ΓΙΑΤΙ Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΙΑΚΙ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΟΜΗΡΙΚΗΣ ΙΘΑΚΗΣ

Του ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑ ΓΑΖΗ (Συγγραφέα – Ερευνητή)


Β) ΜΕΡΟΣ

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΔΟΥΛΙΧΙΟ
Από τον Στράβωνα και μετά, δημιουργήθηκε μία στρέβλωση.
Από ένα στίχο της Ιλιάδας (Ιλ. Β, 625), ο ιδρυτής της
Γεωγραφικής επιστήμης Στράβων, τοποθέτησε το Δουλίχιο
 στις Εχινάδες, επειδή πίστευε πως το 4ο νησί της περιοχής,
η Λευκάδα, δεν ήταν νησί. Είχε λοιπόν, 4 Ομηρικά νησιά
να τοποθετήσει σε 3 μόνο νησιά, κατά την δική του εκτίμηση,
 οπότε του έλειπε το 4ο το οποίο τοποθέτησε σ’ ένα
μακρόστενο οφιοειδές νησάκι, το Δόλιχα, ακατοίκητο
 και σήμερα παραχωμένο απ’ τον Αχελώο!
Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε πως είναι αδόκιμο α
λλά και άξιο απορίας, να χρησιμοποιεί η έρευνα για να
ταυτοποιήσει τα νησιά του Οδυσσέα, ένα στίχο της
 Ιλιάδας σαν κυρίαρχο στοιχείο και να απορρίπτει
δεκάδες και εκατοντάδες στίχους της Οδύσσειας!
Η Ιλιάδα, ως γνωστόν, είναι το έπος, που εξιστορεί
 τις τελευταίες 51 μέρες από τη 10χρονη πολιορκία
 της Τροίας. Αντίθετα η Οδύσσεια είναι το κατ’
εξοχήν έπος του Βασιλείου του Οδυσσέα,
 που περιλαμβάνει και περιγράφει με λεπτομέρειες
 τα τέσσαρα νησιά του και παράλληλα και
τις περιπέτειές του, με έμφαση τις τελευταίες 41 μέρες
της επιστροφής! Παρ’ όλα αυτά, αν κανείς μελετήσει,
 με σεβασμό και προς τον Όμηρο και προς τον εαυτό
 του, το στίχο (Ιλ. Β, 625) «Οἵ δ' ἐκ Δουλιχίοιο,
Ἐχινάων θ' ἱεράων νήσων», είναι πλέον ή βέβαιο,
 ότι θα διαπιστώσει πως δεν αποδεικνύεται ότι το
 Δουλίχιο ανήκει στις Εχινάδες. Όχι μόνο επειδή
 υπάρχει το κόμμα, αλλά επειδή δεν υπάρχει κάποιο
στοιχείο, που να υποδηλώνει κάποια σύνδεση
μεταξύ τους, όπως υπάρχει στον ίδιο στίχο μεταξύ
 των Εχινάδων και των ιερών νησιών
 (όπως ονομάζονταν οι Οξειές δίπλα από τις Εχινάδες).
Σύμφωνα με τον τρόπο γραφής του Όμηρου,
μόνο αν έγραφε «Οἳ δ᾽ ἐκ Δουλιχίοιό τε Ἐχινάων
 τε και ιεράων νήσων», θα μπορούσε κάποιος
να ισχυριστεί ότι το Δουλίχιο βρίσκεται
 στο σύμπλεγμα των Εχινάδων!
Η απορία γι’ αυτήν την εντελώς αστήρικτη
και άστοχη τοποθέτηση, μεγεθύνεται στο
 κατακόρυφο κυρίως για τους παρακάτω λόγους:
1) Είναι δυνατόν να συγκρίνονται δύο χωροθετήσεις
 του ίδιου νησιού στο χώρο του Ιόνιου
πελάγους από δύο ξεχωριστά Έπη, που
 πιθανόν να είναι δημιουργήματα διαφορετικών
 Ποιητών, όπως ισχυρίζονται οι χωρίζοντες
(αυτοί δηλ. που πιστεύουν ότι η Ιλιάδα και η
Οδύσσεια είναι διαφορετικών Ποιητών), με
 διαφορετικό γνωστικό επίπεδο ο καθένας για την περιοχή;
2) Ακόμη όμως κι αν είναι του ίδιου Ποιητή,
 όπως σχεδόν καταλήγουν σήμερα οι περισσότεροι
επιστήμονες, είναι δυνατόν να μη λαβαίνει ο
μελετητής υπόψη του τα 30-40 χρόνια, που
χωρίζουν τα δύο Έπη, τα οποία χρονολογικά
χαρακτηρίζονται, η μεν Ιλιάδα σαν το έπος
ης νεανικής ηλικίας του Ποιητή, η δε Οδύσσεια
σαν το έπος της μεστής ηλικίας του;
Μέσα σ’ αυτή τη μεγάλη χρονική απόσταση
 μεταξύ των δύο Επών, είναι αδιανόητο
 ο κάθε μελετητής να μη λαβαίνει υπόψη του
 την πιο φυσιολογική και ρεαλιστική παράμετρο,
ότι ο Ποιητής είχε τη δυνατότητα να επισκεφθεί
 τα νησιά του βασιλείου του Οδυσσέα!
Είναι επίσης και περίεργο και αδιανόητο
ο μελετητής να μην λάβει υπόψη του,
το επίσης απλό: ότι αυτός ο κορυφαίος
 Δημιουργός, όταν ξεκίνησε την Οδύσσεια,
 είναι «εκ των ων ουκ άνευ» να μην προσπάθησε
 με κάθε μέσο να πληροφορηθεί όλες
 τις λεπτομέρειες για τα νησιά αυτά.
Είναι παγκόσμια αποδεκτό, πως η εποχή του
είχε αναπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό την
ναυσιπλοΐα, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα
 και την ανάπτυξη της Γεωγραφίας και
Τοπογραφίας του τότε γνωστού κόσμου!
 Εδώ δε οι λεπτομέρειες για το βασίλειο
του Οδυσσέα είναι απείρως τελειότερες
 από την περιγραφή του Κάιστρου ποταμού,
που χύνεται στο Αιγαίο, στοιχείο με βάση το
οποίο οι περισσότεροι τον θεωρούν γέννημα
 εκείνης της περιοχής! Ας ψάξει ο
 οποιοσδήποτε σ’ ολόκληρη την Αρχαιοελληνική
 γραμματολογία να βρει αν υπάρχει τελειότερη
 περιγραφή απ’ αυτήν του λιμανιού του Φόρκυνα,
 όπου άφησαν οι Φαίακες κοιμισμένο τον Οδυσσέα
 χωρίς να δέσουν το πλοίο τους. «Δύο βραχώδεις
ακτές κλείνουν έξω τα κύματα και μέσα κανένας
άνεμος και κανένα κύμα δεν μπαίνει, γι’ αυτό
 και τα καλοκούβερτα καράβια που μπαίνουν
 μέσα δεν χρειάζεται να δέσουν»!
Ας ψάξει ο  οποιοσδήποτε να βρει
ακριβέστερη περιγραφή της Αστερίδας,
του νησιού στα νότια της Ομηρικής Ιθάκης,
 που ελέγχει απόλυτα κάθε πλοίο που έρχεται
από το νοτιά προς την Ομηρική Ιθάκη!
Το νησί αυτό, κατά τον Όμηρο, δεν είναι
μεγάλο, ούτε όμως και βραχονησίδα, μιας
 και υπήρχε ο οικισμός των Αλαλκομενών
πάνω σ’ αυτό, ο οποίος μετά την Κάθοδο
των Δωριέων μετεγκαταστάθηκε
 στο σημερινό Θιάκι, στην τοποθεσία Πισαετός
 (εκεί που ο Schliemann από λάθος, όπως
αποδείχτηκε, τοποθέτησε την Ομηρική Ιθάκη!).
 Επίσης το νησί Αστερίς διαθέτει δύο όμοια λιμάνια
δίδυμα, όπου έκρυβαν το πλοίο τους οι άντρες
 της δολοφονικής ενέδρας εναντίον του Τηλέμαχου.
 Είχε ακόμη ανεμοδαρμένα ύψη, απ’ όπου τη
 μέρα φύλαγαν καραούλι, ενώ την νύχτα
περιέπλεαν τον πορθμό μεταξύ Ιθάκης και Σάμης,
για να μην τους ξεφύγει ο Τηλέμαχος από
 την ενέδρα που του είχαν στήσει στο γυρισμό
του από την Πύλο! Το γεγονός ότι δεν πήραν
 δύο καράβια για τη δολοφονική τους ενέδρα,
 σημαίνει πως το νησί ΑΣΤΕΡΙΣ τους παρείχε
 τον απόλυτο έλεγχο της περιοχής και ήταν
αδύνατο να τους ξεφύγει κάποιος, εκτός αν διέθετε …
Θεϊκή βοήθεια! Έχει κάποια έστω και ελάχιστη
σχέση το νησί Αστερίς με τη βραχονησίδα
 Δασκαλιό, κοντά στο Φισκάρδο;
 Υπάρχει σήμερα μελετητής, ερευνητής,
περιηγητής, αρχαιολόγος, φιλόλογος,
καπετάνιος, ψαράς ή και βαρκάρης, που να έχει
 έστω και την παραμικρή υποψία ότι το Δασκαλιό
 ελέγχει έστω και το 1% της πλεύσης από Πύλο
προς το Θιάκι, στη θέση που βρίσκεται;
 Ούτε ως προς το μέγεθος (150 μ. μήκος, 30-40μ.
 πλάτος και ύψος 2,5μ.), ούτε ως προς τη μορφή,
ούτε ως προς τη θέση αλλά και κυρίως ούτε κι ως
προς το σκοπό για τον οποίο το επέλεξαν
 δεν μπορεί να ταυτιστεί (έστω και στο ελάχιστο)
η βραχονησίδα Δασκαλιό με την «ου μεγάλη»
Αστερίδα! Αντίθετα το Αρκούδι εξυπηρετεί 100%
 τα παραπάνω χαρακτηριστικά της Αστερίδας,
ως προς τη Λευκάδα! Αυτός λοιπόν ο Όμηρος
 της Οδύσσειας, που περιγράφει με απίστευτες
λεπτομέρειες το λιμάνι του Φόρκυνα και το νησί
Αστερίδα, είναι δυνατό να αποδεχόμαστε πως
 δεν γνώριζε επακριβώς τη θέση του Δουλίχιου,
του μεγαλύτερου νησιού του Οδυσσέα, με αποτέλεσμα
να προσπαθούν κάποιοι να μας επιβάλλουν ότι το
τοποθετεί σε ένα ασήμαντο και ακατοίκητο νησί των
Εχινάδων, ενώ ο ίδιος κατ’ επανάληψη το τοποθετεί
πάρα πολύ κοντά στο δίδυμό της νησί, τη Σάμη με
 την 4 φορές επαναλαμβανόμενη φράση (Δουλίχιόν
τε Σάμη τε), κάτι που αποδεικνύει πολύ μεγάλη
 εγγύτητα των δύο αυτών νησιών;
3) Είναι επιστημονικά αποδεκτό να λαβαίνει κανείς
 υπόψη του ένα και μοναδικό στίχο από ένα άλλο Έπος,
 που αναφέρει αόριστα το Δουλίχιο και χωρίς γεωγραφικό
στίγμα και να απορρίπτει τις τέσσαρες επαναλήψεις από
το ίδιο το Έπος της Οδύσσειας, η οποία μάλιστα
επιβεβαιώνεται με πιστότητα και ακρίβεια φωτογραφικού
 φακού και από τον Ύμνο στον Απόλλωνα και από τις
 Μεταμορφώσεις του Οβίδιου και από την Αινειάδα του
 Βιργίλιου; Υπάρχει έστω και ελάχιστη λογική σ’ αυτήν
 την επιλογή; Και μάλιστα όταν το μεγαλύτερο μέρος της
Επιστημονικής κοινότητας θεωρεί ότι ο Κατάλογος των
 Πλοίων, κατά πάσα πιθανότητα, δεν είναι δημιούργημα του Όμηρου;
Οι τρεις παραπάνω φιλολογικές κυρίως αιτιάσεις,
που δημιουργούν πράγματι τεράστιες απορίες κυρίως
 από το γεγονός ότι δεν τις έλαβαν υπόψη τους
κορυφαίοι μελετητές και γεωγράφοι, μας ωθούν
στην έρευνα της περιγραφής των νησιών, που μας δίνει
ο Όμηρος στο σωστό έπος της Οδύσσειας, που
πέρα από αναφορές στις περιπλανήσεις του, κατ’
εξοχήν ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το
 κυρίως βασίλειο του Οδυσσέα.
Με αυτό το δεδομένο οδηγούμαστε με ευχέρεια
 στα παρακάτω συμπεράσματα:
Α1) Το Δουλίχιο είναι αδιανόητο να τοποθετείται
 στο σύμπλεγμα των Εχινάδων, 20 μίλια μακρύτερα
 από το δίδυμό του νησί, τη Σάμη. Ο Όμηρος
διακρίνεται για τις ακριβείς και λεπτομερείς
 γεωγραφικές του περιγραφές, κάτι που επιβεβαιώνεται
 από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.
Ειδικά το σημείο αυτό της περιγραφής, που καταγράφει
 τα δύο νησιά σαν ένα αιώνιο φυσικό ζευγάρι
 κοντινό και αδιάσπαστο, όπως περιγράψαμε
και πιο πάνω, επιβεβαιώνεται απόλυτα και από
τον Ύμνο στον Απόλλωνα και από τις Μεταμορφώσεις
του Οβίδιου και από την Αινειάδα του Βιργίλιου!
Α2) Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι πολλοί λόγοι, που
 αποτρέπουν ακόμη και τη σκέψη αυτής της τοποθέτησης
του Δουλίχιου στο σύμπλεγμα των Εχινάδων.
Αναφέρω ενδεικτικά έναν: Οι Εχινάδες, σύμφωνα
με τον Όμηρο ανήκαν στην Ηλεία και συνεπώς αν
κατοικούνταν θα ήταν αποκλειστικά από Επειούς.
Οι 52 μνηστήρες, όμως, που προέρχονταν από το
Δουλίχιο, όπως και οι υπόλοιποι από τα άλλα νησιά,
 αποκαλούνται με απόλυτη σαφήνεια από τον ίδιο τον
