από την κ. Ρένα Πάλμου Κοκκίνου
Το όνειρο που έπλασα σαν ήμουνα παιδί
θέριεψε και ζωντάνεψε μες τη δική σου αγκάλη
ύμνο λατρείας έψελνα και άναβα δαδί
σε σένα που μου χάριζες του έρωτα τα κάλλη
Μες το αλέτρι της ζωής ζευγάρωσες κοντά μου
και βόηθαγες και έδινες ότι εγώ και συ Ήσουνα
πάντα αρωγός στη πίκρα στη χαρά μου
μα μες τη στεναχώρια μου της λησμονιάς κρασί
Το βάδισμά σου λίκνισμα αιθέρια οπτασία
απ τη καρδιά σου ανάβλυζε χείμαρρος καλοσύνης
και βγήκες όπως πλάστηκες τότε στη φαντασία
υπόδειγμα σε όλα σου και της αξιοσύνης
Και ω θεσπέσια χαρά μου έδωσες μια μέρα
όταν χαράματα πρωί ακούστηκε φωνή
που ήταν σαν να έλεγε έλα εδώ πατέρα
να δεις καρπό που έδωσε ο έρωτας γι αυτή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου