|
Δήμαρχος της πόλης μας ! Κώστας Αραβανής
Πορτραίτα του τόπου μας ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ του Παναγιώτη
......
ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ του Παναγιώτη ( Ο Δημοσιογράφος που λάτρεψε και λατρεύει τη Λευκάδα !!!! )
Δημοσιογράφος στην εφημερίδα ''ΤΑ ΝΕΑ''(από το 1983) και συγγραφέας(Λευκάδα 1960).Σπούδασε δημοσιογραφία.Καλύπτει το ρεπορτάζ για ασφαλιστικά και εργασιακά θέματα. Το 2004 τιμήθηκε με το Βραβείο Ιδρύματος Προαγωγής Δημοσιογραφίας Μπότση για την εγκυρότητα των ρεπορτάζ που έχουν σχέση με την ασφάλιση και τα εργασιακά δικαιώματα. Aπο το 2007 εως το 2011 διετέλεσε εκλεγμένος εκπρόσωπος των δημοσιογράφων στα ''ΝΕΑ'' στο Μικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ (Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών).Το 2005 βραβεύτηκε για τη δημοσιογραφική συμβολή του κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, στο πλαίσιο της κοινοτικής πρωτοβουλίας EQUAL. Έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές με τίτλους :«Θαλασσινό Ελεγείο», «Το Άλλο Μπλέ», «Ορφέως 2»(εκδόσεις 'ΑΓΚΥΡΑ'), και «Χορεύουν τα Κόκκινα»(εκδόσεις 'ΑΓΚΥΡΑ). Στίχοι του έχουν μελοποιηθει από γνωστούς Έλληνες συνθέτες.Παντρεμένος με τη Σοφία Αναγνωστοπούλου εχει δύο παιδιά:τον Παναγιώτη και τη Μυρτώ.Νονός του ειναι ο γνωστός Λευκαδίτης ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
'Χορεύουν τα Κόκκινα'' του Ηλία Π. Γεωργάκη
Γράφει η Αργυρώ Βερυκίου - Μπαλντά
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του κ. Ηλία Γεωργάκη, που κυκλοφορεί εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα από τις εκδόσεις «Άγκυρα» μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες φράσεις που διάβασα σε διήγημα του Μένη Κουμανταρέα από το βιβλίο του «Η γυναίκα που πετάει» (εκδόσεις «Κέδρος»).«Σε τι λοιπόν, σας ερωτώ, θα χρησίμευε η λογοτεχνία αν όχι στο να μας κάνει να σκεφτόμαστε, να μας κρατά σε εγρήγορση, να μας παρηγορεί και να φωτίζειτη ζωή μας, χωρίς απαραίτητα να την εξηγεί;».Έτσι ακριβώς. Η φράση που αποτελεί και τίτλο του βιβλίου «Χορεύουν τα Κόκκινα», ίσως να προβληματίσει τον επίδοξο αναγνώστη που δεν είναι Λευκαδίτης, αλλά και Λευκαδίτης κάποιας ηλικίας, διότι στους νέους και πολύ νέους πάλι αυτός ο τίτλος δεν έχει κάτι να τους θυμίσει, δεν έχει κάτι να τους πει. Όμως ανοίγοντας τις μέσα σελίδες υπάρχει πάλι και ως τίτλος του πρώτου πεζού κειμένου που με αφηγηματικά γλαφυρό τρόπο δίνει το νόημα και τη σημασία της φράσης «χορεύουν τα κόκκινα». Ακουμπά σε αυτά που πιο πάνω αναφέρθηκαν: «... να μας κάνει να σκεπτόμαστε, να μας κρατά σε εγρήγορση...». Σκεπτόμαστε αυτομάτως το «Πάνθεο», την αίθουσα που «... επί πενήντα χρόνια στέγασε τους ρυθμούς της καρδιάς χιλιάδων ανθρώπων...» όπωςγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. Αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της παλιάςΛευκάδας. Ήταν η αίθουσα κινηματογράφου, χοροεσπερίδων, διαλέξεων, θεατρικώνπαραστάσεων μαθητικών, ερασιτεχνικών, αλλά και επαγγελματικών περιοδευόντων θιάσων που έρχονταν κατά καιρούς στην πόλη. Αναφέρω τις πέντε παραστάσεις σε μια μέρα με τον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ από κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου με πρωταγωνιστή στο ρόλο του Σάιλοκ τον αείμνηστο Νίκο Τζαβαλά Καρούσσο.
«... έλα στο «Πάνθεον» / λοιπόν / στο πανηγύρι / των τρελών / μη μένεις έξω. / Σάμπα, μαζούρκα / και ταγκό / νύχτες που / σβήνουν στο χορό /θα λαχταρήσω... /... εδώ δε νοιώθεις / μοναχός / είναι το κέφι οδηγός /γύρισε πίσω... /... Κι όταν θα έρθει / το πρωί / των μπουρανέλων / η φυλή /θα σου μιλήσει...».