Ποιητή Αχαιοί και Κεφαλλήνες, σε πάρα πολλά
χωρία του Έπους! Αυτό σημαίνει ότι η τοποθέτηση
 του Δουλίχιου στις Εχινάδες, έτσι όπως
 πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Στράβωνα και
όπως στη συνέχεια άκριτα και χωρίς καμία
προσωπική
έρευνα από πολλούς κορυφαίους ερευνητές,
που τον αντιγράφουν, συνεχίστηκε να χρησιμοποιείται,
 αποτελεί τεράστιο λάθος τους και του
Στράβωνα και αυτών που άκριτα τον αντιγράφουν!
Α3) Ένα άλλο στοιχείο, που δεν πρέπει να μας
 διαφεύγει, είναι ότι τα ξερονήσια των Εχινάδων,
 εκτός του νησιού των Οινιάδων,
α) δεν έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα ότι
κατοικήθηκαν ποτέ,
β) κανένα δεν έχει ζωτικό χώρο τέτοιο, που
 να μπορεί να θρέψει έναν οικισμό και
γ) υπήρχαν πολύ επικίνδυνοι ληστές – πειρατές
 στην κοντινή περιοχή, όπως οι Τάφιοι κ.ά.,
που έκαναν απαγορευτική την κατοίκηση των
μικρών αυτών νησιών.
Ο κορυφαίος Ιστορικός Θουκυδίδης
 μας βεβαιώνει με το κύρος του,
«ἐρῆμοι δ᾽ εἰσὶ καὶ οὐ μεγάλαι.» (αἱ Εχινάδες)
 [Thuc. 2.102]. Θεωρώ επίσης πολύ σοβαρή την
άποψη του Σκύλακα (εξερευνητής 6ος αι. π.Χ),
 ο οποίος και αυτός μας βεβαιώνει ότι τα
νησιά των Εχινάδων ήταν ακατοίκητα (Scylax, p. 14).
[Η Ακαρνανία είναι ολόκληρη προσιτή από θάλασσα.
 Έχει πολλά νησιά που ο Αχελώος, καθώς
δημιουργεί προσχώσεις, τα μετατρέπει σε στεριά.
Τα νησιά λέγονται Εχινάδες και είναι ακατοίκητα]
. (Σκύλαξ,π.14). Είναι γνωστό ότι και οι δύο αυτοί
 είναι πολύ πλησιέστεροι χρονικά προς τον Όμηρο,
 απ’ ότι ο Στράβων!
Γεννιέται λοιπόν εδώ ένα κορυφαίο ερώτημα,
το οποίο απευθύνεται σ’ όλους εκείνους
που θεωρούν το Δουλίχιο ένα ξερονήσι των
 Εχινάδων: Από πού σχημάτισε ο Μέγης ένα τόσο
μεγάλο στόλο από 40 πλοία, με εκατοντάδες κωπηλάτες
και στρατιώτες, όταν ο θείος του Οδυσσέας, με
 δυσκολία μάζεψε 12 πλοία από Ιθάκη, Σάμη, Ζάκυνθο,
 Κροκύλεια, Αιγίλιπα και ένα μέρος της Ακαρνανίας,
 που κατοικούνταν από Κεφαλλήνες; Από ένα μικρό
ακατοίκητο νησάκι το Δόλιχα και τις ακατοίκητες Εχινάδες;
 Η μοναδική λύση είναι αυτή που πρότεινε το κορυφαίο
αρχαιολογικό και αρχιτεκτονικό μυαλό και δεξί χέρι του
Schliemann, ο W. Dörpfeld. Με το Δουλίχιο στη θέση της
 σημερινής Κεφαλονιάς επιλύονται όλες οι αντινομίες
που έχουν δημιουργηθεί, χωρίς να παραποιείται στο ελάχιστο
 το Ομηρικό κείμενο, αλλά αντίθετα επιβεβαιώνεται πανηγυρικά!
 Το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της διαπίστωσης είναι
 ότι ακριβώς εκεί που ο Όμηρος τοποθετεί το αιώνιο
 ζευγάρι νησιών Δουλίχιόν τε Σάμη τε, δηλ. μεταξύ
 Ζακύνθου και πανυπερτάτης Ιθάκης, βρίσκεται και
σήμερα ένα αιώνιο ζεύγος νησιών η Κεφαλονιά και
 το Θιάκι (ή Κεφαλονιά και Αντικεφαλονιά
 ή Κεφαλονιά και Μικρή Κεφαλονιά)!
Όσον αφορά τη δημιουργία του μεγάλου
στόλου από 40 πλοία, που αρχηγός ήταν
ο Μέγης, (αν δεχτούμε ότι ο Κατάλογος
των Πλοίων είναι όντως Ομηρικός και η
σωστή θέση του Δουλίχιου ήταν στο μεγαλύτερο
 νησί του βασιλείου), είναι περισσότερο κι από
 βέβαιο ότι τον δημιούργησε αρχικά ο Οδυσσέας,
 όταν προσπάθησε να αποφύγει τη συμμετοχή του
στην εκστρατεία, γιατί υπήρχε χρησμός ότι
θα γυρνούσε μετά από είκοσι χρόνια ολομόναχος
 και τον ανέθεσε στον ανιψιό του Μέγη, στον
οποίο είχε διαγνώσει σημαντικές Διοικητικές
 ικανότητες και γι’ αυτό κατά την δημιουργία
του Δούρειου Ίππου ήταν μεταξύ αυτών που
επέλεξε ο Οδυσσέας να μπουν μέσα στον Ίππο,
σε μια τέτοιας σπουδαιότητας και επικινδυνότητας
αποστολή! (Άλλωστε ο Μέγης δεν ήταν μεταξύ
αυτών που είχαν ορκιστεί ότι θα λάβει μέρος
στην εκστρατεία για την Ωραία Ελένη και συνεπώς
 δεν είχε καμία υποχρέωση και σε κανέναν
για να εκστρατεύσει!).
Έχοντας ο Οδυσσέας κάνει το χρέος του
απέναντι στον όρκο του, (αρμάτωσε 40 πλοία
με αρχηγό τον Μέγη) και προσποιήθηκε τον
τρελό για να μην υποστεί όσα προέβλεψε
ο χρησμός. (Άλλωστε κι αυτός δεν είχε ορκιστεί).
Το τέχνασμά του όμως, αποκαλύφθηκε από
τον Παλαμήδη κι από εκείνη τη στιγμή αποφάσισε
να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις
την επιτυχία της εκστρατείας. Πέρα από
τη δύναμη των 40 πλοίων υπό την αρχηγία
 του ανιψιού του Μέγη, (κάτι ανάλογο
έκανε την ίδια εποχή ο Αγαμέμνονας,
 αναθέτοντας την αρχηγία των στρατευμάτων
 του Άργους και της χερσονήσου των
 Μεθάνων στον μεγάλο υποτελή του και ηγεμόνα
 της Αργολίδας Διομήδη, (Τίρυνθα,
Άργος, Μυκήνες – Buchon, J. A. C. Αργολική αρχειακή βιβλιοθήκη
 Ιστορίας και Πολιτισμού) μάζεψε όσα ακόμη
μπορούσε, σύνολο 12 κοκκινοβαμμένα πλοία
 και ακολούθησε μαζί με όλους τους άλλους,
 κι ήταν αυτός που τελικά εκπόρθησε την Τροία!
Α4) Υπάρχει και μία άλλη τοποθέτηση του
Δουλίχιου, στη σημερινή Λευκάδα,
από αρκετούς ερευνητές, κυρίως Ιθακιστές.
 Εδώ το πρώτο πράγμα που γίνεται φανερό,
 είναι το γεγονός ότι έγινε στροφή των περισσότερων
ερευνητών και αποδέχονται πλέον την επιστημονική
 άποψη ότι η Λευκάδα ήταν νησί κατά την Τρωική
 εποχή. Αυτό είναι θετικό και ελπιδοφόρο βήμα.
 Φαίνεται όμως πως οι Ιθακιστές ίσως δεν
 πρόσεξαν κάτι πολύ σημαντικό: όταν ο Οδυσσέας
 (που παρουσιάζονταν ως
Κρητικός) στάλθηκε από το Βασιλιά της
Θεσπρωτίας με πλοίο στο πολύσταρο Δουλίχιο,
με σκοπό να τον στείλει ο Άκαστος από κει στη
 Κρήτη, οι Θεσπρωτοί ναυτικοί σταμάτησαν στο
ενδιάμεσο σ’ ένα ακρογιάλι της Ιθάκης, για να
φάνε και να ξαποστάσουν, αφού έδεσαν τον Οδυσσέα,
 με σκοπό να τον πουλήσουν για δούλο!
(ΣΗΜ. Ως γνωστό ο Άκαστος ήταν γιός του Μέγη,
που σκοτώθηκε κατά την επιστροφή του
από την Τροία). Από κει τους ξέφυγε ο Οδυσσέας
 και πήγε στον Εύμαιο, όπου την άλλη μέρα
 ήρθε κι ο γιός του από την Πύλο κι έγινε η αναγνώριση!
Αυτό σημαίνει πως ο Όμηρος τοποθετεί
 με σαφήνεια την Ιθάκη στο διάμεσο
Θεσπρωτίας και Δουλίχιου, δηλαδή η
 πορεία ήταν: Θεσπρωτία – Ιθάκη – Δουλίχιο,
 κάτι που δεν ευσταθεί αν τοποθετήσει
κανείς το Δουλίχιο στη Λευκάδα, την δε
 Ιθάκη, είτε στο σημερινό Θιάκι, είτε στη
σημερινή Κεφαλονιά, γιατί το Δουλίχιο
το τοποθετεί ο Όμηρος στο διάμεσο
Ζακύνθου και Ομ. Ιθάκης, η οποία σαφώς
 και βρίσκεται «πανυπερτάτη προς ζόφον»,
 δηλ. τελευταία πάντων (παν-υπερτάτη)
 των άλλων νήσων του Βασιλείου προς Δυσμάς,
σύμφωνα με τον τότε προσανατολισμό!
 Αυτή όμως η κραυγαλέα λάθος τοποθέτηση
του Δουλίχιου στην Λευκάδα, δεν τιμά κανέναν,
 ούτε τον μελετητή ή ερευνητή, που το ισχυρίζεται
 και το προβάλλει, ούτε την ίδια την έρευνα
 και την επιστήμη! Είναι δε φανερό ότι υπάρχει
 πλέον σαφής σκοπιμότητα παραποίησης της
 πραγματικότητας και της περιγραφής του
 Ομηρικού κειμένου. Κι αυτό αποτελεί
σοβαρότατη προσβολή προς τον κορυφαίο
του κόσμου Επικό Ποιητή. Κι αυτό γιατί
δεν υπάρχει πρωτογενής έρευνα αλλά
αντιγραφή και επίσης ένας υπέρμετρος
υποκειμενισμός, που δεν έχει καμία σχέση με
 την επιστήμη! Αντίθετα αν τοποθετήσει
κανείς την Ιθάκη στη Λευκάδα ο Όμηρος
επιβεβαιώνεται πλήρως! Και ως προς την
τοποθέτηση της Ομ. Ιθάκης βορειοδυτιότερα
 όλων, της Ζακύνθου νοτιοανατολικότερα και
 στο διάμεσο το αιώνιο ζεύγος «Δουλίχιόν τε Σάμη τε»,
 που ταυτίζεται με το δίδυμο Κεφαλονιάς και Θιάκι,
η Ομ. Ιθάκη - Λευκάδα βρίσκεται κοντά πολύ
στην Ακαρνανία, ενώ τα υπόλοιπα τρία είναι
απέναντι από την Ηλεία και απόμακρα από
την στεριανή Ελλάδα κλπ/
Α5) Επίσης μερικοί ερευνητές τοποθετούν το
 Δουλίχιο στο σημερινό Θιάκι. Θεωρούν την
 Κεφαλονιά ως Σάμη και Ομηρική Ιθάκη την
Παλική. Και βέβαια είναι εντελώς έξω απ’ το
 Ομηρικό κείμενο, αλλά και έξω από τα γεωλογικά
δεδομένα της περιοχής. Η Επιστήμη βεβαιώνει ότι η
τελική διαμόρφωση των Ιόνιων νησιών συντελέστηκε
οριστικά με τη σημερινή τους ακριβώς μορφή στο τέλος
 των παγετώνων (8.500 π.Χ). Συνεπώς και η Λευκάδα
ήταν νησί από τότε και η Κεφαλονιά ήταν ακριβώς όπως
 είναι σήμερα και ουδέποτε η χερσόνησος της Παλικής
 δεν ήταν χωρισμένη από την υπόλοιπη Κεφαλονιά
 (Μαρουκιάν κ.ά.). Μάλιστα δεν είναι τυχαίο το ότι οι
 περισσότεροι ιστοριοδίφες και γεωγράφοι της αρχαιότητας
 ονόμαζαν την Κεφαλονιά Δουλίχιο, κυρίως εξ αιτίας
των δύο στενόμακρων χερσόνησων που είχε, της Ερίσου
και της Παλικής. Η προέλευση της ονομασίας Κεφαλονιά
από τον Κέφαλο δεν ευσταθεί, για τον απλούστατο
λόγο ότι το όνομά της, για πρώτη φορά στην ιστορία,
 της δόθηκε το 450 π.Χ από τον Ηρόδοτο στην
Ιστορία του. Ο Κέφαλος ήταν προπάππος του
 Οδυσσέα, συνεπώς έζησε περίπου γύρω στο 1350 π.Χ
. Όμως τότε νησί με το όνομα Κεφαλονιά
δεν υπήρχε. Μετακινήσεις πληθυσμών τεράστιες
 στην περιοχή έλαβαν χώρα μετά την
Κάθοδο των Δωριέων. Οι Κεφαλλήνες
 ήταν αποδεδειγμένα Λαός, που διαβιούσε
 στην Ακαρνανία, όπως καταγράφεται
στις πήλινες πινακίδες με Γραμμική Β της Πύλου.
 Η μετακόμιση των Κεφαλλήνων για
κάποια αιτία στο Ομηρικό παλιότερα
 Δουλίχιο, το μεγαλύτερο νησί του βασιλείου
, οδήγησε στην μετονομασία του σε Κεφαλονιά.
Το ίδιο ακριβώς έγινε και με την μετακίνηση
της πόλης Αλαλκομενές από το νησί Αστερίς
στον Αετό της Ιθάκης, όπου υπάρχουν σήμερα
ανασκαφικά ευρήματά της. Αυτό έγινε και με την
 μετακίνηση των Ιθακήσιων από την Ομηρική
 Ιθάκη – τη σημερινή Λευκάδα, στην Ομηρική
μικρή και πετρώδη Σάμη – το μετέπειτα Θιάκι
 ή Αντικεφαλονιά ή Μικρή Κεφαλονιά ή Κοιλάδα
του Κουμπάρου, που ήταν δίδυμη με το Δουλίχιο
– σημερινή Κεφαλονιά!




