Οι εκλογές του Συλλόγου Λευκαδων Πάτρας Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ



Α Γενική Συνέλευση  4/11 Σε περίπτωση μή απαρτίας  11 //11 2018  η τελευταία  !!

Υποψηφιότητες με αίτηση στο Σύλλογο 8 και 9  Νοεμβρίου 18.00-20.00 
6906758903
Η ανακοίνωση θα δημοσιευτεί και στα ΜΜΕ 
Καλή επιτυχία στους Υποψηφίους 


H Υφάντρια Αρχιτεκτόνισσα που Διασώζει την Παράδοση της Υφαντικής με αέρινες δημιουργίες

<<  de profundis   >>
 ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ' 


της  Barbara Verykiou

Η Λευκαδίτισα ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΣΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΑ 60
+ ΩΣ ΥΦΑΝΤΡΑ 
ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ.

                                                                                  
                                              



Ονομάζομαι Βαρβάρα Βερυκίου, είμαι αρχιτέκτων και ζω στην Πάτρα, όπου και εργάστηκα τα τελευταία 30 χρόνια.Μετά από την αποχώρηση από την εργασία μου και την συνταξιοδότηση μου, αποφάσισα να μεταβώ στην νέα φάση της ζωής μου, κάνοντας ένα καινούργιο ξεκίνημα.
Αναζητούσα μια νέα «καριέρα», ξεκινώντας κάτι καινούργιο που θα ήταν σε πλήρη αρμονία με τις νέες μου ανάγκες, την ψυχοσύνθεση μου, τα βιώματα, το ταλέντο και τις εμπειρίες μου.

Τα παιδικά και μαθητικά χρόνια έζησα στην Λευκάδα, και οι μνήμες από τις καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό, που ήταν θαμπές και μακρινές μέχρι σήμερα ,ζωντάνεψαν στην φάση της «τρίτης» ηλικίας.
Η αγάπη για τις τέχνες και την παράδοση, μαζί με τα βιώματα της παιδικής ηλικίας,( ο θαυμασμός για τα χειροποίητα αριστουργήματα της γιαγιάς και της μητέρας, με τα περίτεχνα σχέδια και τα φυσικά υλικά ), καθώς και η έμφυτη ανάγκη για δημιουργία, καθόρισαν την απόφαση μου να ασχοληθώ με την υφαντική.

Ως αρχιτέκτονας ήθελα πάντα να ανακαλύπτω νέα υλικά, νέες χρήσεις, νέες ιστορίες, νέα σχέδια και χρώματα, να συνθέτω και να αφαιρώ, να σχεδιάζω και να ονειρεύομαι!
Η λησμονημένη αυτή τέχνη, θα μου χάριζε εξ´ίσου έντονες συγκινήσεις απλά θα άλλαζε η φύση των υλικών.
Στον αιώνα όμως της τεχνολογίας και της ταχύτητας, η τέχνη του αργαλειού με ιστορία όση και ο άνθρωπος, απαιτεί πολύ χρόνο, πειθαρχία, υπομονή, επιμονή και δεξιότητες . Γι αυτό και είναι λιγοστά τα άτομα ακόμη που την κατέχουν και ακόμη λιγότερα τα άτομα που θα μπορούσαν να την διδάξουν.

Μετά από αρκετή έρευνα εντόπισα στην Ήπειρο, στο γραφικό Μονοδέντρι, μια σχολή παραδοσιακής υφαντικής , στα πλαίσια της λειτουργίας του Ριζαρείου Ιδρύματος, που υλοποιεί και ανοιχτά για το κοινό σεμινάρια.
Έτσι, στην Ριζάρειο μυήθηκα και εκπαιδεύτηκα στην αρχέγονη τέχνη του αργαλειού, που άλλαξε ριζικά την ζωή μου!

Ο σύζυγος και οι δυο μου κόρες, υποστήριξαν με ενθουσιασμό την απόφαση και τα σχέδια μου, πράγμα που είχα πολύ ανάγκη και εξαφάνισε κάθε μικρό ενδοιασμό.
Ευχαριστώ όσους φίλους χάρηκαν και ενθουσιάστηκαν με τον ενθουσιασμό μου,(ο ενθουσιασμός είναι κολλητικός)!
Με χαμόγελο και κατανόηση αντιμετώπισα κάποιους άλλους, που χτυπώντας με φιλικά στην πλάτη σκέφτονταν πως θα το ξεπεράσω γρήγορα !

Λένε πως «όταν υφαίνεις, είναι σα να θεραπεύεις την ψυχή με τα χέρια σου»!
Πέρα όμως από την χαρά της προσωπικής δημιουργίας, επόμενος στόχος και πρόγραμμμα είναι, μέσα από σεμινάρια που προγραμματίζω, η διάδοση και η διάσωση αυτής της παραδοσιακής τέχνης.

Ο δρόμος της ζωής δεν μπορεί να αλλάξει, ειμαστε όμως μια τυχερή γενιά,διότι στον αιώνα που διανύουμε , προσφέροντα όλο και περισσότερες ευκαιρίες!
Και εμείς το οφείλουμε στον εαυτό μας και στους απογόνους μας, να τις αδράξουμε,
και με την ωριμότητα και την σοφία που αποκτήσαμε,να είμαστε δημιουργικοί και να γίνουμε ωφέλιμοι.
Τώρα που δεν υπάρχουν ευθύνες και υποχρεώσεις, τώρα που καταργούνται τα όρια,τώρα που ο χρόνος μας χάρισε υπομονή και επιμονή, τώρα μπορούμε να κάνουμε τον όποιον ενθουσιασμό μας επιδημία .

                        















                   













σύντομο ιστορικό της καρσάνικης βελονιάς της Μ. Αρβανίτη




Καρυά: το ορεινό κεφαλοχώρι της Λευκάδας. Βρίσκεται 13 χλμ. από την Πόλη, στο κέντρο περίπου του νησιού. Ένα πανέμορφο τοπίο, που δύσκολα οι λέξεις μπορούν να περιγράψουν. Πανύψηλα πλατάνια κοσμούν την πλατεία της: ένα μνημείο της φύσης ανεκτίμητης ιστορικής και αισθητικής αξίας.

Οι κάτοικοι έχουν, εδώ, να επιδείξουν ένα ιδιαίτερο, ανεπτυγμένο πολιτισμό, ο οποίος αποτελεί παρακαταθήκη για όλο το νησί της Λευκάδας. Εκτός από τα γράμματα, πολλοί Καρσάνοι διέπρεψαν στις τέχνες, στις επιστήμες και στην πολιτική. Η πιο ιδιαίτερη, όμως, έκφανση του καρσάνικου πολιτισμού, η οποία ενσωματώθηκε ολοκληρωτικά στον πολιτισμό του νησιού, είναι το Καρσάνικο Κέντημα.

