Καληνύχτα…Μαριάνα…
Του
Πάνου Φέξη

Μια φορά και έναν καιρό εκεί έξω από το κάστρο της Αγίας Μαύρας δίπλα στην γέφυρα, εκεί που σήμερα είναι ένα πεύκο, υπήρχε μια μικρή ψαράδικη παράγκα που είχε το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στο νησί. Την έλεγαν η «Παράγκα της Μαριάννας».

Κάπως έτσι θα ξεκινούν πλέον οι συζητήσεις τα επόμενα χρόνια, όταν θα μιλάμε με νοσταλγία για αυτό που έσβησε από την εικόνα του κάστρου της Αγίας Μαύρας πριν λίγες ημέρες.

Και το παραμύθι συνεχίζει ….

Η παράγκα της Μαριάνας, λοιπόν, έστεκε εκεί στην άκρη της θάλασσας. Ήταν φτιαγμένη από ξύλα και τσίγκους όπως ακριβώς ήταν χτισμένα και τα παλιά σπίτια των ψαράδων στους δυο μόλους καθώς και στις φτωχογειτονιές της πόλης .

Στην αρχή σε αυτήν την παράγκα η Μαριάνα ζούσε μαζί τον άντρας της τον μπάρμπα Ναπολέων και τα πολλά παιδιά τους. Ο μπάρμπα Ναπολέων ήταν μεγάλος μάστορας την εποχή εκείνη. Αυτός έφτιαχνε όλα τα πριάρια των ψαράδων, μικρά και μεγάλα και για αυτό τον λόγο ένα μεγάλο μέρος έξω από την παράγκα το είχε σκεπάσει με τσίγκους και το χρησιμοποιούσε σαν ξυλουργείο για τη δουλειά του .

Η παράγκα ήταν όλη κι όλη δυο δωμάτια με τσιμεντένιο πάτωμα που ήταν ένα με την γη και δυο μέτρα ύψος. Σήκωνες το χέρι σου και ακουμπούσες το ταβάνι. Το ένα δωμάτιο ήταν για να κοιμάται όλη η οικογένεια και το άλλο δωμάτιο, που ήταν και η κεντρική πόρτα της παράγκας ήταν η τραπεζαρία του σπιτιού εκεί έτρωγε και μαζευόταν η οικογένεια κάθε μέρα … Ήταν όμως και καφενείο και τηλεφωνείο και πολλές φορές τις άσχημες μέρες και βραδιές του χειμώνα φιλοξενούσε ανθρώπους που η κακοκαιρία τους ανάγκαζε να είναι μακριά από τα σπίτια τους .

Ένα ποτήρι νερό εκείνη την εποχή ήταν κάτι πολύτιμο για την οικογένεια… Το νερό το μετέφεραν με μπότιδες αυτή και τα παιδιά της μέσα από το φρούριο που ήταν το πηγάδι της Αγίας Μαύρας. Μισή ώρα δρόμο χρειαζόταν να κάνει κανείς για έναν μπότη νερό και αυτή ήταν πάντα πρόθυμη να σε φιλέψει ένα ποτήρι, όταν της το ζητούσες .

Η Μαριάνα ήξερε τους πάντες όπως και οι πάντες ήξεραν την Μαριάνα. Από εκεί πέρασαν γενιές και γενιές φτωχοί και πλούσιοι …

Πανταζής ο γανωμένος..Από τους καλύτερους θαμώνες

Λευκαδίτες και Ξηρομερίτες, βαρκάρηδες, ψαράδες, κυνηγοί, ταξιδιώτες που περίμεναν να περάσουν απέναντι… Αγρότες από την Περατιά και την Πλαγιά, που μετέφεραν στην πόλη τα προϊόντα τους , εργάτες που δούλευαν στο καρνάγιο, οδηγοί φορτηγατζήδες ταξιτζήδες… Όλοι από εκεί περνούσαν… Για όλα τα καλά και κακά νέα στο νησί εκεί ρωτούσες… Αν ήθελες να μάθεις ποιος έφυγε από το νησί και ποιος ήρθε ήταν το καλύτερο σημείο για να το πληροφορηθείς… Εκεί ήταν και το τηλεφωνείο του νησιού που εξυπηρετούσε και το λιμεναρχείο…

Μέχρι και ο Ωνάσης έπαιρνε τηλέφωνο την Μαριάνα για να ειδοποιήσει την Βέρα να ρίξει το συρματόσκοινο του Περάματος για να περάσει να βγει στο Ιόνιο .

Όταν έγινε η γέφυρα και σταμάτησε το Πέραμα η παράγκα μέχρι τον Αύγουστο του 2016 υπήρχε εκεί… Ώσπου ένα πρωί Σαββάτου την γκρέμισαν… Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα η τσάπα να την γκρεμίσει… Σε δέκα λεπτά είχε χαθεί η μικρή αυλή πλάι στην θάλασσα που την σκέπαζε μια κληματαριά για ίσκιο και ένα τσιμεντένιο δάπεδο ασπρισμένο με ασβέστη που φιλοξενούσε λίγα τραπεζάκια και καρέκλες που μπορούσες να απολαύσεις έναν καφέ φτιαγμένο από τα χέρια της Γεωργίας που κάθε λίγο πότιζε τις λίγες ασπρισμένες γλάστρες που ήταν γεμάτες με μέντες, κόκκινα γεράνια, βασιλικούς αρμπαρόριζα και μια ροζ τριανταφυλλιά…

Εκεί έβλεπες τον ήλιο να κάνει τα σουλάτσα πάνω κάτω στο ορίζοντα από τον Αη Γιάννη μέχρι την Γύρα και ανάποδα…

Εκεί έβλεπες όλες τις εποχές να παίρνουν από τα χρώματα που χάριζε ο ήλιος στα σύννεφα και στο νερό της λιμνοθάλασσας…

Κάθε απόγευμα χειμώνα καλοκαίρι είχε ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα του νησιού…

Όλες τις ήμερες του χρόνου ήταν διαφορετικές και όλες όμορφες…

Έβλεπες την αλλαγή του καιρού που κάποιες στιγμές έμοιαζε λες και κοιτούσες σινεμά… Πανέμορφες αστραπές να σκίζουν τον μαύρο ουρανό του Αη Γιάννη και βροντές δυνατές λες και ο αέρας του πελάγους καθώς έτρεχε χτυπούσε τεράστια τύμπανα που προμήνυαν καταιγίδα… Αυτός ο αέρας χτυπούσε με μανία τους ευκαλύπτους απέναντι στο δασάκι που έμοιαζαν λες και χόρευαν μαγεμένοι με τις δυνατές μελωδίες που έβγαζαν τα εκατοντάδες σπουργίτια που έφταναν μαζί με πολλές ασπρόμαυρες καρακάξες από την γύρω περιοχή για να κουρνιάσουν . Και μέσα στην παράγκα η Γεωργία να βλέπει κάθε απόγευμα την αγαπημένη της τουρκική σειρά μαζί με τον Νιόνιο βάζοντας τσίπουρο στον ποιητή από την Περατιά ακούγοντας τον να απαγγέλει τα αυτοσχέδια ποιήματα του για τους άρχοντες του τόπου.. Να ακούει τα μουρμουρητά του Μουρμούρα πίνοντας τον καφέ του πάντα σε γυάλινο ποτήρι και να προβλέπει τον καιρό.. Το γέλιο του αισιόδοξου και πάντα γανωμένου Πανταζή, την μουρμούρα της γυναίκας του της Άννας τα παράπονα του Γιάννη για την κακή χρονιά στον κόπο του και τον Μότσο να κοιμάται στην καρέκλα ……καληνύχτα ..κυρά Μαριάνα

καλόν ύπνο Μότσο…

Υ.Γ. Σκέπτομαι πάντως ότι η νοσταλγία γεννιέται όταν χάνεται κάτι από τα μάτια μας τότε αναγκάζουμε την φαντασία μας να ανακτήσει την εικόνα του και βλέπουμε τι χάθηκε…

fexisOritzinale

Έλγιν:"Θα συνεχίσω να πριονίζω τα ανάγλυ φα"

 Αποκαλύψεις σε διεθνές επιστημονικό συνέδριο 24/09/2016 

"Θα συνεχίσω τις ανασκαφές με την πιο μεγάλη θέρμη στο Ναό της Αθηνάς και θα συνεχίσω να πριονίζω τα ανάγλυφα. Είναι μία εργασία που απαιτεί χρόνο … Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατόν να έχουμε το σύνολο της Πανδρόσου εγώ δεν απελπίζομαι για μία από τις Καρυάτιδες». Ο κόσμος, που είχε κατακλύσει σήμερα το αμφιθέατρο του Μουσείου Ακρόπολης για το διήμερο διεθνές επιστημονικό συνέδριο «Τα γλυπτά του Παρθενώνος: 200 χρόνια από την ιδιοποίησή τους από το Βρετανικό Μουσείο» (διοργάνωση του «Συλλόγου των Αθηναίων»), άκουγε με κομμένη ανάσα.

Το παραπάνω απόσπασμα (με ημερομηνία 5 Ιανουαρίου 1802) από τις επιστολές που έστειλε στον εργοδότη του Έλγιν ο Ιταλός ζωγράφος Τζοβάνι Μπατίτσα Λουζιέρι, ο άνθρωπος που συνέβαλε καταλυτικά στην άνευ προηγουμένου βίαιη απόσπαση των Γλυπτών του Παρθενώνα -και όχι μόνο-, ήταν μέρος όσων ανέφερε στην ανακοίνωσή της η Τατιάνα Πούλου, αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αθηνών, που ερεύνησε το αδημοσίευτο σήμερα Αρχείο Έλγιν. Όσα ακόμα ακούστηκαν, ίσως για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό από τότε που γράφτηκαν, προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον, αλλά και αποτροπιασμό:

«Ελπίζω να μην μου δημιουργήσουν καμία δυσκολία για να συνεχίσω την ανασκαφή στο Ναό της Αθηνάς και να μπορέσω να πάρω στην κατοχή μου όλα τα τμήματα γλυπτών που θα βρω. Ο κύριος Χάντ έγραψε στην Εξοχότητά σας για λογαριασμό μου να προσκομίσετε στην Αθήνα μία δωδεκάδα πριόνια για μάρμαρο, διαφόρων μεγεθών το συντομότερο δυνατό. Μου χρειάζονται τρία ή τέσσερα, 20 πόδια μακριά ώστε να κόψω ένα μεγάλο ανάγλυφο, το οποίο δεν μπορεί να μετακινηθεί, χωρίς να μειώσουμε το βάρος του» (20 Σεπτεμβρίου 1801).

«Κάνω ό, τι μπορώ για να αυξήσω τη συλλογή σας, Μιλόρδε. Πήρα την άδεια του Δισδάρη να κατεβάσω ένα δωρικό κιονόκρανο από τον Παρθενώνα, αλλά πρέπει να το πριονίσω στα δύο, αν το άλλο είναι αρκετά μεγάλο, αυτό είναι τεράστιο. Οι πόρτες του κάστρου δεν είναι τόσο μεγάλες για να μπορέσει να περάσει» (4 Οκτωβρίου 1802). Ο Τζοβάνι Μπατίστα Λουζιέρι είχε προσληφθεί από τον Έλγιν μαζί με άλλους καλλιτέχνες από την Ιταλία για να κάνουν εκμαγεία και να προετοιμάσουν λεπτομερή αρχιτεκτονικά σχέδια. Τα όσα διαδραματίστηκαν τα έτη 1801-1804, με πρωταγωνιστή τον Ιταλό ζωγράφο, έγιναν μέρος μιας πολύ σημαντικής ανακοίνωσης που κέρδισε τις εντυπώσεις.

Εξίσου ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι υπόλοιπες ομιλίες, όπως αυτή της Μαρίας Ιωαννίδου, πολιτικού μηχανικού και επίτιμης διευθύντριας της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΥΣΜΑ), η οποία αναφέρθηκε σε ένα θέμα που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστό στο ευρύ κοινό: Στα αρχιτεκτονικά μέλη των μνημείων της Ακρόπολης (Παρθενώνα, Ερέχθειο, Αθηνά Νίκη), που επίσης λεηλατήθηκαν από τον Έλγιν την περίοδο 1801- 1804 και σήμερα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. «Οι αναστηλώσεις των μνημείων από την Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) αποτέλεσαν ιδανική χρονική συγκυρία για την επιστροφή και επαναφορά στα μνημεία των αυθεντικών μελών. Ήταν μια ευκαιρία η οποία δυστυχώς παρέμεινε ανεκμετάλλευτη», ανέφερε η κ. Ιωαννίδου, συμπληρώνοντας ότι παρά τις κατά εποχές προσπάθειες της ελληνικής πλευράς, το αίτημα επιστροφής των αρχιτεκτονικών μελών των μνημείων δεν είχε θετική ανταπόκριση. «Ίσως επειδή συνδεόταν από βρετανικής πλευράς με τη διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα: Ενδεχομένως η υποχώρηση στα αρχιτεκτονικά μέλη θα οδηγούσε σε ανάλογη υποχώρηση στα γλυπτά. Ωστόσο, η τοποθέτηση των αντιγράφων τους στις θέσεις των αυθεντικών μελών -όπου αυτό έχει γίνει- δεν αποτελεί οριστική αποδοχή της παραμονής τους στο Βρετανικό Μουσείο, καθώς το θέμα παραμένει ανοικτό και επίκαιρο», σημείωσε η ομιλήτρια.

Οι περιπέτειες των γλυπτών, όμως, δεν τελείωσαν με τη βίαιη απόσπασή τους. Το ναυάγιο του «Μέντωρ» το 1802 στα Κύθηρα, του πλοίου του Έλγιν με φορτίο ένα μέρος από τα αριστουργήματα του Ιερού Βράχου, ήταν το θέμα της ομιλίας του Δημήτριου Κουρκουμέλη, αρχαιολόγου της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων (ΕΕΑ). Τα εν λόγω μάρμαρα ανελκύστηκαν ως το 1804, ωστόσο φήμες για εμφάνισή τους στην περιοχή του ναυαγίου προκάλεσαν την εκπόνηση ποικίλων ερευνών, όπως εκείνες του 1875, του 1980 και του 2009.

Μεταξύ 2011 και 2015 διενεργήθηκε από την ΕΕΑ (υπό τον κ. Κουρκουμέλη) υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα και ανασκαφή στο ναυάγιο, με αποτελέσματα που αν και δεν σχετίζονται με τα αρχαία γλυπτά δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητα: Μεταξύ άλλων, βρέθηκαν όργανα ναυσιπλοΐας και εξαρτήματα του πλοίου, οβίδες, πιστόλια, μολύβδινα βόλια, διακοσμητικά και αντικείμενα διαβίωσης επί του πλοίου, προσωπικά αντικείμενα των επιβατών, νομίσματα οθωμανικά και ορισμένα δυτικοευρωπαϊκά. Επίσης, 11 σχιστολιθικές πλάκες με απολιθώματα (στο πλαίσιο της συλλεκτικής μανίας της εποχής), αρχαία νομίσματα, ένα μαρμάρινο μικρό αγγείο ίσως αιγυπτιακό, ένας μαρμάρινος διακοσμητικός οφθαλμός, ένα θραύσμα ανάγλυφου σκύθου, 4 ενσφράγιστες λαβές ροδιακών οξυπύθμενων εμπορικών αμφορέων (η μία με το όνομα του Παυσανία, που πιθανόν σχετίζεται με τον ομώνυμο άρχοντα της Ρόδου τον 2ο αι. π. Χ.), καθώς και δύο θραύσματα από αιγυπτιακά αγάλματα, μάλλον από την Αλεξάνδρεια, που πιθανόν μεταφέρονταν ως έρμα στο πλοίο -κατά την πρακτική της εποχής. Πρόκειται για το θραύσμα ενός φαραωνικού αγάλματος της 18ης δυναστείας κι ένα μικρότερο μιας ανάγλυφης στήλης, πιθανόν αφιερωμένης στο θεό Ρα, που ανήκει στην πτολεμαϊκή περίοδο.

Πως αντέδρασαν οι Αθηναίοι στη σύληση του Παρθενώνος στα χρόνια που ακολούθησαν; Στο θέμα αναφέρθηκε ο Ελευθέριος Σκιαδάς, διευθυντής της εφημερίδας «Εστία» και πρόεδρος του «Συλλόγου των Αθηναίων» στην ομιλία του με τίτλο «Τα Σεβάσματα των Αθηναίων κατά τον 19ο αιώνα». «Οι πηγές αποκαλύπτουν πως ο πρώτος που αντέδρασε στη λεηλασία του λόρδου Ελγιν ήταν ο ‘Διδάσκαλος των Αθηναίων' Ιωάννης Βασιλείου Μπενιζέλος (περ. 1730-1807), που διηύθυνε περίπου τρεις δεκαετίες την περίφημη «Σχολή Ντέκα» και είναι ο γνωστός συγγραφέας της ‘Ιστορίας των Αθηνών'. Ο ισχυρός λόγος του ακούσθηκε, φθάνοντας μέχρι τον Ελγιν, ο οποίος επισκέφθηκε την Αθήνα, το 1803. Ο Ι. Μπενιζέλος διαμαρτυρήθηκε εγγράφως προς τον Βρετανό Αγγλικανό ιερέα και έμπορο αρχαιοτήτων Φίλιπ Χαντ (1772-1838) που συμμετείχε στην κουστωδία του λόρδου», σημείωσε ο κ. Σκιαδάς για να συνεχίσει, μεταξύ άλλων, με την άγνωστη εν πολλοίς πληροφορία ότι τη δεκαετία του 1880 υπήρξε Ψήφισμα του Δήμου Αθηναίων περί επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνος.

Τέλος, στη συζήτηση που ακολούθησε μικρή παρέμβαση έκανε και ο καθηγητής Μανώλης Κορρές, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι «σήμερα το νέο Μουσείο Ακρόπολης παρέχει τις μεγαλύτερες εγγυήσεις και πως όλη αυτή η προσπάθεια που άρχισε από τον λόρδο Μπάιρον και συνεχίζεται ως σήμερα είναι δικαιότατη και σίγουρα κάποια στιγμή θα φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα». Το συνέδριο συνεχίζεται αύριο με τοποθετήσεις όσον αφορά τη νομική διάσταση της ιδιοποίησης των Γλυπτών στο πρώτο μέρος και με ομιλίες των μελών των IARPS (της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διεκδίκηση και Επιστροφή των Γλυπτών) στο δεύτερο.

ΑΜΠΕ

http://www.thebest.gr

Επτά από τις πιο όμορφες θάλασσες των Επτανήσων

siteadmin • 24 September, 2016
Share 3



Ο Λάμπρος Αραπάκος εδώ και 5 χρόνια ταξιδεύει στα Επτάνησα. Μια μέρα πριν τελειώσει το καλοκαίρι, θυμάται, παρουσιάζει και γράφει δυο λόγια για τις παραλίες που του έκαναν περισσότερο εντύπωση.



1) Κύθηρα, Καλάμι

Η πρόσβαση στο Καλάμι (βρίσκεται κοντά στο χωριό Μυλοπόταμος) δεν είναι εύκολο πράγμα. Πεζοπορία κάνα εικοσάλεπτο κι έπειτα περπατάς ανάμεσα σε απόκρημνα βράχια… Όμως, καθώς βλέπεις την παραλία από ψηλά, παίρνεις κουράγιο και συνεχίζεις την κατάβαση, η οποία είναι απότομη και απαιτεί αθλητικά παπούτσια… Στο τέλος, ένα σχοινί σε βοηθά να φτάσεις στην παραλία. Εδώ, βουτάς, κολυμπάς, μπαίνεις στις σπηλιές, εξερευνάς με μάσκα τον υπέροχο βυθό στον όποιο υπάρχει ένα κανόνι, πιθανόν από παλιό ναυάγιο. Μια περιπέτεια.



2) Ζάκυνθος, Πόρτο Λιμνιώνας

Είναι δίπλα στο χωριό Άγιος Λέων αυτός ο παράδεισος! Καθαρά, βαθιά, καταγάλανα νερά. Εδώ κάνεις βουτιές, ανακαλύπτεις θαλάσσιες σπηλιές και απολαμβάνεις την ηλιοθεραπεία σε επίπεδα, λεία βράχια. Η φύση που μαγεύει και γαληνεύει.



3) Λευκάδα, Εγκρεμνοί

Διάσημη όσο ελάχιστες παγκοσμίως, η παραλία των Εγκρεμνών παραμένει κορυφαία επιλογή ανάμεσα στις τόσες άλλες ξακουστές της Λευκάδας. Το χτύπημα του εγκέλαδου στα μέσα Νοεμβρίου του 2015 άλλαξε τη μορφολογία της, αλλά η ορμητική φύση του νερού προνόησε και αποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό το απίθανο τοπίο. Τα καραβάκια καθημερινά την επισκέπτονται γεμάτα τουρίστες, το μοναδικό λευκό βοτσαλάκι παρέμεινε στη θέση του, ενώ χαίρεσαι το κολύμπι στα εκθαμβωτικά τιρκουάζ νερά της.



4) Κεφαλονιά, Αγία Ελένη

Ο Μύρτος, η Αντίσαμος, το Δαφνούδι, το Ξι, οι Πετανοί, είναι οι γνωστές παραλίες του νησιού. Η Αγία Ελένη είναι από τις κρυμμένες και απομακρυσμένες παραλίες της Κεφαλονιάς. Για να φτάσεις εδώ, ανηφορίζεις από Ληξούρι προς τα Δαμουλιανάτα, διασχίζεις το χωριό και κατευθύνεσαι στη γεμάτη στροφές κατηφόρα. Έπειτα από 5 χιλιόμετρα φτάνεις στη μικρή, με λευκό βότσαλο Αγία Ελένη. Εδώ διαβάζεις το βιβλίο σου και μαθαίνεις πάλι να ηρεμείς.



5) Ιθάκη, Γιδάκι

Είτε το προσεγγίσεις με μισάωρη πεζοπορία είτε φτάσεις με καΐκι από το Βαθύ, ένα είναι σίγουρο: το Γιδάκι θα σε ανταμείψει. Η απαράμιλλη ομορφιά της πιο διάσημης παραλίας του νησιού σε γοητεύει από την πρώτη στιγμή. Το μικρό λευκό βότσαλο δένει αρμονικά με το εντυπωσιακά απόμερο και πράσινο τοπίο. Η ανεμπόδιστη θέα λόγω του ανοιχτού κόλπου και τα κρυστάλλινα νερά, στα ρηχά τιρκουάζ και στα βαθιά σε ιριδίζουσες αποχρώσεις του γαλάζιου, καθιστούν την επίσκεψη στην παραλία εμπειρία μοναδική… Εδώ περάσαμε ένα μεσημέρι στη μοναδική καντίνα (μάλλον σε ταβέρνα θυμίζει περισσότερο) τρώγοντας τηγανητά καλαμαράκια και πίνοντας μοχίτο.



6) Παξοί, Ερημίτης

Ένα από τα νεότερα και πιο εντυπωσιακά δημιουργήματα της φύσης είναι ο Ερημίτης στους Παξούς. Η παραλία σχηματίστηκε το 2008 και είναι αποτέλεσμα της κατολίσθησης βράχου από σεισμό και της δύναμης των κυμάτων. Εντοπίζεται στις δυτικές ακτές του νησιού και η πρόσβαση θέλει προσοχή – χωματόδρομος που καταλήγει σε μονοπάτι. Το λευκό σμιλεμένο βότσαλο και τα «γνωστά» καταγάλανα νερά του Ιονίου με background τα απότομα βράχια ενός πράσινου λόφου. Στα συν το ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα!



7) Κέρκυρα, Λογγάς

Απόκρημνοι, επιβλητικοί γκρεμοί οδηγούν σε μια μικρή, αμμώδη παραλία. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει γίνει ακόμα πιο στενή λόγω των κατολισθήσεων… Τα δυνατά κύματα αρκετά συχνά την εξαφανίζουν. Βρίσκεται 36 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης της Κέρκυρας, κάτω από το χωριό Περουλάδες. Πέρα από τα πεντακάθαρα νερά, στον Λογγά θα δεις ένα από τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα της ζωής σου.

Φωτογραφίες: Λάμπρος Αραπάκος

Πηγή: www.lifo.gr

http://aromalefkadas.gr/

Πήρε μία γλάστρα, αλεύρι και μαγιά και ΧΩΡΙΣ καν ρεύμα (μόνο κάρβουνα) έκανε το τέλειο ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ ψωμί!

Πήγατε εκδρομή και δεν πήρατε μαζί σας ηλεκτρικές συσκευές, γιατί είστε ευσυνείδητοι και θέλετε να προστατέψετε το περιβάλλον από κάποια ανεπιθύμητη φωτιά; Καλά κάνατε! Και αν ανησυχείτε για το τι θα φάτε, μην αγχώνεστε. Δε χρειάζεστε καν ρεύμα για να ετοιμάσετε αυτό το υπέροχο χωριάτικο ψωμί!

Τι θα χρειαστείτε:

μια γλάστρα

ελαιόλαδο

αλουμινόχαρτο

αλεύρι

μαγιά

αλάτι

Αφήστε τη ζύμη να φουσκώσει για 2-4 ώρες πριν ξεκινήσετε.

