Το top 10 των καλύτερων καλοκαιρινών προορισμών! πρώτη των Πρώτων !. Λευκάδα - το διαμάντι του Ιονίου !

By Athensbars.gr

Το top 10 των καλύτερων καλοκαιρινών προορισμών!

- See more at: http://www.athensbars.gr/blog-athens-mars/top-10-ton-kalyteron-kalokairinon-proorismon#sthash.9o9tlyes.dpuf

10. Κρήτη - η σταθερή αξία
09. Σίκινος - η "άσημη"
08. Σαντορίνη - η "επικίνδυνη"
07. Σύμη - η αρχαΐζουσα
06. Πάτμος - η ιερή
05. Μύκονος - η Μύκονος
04. Παξοί - μια κοσμοπολίτικη "Γαλάζια Λίμνη"
03. Σέριφος - η παρεΐστικη
02. Κίμωλος - η ήρεμη
01.  Λευκάδα - το διαμάντι του Ιονίου






Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το νησί; Κεντημένο με πράσινα και βαθυγάλανα χρώματα, η Λευκάδα πιάνει ακριβώς 295 τετραγωνικά χιλιόμετρα στη μεριά του Ιονίου, και η αλήθεια είναι ότι μας φαίνονται λίγα! Η κοντινή της απόσταση από την ηπειρωτική Ελλάδα αλλά και η γέφυρα που την ενώνει με αυτήν, την έχει κατατάξει σε έναν από του ςπιο προσβάσιμους και καταλληλότερους προορισμούς για ένα χαλαρό τριήμερο ή και διακοπές ενός ολόκληρου καλοκαιριού. 
Οι τουρίστες αγαπούν τη Λευκάδα, αλλά η ζωή της δε στηρίζεται μόνο σε αυτούς
. Οι οικογενειακές στιγμές θα σας μείνουν αξέχαστες, αφού η απλότητα και η ησυχία του νησιού είναι τόσο εύκολα εντοπίσιμη όσο και η διάθεησ για πάρτι που επικρατεί από τους νέους επισκέπτες του.  

 Στη δυτική πλευρά της Λευκάδας θα βρείτε μερικές από τις πιο όμορφες παραλίες που έχουν συναντήσει τα μάτια σας, όπως το Πόρτο Κατσίκι, οι Εγκρεμνοί και το Κάθισμα.



Φυσικά, μια βόλτα στο πιο πολυσυζητημένο νησί της Ελλάδας εδώ και πολλά χρόνια, το Σκορπιό, 
θα σας δώσει τον κοσμοπολίτικο αέρα που όλοι θέλουμε σε μια καλοκαιρινή απόδραση, ενώ τα μπαράκια και τα μαγαζιά που θα βρείτε σε κάθε πιθανό μέρος, δε θα σας αφήσουν ποτέ παραπονεμένους.  

 Το Πόρτο Κατσίκι αποτελεί μία από τις πιο διάσημες παραλίες της Ελλάδας, λόγω των καθαρών νερών και της απαλής άμμου που θα σας ταξιδέψει μέχρι και τη Χαβάη. 




Οι Εγκρεμνοί αποτελούν μια σίγουρη απόδραση για τους φίλους του νησιού αλλά αν ψάχνετε την ηρεμία σας, μπορείτε να επιλέξετε ένα από τα "μυστικά μέρη" της παραλίας.   



Θα παραθέσω την προσωπική μου άποψη και θα πω ότι στο Κάθισμα, ήταν η μοναδική παραλία που μπαίνοντας μέσα στη θάλασσα, μπορούσα να δω με κάθε λεπτομέρια το βυθό, λόγω των καθαρών νερών. 

 


Μια ανάσα δρόμος από τα κοσμοπολίτικα θέρετρα της Λευκάδας, το μικροσκοπικό Μεγανήσι είναι αναμφίβολα μια από τις κρυφές γωνιές του Ιονίου, ένας τόπος ακόμα άγνωστος στους πολλούς, που όμως καλοδέχεται όσους θελήσουν να περάσουν ήρεμες και ξέγνοιαστες μέρες κοντά του.  
 Πάρτε και ένα βίντεο από την πανέμορφη Λευκάδα και σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι κοντά της! 
- See more at: http://www.athensbars.gr/blog-athens-mars/top-10-ton-kalyteron-kalokairinon-proorismon#sthash.9o9tlyes.dpuf




http://www.athensbars.gr/blog-athens-mars/top-10-ton-kalyteron-kalokairinon-proorismon

Ψίθυροι . . . .νεανικής παρέας Santa Maura 2009

Σαν περάσεις τη μικρή γειτονιά μου
ώρα επτά την αυγή
θα λυγίσεις απ το αγνό πράσινο του δάσους
 πλημμυρισμένο απ την αύρα
που το κλίμα εκπέμπει .
Δέλεαρ θα γίνει για σένα
η γλυκιά ευωδία του πέτρινου φούρνου .

δυό βήματα μοναχά αρκούν
για να βρεθείς σε τόπο μαγικό
εκεί ,που το μίσος πεθαίνει και η γαλήνη Ανάσταση θυμίζει
Τόπος απέραντος ,γεμάτος ελευθερία
και τριγύρω πουλιά ,παραδείσια πουλιά
να σου ψυθιρίζουν τραγούδια αγάπης
σα σούρουπο  ...  σα χείμμαρος ....
σαν τη Ζωή που τρέχει
ενώ εσύ ,με λαχτάρα ψάχνεις μέρος ν ακουμπήσεις
παίζοντας με τη ζωή και τους φόβους .

Ομως να ξέρεις ,πάντα απλόχερα
θα περιμένει η διψασμένη αγκαλιά μου
να της φέρεις ζεστασιά και να σε κυριέψει .....