Ο Προσανατολισμός της Αρχαίας Εποχής σύμφωνα με τον J. Partsch

Λευκαδίτικη Φορεσιά

Λευκαδίτισσες Νύφες

Ένα σημαντικό κομμάτι της παράδοσης ενός τόπου αποτελεί και η ενδυμασία. Η γεωγραφική θέση, οι καιρικές συνθήκες, οι ασχολίες των κατοίκων, αλλά και οι επαφές τους με άλλους πολιτισμούς είναι παράγοντες που επηρεάζουν την ενδυμασία των κατοίκων της εκάστοτε περιοχής.

Η Λευκαδίτικη φορεσιά έχει δεχτεί επιρροές από τη Δύση, ιδιαίτερα από την Ιταλία και τη Νότια Γαλλία.

Σήμερα εξακολουθεί να φοριέται από λίγες μόνο ηλικιωμένες γυναίκες, κυρίως στα χωριά, ενώ από τις νεότερες και στην πόλη της Λευκάδας έχει εγκαταλειφθεί περίπου από το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Στα χρόνια μετά τον 17ο αιώνα, η λαϊκή παραδοσιακή λευκαδίτικη φορεσιά αναφερόταν ως Ρωμαϊκή (ελληνική) , σε σχέση με τη Φράγκικη των ανώτερων τάξεων.

Τα μέρη εκείνης της παλαιότερης γυναικείας φορεσιάς ήταν:

Το συντρόφι: Το εσώρουχο, ή λαϊκά «βρακί».

Το πουκάμισο: Από λεπτό λινό ύφασμα του αργαλειού, φοριόνταν από μέσα, μακρύ μέχρι τον αστράγαλο, συχνά με μανίκια, άνετο και πάντα κεντημένο.

Το φουστάνι ή σαγιάς ή νταραγί: Το κύριο κομμάτι της φορεσιάς σε κίτρινο, κόκκινο, νεραντζί ή γαλάζιο χρώμα. Μπροστά ήταν κάθετα ανοιχτό έως το στήθος και στη συνέχεια είχε πολλά ασημένια κουμπιά. Το φορούσαν πάνω από το πουκάμισο και συνήθως με ζωνάρι. Η ονομασία του ως σαγιάς προέρχεται από το Βυζάντιο (σάγιον:φόρεμα).

Το καβάδι ή κατούνι: Ήταν σαν πουκάμισο αλλά κατακόρυφα ανοιχτό μπροστά με μανίκια ως τον αγκώνα ή τον καρπό του χεριού, και συνήθως κεντημένο.

Το κοντογούνι: Κοντή γούνινη ζακέτα.

Η καμπλέζα: Το κάτω μέρος του φορέματος.

Το σεγγούνι: Μάλλινος επενδυτής από χοντρό και ζεστό ύφασμα αργαλειού που φοριόνταν πάνω από το φόρεμα ή την καμπλέζα. Κούμπωνε στο πλάι με κουμπί ή δένονταν σε θηλιές με κορδόνια. Ήταν κομψό με λίγες διακοσμήσεις από γαϊτάνια. Μοιάζει με το κοντέσι.

Το κοντέσι: Μάλλινος επενδυτής από χοντρό ύφασμα, χωρίς μανίκια, ανοιχτό κάθετα και μακρύ ως τον αστράγαλο, με πλούσιο κέντημα και έντονους χρωματισμούς. Είχε το ρόλο του πανωφοριού.

Η φλοκάτα: Έμοιαζε με κοντέσι αλλά ήταν κεντημένη παντού με κόκκινα μεταξογάιτανα, ενώ εσωτερικά είχε φλοκάτη και γύρω-γύρω κρέμονταν κρόσσια.

Η ποδιά: Τη φορούσαν παντρεμένες και ανύπαντρες, καθημερινά και σε γιορτές, εκτός από τη νύφη. Επάνω ήταν στενή, κάτω πλατιά και πάντα λεπτή και ανάλαφρη. “Αλλοτε ήταν κεντημένη, άλλοτε σκέτη και συνήθως δεξιά είχε ένα εξώραφο τσεπάκι. Συχνά στην ούγια έραβαν μια πρόσθετη πλατιά διακοσμητική ταινία που λεγόταν καμμούφο, το οποίο ήταν κεντημένο αριστοτεχνικά. Φτιαχνόταν από απλό ύφασμα έως και μεταξωτό. Το χρώμα της ήταν το ίδιο με το χρώμα του φορέματος.

Το δέμα: Μικρό λεπτό και φτηνό εσωτερικό μαντήλι που το φορούσαν οι ηλικιωμένες γυναίκες για να συγκρατούν τα μαλλιά τους, κάτι ανάλογο με το σημερινό δίχτυ. Το ύφασμά του ήταν λεπτό και αραιό και σκέπαζε την κορυφή του κεφαλιού ενώ δένονταν σε κόμπο πίσω, κάτω από τις κοτσίδες.

Η σκούφια: Κάλυμμα του κεφαλιού σε σχήμα πλούσιου μπερέ. Στο κέντρο είχε μια μικρή φουντίτσα. Την φορούσαν οι ευκατάστατες ηλικιωμένες και οι παπαδιές. Οι καθημερινές σκούφιες ήταν απλές, ενώ οι γιορτινές κεντημένες.

Το κεφαλομάντηλο: Απαραίτητο εξάρτημα της Λευκαδίτικης φορεσιάς σε σχήμα πάντα τετράγωνο. Το φορούσαν παντού ακόμη και μέσα στο σπίτι. Το χρώμα του, η ποιότητα, το είδος και το μέγεθος του ήταν ανάλογα με την ηλικία και την οικονομική κατάσταση της γυναίκας. Το χρώμα συνήθως ακολουθούσε το χρώμα του φορέματος: κίτρινο, πράσινο, κόκκινο, καφέ, γαλάζιο, μαύρο. Ως προς την ποιότητα είχαν τα μεταξωτά, τα βαμβακερά, τα λινά και τα μάλλινα. Το κεφαλομάντηλο το φορούσαν πάνω από το δέμα με ιδιαίτερη τέχνη, ή το έριχναν διπλωμένο, όχι όμως ακριβώς στη μέση και έτσι οι δύο γωνίες έπεφταν συμμετρικά στους ώμους ενώ η τρίτη ανάμεσα από τις κοτσίδες. Άφηνε ακάλυπτο το λαιμό και δημιουργούσε συμμετρικές αναλογίες μεταξύ λαιμού και ώμων. Το φθηνό και πρακτικό μαντήλι της Λευκαδίτισσας ήταν η τσίπα που την φορούσαν πάντα γιατί διαφορετικά γίνονταν αντικείμενο κουτσομπολιού και κατακραυγής.

Οι κάλτσες: Ήταν βαμβακερές ή μάλλινες σε χρώμα άσπρο, καφέ ή γαλάζιο σκούρο.

Η νεότερη φορεσιά της Λευκαδίτισσας, αυτή που συναντάμε, αν και σπάνια, ακόμα και σήμερα, έχει σαν βάση το φουστάνι με έντονη τη δυτική επίδραση. Τα δυτικής προέλευσης μέρη, που μπήκαν στην φορεσιά μαζί με το φουστάνι ήταν: το γελέκι, τοκαμιζέτο, η σπαλέτα, το κότολο και η μπέρτα. Από την παλαιότερη φορεσιά καταργήθηκαν ο σαγιάς, το σεγγούνι, το καβάδι, τοζωνάρι, η καμπζέλα, το κοντογούνι και η σκούφια. Από Αιγαιοπελαγίτικη προέλευση ήταν ο τσουμπές.

Το γελέκι (εσωτερικό): Γιλέκο που φοριέται πάνω από το πουκάμισο από τις παντρεμένες, από βαμβακερό ή λινό ύφασμα του αργαλειού. Αποτελεί ένα είδος στηθόδεσμου για να στηρίζει και να προβάλλει αρμονικά το στήθος. Μπροστά έχει ένα τετράγωνο άνοιγμα και από εκεί και κάτω είναι κάθετα σχισμένο και κουμπώνει με 4 κουμπιά. Δεξιά-αριστερά πολλές φορές βάζουν χωνευτά καλάμια (μπανέλες) για να παίρνει σταθερή πλάγια κλίση το ρούχο. Το κενό ανάμεσα από το γελέκο και το πουκάμισο το γεμίζουν με κομμάτια ύφασμα για να δώσουν το ποθητό σχήμα στο μπούστο. Κάποια γελέκα είναι κεντημένα. Το κεντημένο μέρος το λένε πόντζο. Το χρώμα του ήταν πάντα άσπρο.

Το καμιζέτο: Είδος στηθόδεσμου λινό ή βαμβακερό χωρίς πλάτες .Περνιέται στους ώμους με δύο λωρίδες και δένει στη μέση πίσω με δύο ταινίες στενές. Έχει σχήμα παραλληλογράμμου και περνιέται από μασχάλη σε μασχάλη. Φοριέται πάνω από το γελέκι ως διακοσμητικό, γιατί είναι κεντημένο, ή χωρίς το γελέκι πάνω από το πουκάμισο που έχει ακριβώς το ρόλο του γελεκιού. Το φοράνε οι νύφες. Η επίδρασή του ήταν Ιταλική.

Tο κότολο: Είδος εσωτερικής φούστας (μεσοφόρι) μάλλινο, λινό ή βαμβακερό. Κυκλοφορεί σε πολλά χρώματα και με ποικιλία στη διακόσμηση και δένει στη μέση με περαστό σκοινί. Φοριέται πάνω από το πουκάμισο και είναι διακοσμημένο από υφαντές φιγούρες γεωμετρικών σχημάτων. Είναι Ιταλικής προέλευσης. Οι νεόνυμφες φοράνε πολλά κότολα μαζί από 4-8 για να κάνουν μεγάλο γύρο και έτσι να φαίνεται απλωτό το φουστάνι. Για τις χωρικές είχε πρακτική αξία μιας και όταν δούλευαν στα χωράφια ανασκούμπωναν το φουστάνι κάνοντας πίσω ουρά και έτσι φαίνονταν το κότολο, το οποίο ήταν πιο κοντό. Επίσης τα χειμωνιάτικα κότολα τις προστάτευαν από το κρύο.

Το φουστάνι: Είναι εφαρμοστό, στενό από τη μέση και πάνω και πλατύ με πλήθος κανάλια από εκεί και κάτω. Το πάνω μέρος του είναι ραμμένο κυκλικά στη μέση με το κάτω μέρος λέγεται καμπλέζα και ξεχύνεται πλούσιο ως τους αστραγάλους με καλοσιδερωμένα τα άπειρα κανάλια του. Η καμπλέζα είναι το πιο περιποιημένο μέρος του φουστανιού και αρκετά εφαρμοστό στη γυναίκα που το φορούσε.

Στης ανύπαντρης το φόρεμα, η καμπλέζα ήταν κλειστή ως το λαιμό και κάθετα σχιστή ως τη μέση. Το ντεκολτέ (λαιμός) δεν έπρεπε να ήταν τολμηρός γι” αυτό ήταν στρογγυλός για να δίνει χάρη. Το άνοιγμα κούμπωνε με κουμπάκια χρωματιστά ή ζάβγες. Τα μανίκια της καμπλέζας είναι στενά και εφαρμοστά σε όλο το μήκος του χεριού.

Στο φόρεμα της παντρεμένης η καμπλέζα είναι ανοιχτή μπροστά, έχει ένα τετράγωνο άνοιγμα που σταματάει αρκετά πάνω από τη μέση. Από εκεί και μέχρι τη μέση είναι σχιστό και κουμπώνει με κουμπάκια. Επίσης η καμπλέζα ήταν στολισμένη με χάρτζα, καθώς και με όμορφα κεντήματα με χρυσάφι και ασήμι. Τα χάρτζα είναι ταινίες πλεγμένες με χρυσή κλωστή ή ασημένια και ραβόταν στην περιφέρεια κατά μήκος του ανοίγματος. Χάρτζα και κεντήματα έβαζαν περιφερειακά και στις άκρες των μανικιών. Τα φορέματα με τη χάρτζα τα φορούσαν εκτός από τις νεόνυμφες, στις γιορτές και κάθε Κυριακή. Η καθημερινή ενδυμασία δεν είχε χάρτζα. Τα χρώματα των νυφικών φορεμάτων ήταν:, το καναρινί, το μελιτζανί, το ουρανί, το τριανταφυλλί, το λαδί, το θαλασσί και το ροζ. Τα φουστάνια ήταν βαμβακερά, μεταξωτά ή μάλλινα. Ανάλογα με το είδος του υφάσματος τα φουστάνια είχαν διαφορετικές ονομασίες όπως: τμπέρι. ποπλίνα, τεσόρ, κλαδωτά, σεβιότικα, ρούχο. Για να κατασκευαστεί ένα φόρεμα χρειάζεται 6.40m ύφασμα.

H σπαλέτα: Το εντυπωσιακό «μπροστομάντηλο» που φορούσαν οι νύφες και οι παντρεμένες Λευκαδίτισσες. Το κρέπι είναι η μεταξωτή σπαλέτα σε ανοιχτό ή σκούρο χρώμα με καφασωτά κρόσσια γύρω του. Οι νύφες το φορούσαν σε χρώμα λευκό, ροζ ή κίτρινο. Τα χρώματα της ήταν ανοιχτά και χαρούμενα από μετάξι ή βαμβακερό με πλούσια κρόσσια και υφαντές φιγούρες σε διάφορους συνδυασμούς. Απαραίτητο συμπλήρωμα και στολίδι της σπαλέτας ήταν τα χρυσαφικά. Τα βασικά χρυσαφικά ήταν οι σπίλες, τα ποντάλια, οι καρφοβέλονοι και οι στηθοβελόνες (όλα είδη καρφίτσας). Τα φορούσαν ανάλογα με την επισημότητα της μέρας, την ηλικία και την οικονομική θέση.

Η μπέρτα: Το κάλυμμα της πλάτης χωρίς μανίκια και την φορούσαν όπως την εσάρπα σαν γιορτινό ρούχο. Είναι σχεδόν κυκλική και καθώς την έριχναν στην πλάτη και κατέβαινε κυκλικά ως τη μέση. Τα χρώματα της είναι πράσινο, κόκκινο, σκούρο καφέ, μαύρο και γαλάζιο. Είναι και τις έπλεκαν μόνες τους με διάφορα σχέδια πλεξίματος. Τις συναντάμε μονές ή διπλές (τις χειμωνιάτικες).

Ο τσουμπές: Ο επενδυτής του νυφικού φορέματος, που σκεπάζει τους ώμους και τις πλάτες, κατεβαίνει ως κάτω και σέρνεται απλωτός με καλοσιδερωμένα κανάλια-πιέτες. Είναι κατακόρυφα ανοιχτός και δεν κουμπώνει πουθενά. Τα μανίκια του τσουμπέ είναι κοντά, λίγο πιο πάνω από τους αγκώνες. Στην κλείδωση του ώμου είναι φουσκωτά και από εκεί και κάτω στενά και εφαρμοστά. Στο στένωμα των μανικιών υπάρχουν διακοσμήσεις με χάρτζα, μεταξογάϊτανα και χρυσά σιρίκια. Ο τσουμπές είναι κεντημένος στην πλάτη μέχρι την μέση με χρυσή κλωστή. Το χρώμα του τσουμπέ είναι ίδιο με το χρώμα του νυφικού φορέματος. Το ύφασμα είναι συνήθως μεταξωτό.

Το φέσι : Φοριέται μόνο στις νυφικές φορεσιές, είναι χρυσοκέντητο και όμορφα στολισμένο. Το χρώμα της πρώτης του επιφάνειας είναι μαύρο σε ύφασμα βελούδινο. Η βελούδινη επιφάνεια ήταν κεντημένη συνήθως με άνθη, φύλλα και διάφορες γραμμικές συνθέσεις.

Άλλα αξεσουάρ που είχε η νυφιάτικη φορεσιά είναι τα γάντια (άσπρα), σκουλαρίκια χρυσά σκουλαρίκια με πολύτιμες πέτρες και οι μπόκολες που είναι κοσμήματα του αυτιού πιο μικρά από τα σκουλαρίκια, τα οποία οι νύφες φορούσαν 3-4 ζευγάρια ενωμένα μαζί.