Καρσάνικο ονομάζεται, διότι προέρχεται από την Καρυά (Καρσάνος, Καρσάνα, Καρσάνικο). Πρωτεργάτρια και – στην ουσία – αυτή που εμπνεύστηκε και υλοποίησε αυτήν την ιδιαίτερη τεχνική, αλλά και την ανήγε σε τέχνη ξεχωριστή και ερίτιμη, υπήρξε η Μαρία η «Κουτσοχέρω». Αυτό το ιδιαίτερο προσωνύμιο της το «κόλλησαν» εξαιτίας της αναπηρίας της, στην οποία θα αναφερθούμε εκτενέστερα πιο κάτω. Η Μαρία Σταύρακα γεννήθηκε στην Καρυά από αγρότες γονείς γύρω στα 1860. Πέθανε το 1948. Κύρια απασχόληση της – όπως και των περισσοτέρων κατοίκων του χωριού – ήταν οι αγροτικές εργασίες. Εργαζόταν στην καλλιέργεια της γης από πολύ νεαρή ηλικία. Ήταν, δε, ιδιαίτερα ζωηρή αλλά και έξυπνη. Η ζωηράδα αυτή έγινε η αιτία σε πολύ μικρή ηλικία να χάσει δια παντός το δεξί της χέρι: κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού στο ύπαιθρο, έπεσε από ένα δέντρο στο οποίο είχε σκαρφαλώσει. Το χέρι της υπέστη σοβαρά τραύματα, η πληγή μολύνθηκε και η ιατρική της εποχής δεν έβρισκε άλλη λύση πλην του ακρωτηριασμού. Το μέλος αφαιρέθηκε από το ύψος του αγκώνα. Όχι πολύ αργότερα, ένα δεύτερο ατύχημα της δημιουργεί αναπηρία και στο άλλο χέρι. Έτσι έγινε Κουτσοχέρω, δηλαδή είχε «κουτσά» και τα δύο χέρια της.

Πλέον η συμμετοχή στις αγροτικές εργασίες και τα παιχνίδια στη εξοχή έγιναν παρελθόν. Κλείστηκε στο σπίτι. Με κάποιο τρόπο έπρεπε να γεμίσει το χρόνο της. Αποπειράται να κεντήσει. Διαθέτει μόνο το αριστερό χέρι – κι αυτό ανάπηρο! Εφευρίσκει, μετά από επίπονες προσπάθειες, έναν τρόπο να σταθεροποιεί το ύφασμα του κεντήματος: με μια παραμάνα συγκρατεί το ύφασμα πάνω στο φόρεμά της και το κρατά ανάμεσα στα πόδια. Κεντάει με το «κουτσό», το αριστερό. Κεντάει, ξηλώνει και ξανά από την αρχή. Μετά από κοπιώδεις προσπάθειες, μαθαίνει την τεχνική του κεντήματος. Συλλαμβάνει – έπειτα από πολλές ώρες εργασίας – την «καφασοβελονιά», κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για τις τότε γνωστές τεχνικές.

Η γειτονιά ολόκληρη δείχνει εξαιρετικό θαυμασμό για την νέα αυτή τεχνική και το αισθητικό της αποτέλεσμα. Η Μαρία ενθουσιάζεται και αρχίζει να εμπλουτίζει την τεχνική της, ανάγοντας την πλέον σε ολόκληρη, ιδιαίτερη, νέα κεντητική τέχνη. Οι συνθέσεις της απεικονίζουν σκηνές και αντικείμενα από την πλούσια φύση του χωριού. Η «καφασοβελονιά», συγκεκριμένα, είναι εμπνευσμένη από το καφασωτό του γυναικωνίτη της εκκλησίας. Άλλα σχέδια είναι οι μαργαρίτες, τα φυλλαράκια, τα φιοράκια, τα ροδάκια και συνδυασμοί αυτών. Έπειτα προσθέτει τις σφραγίδες, τις κουπούλες, το σταυρογάζι, το ψαράγκαθο και την οκτωμισοροδούλα. Οι συνδυασμοί όλων αυτών γίνονται πολυσύνθετες απεικονίσεις.

Η «νέα τέχνη», η Καρσάνικη Βελονιά ξεπερνά τα όρια τις γειτονιάς και διαδίδεται σε όλο το χωριό, πράγμα το οποίο τονώνει την ψυχοσύνθεση της Μαρίας αλλά και τις δίνει την απαραίτητη ώθηση προκειμένου να συνεχίσει και να τελειοποιήσει αυτήν εξαιρετικά επίπονη εργασία με το εξαιρετικά καλαίσθητο αποτέλεσμα.

Η Ζωή Βαλαωρίτη – νύφη του εθνικού ποιητή – Αριστοτέλη Βαλαωρίτη πληροφορείται για την τέχνη του Καρσάνικου Κεντήματος και επισκέπτεται την Μαρία στο σπίτι της, όπου μένει έκθαμβη από τα αριστουργήματά της. Μεταφέρει τα νέα στην βασίλισσα Σοφία και αυτή εντυπωσιάζεται με τη σειρά της από τα κεντήματα. Έτσι ιδρύεται, με την αρωγή της Βασιλικής Πρόνοιας, το 1912 η πρώτη σχολή καρσάνικου κεντήματος στην Καρυά. Βασική δασκάλα – όπως είναι ευνόητο – είναι η ίδια η Μαρία η Κουτσωχέρω. Ο αριθμός των μαθητριών εξ αρχής είναι μεγάλος. Η Σχολή στεγάζεται στο κτήριο της οικογένειας Νάστου – λίγο πιο κάτω από την Πλατεία της Καρυάς – το οποίο υπήτξε, έως το 1854, το εξοχικό του Άγγλου έπαρχου στο νησί της Λευκάδος.

Η Μαρία διδάσκει με μεγάλο ενθουσιασμό και ιδιαίτερο ζήλο. Όλα τα κορίτσια του χωριού κεντάνε πλέον και δημιουργούνται έτσι εκατοντάδες – ή και χιλιάδες – αριστουργήματα που, κατά κύριο λόγο, προστίθενται στα προικιά των κοριτσιών. Τραπεζομάνδηλα, σεντόνια, πετσέτες, σεμέν, τραπεζοκαρέ, πάντες, μαξιλαροθήκες και άλλα κομμάτια μοναδικής ομορφιάς – από την άλλη, μπαίνουν σε μπαούλα και ταξιδεύουν για το Παλάτι και την προίκα της βασίλισσας.

Το Κέντημα εμπλουτίζεται συνέχεια από τις ιδιαίτερες εμπνεύσεις της εκάστοτε κεντήστριας, η ίδια η Μαρία άφησε τεράστια παρακαταθήκη ως βάση.

Η ίδια η Κουτσωχέρω πείθει και έναν άνδρα να συμμετάσχει στην δημιουργία κεντημάτων, ο οποίος είναι κι αυτός ανάπηρος από τον πόλεμο του 1912: τον Αργύρη. «Δεν υπάρχει γυναικεία και ανδρική δουλειά» του λέει. Το ακμαίο και ασίγιστο πνεύμα της τελικά τον κάνει να συμφωνήσει και να αρχίσει να εργάζεται. Ο Αργύρης ή Κουτσαργύρης – κυρίως εμπνεόμενος από το ψυχικό σφρίγος της ανάπηρης Μαρίας – εργάζεται πάνω στην τεχνική με ζήλο και μεράκι. Κάποια από τα σχέδιά του είναι, ίσως, μέσα στην λίστα με τα ομορφότερα και τα πιο διαδεδομένα σχέδια του Καρσάνικου Κεντήματος. Πρέπει να είναι από τους ελάχιστους άνδρες κεντητές στην Ελλάδα και από τους λίγους, γενικότερα, παγκοσμίως.