Santa Maura 2009

με αγέρα Ιόνιου


από Σύλλογος Λευκαδίων Πάτρας (Σημειώσεις) την Τρίτη, 18 Ιουνίου 2013 στις 12:13 π.μ.
Μια όμορφη βραδυά   με  αγέρα Ιόνιου ,

συζητήσεις , αναμνήσεις νέες γνωριμίες

Ευχαριστούμε θερμά όλα τα μέλη μας  και

τους φίλους  που παραβρέθηκαν  ,

Τιμητική παρουσία στο δείπνο μας

ο διάσημος νευροχειρούργος κ Παπαδάκης

τα Χρυσά χέρια  της νευροχειρουργικής,

και ο φίλος του Ζωγράφος κ Χείρας

 Ο κύριος και η κυρία Τζίμη Πολίτη

Ο Δικηγόρος ποιητής κριτικός  κ Βρεττός Σπυρίδων

Το ζεύγος Ιατρών  κ Παπανίκος Γιάννης και Ασπρογέρακα

Χριστίνα  ,   το ζεύγος φιλολόγων ,κύριος και κυρία 

Νικολάου Ασπρογέρακα   η γραμματέας του συγκροτήματος 

Αρέθουσα του κ  Φατούρου  Σπυριδούλα και ο σύντροφός της ,

ο αξιότιμος έμπορας κ Iωάννης  Αργυρός  

και ο αξιαγάπητος  Μαρκέλλος Μαυρομάτης ο οποίος με την κλήρωση

του Νο 10 των προσκλήσεων  οδηγεί  στο νησί μας

και στο συγκρότημα Αρέθουσα ,

τα Χρυσά χέρια  της νευροχειρουργικής,τον

 διάσημο νευροχειρούργο κ Παπαδάκη

Ευχαριστούμε τους ιδιοκτήτες των συγκροτημάτων  Αρέθουσα Βίλλες

Φατούρο Ανδρέα στα Σύβοτα και     Saint John  κ Ιωάννη Περδικάρη

στον Αη Γιάννη Λευκάδας για την ευγενική χορηγία

ευχόμαστε  σε όλους

καλό καλοκαίρι   














































































αγέρας Ιόνιος του The artist Kostas Valamontes (Lefkada, 1911-1998) !






"Απαλός αγέρας Ιόνιος στο κάθισμα της μάνας

πριν γεννηθεί το σήμερα εβύζαξε ο κόρφος Σου

να σκάψει τη λιθιά γονατισμένη στο ντύσιμο του Φάρου

Μέσα στα πλοία του αντίλαλου πολύχρωμες σημαίες.

Βωμός απ' το Λευκάτα η στεριά νίβει τα μνημεία,

Ο θρόνος της Σαπφούς στην άβυσσο του γαλάζιου."



Κ. ΒΑΛΑΜΟΝ

Εκδηλώσεις

                              ΠΡΌΣΚΛΗΣΗ

  ο Σύλλογός μας ,καλεί τα μέλη του το Σάββατο 15  /  6  /  2013

 και ώρα 8.30 μ.μ.σε συνεστίαση  , στο Bistro Saki 's , Ρήγα Φερραίου 39 ,

τηλ. 6973768858 .

Σκοπός η σύσφιξη σχέσεων των μελών του Συλλόγου μας .

                      Η παρουσίας τιμή μας .

Τιμή μενού 18 ευρώ κατ άτομο

{ η πρόσκληση κληρώνει δύο  Σαββατοκύριακα
 στη Λευκάδα στα συγκροτήματα
 στις περιοχές Σύβοτα Λευκάδας του αξιότιμου
 κ Φατούρου Ανδρέα (  http://arethousavillas.com  )
 και Αη Γιάννη έξω από την πόλη 
 του αξιότιμου κ Περδικάρη Ιωάνννη  (  saint Johnn  )
( Δυό λόγια του κ Φατούρου  )















Ο ιδιοκτήτης του συμπλέγματος παραδοσιακών κατοικιών “Αρέθουσα”,
 σας καλωσορίζει στις φτιαγμένες με μεράκι απο τον ίδιο, βίλλες του.
Αρέθουσα, στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν η πηγή (κρήνη) του
 Εύμαιου, χοιροβοσκού του επικού Οδυσσέα. Η σπηλιά του Εύμαιου
 απέχει 2 χλμ απο τις βίλλες, στο χωριό Εύγηρος.
Το σύμπλεγμα περιβάλλεται απο ελαιώνα και απέχει απο το λιμάνι 
των Συβότων 500 μέτρα. Οι βίλλες είναι χτισμένες με κύρια υλικά το
 ξύλο & την πέτρα, σύμφωνα με την τοπική αρχιτεκτονική & σεβόμενη 
το περιβάλλον.
Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει την πανοραμική θέα του 
γραφικού λιμανιού και συνάμα το γραφικό χωριό Σύβοτα.
Η περιοχή διακρίνεται από τις πανέμορφες πλαγιές της οι οποίες
 προσφέρουν θέα που κόβει την ανάσα.)




























Επ ευκαιρία  ,σας ενημερώνουμε για το πρόγραμμα των
 εκδηλώσεων που έχουμε προγραματίσει  εν όψει της
 Εορτής της Κυράς ΜΑΣ  «   ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ   »

24 /  6 / 2013  9.30 π.μ.

Εκδηλώσεις του Αγίου Πνεύματος για τον εορτασμό της 
Κυράς του νησιού μας ,

Πανηγυρική.Δοξολογία στον Ιερό Ναό   Παναγίτσας Παραλίας
 Πατρών με Αρτοκλασία
Εν Όψει της Εορτής ,
Ομιλία από την Αρχιτέκτονα Πολεοδόμο
 κ. Χαρά  -Γιαννοπούλου Παπαδάτου
Δεξίωση στον προαύλιο χώρο του ναού

Εκδρομή

Πριν τη λήξη της Σαιζόν , 30 /6/ 2013 μια όμορφη Εκδρομή ,
στην Υδρα για να περάσουμε καλά  ,να διασκεδάσουμε ,
να γνωριστούμε μεταξύ μας .
Τιμή 25 ευρώ κατ άτομο .Μπορούμε να έχουμε μαζί  μας
 το  φαγητό , για όσους θέλουν .
Δηλώστε από σήμερα συμμετοχή

Σας πληροφορούμε ότι Από τον Σεπτέμβρη θα αρχίσουν
στο Σύλλογό μας να γίνονται μαθήματα Κομπιούτερ ,Ιντερνετ  ,
 Αγγλικών για αρχαρίους ,Λευκαδίτικου Κεντήματος
Παραδοσιακών χορών ( τμήμα το οποίο θα πρέπει να
 ενισχυθεί ιδιαίτερα )
Προτάσεις για άλλες δημιουργικές απασχολήσεις ,
γίνονται δεκτές προς συζήτηση , από το Διοικητικό
 Συμβούλιο του Συλλόγου μας .