Τη νυφιάτικη φορεσιά πλέον συναντάμε στην αναπαράσταση του παραδοσιακού Λευκαδίτικου γάμου που λαμβάνει χώρα κάθε Αύγουστο στην Καρυά, ένα από τα ομορφότερα ορεινά χωριά του νησιού.

Ανδρική γαμπριάτικη φορεσιά

Ο γαμπρός φορούσε άσπρο κεντημένο πουκάμισο κι από πάνω το γελέκι που άλλοτε ήταν σταυρωτό και άλλοτε μονό, φτιαγμένο συνήθως από γαλάζιο βελούδο. Η πλάτη του γελεκιού ήταν από γυαλιστερό μετάξι σε χρώμα βυσσινί, κόκκινο ή παγωνί, με πλατύφυλλα φιόρα. Φορούσε ακόμα βράκα τσόχινη ή διμιτένια, που ήταν κεντημένη στις κάτω άκρες της και κάλτσες που ήταν και αυτές κεντημένες. Τη φορεσιά συμπλήρωναν το ζωνάρι, το φατσολέτο ή φέσι με μαύρη φούντα και, συνήθως, το μαντήλι του λαιμού.

http://golefkas.gr/%CE%BB

Η τοποθέτηση της κας Μαριάννας Καρφάκη στο δημ. συμβ. για τα δημοτικά ιχθυοτροφεία

Η επικεφαλής της παράταξης της μείζονος μειοψηφίας κ. Μαριάννα Καρφάκη (Φωτό αρχείου)

«… Δίνουμε ένα οικοσύστημα. Δίνουμε ένα οικοσύστημα NATURA, που θέλουμε να είναι έτσι. Που θέλουμε να το έχουμε. Δίνουμε μια πανελλήνια πρωτοτυπία που έχουμε. Κάπου τη χαρίζουμε. Ήδη του έχουμε γυρίσει την πλάτη… Θα το χάσουμε στο τέλος με αυτή τη λογική. Ήδη το ΤΑΙΠΕΔ κάποτε το ζήταγε! Και η Πλαγιά κάποτε το ζήταγε. Εμείς του έχουμε γυρίσει την πλάτη ανάποδα και σε λίγο θα ξεχάσουμε ότι υπάρχει…».

Συνεχίζουμε, όπως υποσχεθήκαμε, με τις τοποθετήσεις (πρωτολογίες) των επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Δευτέρας 12 Δεκέμβρη στο θέμα σχετικά με τα δημοτικά ιχθυοτροφεία Λευκάδας, με εισηγητή τον Αντιδήμαρχο κ. Μάρκο Νικητάκη. (Δες εδώ την εισήγηση).

Οι λιμνοθάλασσες της Λευκάδας «Παλαιό» και «Αυλαίμονας» από δορυφορική φωτογραφία

Αυτή τη φορά με την τοποθέτηση της επικεφαλής της παράταξης της μείζονος μειοψηφίας («Ανοίγουμε πανιά» του κ. Σπ. Μαργέλη) κας Μαριάννας Καρφάκη (αντικατέστησε ως επικεφαλής της παράταξης τον κ. Μαργέλη). Υπενθυμίζουμε ότι στις αρχικές προτάσεις της δημοτικής Αρχής ήταν η λήψη απόφασης για τη μίσθωση της μεγάλης λιμνοθάλασσας στον «Αυλαίμονα» σε ιδιώτη για χρονική διάρκεια 12 ετών με δυνατότητα παράτασης για 3 ακόμα έτη. (Δες κι εδώ).

Η απόφαση τελικά που πάρθηκε κατά πλειοψηφία (υπέρ 19, κατά 4, ο επικεφαλής της ΛΑ.ΣΥ. Θωμάς Καββαδάς κατέθεσε δική του πρόταση), και μετά τις ενστάσεις που κατατέθηκαν ακόμη και από δημοτικούς συμβούλους της πλειοψηφίας, ήταν: «Η διερεύνηση της δυνατότητας σύμπραξης του Δήμου, με φορείς ή ιδιώτες, για την αξιοποίηση της λιμνοθάλασσας «ΑΥΛΑΙΜΩΝΑ», σε εύλογο χρονικό διάστημα μερικών μηνών. Την εκτίμηση των αποτελεσμάτων των επαφών με την συμμετοχή διαπαραταξιακής επιτροπής και την επαναφορά του θέματος στο Δημοτικό Συμβούλιο. Αν δεν υπάρξει ενδιαφέρον, το θέμα θα επανέλθει για να ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις από το Δημοτικό Συμβούλιο». Πρόκειται στην ουσία για ένα τακτικό ελιγμό της δημοτικής Αρχής, που δεν αναιρεί σε καμιά περίπτωση τις αρχικές της προθέσεις για το ξεπούλημα σε ιδιώτες της μεγάλης λιμνοθάλασσας στον «Αυλαίμονα».

Ψαράς στη λιμνοθάλασσα της Λευκάδας 1870 (;), Γιάννης Ρίζος

Η τοποθέτηση της κας Καρφάκη είχε ως εξής:

«Συζητάμε νομίζω ένα από τα σοβαρότερα, ίσως, θέματα της τετραετίας. Και γιατί είναι σοβαρό το θέμα – σεις τα γράφετε εδώ ότι είναι σοβαρό. Συμφωνούμε ως προς τα αρχικά (σ.σ. εννοεί το εισαγωγικό κομμάτι της εισήγησης και το πρώτο μέρος που πρόβλεπε «τη μετατροπή της Λιμνοθάλασσας «Παλαιό» σε Ιχθυοτροφικό-Οικοτουριστικό Πάρκο»). Ότι έχουμε δηλαδή ένα φυσικό εργαστήρι, ότι έχουμε ένα φυσικό πόρο, που βγάζει τη νούμερο ένα τροφή, ίσως, παγκόσμια. Αλλά δεν έχουμε μόνο αυτό. Ακριβώς στην ίδια θέση θα τοποθετήσουμε αυτό που γράφει εδώ -όποιος το ΄γραψε-, το πολιτισμικό. Έχουμε ένα σοβαρό πολιτισμικό πόρο, που είναι και πανελλήνια πρωτοτυπία. Δηλαδή δεν το έχει κανείς άλλος αυτό στην Ελλάδα, σαν Δήμος.

Εμείς έχουμε λοιπόν αυτό τον φυσικό πόρο που έχει μια σπάνια αισθητική αξία. Που χαρακτηρίζει την πόλη, που έχει μια σπάνια πανίδα -σπάνια πουλιά-, σπάνια χλωρίδα και συμπυκνώνει ή μάλλον ξεδιπλώνει και τα βιώματα και το μόχθο όλου του κόσμου εδώ πέρα. Επομένως είναι πάρα πολύ σοβαρό θέμα. Θα συμφωνήσουμε σε αυτό. Θα συμφωνήσουμε στο μέρος της εισήγησης που λέει ότι υπάρχει δραματική μείωση της παραγωγής και στο που αποδίδεται. Αποδίδεται στο γεγονός ότι καμία δημοτική Αρχή, από το 2003 και μετά θα το πω, γιατί μέχρι το 2003 είχε ένα ιδιοκτησιακό μπέρδεμα και ίσως να κολλάγανε λίγο οι διαδικασίες. Καμία δημοτική Αρχή δεν έκανε πάρα πολύ απλά πράγματα και με πολύ λίγο κόστος. Και μάλιστα τα χρόνια που υπήρχαν και λεφτά. Δηλαδή δεν έκανε κάποια… δεν επανέφερε στην αρχική κατάσταση κάποιες μπούκες για να μπαινοβγαίνουν τα ψάρια. Δεν έκαμε ένα εκσυγχρονισμό δηλαδή σε αυτό. Δεν έκαμε μια εκβάθυνση ίσως που χρειαζότανε – αυτά διαβάζουμε, δεν διαβάζουμε τίποτε φιλοσοφίες. Διαβάζουμε αυτά που κάνανε οι παλιοί, χωρίς μέσα. Αφήσαμε, λοιπόν, αυτές τις απλές υποδομές, με μεγάλες ευθύνες. Εντάξει ευθύνες δεν αναζητούνται τελικά, καταγράφονται. Αλλά τουλάχιστον στη συνείδηση του κόσμου είναι μεγάλες οι ευθύνες. Τις αφήσαμε και καταρρεύσανε. Και καταρρεύσανε παρότι είχαμε μελετητή μηχανικό εδώ πέρα, που σήμαινε 18 χρόνια καμπανάκια κι έκανε και μελέτες. Δέκα οκτώ χρόνια λέει η εισήγηση εδώ. Αγνοήθηκε, λοιπόν, η ύπαρξή του.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που διάβασα ότι διαχρονικά από το 1985 – σημειωτέον το 1985 το πήρε ο Μαργέλης απ΄ τους ιδιώτες και το έκανε δημοτική επιχείρηση. Από τους ιδιώτες, από τους ψαράδες, από κάπου τέλος πάντων. Και το πήρε κρανίου τόπο, λένε, τότε. Διαβάζω, λοιπόν, με μια μεγάλη έτσι έκπληξη, εμένα με… ότι από το 1985 μέχρι σήμερα πήρε, 3.280.000 και 859.000 οι κοινότητες, 4 εκατομμύρια ευρώ. Χωρίς να κάνουμε τίποτε. Χωρίς να βάλουμε μία δραχμή μέσα σε αυτή τη μπούκα, μέσα σε αυτό το τόπο. Τέσσερα εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περίπου 120 χιλ. το χρόνο. Τριάντα χρόνια περίπου είναι αυτά; Δεν κοιτάζω τα έξοδα, γιατί τα έξοδα τα βάζω … έθρεψε οικογένειες. Δηλαδή το προσωπικό δεν είναι πάντα το τραγικό έξοδο που το βάζουμε και το λογαριάζουμε, γιατί μπορεί να το βάλουμε και πουθενά αλλού και να αρχίσουμε τα λογιστικά. Έθρεψε, λοιπόν, τόσο κόσμο αυτό το πράγμα. Είναι πεδίο δόξης λαμπρό δηλαδή αυτό.

Αυτό μας χτυπάει ένα καμπανάκι για το μέλλον. Συμφωνούμε λοιπόν ως προς τις σκέψεις, γιατί σκέψεις είναι η εισήγηση, δεν είναι τίποτε στην πράξη, δεν είναι τίποτε έτοιμο. Συμφωνούμε ως προς τις σκέψεις της αξιοποίησης. Αλλά πρέπει να περάσουμε και στην πράξη, δηλαδή στο πρακτικό θέμα – θεωρητική είναι η εισήγηση. Πως θα κάνουμε όλα αυτά που λέει, αξιοποίηση για αλιευτικούς σκοπούς, λειτουργία του χώρου, ως υποδοχέα περιβαλλοντικής αγωγής και πληροφόρησης … πρέπει λοιπόν αυτή η οικονομοτεχνική μελέτη – δύο χρόνια, για να μην πω δυόμιση, μετά δεν μας έχει έρθει ακόμη εδώ. Έπρεπε να την έχουμε σήμερα που μιλάμε και μόνο με αυτή να μιλάμε. Γιατί αυτή η μελέτη την παραπάνω σκέψη της δημοτικής Αρχής, ότι θα μας λύσει το πρόβλημα…. Λέτε ότι τους τέσσερις εργαζόμενους ενδεχομένως να τους βολέψουμε εκεί μέσα. Κι αν δεν τους βολέψουμε με την οικονομοτεχνική μελέτη; Και γιατί το λέω; Γιατί η μελέτη βάζει και άλλα δεν βάζει μόνο την ιχθυοκομία που σήμερα δεν την βολεύει με τους τέσσερις. Βάζει διάφορα εδώ πέρα, ειδικά ερευνητικά προγράμματα, ειδική περιβαλλοντική αγωγή… Δεν θα θέλει κι άλλους εργαζόμενους αυτό; Άρα πως λύνουμε το πρόβλημα του να μην μπαίνουμε μέσα, αξιοποιώντας αυτή την πρόταση; Πρέπει να μας το πει λοιπόν συγκεκριμένα μια οικονομοτεχνική μελέτη αυτό.

Μέχρι εδώ λοιπόν σ΄ αυτές τις σκέψεις πάμε καλά και έχουμε μία ταύτιση εκτός από κάνα δυο παραγράφους παραπάνω. Πάμε στο θέμα δύο (σ.σ. το κομμάτι αυτό της εισήγησης πρόβλεπε «τη Μίσθωση της Λιμνοθάλασσας «Αυλαίμων» με σκοπό την αλιευτική εκμετάλλευση, για χρονική διάρκεια 12 ετών με δυνατότητα παράτασης για 3 ακόμα έτη με προϋποθέσεις και όρους που θα καθορίσει η Οικονομική Επιτροπή του Δήμου Λευκάδας»). Στο δύο εδώ τα χαλάμε. Και τα χαλάμε ως προς τις… -δεν έχουμε δηλαδή, μια παράγραφο έχουμε-, αλλά προσπαθώντας να το δούμε το θέμα πρέπει πρώτα να εκφράσουμε την έκπληξή μας. Εγώ μέχρι έκπληξη σοκ μπορώ να το πω, διαβάζοντας αυτό. Κι όχι διαβάζοντάς το. Διαβάζοντάς το στα site, την προαναγγελία του Δημάρχου στη λαϊκή συνέλευση. Έπρεπε πρώτα να έρθει στο δημοτικό συμβούλιο δήμαρχε και μετά να φτάσει στη λαϊκή συνέλευση (σ.σ. εννοεί τη «λαϊκή συνέλευση» της δημοτικής Κοινότητας Λευκάδας που είχε προηγηθεί του δημοτικού συμβουλίου). Θεωρώ τόσο σοβαρό θέμα, θα έπρεπε να έχει εξαντληθεί μέσα στο δημοτικό συμβούλιο. Λοιπόν, εκπλήσσομαι γιατί δεν ήταν αυτό το πρόγραμμά σας. Και δεν ήταν κι αυτή η φιλοσοφία σας. Μας συνηθίσατε τόσο καιρό εδώ μέσα. Και δεν είναι κακό να αλλάζουνε οι φιλοσοφίες, αν είναι επ΄ όφελος, προς Θεού, όταν ωφελεί τον τόπο. Δεν θα δικάσουμε κανένα, ίσα-ίσα μπράβο θα του πούμε. Αλλά, εσείς λέγατε, λοιπόν, ότι «εμείς δεν ξεπουλάμε» σε ιδιώτες». Αυτή τη φράση τη λέγατε για την είσοδο της πόλης μας, που έπαιρνε ένα μέρος του ιχθυοτροφείου, πολύ μικρό 1/3 περίπου το 1/4. Και δημιουργούσε και ένα δρόμο που δεν τον έχουμε. Και λέτε δεν τον έχουμε αλλά δεν τον ξεπουλάμε κιόλας. Δηλαδή μας τον δίνανε, τον φτιάχνανε. Λένε και τώρα δεν θα έχουν διόδια οι όμοροι Δήμοι. Δεν σας ενδιαφέρει, δεν ασχολείστε. Και λέγατε δεν «ξεπουλάμε». Δεν «ξεπουλάμε» κάτι που δεν έχουμε. Αυτό το κάτι σήμερα που έχουμε εδώ -να χρησιμοποιήσω την έκφρασή σας που δεν θα ΄θελα να την χρησιμοποιήσω, αλλά επειδή εσείς τη λέτε- γιατί το ξεπουλάμε;