Όλες αυτές οι εξελίξεις καθιστούν το Καρσάνικο Κέντημα απαραίτητο στοιχείο για μια ολοκληρωμένη γυναικεία προίκα. Από την Βασιλική Πρόνοια το κέντημα γίνεται γνωστό σε όλα τα ευρωπαϊκά βασιλικά σαλόνια. Φτάνουν παραγγελίες από όλη σχεδόν την Ευρώπη. Το ισπανικό παλάτι – οι παραγγελίες του οποίου είναι γνωστές – αποκτά εκατοντάδες εργόχειρα. Δεν είναι, όμως, αποκλειστικά βασιλικό προνόμιο! Χιλιάδες σπίτια ανθρώπων όλων των οικονομικών καταστάσεων κοσμούνται από Καρσάνικα Κεντήματα.

Από τότε μέχρι σήμερα η πορεία του Καρσάνικου Κεντήματος είναι αδιάκοπτη και σ’ αυτό συμβάλει καθοριστικά η ευαισθησία και η λεπτότητα των γυναικών της Καρυάς. Τα χοντροκομμένα υφαντά στα σαλόνια των σπιτιών, τα αντικαθιστούν καλλιτεχνήματα σπάνιας λεπτότητας, φτιαγμένα με μεταξωτές, κυρίως, κλωστές και βαμβακερές. Κάθε κεντήστρα έχει πάντα τη δυνατότητα να εφαρμόσει στα κεντήματά της τη δική της έμπνευση παράγοντας, έτσι, νέα, ιδιαίτερα, μοναδικά σχέδια. Κάποια μοτίφια, πάντως, μένουν αναλλοίωτα όπως τα πρωτοέφτιαξε η Μαρία.

Σήμερα οι κεντήστρες του Καρσάνικου Κεντήματος είναι λίγες, παρ’ όλα αυτά εργάζονται με το ίδιο πάθος προκειμένου να ολοκληρώσουν κάθε εργόχειρο. Σιγά – σιγά το κέντημα σπανίζει και αποτελεί είδος ιδιαίτερης αξίας: τόσο αισθητικής, όσο και ιστορικής.

Το Καρσάνικο Κέντημα είναι ένα καλλιτέχνημα που δένει άψογα με κάθε εσωτερική (αλλά και εξωτερική) διακόσμηση, με κάθε τύπο επίπλων και ηλεκτρικών, με κάθε χρώμα του περιβάλλοντα χώρου, καθώς το χρωματολόγιο είναι μεγάλο.

Γράφοντας αυτό το μικρό κείμενο για το Καρσάνικο Κέντημα, θέλω να εκφράσω το θαυμασμό μου για τη ψυχική δύναμη των πρωτεργατών του: της Κουτσωχέρως και του Κουτσαργύρη. Ψυχική δύναμη που μπορεί να οδηγήσει σε ιστορικές τομές.

http://www.karya.gr/brief-karsaniki-velonia-el/

http://www.wetakeoff.gr



H << de profundis >> ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ' της Barbara Verykiou στην Ioanna Sapfo Pepelasis δημοσιεύτηκε στη σελίδα ΦΒ της Ioanna Sapfo Pepelasis με τον τίτλο
<< H ανάρτηση με το συγκινητικο κειμενο /ιστορία /εξομολόγηση της Barbara Verykiou έγινε viral. Να της ευχηθούμε καλή επιτυχία στο όραμα της!>> 
και κοινοποιήθηκε από την Takeoff Greece. Initiative for the enhancement of 40+ start-uppers στη σελίδα της Takeoff Greece. Initiative for the enhancement of 40+ start-uppers στο ΦΒ 

Δυό λόγια 'ακρως ενδιαφέροντα για την   wetakeoff.gr

http://www.wetakeoff.gr

Η  ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Η γενιά 40 + / 60 + έχει πληγεί σκληρά από την κρίση στην Ελλάδα. Ενώ πολλά από τα μέλη της επιθυμούν να γίνουν επιχειρηματίες διστάζουν να το κάνουν. Η αποστολή μας είναι να παρέχουμε υποστήριξη και εργαλεία σε αυτά τα άτομα ώστε να μπορούν να επωφεληθούν από τους πολλαπλούς πόρους - εμπειρία, δεξιότητες, ταλέντα - και να αποκτήσουν το επιχειρηματικό δυναμικό τους. Ήρθε η ώρα για ένα υποστηρικτικό οικοσύστημα για αυτή τη γενιά !!




Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

Από το 2014 ο Δρ Ιωάννα Σαπφώ Πεπελάσης είχε το όραμα της δημιουργίας μιας οργάνωσης που θα ενθαρρύνει και θα βοηθάει τους ώριμους αρχάριους. Το 2015 έκανε το άλμα προς τα εμπρός για να βρει την TAKEOFFGREECE με την Ελίνα Παρασκευοπούλου και τη Μπάρμπα Μέργου. Η Barbara είναι αυτή τη στιγμή μη ενεργή, αλλά κοντά μας στο πνεύμα.

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ




Το Take off Greece έχει εξελιχθεί και τώρα αποτελείται από επταμελή ομάδα: Δρ. Ιωάννα Σαπφό Πεπελάση, AUEB (συντονισμός αποστολής, επιχειρηματικό σχέδιο). Ελίνα Παρασκευοπούλου, δικηγόρο (Νομική εμπειρογνωμοσύνη); Lee Poseidon, Jumpstart ΗΠΑ (στρατηγική ανάπτυξης); Δρ. Ειρήνη Ριγοπούλου, Πανεπιστήμιο Αιγαίου / AUEB, (Επιχειρήσεις και Μάρκετινγκ). Άγγελη Καραγιαννάκη, AUEB (Bootcamp, Επώαση). Αλέξης Κοσμέλης, ALBA (τεχνική κατάρτιση); Δρ. Νικήτας Καστίς, Mind 2 innovate (Ανθρώπινοι πόροι και χρηματοδότηση).

Μετά από ένα bootcamp που διοργανώσαμε τον Ιανουάριο του 2017 στο ACEin και ένα εργαστήριο στο ALBA τον Φεβρουάριο του 2017, πραγματοποιήσαμε την επίσημη εκτόξευσή μας το Μάρτιο του 2017 στο Νομισματικό Μουσείο.

Η σημερινή μας δραστηριότητα για το φθινόπωρο-χειμώνα του 2017 είναι η παροχή επιχειρηματικής προγύμνασης σε μια επιλεγμένη ομάδα 40+ / 60 + «Προσφορές», οι οποίες βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε διάφορα στάδια εξέλιξης στην ανάπτυξη της επιχείρησης εκκίνησης . Επιπλέον, μαθαίνουμε περισσότερα για το πώς λειτουργεί το διεθνές οικοσύστημα για την ανώτερη επιχειρηματικότητα.

Παράλληλα με τα παραπάνω, τα ακαδημαϊκά μέλη της TAKE OFF GREECE διεξάγουν έρευνα στα θεσμικά τους όργανα σχετικά με τα δημογραφικά και κοινωνικο-οικονομικά χαρακτηριστικά των αρχαρίων που έλαβαν επώαση στην Ελλάδα.

Συμβουλευτείτε τις σελίδες μας στο Facebook (βλ. Παρακάτω) για να βρείτε υλικό για εμάς, τις «Προσφορές μας» και τις εκδηλώσεις μας. Επίσης, δημοσιεύουμε: συνεντεύξεις που έχουμε πάρει από κορυφαίους 40+ / 60+ επιχειρηματίες και προπονητές ζωής, ενημερωτικά άρθρα άλλων σχετικά με την ώριμη επιχειρηματικότητα και αυτό που έχει γράψει ο ελληνικός τύπος για εμάς.