Δημοσιογράφος μάχιμος ο κ. Γεωργάκης, έχει στο βιβλίο του πεζά μα και ποιήματα. Διαβάζoντάς το συναντάς την πραγματικότητα του χτές και του σήμερα, αλλά και τ' όνειρο, τον ρομαντισμό και την αγάπη για τη γεννέτειρά του, το νησί του, τη Λευκάδα. Εικόνες της καθημερινής σημερινής πραγματικότητας που βγαίνουν μέσα από σύντομα αναγνώσματα, γεμάτα όμως συναίσθημα και αγωνία για τις δυσκολίες των απλών ανθρώπων, που ζουν με τηνελπίδα, που δεν επικοινωνούν πια μεταξύ τους.
ΚΥΡΙΑΚΉ, 10 ΜΑΡΤΊΟΥ 2013
ΜΝΗΜΕΣ
Ένα μαγκάλι στη γωνιά
Και δυο προμάδες
Ξεσήκωναν τους τσίγκους
Οι βοριάδες ,
Χορεύανε στο μώλο
Τα πριάρια,
Τα χειλη της
Φεγγάρια στα σκοτάδια.
Μες τα μάτια σου τα μαύρα
Εκλεισα την Αγια Μαύρα
Κουρασμένα καλοκαίρια
Στης αμμόγλωσας τα αστέρια,
Μες στα μάτια σου τα μαύρα
Στου μεσημεριού την αύρα,
Μάζεψα τα ονειρά μου
Και στα χάρισα κυρά μου.
Ένα τραγούδι στα στενά
Γλυκειές καντάδες
Εγιναν οι μνήμες μου
Λαμπάδες
Στη σκέψη μου το Κάστρο
Σαν καράβι
Ταξίδευε μαζί μου
Κάθε βράδυ
Ονειρα στα κύμματα χαμένα
Μονάχα στα μουράγια
Ξεχασμένα.
Αναρτήθηκε από ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ του Παναγιώτη στις 20:00 Δεν υπάρχουν σχόλια:
===============
του Ηλία Γεωργάκη
Πορτραίτα του τόπου μας ! Ιουστίνη Φραγκούλη - Αργύρη
.
Το me, Greek! είναι το νέο ηλεκτρονικό περιοδικό
της Ελληνικής ομογένειας του Καναδά.
Η ύλη του εμπλουτίζεταικαθημερινά με νέα θέματα
ώστε να καλύψει σταδιακά
όλους τους τομείς της ενημέρωσης
Αφιέρωμα στη συγγραφέα Ιουστίνη Φραγκούλη - Αργύρη
Ιουστίνη Φραγκούλη - Αργύρη
Είναι αδύνατο να κάνεις μια ολοκληρωμένη παρουσίαση για την Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη μέσα σ’ ένα κείμενο 700 λέξεων. Η Ιουστίνη είναι τόσα πολλά πράγματα μαζί που αν δεν έχεις την τύχη να τη γνωρίζεις για πολλά χρόνια, νομίζεις πως πρόκειται για πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Με την ίδια ευκολία που θα ετοιμάσει βαλίτσες για να πεταχτεί μέχρι τη Νέα Υόρκη για ψώνια, θα πεταχτεί μέχρι την πρωθυπουργική κατοικία στην Οττάβα για να παραστεί σε δεξίωση, θα παρευρεθεί στα εγκαίνια κάποιας έκθεσης ζωγραφικής, θα παρακολουθήσει μια διάλεξη, θα δει 2-3 ταινίες ενός από τα τρέχοντα κινηματογραφικά φεστιβάλ, θα ταξιδέψει μέχρι τη Λευκάδα για να δει τον πατερούλη, θα υποδεχτεί το νέο Πρέσβη της Ελλάδας στο Τορόντο, θα γράψει μερικά κείμενα ως ανταποκρίτρια του ΑΜΠΕ και άλλων μέσων ενημέρωσης με τα οποία συνεργάζεται, θα ασκήσει διακριτικά το φιλανθρωπικό της έργο, θα παρακολουθήσει μια επίδειξη μόδας, και θα ετοιμάσει τη σπεσιαλιτέ της «αρνάκι φρικασέ à la Justine» για μια βραδιά με φίλους στο σπίτι της, στο Montreal.
Με την ίδια άνεση που θα μιλήσει στα δικά της πρόσωπα, θα ξεμπροστιάσει κάθε πολιτικό ή άλλο πρόσωπο που βλάπτει τα συμφέροντα της πατρίδας μας. Σε συνέντευξη της στο in.gr τόνισε πως «... η Ελλάδα έχει γίνει το πειραματόζωο του ρήγματος της ευρωζώνης και ... προβλέπονται δυσοίωνες εποχές για τη χώρα μας. Σ΄αυτή την ιστορική συγκυρία δηλώνω Ελληνίδα και μόνον αυτό...»
 | Η Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα. Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 στον ελληνικό ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF), και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και στην Ελληνική Τηλεόραση. Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά. Παράλληλα με τη |
δημοσιογραφική και συγγραφική της δραστηριότητα, είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος «Αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων» για την Ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό, με έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι παντρεμένη και έχει ένα γιο.