Γιατί δεν δίνουμε κάτι, δεν δίνουμε τεχνικό έργο. Δίνουμε ένα οικοσύστημα. Δίνουμε ένα οικοσύστημα NATURA, που θέλουμε να είναι έτσι, που θέλουμε να το έχουμε. Δίνουμε μια πανελλήνια πρωτοτυπία που έχουμε. Κάπου τη χαρίζουμε. Ήδη του έχουμε γυρίσει την πλάτη -σας άκουσα κ. Νικητάκη να λέτε απ΄ όταν ήρθαμε σκεφτόμαστε το ένα… Γιατί σκέφτεστε το ένα; Το άλλο; Επειδή δεν το βλέπουμε; (σ.σ. εννοεί τη δεύτερη μεγάλη λιμνοθάλασσα στον «Αυλαίμονα»). Θα το χάσουμε στο τέλος με αυτή τη λογική. Ήδη το ΤΑΙΠΕΔ κάποτε το ζήταγε! Και η Πλαγιά κάποτε το ζήταγε. Εμείς του έχουμε γυρίσει την πλάτη ανάποδα και σε λίγο θα ξεχάσουμε ότι υπάρχει. Και επισημαίνω σήμερα εδώ από το δημοτικό συμβούλιο αυτό τον κίνδυνο. Και καλά λέμε λοιπόν, αν μη τι άλλο αφού κάνουμε αυτή την πρόταση, δεν πρέπει να είχαμε μια τελική οικονομοτεχνική μελέτη, που να μας λέει και για το ένα και για το άλλο; Και για τα δύο λοιπόν. Να μας λέει με τι τρόπο θα αξιοποιήσουμε, με τι τρόπο θα παράγουμε, πόσα λεφτά θέλουμε να το κάνουμε αυτό; Γιατί μπορεί να είναι από εκατομμύρια μέχρι μισό εκατομμύριο. Και που θα τα βρούμε αυτά τα λεφτά και πως θα τα χαλάμε κάθε χρόνο για να το κάνουμε αυτό; Και να έρθουμε ωραία στο συμβούλιο και να λέμε παιδιά καταστρεφόμαστε αν τα κρατήσουμε; Οπότε να τα δώσουμε;

Τώρα, απ΄ ό,τι άκουσα, άκουσα ένα νούμερο που με σοκάρισε πάλι. Είναι για 10 χιλ. ευρώ το χρόνο; Θα σωθεί η Λευκάδα; Ή θα σωθεί η μισή οικογένεια εργαζόμενου; Αν είναι αυτό. Γιατί αν μου λες -πόσα;- 18 στρέμματα 20 χιλιάρικα, δηλαδή η Λευκάδα με ένα λασπότοπο εκεί που δεν μπορεί να μπει μέσα. Θα σου πει ο ιδιώτης, γιατί να σας τα δώσω; Θα σου πει ο ιδιώτης εγώ θέλω να χαλάσω 200 χιλ. μέσα. Δεν θα τα βγάλει 12 χρόνια, 10 χιλ. θα σου δώσει; Το ΄ χασες, δεν το ΄χασες; Μα είναι καλύτερα να το κοιτάζεις έτσι! Πρέπει να μας πείσετε λοιπόν ότι αυτό πρέπει να γίνει. Είναι πάρα πολύ απλοϊκή η λογική του μπαίνουμε μέσα. Πόσο μπαίνουμε μέσα, αφού οι τρεις εργάτες τους πάτε στο «Παλιό». Άρα από δω ξεκινάμε με μηδέν, αν θέλετε να το πάμε λογιστικά. Πάμε στο «Παλιό» τους τρεις εργάτες και από εκεί ούτε έσοδα ούτε έξοδα, άρα είμαστε στο μηδέν. Άρα ξεκινάμε από την αρχή. Και γιατί το πρόγραμμα των 200 χιλ. να το πάρει ο ιδιώτης να μας φτιάξει το ιβάρι και να μην το πάρουμε εμείς με τόσα ευρωπαϊκά προγράμματα. INTERREG και δεν ξέρω τι άλλο, δεν τα έχω παρακολουθήσει. Βγαίνουν όμως προγράμματα. Είναι λοιπόν πολύ απλοϊκή η λογική μπαίνω μέσα. Πόσο μπαίνω μέσα και αν θα μπαίνω διαχρονικά μέσα. Άμα το βοηθήσω λίγο θα ξαναμπαίνω μέσα; Άρα δεν είναι… Και γιατί να σου τα δώσει ο ιδιώτης, από ένα κλωβό 5×5 βγάζει 250 τόνους ψάρια διάβασα. Διακόσιους; Πέστε οι ιχθυολόγοι, κάνω λάθος; Πενήντα, για κάντε το, από ένα κλωβό 5×5. Γιατί να έχει 8.500 στρέμματα και να σκάβει και να ξανασκάβει. Μόνο λοιπόν με ειδικές συνθήκες, αν θα ήθελε να έρθει, θα έρχονταν κάποιος με ειδικές συνθήκες να πει ότι κάνει οικολογικό και δεν ξέρω τι άλλο… Άρα θα πρέπει κι αυτό να είναι μέσα σε μια οικονομοτεχνική μελέτη.

Κάτι άλλο πολύ βασικό. Δηλαδή ίσως να είναι κάποιο συμπλήρωμα κάποιας σύμβασης. Να είναι κάποιος που βγάζει από τους κλωβούς και θέλει να δείξει και λίγο ωραία στη διεθνή παγκόσμια αγορά και να πει και εγώ βάζω και εκεί πέρα και τα αφήνω και δυο τρία χρόνια… Άρα λοιπόν θέλει συνδυασμούς, δεν είναι…, πάει η Οικονομική Επιτροπή να κάνει όρους… Τι όρους να πει η Επιτροπή; Εγώ θέλω τόσο; Πως θα το πει; Δεν πρέπει να βασίζεται σε συγκεκριμένα στοιχεία πόσο θέλει; Πως θα κάνει όρους διακήρυξης; Τι είναι; Έχω και μια πολύ σοβαρή ένσταση αν μεθαύριο η επόμενη δημοτική Αρχή ή η επόμενη κυβέρνηση – δεν είναι αυτό το σοβαρότερο επί της ιδιωτικοποίησης που λέω, όλες οι αιτιάσεις είναι σοβαρότερες, αλλά έχω κι αυτό. Αν μια καινούργια δημοτική Αρχή και μια καινούργια κυβέρνηση πει ότι εγώ 30 χρόνια δουλειά δεν την πετάω, θα την κάμω την υποθαλάσσια ή θα κάμω αυτό που λέτε εσείς Δήμαρχε, που το θέλετε, ένα δρόμο στο ιβάρι. Που θα το βρούμε το ιβάρι να κάνουμε το δρόμο; Θα το ζητάμε από τον ιδιώτη; Αυτό στις σημειώσεις σας ότι αν καταλήξετε και πάρτε απόφαση χωρίς εμάς να το μισθώσετε ή χωρίς να συμφωνήσουμε, θα πρέπει τουλάχιστον το τμήμα αυτό να βγει έξω από την σύμβαση με τον ιδιώτη. Αυτό και ό,τι άλλο θυμηθώ στην επόμενη… (Φωνές). Θα πω και μια κουβέντα: και η γέφυρα μπαίνει μέσα εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Γιατί δεν την πουλάμε, με την είσοδο; Ετούτο μπαίνει 20 χιλ. το χρόνο. Πόσο μπαίνει; Όχι 20 χιλ. μπαίνει, αφού δουλεύουν και άνθρωποι, είναι 70 χιλ. αλλά δουλεύουν οικογένειες. Η γέφυρα που τα παίρνουν στα ναυπηγεία του τάδε και του τάδε, γιατί δεν την πουλάμε στα γρήγορα να ξεμπερδέψουμε; Να μην χρεώνουμε το κράτος. Αυτά».

http://www.kolivas.de/

Χριστούγεννα στην Ελληνική Κοινότητα Μόντρεαλ

 MY VIEW
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: ΔΕΥ, 12/26/2016 - 15:14 / ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ



Της Ιουστίνης Φραγκούλη- Αργύρη*

Με λαμπρότητα γιορτάσθηκαν τα Χριστούγεννα στο Μόντρεαλ, καθώς οι Ελληνες ομογενείς συνέρρευσαν στις εκκλησιές τόσο για τη νυχτερινή Χριστουγεννιάτικη λειτουργία όσο και για την λειτουργία ανήμερα της Γέννησης του Χριστού.

Με ηλιόλουστο ουρανό και σχετικά ήπιες θερμοκρασίες οι ομογενείς μετέφεραν ακόμη μια χρονιά τα πατροπαράδοτα ελληνικά έθιμα στα σπιτικά τους. Οι νοικοκυρές έψησαν τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα ενώ σε πολλά σπίτια αντί της γαλοπούλας μαγείρεψαν ψητό γουρουνόπουλο.

Η ελληνοκρατούμενη περιοχή του Πάρκ Εξτένσιον είχε επί μια εβδομάδα την τιμητική της, καθώς στα ελληνικά ζαχαροπλαστεία περίμεναν στις ουρές Ελληνες και ξένοι για να αγοράσουν και να γευθούν τα παραδοσιακά ελληνικά γλυκά των Χριστουγέννων.

Ο γιορτασμός κορυφώθηκε με το επίσημο μεσημεριανό γεύμα προς τιμήν των Ελλήνων της ξενιτιάς, που οργανώθηκε όπως κάθε χρόνο από την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ με πρωτοβουλία του προέδρου της Νίκου Παγώνη.

Η μεγάλη αγκαλιά της Κοινότητας άνοιξε να υποδεχτεί οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους καθώς και ξένους φίλους της Ελληνικής παροικίας που πήγαν να μοιρασθούν τα πατροπαράδοτα Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Ελλάδας.

Ο πρόεδρος της ΕΚΜΜ Νίκος Παγώνης καθώς και μέλη του διοικητικού συμβουλίου έδωσαν το παρόν στο σερβίρισμα της γαλοπούλας , που ήταν μαγειρεμένη αλά Κεμπέκ. Η νεολαία και τα παιδιά βοήθησαν στο καθάρισμα των τραπεζιών ενώ οι κυρίες προσέφεραν Χριστουγεννιάτικες καραμέλες και δώρα στους μικρότερους θαμώνες της συνεστίασης , που μεταμορφώθηκε σε οικογενειακό τραπέζι, αγκαλιάζοντας περί τους 250 Ελληνες της Διασποράς.

Η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης, οι συνδαιτυμόνες αντάλλασαν ευχές μεταξύ τους με φωτισμένα από το χαμόγελο πρόσωπα, ενώ ο πρόεδρος Νίκος Παγώνης γέμιζε τα ποτήρια με κρασί περιφερόμενος και χαιρετώντας κάθε τραπέζι ως γνήσιος οικοδεσπότης Χριστουγέννων.

Το Χριστουγεννιάτικο γεύμα της ΕΚΜΜ έχει γίνει μια παράδοση που τιμά τον κορυφαίο φορέα της οργανωμένης παροικίας καθώς και τους Ελληνες του Μοντρεάλ. Είναι μια παρακαταθήκη αγάπης και προσφοράς στο μοναδικό Ελληνικό Γένος.

Από το ioustini.blogspot.ca/

http://www.greekpost.ca/

Νοσταλγικές επισκέψεις

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: ΠΑΡ, 12/16/2016 - 16:25 / ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΙΟΥΣΤΙΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ,ΜΟΝΤΡΕΑΛ, ΚΑΝΑΔΑΣ



Της Ιουστίνης Φραγκούλη - Αργύρη*

Τις θυμάμαι τις γιορτές στην πόλη μου, τις θυμάμαι έντονα, χρωματιστά, αγαπημένα καθώς επανέρχονται στη μνήμη μου οι ανταλλαγές επισκέψεων, η έντονη κοινωνικότητα, το λούσο, η απλή των ανθρώπων έκφραση εκτίμησης και σεβασμού.

Ο Δεκέμβριος ήταν και παραμένει ο μήνας των μεγάλων γιορτών. Της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκ.), του Αγίου Νικολάου (6 Δεκ.), της Αγίας Αννας (9 Δεκ.) του Αγίου Σπυρίδωνος (12 Δεκ.), του Αγίου Διονυσίου (17 Δεκ.)… μία μία οι ονομαστικές γιορτές κορύφωναν το χαριτωμένο κλίμα της μικρής μας πόλης μέχρι την ημέρα των Χριστουγέννων που επεκτεινόταν μέχρι την Πρωτοχρονιά, τα Φώτα και του Αη Γιαννιού..

Οι γυναίκες από τις αρχές Δεκεμβρίου καθάριζαν τα σπίτια τους, τα έγλειφαν στην κυριολεξία για να στρώσουν τα χαλιά και τα ωραία γιορταστικά τραπεζομάντηλα. Οι σόμπες άναβαν, τα ξύλα έκαιγαν στα τζάκια, ο κόσμος έκτιζε μέσα του την αναμονή του γιορτασμού. Τα σπίτια που είχαν τιμώμενα πρόσωπα, κυρίως άντρες, άνοιγαν την ημέρα της ονομαστικής γιορτής τους.

Ηδη η νοικοκυρά είχε πάει αποβραδίς την αρτοκλασία στον εσπερινό του Αγίου και ανήμερα στη λειτουργία το πρόσφορο εις υγείαν του ίδιου αλλά και ολάκερης της οικογένειας. Το σπίτι στολισμένο, το σπίτι λαμπερό με τα φώτα αναμμένα όχι μόνο μέσα αλλά και στην είσοδο για να βλέπουν οι επισκέπτες το σήμα της γιορτής. Και κατέφθαναν χωρίς τηλεφωνήματα και προειδοποιήσεις, κατέφθαναν στο σαλόνι για να τιμήσουν το πρόσωπο της γιορτής και την οικογένεια. Οι κυρίες άψογα ντυμένες, στολισμένες με τα χρυσαφικά τους, με φρεσκοχτενισμένα τα μαλλιά στο κομμωτήριο από τις 4 το απόγευμα ξεκινούσαν τις επισκέψεις. Περνούσαν από σπίτι σε σπίτι για να τιμήσουν τον εορτάζοντα αλλά και ολάκερη την οικογένεια.