Βήμα 1: Προετοιμασία γλάστρας

Ξεπλύνετε καλά με νερό και μόλις στεγνώσει απλώστε αρκετό ελαιόλαδο σε ολόκληρο το εσωτερικό της. Επειδή όμως θα απορροφηθεί αμέσως, περάστε και μια δεύτερη στρώση.

Βήμα 2

Καλύψτε την τρύπα που βρίσκεται στον πάτο της με το αλουμινόχαρτο και βάλτε και πάνω από αυτό ελαιόλαδο.

Βήμα 3

Βάλτε τη ζύμη στη γλάστρα – αφήνοντας 1/3 κενό πάνω – και προσθέστε ελαιόλαδο.

Βήμα 4

Καλύψτε τη γλάστρα με αλουμινόχαρτο σχηματίζοντας ένα μικρό θόλο στο επάνω μέρος, για να χωρέσει το ψωμί όταν φουσκώσει.

Βήμα 5: Ψήσιμο

Βάλτε τη γλάστρα πάνω στα καuτά κάρβουνα (είτε είστε στην εξοχή είτε στην αυλή του σπιτιού σας δεν έχει σημασία). Σε περίπου 20 λεπτά – ανάλογα με τη φωτιά σας – που θα μυρίσετε το ψωμί, είναι έτοιμο!

Βήμα 6

Βγάλτε τη γλάστρα από τη φωτιά με προσοχή όμως για να μην καείτε και αφήστε το να κρυώσει λίγο. Βγάλτε το αλουμινόχαρτο και θα δείτε τη χρυσαφένια κρούστα του ψωμιού σας. Αν είστε πολύ ανυπόμονοι και αποφασίσετε να το βγάλετε αμέσως, θα κολλήσει στη γλάστρα. Απλά περιμένετε να κρυώσει και θα ξεκολλήσει από μόνο του.

Έτοιμο!

Το διαβάσαμε από το: Πήρε μία γλάστρα, αλεύρι και μαγιά και ΧΩΡΙΣ καν ρεύμα (μόνο κάρβουνα) έκανε το τέλειο ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ ψωμί! Απίστευτο; http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/06/blog-post_297.html#ixzz4LE6gsRZH

Η κρίση στην Βενεζουέλα αναγκάζει τα νοσοκομεία να τοποθετούν τα νεογέννητα σε χαρτόκουτα.

ην Βενεζουέλα αναγκάζει τα νοσοκομεία να τοποθετούν τα νεογέννητα σε...

Σεπτεμβρίου 22, 2016 

loading...

Η οικονομική κρίση στη Βενεζουέλα είναι τώρα σε τόσο κακό στάδιο ώστε πλέον οι γιατροί χρησιμοποιούν κουτιά από χαρτόνι αντί για ειδικούς θαλάμους για τα νεογέννητα μωρά.

Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στη βρετανική Daily Mail με τα μικροσκοπικά βρέφη να κοιμούνται μέσα στα χαρτόνια έχουν προκαλέσει την οργή από τη στιγμή που αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο και δείχνουν την απελπιστική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.

Οι εικόνες έχουν τραβηχτεί, σύμφωνα με το δημοσίευμα, στο νοσοκομείο Domingo Guzman Lander, βορειανατολικά της χώρας στο Anzoategui. Θεωρείται ότι οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Οι ειδικοί λένε ότι τα νοσοκομεία της χώρας αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεπάρκειας των ταμειακών διαθεσίμων, ενώ υπάρχει παράλληλα έλλειψη τροφίμων και καυσίμων σε όλους τους τομείς.

O Douglas Leon, πρόεδρος της Ιατρικής Ομοσπονδίας της Βενεζουέλας, ισχυρίζεται, μάλιστα, ότι ορισμένα νοσοκομεία δουλεύουν μόνο με το 5% του ιατρικού εξοπλισμού που χρειάζονται.

Σύμφωνα με τη Φαρμακευτική Ομοσπονδία, η έλλειψη φαρμάκων είναι περισσότερο από 80% και περίπου 13.000 γιατροί, περισσότερο από το 20% του ιατρικού προσωπικού στη χώρα, έχουν μεταναστεύσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια, λόγω της κρίσης στον κλάδο τους και λόγω των χαμηλών μισθών.

Ο διευθυντής του τομέα της κοινωνικής ασφάλισης της χώρας δήλωσε οργισμένος με τις φωτογραφίες, λέγοντας: «Εμείς δεν προσπαθούμε να δικαιολογούμε τις ενέργειες που ελήφθησαν από έναν επαγγελματία χωρίς την άδεια της διοίκησης.

Τα νοσοκομεία μας πρέπει να ασχοληθούν με εκατοντάδες ασθενείς, παρά με τις προσπάθειες των μέσων ενημέρωσης να χειραγωγήσουν τις καταστάσεις. Σε αντίθεση με πολλούς αναγνωρίζουμε το σφάλμα μας και συνεχίζουμε».

Πηγήhttp://terezall.com/

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:

                                             

  Μυρτώ Κιούρτη

Buildings Identities

Ποια είμαι Τι κάνω Τα έργα μου Πού με βρίσκετε

Ριζοσπαστική επιστροφή

Το εξοχικό του Ξενοφώντα Βερύκιου

Σε συνεργασία με τον Κώστα Τσιαμπάο

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:

Γεννήθηκα στον Δρυμώνα, ένα μικρό χωριό της Λευκάδας

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:
Οι γονείς μου ήταν αγρότες. Δεν ήμασταν πλούσιοι. Αυτό είναι το πατρικό μου σπίτι


ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:

Όταν έγινα δώδεκα χρονών κέρδισα μια υποτροφία για το αμερικανικό κολλέγιο.

Έφυγα από την οικογένεια μου και το χωριό μου και πήγα εσώκλειστος στην Αθήνα.

Μετά πήγα για σπουδές στην Αμερική. Έγινα καθηγητής στο πανεπιστήμιο.

Έμεινα πολλά χρόνια στην Αμερική. Στο χωριό μου πίσω δεν ξαναγύρισα.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την στιγμή που με πήρε το λεωφορείο από τον Δρυμώνα

για να με πάει στη χώρα και από εκεί στην Αθήνα.

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:

Αυτό το σπίτι θέλω να το φτιάξω από νοσταλγία. Διάβασε αυτό το ποίημα μου και θα καταλάβεις.

Ξενοφών Βερύκιος.

 Οίκαδε και άλλα ποιήματα ασαφούς κατευθύνσεως Διάττων, Αθήνα 2004.
Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι.
Ούτε πού ήμουν πριν, ούτε πώς βρέθηκα καθισμένος διπλοπόδι στην πλάτη της χελώνας...
-Οίκαδε;
είπα για να πω κάτι.
Δεν γύρισε να με κοιτάξει, σαν να μην άκουσε ή σαν να μην την ενδιέφερε καθόλου...
-Μικρός,
είπα πάλι, έτσι για να πω κάτι,
σκάλιζα στον ύπνο μου ένα κεραμίδι. Ξανθό, βυζαντινό...
Κάθε βράδυ σκάλιζα κάμποσο και το πρωί ξυπνούσα κατάκοπος,
είπα και σύρθηκα πιο κοντά της.
Με το που τελείωσα είχα γίνει σχεδόν έφηβος.
Έφυγα από το σπίτι και δεν σκάλισα ξανά το κεραμίδι.

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:

Την Λευκάδα και την αγαπώ και όχι. Είναι συντηρητική κοινωνία.
Όταν ήμουν στην Αμερική μου έλειπε η Λευκάδα.
Όταν είμαι στην Λευκάδα μου λείπει η Αμερική.

ΜΥΡΤΩ ΚΙΟΥΡΤΗ:
Το σπίτι τότε που θα σχεδιάσουμε μήπως πρέπει να αναφέρεται στην παράδοση της Λευκάδας
αλλά και να την επαναπροσδιορίζει δημιουργικά;

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:
Ναι. Για παράδειγμα πάντα μου άρεσε αυτό το πέτρινο σπίτι στον Δρυμώνα.
Εδώ έμενε ο δάσκαλος του σχολείου μου.

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:
Όταν είμαι μέσα στο σπίτι αυτό που φτιάχνουμε θέλω να νιώθω ότι είμαι έξω.
Είχα δει στην Αμερική ένα σπίτι του Frank Loyd Wright,
του σπουδαίου αυτού αμερικανού αρχιτέκτονα.
Μου άρεσε που ήταν τόσο ανοιχτό.

Frank Loyd Wright, Teliesin West, Scottsdale, Arizona, 1937.

ΜΥΡΤΩ ΚΙΟΥΡΤΗ:
Ας πούμε ότι έχουμε φτιάξει το σπίτι. Είστε στον δρόμο και κοιτάτε προς αυτό. Τι βλέπετε;

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:
Δέντρα.

ΜΥΡΤΩ ΚΙΟΥΡΤΗ:
Το σπίτι τότε θα το βυθίσομε στην πλαγιά, να μισοφαίνεται μέσα στα δέντρα.

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ:

Θέλω επίσης να μπορούμε να μαζευόμαστε με τους φίλους μου στο σπίτι αυτό.
Τα καλοκαίρια μαζευόμαστε δέκα, δεκαπέντε άτομα.

ΜΥΡΤΩ ΚΙΟΥΡΤΗ:

Στη θέση του καθιστικού θα φυτέψουμε μια ελιά. Ο τεράστιος καναπές θα μπει εκεί που θα ήταν
"κανονικά" η βεράντα. Ο χώρος το καλοκαίρι θα ανοίγει με πτυσσόμενες τζαμαρίες.
Είτε κλειστά είτε ανοιχτά εσείς γύρω σας θα έχετε μόνο δέντρα.

Ποτό ΠΟΛΕΤ

Σύλλογος Λευκαδίων Πάτρας «Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ» 

Πλατεία Γεωργίου 27 Α 2610-222066

 http://enirikos.blogspot.gr/ 

Οι αναγνώστες της Τρικυμίας δημιουργούν !

Το  ποτό που  απέκτησε το  όνομά του από την Τρικυμία  και κάνει  την πρώτη εμφάνισή του
 στο ευρύ κοινό   κατά  την παρουσίαση του βιβλίου
της Ιουστίνης  Φραγκούλη  Η Τρικυμία  στην Πάτρα στο ξενοδοχείο Βυζαντινό
στις .26 / 9  16 ώρα   8.00 μ.μ.

&&&&&&&&&&&&&

Όταν η ζωή γίνεται τέχνη η τέχνη δημιουργεί. 

Η αναγνώστριά μας Βάσια Κολόκα παίρνοντας στη καρδιά της την τρικυμία 

και ενθουσιασμένη από το νεανικό πάθος της Πολέτ, θέλησε να σταματήσει το χρόνο. 

Εκεί σ΄ ένα ανώνυμο νησί του Αιγαίου 

που στις αμμουδιές του 

ξέσπασε μια ολόκληρη «ΤΡΙΚΥΜΙΑ» 

που, παρέσυρε ανελέητα με τα κύματά της, 

όλα τα κοινωνικά, και ηθικά φράγματα των καιρών μας. 

Συνεπαρμένη απ’ τα αισθήματα των πρωταγωνιστών μας 

παίζοντας με τους καρπούς της γής 

και τα καλούδια του φθινοπώρου 

δεν θέλησε να ξεχαστεί η Πολέτ 

όσο και αν η ίδια έτρεχε να κρυφτεί απ’ το πεπρωμένο της. 

Με Ιόνια αύρα και Λευκαδίτικο ταπεραμέντο 

δημιούργησε αυτό που γνώριζε καλά: 

το ποτό Πολέτ! 

Απολαύστε το στην  παρουσίαση  της 26 / 9 στο Βυζαντινό  

και νοιώστε με τη γεύση του 

το απέραντο γαλάζιο του Αιγαιοπελαγίτικου τοπίου της Ελληνικής γης. 

Της Γης που γεννά «ίδια» Αρχαίας τραγωδίας πεπρωμένα !!!! 

                                             Νόνη Σταματέλου Υπόκλιση !

Το μονοπάτι φτάνει στο λόφο με τα κυκλάμινα.

Αμέτρητα ροζ κεφαλάκια

υποκλίνονται στον ήλιο που ξεμακραίνει.

Σαν κάποιος να πήρε απ' το τοπίο τη χαρά.

Νωχελική πορεία προς το Χειμώνα

η γραμμή ανάμεσα στα δέντρα.

Κοιτώ με τις ώρες τους σχηματισμούς των πουλιών

στην πρώτη βροχή

Τους ακολουθώ με το βλέμμα μέχρι τον ορίζοντα

Τρυπάω τα σύννεφα

Γυρεύω τη χώρα του Καλοκαιριού

Μα χάνω το δρόμο.

