποτυπώνε-ται στης τέχνης την αλήθεια, στον αργαλειό, στο κέντημα, στο Λευκαδίτικο κέντημα. Χρυσές οι κλωστές, ακτινωτά τα σχήματα, σημαδεύουν το χρόνο και δίνουν διαστάσεις στη νόηση. Γυναίκα της Λευκάδος Γης, Μητέρα, ακάματη Κυρά, ολόιδια όπως και η Φύση. Εσείς οι Λευκαδίτισσες Θειές με τ' άξα χέρια της δουλειάς, οι Αγρότισσες Λευκαδίτισσες Μάωες, υπηρετείτε όσο κανένας άλλος τους Θεσμούς της ζωντανής συνέχειας των πανάρχαιων πανανθρώπινων αξιών και παραδόσεων της αγνής και καθάριας ζωής. Με το σταρένιο ψωμί των χεριών σας και την ορμήνια των λόγων σας ψυχοπιάνεται και βλασταίνει ο σπόρος της ζήσης, τρυφερά προφυλαγμένος στα φυλλοκάρδια της ψυχής σας, μέχρι να γενεί ήλιος λαμπρός, αντλώντας τις ηλιαχτιδες του απ' το φως των ματιών σας. Και τα γεννήματά σας, σάρκα από την σάρκα σας, μοοχόβολοίrv το πάλεμα της αργασμένης καρδιά σας, μπολιάζοντας την ζωή με τ' άρωμα τ' Απρίλη. Ευλογημένες νάστε όλες εσείς, Γυναίκες, Κόρες, Μάωες της Λευκάδος γης, σας προσκυνώ και 'γω συνέχειας παιδί ... Ο Μέγας και τελευταίος Μύστης, προφήτης, ο Λευκαδίτης ποιητής μας Α. Σικελιανός προειδε την συμπαντικότητα του σσμβολιομού της θήλυας ενότητας αρχής. Και ύμνησε με τους προφητικούς τον λόγους όσο κανένας άλλος, την Μητρότητα και τον Αγροτιομό. "Γιατί η Μητρότητα κατ ο αγροττομός απ' τα πανάρχαια χρόνια έκλειναν μέσα τους τον ίδιο ζωτικό καθολικό προορισμό" μας λέγει και για την Γη - ύπαιθρο επισημαίνει. "Η Γη δεν είναι μονάχα τοβάθρο αυτής της ηθικής κατ της πνευματικής εξελίξεως μας μέσα στο παγκόσμιο περιβάλλον ... η γη είναι ο άνθρωπος ο ίδιος. Περιττό είναι να ζητούμε έξω απ αυτή τον Ουρανό ή τον Άδη αν δεν τα βρούμε απάνω της ακέρια .Για εκείνους που περιφρονήσανε τη Γη κατ θεωρήσανε ταπεινωμένο τον εαυτό τους επειδή ήταν πλάσματά της, Θάπρεπε να υπενθυμίζεται διαρκώς πως η πνευματική κατ ψυχική ζωή τους, ως την ώρα που κλείσανε ταμάττα, καθορίζονταν αδιάκοπα από εκείνη ". Και συνεχίζει στις ομιλίες της ημιτελούς Ελευσίνιας Διαθήκης, αποτν-νώμενος στον γεωργό. "Γεωργέ, μην αφήνεις τα παιδιά σου να αυτομολούνε προς τα κέντρα, που η ζωή είναι σφραγισμένη απ' άκρη σ' άκρη απ' την σφραγίδα της πολιτικής κατ της ηθικής υπερδουλείας, της δουλείας που ακριβώς καλείσαι σήμερα ο αδρότερος που υπάρχει μέσα στον κόσμο. Η ζωντανή αποστολή σον είναι η ουσιαστικότερη που υπάρχει σήμε-ρα στη ζωή Λόγια σοφά και προφητικά, ειπωμένα πριν 70 χρόνους περίπού, τότε που το αγροτικό ζήτημα και η ερήμωση της υπαί-θρου, δεν είχε ακόμα τις διαστάσεις που έχει σήμερα. Σήμερα δυστυχώς, όσο ποτέ άλλοτε, ο αγρότης, η αγρότισσα, ο "αδρότερος που υπάρχει στον κόσμο" χλευάζεται πολλές φορές απ' τους ανίδεους, ασεβείς και ανιστόρητους γραφειοκράτες των ανήλιαγων πόλεων και οι χαρακτηρισμοί άξεστος, χωριάτης, βλάχος, επαρχιώτης είναι σε ημερήσια διάταξη. Το αγροτικό ετήσιο εισόδημα ολοένα και συρρικνώνεται και οι επιταγές της επίση-μης πολιτείας επιβάλλουν το συνεχή περιορισμό του αριθμού των αγροτών μας. Ο αγρότης 'Ελληνας, αυτός ο πραγμα-τικός άχροντας, γιατί όποιος κατέχει γη είναι άρχοντας, ο ελεύθερος και ο αδέ-σμευτος απ' την δουλεία της εξάρτησης της μισθωτής εργασίας του μεροκάματου, αναγκάζεται να εγκαταλείπει το βιός του, τον πλούτο του και να φεύγει μετανάστης, κιrvηγώντας μια καλύτερη μοίρα και από παραγωγικός, καταντάει μη πα-ραγωγικός, ουραγός και ψωμοζύτης. 'Ετσι δια του αστικού υπερσνγκεντρω-τισμού, ερημώνεται η ύπαιθρος και εμείς εδώ στην ορεινή Λευκάδα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες το ζήσαμε και το ζούμε πολύ έντονα το πρόβλημα και έτσι λοι-πόν ο στυλοβάτης παραγωγός γεωργός και κτηνοτρόφος γίνεται κι αυτός με τη σειρά του
υπερκαταναλωτής των πολυεθνικών, πολυδιαφημισμένων εισαγομένων προϊόντων της μιας χρήσης. Τα μεταλλαγμένα δημητριακά, το κον-σερβαρισμένο γάλα και το κρέας των τρελ-λαμένων ζώων, γεμίζουν τα ράφια της πολυεθνικής αλυσίδας και του πιο απο-μεμακρυσμένου ερημωμένου χωριού μας δυστυχώς. Η άλλοτε ιερότητα και ο σεβασμός που αντιμετωπίζονταν οι δουλευτές της γης και η ιδια η Μάννα Γη, μας περίσσεψαν. Ο πλούτος της Μάννας Γης μεταλλάσσεται καθημερινώς και μαζί μ' αυτόν οι παραδόσεις μας, οι αξίες μας, τ' όνειρά μας. Η Γη μας η ευρύστερνος, ξεψυχάει απ' την μόλυνση, απ' την εγκατάλειψη, η Θάλασσα, ο αέρας, το έδαφος, το υπέδαφός της ολοένα και πιο πολύ μολύνεται. Παραπλανημένοι μεν, συνυπεύθυνοι δε, γιατί τους αφήνουμε να μας αλώ-νουν κάθε μέρα και πιο πολύ, καταντήσαμε να μην επιτρέπεται να τρυπώσουμε στην αγκαλιά της -πού χωράει το ευρύστερνος αλήθεια; - τόσο τοις %ο τοξικά, ραδιενέργεια, υδρογονάνθρακες, ράδιο, πλουτώνιο, υπεριώδης ακτινοβολία και τόσα άλλα συναφή. 'Ηδη από τον καθημερινό και ανελέητο βιασμό της Φύσης έχουμε αλλαγή του κλίματος, ραγδαία αύξηση καρκινογενέοεων. Ξεχάσαμε ή μάλλον μας προέτρεψαν να ξεχάσουμε ότι είμαστε γεννήματα, παιδιά της Γης, ξεπουλήσαμε και ξεπουλάμε την ευρωστία μας, την υγεία μας, τα αισθήματά μας, την ιδια μας τη φωνή και καταντήσαμε ξεκομμένοι και μοναχικοί, αμπαρωμένοι γεμάτοι φόβους και ανασφάλειες, να ζούμε στις ρυπασμένες πόλεις,
δίχως τον ήλιο και τη βροχή να ραντίζουν φως και ελπίδα τα πρόσωπα μας. Εμείς οι σημερινοί ένοικοι, κατοικού-ντες τη Μάννα Ι η, τρεφόμενοι και ζώντες απ' αυτή, πόσο την σεβόμαστε; Πόσο την σεβόμαστε, την προστατεύουμε, για να προστατέψούμε την ιδια μας τη ζωή σε τελευταία ανάλυση; 'Ισως η ανθρωπότη-τα και η γη μας να μην έχει βρεθεί ποτέ άλλοτε σε τέτοια κατάσταση μόλυνσης του περιβάλλοντος. Πού χωράνε να ζήσουν άραγε οι Νη-ρηίδες, οι Δρυίδες, οι νεράιδες, οι πότνιες Θεές; Σε ποια καθάρια νερά θε να λουστούν και σε ποια πυκνόφυλλα δάση Οε να κρυφτούν γεμάτες χάρη, φως και έρωτα; Αν δεν νιώσουμε σάρκα, κομμάτι αυτής της Γης, της Φύσης που μας περιβάλλει, αν έστω και αργά δεν αντισταθούμε στούς αχόρταγους αλαζονικούς καπηλευτές της γης μας, θα καταστραφούμε. Η μωρία, ο σκοταδισμός, τα πρόσκαιρα υλικά συμφέροντά τους πρέπει να ξεσκεπα-στούν και οι πανάρχαιες Ελληνικές λέξεις αντίστοιχα να αποκτήσουν την αληθινή τους διάσταση, το αληθινό τους νόημα της γνώσης και της υγιούς σκέψης, για να οδηγηθούμε κάποτε στην ανάπαυση της ψυ-χής μας, στην αγκαλιά της Μάωας Γης. Η ζωντανή αποστολή σου Αγρότισσα και αγρότη είναι η ουσιαστικότερη που υπάρχει σήμερα στη ζωή, λέμε και εμείς με την σειρά μας. Λευκαδίτισσα Αγρότισσα, με το καθά-ριο σου πρόσωπο ανταμωμένο με τ' αργα-σμένα χεροδάκτυλα σου ας γίνεις φωτεινό ορόσημο στις μέρες μας.
Γιατί είσαι ολόιδια η Μάννα Γη.




τοιχογραφίες της Οδηγήτριας( τουΓιάννη Αθηνιώτη )Εφ. «ΑΛΛΑΓΗ» (Λευκάδος), φ. 4, Απρίλης 1980


Να επιστραφούν στη Λευκάδα oi  τοιχογραφίες της Οδηγήτριας
τουΓιάννη Αθηνιώτη
Εφ. «ΑΛΛΑΓΗ» (Λευκάδος), φ. 4, Απρίλης 1980


ένα παληό άρθρο ι για την ιστορία και για ανακαλύψουμε
 την συνέχεια του  ιστορικού των τοιχογαφιών  ...











'Οσοι ασχολήθηκαν με τα Μοναστήρια της Λευκάδας, γνωρί-
ζουν πολύ καλά ότι στα 1464 μια από τις Παλαιολογίνες έχτισε
στο νησί μας, στην περιοχή της Απόλπαινας, γυναικείο Μοναστήρι
 με το όνομα Παναγία Οδηγήτρια. Η εκκλησία ήταν διακοσμημένη
με τοιχογραφίες βυζαντινής τέ-χνης με εμφανή την επίδραση δυτικής
τεχνοτροπίας. Κατά τη γνώ-μη των ειδικών η επίδραση αυτή καθιστούσε
τις τοιχογραφίες μο-ναδικές στο είδος τους. Στα πολλά του ταξίδια στη
Λευκάδα ο καθηγητής της αρχαιολο-γίας κ. Πάλας διεπίστωσε τη μεγάλη
αξία των τοιχογραφιών. Την τελευταία φορά που επισκέφτηκε
το νησί μας με την κυρία Φ. Καλαμάρα, ειδική στη συντήρηση εικόνων
και τις αποκολλήσεις, απεκόλλησαν τις τοιχογραφίες.
Αφού τις τοποθέτησαν σε ξύλινα πλαίσια, τις μετέφεραν
 στις αίθουσες του μεταβυζαντινού Μου-σείου στο ισόγειο της
 Δημόσιας Βιβλιοθήκης. Στην αρχή έγινε η σκέψη η εργασία να
 γίνει στην πόλη μας. Κατόπιν οι ειδικοί δήλωσαν ότι
 οι τοιχογραφίες έπρεπε να μεταφερθόύν στην ΑΘήνα,
γιατί οι αίθουσες του Μουσείου δεν ήταν ο κατάλληλος
χώρος για να εργαστούν-. Παρά τις διαμαρτυρίες και
παραστάσεις, στον τότε Νομάρχη, του κ. Δημ. Μαμαλούκα,
Προέδρου της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, και άλλων πολλών
παραγόντων για τη ματαίωση της μεταφοράς των τοιχογραφιών
 στην πρωτεύουσα, η μεταφορά έγινε. Από τότε χά-θηκαν
τα ίχνη τους. Δηλαδή από το 1972 αν θυμάμαι καλά.
Το Θέμα ξεθάφτηκε στη συγκέντρωση που έκαμε
στο «Πάνθεον» ο βουλευτής του νησιού μας κ. Πάνος Καββαδάς
για τη μελέτη και εξεύρεση λύσης επάνω στα διάφορα Θέματα
 που απασχολούν το νησί μας. Θυμάμαι επακριβώς τη φράση
του κ. βουλευτή «αυτό δεν το ήξερα» -μάλιστα κράτησε και σημείωση.
Ποιες οι ενέργειες του κ. Καββαδά σχετικά με την τύχη
 των τοιχογραφιών και την επανα-φορά τους δε γνωρίζουμε.
Στο σημείο αυτό είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω το ενδιαφέ
-ρον, κατά τη συζήτηση, δυο εκ των μελών του Συλλόγου
Λευκα-δίων στην ΑΘήνα, του κ. Κ. Ζερβού και του κ. Τ. Χαραμόγλη.
 0 κ. Χαραμόγλης μάλιστα, από τη Θέση των ακροατών, φώναξε
για να τ' ακούσουν όλοι οι παραβρισκόμενοι.
-Εγώ ξέρω πού βρίσκονται: στα υπόγεια του Βυζαντινου Μουσείου-.
Τι ήταν όμως εκείνοι που έκαμε τους εκπροσώπους του
 Συλλόγου, φτάνοντας στην Α-Θήνα να περιορίσουν το
 ενδιαφέρον τους, για να μην πω την οργή τους
σε δυο γραμμούλες στην εφημερίδα τους, μετατρέποντας μάλιστα
τις τοιχοyραφίες σε απλές εικόνες και μάλιστα με ερωτη-ματικά
σε παρένθεση; Τέλος πάντων. Το Θέμα ήρτε και πάλι στην επιφάνεια.
Νομίζω ότι πρέπει να επιπλέει μέχρι που να επιστραφούν οι τοιχογραφίες.
Οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη ας δείξουν και ενδιαφέρον.
Η Λευκάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι. 0 καθένας πρέπει
να σέ-βεται και να προφυλάει τους Θησαυρούς της κάθε περιοχής
όσο μικρή κι αν είναι αυτή. Πιστεύω ότι στα οχτώ (8) ολόκληρα
 χρόνια κάτι έπρεπε να έχει γίνει.
 'Οσο περνάει ο καιρός λιγοστεύουν οι ελπίδες. Α
ν βέβαια οι τοιχογραφίες δε στολίζουν κιόλας τους τοί-χους
κάποιου Μουσείου, οπότε κλάψτε τες Λευκαδίτες.
Και είναι καιρός οι αρμόδιοι να μας πληροφορήσουν για την τύχη τους.
 'Οχι για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας,
αλλά για να μπQλιάσου-με το ενδιαφέρον μας, με την οργή μας.

 Οργή Λαού, φωνή Οεού.



Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ (Ζωγραφικής Εγκώμιον)https://www.google.gr/search?q=τοιχογραφιες+οδηγητριας+λευκαδας&tbm=isch&tbo=






Η ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ                       (Ζωγραφικής Εγκώμιον)










Η μονή της Παναγίας Οδηγήτριας στο χωριό Απόλπαινα του 
Δήμου Λευκάδας βρίσκεται περίπου 2 χιλιόμετρα Νότια 
της πόλης της Λευκάδας.Το συγκρότημα του μοναστηριού εκτείνεται
 σε ακανόνιστο τετράπλευρο χώρο που ορίζει χτιστός περίβολος, 
με τοξωτή είσοδο στη ΝΑ πλευρά. Εκτός από το καθολικό σώζονται
 τρία βοηθητικά κτίσματα, σήμερα ερειπωμένα. 
Το πρώτο στην ανατολική πλευρά φιλοξενούσε πιθανόν 
τα κελιά των μοναχών, ενώ τα άλλα δύο στην νοτιοδυτική
 χρησιμεύουν ως βοηθητικά κτήρια.Η ιστορική μονή της
 Παναγίας Οδηγήτριας Λευκάδας σύμφωνα με πολλές αξιόπιστες 
μαρτυρίες κτίσθηκε τον 11ο αιώνα πριν την άλωση της πόλης και
 σημαντικό ρόλο στην όλη καλλιτεχνική διαμόρφωσή της έπαιξε ο
 Ιάκωβος Ρούσσος που έχει ορισθεί το 1448 επίτροπος του ανήλικου 
διαδόχου Λεονάρδου Γ’ της δυναστείας των Τόκκων.
Η Οδηγήτρια ήταν ένα φημισμένο μοναστήρι του 15ου αιώνα
 και κατά κύριο λόγο οφείλει την φήμη του στις χορηγίες 
και τις γενναιοδωρίες της δυναστείας των Τόκκων, η οποία με 
τις ενέργειές της στήριξε και προώθησε την πνευματική 
και καλλιτεχνική ζωή της Λευκάδας.Τον 18ο  αιώνα προστίθεται 
στη μονή ξυλόγλυπτο τέμπλο το οποίο σώζεται σε κακή 
κατάσταση έως τα μέσα του 19ου αιώνα. 
Επίσης σε άγνωστη χρονική στιγμή, οι εξωτερικοί τοίχοι 
και οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό καλύφθηκαν 
με ασβέστη έως το 1953.Τότε εντοπίσθηκε για πρώτη φορά 
από τον Λευκαδίτη ιστορικό αείμνηστο Πάνο Ροντογιάννη 
αυτό το μοναδικό σύνολο, το οποίο παρέμεινε έτσι έως το 1970,
 όταν η Αρχαιολογική Εταιρεία υπό την εποπτεία του καθηγητή 
Δημητρίου Πάλλα ολοκλήρωσε την αποτοίχιση του.
                     Έκτοτε οι τοιχογραφίες του ναού της Οδηγήτριας Λευκάδας 
                        φυλάσσονται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, 
                     που μετά από 30 χρόνια δίνει την ευκαιρία στους μελετητές και 
               στο ευρύτερο κοινό να γίνουν κοινωνοί αυτής της λαμπρής Ζωγραφικής,
                αποτέλεσμα της γόνιμης συνύπαρξης καθολικών και ορθοδόξων στον ίδιο
                       τόπο, καθώς και των ιδιαίτερων ιστορικών συγκυριών 
                               της Λευκάδας κατά τον 15ο αιώνα.
             http://www.byzantinemuseum.gr/

                      https://www.google.gr/search?q=τοιχογραφιες+οδηγητριας                                             +Λευκαδας&biw=1920&bih=976&tbm=i
================================================

======================================================
http://www.golden-greece.gr/politismos/moni_odigitrias_lefkada.html

ΜΟΝΗ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ
                              Κοντά στον οικισμό Απόλπαινα του Δήμου Λευκάδας, 
                         σε υψόμετρο 70 μ., βρίσκεται η Μονή της Θεοτόκου 
                      της Οδηγήτριας. Ιδρύθηκε (ή ανακαινίσθηκε) από την
                         Ελένη Παλαιολογίνα γύρω στο 1449 - 1450. 
                      Λέγεται όμως ότι η Μονή χρονολογείται πολύ 
                                 παλαιότερα, μέσα στον 11ο αιώνα. 
                    Η Ελένη Παλαιολογίνα, κόρη του Θωμά Παλαιολόγου 
                     (δεσπότη του Μωριά) και σύζυγος του Λαζάρου
                     Βούκοβιτς (δεσπότη της Σερβίας), έζησε στο
                   τέλος της ζωής της ως μοναχή με το όνομα 
              «Υπομονή» και ετάφη στο μοναστήρι της Αγία Μαύρας (1473). 
                     Τον 18ο αι. φιλοτεχνήθηκε το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού. 
                        Σήμερα η Μονή της Οδηγήτριας είναι διαλυμένη 
                    και εγκαταλειμμένη. Διακρίνονται από το μοναστηριακό 
                 συγκρότημα ο κτιστός περίβολος με την πέτρινη θολωτή
                     είσοδο στη νοτιοανατολική πλευρά και 3 πέτρινα 
                          κτίσματα (κελιά, βοηθητικοί χώροι). 
                         Σώζεται επίσης σε καλή κατάσταση 
                  ο ναός της Παναγίας, μονόκλιτη βασιλική
                       με ξύλινη στέγη, που δεν είναι επισκέψιμος. 
                        Στο εσωτερικό του, στον ανατολικό και νότιο 
           τοίχο, υπήρχαν τοιχογραφίες (καλυμμένες με ασβέστη ως το 1953) 
                       που συνδυάζουν την Παλαιολόγεια 
                   ζωγραφική με τη δυτικού τύπου τεχνοτροπία. 
               Τα σπαράγματα τοιχογραφιών αποτοιχίστηκαν 
                   το 1970 και φυλάσσονται σήμερα 


                 στο Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών.





==================================================
http://www.imli.gr/metropolis/monasteries/monastery_panagias_odigitrias/


Είναι η αρχαιότερη σωζόμενη Μονή του νησιού. Βρίσκεται κοντά στο χωριό Απόλπαινα, στην άκρη του ελαιώνα. Δίπλα από τη Μονή περνάει ο επαρχιακός δρόμος που οδηγεί στους Σφακιώτες, στην Καρυά και γενικά στην ενδοχώρα του νησιού.
Η ίδρυσή της ανάγεται πιθανόν στον 11ο αι., ενώ από το 1449 – 1450 πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη ανακαίνιση της Μονής, που συνεχίσθηκε από την Ελένη Παλαιολογίνα, κόρη του Δεσπότη του Μυστρά Θωμά Παλαιολόγου και σύζυγο του Σέρβου ηγεμόνα Λαζάρου Βράνκοβιτς, η οποία εκάρη μοναχή με το όνομα Υπομονή και έζησε εδώ ως στα τέλη του βίου της (1463-1474).
Το καθολικό της Μονής, αφιερωμένο στην Παναγία την Οδηγήτρια, είναι μονόκλιτη βασιλική με ξύλινη στέγη. Ο ναός είναι σήμερα υποστηλωμένος, δε λειτουργείται και δεν είναι προσιτός στους προσκυνητές, ενώ οι περισσότερες τοιχογραφίες έχουν αποτοιχισθεί και φυλάσσονται στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας.
Ωστόσο στον ανατολικό και το νότιο τοίχο του σώζονται τμήματα τοιχογραφίας ξεχωριστής τέχνης, που συνδυάζει την Παλαιολόγεια με τη δυτική τεχνοτροπία. Ξεχωρίζει η εικόνα της Πλατυτέρας στην κόγχη του ιερού βήματος, με χαραγμένες οθωμανικές επιγραφές –ίσως στίχους του Κορανίου- που δείχνουν ότι η τοιχογραφία χρονολογείται πριν από την εποχή της Τουρκοκρατίας στο νησί (1479-1684).
Τα τελευταία δύο χρόνια, την περίοδο του Πάσχα και του καλοκαιριού, τελούνται υπαίθριες ακολουθίες στον αύλειο χώρο της Μονής.
Υπεύθυνος: Πρεσβύτερος Παναγιώτης Ζαβιτσάνος, εφημέριος Απολπαίνης (τηλ.: 26450 25221 – 6932793226)




ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ

ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΤΗΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΝΗΡΙΚΟΣ"
ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ

Πολλές φορές μου είχε γίνει η πρό-ταση από τους χωριανούς μου
Αγιοπετρίτες να επισκεφτώ τη χώρα που έγινε η δεύτερη πατρίδα τους,
 αλλά παρά την επιθυμία μου να βρεθώ ανάμεσά τους το 'βρισκα πολύ δύσκολο.
Φέτος όμως κάποιες καλές συγκυρίες βοήθησαν ,ώστε
στις 20 του Δεκέμβρη να πάρω το δρόμο για τους Αντίποδες.
Ετσι βρέθηκα για πενήντα μέρες μαζί με το Λευκαδίτικο κόσμο
της Μελβούρνης. Μέρες χρονιάρες, μέρες χαράς και μέρες.. .καύσωνα!
Δεν μπορούσα να προσαρμοστώ και να πιστέψω πως,
ενώ το ημερολόγιο έδειχνε Γενάρη, σκάγαμε κυριολεκτικά από τη ζέστη,
το Θερμόμετρο έφτανε τους 40 βαθμούς και στην τηλεόραση
τα πρώτα νέα ήταν οι μεγάλες πυρκάίές που αποτέφρωναν τα δάση.
Ακόμα και στη Θάλασσα, όσοι τολμούσαν να μείνουν λίγο περισσότερο
 γύριζαν με εγκαύματα.
Οι ιδιαίτερες σχέσεις με τους χωριανούς μου ήταν η επαφή που είχαμε
μέσω της εφημερίδας του χωριού μας που λάβαιναν είκοσι χρόνια.
Τους έφερνε τον αέρα της πατρίδας και τους συντρόφευε
στις ώρες νοσταλγίας.
 Έ νιωθα πάντα ένα ξεχωριστό δέσιμο μαζί τους που είχε τις ρίζες του
 από τα πρώτα χρόνια που έφευγαν για τη ξενιτιά.

1956 Παραμονές Χριστουγέννων .