Η ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη έχει συγγράψει τα εξής βιβλία:
- Σπυρίδων, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής – Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου (2000) – Mετάφραση στα αγγλικά: The Lonely Path of Ιntegrity (2002)
- Πετάει, πετάει το σύννεφο (2003)
- Στις αγορές του κόσμου – επώνυμες ευκαιρίες και μικρές αναλώσιμες ιστορίες (2004)
- Σπυρίδων, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής – Η Παρακαταθήκη – The Legacy, δίγλωσση έκδοση (2005)
- Ψηλά Τακούνια για πάντα (2006)
- Ημερολόγιο Αβάνας (2008)
- Για την Αγάπη των Άλλων (2009)
Ένας άνθρωπος τόσο ανήσυχος, ο οποίος αντιλαμβάνεται τον πλανήτη μας σαν ένα μεγάλο χωριό, μόνο αστροναύτης θα μπορούσε να γίνει. Ή έστω δημοσιογράφος ή συγγραφέας. Όπως έγραψε η ίδια στον τοίχο της στο Facebook «Δημοσιογράφος ή συγγραφέας; Πάντοτε δημοσιογράφος πρωτίστως και μετά συγγραφέας. Βίοι παράλληλοι. Αλλά η ιστορία γράφεται από τους δημοσιογράφους. Οι ιστορίες γράφονται από τους λογοτέχνες!»
Ως δημοσιογράφος η Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη ξεκίνησε τις συνεργασίες της με ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας το 1983. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθώς και στην ΕΡΤ. Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων και διαφόρων εντύπων, ενώ παράλληλα συνεργάζεται με διάφορα ομογενειακά ΜΜΕ του Καναδά και της Αμερικής. Πρόσφατα ξεκίνησε συνεργασία ως αρθρογράφος στο Huffington Post, το 23ο πιο δημοφιλές website στις ΗΠΑ και το πρώτο από τα 15 πιο δημοφιλή πολιτικά sites.
Η καταξιωμένη πορεία της ως συγγραφέας ξεκίνησε με το βιβλίο «Η Μοναξιά Ενός Ασυμβίβαστου». Ακολούθησαν το μυθιστόρημα «Πετάει, πετάει το σύννεφο», «Στις Αγορές του Κόσμου»,το δίγλωσσο βιβλίο «Η Παρακαταθήκη», ένα τρυφερό πολυσυλλεκτικό βιβλίο για την αδελφή της «Μια πεταλούδα στη ζωή μας», το μεταφεμινιστικό μυθιστόρημα «Ψηλά Τακούνια Για Πάντα», το «Ημερολόγιο Αβάνας. Η Κούβα στο Λυκόφως του Κάστρο» και το μυθιστόρημα «Για την Αγάπη των Άλλων».
Το νέο της βιβλίο «Έρωτας στην Ομίχλη» είναι «...μια ελεγεία στην πρώτη αγάπη αλλά και μια διεισδυτική ματιά στην πολυδιάστατη ανθρώπινη φύση...». Πρόκειται για την πραγματική ιστορία μιας δασκάλας από το Μικροδέντρι Πέλλας η οποία ερωτεύτηκε τον ευπατρίδη του χωριού, ανακαλύπτοντας την ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία τόσο του ίδιου όσο και των εκλεκτών αλύτρωτων. Το βιβλίο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Ψυχογιός καθώς και σε e-book από τα iTunes.
Είναι προφανές πως η ανήσυχη συγγραφική φύση της Ιουστίνης Φραγκούλη – Αργύρη θα έψαχνε για νέα μονοπάτια εκτόνωσης. Παράλληλα με τον «Έρωτα στην Ομίχλη» κυκλοφορεί το πρώτο παιδικό βιβλίο της «Ο Πολ και η Λάρα ταξιδεύουν». Πρόκειται για «...ένα συμβολικό έργο για την οικολογική ανησυχία, που ενώνει τους πολιτισμούς του Καναδά και της Ελλάδας...». Το βιβλίο συνοδεύεται από ένα μουσικό cd και περιλαμβάνει τα τραγούδια του Πολ και της Λάρα, από τον μουσουργό Δημήτρη Κατή.
Υπάρχουν μερικές εβδομάδες το χρόνο που το Τζουστινάκι, όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, εξαφανίζεται. Είναι κλεισμένη στο δωμάτιο της, κοιτάζει έξω από το παράθυρο και απολαμβάνει τις νιφάδες του χιονιού καθώς πέφτουν πάνω στα δέντρα. Κάθε νιφάδα είναι και μια μικρή πηγή έμπνευσης. Χαρτιά, φωτογραφίες, σημειώσεις, σκέψεις συμπληρώνουν το οπλοστάσιο της. Το πληκτρολόγιο «παίρνει φωτιά». Ένα νέο ταξίδι ετοιμάζεται. Ένα ταξίδι στο θαυμαστό κόσμο της Ιουστίνης.
πηγη me, Greek!
Παραθέτουμε τέλος το βίντεο για το μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από τις εκδόσεις Ψυχογιός:
Παρουσίαση του βιβλίου της Κωνσταντίνας Γεωργακάκη.
Μετά το ταξίδι μας στον ενιαύσιο κύκλο του αγιομαυρίτικου εορτολογίου με ξεναγό τη «Σόρα Κάτε»και τη διαστημική περιδιάβασή μας «Στον αστερισμό των Πλειάδων» αντάμα με τις Λευκαδίτισσες θυγατέρες του Άτλαντα και της Πλειόνης, η συμπατριώτισσά μας κ. Κωνσταντίνα Γεωργακάκη συμπληρώνει την τριλογία της παλιννόστησης στην πραγματική της πατρίδα, τον κόσμο των παιδικών αναμνήσεων, με τις απερίφραστα αυτοπροσδιοριζόμενες «Αγιομαυρίτικες Ιστορίες» που εμπλούτισαν τη βιβλιαγορά μας παραμονές των Αγίων Ημερών, ριγμένες στης φιλαναγνωσίας το απύθμενο πέλαγος απ’ τις εκλεκτικές σε τίτλους και συγγραφείς εκδόσεις «Στοχαστής».
Αν κάτι ξεχωρίζει τη γραφή της κ. Γεωργακάκη, είναι πως δεν αναλώνεται σε μια ρετρό καταγραφή αναμνήσεων, αλλ’ ανασύρει απ’ τα ερμάρια της μνήμης της πρόσωπα και καταστάσεις που τα συνταιριάζει κατάλληλα, υφαίνοντας για χάρη μας έναν επενδύτη τόσο αναγκαίο σήμερα· ένα εφόδιο πολύτιμο για την, άλλως αφεγγή, ολονύχτια περιπλάνησή μας στα σκοτάδια των καιρών.
Πρόσωπα που μοιάζουν μακρινά και απρόσιτα:
Οι Αγιαντωνιώτισσες νοικοκυράδες μ’ όλο το μικρόκοσμο της «πανυπερτάτης προς ζόφον» γειτονιάς της παλιάς Λευκάδας, μαζί μ’ «όλα τ’ άυλα», τους καταφρονεμένους απ’ τις άλλες συνοικίες της Αγιομαύρας: την περιώνυμη «θεια-Γιωργίτσα την Αεροπόραινα», τον παροιμιώδη «Γερασιμάκη» κι άλλους «ελάχιστους αδελφούς» που απάγκιαζαν στα σεισμικά ερείπια του πάνσεπτου (παρά την ταπεινή του όψη) ναού του «Καθηγητού της Ερήμου»·
Η Στάμω, μια Σταχτοπούτα του καθ’ ημάς χωροχρόνου, που αξιώνεται να αντιδεχθεί «τη πτωχεία τα πλούσια» δίχως να χρειαστεί να περιμένει το Επέκεινα, χάρη στη διεισδυτική –ως τα τρίσβαθα της ύπαρξης και της ουσίας της- ματιά του Σιορ- Σπυρέτου, του αχώριστου στο εξής κι ως το θάνατο ομοζύγου της·
Η Ευρύκλεια, που υφάρπαξε -σαν από άλλο Ησαύ- απ’ την αδερφή της, την Πούλια (άλλη αλτρουίστρια ηρωίδα του αληθινού έρωτα, της γινωμένης σαν ώριμο στάχυ αγάπης· εφάμιλλη του παπαδιαμαντικού Γιωργή της Μπούρμαινας στο «Έρως-Ήρως») όχι τα πρωτοτόκια, μα αυτόν τον πολυπόθητο νυμφίο, που ύστερα από δεκαετίες φουρτουνιασμένης σαν το ανοιχτό Ιόνιο συμβίωσης κατάφερε ο κακότυχος να απολαύσει τη γαλήνη, βρίσκοντας επιτέλους το μυστικό για την πραγματική «συγκλήρωση του βίου παντός»: την αλληλοπεριχώρηση των καρδιών, το «έλεος του ενός για τον άλλο»·
Η κυρα-Ζωή, χαντακωμένη χρόνια ολόκληρα σ’ ένα γάμο – φρέαρ βαθύ απελπισίας και υποτίμησης, που αναστήθηκε με τη βοήθεια της Αγίας του Κάστρου μας κι ανέβηκε πάλι στη Ζωή, με μιαν απόφαση – «σημείον αντιλεγόμενον» για τους αδιέξοδους λάτρεις του τύπου και του Σαββάτου·
Η πρόσχαρη κάποτε Πετρούλα, η φυσιολογική και απροσποίητη, σαβανωμένη πια το βυσσινί μαροκέν φόρεμά της, στη νεκρική της κλίνη υπό της οιμωγές μιας αλλιώτικης «Φόνισσας» με όργανο δολοφονικό την «παλαιά των ημερών κατάρα»·
Η σχωρεμένη περιβολάρισσα μάνα, του περιβολιού και της ψυχής, Εστία φιλόστοργη για δικούς και ξένους… και άλλα δευτερεύοντα πρόσωπα, «ων ουκ έστιν αριθμός»…
Στάσεις ζωής ανεξήγητες σήμερα!
Βιοθεωρίες ακατανόητες, λιποβαρείς με τα σύγχρονα μέτρα και σταθμά, βαριές όμως στο ζυγό της αιώνιας Δικαιοσύνης, ασήκωτες όμως για τους δικούς μας, ασθενικούς ώμους!
Χάρη στη γραφίδα της κ. Γεωργακάκη, ως «υποτυπώσεις», «οδοδείκτες» και «κανόνες» (χάρακες), προβάλλουν απ’ το παρελθόν, ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες της ανεξήγητης μακαριότητας στο σύγχρονό μας εκόντα αναζητητή ή άκοντα αχθοφόρο της «στενής και τεθλιμμένης οδού» που παρά ταύτα απάγει «εις την Ζωήν»…
π. Ιωαννίκιος Ζαμπέλης
Συνέντευξη του κ. Γιώργου Κοντογιώργη στο Γιάννη Φαλκώνη
Συνέντευξη του κ. Γιώργου Κοντογιώργη στο Γιάννη Φαλκώνη
για την εφημερίδα τα «Νέα της Λευκάδας».
Ένας από τους λίγους ανθρώπους στον Κόσμο σήμερα που το έργο του θα παραμείνει σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές γεννέες είναι ο κ. Γιώργος Κοντογιώργης.
Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης χρημάτισε Πρύτανης του Παντείου Παν/μίου, Πρόεδρος-Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ ΑΕ και Υπηρεσιακός Υφυπουργός Τύπου και ΜΜΕ. Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Έχει διδάξει σε πλήθος ξένων πανεπιστημίων και έχει λάβει πολλές διεθνείς διακρίσεις. Συνέδεσε το όνομά του με τον εκδημοκρατισμό της ΕΡΤ, με τη δημιουργία της Ελληνικής Εταιρίας Πολιτικής Επιστήμης, με την πανεπιστημιοποίηση των ελληνικών Ανωτάτων Σχολών, με την ίδρυση τουEuropean Political Science Network (EPSNET), του μεγαλύτερου πανευρωπαϊκού οργανισμού στις πολιτικές επιστήμες, με τη δημιουργία ευρωπαϊκών μεταπτυχιακών σπουδών σε πανεπιστημια του εξωτερικού. Επί πολλά χρόνια υπήρξε καθηγητής στο Παρίσι, μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου (και του Συμβουλίου Έρευνας) του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, τιτουλάριος της έδρας Francqui του Ελεύθερου Παν/μίου των Βρυξελλών, Διευθυντής Ερευνών στο CNRS της Γαλλίας, εμπειρογνώμονας στην Ευρωπαϊκή Ένωση κ.ά. Είναι επίσης μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου και καθηγητής του Master inEuropean Studies του Παν/μίου της Σιένας, και στη συντακτική ή στην επιστημονική επιτροπή ελληνικών και διεθνών επιστημονικών περιοδικών. Είναι αντεπιστέλλον μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας του Πολιτισμού της Πορτογαλίας. Τα επιστημονικά του έργα κυκλοφορούν σε πολλές ξένες γλώσσες, ενώ πρόσφατα το περιοδικό Esquire εκτιμώντας τη διεθνή του αναγνώριση και την σημαίνουσα παρουσία του στα επιστημονικά πράγματα της Ελλάδας τον ανακήρυξε ως τον διανοούμενο με την μεγαλύτερη επιρροή στη χώρα. Τη χρονιά που πέρασε δυο από τα βιβλία καταχωρήθηκαν ανάμεσα στα «μπεστ-σέλερ» που κυκλοφορούν.
Η συνέντευξη που ακολουθεί αποτελεί ένα έναυσμα για τη γνωριμία με το πολύτιμο συγγραφικό του έργο.
- Η φύση της Λευκάδας ως πηγή έμπνευσης και αφετηρία της προσωπικής σας Οδύσσειας στον κόσμο.
Η Λευκάδα είναι η ρίζα της ζωής, το σημείο αναφοράς, η πνευματική μου αφετηρία. Αυτός ο τόπος προικοδότησε τα παιδιά της με το κίνητρο της πνευματικής περιέργειας και μια ιδιαίτερη οπτική του ελληνισμού. Ο Ζαμπέλιος, ο Βαλαωρίτης, ο Σικελιανός, ο Σβορώνος ανέβασαν το «λαό» στο βάθρο της ιστορίας. Αυτή είναι και η δική μου οπτική.
- Η ουσία της Δημοκρατίας είναι η Ελευθερία. Από πού πηγάζει η ανάγκη για τον αναστοχασμό της Ελευθερίας σήμερα?
Το σύστημα που οικοδόμησε ο ευρωπαϊκός κόσμος μετά την έξοδό του από τη φεουδαρχία έχει πια εξαντλήσει τα όριά του. Το σύστημα αυτό είχε ως στόχο την κατάκτηση από το λαό της ατομικής ελευθερίας. Η διεκδίκηση αυτή δεν αμφισβητούσε ωστόσο το σύστημα της φεουδαρχίας. Τι λέει αυτό; Ότι μπορεί ο άνθρωπος να μην είναι πια μέρος της ιδιοκτησίας του κάποιου, ο κάποιος αυτός όμως είναι κάτοχος του συστήματος. Παρόλα όσα πιστεύουμε σήμερα, ο άνθρωπος εξακολουθεί να μην είναι ελεύθερος στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Και δεν είναι ελεύθερος κάποιος όταν , εκεί όπου αποφασίζει άλλος για λογαριασμό του. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στην οικονομία, όπου αποφασίζει μόνος του ο εργοδότης για την τύχη της επιχείρησης, αλλά και στην πολιτική όπου για όλα αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό ο πολιτικός. Οι πολιτικοί φρόντισαν ώστε όχι μόνο να μην δίνουν λογαριασμό στο λαό αλλά και να καταδολιεύουν τα συμφέροντά του. Είναι επείγουσα η ανάγκη να αναστοχασθούμε την ελευθερία ώστε να προσεγγίσει το βαθμό χειραφέτησης της κοινωνίας και συγχρόνως να της επιτρέψει να προστατεύσει τα συμφέροντά της έναντι των πολιτικών και των διαπλεκομένων που αυτοί υπηρετούν.