Η γενιά 40 + / 60 + έχει πληγεί σκληρά από την κρίση στην Ελλάδα. Ενώ πολλά από τα μέλη της επιθυμούν να γίνουν επιχειρηματίες διστάζουν να το κάνουν. Η αποστολή μας είναι να παρέχουμε υποστήριξη και εργαλεία σε αυτά τα άτομα ώστε να μπορούν να επωφεληθούν από τους πολλαπλούς πόρους - εμπειρία, δεξιότητες, ταλέντα - και να αποκτήσουν το επιχειρηματικό δυναμικό τους. Ήρθε η ώρα για ένα υποστηρικτικό οικοσύστημα για αυτή τη γενιά !!




FACEBOOK ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ


ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΥΛΙΚΟ ΣΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΜΑΖΙ Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΜΕΛΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ TAKEOFFGREECE ANDTHE WIDER COMMUNITY.

Αυτές οι σελίδες στο facebook είναι:

Απογείωση. Πρωτοβουλία για την υποστήριξη 40+ ξεκινήσεων

Απογείωση. Πρωτοβουλία για τη στήριξη 60+ νέων επιχειρήσεων

Αφαιρέστε την Ελλάδα (κλειστή ομάδα στην οποία είστε ευπρόσδεκτοι να συμμετάσχετε)

Εάν επιθυμείτε να γίνετε φίλος της TAKE OFF GREECE ή να συμμετάσχετε στην ομάδα Take Take Προσφορές και να λάβετε προπόνηση παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας μέσω οποιασδήποτε από τις τρεις σελίδες του facebook.

Πιο κάτω είναι πληροφορίες σχετικά με WORDPRESS που έχει κάνει αυτό το site δυνατό!

http://www.wetakeoff.gr                  http://www.wetakeoff.gr/



ΒΡΕΣ ΜΑΣ


Διεύθυνση
123 Main Street
Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη 10001

Ώρες
Δευτέρα-Παρασκευή: 9:00 π.μ. - 5:00 μ.μ.
Σάββατο & Κυριακή: 11:00 π.μ. - 3:00 μ.μ.

Ο αργαλειός είναι της μόδας Κατερίνα Φρέντζου


ΤΑΣΕΙΣ 05.09.2017




Faye Chatzi



Faye Chatzi



Loom%



Argalios.gr



LOOM handmade
Previous
Next


Οι αργαλειοί έχουν πάρει φωτιά... σε Κρήτη, Μύκονο, Αθήνα, με τη μόνη διαφορά πως εκείνες που γνέθουν με τη ρόκα και υφαίνουν με τη σαΐτα δεν είναι οι παραδοσιακές γηραιές υφάντρες –μια εικόνα γνώριμη σε όλους–, αλλά νεαρές κοπέλες που αποφάσισαν, μέσα σε μια δύσκολη περίοδο, να ανατρέξουν στις ρίζες τους και να δώσουν ξανά «ζωή» στη «μητέρα των τεχνών». Το «Κ» συνομίλησε με έξι νέες δημιουργούς, που με γνώμονα την πολύτιμη υφαντική κληρονομιά τους κατάφεραν να ζωντανέψουν το αρχέγονο αυτό εργαλείο υφαντουργίας –που κινδύνευσε να σιγήσει για πάντα– ανοίγοντας ταυτόχρονα αναπάντεχες επαγγελματικές προοπτικές.




FAYE CHATZI



Φαίη Χατζή



Κρατώ στα χέρια μου μια εσάρπα, φτιαγμένη εξ ολοκλήρου στο χέρι, από την αρχή έως το τέλος, από τη συλλογή της πρώτης ύλης έως την ύφανσή της. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Κάθε κλωστή μπλεγμένη μέσα στο στημόνι είναι διαφορετική, αφού έχει δημιουργηθεί με ρόκα και αδράχτι, όπως ακριβώς γινόταν χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο όμως δεν είναι ο πρωτόγνωρος τρόπος της διαδικασίας, αλλά το νεαρό της ηλικίας της δημιουργού. Το κορίτσι που ήρθε από τη Μύκονο για να με συναντήσει είναι σίγουρα μια ξεχωριστή περίπτωση.

Η αγάπη για την παράδοση του τόπου της την οδήγησε σε ένα πρωτότυπο δημιουργικό μονοπάτι, εκείνο της αναβίωσης της αρχαίας ελληνικής υφαντουργίας. «Όλη η προεργασία γίνεται στο χέρι», εξηγεί η ίδια με ενθουσιασμό. «Συλλέγουμε το μαλλί από τα πρόβατα, το ζεματίζουμε και το πλένουμε στη θάλασσα. Στη συνέχεια γνέθω την κλωστή και την υφαίνω. Μέχρι το τελικό προϊόν, η διαδικασία αυτή μπορεί να διαρκέσει έως και τέσσερις ημέρες».

Ποια ήταν όμως η αφορμή για ένα τέτοιο ταξίδι στον χρόνο; «Αισθάνθηκα την ανάγκη να δημιουργήσω με απόλυτη ελευθερία, κόντρα σε καθετί τυποποιημένο και βιομηχανικό. Ζω άλλωστε σε ένα νησί με σπουδαία παράδοση στην υφαντική τέχνη και θεωρώ πως ήρθε η στιγμή, μέσα στην κρίση, εμείς οι νέοι να κρατήσουμε ζωντανή την πολιτιστική μας κληρονομιά και να αποδείξουμε ότι το ελληνικό design είναι πιο ζωντανό από ποτέ». Η νέα της συλλογή, με την αρχαία ονομασία «Αγνύθες» (τα βάρη που τέντωναν τα στημόνια), περιλαμβάνει σύγχρονα υφαντά ενδύματα, νυφικά και αξεσουάρ, πάντα με αρχαιοελληνικές αναφορές και δωρικό στυλ. «Δίνοντας στους αργαλειούς μια θέση στην παραγωγική διαδικασία, δημιουργούμε σύγχρονα αντικείμενα με ιστορία, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο».

www.fayechatzi.com


PHILOMENA



Τζωρτζίνα Αλεξανδρή



Με τη Philomela, όνομα αρχαιοελληνικό, εμπνευσμένο από τον μύθο της Φιλομήλας, που ύφαινε κάθε μέρα στον αργαλειό ένα υφαντό και πάνω του κεντούσε τον καημό της, αφού δεν μπορούσε να μιλήσει, η Τζωρτζίνα Αλεξανδρή, μια νέα κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη, αριστούχος της Σχολής Καλών Τεχνών, βρήκε, όπως λέει, τον ιδανικότερο τρόπο να τιμήσει την κληρονομιά της. Συνδυάζοντας την αγάπη της για τη ζωγραφική και τη μόδα, ίδρυσε μια εταιρεία με 100% ελληνική ταυτότητα. «Θέλησα να αποτυπώσω την καλλιτεχνική μου δημιουργία σε ρούχα υφασμένα με ντόπιες πρώτες ύλες και με σχέδια που είχα ζωγραφίσει η ίδια. Ο παραδοσιακός αργαλειός, που αποτελεί την πιο αυθεντική κατασκευή υφάσματος, ήταν το μοναδικό εργαλείο που θα μπορούσε να δώσει την ποιότητα και το ύφος που οραματιζόμουν», εξηγεί. Δύο χρόνια αναζητούσε υφάντρες ικανές να υλοποιήσουν την «προχωρημένη» εκδοχή των υφαντών της. Έπειτα από δεκάδες ταξίδια, βρήκε τελικά στα Ζαγοροχώρια τις συνοδοιπόρους για το νέο της επιχειρηματικό ταξίδι. «Αυτό το μέρος μού έφερε τύχη. Γνώρισα νέες κοπέλες που λόγω ανεργίας εγκατέλειψαν τις πόλεις τους και έφτασαν στην Ήπειρο με σκοπό να μυηθούν στις παραδοσιακές τέχνες και συγκεκριμένα στην υφαντική. Η μία, μάλιστα, κατάγεται από την Αυστρία και ζει στο χωριό ήδη 10 χρόνια». Με την πολύτιμη στήριξή τους, μινωικά και μυκηναϊκά μοτίβα «ζωντανεύουν» πάνω σε τσάντες, μπλούζες και καφτάνια, αποδεικνύοντας πως μια αρχαία τέχνη μπορεί να επαναπροσδιοριστεί δημιουργικά. «Με τη Philomela θέλουμε να ταξιδέψουμε στον κόσμο και να αποδείξουμε πως ελληνικός πολιτισμός και επιχειρηματικότητα μπορούν να αποτελέσουν έναν κερδοφόρο συνδυασμό για τη χώρα».