Προσγειώνομαι στο λόφο

Χρωματίζω τη θλίψη μου

Τη βαφτίζω ελπίδα

κι' υποκλίνομαι ευλαβικά στο Φθινόπωρο

Νόνη Σταματέλου

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ- ΑΡΓΥΡΗ Τρικυμία στο τετράγωνο: Στη ζωή και στην Τέχνη

Όταν η Τέχνη γίνεται Ζωή και η Ζωή, Τέχνη. Φράση που χαρακτηρίζει το καινούργιο μυθιστόρημα της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη επακριβώς, εφόσον η ιστορία υπήρξε, μας το αποκαλύπτει η συγγραφέας της ήδη από τον πρόλογο.

ΕΘΝΟΣ On Line
14:09, 20/9/19

Αλλά και «Η τρικυμία» του Σαίξπηρ υπήρξε: το κομβικό έργο που χαρακτήριζε τα παιδικά και νεανικά της χρόνια, την ενασχόληση με το θέατρο αμέσως μετά, τη σχέση της με αυτή καθ’ εαυτή τη ζωή μέχρι το τέλος.

Ένα αφηγηματικό έργο ποταμός για μια γυναίκα ανεξάρτητη και γενναία που κυνηγούσε εντούτοις μια ζωή τη σκιά της και κρυβόταν από τα φαντάσματά της. Στη ζωή της ελληνοκαναδής με ινδιάνικες ρίζες Πολέτ, η συγγραφέας εγκιβωτίζει πολλά: την αρχαία ελληνική μυθολογία, το αρχαίο δράμα, μια Ελλάδα Ιδανική, έναν έρωτα μυθιστορηματικό και μια διαδρομή από καταιγίδα σε τρικυμία. Το πάθος και το λάθος που επαναλαμβάνεται σχεδόν με τρόπο μαθηματικό. Το θύμα που γίνεται θύτης αθέλητα.

Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη «Η τρικυμία», εκδ. Ωκεανός, σελ. 625

Ένα μυθιστόρημα – ποταμός που είναι ταυτοχρόνως και η ιστορία μιας ζωής, το χρονικό ενός μεγάλου έρωτα και μια οικογενειακή σάγκα. Η Πολέτ, ελληνοκαναδή με ινδιάνικες ρίζες γνωρίζει τον Πέτρο σε ένα νησί [δεν κατονομάζεται, είναι απλώς Το Νησί, σύμβολο] όταν υπηρετούσε σαν αγροτικός ιατρός και δένει τη ζωή της μαζί του για πάντα: μένει στο Νησί, τον ακολουθεί στην Αθήνα, τον παντρεύεται, κόντρα στις αντιξοότητες και της αντιδράσεις των μεγαλοαστών γονιών του, αγωνίζεται να του κάνει ένα παιδί, [τραγική ειρωνεία ενώ εκείνη δεν μπορεί ο Πέτρος είναι ειδικός στην εξωσωματική], το κατορθώνει κάποια στιγμή, γνωρίζει την απώλεια, την προδοσία και την απόρριψη, επιβιώνει εν τέλει χάρη στην Τέχνη.

Την διασώζει μια «Τρικυμία», αυτή η σαιξπηρική που χαρακτηρίζει και τη δική της νομαδική ζωή, από ανάδοχη σε ανάδοχη οικογένεια ως παιδί, και αργότερα μεγάλη πάντα και παντού «η ξένη». Τη διασκευάζει για παιδιά ξορκίζοντας πρώτα απ’ όλα τα δικά της παιδικά φαντάσματα, την κάνει περιοδεία σε όλο τον Καναδά, κρύβεται μέσα της, γίνεται σκηνικό μέσα στα σκηνικά και προσπαθεί να προφυλάξει τον μοναχογιό της Ρωμανό, στερώντας του ό,τι της στέρησαν: το παρελθόν, μια πατρίδα, τη μνήμη.

Αλλ’ η ζωή της αποφασίζει πότε θα κάνει νηνεμία και θα συνάψει ειρήνη, έχει δικούς της κανόνες και χρόνους, διαθέτει τον δικό της επεμβατικό θεό, ο Ρωμανός στο πέλαγος του διαδικτύου θα κολυμπήσει και συν τω χρόνω θα ξέρει. Μέσα από εκείνον ξαναγαπάμε την χώρα μας και την ιστορία μας, ξαναδιαβάζουμε την ελληνική μυθολογία και μπαινοβγαίνουμε στο αρχαίο δράμα μέσα από ένα σύγχρονο δράμα με αρκετές κοινές συνισταμένες: τον τραγικό ήρωα, τον από μηχανής Θεό, την κάθαρση για όλους στο τέλος.

Ένα αμφίσημο τέλος με μια Τρικυμία τελική και καθοριστική που θα μπορούσε να είναι εσωτερική κι εξωτερική. Το ζητούμενο εξάλλου ο αναγνώστης ήδη το ξέρει. Αγώνας η ζωή και οι δικές μας σκιές είναι εκεί και μας ακολουθούν μέχρι το τέλος.

Ένα χορταστικό, απολαυστικό μυθιστόρημα ζωής, όπου χαίρεσαι νιάτα, έρωτα, θάλασσα, βυθίζεσαι στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, κατανοείς το τι ακριβώς σημαίνει καθήλωση, παιδική πληγή και αυτοκαταστροφή, αναφωνείς στο φινάλε «ευτυχώς που υπάρχει και η τέχνη».

Και η Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη έχει αποδειχτεί μοναδική στο να μετατρέπει τη ζωή σε καθαρή Τέχνη. 

Γράφει η Ελένη Γκίκα

Η Ιουστίνη Φραγκούλη - Αργύρη , μας παρουσιάζει την ΤΡΙΚΥΜΙΑ της , στην Πάτρα στις 26- 9 « στην Πόλη των αρχοντικών, και των παιδικών της αναμνήσεων , όπως η ίδια συγκινητικά αναφέρει

δελτιο τυπου

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ
Σόλωνος 136, 10677 Αθήνα / Τηλ.: 210 3829339 Fax: 210 3829659

Website: www.oceanosbooks.gr / e-mail: info@oceanosbooks.gr

Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ
Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη
Σειρά: Ελληνική Λογοτεχνία
Σελ: 640/ Τιμή: 17,95
ISBN: 978-618-5104-70-2

1η έκδοση 10.000 αντίτυπα





Στην Πάτρα των παιδικών της αναμνήσεων και των πολλών Λευκαδίων αποδήμων επιστρέφει η συγγραφέας και δημοσιογράφος Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη για να παρουσιάσει το νέο της μυθιστόρημα Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ, το οποίο έχει ήδη γίνει μπέστ-σέλλερ, ενθουσιάζοντας το αναγνωστικό κοινό και τους κριτικούς.

Η εκδήλωση θα γίνει στις 26 Σεπτεμβρίου 8μ.μ στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Βυζαντινόν,


Ρήγα Φεραίου 106 τηλ. 261 024 3000.

Η παρουσίαση του βιβλίου οργανώνεται από τις εκδόσεις Ωκεανός, το βιβλιοπωλείο Discover Your Way και τον Σύλλογο Λευκαδίων Πάτρας « Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ» με την συμμετοχή εκλεκτών ομιλητών από τη Λευκάδα, την Πάτρα, το Μόντρεαλ και την Αθήνα.
Στο τιμόνι της παρουσίασης θα είναι η πολιτικός και παρουσιάστρια κ. Νατάσα Ράγιου.

Όπως λέει η συγγραφέας: «Η Πάτρα των αρχοντικών, της ωραίας ρυμοτομίας, των πλατειών υπήρξε τόπος επισκέψεων από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν συνυφασμένη με αγαπημένους συγγενείς εξ Εγκλουβής που μετοίκησαν στη μεγάλη πόλη παίρνοντας μαζί τους την Λευκαδίτικη καταγωγή τους και την αγάπη για το γενέθλιο τόπο. Στην Πάτρα γνώρισα την ιστορία του Ιονίου, από εκεί ταξίδεψα πλειστάκις για την Ιταλία, υπήρξε ανέκαθεν το λιμάνι της ζωής μου. Χαίρομαι που επιστρέφω για την παρουσίαση της Τρικυμίας, που αγαπήθηκε πολύ από το εδώ αναγνωστικό κοινό».

Περί Τρικυμίας

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη επανήλθε στη λογοτεχνία με το συγκλονιστικό βιωματικό μυθιστόρημα Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ (Εκδόσεις Ωκεανός) το οποίο ήδη βρίσκεται στη 10η χιλιάδα κυκλοφορίας. Ο τίτλος «Τρικυμία» εμπνευσμένος από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ουίλιαμ Σέξπιρ, αποτελεί φόρο τιμής στον εορτασμό των 400 χρόνων από το θάνατό του. Η ιστορία εκτυλίσσεται ανάμεσα στην Ελλάδα και τον Καναδά με πρωταγωνιστές την Πολέτ και τον Πέτρο, δύο νέους που ερωτεύονται με φόντο την ακύμαντη θάλασσα ενός ελληνικού νησιού.

Εκείνη, εξωτική σαν Ινδιάνα, είναι Ελληνίδα από τον Καναδά και βρίσκεται στο νησί για καλοκαιρινές διακοπές. Ο Πέτρος είναι ο αγροτικός γιατρός του νησιού, γόνος εύπορης οικογένειας των Αθηνών. Ο έρωτάς τους κεραυνοβόλος, θα τους σαρώσει σαν καταιγίδα, θα τους ενώσει σε μια σχέση που μοιάζει μοναδική, μια σχέση που θα περάσει μέσα σε τρικυμίες και νηνεμίες συναισθημάτων...

Πολέτ, βαθιά ερωτευμένη, θα εγκαταλείψει για πάντα τον τόπο της γέννησής της, το μακρινό

Μόντρεαλ, πιστεύοντας στην αιώνια Αγάπη που της υπόσχεται ο Πέτρος.

Όμως ο έρωτάς τους θα σκοντάψει στην οικογένεια του Πέτρου και θα πνιγεί στην τρικυμία των

δικών του κρυφών αδυναμιών... Η Πολέτ, κυνηγημένη από μια σειρά μοιραία γεγονότα, θα επιστρέψει στον Καναδά. Εκεί, από πόλη σε πόλη, θα κρύβεται και θα κρύβει το παρελθόν της... παλεύοντας με την τρικυμία που στοιχειώνει τη ζωή της!

Ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα,
βασισμένο σε βιωματική αφήγηση,
γραμμένο με ιδιαίτερη μαεστρία,
που θα σας συγκλονίσει!



Εκτενές βιογραφικό της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση.
Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας.
Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ).
Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (μέχρι Μάιο 2015) και διαφόρων εντύπων. Απασχολείται ταυτόχρονα στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής, ενώ συνεργάζεται με την εφημερίδα The Huffington Post.
Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη είναι μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF).

Συγγραφικό έργο:
Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου (Εκδόσεις Εξάντας, 2000), (The Lonely Path of Ιntegrity, Exandas Publishers, 2002). Πετάει, πετάει το σύννεφο (μυθιστόρημα, Eκδόσεις Ψυχογιός, 2003), Στις Αγορές του Κόσμου, Επώνυμες Ευκαιρίες και Μικρές Αναλώσιμες Ιστορίες (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2004), Η Παρακαταθήκη - The Legacy (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2005), Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (μυθιστόρημα ,Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006). Ημερολόγιο Αβάνας- Η Κούβα στο Λύκόφως του Κάστρο ( Εκδόσεις Ηλέκτρα 2008), Γιά την Αγάπη των Αλλων (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2009),Ο Πόλ και η Λάρα ταξιδεύουν (παιδικό βιβλίο με μουσικό cd, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), Ερωτας στην Ομίχλη (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), επανέκδοση Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (Εκδόσεις Αρμός, Δεκέμβριος 2013), «Ξυπόλυτες στην Αμμο» (εκδόσεις Αρμός 2014).


Κριτική

Η δρ. Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού γράφει για το μυθιστόρημα:

«Ίχνη ολέθρου ιψενικού λυκόφωτος, τραυματικός συγκλονιστικός έρωτας, σαν αμαρτία βιωμένος, στοιχειώνει τους βασικούς πρωταγωνιστές, τον γιατρό Πέτρο Υπερείδη και την εξωτική Ινδιάνα, την Πολέτ, και τον ακριβό καρπό της σχέσης τους, τον Ρωμανό, που οδηγούνται στην πλήρη συντριβή, καθώς στην αφηγηματική ροή του έργου εκδιπλώνεται η «μανία» της αποκάλυψης: μυστικά, ανομήματα, σκοτεινά τούνελ, πληγές της ψυχής, εγκλήματα και άλλες τόσες τιμωρίες κι ενοχές-δυσβάσταχτη «συμφιλίωση»-εκείνη του τραγικού Versohnung του Γκαίτε-όπου συχνά το τίμημά της είναι η ανθρώπινη θυσία, ακόμα και η αυτοθυσία.