          για το Σύλλογο

ο πρόεδρος    τα μέλη




------------------------------------------------------------------------

Καράμπαλης Δημήτριος Καθηγητής Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών

      
 Ο Δημήτριος Λ. Καράμπαλης γεννήθηκε στη Λευκάδα (1954). Απέκτησε Δίπλωμα Αρχιτέκτονα Μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο το 1977 και Μάστερς και Διδακτορικό Δίπλωμα στην επιστήμη του Πολιτικού Μηχανικού από το Πανεπιστήμιο της Μινεσσότα των Η.Π.Α. τα έτη 1980 και 1984 αντίστοιχα.

Εργάστηκε ως Λέκτορας στο Ohio State University των Η.Π.Α. (1983-1984) και ως Επίκουρος και Αναπληρωτής Καθηγητής στο University of South Carolina των Η.Π.Α. τα χρονικά διαστήματα 1984-1990 και 1990-1993 αντίστοιχα. Υπηρέτησε επίσης και ως Επισκέπτης Καθηγητής στο Εργαστήριο Εδαφομηχανικής και Βραχομηχανικής του Πανεπιστημίου της Καρσλρούης (1986).

Κατά το χρονικό διάστημα 1989-1992 παρείχε υπηρεσίες τεχνικού συμβούλου σε θέματα ανάλυσης γεφυρών στην εταιρία LPA Group Incorporated (Columbia, South Carolina), ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1992-1994 παρείχε υπηρεσίες τεχνικού συμβούλου σε θέματα Ευστάθειας και Δυναμικής Ανάλυσης για λογαριασμό της αεροδιαστημικής βιομηχανίας Gulfstream Aerospace Corporation (Savanah, Georgia). Από το 1996 μέχρι και σήμερα διατελεί Τεχνικός Σύμβουλος σε ζητήματα ανάλυσης και σχεδιασμού πύργων ανεμογεννητριών για λογαριασμό του Κέντρου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΚΑΠΕ).

Το 1993 εκλέχτηκε στη βαθμίδα του Επίκουρου Καθηγητή στον Τομέα Κατασκευών του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Παν/μίου Πατρών και το 1998 στη βαθμίδα του Αναπληρωτή Καθηγητή, θέση την οποία και κατέχει ως σήμερα. Ο Δ.Λ. Καράμπαλης εργάζεται ερευνητικά στις περιοχές της Ανάλυσης και του Σχεδιασμού των Κατασκευών με έμφαση στη Δυναμική και την Ευστάθεια των Κατασκευών και την Αλληλεπίδραση Εδάφους-Κατασκευής, καθώς και των Αριθμητικών Μεθόδων με έμφαση στις Μεθόδους Συνοριακών & Πεπερασμένων Στοιχείων.

Έχει 44 δημοσιεύσεις σε πρακτικά Διεθνών & Εθνικών Επιστημονικών Συνεδρίων καθώς και 22 δημοσιεύσεις σε διεθνή έγκριτα περιοδικά.
Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει κεφάλαια σε 7 βιβλία στην Αγγλική Γλώσσα, 1 βιβλίο στην Αγγλική γλώσσα, καθώς και 3 βιβλία στην Ελληνική γλώσσα για τη διδασκαλία των φοιτητών του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών.

Είναι μέλος του Editorial Board του περιοδικού Journal of Engineering Analysis with Boundary Elements και της σειράς των εκδόσεων Advances in Boundary Elements.
Διατελεί μέλος της American Society of Civil Engineers (ΑSCE) (1984), του Prestressed Concrete Institute (1984), της American Academy of Mechanics (1985), της International Association of Boundary Element Methods (1989), της International Association for Computer Methods & Advances in Geomechanics (1989) και της Ελληνικής Εταιρίας Θεωρητικής & Εφαρμοσμένης Μηχανικής (1991).

Από το 1977 είναι μέλος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος και μέλος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Ελλάδος.

Επιλεγμένες δημοσιεύσεις:
  1. D.C. Rizos and D.L. Karabalis, "Transient Solution of 2-D Flow in Unconfined Coastal Aquifers," Engineering Analysis with Boundary Elements, Vol. 11, 215-224, 1993.
  2. M. Mohammadi and D.L. Karabalis, “Dynamic 3-D soil-railway track interaction by BEM-FEM,” Earthquake Engineering and Structural Dynamics, Vol. 24, 1177-1193, 1995.
  3. J.S. Mulliken and D.L. Karabalis, “Discrete models for through-soil coupling of foundations and structures,” Earthquake Engineering and Structural Dynamics, Vol. 27, 687-710, 1998.
  4. D.L. Karabalis, G.J. Cokkinides, D.C. Rizos, and J.S. Mulliken, “Simulation of earthquake ground motions by a deterministic approach,” Advances in Engineering Software, Vol. 31, 329-338, 2000.
  5. N. Bazeos, G.D. Hatzigeorgiou, I.D. Hondros, H. Karamaneas, D.L. Karabalis and D.E. Beskos “Static, seismic and stability analyses of a prototype wind turbine steel tower,” Engineering Structures, Vol. 24, 1015-1025, 2002.
     


Πορτραίτα του τόπου μας Σπύρος Βρεττός Ποητής, Δικηγόρος

 

 Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

 Ο Σπύρος Βρεττός είναι Έλληνας Ποιητής, Δικηγόρος


Γεννήθηκε το 1960 στην Λευκάδα, σπούδασε
στην νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
 και ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου 
στην Πάτρα.
 Δημοσίευσε γιά πρώτη φορά ποιήματα του
 το 1978   στα περιοδικά Ρυθμός
και Όστρακα

Έχει εκδώσειεφτά ποιητικές συλλογές. 

Οι πέντε πρώτες έχουνμεταφραστεί

 από τον Φίλιπ Ραμπ στα αγγλικά

(Collected Poems, Shoestring Press 2000).