www.philomela.gr




KLOTHO



Aλεξάνδρα Θεοχάρη



Ένα απόγευμα στο εργαστήρι υφαντικής που διατηρούν οι μοναχές στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης στο Ρέθυμνο ήταν αρκετό για να «ξυπνήσει» στην Αλεξάνδρα τις πιο τρυφερές παιδικές της μνήμες. Η γιαγιά της, άλλωστε, ήταν μια παραδοσιακή υφάντρα από την Κρήτη, που της «κληροδότησε» το πάθος για την ιερή αυτή τέχνη, την τόσο ταυτισμένη με τον πολιτισμό και την ιστορία του νησιού της. «Παρατηρώντας τα περίτεχνα αντικείμενα που έφτιαχναν οι μοναχές, συνειδητοποίησα την ευλογία της ελληνικής παράδοσης, που είναι γεμάτη ανεκτίμητους θησαυρούς, τους οποίους «εκμεταλλεύονται όλοι, εκτός από εμάς», λέει η ίδια. «Θεώρησα πως είχε έρθει η κατάλληλη στιγμή να συνδυάσω τις δύο μεγάλες μου αγάπες, τη μόδα και την υφαντική. Έτσι «γεννήθηκε» το brand «Klotho, the thread of time» (Kλωθώ, το νήμα της ζωής), από το μυθικό όνομα της πρώτης από τις τρεις Μοίρες, η οποία καθόριζε τα μελλούμενα γνέθοντας το νήμα της ζωής των θνητών. Με την Κλωθώ κινητοποιήσαμε τις πιο λαμπρές υφάντρες της Κρήτης, δίνοντας νέα πνοή στην τοπική οικονομία, αλλά και κίνητρο στη νέα γενιά να συνδυάσει τη μόδα με την παράδοση. Η ανταπόκριση, κυρίως από το εξωτερικό, μας εξέπληξε. Καταστήματα, τηλεοπτικά κανάλια, περιοδικά από τον Καναδά και τη Γερμανία μάς προσέγγισαν, θέλοντας να γνωρίσουν την τέχνη μας.

Η υφαντική αποτελεί παρακαταθήκη πολιτισμού και είναι χρέος μας να διατηρήσουμε και να αναδείξουμε τη σπουδαία αυτή κληρονομιά».

www.klotho.com.gr



LOOM

handmade



Αντωνία Σταθάκη



Aπό μικρό κορίτσι, η Αντωνία παρατηρούσε τη μητέρα και τη γιαγιά της να υφαίνουν με τις ώρες παραδοσιακά κιλίμια στους «εκατοντάχρονους» χειροκίνητους αργαλειούς, συντροφιά με την κρητική λύρα που ακουγόταν στη γειτονιά. Εδώ και 20 χρόνια, άλλωστε, η Ελένη Κουιδή διατηρεί στο Ρέθυμνο ένα εργαστήρι υφαντικής και είχε την ελπίδα πως κάποια στιγμή η κόρη της θα ακολουθούσε τα βήματά της. Μεγαλώνοντας, όμως, η Αντωνία, όπως κάθε κορίτσι της ηλικίας της, θεωρούσε τον αργαλειό γραφικό και ξεπερασμένο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και ξεκίνησε να εργάζεται ως δασκάλα, μέχρι που πριν από δύο χρόνια δέχτηκε ένα δώρο που την έκανε να συνειδητοποιήσει τον πολύτιμο θησαυρό που είχε μέσα στο σπίτι της τόσα χρόνια. «Η μητέρα μου αποφάσισε να εγκαταλείψει για λίγο τα αγαπημένα της κλασικά υφαντά και να δοκιμάσει κάτι πιο μοντέρνο, με σκοπό να πλησιάσει περισσότερο στη δική μου αισθητική. Η υφαντή τσάντα που έφτιαξε για τα γενέθλιά μου πέτυχε αμέσως τον στόχο της και έγινε και η αφορμή για μια νέα αρχή...

Ξεκίνησα εντατικά μαθήματα αργαλειού κοντά της και το LOOMhandmade ήταν θέμα χρόνου. Το ρίσκο βέβαια ήταν μεγάλο, αφού για τους περισσότερους ο αργαλειός θεωρείται πλέον μουσειακό είδος. Το «πάντρεμα» όμως μιας αρχαίας τέχνης με το σύγχρονο branding -που είναι πλέον στη μόδα- αποδείχτηκε τελικά μια εύστοχη επιχειρηματική κίνηση».

Οι χειροποίητες δημιουργίες της Αντωνίας έχουν ήδη διακριθεί σε δύο διαγωνισμούς «Best Brand Awards» σε Ευρώπη και Ρωσία, αλλά και στα βραβεία «Wave». Με τις αρχαιοελληνικές ονομασίες τους, Κίρκη, Πηνελόπη, Άτροπος, Εστία, ξεκινούν το ταξίδι τους από την περιοχή της αρχαίας Λάππας (τη σύγχρονη Αργυρούπολη Ρεθύμνου) με προορισμό τα υπόλοιπα ελληνικά νησιά, αλλά και την Ευρώπη, τον Καναδά, την Αυστραλία. «Ο ήχος και η κίνηση του αργαλειού με ταξιδεύουν σαν ένα είδος διαλογισμού. Η ιστορία αυτής της πανάρχαιας τέχνης με συναρπάζει και νιώθω περήφανη που καταφέρνω να τη συνδέσω με τη σύγχρονη εποχή, αναδεικνύοντας τον πολιτισμικό πλούτο της χώρας μου εντός και εκτός συνόρων».

www.loomhandmade.com



LOOM%



Αναστασία Ξενάκη



Ένας τεράστιος παραδοσιακός ξύλινος αργαλειός δίνει αναπάντεχα τον δικό του ρυθμό σε μια γειτονιά στα βόρεια προάστια της Αθήνας. Kανείς δεν πιστεύει πως πίσω από το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο στο Μαρούσι υπάρχει ένα εργαστήρι υφαντικής, όπου μια νέα, όμορφη κοπέλα υφαίνει υπομονετικά... στον αργαλειό της, αξιοποιώντας μια τέχνη που έμαθε από μικρή. Η ανέμη και η σαΐτα ήταν άλλωστε τα αγαπημένα της «παιχνίδια», αφού η μητέρα της εργαζόταν ως δασκάλα υφαντικής.