- Η Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία, μπορεί να είναι υπερήφανη για το σημερινό της Πολίτευμα? Η έννοια της αντιπροσώπευσης στο πολιτικό μας σύστημα, η έννοια του Δήμου και της Δημοκρατίας στην πράξη.
Το ελληνικό πολίτευμα είναι ένα πρωτοποριακό εργαστήρι για να κατανοήσει κανείς τι μέλει να συμβεί στον κόσμο στα χρόνια που έρχονται. Όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όπως όλα τα σύγχρονα πολιτεύματα έτσι και το ελληνικό δεν είναι δημοκρατικό. Είναι αστείος ο ισχυρισμός ότι ένα πολιτικό σύστημα που συγχέεται εξολοκλήρου με το κράτος είναι δημοκρατικό. Αυτά λέγονται για να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό είναι το σύγχρονο σύστημα. Δημοκρατικό είναι ένα σύστημα όταν το κατέχει ο λαός, συγκροτημένος σε δήμο, όταν αυτοκυβερνιέται. Θα ήταν έστω αντιπροσωπευτικό το σημερινό πολιτικό σύστημα εάν ο λαός κατείχε την ιδιότητα του εντολέα. Τότε ο λαός θα καθόριζε την ακολουθητέα πολιτική και ο πολιτικός απλώς θα την εφάρμοζε. Αυτό όμως δεν συμβαίνει πουθενά. Αν διαβάσει κανείς το Σύνταγμά μας θα διαπιστώσει ότι ο πολιτικός δεν αντιπροσωπεύει το λαό αλλά το έθνος. Που όμως ο πολιτικός αυτο-ορίζεται αρμόδιος να προσδιορίσει το συμφέρον του. Σήμερα ο πολιτικός κατέχει και την ιδιότητα του εντολέα και του εντολοδόχου.
- Ακούμε για την συμμετοχή στην «κοινωνία των Πολιτών». Πολιτική συμμετοχή ή Πολιτική Ομηρεία? Είναι η Πολιτική αυτοσυνειδησία εφικτή?
Η «κοινωνία πολιτών» όπως την ορίζουν οι σύγχρονοί μας στοχαστές δεν είναι η κοινωνία των πολιτών αλλά οι ομάδες συμφερόντων που παρεμβαίνουν στην πολιτική σκηνή. Οι περισσότερες από αυτές είτε εκφράζουν συμφέροντα που αντιστρατεύονται την κοινωνία (π.χ. οι βιομήχανοι έναντι της κοινωνίας της εργασίας) είτε είναι κρατικοδίαιτες, διαπλέκονται με τους φορείς του κράτους. Η κοινωνία βρίσκεται σε πολιτική ομηρία, στην οποία την έχουν καθυποτάξει οι διαπλεκόμενοι πολιτικοί, οι τηλεκράτορες και οι θεράποντές τους.
- Στην Αρχαία Αθήνα ο χαρακτηρισμός ενός προσώπου ως ιδιώτη αποτελούσε μέγιστη προσβολή, η ιδιώτευση σήμερα αποτελεί καθεστώς, σε βάρος του «Δημοσίου αγαθού», της «Δημόσιας Ζωής», του «Δημόσιου Χώρου».
Στην αρχαία Αθήνα ο λαός συγκροτούσε δήμο, κατείχε αυτός την πολιτεία, αυτός κυβερνούσε. Σήμερα ο λαός είναι ιδιώτης, είναι αποκλεισμένος από το πολιτικό σύστημα. Ο «δημόσιος χώρος» στην Αθήνα ήταν ο χώρος του δήμου, ο λαός. Σήμερα δημόσιος χώρος είναι το κράτος. Το σύγχρονο σύστημα θέλει το λαό να ιδιωτεύει. Η δημοκρατία της Αθήνας θεωρούσε την ιδιώτευση δουλεία και τον ιδιώτη άχρηστο πολίτη.
- Τα Μέσα Μαζικής επικοινωνίας αποτελούν τον πλέον καθοριστικό παράγοντα στη Δημοκρατία μας και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Σε συνδυασμό με την Αγελαία – Μαζική πολική συμπεριφορά των πολιτών, ποιες είναι οι συνέπειες για την ζωή μας? Έχουμε τη δύναμη ως πολίτες να διαφυλάξουμε την ελευθερία μας? Μπορούμε να έχουμε «Πολιτική συμμετοχή»?
Ως πολιτική συμμετοχή θεωρούμε σήμερα τη μαζική προσέλευση των πολιτών μπροστά στην πόρτα της εξουσίας: ως διαδηλωτές, ως χειροκροτητές, ως παράκλητοι των συμφερόντων τους. Οι πολιτικοί θέλουν τους πολίτες αγέλη προβάτων που την καθοδηγούν, την επιβεβαιώνουν στον παρασιτικό τους ρόλο, υποστηρικτές της σταδιοδρομίας και του πλουτισμού τους, το αντίτιμο των οποίων καλείται να καταβάλει το δημόσιο ταμείο. Ως πολιτική συμμετοχή νοείται η εξωθεσμική παρέμβαση του πολίτη στα πολιτικά δρώμενα. Δεν θέλουν τον πολίτη μέσα στο σύστημα. Μην νομίσουμε ότι πολιτική συμμετοχή σημαίνει η συμμετοχή των πολιτών στη διακυβέρνηση της χώρας. Η κοινωνία δεν θεωρείται ώριμη ούτε ικανή γι αυτό.