Ποιήματά του έχουν επίσης μεταφραστεί 

στα αγγλικά

από τον Πίτερ Κονσταντάιν (Peter Constantine)

σε ανθολογία της γενιάς του ’70 και του’

 80 σε επιμέλεια

του Ντέιβιντ Κόνολι (Agenda: Greek Poetry,

 New Voices

and Ancient Echoes, 1999), και σε ανθολογία

της

ελληνικής ποίησης του 20ου αιώνα σε επιμέλεια

Πήτερ Μπην, Πίτερ Κονσταντάιν, Έντμουντ Κίλι




και Κάρεν Βαν Ντάικ.


(A Century of Greek Poetry 1900-2000,


Εκδοτικός Οίκος COSMOS, 2004.)


 Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. 




ανθολογία ποιημάτων του εκδόθηκε
 στην Ιταλία σε μετάφραση Μάσιμο Κατσούλο
 ("Il postscriptum della storia", Atelier 2005).




Εργογραφία
  • Ως Αζτέκοι στις Αζόρες,
  • εκδόσεις Πλέθρον, 1985
  • Σε μαύρο πλου,
  • Αχαϊκές Εκδόσεις, Πάτρα, 1988
  • Ακίνητα μάτια,εκδόσεις Διάττων, 1992
  • Τραγωδία,εκδόσεις Καστανιώτης, 1995
  • Ανιστόρητο, εκδόσεις Καστανιώτης, 1999
  • Πράξη απλή, εκδόσεις Γαβρηιλίδης, 2003
  • Συνέβη, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2007
  • Κώστας Καρυωτάκης.
  • Το εγκώμιο της φυγής,
  • εκδόσεις Γαβρηιλίδης, Αθήνα 2006

Για τα ιστορικά ποιήματα
του Καβάφη
  • 19.05.2013    ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ Λ. ΒΡΕΤΤΟΥ       
   1.«Αισθηματοποίηση» του ιστορικού ποιήματος
ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΩΡΟ
Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας
που βλέπω κι όπου περπατώ  χρόνια και χρόνια.
Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες:
με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.