Η Αναστασία Ξενάκη, ύστερα από μια επαγγελματική διαδρομή στην εκπαίδευση, αποφάσισε πριν από λίγο καιρό και μετά την προτροπή του συνιδρυτή της εταιρείας Loom% (αργαλειός), Πέτρου Χριστοφοράτου, να ξαναζωντανέψει τον αργαλειό της μαμάς. «Το θετικό της κρίσης είναι ότι καταλάβαμε πως έπρεπε να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας και να «εκμεταλλευτούμε» εμπράκτως τη σπουδαία κληρονομιά μας», θα πει η ίδια.

Τα μοντέρνα χειροποίητα αξεσουάρ τους (ζώνες, τσάντες, μαντίλια), με παραδοσιακά μοτίβα και με μόλις έξι μήνες «ζωή», έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον ακόμα και γνωστών παριζιάνικων μπουτίκ. «Οι ξένοι δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον για καθετί που έχει σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό. Η υφαντική άλλωστε σε κάποιες χώρες της Ευρώπης είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη, όπως στη Σουηδία, όπου οι νέοι έχουν τη δυνατότητα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Για να κατανοήσουμε όμως τη σύνδεση της αρχαίας υφαντικής τέχνης με τη σύγχρονη εποχή και τεχνολογία, αρκεί να μεταφράσουμε τη λέξη WEB, που σημαίνει ιστός και σίγουρα στη Loom% είναι υφασμένος!»

www.feelourloom.com



ARGALIOS.GR



Κατερίνα Πολίτη



Ένας αργαλειός στημένος στο σαλόνι ενός σπιτιού στο Κερατσίνι είναι σίγουρα μια απρόσμενη εικόνα. Η οικοδέσποινα δεν είναι μόνο μια νέα υφάντρα, αλλά και μια πολύτεκνη μητέρα (έξι παιδιών!), που με πείσμα και υπομονή προσπαθεί εδώ και τρία χρόνια να βρει τρόπους να εκφράσει τη δημιουργικότητά της και να στηρίξει τη μικρή παραγωγή με τις χειροποίητες δημιουργίες της. «Τα παιδιά μου όχι μόνο δεν με δυσκολεύουν, αλλά και είναι οι πιο πολύτιμοι συνεργάτες μου», βεβαιώνει η ίδια. «Δεν θα μπορούσα όμως να τα καταφέρω χωρίς τη στήριξη του συζύγου μου, ο οποίος πρώτος πίστεψε στην προοπτική των υφαντών μου και σήμερα έχει αναλάβει το κομμάτι της επικοινωνίας με πελάτες, καταστήματα και ξενοδοχεία».

Συντηρήτρια έργων τέχνης, η Κατερίνα «χρωστάει» την υφαντική της δεινότητα στη δασκάλα της Έρη Αυγουστίδου και στη σχολή υφαντικής του Δήμου Μοσχάτου. «Η επαφή μου με τον αργαλειό ήταν το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής αναζήτησης και μιας επιθυμίας να τιμήσω τη γιαγιά μου - μία από τις πιο ξακουστές υφάντρες στη Λαμία. Παρά το γεγονός ότι το φορολογικό σύστημα δρα ανασταλτικά για κάθε νέα επιχειρηματική δραστηριότητα και μας έκοψε γρήγορα τα φτερά, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν εκείνη που κράτησε τον αργαλειό μας ζωντανό. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα καταφέραμε να τραβήξουμε και το διεθνές ενδιαφέρον. Πολλά ευρωπαϊκά concept stores θέλησαν να αποκτήσουν τις δημιουργίες μας, ενώ πρόσφατα υπήρξε έντονο ενδιαφέρον από ένα μεγάλο showroom στο Μιλάνο. Στην Ελλάδα τα προϊόντα μας (τσάντες και κοσμήματα) διατίθενται σε πωλητήρια μουσείων, σε ξενοδοχεία και σε επιλεγμένα καταστήματα στις νησιωτικές περιοχές. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι πως η αναβίωση της υφαντικής τέχνης μπορεί τελικά να σημάνει έναν ακόμα δρόμο διασύνδεσης της πολιτιστικής μας κουλτούρας με την τουριστική και την οικονομική ανάκαμψη του τόπου». ■

www.argalios.gr

Υφάντριες


Υφάντριες

Ιουνίου 6, 2011 από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού





Υφάντριες σε κάθετο αργαλειό - Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης


Η ύφανση με τον αργαλειό ήταν μία από τις σημαντικότερες ασχολίες των γυναικών από τηναρχαία εποχή. Όλα τα μινωικά και μυκηναϊκά ανάκτορα (2η χιλιετία π.Χ.) εί­χαν εργαστήρια με κατακόρυφους αργα­λειούς. Στην Οδύσσεια (ραψ. α) ο Τηλέμα­χος παροτρύνει τη μητέρα του Πηνελόπη ν’ ασχολείται με τη ρόκα και τον αργαλειό της. Ο αργαλειός κατά τους νεότερους χρό­νους ήταν ένα από τα προικιά της νύφης. Όλα σχεδόν τα νοικοκυριά είχαν αργαλειό, γιατί ήταν για την οικοδέσποινα πράγματι ένα εργαλείο – από τη λέξη αυτή προέρχε­ται ο αργαλειός -, με το οποίο υφαίνονταν όλα όσα είχε ανάγκη η οικογένεια: σεντό­νια, τραπεζομάντιλα, πετσέτες, είδη ρουχισμού (από τα σπάργανα του μωρού και τα εσώρουχα μέχρι υφάσματα για χοντρές φορεσιές), μεταξωτά, κεντητά· κι ακόμη: κιλίμια, κουρελούδες, κουβέρτες, φλοκά­τες, χαλιά.

Στην Κρήτη ο αργαλειός ονομαζόταν αργαστήρι, δηλαδή εργαστήριο, γιατί στο δωμάτιο αυτό, συνήθως στον οντά, υπήρ­χε ακόμη η ανέμη, η ρόκα, το αδράχτι, τα χειρόχτενα για γνέσιμο του πρόβειου μαλ­λιού, τα μασουράκια, οι σαΐτες, οι κλωστές, οι κούκλες (τσουκλιά), καλάθι με βελόνες και είδη ραπτικής και πολλά άλλα· και σ’ αυτό το δωμάτιο έγνεθε ή έπλεκε η γιαγιά και η κόρη ύφαινε όσο η μητέρα κεντούσε ή και το αντίθετο.

Πρώτη ύλη για την ύφανση ήταν κυρίως το πρόβειο μαλλί από τα οικόσιτα πρόβα­τα. Μετά την κουρά των προβάτων τον Μά­ιο, οι χωρικοί βάζανε τα μαλλιά σε τσου­βάλια και πήγαιναν στο ποτάμι να τα πλύ­νουν. Είχανε μαζί τους κι ένα μεγάλο κα­ζάνι, για να ζεσταίνουν νερό. Έριχναν το μαλλί στο καυτό νερό και μετά το χτυπού­σαν στις πέτρες με ξύλα, τις κοπανίδες, να φύγει η βρομιά. Ύστερα το ξέπλεναν με μπόλικο καθαρό νερό και το άφηναν να στραγγίσει. Κατόπιν επέστρεφαν στο σπί­τι και το άπλωναν στους φράχτες κι όπου αλλού μπορούσαν, για να στεγνώσει. Απ’ όλη αυτή τη διαδικασία του πλυσίματος και καθαρίσματος, η καθαρή ίνα είχε βάρος κα­τά 50% περίπου λιγότερο από το αρχικό του μαλλιού. Το άλλο 50% ήταν ιδρώτας, λιπαρές ουσίες, σκόνη, κοπριά, βρομιά και ξένα σώματα. Στη συνέχεια έπρεπε να γίνει το ξάσιμο, πρώτα με τα χέρια κι ύστερα με τα χει­ρόχτενα ή με τη λαναρίστρα, ώστε να γίνει αφράτο – αφράτο σαν πούπουλο.

Το περισσότερο μαλλί γινόταν κλωστή για τον αργαλειό. Κρατούσαν όμως και λίγο, για να πλέξουν οι γυναίκες πουλόβερ, ζακέτες, κάλτσες και άλλα είδη ρουχισμού. Έβαζαν, λοιπόν, μια τουλούπα, μαλλί στη ρόκα και με το αδράχτι που στη βάση του είχε το σφοντύλι, ένα στρογγυλό ξύλο για γρήγο­ρη περιστροφική κίνηση, έφτιαχναν μια κλωστή χοντρή, κατάλληλη για πλέξιμο.

Μετά τη νηματοποίηση έπρεπε το νή­μα να βαφεί. Πριν από πολλά χρόνια δεν χρησιμοποιούσαν χημικά παρασκευάσμα­τα, αλλά έπαιρναν ό,τι τους χρειαζότανα­πό τη φύση. Το καφέ το έπαιρναν από τα φύλλα καρυδιάς ή τα καρυδότσουφλα, το κίτρινο από τα φύλλα άσπρης μουριάς, το μαύρο από τα μούρα μαύρης μουριάς. Μά­ζευαν ρίζες από διάφορα φυτά και δένδρα, βελανίδια, αγριοπιπεριές, τριαντάφυλλα κι ό,τι άλλο θα μπορούσε να τους δώσει κά­ποιο χρώμα. Έβραζαν τα νήματα σ’ αυτά τα χρωματικά διαλύματα, ρίχνοντας λίγο ξίδι και αλάτι, για να μην ξεβάφουν. Όμως, όλη η διαδικασία και η τέχνη της βαφήςμε φυσικά στοιχεία ήταν δύσκολη, κουραστι­κή και το αποτέλεσμα όχι ικανοποιητικό, γιατί τα χρώματα δεν ήταν ανεξίτηλα και τα ρούχα ξεβάφανε και ξεθωριάζανε, ιδιαί­τερα στο ζεστό νερό.

Αργότερα οι γυναί­κες αγόραζαν χημικές μπογιές, για να βά­φουν τα νήματα, όπως γίνεται και για το βάψιμο των πασχαλινών αβγών. Πάντως, όλη η διαδικασία από το πλύ­σιμο του μαλλιού μέχρι και τη βαφή των νημάτων, ήταν χρονοβόρα και πολύ κου­ραστική. Γι’ αυτό, από τη στιγμή που η τε­χνολογία προχώρησε και άρχισαν να λει­τουργούν λαναροκλωστήρια, οι γυναίκες έ­παψαν να βασανίζονται κι έδιναν το μαλλί από τα πρόβατά τους στα εργαστήρια αυ­τά, τα οποία έπλεναν το βρόμικο μαλλί, το λανάριζαν, το νηματοποιούσαν, το έβαφαν και παρέδιδαν στην πελάτισσά τους νήμα σε τσουκλιά (κούκλες) ή σε μπομπίνες. Τέτοια λαναροκλωστήρια στο Άργος ήταν του Προβατάκη, του Ανέστη, του Αν­δρέα Καχριμάνη και του Σταύρου Ιωαννίδη κοντά στη Βρασέρκα.

Διάσιμο




Χειροκίνητη ξύλινη διάστρα, Μουσείο Τέχνης Μεταξιού – Σουφλί

Το διασίδι είναι το νήμα για το στημόνι. Για να τυλιχτούν όλες οι κλωστές του στημονιού στον αντίστοιχο κυλινδρικό άξονα του αργαλειού, οι υφάντρες χρησιμοποιού­σαν τη διάστρα· και όλη η διαδικασία ονο­μάζεται διάσιμο. Η διάστρα ήταν ένα φορητό ξύλινο πλαίσιο με δυο πατούρες, για να στέκεται όρθιο, το οποίο γινότανε διπλό με ένα ε­σωτερικό χώρισμα. Κατά μήκος των κατα­κόρυφων πλευρών υπήρχαν τρυπούλες απ’ όπου περνούσαν βέργες ή λεπτά καλάμια. Στα καλάμια αυτά περνούσαν καλαμένια μασούρια με τυλιγμένη την κλωστή. Την κλωστή την αγόραζαν σε κούκλες – έτοι­μη, βαμμένη- την έβαζαν στην ανέμη και με τον αδράχτη τη μασούριζαν σε μεγάλα χοντρά καλάμια μήκους25 εκατοστών πε­ρίπου. Μπορεί στη διάστρα να έβαζαν 30-50 μασούρια, ανάλογα με το φάρδος του πανιού που θέλανε να υφάνουνε.

Τραβούσε, λοιπόν, η υφάντρια (ή κα­λύτερα η διαστρούδα) τις κλωστές από όλα τα καλάμια ταυτόχρονα και τις περνού­σε όλες μαζί από τα παλούκια που είχε καρφώσει σε κάποιον υπαίθριο τοίχο, κάνοντας ζιγκ – ζαγκ, γιατί δεν ήταν δυνατόν να βρε­θεί τόσο μακρύς τοίχος όσο το μάκρος της κλωστής. Όλες οι κλωστές μαζί θα απο­τελούσαν το στημόνι του αργαλειού. Αυτό ήταν το πρώτο στάδιο του διασίματος, δη­λαδή να μπούνε όλες οι κλωστές μαζί, να γίνουνε ένα χοντρό «σκοινί».

Ύστερα έπαιρναν από τον αργαλειό τον κύλινδρο του στημονιού ή (καλύτερα) τον γυρνούσαν ανάποδα και στερέωναν ό­λες τις κλωστές από την άκρη τους καλά, να μη φύγει καμία. Μια γυναίκα καθότανε σε μια καρέκλα ανάποδα και τραβούσε με δύναμη το «σκοινί» με τις κλωστές, ώστε να είναι καλά τεντωμένες, μία άλλη γυρ­νούσε τον κύλινδρο και τύλιγε το στημόνι, ενώ δύο ακόμη γυναίκες, βάζοντας και 2-3 καλάμια ανάμεσα, τις άπλωσαν όμορφα-όμορφα, ώστε η μια κλωστή να μην καβα­λικεύει την άλλη. Το τρίτο στάδιο ήταν να τοποθετηθεί ο κύλινδρος με το στημόνι κανονικά στη θέση του στον αργαλειό, να περαστούν οι κλωστές πρώτα από τα μιτάρια και ύστερα από το χτένι και να στερεωθούν στο πίσω μέρος όπου κάθεται η υφάντρια και υφαίνει, δηλαδή στο αντί. Ο αργαλειός ήταν έτοιμος πια να λειτουργή­σει και να υφάνει.


Περιγραφή και λειτουργία του αργαλειού




Παραδοσιακός ξύλινος αργαλειός (ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ.)