 Με την   οικογένειά μου ξεκινήσαμε να πάμε να κάνουμε χριστούγεννα
στο χωριό με τους γονείς μου.
Φτάσαμε στο χωριό νύχτα.
Το βράδυ τα παιδιά, μωρά ακόμα, παραξενεύτηκαν κ
αι κάθε τόσο ξυπνούσαν. Με βρήκε το ξημέρωμα ξάγρυπνη.
Μέσα στην ησυχία της νύχτας, ξάφνου ακούω κλάματα και οδυρμούς.
Ανοίγω την πόρτα τρομαγμένη και τότε βλέπω απέναντι
στο δρόμο της αγοράς ένα πλήθος μαύρες σκιές,
κρατώντας στα χέρια λαδοφάναρα να κλαίνε γοερά.
`Ετρεξα αλαφιασμένη στο δωμάτιο του πατέρα μου. -
Σήκω του λέω, πατέρα, κάτι έγινε στο χωριό.
Στην αγορά κατεβαίνουν πολλοί, κλαίγοντας.
Ηταν και κείνος ξύπνιος και διάβαζε κάτω από το λιγοστό φως της λάμπας.
Σήκωσε τα μάτια, με κοίταξε λυπημένος κι ένα δάκρυ κύλησε
κάτω από τα μυωπικά γυαλιά του χωρίς να δείξει καμιά έκπληξη.
-Ναι, κλαίνε. Είναι η Ελλάδα που κλαίει, παιδί μου.
 Ειν' η Ελλάδα που χάνει τον ανθό της νιότης της.
Του 'πεσε το βιβλίο από το χέρι και πρόσθεσε.
Είκοσι έξι νέοι και νέες Θα γεμίσουν σήμερα το
 λεωφορείο που όμως το βράδυ Θα γυρίσει... άδειο!
Η άλλη μέρα Θα τους βρει στο πλοίο, που Θα τους μεταφέρει
στην άλλη άκρη του κόσμου.
Αυτή η εικόνα μ' ακολουθούσε
 κάθε φορά που διάβαζα ή άκουγα για τα κύ-ματα μεταναστών
 που απογύμνωσαντην Ελλάδα από τα νιάτα, για να την μετατρέψουν
 σε μια χώρα γερόντων .
 Η επικοινωνία μαζί τους με ξεκούραζε
 κι επιζητούσα να μαθαίνω πάντα ότι είχε σχέση με τη ζωή τους στα ξένα.
 Φέτος η καλή τύχη τα'φερε βολικά ώστε να βρεθούμε
για 50 μέρες μαζί.
Είδα και χάρηκα γι' αυτό, όχι μόνον
 τους χωριανούς μου, αλλά και πολλούς Λευκαδίτες.
Βρέθηκα σε συγκεντρώσεις, χορούς, εκδρομές ακόμα και
 σε κηδεία.
Εχουν σχεδόν όλοι αποκατασταθεί πάρα πολύ καλά.

                              ..  //  ..

Ζούνε άνετα και απολαμβάνουν τους κόπους
της σκληρής δουλειάς που έκαναν για να φτάσουν εκεί.
 Μερικές εικόνες από τη ζωή τους θα προσπαθήσω
να μεταφέρω και σε σας. Στα σπίτια των Ελλήνων
 μεταναστών της Μελβούρνης ο Φιλόξενος Δίας βρή-κε
έδαφος και . .στρογγυλοκάθισε. Ο επισκέπτης
Θα βρει σ' αυτά μια Θερμή και φιλόξενη ατμόσφαιρα
 που αρχίζει να γίνεται ανάμνηση για την Ελλάδα.
Την Ελλάδα των εκατομμυρίων τουριστών, την Ελλάδα
 των ξένων μεταναστών, την Ελλάδα που τρέμεις
 ν' ανοίξεις την πόρ-τα σου, που έγινες επιφυλακτικός,
 καχύ-ποπτος και λιγότερο φιλόξενος απ' ό,τι ξέραμε παλιότερα.
Ενας αυθορμητισμός χαρακτηρίζει αυτή τη ζεστή φιλοξενία.
 Δεν σε καλεί για να δεις το σπίτι του ή τις ανέσεις του.
 Με περισσότερο καμάρι σου δείχνει τις ντο-μάτες
του που σφύζουν από υγεία, χωρίς φυτοφάρμακα,
ή το βαρελάκι με το κρασί που φτιάχνει μόνος του,
παρά το καλοβαλμένο σπίτι του. Χαίρεται τη συντροφιά.
Απολαμβάνει το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή που
Θα μείνεις κοντά του και δικρίνεις πως η ώρα δεν
έφτασε για ν' ακούσει και να Θυμηθεί κι ο ίδιος
αυτά που ήθελε να σου πει, να σε ρωτήσει.
Είναι γνωστό πως οι μετανάστες μας, όπου κι αν βρίσκονται
είναι περισσότερο Ελληνες από μας. Γαντζωμένοι
 στην Ελληνοχριστιανική Ορθόδοξη παράδοση την
 κρατούν μετα δόντια.
Στο μεγαλύτερό τους αριθμό κρατούν το Θεσμό της οικογένειας
σε πολύ καλό επίπεδο και μετέδωσαν στα παιδιά τους
την αγάπη για τα Ελληνικά ήθας και έθιμα, αυτά που
άφησαν φεύγοντας. - "
Οπως συνέβηκε μεταπολεμικά
κι εδώ τ' όνειρο κάθε γονιού ήταν να σπουδάσει το παιδί του.
"Ετσι σχεδόν σ' όλα τα σπίτια βλέπεις τις χαρακτηριστικές
φωτογραφίες της ημέρας της ορκομωσίας των παιδιών τους.