Κ' αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο για μένα.
  Στο  παραπάνω ποίημα, που είναι και από τα τελευταία του,
ο Καβάφης μας παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε
 το περιβάλλον στο οποίο ζούσε. Ένα περιβάλλον που το
 δημιούργησε ο ίδιος «μες σε χαρές και μες σε λύπες.
Με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα». Και μετά τη
 δημιουργία, μετά τη φόρτωση δηλαδή του περιβάλλοντος
 με τα περιστατικά και τα πράγματα του ποιητή, ακολουθεί
η αισθηματοποίησή του: «Κ' αισθηματοποιήθηκες
ολόκληρο για μένα». Θα μπορούσε ίσως να πει:
σε δημιούργησα και σ' αισθηματοποίησα. Όμως λέει:
σε δημιούργησα κι εσύ αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο
για μένα. Και αυτό είναι πιθανό να μεταφράζεται ως εξής:
σε έφτιαξα κι εσύ ανταπέδωσες σε μένα, το δημιουργό σου,
 το «αίσθημα» που νόμιζα πως δεν σου έδωσα όταν σε έφτιαχνα.
Όμως περιβάλλον για τον Καβάφη είναι και η ποίησή του.
 Αν μάλιστα σκεφτούμε πως το πλέον δραστικό
ποιητικό περιβάλλον είναι για τον ποιητή
το ιστορικό περιβάλλον, που όντως το «δημιουργεί»
 και αυτό «χρόνια και χρόνια», κινούμενος
και εμπνεόμενος βασικά από «τον ίδιο χώρο»,
 τα ελληνιστικά κυρίως χρόνια, μπορούμε να
πούμε τα εξής:
 Ο Καβάφης φτιάχνοντας το ιστορικό του ποίημα
 με όλα τα ιστορικά «περιστατικά» που επέλεγε
ως αναγκαίο του υλικό και με όλα τα «πράγματα»,
 δηλαδή τους ποιητικούς του τρόπους, ανακάλυπτε
 ίσως εκ των υστέρων το «αίσθημα» που παρήγαγε το ποίημά του.
 Το ποίημά του δεν τελείωνε από αυτόν,
 αλλά από το ίδιο το ποίημα.
Η ολοκλήρωση του ποιήματος γινόταν με την
«αισθηματοποίησή» του. Θεωρώ δηλαδή πως
 για το αίσθημα (συναίσθημα, συγκίνηση)
του ιστορικού του ποιήματος ίσως και να αμφέβαλε
 στην πορεία του και ο ίδιος ο ποιητής,
καθόσον εγνώριζε ότι τα μέσα που μετερχόταν
 ήταν πεζά και αντιποιητικά. Το αίσθημα
παραγόταν από το συνολικό ποίημα και εκ των υστέρων.
 Όπως ακριβώς συμβαίνει και στον
 αναγνώστη της καβαφικής ιστορικής ποίησης
που θέλγεται βασικά από το σύνολο του ποιήματος
 και από την ειρωνεία που το συγκολλάει.
 (Ο Νάσος Βαγενάς έχει ήδη μιλήσει για την
 ειρωνική γλώσσα του Καβάφη και για την
συγκίνηση που αυτή παράγει).
Μα η ειρωνεία του Καβάφη, θα μπορούσε
 κάποιος να αντιτείνει, δεν είναι ένας από
τους ποιητικούς του τρόπους, δεν είναι ένα
από τα πράγματα που ο ποιητής βάζει μέσα
στο ποίημα; Δεν γνωρίζει εκ των προτέρων
ότι η ειρωνεία είναι αυτή που θα συγκολλήσει
το κατά τρόπο, πολλές φορές, στεγνό αφηγούμενο
 ιστορικό περιστατικό; Άρα αφού το γνωρίζει,
αυτός είναι που «αισθηματοποιεί» το ποίημα.
Εάν η ειρωνεία ήταν σποραδική, εάν δηλαδή
την έριχνε ο ποιητής ευκαιριακά μέσα στο ποίημα,
 θα μπορούσαμε να πούμε ότι όντως
ο ποιητής την χρησιμοποιούσε και αυτήν
 ως μέσο για να βγάλει το ποίημά του αίσθημα.
 Όταν όμως ο ποιητής εισέρχεται στις ιστορικές
του πηγές όντας ειρωνικός, ακολούθως με το
αυτό ειρωνικό ένδυμα και βλέμμα εισέρχεται
 και στο ποίημα. Εμφορούμενος από την
ειρωνεία, την ξεχνάει σαν ποιητικό τρόπο,
 αφού δεν είναι τρόπος αλλά παντεποπτικό βλέμμα.
 Η ειρωνεία του είναι ένστικτο, ανάσα.
 Κι όπως ξεχνάει κανείς πως ανασαίνει,
αλλά ζει και κινείται,
έτσι ξεχνάει κι ο ποιητής τη δική του ανάσα,
αλλά γράφει.
Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να βρεθεί
ο τρόπος που παράγεται συγκίνηση
από τα ιστορικά καβαφικά ποιήματα,
τη στιγμή που τους λείπει η ιδιαιτέρως
συγκινησιακή χρήση της γλώσσας.
Συναισθανόμενοι όμως την «αισθηματοποιητική»
 λειτουργία του καβαφικού ποιήματος
μπορούμε να πούμε αυτό: ο Καβάφης δημιουργεί
«φτωχικά» το ποίημά του
σα να είναι περιβάλλον του κι αυτό
«αισθηματοποιείται» ολόκληρο για
το δημιουργό του και προς έκπληξή του.
2.Ο ιστορικός - «ανιστόρητος» Καβάφης
Για να συμβεί ένα ιστορικό ποίημα δεν χρειάζεται
 ο ποιητής να ξέρει «πολλή» ιστορία.
 Ίσως μάλιστα να είναι καλύτερα εάν ο ποιητής
 μπαίνει στο ποίημα χωρίς πολλές ιστορικές
λεπτομέρειες, αλλά με διάθεση φιλοσοφική
προς την ιστορία, τέτοια που να του επιτρέπει
ακόμα και τα μικρά ιστορικά εναύσματα που
βρίσκει μπροστά του (μια λέξη, μια φράση, μια εικόνα)
να τα μεταποιεί σε «πλήρη» ιστορικά
(με την πλατιά έννοια) ποιήματα. Αρκεί
ένα «Ασίνην τε» στον Σεφέρη ή «μια μνεία μικρή
 κι ασήμαντη» στον Καβάφη για να συμβεί
η ιστορία του ποιήματος. Μα μήπως με
 ανάλογο τρόπο δεν μπορεί να συμβεί και
 η ιστορία η ίδια; Ένα κάτι λίγο των λέξεων
 (για να μιλήσω σχηματικά), ένα «filio que»,
 δεν μοιάζει να άρκεσε για το Σχίσμα των Εκκλησιών;
 Ώστε με τον τρόπο της ίδιας της ιστορίας
και η ιστορική ποίηση μπορεί να κάνει
 τα ποιήματά της να συμβαίνουν.
Και, για να ειρωνευτούμε με τον τρόπο του Καβάφη,
 δεν μπορεί η ιστορία να κατηγορηθεί
ότι δεν ξέρει να συμβαίνει!
Όταν λοιπόν ο Καβάφης προσπαθεί στο
ποίημά του «Καισαρίων» να «εξακριβώσει μια εποχή»,
 αυτή την εξακρίβωση την κάνει μέσω μιας
συλλογής επιγραφών των Πτολεμαίων
 και όχι μέσω μιας ιστορικής ανάλυσης της εποχής.
 Δεν τον ενδιαφέρει εν προκειμένω (για το ποίημα)
η «πολλή» ιστορία, αλλά το έναυσμα.
Δεν διαβάζει εν προκειμένω το βιβλίο ως
ιστορικός, αλλά ως αποκωδικοποιητής μικρών μνειών,
 τοποθετημένων σε ένα «εξακριβωμένο» περιβάλλον.
  Όμως «εξακριβωμένο» δεν σημαίνει απαραιτήτως
 και ιστορικά ακριβές. Δεν πρέπει άλλωστε
να ξεχνάμε και την ειρωνεία του Καβάφη,
ο οποίος εισέρχεται στο ποίημα αυτό κατευθείαν
 αυτοειρωνικός. Είναι σα να μας λέει: μα πώς
να εξακριβώσω μια εποχή με μια συλλογή επιγραφών,
 όταν μάλιστα αυτή τη συλλογή την πήρα στα
χέρια μου «εν μέρει και την ώρα να περάσω»;
 Η ειρωνεία του Καβάφη είναι ειλικρινής και
στοχεύει στο να τον καταδείξει, παρά τα ιστορικά
 φαινόμενα, και ως σκοπίμως «ανιστόρητο».
Έτσι άλλωστε, με μια τέτοια «ανιστόρητη»
για τον ίδιο τον ποιητή θέση, μπορεί να λειτουργήσει
καλύτερα ένα ιστορικό ποίημα.
Η ειρωνεία του Καβάφη ανατρέπει κατά
 κάποιο τρόπο τη σοβαρότητα της ιστορίας,
ώστε η δική του ποιητική ιστορία, το δικό του
 ποίημα να φανεί ακόμα πιο ισχυρό μέσα σε
ένα ματαιωμένο γενικότερο πλαίσιο.
Γι' αυτό το λόγο και ταιριάζει καλύτερα η ειρωνεία
του Καβάφη στο πλαίσιο της παρακμής και της
 κρίσης και γι' αυτό το λόγο αντλεί συνεχώς
τα ιστορικά του θέματα από εκεί.
Το ποίημα «Βυζαντινός άρχων, εξόριστος,
στιχουργών» ξεκινάει έτσι: «Οι ελαφροί ας
με λέγουν ελαφρόν.
Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε επιμελέστατος».
 Στους στίχους αυτούς αναγνωρίζω και αυτό:
από τη μια μεριά την ελαφρότητα που, με την ειρωνεία του,
 θέλει και προσδίδει κάποιες φορές ο Καβάφης
στην ιστορία και από την άλλη μεριά τη σοβαρότητα που,
 με τρόπο επιμελέστατο, αποκτά τελικά η δική του
ποιητική ιστορία μέσα στο δήθεν ελαφρό πλαίσιό της.
Τη φιλοσοφική του διάθεση απέναντι στην ιστορία
 (όχι με την έννοια μιας φιλοσοφικής σκέψης και παραίνεσης)
 την αποκαλύπτει ο Καβάφης στο ποίημα
«Ο Δαρείος», όπου ειρωνεύεται από την αρχή
την ιστορικότητα του ποιήματός του και τις ιστορικές
λεπτομέρειες μέσω των οποίων καλείται
 ο ποιητής Φερνάζης (προσωπείο του Καβάφη)
να γράψει ένα επικό ποίημα. Γρήγορα λοιπόν
 και κουρασμένος από τις ιστορικές λεπτομέρειες,
 ο ποιητής αντιπαραβάλλει σε αυτές τη φιλοσοφία
(«Αλλ' εδώ χρειάζεται φιλοσοφία»), η οποία και
 θα τον απασχολήσει μέχρι το τέλος του ποιήματος:
Ο ποιητής Φερνάζης το σπουδαίον μέρος
του επικού ποιήματός του κάμνει.
Το πώς την βασιλεία των Περσών
παρέλαβε ο Δαρείος Υστάσπου. (Από αυτόν
κατάγεται ο ένδοξός μας βασιλεύς,
Ο Μιθριδάτης, Διόνυσος κ' Ευπάτωρ). Αλλ' εδώ
χρειάζεται φιλοσοφία  πρέπει ν' αναλύσει
τα αισθήματα που θα είχεν ο Δαρείος:
ίσως υπεροψίαν και μέθην.