- Πολίτης καταναλωτής ή πολίτης της Πολιτείας. Στο βιβλίο σας αναφέρεται η έννοια της «εθελοδουλείας», τί αφορά?
Το δίλημμα αυτό έχει να κάμει με τον τρόπο που είναι δομημένη η πολιτεία και τα ΜΜΕ. Το κράτος και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ κατέχουν το σύστημα (της οικονομίας και της πολιτικής), οι πολίτες είναι καταναλωτές του. Για να λειτουργήσει όμως το σύστημα αυτό πρέπει να το αποδεχθεί η κοινωνία, γιατί αλλιώς θα είναι αναγκασμένη να μετέλθει την βία. Εξού και κεντρική προτεραιότητα των πολιτικών είναι να μεταβάλουν τους πολίτες σε εθελόδουλα όργανα, να μην αμφισβητούν το σύστημα έστω και αν τα βάνουν κάποιες φορές μαζί τους.
- Η περιβόητη κοινωνία της πληροφορίας και της καλπάζουσας τεχνολογίας δίνει τελικά μεγαλύτερη ελευθερία στους πολίτες?
Είναι λάθος να μιλάμε για κοινωνία της πληροφορίας. Το ορθό είναι τεχνολογική κοινωνία. Η τεχνολογία της επικοινωνίας θα αποτελέσει το πεδίο πάνω στο οποίο θα οικοδομηθεί η δημοκρατία και κατ’επέκταση η καθολική ελευθερία στο μέλλον.
- Θυμάμαι ένα τραγούδι που λέει: Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα! Είναι ο πολίτης αποξενωμένος από τη λήψη αποφάσεων που αφορούν τον ίδιο?
Είναι προφανές ότι ενόσω ο πολίτης είναι αποξενωμένος από την πολιτεία τόσο τα πράγματα θα συμβαίνουν χωρίς αυτόν. Πολύ περισσότερο σήμερα, που η μετάβαση σε ένα πλανητικό περιβάλλον στο οποίο η δύναμη υπαγορεύει τις εξελίξεις, η αποξένωση του πολίτη ισοδυναμεί με τον αποκλεισμό του από το πολιτικό σύστημα. Διότι μόνον όποιος κατέχει το πολιτικό σύστημα μπορεί να αισθάνεται χειράφετος στον χώρο του και στη χώρα του.
Γιάννης Φαλκώνης
O Λευκαδίτης καθηγητής του Χάρβαρντ, Γ. Μακρυγιώργος
Lefkada's Secrets - Lefkada's Secrets
ΤΡΊΤΗ, 16 ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ 2012 01:25
25 χρόνια έρευνας για την θεραπεία του καρκίνου.
Aπό τον
ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΟΝΤΟ
gkontos@dimokratianews.gr
ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΟΝΤΟ
gkontos@dimokratianews.gr
Ο Γεράσιμος Μακρυγιώργος, καθηγητής στο Χάρβαρντ, αναζητά νέες μεθόδους «ανώδυνης» ακτινοβολίας.
Eδώ και 25 χρόνια ασχολείται µε την ανάπτυξη µεθόδων έγκαιρης ανίχνευσης του καρκίνου και µε την αντιµετώπισή του µέσω ακτινοθεραπείας, µε το µικρότερο δυνατό «κόστος» για τον ασθενή. «Σε επίπεδο βασικής έρευνας, προσπαθούµε µε τους συνεργάτες µου να εντοπίσουµε µεταλλάξεις στο DNA, που προήλθαν από ακτινοβόληση, χηµειοθεραπεία ή από τη βιολογία του ίδιου του ασθενούς, και σε επίπεδο θεραπείας αναζητούµε την ακριβή δοσιµετρία ακτινοβολίας, ώστε να µην επηρεάζονται τα υγιή κύτταρα γύρω από τον όγκο» λέει ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ Γεράσιµος Μακρυγιώργος.
Γεννηµένος το 1958 στην πρωτεύουσα, µε καταγωγή από τη Λευκάδα, σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήµιο της Αθήνας και έκανε διδακτορικό στην Ιατρική Φυσική, στο πανεπιστήµιο του Λιντς της Αγγλίας. Την τριετία 1987-1990 έκανε µεταδιδακτορικό στο τµήµα Ακτινολογίας της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, όπου µυήθηκε στη Ραδιοβιολογία. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο δυναµικό του τµήµατος Ακτινο-θεραπείας του φηµισµένου αµερικανικού πανεπιστηµίου, όπου παραµένει ως σήµερα.
Το 2008 ανέλαβε και τη διεύθυνση του τµήµατος Ιατρικής Φυσικής. Από την αρχή της καριέρας του εστίασε στην αναζήτηση µεταλλάξεων στα κύτταρα, που αποτελούν πρώιµες ενδείξεις καρκίνου. «Αυτές οι -συχνά µη ανιχνεύσιµες- µεταλλάξεις κυκλοφορούν στο αίµα (ως µεταλλαγµένο DNA) και µας... ενηµερώνουν ότι, πιθανότατα, κάπου υπάρχει όγκος. Εµείς ψάχνουµε για ίχνη του καρκίνου στο αίµα, κάνουµε δηλαδή κάτι ανάλογο της βιοψίας και ασχολούµαστε µε την εκπόνηση νέων µεθόδων έγκαιρης ανίχνευσης και παρακολούθησης του καρκίνου».
Ως προς την αντιµετώπιση της ασθένειας µέσω ακτινοθεραπείας, ο Ελληνας καθηγητής και η οµάδα του προσπαθούν να προσδιορίσουν την ακριβή ποσότητα ακτινοβολίας που χρειάζεται κάθε ασθενής, ώστε να καταστραφεί ο όγκος µε όσο το δυνατόν µικρότερες επιπτώσεις στον οργανισµό του. «Τα µηχανήµατα που χρησιµοποιούν σήµερα οι γιατροί µάς εξασφαλίζουν ως έναν βαθµό ότι η θεραπεία δεν προκαλεί σηµαντικές βλάβες στα υγιή κύτταρα και όργανα. Ωστόσο χρειάζεται µεγάλη φροντίδα από την πλευρά των φυσικών, για να εκτελούνται οι οδηγίες των γιατρών µε ακρίβεια και ασφάλεια. Εµείς µελετάµε τη δόση ακτινοβολίας σε επίπεδο οργάνου και κυττάρου και προσπαθούµε να δηµιουργήσουµε την κατάλληλη γεωµετρία για κάθε ασθενή, µε τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή και τρισδιάστατης απεικόνισης».
Παρά την πρόοδο που έχει σηµειωθεί τα τελευταία χρόνια στην έρευνα για τον καρκίνο, ο κ. Μακρυγιώργος θεωρεί ότι η ανακάλυψη ενός φαρµάκου που θα «απαντήσει» συνολικά στο πρόβληµα είναι ακόµα µακριά. «Οταν µιλάµε για νίκη απέναντι στον καρκίνο, πρέπει να θυµόµαστε ότι η συγκεκριµένη ασθένεια εµφανίζεται κυρίως σε µεγάλες ηλικίες και ότι το προσδοκώµενο όριο ζωής έχει αυξηθεί. Οσο περισσότερο ζούµε τόσο ενισχύεται η πιθανότητα να γίνουν τα κύτταρά µας καρκινικά. Νοµίζω λοιπόν ότι ένας πιο ρεαλιστικός στόχος είναι η καθυστέρηση της ανάπτυξης του καρκίνου µε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, αλλά και η επιµήκυνση και βελτίωση της ποιότητας ζωής των καρκινοπαθών».
Συνεργασίες
Στο τµήµα Ιατρικής Φυσικής που διευθύνει ο Ελληνας καθηγητής δουλεύουν σήµερα 15 ερευνητές (λέκτορες, επίκουροι και αναπληρωτές καθηγητές), που δραστηριοποιούνται σε διάφορα πεδία της ακτινοθεραπείας, ενώ ο ίδιος συνεργάζεται επίσης µε τον καθηγητή Ιατρικής Φυσικής του Πανεπιστηµίου Θεσσαλίας Κωνσταντίνο Κάππα και την επίκουρη καθηγήτρια του ίδιου τοµέα Κυριακή Θεοδώρου. «Υλοποιούµε ένα πρόγραµµα ανταλλαγής φοιτητών, µε σκοπό την ανάδειξη νέων επιστηµόνων. Αυτός είναι και ένας από τους κύριους στόχους µου. Σε ερευνητικό επίπεδο, θα ήθελα να αφήσω πίσω µου µεθόδους που θα χρησιµοποιούνται από ένα µεγάλο κοµµάτι της επιστηµονικής κοινότητας και, σε κλινικό επίπεδο, ένα τµήµα που θα λειτουργεί αποτελεσµατικά, προς όφελος των ασθενών».
Αν και ζει μόνιμα στο εξωτερικό από τη δεκαετία του '80, ενημερώνεται καθημερινά για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και δεν κρύβει την αγανάκτησή του για την «παραδειγματική τιμωρία» που επιβάλλουν στη χώρα μας οι Ευρωπαίοι. «Διαβάζω στο Διαδίκτυο σχεδόν όλες τις ελληνικές εφημερίδες και... υποφέρω καθημερινά, όπως οι υπόλοιποι Ελληνες. Νομίζω ότι η Ελλάδα τιμωρείται σκληρά. Η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, που έχουν παρόμοια προβλήματα, αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο».
Ο κ. Μακρυγιώργος έρχεται στη χώρα μας τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο και μιλάει με νοσταλγία για τα καλοκαίρια στη Λευκάδα και τον ελληνικό τρόπο ζωής. «Οι συνθήκες δουλειάς στην Αμερική είναι εξαιρετικές, αλλά η ζωή στην Ελλάδα... μετά τη δουλειά μού λείπει πολύ. Μου λείπουν επίσης φίλοι και συγγενείς, αλλά και η Λυγιά Λευκάδας, που επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι». Πριν από μερικά χρόνια έφτασε ένα βήμα πριν από την επιστροφή στην Ελλάδα, αλλά έπειτα από αρκετή σκέψη δεν δέχθηκε τελικά τη θέση που του πρότειναν, στο τμήμα Ιατρικής Φυσικής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. «Το δίλημμα ήταν μεγάλο, αλλά προτίμησα να μείνω εδώ, για το καλό της οικογένειάς μου» εξηγεί ο ίδιος.
Πηγή : Εφημερίδα Δημοκρατία, Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)