Αυτά τα νέα παιδιά γενικώς όχι μόνο οι επιστήμονες, έδωσαν έναν
 άλλο αέρα  στη νοοτροπία των γονιών.
Κι όχι μόνο στα παιδιά, βέβαια.
Αλλά και η ίδια η πολιτεία με το δημοκρατικό πολίτευμά της,
με το σεβασμό που επέβαλε στουςά πολίτες της απέναντι
 στο νόμο και με την καλή συμπεριφορ της προς
τους μετανάστες. Ετσι δεν χρειάζεται πολύς χρόνος
για να διαπιστώσει κανείς πως, ενώ κράτησαν τις
 Ελληνικές αξίες, απέβαλαν πολλά από τα Ελληνικά ελαττώματα.
"Εγιναν νομοταγείς, οδηγούν χωρίς νευρικότητα και
 δεν... μουντζώνουν τον πρώτο που Θα τους δυσκολέψει το δρόμο.
Δεν νοούνται να πάρουν τη θέση κάποιου άλλου,
όσο βιαστικοί κι αν είναι, καιτο κυριότερο δεν σχολιάζονται μεταξύ τους
. Όταν μιλούν για την προκοπή κάποιου συγχωριανο,
δεν διακρίνεις ίχνος ζήλειας ή κάποια πικρόχολη σύγκριση.
Περισσότερο διακρίνεις ευχαρίστηση, που τους δίνεται
 η ευκαιρία να μάθει κάποιος άλλος ένα ευχάριστο νέο.
 Μπορεί όλ' αυτά να μην είναι κανόνας.
 Σας μεταφέρω αυτά που μου προέκυψαν χωρίς να Θέλω
να σας πείσω πως όλα είναι ωραία και καλά σ' αυτή
 τη μακρινή χώρα που ζούνε 650.000 "Ελληνες, 5000 Λευκαδίτες.
 Στη Μελβούρνη μόνο ζούνε 130 οικογένειες Αγιοπετριτών. "
Εχουν κι αυτοί τα προβλήματά τους. Και είναι μεγάλα.
 Το σπουδαιότερο είναι ότι τους τρώει η νοσταλγία.
Μια αρρώστια γνωστή για κάθε μετανάστη.
Πολύ περισσότερο γι' αυτούς που ζούνε μακριά
απ' όλους και το ταξίδι για την Ελλάδα κρατάει 24 ώρες ιιιήσης
. Που κάνουν μπάνιο το Γενάρη και τουρτουρίζουν
τον Ιούλιο. Που στέλνουν Χριστουγεννιάτικες κάρτες
στους δικούς τους με έλκυθρα και χιόνια, ενώ στάζει
ο ιδρώτας από τη ζέστη που φτάνει και τους 40 βαθμούς.
 Ενα μεγάλο πρόβλημα επίσής που αντιμετωπίζουν
είναι ο διχασμός της Ορθοδόξου εκκλησίας.
"Ενας διχασμός που ξεκίνησε πριν λίγες δεκαετίες
 και γίνεται ανησυχητικά πιο έντονος.


Αρκετές φορές έχει ασχοληθεί ο Ελληνικός τύπος μ' αυτό
-το θέμα, όχι όμως όσο έπρεπε.
Είναι ένα θέμα που ταλανίζει τον Ελληνισμό της Αυστραλίας.
Απ' όταν έφτασαν οι μεταπολεμικοί μεταναστες, αρχισαν να
πληθαίνουν και οι εκκλησίες.
 Από μία - δύο που υπήρχαν στη Μελβούρνη το 50
είναι τώρα 63. Αυτό έγινε από
την αναγκη που ένιωθε ο καθε μεταναστης που στερήθηκε γονείς,
 αδέλφια, φίλους,ν' ακουμπήσει και να νιώσει μια ασφαλεια.
Γι' αυτό, παρόλες τις δυσκολίες των πρώτων καιρών, έβαζε βαθια
το χέρι στην τσέπη κι από το υστέρημα του έδινε μ' απλοχερια στην εκκλησία,
στον προστατη Αγιό του
.κι έτσι πλήθαιναν οι ναοί, αλλα μεγαλωναν αλματωδώς κι οι περιουσίες τους
'Εβλεπε καθένας στην αρχή με καμαρι    τα ελληνικα σχολεία,
που γίνονταν με πρωτοβουλία και έξοδα των εκκλησιών, και
 χαίρονταν όλοι οι πιστοί που τα δικα τους
χρήματα έπιαναν τόπο.Για να 'χετε μια ιδέα των εισοδηματων των
εκκλησιών - όπως μου έλεγαν - η εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου
στη γιορτή τηςμπορεί να φτασει και τις 300.000 δολλαρια
Περίπου 60 εκατομμύρια δρχ
Αυτα τα τεραστια έσοδα θα μπορούσαν να λύσουν
πολλα προβλήματα
των -μεταναστών, εαν γίνονταν κοινωφελή έργα κι όμως
έχουν γίνει αφορμή για ένα βαρύ κλίμα διχασμού της Ορθοδοξίας
Ακούει και διαβαζει κανείς καποιες παραξενες παρεμβασεις που
 σε βαζουν σκέψη
κι όσο προσπαθείς να μαθεις, τόσο βουλιαζεις στα θολα νερά.
Για παραδειγμα:
Γαμοι που έγιναν πριν 80 τόσα χρόνια θεωρούνται... ακυροι
Πανε τα παιδια τους να βγαλουν  αδειες γαμου και μαθαίνουν
πως είναι  νόθα
Όλα, όμως, διορθώνονται μόνο με 200 δολαρια. 
Όταν τα καταθέσεις, παίρνεις τη βεβαίωση, σφραγισμένη 
και επικυρωμένη και όλα είναι νόμιμα
Ο 'Ελληνας γενικός Πιρόξενος διώκεται από την εκκλησία 
σαν ανεπιθύμητος και η Ελληνική Κυβέρνηση δεν διαμαρτύ ρεται 
-αλλα ούτε τον ανακαλεί, εαν αυτός φταίει
Την ίδια και χειρότερη αδιαφορία δείχνει και γι' αυτούς 
που δημιούργησαν το επεισόδιο.

Ποιος θα μας γλιτώσει απ' αυτή τη θύελλα; ρωτούν οι μεταναστες.
Θα θυμηθεί καποτε και μας η μητέρα  Ελλαδα, ρωτούν με αγωνία, να σκύψει
πανω από τα προβλήματα μας;
 - Θ' ασχοληθούν αραγε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να καμουν
γνωστα αυτα  που συμβαίνουν στη δεύτερή μας πατρίδα και να ελέγξει τους
εκπροσώπους της,  - που μας έχει επιβαλει;
Θα δει χωρίς παρωπίδες και θα ψαξει για την αλήθεια;
·Κι ακόμα ρωτούν. -
Εμαθαν ποτέ, γιατί οι ανθρωποι που- ξεριζώθηκαν από κει,
μην αντεχοντας   αλλο τη νοσταλγία και ήρθαν στην Ελλαδα να εγκατασταθούν ,
 σε λίγους μήνες γύρισαν πίσω και μαλιστα τσακισμένοι οικονομικα έπειτα
από τόσα έξοδα;
 κι εγώ μαζί τους μπαίνω σε σκέψη και  - διερωτώμαι.
Πόση υποκρισία πρέπει να  υπαρχει, όταν ακούμε τηλεοπτικές
 συζητήσεις για το δικαιώματα των ξένων μεταναστών στην Ελλαδα!

- 'Οταν διψαει η αυλή σου για νερό, πώς  μπορεί να ποτίζεις την ξένη τόσο συχνα
με τόση μεγαλοψυχία; Γιατί αυτή η ευαισθησία να μην υπαρχει
και για τα αιτήμα τα των Ελλήνων μεταναστών;

Αυτό είναι  . το δίκαιο παραπονό τους, που με παρακαλεσαν
να το μεταφέρω, ελπίζοντας ότιμέσα από τα λευκαδίτικα έντυπα μπορεί
.- να ευαισθητοποιηθούν καποιοι από τους   πολλούς και τόσο αξιόλογους
δημοσιογραφους που έχουμε από τη Λευκαδα και . να ενδιαφερθούν
για τη σωστή πληρο φόρηση στα κέντρα εξουσίας.
.. Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους πατριώτες και συγχωριανούς
  για την αγαπη που μου έδειξαν τις περιποιήσεις τους και τη φροντίδα τους για μένα,
 αυτό το διαστημα που   έμεινα κοντα τους.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα το “Νήρικος” και το Σύλλογο  Λευκαδίων της Πάτρας
 για τη φιλοξενία σας στις πολύτιμες σελίδες του.





Στο diakopes.gr (in.gr) αφιέρωμα στη Λευκάδα!

Τετάρτη, 15 Μαΐου 2013 12:14

Στο diakopes.gr (in.gr) αφιέρωμα στη Λευκάδα! Κύριο

Γράφτηκε από τον  
(0 ψήφοι)


Στο diakopes.gr (in.gr) αφιέρωμα στη Λευκάδα!
Στα μέσα Απριλίου είχα τη χαρά να επισκεφθώ και πάλι την αγαπημένη μου Λευκάδα, έναν από τους ελκυστικότερους ταξιδιωτικούς προορισμούς της χώρας μας. Αυτήν τη φορά, μάλιστα, είχα την τύχη να  γνωρίσω δύο σημαντικές γυναίκες του νησιού ,την καλή συνάδελφο Βιβιάνα Βαρδή  και την Αργυρή Κατωπόδη, εκδότρια - διευθύντρια της τοπικής  εφημερίδας "Λευκαδίτικος Λόγος"



diakopes.gr (in.gr)

=====================================================================

εδώ θα προσθέσουμε και την δική μας πινελιά ,για την κεφαλονίτισσα Βιβιάνα Βαρδή που λατρεύει τη Λευκάδα , και έχει πάρει στο νησί επάξια μια  θέση :  Τη θέση όλων όσων λείπουμε μακρυά
ακούραστη ,πηγαινοέρχοντας κάθε Σ / Κ στην Αθήνα τηρώντας τους όρκους του αγαπημένου της επαγγέλματος   

Ειναι από το Αργοστολι της Κεφαλονιάς. 
Ζεί 12 χρονια στην Λευκαδα και ελπίζει και τα υπολοιπα της ζωής της 
Ειναι δηγμοσιογραφος και δουλευει στην Αθηνα 984 τα Σαββατοκυριακα οποτε και 

πηγαινοερχεται.

 Στην Λευκάδα βρέθηκε γιατι ο σύζυγος της που , γέννημα θρέμα Πάτρας, όταν 

προκηρύχθηκε η θέση του χειρουργού στο νοσοκομείο της Λευκάδας πήγε αμέσως, ο 

μοναδικός τότε , . Προσφεροντας  τις υπηρεσιες του 12 χρονια τωρα ,ενώ προσφατα πηρε 

και τη θεση του Διευθυντου της χειρουργικής. 

Στην Λευκαδα έκανε το lefkadapress.gr μαζί με την Αργυρή Κατωπόδη  και πρόσφατα 

πήρανε και την εφημερίδα "Λευκαδίτκος Λόγος" 

Εκ παραλλήλου ,η   , Αργυρή Κατωπόδη  κόρη της Βούλας και του Γιώργου που είχαν 

την ιστορική ταβέρνα της πόλης ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ  και σύζυγος του Γεράσιμου Γράψα (εκ των 

ιδιοκτητών του ξενοδοχείου Porto Lygia)   αφού τελείωσε λαμπρές  σπουδές στ0 Λονδίνο με 

αντικείμενο στα Οικονομικά, και   εργάσθηκε σε μεγάλες χρηματιστηριακές εταιρείες της 

Αθήνας επέστρεψε στην Λευκάδα. και ξεκίνησε την επαγγελματική της ζωή στον τόπο της 

Αυτή την εποχή ιδιοκτήτρια πλέον της εφημερίδας Λευκαδίτικος Λόγος και της 


ηλεκτρονικής εφημερίδας lefkadapress αλλά και καθηγήτρια οικονομικών στο ΤΕΙ 


προσπαθώντας να προβάλλει με κάθε τρόπο την Λευκάδα.