Στα παραπάνω λοιπόν παραδείγματα βλέπουμε
 έναν Καβάφη που διακόπτει την ιστορική του
αφορμή όχι μόνο για να οδηγήσει το ποίημα προς άλλη
 κατεύθυνση, αλλά και για να δείξει ότι, παρότι
 φαίνεται προσκολλημένος στις ιστορικές του πηγές,
μπορεί και συμπεριφέρεται απέναντί τους
και αρκετά «ανιστόρητα».
3. Ιστορία, πολιτική και σώμα
στον ιστορικό Καβάφη
Το ότι ο Καβάφης είναι ιστορικός ποιητής
 είναι κοινός τόπος. Δεν μοιάζει όμως να είναι
 κοινός τόπος η πολιτική συνείδηση του Καβάφη.
 Φαίνεται πως και ο ίδιος δεν ήθελε να δώσει
την όποια πολιτική διάσταση στα ποιήματά του
κι έτσι η καταφυγή στο ιστορικό παρελθόν
έκρυβε πιθανόν και απέκλειε την όποια
 συγχρονική διάσταση της ποίησής του.
Ιστορικό παρόν για τον Καβάφη μοιάζει
καταρχάς να είναι το σώμα του και αυτό
φαίνεται να του αρκεί ως σύγχρονη ιστορία.
Ένα σώμα όμως αρκετά ενοχικό και «παρακμιακό»
 κάποιες φορές, που μοιάζει να βγαίνει και αυτό από
 ένα ανάλογο ιστορικό παρελθόν, από το οποίο
 αντλούνταν τα ιστορικά του ποιήματα.
 Όποια λοιπόν ιστορία κι αν κινεί ο ποιητής,
είτε αυτή του παρελθόντος, είτε αυτή του παρόντος
 (σώμα), φαίνεται να βρίσκεται σε ανάλογη
ποιητική κατάσταση, όπου «επίμονα κ' η ποιητική
ιδέα πάει κ' έρχεται». Ώστε παρόν και παρελθόν
πάνε μαζί και χέρι χέρι στην ποίηση του Καβάφη,
γι' αυτό και το σώμα, ως σύγχρονη ιστορία, επίμονα
και τακτικά παρεισφρέει ως ιντερμέδιο σε κάποια
από τα ιστορικά ποιήματα, θυμίζοντάς μας ίσως
 και την συγχρονική διάσταση των  ποιημάτων αυτών.  
Αν όμως θέλαμε να εξηγήσουμε γιατί θεωρούμε πως
μια πλειάδα ποιημάτων του Καβάφη είναι ή και μπορούν
 να διαβαστούν ως πολιτικά ποιήματα,
θα προχωρούσαμε σε άλλα λιγότερο
«σωματικά» επιχειρήματα.
α) Αν τα ιστορικά ποιήματα του Καβάφη
 ήταν γραμμένα στην εποχή στην οποία
αναφέρονται, θα ήταν οπωσδήποτε ποιήματα
 πολιτικά, αφού σε όλα υπάρχει μια συγκεκριμένη
θέαση πραγμάτων και προσώπων και μια
συνακόλουθη θέση του ποιητή απέναντι
 στη διαχείριση της εξουσίας και στα
πρόσωπα που τη λυμαίνονται.
β) Διαλέγοντας σταθερά ο ποιητής ως πλαίσιο
των ιστορικών του ποιημάτων εποχές κρίσης
και παρακμής, όπου η εξουσία και τα πρόσωπά
της δοκιμάζονται, δεν κάνει νομίζω τίποτε άλλο
από τα να καταδεικνύει μια διαρκή ιστορική και
πολιτική κρίση που φθάνει μέχρι και τις ημέρες
 που ο ίδιος γράφει.
γ) Κάποια από τα ποιήματα αυτά μοιάζει να
 αφορούν σε τρέχουσες πολιτικές καταστάσεις
 και πρόσωπα και μάλιστα να τα φωτογραφίζουν,
 δεν θα μπορούσε δε να συμβεί το τελευταίο εάν
 δεν συνέτρεχαν τα δύο πρώτα επιχειρήματα.
δ) Η ειρωνεία με την οποία μπαίνει εξ αρχής ο
 Καβάφης σε αρκετά ιστορικά ποιήματα μοιάζει
να συνιστά περισσότερο πολιτική θέαση
των πραγμάτων και λιγότερο ιστορική «πόζα».
Βέβαια στην ποίηση του Καβάφη δεν θα
συναντήσουμε
 κατά τρόπο φανερό το ιστορικό παρόν, δηλαδή
 το σύγχρονο με αυτόν γεγονός και αυτός είναι ο
 βασικός λόγος που μας κάνει προφανώς να
αμφιβάλλουμε ή και να αρνούμαστε την πολιτικότητά του,
αφού πολιτικό ποίημα θεωρούμε μάλλον
αυτό το οποίο αντλεί ζωή από το ιστορικό
παρόν και δεν αποφεύγεται σε αυτό η όποια
πολιτική διακύβευση.  Όμως ο σοφός
Καβάφης μοιάζει να μας λέει πως μπορεί
το ποίημα να μιλάει για το παρελθόν και να
 κάνει πολιτική, χωρίς μάλιστα να ελλοχεύει
ο κίνδυνος το σύγχρονο περιστατικό και γεγονός
 να «επικαιροποιήσει» το ποίημα και να το
 κάνει να λειτουργεί σε μια δεδομένη χρονική
 στιγμή και μόνο. Αν μάλιστα δεχθούμε, όπως
έχει καταδειχθεί, πως όντως ο Καβάφης άντλησε
 υλικό και από την εποχή του, δηλαδή και
από το ιστορικό παρόν, τότε βρισκόμαστε
 μπροστά σε μια μυθοποιητική λειτουργία
της ποίησής του, όπου κάποιες φορές το σύγχρονο
γεγονός μετουσιώνεται σε ιστορικό παρελθόν που
προβάλλεται μυθοποιημένο στο εκάστοτε αναγνωστικό παρόν.
 Αυτή όμως είναι η λειτουργία της ιστορικής
 ποίησης του Καβάφη, είτε υπάρχει πίσω της
 συγκεκριμένο γεγονός είτε όχι, αφού και το,
απευθείας από τις ιστορικές πηγές προερχόμενο,
ιστορικό παρελθόν συμπεριφέρεται ποιητικά ως
μύθος του παρόντος.
Ώστε δεν απαιτείται, προκειμένου να πούμε
ότι κάποια από τα ιστορικά ποιήματα του
Καβάφη είναι και πολιτικά ποιήματα, να το
 αποδείξουμε με συγκεκριμένα ευρήματα και
 έρευνες, ούτε και να αποποιηθούμε τον
 πολιτικό-επικαιρικό τους χαρακτήρα μόνο