Κάθονταν στους καναπέδες με τα πόδια λοξά προσέχοντας τη γυναικεία τους στάση για να μην προκαλέσουν σχόλια. Μιλούσαν για τα παιδιά τους κυρίως ή και για μια πρόσφατη επίσκεψη στην Αθήνα όπου τα ψώνια στο Μινιόν ή τον Δραγώνα ή το Ατενέ ήταν μεν ποικίλα, αλλά πανάκριβα. Μιλούσαν για την έγνοια των πεθερικών τους που έμεναν στο χωριό και ήταν ανήμποροι. Θέματα κυρίως προσωπικά, περίπου κοινωνικά που δεν θα διατάρασσαν την ισορροπία της γιορτινής ατμόσφαιρας. Ισως ένας φόνος επικαιρότητας στις εφημερίδες να βρισκόταν σε πρώτο ενδιαφέρον, αλλά αποσωβούσαν την είδηση μην τυχόν και χαλάσουν το κλίμα που όφειλε να είναι άθικτα γιορτινό.

Η οικοδέσποινα επίσης κομψοντυμένη και λαμπερή έφερνε πρώτα τη φοντανιέρα με τα σοκολατάκια. Το έπαιρναν το σοκολατάκι οι κυρίες κι άνοιγαν την τσάντα τους με ένα κρακ…, το κλείδωναν μέσα. Ένιωθαν περίπου άβολα να το φάνε ενώπιον του κοινού. Ύστερα ερχόταν το λικεράκι, κυρίως βύσσινο από τα χεράκια της νοικοκυράς, αλλά τα τελευταία χρόνια σέρβιραν για ποικιλία και λικεράκια του εμπορίου με γεύση τριαντάφυλλο ή και εξωτική μπανάνα.

Τα λεπτά γυναικεία χεράκια έπαιρναν το ηδύποτο, που ήταν σερβιρισμένο σε κρυστάλλινο κολωνάτο ποτηράκι και το κατέβαζαν σε τρεις γουλιές. Ηταν πολύ σικ να πίνουν το λικέρ επιδεικνύοντας τα ωραία κόκκινα νύχια τους. Το κραγιόν ήταν κυρίως σάπιο μήλο και όλα τα χείλη είχαν το ίδιο χρώμα και όλα τα σώματα ανέδιδαν το ίδιο άρωμα σαπουνιού Παπουτσάνης. Βλέπεις, τα αρώματα της μικρής μας πόλης ήταν χύμα και προορίζονταν κυρίως για το αντρικό ξύρισμα.

Οι κυρίες μιλούσαν μεταξύ τους για όλα τα ωραία αδιάφορα στο σαλόνι κι ενώ η οικοδέσποινα έφερνε το δίσκο με τα χειροποίητα γλυκά της (δύο και τρεις ποικιλίες αναλόγως με το βαθμό της νοικοκυροσύνης της), εκείνες δήλωναν πως δεν πρόκειται να το γευτούν. Και τότε το γλυκό της προτίμησης ερχόταν τυλιγμένο σε λαδόχαρτο κι αργότερα σε ασημόχαρτο. Γύρω στις έξι το βραδάκι δια μιάς το σπίτι άδειαζε από γυναικείες φιγούρες. Ηταν η σειρά των ανδρών να κάνουν την επίσκεψή τους. Ντυμένοι με τα κουστούμια τους, γραβατωμένοι κι επίσημοι έφταναν στο σπίτι της γιορτής. Και στρωνόνταν στα καρέκλες και μιλούσαν ατέλειωτα για την πολιτική κατάσταση και διαφωνούσαν και φώναζαν.

Κι ανάμεσα στις κουβέντες κατέβαζαν το σοκολατάκι, το κονιάκ Μεταξάς, το ουίσκυ αργότερα που έγινε της μόδας. Και δώστου ξηροκάρπια και συζήτηση αδιέξοδη επί παντός του επιστητού. Και δώστου πολυλογία και φασαρία και δυνατές φωνές.

Κι όταν έρχονταν τα γλυκά, τα γεύονταν επίσης με την άνεση του καλεσμένου που θέλει να τιμήσει την οικοδέσποινα. Εδώ δεν υπήρχε το χαμηλωμένο βλέμμα της συστολής, οι άντρες δεν τό ‘χαν για καλό να ζητήσουν τα γλυκά τυλιγμένα σε χαρτάκια. Αυτό ήταν γυναικεία συνήθεια. Ανάμεσα στους καλεσμένους καμιά φορά έβλεπες και ζευγάρια, ελάχιστα όμως. Ηταν τα κλασικά ζευγάρια της μικρής μας πόλης που ήταν αυτοκόλλητα και δεν χώριζαν ποτέ ούτε στις κοινωνικές εξόδους.

Κι έτσι περνούσε η ονομαστική γιορτή κι όταν έφευγε και ο τελευταίος καλεσμένος η οικοδέσποινα έπεφτε στην καρέκλα αποκαμωμένη από την κούραση. Έλαμπε όμως από περηφάνεια που πήρε τόσα κομπλιμάν για την εμφάνισή της και για τα γλυκά της, τα καμωμένα από τα χεράκια της. Κι o άντρας καμάρωνε για τη γυναίκα του αλλά και για την κοινωνική του καταξίωση, γιατί όσο περισσότεροι επισκέπτες περνούσαν από ένα σπίτι, τόσο πιο περίοπτο ήταν το πρόσωπο της γιορτής.

Μέρες ανέμελες, αγαπημένες, μέρες με ανοιχτές πόρτες, με ανοιχτές αγκαλιές…

Μέρες χωρίς καχυποψίες, φόβους και αναστολές. Μέρες αληθινής γιορτής. Πόσο μου λείπουν!

Από το www.globalview.gr

http://www.greekpost.ca

Μια Κυριακή πρωί στο Μόντρεαλ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: ΚΥΡ, 12/11/2016 - 18:39 / ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΖΩΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ, ΜΟΝΤΡΕΑΛ,ΚΑΝΑΔΑΣ

Του Ζώη Μαρίνου

Είναι Κυριακή πρωί. Μια ωραία ηλιόλουστη Κυριακή στο Μόντρεαλ, απ’ αυτές που το σπίτι δεν σε κρατάει. Απ’ τις μέρες που το φως σε κάνει να αισιοδοξείς.

Στην μικρή πλατεία (πάρκο, το λένε) της Πορτογαλίας, μια ανάσα από την κοσμοπολίτικη Σαιν Λόρεν, έξω από ένα ταπεινό πέτρινο τριώροφο, έχουν και σήμερα συγκεντρωθεί άνθρωποι κάθε ηλικίας και εθνικότητας.

Αφήνουν λουλούδια, σημειώματα, κεριά, μιλούν χαμηλόφωνα. Κάποιοι γονατίζουν μπροστά απ’ την δρύινη εξώπορτα, κάποιοι κοιτάζουν ψηλά, άλλοι απλώς ταξιδεύουν στις παραμορφωμένες νότες ενός προϊστορικού κασετόφωνου, στην άκρη του πεζοδρομίου, που γρατζουνάει στην ταινία του το So long Marianne και το Dance me to the end of love.

Δεν είναι έπαυλη, ούτε καν σπίτι ενός μέσου εύπορου Καναδού. Είναι ίδιο με την μουσική και την ποίηση εκείνου που κάθε πρωί άνοιγε την εξώπορτα και έπεφτε αμέσως στο στενό δρομάκι της οδού Βαλιέρ.

Εκείνου που πίσω απ’ τις λευκές κουρτίνες στον πάνω όροφο ή στον πάγκο τού απέναντι καφέ έγραψε έναν από τους πιο αισιόδοξους, πιο παρηγορητικούς, πιο προοδευτικούς στίχους που εμπνεύστηκε ποτέ ανθρώπινο μυαλό: «Παντού υπάρχει μια χαραμάδα. Είναι από εκεί που μπαίνει το φως». Τόσο δωρικά και απόλυτα. Και τόσο χαρμόσυνα και λυτρωτικά για όσους ακόμη έχουν μέσα τους μια σπίθα ελπίδας και αντίστασης στον φόβο και στην παραίτηση.

Είναι Κυριακή πρωί και τα βήματα μου μ’ έχουν φέρει έξω από το σπίτι του Λέοναρντ Κοέν. Μικρός αποχαιρετισμός σ’ ένα μεγάλο είδωλο. Σιωπώ ανάμεσα στο πλήθος.

Θυμάμαι ένα εφηβικό πάρτι σ’ ένα προάστειο της Πάτρας. Θυμάμαι τον τρόπο που αγόρια και κορίτσια, γαντζωμένοι στα ηχεία ενός πικ απ, προσπαθούσαμε -με τα φτωχά αγγλικά μας -ν’ αποκρυπτογραφήσουμε τα λόγια του, να σκύψουμε στους συμβολισμούς των τραγουδιών του.

Δεν υπήρχε Διαδίκτυο, ούτε πολλές τηλεοράσεις. Και τα περιοδικά δεν πολυασχολούνταν με τον Κοέν. Δεν είχαμε ιδέα ότι αυτός ο ωραίος τύπος, με την βαθιά κυματώδη φωνή, άραζε τα καλοκαίρια στην Ύδρα και έπαιρνε έμπνευση απ’ το βαθύ γαλάζιο του Αργοσαρωνικού.

Ο Κοέν πέθανε αλλά δεν έφυγε, έγραψε πέντε μέρες μετά τον θάνατό του στην σαββατιάτικη Montreal Gazette ο Άντριου Πότερ. Και όσοι σήμερα το πρωί είναι συγκεντρωμένοι στην άσημη οδό Βαλιέρ, στην εξώπορτα αυτού του απαράμιλλα αισθαντικού Καναδού, δεν μοιράζονται ένα πένθος. Αλλά το δικαίωμα σε μια κληρονομιά.

Πιάνω τον εαυτό μου να στριφογυρίζει σ’ ένα σωρό κοινοτυπίες ενώ αυτό που θέλω να πω είναι απλό και κρυστάλλινο: Ο Κοέν, όπως και ο Ντύλαν, έμαθαν τρεις γενιές Ελλήνων, ότι η μουσική δεν ακούγεται μόνο. Διαβάζεται κιόλας. Μέσα απ’ την αλληγορία των στίχων. Μέσα από τα πυκνά νοήματα, απ’ τον ταξιδιάρικο χορό που σκαρώνουν οι νότες όταν ανεβοκατεβαίνουν στο πεντάγραμμο. Σαν μια καταγωγική ηδονή σ’ έναν κόσμο γεμάτο εικόνες, αισθήματα και καλοπροαίρετες προφητείες.

Κάποτε κάποιος έγραψε ότι οι καλλιτέχνες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που υμνούν τα αισθήματα και σ’ εκείνους που μιλούν για το μέλλον. Ο ποιητής απ’ το Μόντρεαλ στέκεται ακριβώς στην μέση. Σαν να ήταν, μ’ έναν τρόπο, αυτός ο προορισμός της ζωής του.

Να μοιράζεται, να συγκερνάει, να σχοινοβατεί, να αναμετράται με τον εαυτό του. Και να γράφει. Να γράφει ασταμάτητα. Όχι γιατί τον ευχαριστούσε. Αλλά, μάλλον, γιατί το γράψιμο ήταν η μόνη ασφαλής οδός ανίχνευσης της ίδιας της ψυχής του. Η ψυχοθεραπεία του και μαζί η αυτόψυχανάλυση του. Και μαζί όσων τον άκουγαν. Δηλαδή, η δική μας.

Γίνομαι αινιγματικός. Και είναι πρωί Κυριακής. Μιας ηλιόλουστης, πεντακάθαρης Κυριακής στο Μόντρεαλ. Πίσω απ’ τις κουρτίνες στο μικρό τριώροφο είμαι σίγουρος ότι κάπου υπάρχει ένα στενό γραφείο. Μια πένα και λευκά χαρτιά. Έξω ο κόσμος τον αποχαιρετά. Και εκείνος, με την κιθάρα του στο πλάι, εξακολουθεί να μουτζουρώνει τις κόλλες, να γεμίζει το καλάθι του και να ξαναλέει ότι «το γράψιμο δεν ήταν ποτέ μια γοητευτική διαδικασία. Σκέφτεσαι πολύ. Και πρέπει να σκέφτεσαι ακόμη περισσότερο, να βρίσκεις τρόπους να σκάψεις πιο βαθιά. Βαθύτερα απ’ ότι σε βολεύει».

Σε λίγο ο χώρος μου τελειώνει. Και δεν ξέρω πως ακριβώς να κλείσω.

Ποιόν απ’ τους δυο Κοέν να επικαλεστώ. Τον Λέοναρντ; Που έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ έτοιμος για τρία πράγματα: Να γεννηθεί, να παντρευτεί και να πεθάνει. Ή τον γιό του Άνταμ; Που όταν ήρθε η στιγμή να κατευοδώσει τον πατέρα του τον ευχαρίστησε για ένα πράγμα. Που τον έμαθε ν’ αγαπά βαθιά δυο μέρη, το Μόντρεαλ και την Ελλάδα;

http://www.greekpost.ca 

Πόλεις στην Τουρκία !!

Λευκάδα, σωτήριο έτος 1227 μ.Χ. – Σημείωμα Φόνου

Βιολέττα Σάντα • 26 Δεκέμβριος, 2016
Share 2


Ιστορική έρευνα από τον Γεώργιο Δέλλα, Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου και τον Στυλιανό Ντίνο, Αντιπρόεδρο της Αμφικτιονίας…

Ο Ιωάννης Απόκαυκος ήταν Μητροπολίτης Ναυπάκτου την περίοδο 1200-1232 μχ. Από την αλληλογραφία που είχε με επισκόπους, αντλούμε σημαντικές πληροφορίες για την κοινωνική και θρησκευτική ζωή των κατοίκων της περιοχής μας. Είναι τα μοναδικά έγγραφα για μια μακρινή και «σκοτεινή» χρονική περίοδο. Μέσα από αυτές τις επιστολές αναπτύσσεται το μεγαλείο και η σωστή επιβολή νομοθεσίας. Οι επιστολές Απόκαυκου είναι η καλύτερη απάντηση σε όλους τους «ξένους» οι οποίοι χαρακτήριζαν την τότε Ελλάδα ως χώρα χωρίς νόμους, χωρίς κοινωνικές αξίες, χωρίς διοικητική και στρατιωτική οργάνωση.

Ο Απόκαυκος είχε συχνή αλληλογραφία με τους επισκόπους της Βόνδιτζας και θεωρούσε ότι μόνο στην Βόνδιτζα και στα Γρεβενά ομιλούν την αρχαία Ελληνική γλώσσα.

Η ομάδα εργασίας αποτελείται κυρίως από φιλόλογους οι οποίοι μεταφράζουν τα αρχαία κείμενα και από άλλους συνεργάτες οι οποίοι συνδέουν τις πληροφορίες των αρχαίων κειμένων με τα τότε γνωστά ιστορικά γεγονότα.

Η ομάδα των φιλόλογων αποτελείται από τους:

Αντωνίου-Τυπάλδου Χαρά, Βασιλάκου Ειρήνη, Καλέντζου Δέσποινα, Μπογόρδου Γεωργία και Σπαθή Μαίρη, Τσούκα Αικατερίνη.
Σήμερα σας παραδίδουμε ένα σημείωμα φόνου, του οποίου την μετάφραση επιμελήθηκε η φιλόλογος Λευκάδας Κα Αντωνίου-Τυπάλδου Χαρά. Πρόκειται για μια συμπλοκή μέσα σε μια Λευκάδια οικογένεια, συμπλοκή η οποία κατέληξε σε φόνο.