Ο αργαλειός έχει το σχήμα ορθογώνιου πα­ραλληλεπίπεδου. Έχει τέσσερα κατακόρυ­φα δοκάρια, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με οκτώ οριζόντια χοντρά σανίδια, δύο σε κάθε πλευρά. Τα τέσσερα χαμηλά σανί­δια είναι προσαρμοσμένα σε ύψος μισού μέτρου περίπου από το δάπεδο, ενώ τα άλ­λα τέσσερα δένουν τα κατακόρυφα δοκά­ρια στην απόληξή τους. Τα δύο κατακόρυ­φα δοκάρια, που ευρίσκονται στο εμπρός μέρος του αργαλειού, φέρουν από μία καμπυλόσχημη εσοχή, όπου προσαρμόζεται ένα κυλινδρικό ξύλο. Στο ξύλο αυτό τυλί­γεται το στημόνι, δηλαδή όλες οι κλωστές που εκτείνονται τεντωμένες κατά μήκος του αργαλειού και αποτελούν τη βάση του υφαντού.

Οι κλωστές αυτές περνάνε πρώτα α­πό τα μιτάρια, τα οποία είναι διπλά. Η πρώτη κλωστή περνάει από την πρώτη θέση του πρώτου μιταριού· η δεύτερη κλωστή από την πρώτη θέση του δεύτερου μιταριού· η τρίτη κλωστή από τη δεύτερη θέση του πρώτου μιταριού· η τέταρτη κλωστή από τη δεύτερη θέση του δεύτερου μιταριού κ.ο.κ. Δηλαδή, αν θα αριθμούσαμε τις κλω­στές του στημονιού, θα λέγαμε ότι αυτές με μονό αριθμό (1,3,5,7) περνάνε από το πρώτο μιτάρι και αυτές με ζυγό αριθμό (2,4,6,8) από το δεύτερο μιτάρι. Το κάθε μιτάρι ελέγχεται από ένα λουρί, την πατητήρα (ή ποδαρίτσα ή ποδαρικό), που πατά­ει η υφάντρια με το πόδι της. Η υφάντρια κάθεται πάντοτε στο πίσω μέρος του αργαλειού. Στη συνέχεια οι κλωστές του στημονιού περνάνε από το χειρόχτενο με την ίδια σειρά (η πρώτη μονή, η πρώτη ζυγή, η δεύτερη μονή, η δεύτερη ζυγή κ.ο.κ.). Στη συνέχεια το στημόνι καταλήγει στο πίσω μέρος του αργαλειού, στο αντί, ένα κυλιν­δρικό επίσης ξύλο, όπου τυλίγεται το υφα­σμένο πανί.




Χειροκίνητος ξύλινος αργαλειός, Μουσείο Τέχνης Μεταξιού – Σουφλί

Όταν η υφάντρια πατήσει το ένα πο­δαρικό, το ένα μιτάρι τραβιέται προς τα κά­τω και το άλλο σηκώνεται. Τότε οι κλω­στές του στημονιού μοιράζονται: οι μισές πάνε επάνω και οι άλλες μισές κάτω. Από το κενό που δημιουργείται περνάει η σαΐ­τα, η οποία έχει μέσα της ένα μασουράκι με κλωστή. Αυτή η κλωστή, που σταυρώ­νεται με τις κλωστές του στημονιού, είναι το υφάδι. Όταν η σαΐτα περάσει από τη μιαν άκρη του στημονιού στην άλλη, η υφάντρια χτυπάει μια φορά την κλωστή με το χτένι, αλλάζει πατητήρα, χτυπάει δυο φορές, αλ­λάζει πάλι πατητήρα και χτυπάει το χτένι ακόμη μία φορά, για να καθήσει και να «κολλήσει» η κλωστή στο υφασμένο πανί.

Αυτά τα ρυθμικά χτυπήματα (τακ, τακ-τακ, τακ) μοιάζουν με μουσική· και η ποίηση, ανώνυμη και επώνυμη, την έχει τραγουδή­σει με εξαίσιο τρόπο. Με την αλλαγή της πατατήρας, οι δυο ομάδες κλωστών του στημονιού αλλάζουν θέση και η σαΐτα ξαναπερνάει από εκεί που βγήκε.

Επίσης, ο κύλινδρος του στημονιού έ­χει δύο διαμπερείς τρύπες, από όπου περ­νάει ο σφίχτης. Ο σφίχτης είναι ένα ίσιο ξύλο, που ακουμπάει χάμω και κρατάει τε­ντωμένο το στημόνι. Με ανάλογο τρόπο κρατιέται τεντωμένο και το αντί από την άλλη μεριά. Αυτός είναι σε γενικές γραμ­μές ο τύπος του λεγόμενουοριζόντιου αρ­γαλειού, επειδή το στημόνι και το υφαντό ευρίσκονται σε οριζόντια θέση, σε αντίθε­ση με τους κατακόρυφους της αρχαιότη­τας.



Ο αρχαίος αργαλειός (κάθετος αργαλειός με βάρη)

Φυσικά, ο ίδιος αργαλειός μπορεί να υφάνει και λινά και βαμβακερά και μετα­ξωτά υφάσματα. Πάντως, είναι εκπληκτικό και χαίρε­σαι να βλέπεις μια έμπειρη υφάντρια να πε­τάει με καταπληκτική ταχύτητα και μαε­στρία τη σαΐτα από τη μια άκρη του στημονιού στην άλλη, να χτυπάει ρυθμικά το χτένι και ξυπόλυτη ν’ αλλάζει ποδαρίτσα. Είναι εκπληκτικό να περιεργάζεσαι το υ­φαντό, που πολλές φορές έχει χρώματα και σχέδια. Είναι θαυμάσιο που οι κοπέλες των χωριών μας κάποτε ύφαιναν τα προικιά τους, χωρίς να είναι απαλλαγμένες από τις δουλειές του σπιτιού ή από τις αγροτικές ασχολίες. Με τη βοήθεια της μάνας και της γιαγιάς έκαναν θαύματα. Είναι εντυπωσια­κό το γεγονός ότι τα κορίτσια ύφαιναν στον ελεύθερο χρόνο τους.

Αν αναλογιστούμε ό­τι σήμερα τα κορίτσια μας και γενικά όλοι μας αναλώνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας στην τηλεόραση, στα τηλεφωνήματα, στις καφετερίες και στις βόλτες και ότι η ύφαν­ση ήταν παραγωγική αλλά και κουραστική ενασχόληση, αντιλαμβανόμαστε όλοι μας πόσες ώρες το 24ωρο εργάζονταν. Όμως, και οι ίδιες οι γυναίκες χαίρο­νταν τα υφαντά τους και καμάρωναν.

Ό­ταν τελείωναν ένα υφαντό, καλούσαν τις γειτόνισσες να το δουν και να ευχηθούν. Και τελικά καθιερώθηκε από παλιά να με­ταφέρονται τα προικιά της νύφης με τραγούδια και όργανα στο σπίτι του γαμπρού την τελευταία Πέμπτηπριν από το γάμο και να στρώνουν το νυφικό κρεβάτι με σεντό­νια που είχε υφάνει η νύφη και να πετάνε φλουριά συγγενείς και φίλοι. Εκείνες οι πα­λιές εποχές είχαν απέραντη ομορφιά.
....................................
.................................
..............................
.......................Οδυσσέας Κουμαδωράκης

Φιλόλογος – Συγγραφέας
Πηγή
Οδυσσέας Κουμαδωράκης, «Στα χνάρια του χθες», Εκδόσεις Εκ Προοιμίου, Άργος, 2010