Με αφηγηματική μαεστρία και διεισδυτικές ψυχολογικές καταδύσεις, η συγγραφέας εγχαράσσει σε οριακά συμβάντα της οικογενειακής ζωής και του ιδιωτικού χώρου, τη σφραγίδα μιας συγκρουσιακής νομοτέλειας του έρωτα, στην οποία οι άνθρωποι παγιδεύονται, όπως στον ιστό ενός οδυνηρού μυστήριου, στην τρομερή ευθύνη της απέραντης μοναξιάς τους.»

Αναρτήθηκε από leukada petrin στις 11:40 μ.μ.

Πάτρα: Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη παρουσιάζει το νέο της μυθιστόρημα "Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ"

Τρίτη, 13-09-2016 | 20:50:45

TEMPO24 NEWS:
26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

13|09|2016 | 15:07
Πολιτισμός


Στην Πάτρα των παιδικών της αναμνήσεων και των πολλών Λευκαδίων αποδήμων επιστρέφει η συγγραφέας και δημοσιογράφος Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη για να παρουσιάσει το νέο της μυθιστόρημα Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ, το οποίο έχει ήδη γίνει μπέστ-σέλλερ, ενθουσιάζοντας το αναγνωστικό κοινό και τους κριτικούς.

Η εκδήλωση θα γίνει στις 26 Σεπτεμβρίου 8μ.μ στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Βυζαντινόν,

Ρήγα Φεραίου 106 τηλ. 261 024 3000.

Η παρουσίαση του βιβλίου οργανώνεται από τις εκδόσεις Ωκεανός, το βιβλιοπωλείο DiscoverYourWay και τον Σύλλογο Λευκαδίων Πάτρας « Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ» με την συμμετοχή εκλεκτών ομιλητών από τη Λευκάδα, την Πάτρα, το Μόντρεαλ και την Αθήνα. Στο τιμόνι της παρουσίασης θα είναι η πολιτικός και παρουσιάστρια Νατάσα Ράγιου.


Όπως λέει η συγγραφέας: «Η Πάτρα των αρχοντικών, της ωραίας ρυμοτομίας, των πλατειών υπήρξε τόπος επισκέψεων από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν συνυφασμένη με αγαπημένους συγγενείς εξ Εγκλουβής που μετοίκησαν στη μεγάλη πόλη παίρνοντας μαζί τους την Λευκαδίτικη καταγωγή τους και την αγάπη για το γενέθλιο τόπο. Στην Πάτρα γνώρισα την ιστορία του Ιονίου, από εκεί ταξίδεψα πλειστάκις για την Ιταλία, υπήρξε ανέκαθεν το λιμάνι της ζωής μου. Χαίρομαι που επιστρέφω για την παρουσίαση της Τρικυμίας, που αγαπήθηκε πολύ από το εδώ αναγνωστικό κοινό».


Περί Τρικυμίας
Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη επανήλθε στη λογοτεχνία με το συγκλονιστικό βιωματικό μυθιστόρημα Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ (Εκδόσεις Ωκεανός) το οποίο ήδη βρίσκεται στη 10η χιλιάδα κυκλοφορίας. Ο τίτλος «Τρικυμία» εμπνευσμένος από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ουίλιαμ Σέξπιρ, αποτελεί φόρο τιμής στον εορτασμό των 400 χρόνων από το θάνατό του. Η ιστορία εκτυλίσσεται ανάμεσα στην Ελλάδα και τον Καναδά με πρωταγωνιστές την Πολέτ και τον Πέτρο, δύο νέους που ερωτεύονται με φόντο την ακύμαντη θάλασσα ενός ελληνικού νησιού.
Εκείνη, εξωτική σαν Ινδιάνα, είναι Ελληνίδα από τον Καναδά και βρίσκεται στο νησί για καλοκαιρινές διακοπές. Ο Πέτρος είναι ο αγροτικός γιατρός του νησιού, γόνος εύπορης οικογένειας των Αθηνών. Ο έρωτάς τους κεραυνοβόλος, θα τους σαρώσει σαν καταιγίδα, θα τους ενώσει σε μια σχέση που μοιάζει μοναδική, μια σχέση που θα περάσει μέσα σε τρικυμίες και νηνεμίες συναισθημάτων...
Πολέτ, βαθιά ερωτευμένη, θα εγκαταλείψει για πάντα τον τόπο της γέννησής της, το μακρινό
Μόντρεαλ, πιστεύοντας στην αιώνια Αγάπη που της υπόσχεται ο Πέτρος.
Όμως ο έρωτάς τους θα σκοντάψει στην οικογένεια του Πέτρου και θα πνιγεί στην τρικυμία των
δικών του κρυφών αδυναμιών... Η Πολέτ, κυνηγημένη από μια σειρά μοιραία γεγονότα, θα επιστρέψει στον Καναδά. Εκεί, από πόλη σε πόλη, θα κρύβεται και θα κρύβει το παρελθόν της... παλεύοντας με την τρικυμία που στοιχειώνει τη ζωή της!



Ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα,

βασισμένο σε βιωματική αφήγηση,

γραμμένο με ιδιαίτερη μαεστρία,

που θα σας συγκλονίσει!

Εκτενές βιογραφικό της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη



Η Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη γεννήθηκε στη Λευκάδα, όπου τελείωσε τη δημοτική και μέση εκπαίδευση.

Απόφοιτος του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Αθηνών, δημοσιογραφεί από το 1983 σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά της Ελλάδας.

Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και έχει εργαστεί κατά διαστήματα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ).

Από το 1989 ζει και εργάζεται στο Μόντρεαλ του Καναδά ως ανταποκρίτρια του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (μέχρι Μάιο 2015) και διαφόρων εντύπων. Απασχολείται ταυτόχρονα στα διάφορα ομογενειακά μέσα του Καναδά και της Αμερικής, ενώ συνεργάζεται με την εφημερίδα TheHuffingtonPost.

Η Ιουστίνη Φραγκούλη Αργύρη είναι μέλος της Εταιρείας Γαλλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (UNEQ), καθώς και της Ομοσπονδίας Αγγλόφωνων Συγγραφέων του Κεμπέκ (QWF).

Συγγραφικό έργο:

Η μοναξιά ενός ασυμβίβαστου (Εκδόσεις Εξάντας, 2000), (The Lonely Path of Ιntegrity, ExandasPublishers, 2002). Πετάει, πετάει το σύννεφο (μυθιστόρημα, Eκδόσεις Ψυχογιός, 2003), Στις Αγορές του Κόσμου, Επώνυμες Ευκαιρίες και Μικρές Αναλώσιμες Ιστορίες (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», 2004), Η Παρακαταθήκη - TheLegacy (Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»,2005), Ψηλά Τακούνια Για Πάντα (μυθιστόρημα ,Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006). Ημερολόγιο Αβάνας- Η Κούβα στο Λύκόφως του Κάστρο( Εκδόσεις Ηλέκτρα 2008), Γιά την Αγάπη των Αλλων (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2009),Ο Πόλ και η Λάρα ταξιδεύουν (παιδικό βιβλίο με μουσικό cd, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), Ερωτας στην Ομίχλη (μυθιστόρημα, εκδόσεις Ψυχογιός 2011), επανέκδοση Ψηλά ΤακούνιαΓια Πάντα (Εκδόσεις Αρμός, Δεκέμβριος 2013), «Ξυπόλυτες στην Αμμο» (εκδόσεις Αρμός 2014).

Κριτική

Η δρ. Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού γράφει για το μυθιστόρημα:

«Ίχνη ολέθρου ιψενικού λυκόφωτος, τραυματικός συγκλονιστικός έρωτας, σαν αμαρτία βιωμένος, στοιχειώνει τους βασικούς πρωταγωνιστές, τον γιατρό Πέτρο Υπερείδη και την εξωτική Ινδιάνα, την Πολέτ, και τον ακριβό καρπό της σχέσης τους, τον Ρωμανό, που οδηγούνται στην πλήρη συντριβή, καθώς στην αφηγηματική ροή του έργου εκδιπλώνεται η «μανία» της αποκάλυψης: μυστικά, ανομήματα, σκοτεινά τούνελ, πληγές της ψυχής, εγκλήματα και άλλες τόσες τιμωρίες κι ενοχές-δυσβάσταχτη «συμφιλίωση»-εκείνη του τραγικού Versohnung του Γκαίτε-όπου συχνά το τίμημά της είναι η ανθρώπινη θυσία, ακόμα και η αυτοθυσία.

Με αφηγηματική μαεστρία και διεισδυτικές ψυχολογικές καταδύσεις, η συγγραφέας εγχαράσσει σε οριακά συμβάντα της οικογενειακής ζωής και του ιδιωτικού χώρου, τη σφραγίδα μιας συγκρουσιακής νομοτέλειας του έρωτα, στην οποία οι άνθρωποι παγιδεύονται, όπως στον ιστό ενός οδυνηρού μυστήριου, στην τρομερή ευθύνη της απέραντης μοναξιάς τους.»

www.tempo24.gr

Ομιλία Της Ιωάννας Κόκλα

    Κυρίες και Κύριοι

η ¨Λευκαδίτισσα  Ποιήτρια-Συγγραφεύς κ.  Ιωάννα  Κόκλα
         
από το περιοδικό μας ΝΗΡΙΚΟΣ


 Ιωαννα Κόκλα

Στην ημερίδα της Ομοσπονδίας
Λευκαδιτών Συλλόγων
      προς τιμήν
της Λευκαδίτισσας Αγρότισσας.

Λαζαράτα, Καλοκαίρι 2003  ΄¨ ΜΑΝΝΑ ΓΗ  ""

Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας.
 Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να βρίσκομαι εδώ
μαζί σας απόψε, μα πιστέψτε με πολύ μεγαλύτερη
είναι η συγκίνηση που νιώθω, γιατί είμαι και 'γω συνέχειας
παιδί της Λευκάδας γης και με τις ρίζες μου βαθειά στο χώμα.
 Η γενιά μου είναι αγροτική και είμαι
διπλά υπερήφανη  και γι' αυτό.
 Κυρίες και κύριοι,
 αγαπητοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,
 όπως ένα δέντρο για να κρατηθεί στη ζωή πρέπει να αντλεί,
να ρουφάει απ' τις ρίζες του χώμα και νερό, έτσι και
 μια κοινωνία, ένα έθνος για να ζήσει και να καρποφορήσει
πρέπει να αντλεί, να ρουφάει απ' τις προγονικές ρίζες
και τις παραδόσεις ιστορικές αλήθειες, αξίες και γνώσεις.
 Ευτυχώς για μας η δικιά μας τοπική
κοινωνία, το δικό μας έθνος έχουν πλούσιες και βαθιές τις ρίζες,
 τις ιστορικές αλήθειες και αξίες, έστω και αν στις μέρες μας
 δεν μας είναι ξεκάθαρες πολλές φορές.
 Μια κρούστα, μια αχλή αιώνων, τις σκεπάζει
και εδώ χρειάζεται υπομονή και επιμονή να ξύσουμε
την επικαθήμενη σκουριά, να αναταράξουμε τις στάχτες
 του παρόντος για να ανακαλύψουμε αυ-τές τις γνώσεις -
αλήθειες και να τις κοι-νωνήσουμε. Γιατί "ένας λαός κατ
ένας τόπος μπορεί να προσβλέπει σ' ένα λαμπρό μέλλον
μόνον όταν γνωρίζει καλά το παρελθόν του".
Και εμείς απόψε στο λιγότερο χρόνο που μας
 επιτρέπεται να επικοινωνήσουμε,
 Θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψούμε μαζί κάποιες από αυτές
τις σοφές αλήθειες και πρώτα απ' όλα την πανανθρώπινη
οικουμενικότητα και σημαντικότη-τα των εννοιών, των λέξεων Μάννα Γη.
 Η κάθε μια Ελληνική λέξη ξεχωριστά, είναι φορτωμένη ιστορία,
 δεν είναι συμβατική, αλλά νοηματική,
 σημαίνουσα και συμπαντική.
 Η κάθε μια λέξη έρχεται από πολύ μακριά,
μεγάλο το ταξίδι, ασύλληπτο, όπως ακριβώς και η γενιά του καθενός μας,
μα συγχρόνως τόσο κοντινό και γνώριμο αυτό το ταξιδι
 για όλους εμάς, που την
 "μητρτκήν γλώσσαν μας έδωσαν Ελληνικήν".
 Γιατί οι λέξεις, οι ιερότερες λέξεις
Μάννα Γη γονιμοποίησαν, μορφοποίησαν,
έθρεψαν και έδωσαν φωνή και ψυχή στα φωνήματα
 όλων των ανθρώπων της γης.
Το μπόλιασμα της Ελληνιδός φωνής και της ψυχής
αχνοφέγγει στα χείλη και τις καρδιές των ανθρώπων
της γης, αντιφεγγίζει στα ονόματα που ρέούν με ορμή
.στο διάβα της ιστορίας, σκορπίζεται στις απέραντες
Θάλασσες που πλανάται ο νους, Θρέφοντας
τις ξεγυμνωμένες ρίζες των δέντρων της σκέψης
ίδια κατ απαράλλαχτα όπως το χορταστικό, πυρόξανθο στάρι
στα χέρια του γεωργού Τριπτόλεμου κάποτε,
στις απαρχές του πολιτισμού.
Η μυθολογία μας είναι κωδικοποιημένη η ιστορία μας,
όπως λεπτομερώς αναφέρω στο βιβλίο μου "Ελευσίς -
 Ορτάστον, Ονοματολογία - Ετυμολογία ".
Η μυθολογία μας απηχεί, μας διασώζει ιστορικά γεγονότα
και πραγματικότητες.
Οι μύθοι είναι φορτωμένοι ιστορία για το παρελθόν μας.
Οδηγημένοι λοιπόν και εμείς απ' τις αρχέγονες
 πρωτοελληνικές λέξεις Μάννα Γη, προσδιορίζοντας
το "έτυμον", την αλήθεια, αλήθη (όχι λησμονιά)
Θα κοινωνήσουμε την γνώση απ' την ιδια της την ρίζα.
"Φύσει τα ονόματα είναι τοις πράγμασι" Πλάτων Κρατύλος.
Τα ονόματα συμφωνούν με την φύση των πραγμάτων.
Το πρώτο και τελευταίο φώνημα, έναρθρο ανθρώπινο
φώνημα στο διάβα της ζωής όλων των Θνητών
 σ' όλες τις γλώσσες του πλανήτη,
δεν είναι άλλο από το Μα. Μαμά, Μάννα, Μάτερ, Μητέρα.
Λατινικά mater, αγγλικά mother,
ιταλικά madre, Ισπανικά madrί,
ρωσικά mat, περσικά mataz κ.λ.π.
Σύμφωνα με την επιστήμη της ψυχολογίας,
την Μάννα, την Θρέπτειρα μητέρα τροφό και προστάτιδα,
βαθειά στο υποσυνείδητό τους οι άνθρωποι
πάντοτε την αναζητούσαν και πάντοτε Θα την
αναζητούν, προκειμένου να πληρώσουν την μοναδική
- αποκλειστική σχέση Μάωας - παιδιού. Η Θηλυκή αρχή, η Μάννα,
η τροφός αναντικατάστατος και αμόλυντος,
διαφεντεύει τις καρδιές και το νου όλων μας
σ' όποια ηλικία και αν βρισκόμαστε.
Τότε ήταν η Γη -μητέρα Γη - μήτρα — > Δήμητρα, η πονεμένη
 προστάτιδα τροφός Μάννα με την αναστημένη της κόρη
Φερσέφασσα
 (την φέρουσα το φως), σήμερα είναι η πονεμένη,
συντρέχουσα υπεραγία Παναγία μας, μητέρα όλων μας
 με τον αναστημένο της υιό.
 Ο κατά φύσιν άνθρωπος και δη ο πανάρχαιος
προσπάππος Πελασγός είχε συγκινηθεί βαθύτατα
από το θείο μυστήριο της γέννας, της βλάστησης
και προσπαθούσε με τις αισθήσεις και το πνεύμα του
 να δώσει εξήγηση για την ζωή και τον θάνατο.
Στην ευρύστερνο (πλατύστηθη - τι καταπληκτική λέξη)
 αγκαλιά της γης, έβλεπε με έκπληξη να τελείται η
πιο μυστηριώδης διεργασία της κυοφορίας.
Μια ανεξάντλητη εναλλαγή γέννας, φθοράς και Θανάτου.
Έβλεπε τη γη Θηλυκή, στρογγυλή να ανοίγει την
άνοιξη και κατόπιν να εναγκαλίζεται την φθορά, να φθίνει
το Φθινοόπωρο
(εποχή που φθίνουν οι οπώρες).
 Το Θείο μεγαλείο τής φύσης, το θαύμα της ζωής,
 το τέλος και η αρχή μαζί. Για τούτο την έκανε Μητέρα του,
 Γη μήτρα, που γεννά και θρέφει τα πάντα.
Την Θεοποίησε, θεοποιώντας την Θηλυκή της φύση,
την Θήλεια αρχή, την Θεία ενότη-τα αρχής (σύμφωνα και με
τον Α. Σικελιανό). Και σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου
εξακολουθεί να είναι γέωους Θηλυκού.
 Γη, γαία, ανταία, χθών, άρουρα, ερα, Δαερα (Δάειρα),
 terra, tellus,1α terre κ.λ.π.).
Στις Βάκχες του ο Ευριπιδης (στ. 275 - 6) λέγει:
 "Νέε μου, δύο είναι ταμεγαλύτερα στους ανθρώπους αγαθά.
Η Θεά Δήμητρα το πρώτο.
 Είναι η Γη και κάλει την με όποιο όνομα Θέλεις".
 Η στρογγυλή Γη ομοιάζει με την μητρική κοιλία.
 Κυοφορούν και οι δύο το σπέρμα, για να βλαστήσει
στην συνέχεια η ζωή• "'Οπου καρποί της γης κατ παίδες
τίθενται παράλληλα ως όμοια", μας λέγει πάλι ο Ευριπίδης.
 Η λέξη βλαστάρι, που χρησιμοποιούμε και εμείς σήμερα,
αυτό δεν σημαίνει;
Το προϊόν της μητρικής κοιλίας ταυτίζεται με τούς
καρπούς της γης και λέγεται καρπός και αυτό,
οι δε καρποί της γης οι δημητριακοί, γεωήματα
 τα λένε οι αγρότες μας. Τα πανέμορφα γυναικεία
ειδώλια, ευρήματα ακόμα και της παλαιολιθικής εποχής,
 που έρχονται στο φως μετά από αρχαιολογικές ανασκαφές,
απεικονίζουν γυμνές γυναικείες μορφές με τονισμένα
τα Θηλυκά χαρακτηριστικά τους.
 Οι στρουμπουλές Αφροδίτες με τα μεγάλα στήθη και τους
 υπερτραφείς μηρούς σε κατάσταση εγκυμοσύνης μας εντυπωσιάζουν
 ακόμα είτε είναι από πηλό, πέ-τρα, ή οστό.
Αλλά η γη δεν υπήρξε μόνο η μήτρα των πάντων,
"η μητέρα Θνητών τε αθανάτων" σύμφωνα και
με τον 'Ομηρο, αλλά συγχρόνως και ο τάφος τους.
 "Τους νεκρούς Αθηναίοι Δημητρείους ωνόμαζον το παλατόν",
 μας ιστορεί ο Πλούταρχος. Στην γη έπρεπε να αποδοθούν
οι άνθρωποι μετά Θάνατον δια της ταφής, διότι μόνο τότε
 "επανερχομένού του σώ-ματος εις την μητέρα γη, εύρισκε ησυχία".
 Και ως χθονία την λάτρευαν, τελούσαν δε εορτές,
εορτάζοντας την ίδια μέρα τα "γενέσια" και τα
 "νεκύσια". (Νέκυς = ο νεκρός, νεκροταφείον κ.λ.π.).
 Προσφέροντας δε εναγίσματα (είδος Θυσιών) και χοές
 (ειόος σπονδών). 'Εχυναν δηλαδή επί του εδάφους των τάφων,
 λάδι, κρασί, γάλα και μέλι με νερό. Μήπως το ίδιο δεν
κάνουμε και εμείς σήμερα; Τα σπήλαια, τα άδυτα, οι
Θολωτοί τάφοι, υπήρξαν οι λατρευτικοί χώροι της γης,
παραπέμποντάς μας στην εικόνα της Θήλειας μήτρας.
'Ετσι λοιπόν απ' την αυγή της ανθρώπινης έλλογης παρουσίας
, η Θηλυκή φύση και αρχή
 Θεοποιήθηκε στο πρόσωπο της Μάωας Γης.
 Θεοποιήθηκε στο πρόσωπο της Μάννας Γης. Θεοποίησαν
 στη συνέχεια και τις ιδιότητες και τα γεωήματά της.
Τη φύση, τη βλάστηση, τον Πλούτο των γεωργικών αγαθών
(και τότε πλούτος λογίζονταν μόνον αυτός), τη χλόη,
τα ποτάμια, τις πηγές και τα δάση της. Νηρηίδες,
 Νεράιδες, Δρυίδες, νύμφες και πότνιες Θεές τα ψύχωναν,
τα προστάτευαν, έστηναν χορούς, ερωτεύονταν
 στα σκιερά δάση και στις νεροπηγές της θεοί και Θνητοί.
Επίσης η γη μας, η Δήμητρα, λατρεύτηκε και με την
 μέγιστη ιδιότητα  μεταξύ των άλλων, της Οεσμοφόρου,
της νομοθέτιδος, δηλαδή, της προστάτιδος των Θεσμών
 του γάμου - τεκνοποιίας μαζί δε και της γεωργίας.
Η γεωργία και ο γάμος - η οικογένεια,
είναι οι σημαδιακοί κοινωνικοί και ηθικοί Θεσμοί, που οδήγησαν
 και οδηγούν τον άνθρωπο από την ημιάγρια κατάσταση, στον πολιτισμό.
 Η καλή διάταξη των κοινωνιών και η σωστή λειτουργική τους
διεργασία είναι συνέπεια της ανάπτυξης και υπάρξεως αυτών
των   Θεσμών.
Ο καθορισμός των αστικών νόμων ανάγεται, όχι τυχαία,
στη Θεσμοφόρο Δήμητρα.
 "Οι Θείοι νόμοι" σύμφωνα   με τα αρχαία μας κείμενα,
ο μέγας θεσμός της Μητρότητας
(ο Θεσμός του γάμου και της τεκνοποιίας δηλαδή)
 μαζί με τον άλλο μέγα θεσμό της γεωργικής τέχνης στήριξαν
και στηρίζουν  ολόκληρο το ανθρώπινο επί γης οικοδόμημα.
Εσείς οι Αγρότισσες, οι γυναίκες της Λευκάδος Γης,
οι ευλογημένες Μάννες μας, είστε το ολοζώντανο παράδειγμα
 και η εφαρμογή των Θείων αυτών νόμων.
 Στα σεπτά σας ιερά χέρια και στην καρδιά σας στηρίζεται
η ζωή και η ουνέχειά της. "Τους Θείους νόμους" και πάλι
όχι τυχαία 3εαίως, παρέλαβαν οι άνθρωποι από τα χέρια του
 πρωτοευλογημένου γεωργού Τριπτολέμου (ο τριες φορές αρώσας την γην)
κατόπιν εντολής της Θεάς Δήμητρας.
Ο Τριπτόλεμος έγραψε περί γεωργίας και διδασκε
 με το γραπτό και τον προφορικό του λόγο,
 περιηγούμενος τον κόσμο "περιερχόμενος την οικουμένη, εναερίω
επί αμάξης„ 'Ετσι η γη μητέρα γεωώσα, έγινε η πρόξενος των
μεγίστων αγαθών, δέχθηκε τις λαμπρότερες τιμές και γιορτές.
 Σύμφωνα με τον ιστορικό μας Διόδωρο Σικελιώτη [Σ? 67, 3]
 "Μεγίστων γάρ αγαθών ανθρώποτς αττίαν γενομένην
επτφανεστάτην τυχετν τιμών κατ Θυσιών ... ου παρ' Ελλησοτ μόνον,
 αλλά κατ παρά παστ σχεδόν τοις βαρβάροτς, οσοτ της τροφης εκοινώνησαν".
 Συνεχίζοντας όμως τα ετυμολογικά μας ταξίδια, ας γευτούμε λίγο
το μεγαλείο και την πρωτογένεια της λέξεις Γη.
Κατά την επικρατέστερη ετυμολογική προσέγγιση η λέξη Γη
προέρχεται εκ του αρχαϊκού ρήματος 'γω, το οποίον σημαίνει
 χωρώ, αλλά και γεννώ. 'Ετσι η γη ονομάστηκε έτσι, επειδή τα
 πάντα χωρούσαν επ' αυτής ή επειδή τα πάντα γεωώνται εξ' αυτής.
 Παρήχθησαν δε χιλιάδες παράγωγες λέξεις οικουμενικές και πανανθρώπινες.
Γηγενής, Γεωργός (γη + έρyον), γεωρ-γία, γεωπονία, γεωγραφία,
 γεωπέδιον -> γήπεδον, γεώμηλον κ.λ.π. Ας σταθούμε όμως
στο κάλλιστον έρyον της γεωργίας, δηλ. καλλιέργεια της γης.
 Σκεφτείτε άραγε είναι τυχαία η ονοματοθεσία της λέξης καλλιέργεια;
Το κάλλιστον έρyον, δεν είναι άλλο από την γεωργία.
Η γεωργία, γιατί περί της υψίστης τέχνης μιλάμε, διαφυλάχθηκε
 και Θα πρέπει να διαφυλάσσεται "ως κόρη οφθαλμού" ως Θησαυρός
 αναντικατάστατος από γενιά σε γενιά.
 Η αντλούμενη εμπειρία του μακρινού περιβάλλοντος
αναδεικνύει την παράδοση της γεωργικής τέχνης,
ολοζώντανο βιβλίο στα αδρά, λιοψημένα χέρια
των αγροτών ανθρώπων της γης.
Στην Ελλάδα εδώ και χιλιετίες η γεωργία έγινε επιστήμη.
 "Πασών επιστημών 1μήτηρ Γεωργία εστί" μας λέγει ο Αριστοτέλης.
 Ο Γεωργός - ποιητής Ησίοδος είναι εκείνος που πρώτος
έγραψε τα περί της γεωργίας στο διδακτικό του έπος. "Εργα και Ημέραι".
 Το άροτρο (αλέτρι) τον Ησίοδου εξακολουθεί και σήμερα να είναι
 πρότυπον γεωργικόν εργαλείον μετά 300 αιώνες χρήσεως τουλάχιστον.
Πατέρας της γεωργικής επιστήμης Θεωρείται ο μαθητής
του Σωκράτους, Ξενοφών. Ωραιότατον είναι το εγκώμιον της γεωργίας
στο οποίο φέρεται να λέγει ο Σωκράτης εις τον "Οικονομικόν".
"Ουδέ σι ευτυχέστεροι ημπορούν απέχουν από την γεωργίαν" ...
 κατ καταλήγει στο κείμενο
"καλώς δε κ' ακετνος ετπεν ος εΨη την γεωργίαν
 των αλλων τεχνων μητέρα κατ τροιρόν είναι.
Ευ μεν γαρ φερομένης της γεωργίας αίρονται
κατ αι αλλατ τέχνατ  απασατ, όπου δ' αν αναγκασθη η γη χερσεύετν
 αποσβέννητατ κατ αι αλλατ τέχνατ σχεδόν τε κατά γην κατ κατά Θάλατταν".
 Η τέχνη της γεωργίας είχε μεγάλη τιμή και υπόληψη και στα Ομηρικά έπη.
Τα πλούσια καρποφόρα κτήματα και γεωργικά ζώα εθεωρούντο
ως ο πραγματικός πλούτος και την τέχνη της γεωργίας, την καλλιέργεια,
με τιμή εξασκούσαν και οι ι'διοι οι βασιλείς.
 Ο ίδιος ο Οδυσσέας, προκα-λώντας έναν εκ των μνηστήρων,
λέγει "αν θερίσουμε αδιακόπως ... και οργώσουμε
συναγωνιζόμενοι ... τότε Θα δεις πόσο εγώ θα σε ξεπεράσω"
. Ο Πλούτος (ο γεωργικός πλούτος, όπως σας προανέφερα)
 όχι τυχαία στην μυθολογία μας αναφέρεται ως ο γυιός της γης
 και του Ιασίωνα, όπου μάλιστα η ούλ-ληψη του από την
 Θεά Δήμητρα έγινε σε τρεις φορές οργωμένο χωράφι.
 Η αλληγορία του μύθού τούτου είναι πρόδηλη.
Η καλλιεργημένη γη σε αντιδιαστολή με τα υπόλοιπα
ονόματά της, ονομάζονταν άρουρα από την ρίζα αρ.
 Εμείς δε την λέμε άρουρα πλέον, αλλά λέμε αρουραίος,
αρακάς, άργιλος, αρόω = οργώνω, άροτρο, άρτος, άργος
 και αγρός, αγρότης, αλλά και πλήθος ονομάτων χωρών
όπως Αρκαδία, Αραβία, Αρμενία, Βουλγαρία, Άριος, Ουγγαρία, κ.λ.π.
 Αγρός, λοιπόν, αγρότης, αγρότισσα. Η αγρότισσα βγαίνει
 ολοζώντανη και ακέραια απ' την άρουρα γη, καλλιεργημένη γη.
Αγρότη και συ Αγρότισσα, κατέχετε στα χέρια σας έναν άγραφο
 Θησαυρό γνώ-σεων, παραδομένο από γενιά σε γενιά αιώνες επί αιώνων
. Ο πλούτος της τέχνης σας είναι
 ανεκτίμητος, δίνει απλόχερα το δώρο της ζωής, τρέφει
 και ανασταίνει κάθε γέννημα.
Και συ Αγρότισσα, αφέντρα της γης και της ζωής,
έχεις το χάρισμα της γέννας και της Θρέψης,
 κουροτρόφος, πλουτοδότειρα.
Και ειδικά εσύ, πάνσεπτη Λευκαδίτισσα Αγρότισσα,
σωστή δωρική κολόνα αρχαίου ναού, σκλάβα
 της τοπικής μας κοι νωνίας, ίδια κιστοφόρος Ελευσιανιακού