Η υπόθεση έχει ως εξής:

Ο Κωνσταντίνος Καλίγης προχώρησε σε γάμο με την Παγκαλώ, παρά την διαφωνία που είχε η μητέρα του και ο πατέρας του, ο Βασίλειος Καλίγης. Μεταξύ του Κωνσταντίνου και της Παγκαλώ υπήρχε αγάπη και έρωτας.
Οι νεόνυμφοι ζούσαν μαζί με τους γονείς και τα προβλήματα είχαν ένταση με σοβαρές παρεμβάσεις κυρίως της μητέρας του Κωνσταντίνου κατά της νύφης Παγκαλώ.

Όταν ο Κωνσταντίνος ξενιτεύτηκε, η Παγκαλώ έμεινε με τους γονείς του και σε αυτό το διάστημα υπήρξε βάναυσος συμπεριφορά της πεθεράς προς την νύφη.

Γυρίζοντας ο Κωνσταντίνος από την ξενιτιά, η Παγκαλώ του εκμυστηρεύτηκε όσα άσχημα έζησε. Ο Κωνσταντίνος πήρε το μέρος της Παγκαλώ, ενώ ο πατέρας του πήρε το μέρος της μάνας του Κωνσταντίνου και συζύγου του.

Μέσα στην ανταλλαγή των λόγων, η κατάσταση εκτράπηκε με αποτέλεσμα ο πατέρας του Κωνσταντίνου να πάρει μια πέτρα μεγάλη όσο η παλάμη του και να την πετάξει προς το μέρος του γιού του. Δυστυχώς το κτύπημα ήταν σοβαρό και ο Κωνσταντίνος απεβίωσε.

Ο Βασίλειος Καλίγης απευθύνθηκε στον Μητροπολίτη Ναυπάκτου για να ζητήσει την τιμωρία του, για την πράξη που έκανε και τον άθελο φόνο που επήλθε. Για την κίνηση του Βασίλειου στο να απευθυνθεί στον Μητροπολίτη Ναυπάκτου και όχι τον αντίστοιχο της Λευκάδας, απαντήσεις μας δίνει μια άλλη επιστολή του Απόκαυκου προς τον Μητροπολίτη Λευκάδας, επιστολή της οποίας την μετάφραση σύντομα θα δημοσιεύσουμε.
Ο Απόκαυκος επιβάλλει ποινή πέντε ετών (επιτίμιο πέντε ετών) κατά τήν οποία ο ακούσιος φονιάς:

• Να στέκεται στην είσοδο του κεντρικού ναού, να έχει ασκεπή την κεφαλή του και να ομολογεί σε κάθε ένα που εισέρχεται ή εξέρχεται από τον ναό: «Ευχηθείτε και συγχωρήστε με τον εγκληματία». Αυτό θα γίνει επί τρείς συνεχόμενες Κυριακές. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειώσουμε μια έκφραση η οποία υπάρχει στο επιτίμιο και αναφέρει «να στέκεται έγκαιρα στον πρόναο». Αυτό μας οδηγεί σε συμπέρασμα ότι πρέπει να είχε παρατηρηθεί σε άλλα επιτίμια, την ενέργεια των τιμωρούμενων να παρουσιάζονται στην είσοδο του ναού προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας.

• Για πέντε χρόνια να απέχει από την Θεία Κοινωνία. Αν όμως σε αυτά τα πέντε χρόνια βρεθεί κοντά στον θάνατο, τότε να του επιτραπεί να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Στο σημείωμα ο Απόκαυκος ονοματίζει την Θεία Κοινωνία με την φράση «το θείο εφόδιο».

• Η διατροφή του να μην περιέχει κρέας, τυρί και αυγά. Τις Τετάρτες και τις Παρασκευές να τρέφεται μόνο με ψωμί και νερό. Τις Δευτέρες και Τρίτες να τρώγει χόρτα και όσπρια με λάδι. Τις Πέμπτες να τρώγει ότι θέλει από αυτά που ορίστηκαν για τις ημέρες Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη και Παρασκευή και επιπλέον να πίνει κρασί. Τα Σάββατα και Κυριακές μπορεί να τρώγει ψάρια και να πίνει κρασί.

• Καθημερινά να κάνει ενενήντα βαθιές μετάνοιες και σε κάθε μία να αναφωνεί το: «Ο θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και ελέησόν με». Οι μετάνοιες και οι αναφωνήσεις δεν θα γίνονται τα Σάββατα τις Κυριακές και τις Δεσποτικές εορτές.

• Στο δωδεκαημέρο πρίν τα Χριστούγεννα και κατά την εβδομάδα του Πάσχα να μην τρώγει κρέας, τυρί και αυγά αλλά μόνο τα υπόλοιπα τρόφιμα και μπορεί να πιει κρασί.

• Η κυριότερη ποινή είναι ο εμφανής σπαραγμός του σώματος και της ψυχής του και το βαρύ πένθος , καθώς να θρηνεί μέρα και νύχτα έτσι ώστε και η αμαρτία του να συγχωρεθεί.

• Μετά την πάροδο των πέντε ετών καλείται να παρουσιαστεί για να λάβει την λήξη των επιτίμιων. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε την φράση που χρησιμοποιεί ο Απόκαυκος για το σε ποιόν πρέπει να παρουσιαστεί ο τιμωρούμενος για να λάβει το έγγραφο της απαλλαγής. Ο Απόκαυκος για πρώτη φορά χρησιμοποίει την φράση «να παρουσιαστεί ενώπιον του επισκόπου εκείνης της ημέρας». Για αυτή την φράση έχουμε την δυνατότητα να την ερμηνεύσουμε με την έμμεση προστασία του τιμωρούμενου από κάθε άλλη πρόσθετη τιμωρία. Το ότι ο Βασίλειος Καλίγης απευθύνθηκε στον Απόκαυκο και όχι στον Μητροπολίτη Λευκάδας, αυτό σήμαινε ότι ο Βασίλειος Καλίγης ζητούσε μια ανεξάρτητη κρίση και όχι κρίση σταθμισμένη από τοπικά συμφέροντα ή τοπικές παρεκκλησιαστικές συνεργασίες. Ετσι η λήξη των επιτιμίων πρέπει να γίνει στην Μητρόπολη Ναυπάκτου, ανεξάρτητα το ποιος θα είναι τότε Μητροπολίτης. Μια άλλη σκέψη, για αυτή την φράση, μπορεί να μας οδηγήσει στην σκέψη ότι ο Απόκαυκος είχε διαπιστώσει ότι από την μία πλευρά η ασθένειά του, από την άλλη οι συγκρούσεις που είχε με τους Κομνηνούς, προμήνυε το τέλος της καθοδήγησης του ποιμνίου του.



Παραθέτουμε την μετάφραση του αρχαίου κειμένου.

Σημείωμα (φόνου)

Ο Βασίλειος ο Καλίγης αφού ήλθε σε μας από το νησί της Λευκάδας έδωσε εξηγήσεις. Η οικογένειά του, είπε, αποτελούμενη από τη σύζυγό του, το γιο του Κωνσταντίνο, τη σύζυγο του γιου του Παγκαλώ και αυτόν τον ίδιο το Βασίλειο μάλωσε και φιλονίκησε από το τίποτα. Η πεθερά μάλιστα πολύ περισσότερο ακούστηκε να μιλάει εναντίον της νύφης της διότι ο γιος της ερωτεύτηκε με έρωτα παράτυπο την Παγκαλώ και την έκανε σύζυγό του, ενώ στους γονείς του αυτή δεν άρεσε καθόλου. Έτυχε δε, είπε, ο γιος του αμέσως να ξενιτευτεί από το σπίτι του και όταν επανήλθε, επειδή βρήκε την Παγκαλώ σκυθρωπή εξαιτίας της σοβαρότητας της πεθεράς απέναντί της, στενοχωρήθηκε όπως ήταν φυσικό και είπε: <<Εάν εγώ υποβάλομαι σε κόπους για χάρη της , αυτή όμως με κάθε τρόπο κακοποιείται από τους γονείς μου και την μεταχειρίζονται σαν σκουπίδι, είναι προτιμότερο και εγώ ο ίδιος να υποστώ τα χειρότερα παρά να βλέπω τη σύζυγό μου να υποφέρει με δυσφορία και πάντα να βρίσκεται σε άσχημη διάθεση>>. Σ’ αυτό ο Βασίλειος υπερασπίστηκε τη σύζυγό του εναντίον του γιου του. Και από τους λόγους και τους αντιλόγους ο πατέρας θύμωσε πάρα πολύ εναντίον του γιου του, ως πατέρας που ήταν. Και τάχα για να τον σωφρονίσει και να τον εμποδίσει να εναντιώνεται απέναντι στον πατέρα του, αφού σήκωσε μια πέτρα μεγάλη όσο χωρούσε στο χέρι του, την πέταξε με ορμή κατά του ίδιου του γιου του. Και η πέτρα τον πέτυχε στον κρόταφο και τον σκότωσε επί τόπου. Και έγινε στις μέρες μας ο Βασίλειος φονιάς του ίδιου του παιδιού του και εχθρός του σπλάχνου του. Και υποβλήθηκε μεν στην ανάλογη τιμωρία ως εκούσιος δολοφόνος, επιπλέον όμως αυξήθηκε ο χρόνος διάρκειας της ποινής του, επειδή ο Βασίλειος σκότωσε το ίδιο το παιδί του. Και οφείλει επί πέντε συνεχή χρόνια αρχίζοντας από τη 15η του Αυγούστου του τρέχοντος έτους να εκτελεί τα εξής: Να στέκεται έγκαιρα στον πρόναο του επισκοπικού ναού με ακάλυπτη την κεφαλή επί τρεις συνεχείς Κυριακές και να αναφωνεί απευθυνόμενος στους εισερχόμενους και εξερχόμενους το εξής: <<Ευχηθείτε και συγχωρήστε με τον εγκληματία>>. Να απέχει από την θεία Κοινωνία κατά τα πέντε έτη που αναφέραμε, εκτός αν φτάσει να είναι ετοιμοθάνατος, τότε να λάβει αυτό το τελευταίο αγαθό εφόδιο. Να μην τρώει κρέας, τυρί και αυγά στα προαναφερθέντα πέντε έτη, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή να ζει μόνο με ψωμί και νερό, κάθε Δευτέρα και Τρίτη να τρώγει χόρτα και όσπρια με λάδι, κάθε Πέμπτη να τρώγει τα ίδια και επιπλέον να πίνει κρασί, κάθε δε Σάββατο και Κυριακή μπορεί να τρώγει ψάρια και να πίνει κρασί. Κάθε μέρα να κάνει ενενήντα (90) βαθιές μετάνοιες και σε κάθε μία να αναφωνεί το: <<Ο θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ και ελέησόν με>>, εκτός από τα Σάββατα τις Κυριακές και τις Δεσποτικές εορτές κατά τις οποίες δεν δίνουμε εντολή για γονυκλισία. Στη διάρκεια δε του δωδεκαημέρου και κατά την εβδομάδα του Πάσχα να μην τρώγει κρέας, τυρί και αυγά αλλά μόνο τα υπόλοιπα τρόφιμα και μπορεί να πιει κρασί. Υπεράνω δε όλων των ποινών πρέπει να επιδείξει σπαραγμό του σώματος και της ψυχής του, με βαρύ πένθος και κατήφεια να σέρνεται και για το φόνο που διέπραξε ο ίδιος εναντίον του γιου του να θρηνεί μέρα και νύχτα έτσι ώστε και η αμαρτία του να συγχωρεθεί και τη θεία χάρη να επικαλεστεί για τον εαυτό του. Αφού περάσουν τα προαναφερθέντα πέντε έτη θα επανέλθει στη Ναύπακτο και αφού παρουσιαστεί ενώπιον του επισκόπου εκείνης της ημέρας, θα δεχθεί την απαλλαγή της τιμωρίας του.

Για την Αμφικτιονία Ακαρνάνων

Ο Αντιπρόεδρος
Ντίνος Στυλιανός

Ο Υπεύθυνος του Project
Γεώργιος Δέλλας
Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου

Ευχαριστούμε την Κυρία
Χαρά Αντωνίου-Τυπάλδου
Φιλόλογο Λευκάδας

http://aromalefkadas.gr/

My Lefkada Chef - Χριστουγεννιάτικα ψωμιά

ΓΙΑΤΙ Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΙΑΚΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ OΜΗΡΟ, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΟΜΗΡΙΚΗΣ ΙΘΑΚΗΣ