και μόνο επειδή ο ίδιος ο ποιητής κάποιες
 φορές τον αρνήθηκε.
Ο  Ε. Μ. Forster που συναναστράφηκε τον
 Καβάφη στην Αλεξάνδρεια, θα μας πει
(στο κείμενό του με τίτλο «Η ποίηση του Κ. Π. Καβάφη»,
γραμμένο το 1919) ότι ο ποιητής, παρότι
τα είχε δοκιμάσει και τα δύο, δεν μπορούσε
 να απαντήσει για το τι είναι καλύτερο:
 η πολιτεία ή η μοναξιά; Για να καταλήξει:
«Αλλά τουλάχιστον είναι βέβαιος (ο ποιητής)
για ένα πράγμα – η ζωή προϋποθέτει θάρρος,
 διαφορετικά παύει να είναι ζωή».
Ενώ λίγο νωρίτερα έχει πει ο Forster:
«Ένας τέτοιος ποιητής ποτέ δεν μπορεί
 να είναι δημοφιλής. Πετάει αργά και
συγχρόνως πολύ υψηλά. Είτε υποκειμενικός
 είτε αντικειμενικός στον τρόπο του, απέχει
εξ ίσου από τον στίβο της «επικαιρότητος» -
ποτέ του δεν θα συνθέσει  ένα Βασιλικόν
ή ένα Βενιζελικόν ύμνο».
Ας σχολιάσουμε λίγο τα παραπάνω.
 Αν κρίναμε με σημερινά κριτήρια και επιφανειακά,
τότε με βάση την παραπάνω δυσκολία του
 Καβάφη να διαλέξει ανάμεσα στην πολιτεία
 (με την έννοια της ενασχόλησης με
τα κοινά και συνακόλουθα με την έννοια της πολιτικής)
 και τη μοναξιά (αποτράβηγμα, ιδιώτευση),
 θα καταλήγαμε εύκολα ίσως στο συμπέρασμα
 πως ο Καβάφης δεν ήταν πολιτικό ον
και συνακόλουθα πολιτικός ποιητής.
Γιατί αν ήταν δεν θα δυσκολευόταν να απαντήσει.
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως είναι ανώτερος
πολιτικά αυτός που μπορεί και να «πολιτεύεται»,
αλλά και να αποτραβιέται, όταν φθάσει η στιγμή,
στη μοναξιά του; Και πόσο χρειάζεται να
 βρίσκεται κάποιος στην πολιτεία, αν είναι
να συμπεριφέρεται, όπως μας έχει καταδείξει
 ο Καβάφης στο (μεταγενέστερο από το κείμενο
 του Forster) ποίημά του «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης»
(1928), σαν τον ηγεμόνα αυτό, σαν ένας δηλαδή
τυχαίος και αστείος άνθρωπος που προσπαθεί
 να ξεγελάσει τον λαό φερόμενος «επάνω,
κάτω σαν τους Έλληνας» και «μιλώντας με
 βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά»;
 Όταν ένας τέτοιος ηγεμόνας περιορίζεται
σε λίγες λέξεις για να μην προδοθεί και τον
 πάρει ο λαός «στο ψιλό» και πλήττει
συνακόλουθα από τις στοιβαγμένες μέσα του και
 ανέκφραστες κουβέντες, δεν είναι προτιμότερο
από το να βιώνει την πολιτική ως αφόρητη πλήξη
και μοναξιά λόγω έλλειψης επικοινωνίας, να αποσύρεται;
 Ή τι να κάνει ο ποιητής Καβάφης σε μια πολιτεία
που «σχεδόν δεν μοιάζει σαν πατρίς του», αλλά
«αυτή είν' η χώρα του Ηρακλείδη και του Βάλα»,
 όπως μας λέει στο ποίημά του «Δημητρίου
Σωτήρος (162-150 π.Χ.)», γραμμένο το 1919,
 την ίδια δηλαδή χρονιά με το κείμενο του Forster;
 Στο ποίημα αυτό ο Καβάφης μιλάει για έναν
άνθρωπο που παραγκωνισμένος από το θρόνο της
Συρίας επιστρέφει σ' αυτήν με μεγάλες προσδοκίες
 για να την κάνει «πάλι κράτος δυνατό».
 Όμως έχει να συναντήσει εκεί τον τυχοδιώκτη
 διεκδικητή του θρόνου Βάλα που τον προωθεί
στο θρόνο ο Ηρακλείδης. Προσπαθεί για 12 χρόνια
να επιτύχει τους αγαθούς σκοπούς του
(«…θ' αγωνισθεί, θα κάμει, θ' ανυψώσει…όλην
 την ορμήν αυτή θα μεταδώσει στον λαό») για να
νικηθεί τελικά και να σκοτωθεί στη μάχη που έδωσε
 με τον Βάλα το 150 π.Χ.  
Όταν λοιπόν ο Καβάφης δεν μπορεί εύκολα να απαντήσει
στην ερώτηση του Forster, είναι γιατί και μέσω
της ενασχόλησής του με την ιστορία, αλλά και
 μέσω της ποίησής του έχει ήδη αποκτήσει
 συνείδηση ιστορικοπολιτική και έχει μάθει
 καλά τι σημαίνει πολιτεία και τι σημαίνει μοναξιά.
 Έχει καταλάβει ότι και μέσα στην έννοια της
πολιτείας υπάρχει πολλή μοναξιά.
Συνεπώς πώς να απαντήσει εύκολα σε μια
 ερώτηση σαν αυτή; Σε ποια από τις δύο μοναξιές
να γείρει; Και μοιάζει να μας λέει: Αν είναι να
 μπω στην πολιτεία για να συνθέσω ύμνο βασιλικό
ή βενιζελικό, ας μου λείπει. Άλλο ήρθα για να
κάνω με την ποίησή μου. Αλλά κι εκείνη η μόνη
βεβαιότητα που εξέφρασε καταληκτικά ο Καβάφης
 στον Forster, ότι δηλαδή «η ζωή προϋποθέτει θάρρος,
διαφορετικά παύει να είναι ζωή», μοιάζει να βγαίνει
 κατευθείαν από το ποίημα αυτό και να συνιστά
 υπαρξιακή και πολιτική θέση:
Αδιάφορον: επάσχισεν αυτός,
όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε.
Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του,
ένα μονάχα λογαριάζει πια
με υπερηφάνειαν   που, κ' εν τη αποτυχία του,
την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει.

Τ' άλλα – ήσαν όνειρα και ματαιοπονίες.
Αυτή η Συρία – σχεδόν δεν μοιάζει σαν πατρίς του,
αυτή είν' η χώρα του Ηρακλείδη και του Βάλα.

Στην πραγματικότητα λοιπόν ο Καβάφης απαντάει
στον Forster με τον τρόπο που μιλάει στο ποίημά του
«Δημητρίου Σωτήρος». Το «η ζωή προϋποθέτει
θάρρος, διαφορετικά παύει να είναι ζωή» ισοδυναμεί
 με τους αγώνες και τις προσπάθειες του Δημητρίου
 Σωτήρος που και στην αποτυχία του «την ίδιαν
ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει».
Είναι πιθανό να έδωσε τέτοια διάσταση ο
Καβάφης στο ποίημα μετά τη σχετική συζήτηση
και την ερώτηση που του τέθηκε. Είναι επίσης
πιθανό να είχε ήδη γράψει το ποίημα και να
απάντησε με τον τρόπο και τη συνείδηση που
 του υπέβαλε ο διαμορφωμένος και από το ποίημα
εαυτός του. Το σίγουρο είναι πως ο Καβάφης
αφού είχε δοκιμάσει στο ποίημα αυτό και την πολιτεία
 και τη μοναξιά της, προέκρινε ως πραγματικά
 σημαντικό το να πορεύεσαι μέσα στη ζωή και
 στον κόσμο με θάρρος και ακατάβλητη ανδρεία
 για να μπορείς να ορκίζεσαι πως θα αγωνιστείς,
 θα κάνεις και θα ανυψώσεις, με όλα σου τα «θα»
 να προβάλλουν ως γνήσια και όχι να είναι τα «θα»
της ψευδοπολιτικής:
Τραβιούνταν μόνος του, κι αγανακτούσε, κι όμνυε
που όπως τα θαρρούν διόλου δεν θάναι
ιδού που έχει θέλησιν αυτός
θ' αγωνισθεί, θα κάμει, θ' ανυψώσει.  

Αρκεί να βρει έναν τρόπο στην Ανατολή να φθάσει,
να κατορθώσει να ξεφύγει από την Ιταλία-
κι όλην αυτήν την δύναμι που έχει
μες στην ψυχή του, όλην την ορμήν
αυτή θα μεταδώσει στον λαό.

Ο Καβάφης λοιπόν με την ιστορική του ποίηση
συμπεριφέρεται και πολιτικά. Αλλά ακόμα κι όταν
 στην ποίησή του μιλάει το «σώμα», σαν ετερότητα
μιλάει. Η ποιητική ερωτική του τόλμη ασκεί και αυτή
την πολιτική της. Διεκδικεί την ύπαρξη και τη
δικαίωση του διαφορετικού. Και δεν διστάζει, για
το σκοπό αυτό, να συμπεριφερθεί ενίοτε με πολιτική
διπλωματία και να βαπτίσει το ερωτικό του σώμα
 και μέσα σε κάποιο ιστορικό ποίημα, όπως έκανε
αμέσως παραπάνω, όπου αυτό το ιστορικοπολιτικό
«όμνυε» πως «θ' αγωνισθεί, θα κάμει, θ' ανυψώσει»
 συναντάει τον ίδιο στην ουσία του στίχο
«Ομνύει κάθε τόσο ν' αρχίσει πιο καλή ζωή»
 από το ερωτικό του ποίημα «Ομνύει».

Ο Σπύρος Λ. Βρεττός (Λευκάδα, 1960) είναι ποιητής




































































































































 



Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ



(2012)



Τα δεδομένα, Γαβριηλίδης



(2009)



Τα σχέδια της ποίησης, Πολύεδρο



(2007)



Συνέβη, Γαβριηλίδης



(2006)



Κώστας Καρυωτάκης, Γαβριηλίδης



(2003)



Πράξη απλή, Γαβριηλίδης



(1999)



Ανιστόρητο, Εκδόσεις Καστανιώτη



(1995)



Τραγωδία, Εκδόσεις Καστανιώτη



(1985)



Ως Αζτέκοι στις Αζόρες, Πλέθρον



 



Συμμετοχή σε συλλογικά έργα



(2008)



Γιατί η ποίηση, Περί Τεχνών



(2008)



Τα ποιήματα του 2007, Κοινωνία των (δε)κάτων



(2006)



Ποιητές της Πάτρας στις γλώσσες της Ευρώπης, Πολύεδρο



(2005)



Για τον Ηλία Λάγιο, Ερατώ