Ιερού, γεννώσα, τρέφουσα και συντρέχουσα.
Λεβεντόκορμη με ξάστερο το βλέμμα, ποτέ κακόμοιρη
και αξιολύπητη, με το λόγο το γλυκό στο στόμα.
"Καμάρι μου, ψυχή μου"• Λες και το χρώμα τ' ορίζοντα
γαληνεύει την καρδιά σου και την κάνει ν' απλώνεται
 σ' όλους περίσσια, σαν την Θάλασσα που τριγυρίζει τη ματιά σου.
 Η συμμετρία των άστρων αποτυπώνε-ται στης τέχνης
 την αλήθεια, στον αργαλειό, στο κέντημα, στο Λευκαδίτικο κέντημα.
 Χρυσές οι κλωστές, ακτινωτά τα σχήματα, σημαδεύουν
 το χρόνο και δίνουν διαστάσεις στη νόηση.
 Γυναίκα της Λευκάδος Γης, Μητέρα, ακάματη Κυρά,
 ολόιδια όπως και η Φύση. Εσείς οι Λευκαδίτισσες
Θειές με τ' άξα χέρια της δουλειάς, οι Αγρότισσες Λευκαδίτισσες
Μάωες, υπηρετείτε όσο κανένας άλλος τους
 Θεσμούς της ζωντανής συνέχειας των πανάρχαιων πανανθρώπινων
 αξιών και παραδόσεων της αγνής και καθάριας ζωής.
 Με το σταρένιο ψωμί των χεριών σας και την ορμήνια των
λόγων σας ψυχοπιάνεται και βλασταίνει ο οττόρος της ζήσης,
τρυφερά προφυλαγμένος στα φυλλοκάρδια της ψυχής σας,
 μέχρι να γενεί ήλιος λαμπρός, αντλώντας τις ηλιαχτίδες του
 απ' το φως των ματιών σας. Και τα γεννήματά σας,
 σάρκα από την σάρκα σας, μοοχόβολούν το πάλεμα
 της αργασμένης καρδιά σας, μπολιάζοντας την ζωή με τ' άρωμα τ' Απρίλη.
 Ευλογημένες νάστε όλες εσείς, Γυναίκες, Κόρες,
 Μάωες της Λευκάδος γης, σας προσκυνώ και 'γω συνέχειας παιδί .
.. Ο Μέγας και τελευταίος Μύστης, προφήτης, ο Λευκαδίτης
ποιητής μας Α. Σικελιανός προείδε την συμπαντικότητα του
 συμβολισμού της θήλυας ενότητας αρχής.
 Και ύμνησε με τους προφητικούς του λόγους
όσο κανένας άλλος, την Μητρότητα και τον Αγροτισμό.
 "Γιατίη Μητρότητα κατ ο αγροττσμός απ τα πανάρχαια
χρόνια έκλειναν μέσα τους τον ίδιο ζωτικό καθολικό προορισμό"
μας λέγει και για την Γη - ύπαιθρο επισημαίνει.
 "Η Γη δεν είναι μονάχα το βάθρο αυτής της ηθικής κατ
της πνευματικής εξελίξεως μας μέσα στο παγκόσμιο περιβάλλον ...
η γη είναι ο άνθρωπος ο ίδιος. Περιττό είναι να ζητούμε έξω απ'
αυτή τον Ουρανό ή τον Άδη αν δεν τα βρούμε απάνω της ακέρια
.Για εκείνους που περιφρονήσανε τη Γη κατ Θεωρήσανε
ταπεινωμένο τον εαυτό τους επειδή ήταν πλάσματά της,
Θάπρεπε να υπενθυμίζεται διαρκώς πως η πνευματική
κατ ψυχική ζωή τους, ως την ώρα που κλείσανε ταμάττα,
καθορίζονταν αδιάκοπα από εκείνη ". Και συνεχίζει στις
ομιλίες της ημιτελούς Ελευσίνιας Διαθήκης, αποτυνώμενος
 στον γεωργό. "Γεωργέ, μην αφήνεις τα παιδιά σου να
 αυτομολούνε προς τα κέντρα, που η ζωή είναι σφραγισμένη
 απ' άκρη σ' άκρη απ' την σφραγίδα της πολιτικής κατ της
 ηθικής υπερδουλείας, της δουλείας που ακριβώς καλείσαι
σήμερα ο αδρότερος που υπάρχει μέσα στον κόσμο.
 Η ζωντανή αποστολή σου είναι η ουσιαστικότερη που
υπάρχει σήμε-ρα στη ζωή Λόγια σοφά και προφητικά,
ειπωμένα πριν 70 χρόνους περίπου, τότε που το αγροτικό
ζήτημα και η ερήμωση της υπαί-θρου, δεν είχε ακόμα τις
 διαστάσεις που έχει σήμερα. Σήμερα δυστυχώς, όσο ποτέ
 άλλοτε, ο αγρότης, η αγρότισσα, ο "αδρότερος που υπάρχει
στον κόσμο" χλευάζεται πολλές φορές απ' τους ανίδεους, ασεβείς
 και ανιστόρητους γραφειοκράτες των ανήλιαγων πόλεων
και οι χαρακτηρισμοί άξεστος, χωριάτης, βλάχος, επαρχιώτης
 είναι σε ημερήσια διάταξη. Το αγροτικό ετήσιο εισόδημα
 ολοένα και συρρικνώνεται και οι επιταγές της επίσημης
Πολιτείας επιβάλλουν το συνεχή περιορισμό του αριθμού των αγροτών μας.
Ο αγρότης "Ελληνας, αυτός ο πραγματικός άχροντας,
γιατί όποιος κατέχει γη είναι άρχοντας, ο ελεύθερος
 και ο αδέσμευτος απ' την δουλεία της εξάρτησης της
 μισθωτής εργασίας του μεροκάματου, αναγκάζεται να
 εγκαταλείπει το βιός του, τον πλούτο του και να φεύγει
 μετανάστης, κυνηγώντας μια καλύτερη μοίρα και από παραγωγικός,
 καταντάει μη παραγωγικός, ουραγός και ψωμοζύτης.
'Ετσι δια του αστικού υπερσυγκεντρωισμού, ερημώνεται
η ύπαιθρος και εμείς εδώ στην ορεινή Λευκάδα τις
τελευταίες τρεις δεκαετίες το ζήσαμε και το ζούμε
 πολύ έντονα το πρόβλημα και έτσι λοιπόν ο στυλοβάτης
παραγωγός γεωργός και κτηνοτρόφος γίνεται κι αυτός με τη
σειρά του υπερκαταναλωτής των πολυεθνικών,
πολυδιαφημισμένων εισαγομένων προϊόντων της μιας χρήσης.
 Τα μεταλλαγμένα δημητριακά, το κονσερβαρισμένο γάλα και
 το κρέας των τρελ-λαμένων ζώων, γεμίζουν τα ράφια της
πολυεθνικής αλυσι'δας και του πιο απο-μεμακρυσμένου
ερημωμένου χωριού μας δυστυχώς. Η άλλοτε ιερότητα
και ο σεβασμός που αντιμετωπίζονταν οι δουλευτές της
γης και η ιδια η Μάννα Γη, μας περίσσεψαν.
 Ο πλούτος της Μάωας Γης μεταλλάσσε-ται καθημερινώς
και μαζί μ' αυτόν οι πα-ραδόσεις μας, οι αξίες μας, τ' όνειρά μας.
 Η Γη μας η ευρύστερνος, ξεψυχάει απ' την μόλυνοη,
 απ' την εγκατάλειψη, η Θά-λασσα, ο αέρας, το έδαφος,
το υπέδαφός της ολοένα και πιο πολύ μολύνεται.
 Παραπλανημένοι μεν, ουν - υπεύθυνοι δε, γιατί τους αφήνουμε
να μας αλώνουν κάθε. μέρα και πιο πολύ, καταντήσαμε
να μην επιτρέπεται να τρυπώσουμε στην αγκαλιά της -
πού χωράει το ευρύ-στερνος αλήθεια; - τόσο τοις %ο ταξικά,
 ραδιενέργεια, υδρογονάνθρακες, ράδιο, πλουτώνιο, υπεριώδης
ακτινοβολία και τόσα άλλα συναφή. 'Ηδη από τον καθημερινό
και ανελέητο βιασμό της Φύσης έχουμε αλλαγή του κλίματος,
 ραγδαία αύξηση καρκινογενέσεων.
Ξεχάσαμε ή μάλλον μας προέτρεψαν να ξεχάσουμε
 ότι είμαστε γεννήματα, παι-διά της Γης, ξεπουλήσαμε
και ξεπουλάμε την ευρωστία μας, την υγεία μας, τα αισθήματά μας,
 την ίδια μας τη φωνή και καταντήσαμε ξεκομμένοι και
μοναχικοί, αμπαρωμένοι γεμάτοι φόβους και ανασφά λειες,
να ζούμε στις ρυπασμένες πόλεις, δίχως τον ήλιο και τη
 βροχή να ραντίζουν φως και ελπίδα τα πρόσωπα μας.
Εμείς οι σημερινοί ένοικοι, κατοικοϋντες τη Μάννα Γη,
τρεφόμενοι και ζώντες απ' αυτή, πόσο την σεβόμαστε;
Πόσο την σεβόμαστε, την προστατεύουμε, για να
προστατέψουμε την ίδια μας τη ζωή σε τελευταία ανάλυση;
'Ισως η ανθρωπότη-τα και η γη μας να μην έχει βρεθεί
ποτέ άλλοτε σε τέτοια κατάσταση μόλυνσης του περιβάλλοντος.
Πού χωράνε να ζήσουν άραγε οι Νη-ρηι'δες, οι
Δρυίδες, οι νεράιδες, οι πότνιες Θεές; Σε ποια καθάρια
νερά θε να λουστοίrv και σε ποια πυκνόφυλλα δάση
 θε να κρυφτούν γεμάτες χάρη, φως και έρωτα;
Αν δεν νιώσουμε σάρκα, κομμάτι αυ-τής της Γης,
της Φύσης που μας περιβάλ-λει, αν έστω και αργά
δεν αντισταθούμε στους αχόρταγους αλαζονικούς
καπηλευτές της γης μας, Θα καταστραφούμε.
 Η μωρία, ο σκοταδισμός, τα πρόσκαιρα υλικά
συμφέροντά τους πρέπει να ξεσκεπαστούν και οι πανάρχαιες
 Ελληνικές λέξεις αντίστοιχα να αποκτήσουν την αληθινή τους
 διάσταση, το αληθινό τους νόημα της γνώσης και της υγιούς σκέψης,
 για να οδηγηθούμε κάποτε στην ανάπαυση της ψυχής μας,
 στην αγκαλιά της Μάωας Γης.
 Η ζωντανή αποστολή σου
Αγρότισσα και αγρότη είναι η ουσιαστικότερη που υπάρχει
 σήμερα στη ζωή, λέμε και εμείς με την σειρά μας.
 Λευκαδίτισσα Αγρότισσα, με το καθάριο σου πρόσωπο 
ανταμωμένο με τ' αργασμένα χεροδάκτυλα σου 
ας γίνεις φωτεινό ορόσημο στις μέρες μας.
 Γιατί είσαι ολόιδια η Μάννα Γη. 