Αρχική Σελίδα  Ομηρικά  ΠΕΡΙ ΟΜΗΡΙΚΗΣ ΙΘΑΚΗΣ Α ΠΕΡΙ ΟΜΗΡΙΚΗΣ ΙΘΑΚΗΣ Α 07.10.11 http://www.ithacanews.gr Του Επαμεινώνδα ΓΑΖΗ* Α ΜΕΡΟΣ, Ο Όμηρος μας διδάσκει, πως υπάρχουν τέσσερα κύρια νησιά στο Βασίλειο του Οδυσσέα και ένα τμήμα της ηπειρωτικής χώρας (Νήρικος), που είχε καταλάβει ο Λαέρτης, όταν βασίλευε στην Ιθάκη, τα οποία κατοικούνταν από το Λαό των Κεφαλλήνων! Το τμήμα της ηπειρωτικής χώρας (ακτή ηπείροιο), όπου βρίσκονταν η καλοχτισμένη πόλη – κάστρο Νήρικος, είναι απολύτως εξακριβωμένο και επιβεβαιωμένο από τις πινακίδες με Γραμμική Β, που βρέθηκαν στο Ανάκτορο της Πύλου, ότι δεν είναι άλλο παρά το ΒΔ τμήμα της Ακαρνανίας! Τα τέσσαρα αυτά νησιά, τα τοποθετεί ο Ποιητής με σαφήνεια (σε πάμπολλα χωρία), ως εξής: 1. Δυτικότερα και πιο απόμακρα από τα άλλα τρία, τοποθετεί την ξέφαντη κι από μακριά ορατή «ευδείελον» ΙΘΑΚΗ, λόγω του μεγαλοπρεπούς βουνού της Νήριτου. (Βλ. ΣΗΜ. 1η, 2η & 3η) 2. Ανατολικά προς Νοτιοανατολικά, τη Ζάκυνθο, το τελευταίο από τα τέσσαρα, και 3. Στο ενδιάμεσο Ιθάκης και Ζακύνθου τοποθετεί ένα φυσικό ζεύγος νησιών, τα οποία ονομάζει Δουλίχιο και Σάμη. ΤΑ ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ ( με τον Αρχαίο προσανατολισμό) Αυτή η τοποθέτηση δεν είναι τυχαία. Είναι η φωτογραφική ή χαρτογραφική αποτύπωση των τεσσάρων νησιών του Βασιλείου του Οδυσσέα και μάλιστα με απόλυτη ακρίβεια. Οι περιγραφές του κορυφαίου Επικού Ποιητή είναι ακριβέστατες, γι’ αυτό και ο Στράβων τον χαρακτήρισε «αρχηγέτην είναι της γεωγραφικής εμπειρίας Όμηρον». Δεν υπάρχει, βεβαίως, απολύτως καμία αμφισβήτηση αυτής της τοποθέτησης των τεσσάρων νησιών, διότι η περιγραφή αυτή δεν είναι η μία και μοναδική σε ένα κάποιο χωρίο της Οδύσσειας. Στο πρώτο και βασικό χωρίο μας πληροφορεί: ναιετάω δ’ Ιθάκην ευδείελον: εν δ’ όρος αυτή Νήριτον εινοσίφυλλον, αριπρεπές: αμφί δε νήσοι πολλαί ναιετάουσι μάλα σχεδόν αλλήλησι, Δουλίχιόν τε Σάμη τε και υλήεσσα Ζάκυνθος. αυτή δε χθαμαλή πανυπερτάτη ειν αλί κείται προς ζόφον, αι δέ τ’ άνευθε προς ηώ τ’ ηέλιόν τε. αὐτὴ δὲ χθαμαλὴ πανυπερτάτη εἰν ἁλὶ κεῖται πρὸς ζόφον, αἱ δέ τ᾽ ἄνευθε πρὸς ἠῶ τ᾽ ἠέλιόν τε, (Οδ. ι, 21-26) Κατοικώ στην Ιθάκη την ξέφαντη· σ’ αυτήν υψώνεται ένα βουνό το Νήριτο, δασωμένο και μεγαλοπρεπές· στις δυό πλευρές της βρίσκονται πολλά νησιά πολύ κοντά το ένα με τ’ άλλο, το Δουλίχιο και η Σάμη δίπλα – δίπλα και η δασωμένη Ζάκυνθος. Η Ιθάκη βρίσκεται χαμηλά στην απέραντη θάλασσα και πιο απόμακρη απ’ όλα προς τη δύση, ενώ τα άλλα μακριά στη θάλασσα προς το χάραμα και τον ήλιο (Ε.Γ.) Με την ίδια ακριβώς γεωγραφική τοποθέτηση αναφέρονται τα τέσσαρα νησιά και στα επόμενα χωρία (Οδ. α, 246), (Οδ. π, 123), (Οδ. τ, 131)! ὅσσοι γὰρ νήσοισιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι, Δουλιχίῳ τε Σάμῃ τε καὶ ὑλήεντι Ζακύνθῳ, ἠδ᾽ ὅσσοι κραναὴν Ἰθάκην κάτα κοιρανέουσι, (Οδ. α, 246) και (Οδ. π, 123) ὅσσοι γὰρ νήσοισιν ἐπικρατέουσιν ἄριστοι, Δουλιχίῳ τε Σάμῃ τε καὶ ὑλήεντι Ζακύνθῳ, οἵ τ᾽ αὐτὴν Ἰθάκην εὐδείελον ἀμφινέμονται, (Οδ. τ, 131) Με φωτοαντιγραφική ακρίβεια έρχεται και ο Ύμνος στον Απόλλωνα να επιβεβαιώσει την γεωγραφική τοποθέτηση των τεσσάρων νησιών ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ καί σφιν ὑπὲκ νεφέων Ἰθάκης τ’ ὄρος αἰπὺ πέφαντο, Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθος. και μεταξύ αυτών κάτω απ’ τα σύννεφα φανερώνεται το πανύψηλο βουνό της Ιθάκης, και πιο εδώ το Δουλίχιο και η Σάμη και η δασωμένη Ζάκυνθος (Ε.Γ.) Βεβαίως και ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του (ΧΙΙΙ 711-712) επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές, όταν γράφει: Now they were carried past Dulichium’s anchorage; past Same, and the houses of Neritos; and Ithaca, cunning Ulysses’s kingdom. Τώρα περάσαμε από το αγκυροβόλιο του Δουλίχιου, περάσαμε τη Σάμη Και τα σπίτια του Νήριτου, και την Ιθάκη το βασίλειο του μισητού Οδυσσέα. (Ε.Γ.) Εκείνος όμως, που πανηγυρικά επιβεβαιώνει τη γεωγραφική τοποθέτηση των τεσσάρων νησιών, όπως την περιγράφει ο Όμηρος, είναι ο Βιργίλιος στην Αινειάδα του (AENEID, III, 270-275): iam medio apparet fluctu nemorosa Zacynthos Dulichiumque Sameque et Neritos ardua saxis. effugimus scopulos Ithacae, Laertia regna, et terram altricem saevi exsecramur Ulixi. mox et Leucatae nimbosa cacuminal montis et formidatus nautis aperitur Apollo. Τώρα φανερώνεται πάνω απ’ τ’ αφρισμένα κύματα η δασωμένη Ζάκυνθος και το Δουλίχιο και η Σάμη και τα απότομα γκρέμια του Νήριτου Ξεπερνάμε γρήγορα τις βραχοκορφές της Ιθάκης, του Λαέρτη το βασίλειο, και στο πέρασμά μας αναθεματίζουμε τη χώρα που γέννησε τον Οδυσσέα. Σύντομα και του Λευκάτα εμφανίζεται η συννεφοσκεπασμένη λοφοσειρά και ο Ναός του Απόλλωνα, τον οποίο οι ναυτικοί φοβούνται. (Ε.Γ.) Προφανώς οι παραπάνω γεωγραφικές περιγραφές μας βεβαιώνουν ότι μεταξύ της Ομηρικής Ιθάκης και της Ζακύνθου, είναι τοποθετημένα τα δύο δίδυμα νησιά Δουλίχιο και Σάμη. Πέρα όμως απ’ αυτή τη γεωγραφική τοποθέτηση, που υπάρχει στα παραπάνω χωρία, υπάρχει σε αυτά και η γραμματολογική και συντακτική σύνδεση μεταξύ των νησιών. Όπως θα διαπιστώσει ο καθένας από την ανάγνωση των παραπάνω χωρίων, στις λέξεις Δουλίχιο και Σάμη, τόσο στις τέσσερεις επαναλήψεις της Οδύσσειας όσο και στον Ύμνο στον Απόλλωνα, καθώς και στις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου αλλά και στην Αινειάδα του Βιργίλιου, η σχέση των δύο μεσαίων νησιών ταυτοποιείται αποκλειστικά με τον δύο φορές επαναλαμβανόμενο συμπλεκτικό σύνδεσμο …τε …τε … (Λατ. –que …–que). Αυτό φανερώνει μονοσήμαντα ότι τα δύο στοιχεία, που συνδέει ο σύνδεσμος αυτός, βρίσκονται σε πολύ – πολύ κοντινή σχέση ή απόσταση ή θέση μεταξύ τους και αποτελούν, κατά συνέπεια, ένα φυσικό ζευγάρι! [Δουλίχιόν τε Σάμη τε – Dulichiumque Sameque]. Και η γραμματολογική και η συντακτική τοποθέτηση στα παραπάνω κείμενα (και στις 7 επαναλήψεις), επιβεβαιώνει την απόλυτη εγγύτητα των δύο αυτών νησιών . Το Δουλίχιο και η Σάμη αποτελούν ένα αιώνιο φυσικό ζευγάρι μέσα στο Ιόνιο πέλαγος. Η θέση αυτή είναι και θέση των μεγαλύτερων Ομηρικών Λεξικών στον Κόσμο! A nearer connexion is marked by τε…τε… = μία πολύ κοντινή σχέση προσδιορίζεται από τα …τε…τε…, μας επισημαίνει στο «A Greek-English Lexicon, based on The German Work of Francis Passow, by Henry George Liddell and Robert Scott». Και βέβαια ο ίδιος ο Όμηρος επισφραγίζει αυτή την άποψη με τη φράση της Ιλιάδας, «οι δ’ Άργος τ’ είχον Τίρυνθά τε τειχιόεσσαν» (Ιλ. Β, 559). Υπήρχαν κοντινότερες πόλεις στην αρχαιότητα από το Άργος και την Τίρυνθα, τις οποίες συνδέει ακριβώς με … τε … τε …; Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, στην Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα και στη μελέτη του για την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία και στο Κεφάλαιο Αρχές της Αρχαιοελληνικής Γλώσσας, στο λήμμα «Σύνδεσμοι», γράφει για το τε: «Είναι ένα εγκλητικό μόριο (πβ. λατινικό que), που σημαίνει ό,τι και το και. Η συχνότητα της χρήσης του δεν είναι μόνο συνάρτηση της εποχής (είναι αρχαϊκό στοιχείο και με το πέρασμα του χρόνου περιορίζεται) αλλά και του κειμενικού είδους. Το βρίσκουμε πολύ συχνά στον Όμηρο και λιγότερο στους κλασικούς. Ο Πλάτων το χρησιμοποιεί πολύ ως σημείο ποιητικού ύφους και αρχαϊκότητας. Στον Ηρόδοτο είναι συχνότερο απ’ ό,τι στον Θουκυδίδη και στον Ξενοφώντα είναι σπάνιο, ενώ λείπει εντελώς από τους ρήτορες και τις επιγραφές, των οποίων η γλώσσα είναι πιο κοντά στην καθομιλουμένη. Στην τυπική του εκδοχή είναι διπλασιασμένο, ώστε να συνδέσει δύο στοιχεία τα οποία ζεύγνυνται με φυσικό τρόπο». Και βέβαια όταν τα δύο στοιχεία είναι νησιά, αυτή η ζεύξη σημαίνει ότι αποτελούν ένα αιώνιο φυσικό ζευγάρι, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο! Βεβαίως ο Όμηρος στο πρώτο χωρίο, που αναφέραμε (Οδ. ι, 21-26), μας δίδαξε με σαφήνεια, πως τα άλλα νησιά, πλην της Ιθάκης, βρίσκονταν πολύ κοντά μεταξύ τους, με τη φράση «μάλα σχεδόν αλλήλησι» και ίσως δεν χρειαζόταν όλη αυτή η λεπτομερέστερη έρευνα, η οποία όμως επιβεβαιώνει απόλυτα και επισφραγίζει την άποψη ότι ο Όμηρος και τοποθετεί δίπλα – δίπλα τα δύο αυτά νησιά και επί πλέον ότι γνωρίζει πολύ καλά τις τοποθεσίες που περιγράφει! Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Ποιητή πρέπει να ψάξουμε στο Ιόνιο Πέλαγος για ένα φυσικό και αιώνιο ζευγάρι νησιών με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Φυσικά ζευγάρια νησιών στο Ιόνιο υπάρχουν δύο, οι Παξοί και οι Αντίπαξοι και η Κεφαλονιά με το Θιάκι. [Το δεύτερο ζευγάρι παλιότερα και για πολλούς αιώνες ονομάζονταν Μεγάλη και Μικρή Κεφαλονιά ή Κεφαλονιά και Αντικεφαλονιά (J. Partsch, Kephallenia σ. 46)]. Το πρώτο ζευγάρι Παξοί και Αντίπαξοι δεν μπορεί να ερευνηθεί, να συγκριθεί και να ταυτιστεί με νησιά που βρίσκονται αμέσως μετά τη Ζάκυνθο, γιατί δεν έχει καμία γειτονική ούτε και οπτική καν σχέση με τη Ζάκυνθο και την Ηλεία. Αναμφισβήτητα το μόνο σημερινό ζευγάρι, που σύμφωνα με τις περιγραφές του Όμηρου μπορεί να ταυτιστεί με το φυσικό ζευγάρι Δουλίχιο και Σάμη, είναι αποκλειστικά και μόνο η Κεφαλονιά με το Θιάκι! Δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή αμφισβήτηση σ’ αυτήν την τοποθέτηση, μιας και μελετάμε τον Όμηρο κι όχι τον Στράβωνα ή τον Απολλόδωρο ή τον Εκαταίο ή τ ον οποιονδήποτε κορυφαίο Ομηριστή! [ΣΗΜ. 1η. Ακόμη όμως κι αν δεχθούμε τη λέξη «ευδείελον» ως καλόδυση, η Ιθάκη ήταν καθαρά η δυτικότερη όλων των νησιών του βασιλείου του Οδυσσέα, μιας και ο Λίβιος μας βεβαιώνει ότι «η Λευκαδία παλιότερα ήταν χερσόνησος, το δυτικό τμήμα της οποίας ήταν ενωμένο με την Ακαρνανία» . Το δεδομένο αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι οι Αρχαίοι, εσφαλμένα μεν, αλλά αποδεδειγμένα, είχαν λάθος προσανατολισμό. Θεωρούσαν την κατεύθυνση Κόρινθος – Κορινθιακός Κόλπος – Εκβολές Αχελώου – Ακαρνανία – στόμιο Αμβρακικού – Θεσπρωτία, ως μία ευθεία καθαρά από Ανατολή προς Δύση και παράλληλα μ’ αυτή τη γραμμή ήταν τοποθετημένα και τα Ιόνια νησιά. Υπήρχε ουσιαστικά μια λανθασμένη περιστροφή κατά περίπου 60ο προς τα δυτικά της σημερινής Β–ΒΔ κατεύθυνσης, η οποία εξισώνονταν με τη Δ τότε κατεύθυνση. Τον λανθασμένο αυτό προσανατολισμό διέγνωσε και ο J. Partsch στις μονογραφίες του για τα Ιόνια Νησιά. ΣΗΜ. 2η. Eνταύθα παρεμβαίνει μια σπουδαία παρατήρησις ως προς τον προσανατολισμόν των Iονίων νήσων, την οποίαν οφείλομεν εις τον J. Partsch. Eις την Mονογραφίαν του περί Kερκύρας (1877, 73) και περί Kεφαλληνίας και Iθάκης απέδειξεν ο βαθύς ούτως γνώστης των Iονίων νήσων, ότι μαρτυρείται η τάσις των κατοίκων και επισκεπτών των νήσων τούτων να θεωρούν την νοτίαν ή νοτιοανατολικήν κατεύθυνσιν της ηπειρωτικής ακαρνανικής ακτής και των νήσων ως καθαρώς ανατολικήν. Συγκεκριμένως, απέδειξεν ότι όλοι οι αρχαίοι και μεσαιωνικοί συγγραφείς, ακόμη και γεωγράφοι, ως ο Στράβων, επίστευον ότι η γραμμή της ακτής από της Kερκύρας, μέσω του στομίου του Aμβρακικού Kόλπου μέχρι του Kορινθιακού είχε κατεύθυνσιν από Δυσμών προς Aνατολάς και την ιδίαν κατεύθυνσιν είχον και αι παρά την γραμμήν ταύτην νήσοι. (γράφει ο W. Dörpfeld). ΣΗΜ. 3η. Στους χάρτες που ακολουθούν και σε πολλούς άλλους ακόμη, όπως του Πτολεμαίου, του Ηρόδοτου και πολλών άλλων, καταδεικνύεται ότι από Κόρινθο μέχρι Κέρκυρα ήταν μία ευθεία από Ανατολή προς Δύση και της ηπειρωτικής ακτής της Ελλάδος και των πλησίον της Ιόνιων νησιών.] Συνεχίζεται ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΧΑΡΤΗΣ κατά Εκαταίο (6ος αι. π.Χ), Ερατοσθένη (194 π.Χ) και Στράβωνα (18 π.Χ)