-

Ο Σύλλογος μας Η -Ιδρυση !!!!!

Τον Ιούνιο του 1925 μια ομάδα συντοπιτών μας ακριβώς 88 χρόνια πριν ,συμφώνησαν πως έπρεπε ,για να μην χαθούν στο διάβα του χρόνου οι παραδόσεις ,να μην χαθεί στο βάρος των προβλημάτων και του μόχθου για το μεροκάματο ΄΄   η Πατρίδα "" και ο πόθος   γι αυτή , που κρυφόκαιγε στις καρδιές     ναποκτήσουν και ένα συλλογικό  αποκούμπι ,να μπορούν να μαζεύονται ,να τα λένε ,να τα διεκδικούν !

μια Κυριακή πρωί λοιπόν ,ήπιαν ένα καφέ στο καφενείο του Φίλιππου Σίδερη ( Μπουκαούρη ) και εκεί ,έτσι απλά συνυπέγραψαν την πρώτη -την γενέθλια Ιδρυτική πράξη του συλλόγου ,που του έδωσαν και το ονομα ,Τί άλλο ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ !

Οι πρώτοι είκοσι εννέα Αποκιστές  -Ιδρυτές  Λευκαδίτες  ήταν : 

Νικόλαος Σταματέλος ,Δελετάτος Κων/νος  , Μεσσήνης Χαρ.,βασ.( δυσανάγνωστο επώνυμο )Δαμ.Μεσσήνης ,Παν.Μπογόρδος ,  Ευαγγ. Μπογόρδος  , Γεωργ.Σίδερης ,Φίλιπ.Σίδερης Αγγελος Χόρτης ,Αναστ.Καρφάκης ,Θεόδ.Κατωπόδης  ,Παν.Αρνής , Σπυρ.Δρακονταειδής ,Γερ.Κτενάς ,Αγγ.Ρομποτής ,Νικ.Καράμπαλης ,Σπύρος Δούκερης ,Νικ.Χαλικιόπουλος ,Σπ.καπόνης ,Σπ.παπανελόπουλος ,Β.Σίδερης ,Ελευθ.Ζαβαγιάννης ,Νικ.Αρνής    

ΕΤΣΙ ΣΥΓΚΡΟΤΉΘΗΚΕ Ο ΣΎΛΛΟΓΟΣ      μια Κυριακή Πρωί του θεριστή από 29 Λευκαδίτες  ! Ούτε ήξεραν γράμματα ,ούτε ήτανε διαβασμένοι ,ούτε και σκεφτότανε ότι κάποια στιγμή ,θα γραφότανε στο INTERNET τα ονόματά τους ,για να τα βλέπουν οι ανα τον κόσμο αδελφοί μας συντοπίτες ! 

Και περπάτησε ο Σύλλογος ! Η μικρή -τότε κοινότητα Λευκαδίων η οποία ζούσε σκόρπια από τα Συχαινά ίσαμε τα Βραχναίικα ,αποκτούσε μια εκπροσώπηση ,μια ευκαρία εντοπισμού και αναγνώρισης  .
Εφτασε μέχρι  ανεμπόδιστα μέχρι και το πόλεμο του 40 . και .τότε χάθηκε ! 

Μές τη μεγάλη συμφορά ,όπως χάθηκαν πολλά και  τόσα  άλλα , σημαντικά .

Ηρθε η κατοχή ,ο μαύρος εμφύλιος...Πέρασε η δεκαετία του 50 . σαν μια περίοδο ανάρρωσης για τη ρημαγμένη Ελλάδα ! 

Τον Απρίλη του 1962 , μια άλλη ομάδα , από 29 Λευκαδίτες  , συμφώνησαν και ανάστησαν το πεθαμένο ,μέχρι τότε Σύλλογο .Ηταν η ανάγκη ! ήταν ο πόθος να μην χαθεί ο σκοπός ,να μην ξωφίγουν οι αναμνήσεις και   ο δεσμός με τη  πατρίδα απ τα παιδιά ! ,απ  τη δεύτερη και τρίτη γεννιά 

Από τότε πορεύεται ο κανονικά , ,μπροστάρης σε μια κοινότητα τεσσάρων  ολόκληρων  γεννεών .

Συμπληρώνονται 88 χρόνια από την ιδρυσή του ,χρόνια ,παρουσίας  και προσφοράς στην κοινότητα  και στη τοπική κοινωνία της Αχαικής πρωτεύουσας .

Εστω κι αν χρειάστηκε να πέσει σε λήθαρβο τα μαύρα χρόνια του πολέμου ,έστω και αν πέθανε τα μαύρα χρόνια ,της κατοχής και του εμφυλίου !

 Η συλλογική συνείδηση  βαθειά στις καρδι΄ές   αγρυπνούσε ! έτσι φάνηκε ¨

ετσι αποδείχθηκε .'ετσι αποδεικνύεται καθημερινά !!!! 

οι καιροί μας ,είναι αλήθεια ,δεν προσφέρονται και τόσο για συλλογικές δραστηριότητες ,ειδικά όταν περισσεύουν οι έγνοιες , και οι αγωνίες   του μέσου πολίτη ,για την καθημερινότητά του .
Ομως ,στην εποχή μας  χρειάζονται  αντιστάσεις   ! 
.Αντιστάσεις στην ισοπέδωση ,την αδιαφορία ,τον απομονωτισμό ,την κατάθλιψη των καιρών .αντιστάσεις που μπορεί να προσφέρει   και να σφυρηλατήσει ένας Σύλλογος  , δηλαδή μια σύγκλιση ενδιαφερόντων σε κοινές εκφράσεις .

Ο δικός μας Σύλλογος ,όπως και οι συναφείς ,ως  κυρίαρχό του στοιχείο  και   χαρακτηριστικό έχει   τον παροικιακό του χαρακτήρα .
Δεν έχει κανένα άλλο ρόλο και αντικείμενο από το αναδεικνύει τις κοινές καταγωγικές μας αναφορές ,να ποτίζει και να λυπαίνει τις ρίζες μας ,να γεφυρώνει το νησί μας ,με τον αποικισμό του στην Αχαική γή .Κι αυτό γίνεται με τη συλλογική μας συνείδηση  άγρυπνη  και  το ενδιαφέρον μας  ,  όσα και αν τα προβλήματα ,μας στροβιλίζουν ,για την ευπραγία της  κοινοτικής μας οντότητας  ,.  

μια κοινότητα άλλωστε ,  που  , όπως οι αιώνες και η ιστορία έχουν αποδείξει ,θα έχανε τον χαρακτήρα της ,τις ιδιατερότητές της ,τις παραδόσεις ,τα ήθη και τα έθη της ,χωρίς μια συλλογική εκπροσώπηση !

αυτό είναι η αναγκαιότητα του συλλόγου .και μόνο αυτό !

 και ας μην το φιλοσοφούσαν τόσο βαθειά, οι πρωτοιδρυτές του Συλλόγου μας ,τότε , ! 
ηταν μεροκαματιάρηδες ,φιλόσοφοι της ζωής ,από άλλη ,αλλά απλή  διάσταση .

Η μικρή αυτή ,αφιέρωση ,εν όψει της συμπλήρωσης 88 χρόνων από τη Ιδρυση  του συλλόγου και η ειδική αφιερωματική έκδοση του  Συλλόγου μας ,με το βιβλίο  που εξέδωσε   <<ΑΦΙΕΡΩΜΑ >>    80 χρόνια από την Ιδρυση  1925-2005-  φέρνει στη μνήμη μας ανθρώπους ,που υπηρέτησαν την ιδέα της σύναξης των συντοπιτών μας .
Τους θυμόμαστε με συγκίνηση και νοιώθουμε την αγάπη τους για την ανάδειξη της Λευκαδίτικης κοινότητας  και την αναγκαιότητα του σκοπού των 

Ενα μικρό εύσημο μνήμης γι αυτούς ,και για όλους που από το 1925 μέχρις σήμερα ,στρατεύτηκαν και διατέθηκαν με τον τρόπο και το μέτρο τους ,για  το σκοπό αυτό 

Σήμερα όμως απευθυνόμαστε περισσότερο  και  στα νεότερα  μέλη  της Λευκαδίτικης Κοινότητας ,
Τα Λευκαδιτόπουλα της 3ης και 4ης γεννιάς ,που βλασταίνουν στο βαθύριζο δένδρο που στήσαν οι παλιότεροι !

Ο Σύλλογός μας υπακούει στην  Μακρυγιάννεια σοφία : << εγώ και Σύ φκιάνουμαι το ΕΜΕΙΣ  >>  

 :Ας συστρατευτούμε όλοι στο Σύλλογο.
Ας μην απορρίψουμε τους πόθους και τους σκοπούς , των Ιδρυτών του .

Ο Σύλλογος είναι ---  τ ο ζητούμενο ΕΜΕΙΣ  

ι  Ας μην το ξεχνάμε .

 Ας μην ξεχνάμε  και την απλότητα των συναισθημάτων, που ένωσε κάποιο Κυριακάτικο πρωινό  του Ιουνίου  του 1925 , κάποιους απλούς ανθρώπους  ,  όχι σε συνεδριακά κέντρα   , αλλά σένα καφενείο 

Σ ένα καφενείο  ,στο καφενείο του Σίδερη ...για το ΕΜΕΙΣ .......

Νηρικος