0 κύριος Μανούδης 0 καθηγητής, Εφ. α/1 ΛΕΥΚΑΔ ΙΤΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ φ. 97731-10-1984 -

0 κύριος Μανούδης 0 καθηγητής, ο άνθρωπος, ο ασκητής

του Γιάννη Αθηνιώτη

Διακατεχόμενος για τον άνδρα, από απέραντο σεβασμό και βαθύ
αίσθημα εκτίμηση, Θα τολμήσω, μεριάζοντας το φόβο μήπως
προ-σκρούσω στην ταπεινοφροσύνη, μη χαθώ στο δαίδαλο της
 άθελης πλάνης, αγκαλιάζοντας το καθήκον, ωθούμενος από
το μαστίγωμα της επιτακτικής υποχρέωσης, να επιχειρήσω,
με βαθιά συναίσθηση της ανεπάρκειάς μου, όχι να γίνω ανατόμος
 χαρακτήρα και συναι-σθημάτων, αλλά ξεφεύγοντας από τα
 δεσμά της σκοτεινής αχαρι-στίας και ακολουθώντας τον
 ολόφωτο δρόμο του επιβεβλημένου καθήκοντος ν' απιθώσω
στο χαρτί το ταπεινό μου πιστεύω για τον Καθηγητή μου,
τον Ά νθρωπο, τον Ασκητή Μανούδη. Να χαράξω απλά,
με λίγα λόγια, ένα φαντούμενο σκίτσο, πρώτα για δική μου
 ανάταση φυσική στο χώρο της ηρεμίας, κι έπειτα για να δώσω
ένα ζωντανό παράδειγμα για μίμηση προσφορά στο συνάνθρωπο.
Το ν' αποκρύπτεις την αρετή, έστω λακωνικά με δυο λόγια
 μ' ένα εύγε, όχι για να γίνεις ευχάριστος, αλλά για να αναφωνήσεις:
«Μη στέκεστε αδιάφοροι μπροστά σε κείνους που με μοναδικό
και υ-πέροχο τρόπο δίνουν υψηλά δείγματα ακλόνητης πίστης
 και παρα-δειγματικής αφοσίωσης στην ανθρωπιά» τούτο δεν
ενεργεί ευεργετικά σε κείνους που απευθυνόμαστε μα σε μας
 που δεν μπορούμε ν αγγίξουμε την αρετή και μένουμε πάντα
με τα μάτια κλειστά μπροστά στη δάδα της αλήθειας.
Είχα την τύχη από τον πρώτο χρόνο στη Μέση Εκπαίδευση
 να έχω καθηγητή μου τον κ. Μανούδη. Τούτη η επαφή
κράτησε μέχρι το τέλος -tιυτής της μαθητείας.
 Η- μνήμη αυτός ο ακούραστος Ατλας εντυπώσεων,
 φέρνει πάντΤι μπροστά Ιου ολοζώντανες τις αναμνήσεις
της εφηβικής ηλικίας. Λαμπικαρισμένες από το χρόνο και
 ώριμη κρίση με υποχρεώνουν να ομολογήσω ότι
ο κ. Μανούδης γεννήθηκε προικισμένος με συναίσθηση
 της ύπαρξης του τέλειου. Από τη νεανική του ηλικία
 ήτανε μια ευγενική φυσιογνωμία, μια ακριβοδίκαιη προσωπικότητα.
"Εκανε να φωλιάζει στην παιδική ψυ-χή η εμπιστοσύνη.
"Εντυνε τον καθένα με την ευγένεια, το σεμνό λόγο και
 τη φιλοσοφημένη συμβουλή. Δεν πίστευε σε ρουσφετο-λογικές
 Θεότητες. Υπηρετούσε το δίκιο. Το άριστα και η μονάδα
του καθηγητή Μανούδη δεν ήταν δημιούργημα ευνοϊκής
 διάθεσης ή προκατάληψης, αλλά κάτι που από πριν ο μαθητής
 είχε γράψει μόνος του στο βαθμολόγιο. Οσο κι αν τα χρόνια
 περνούσαν η συνείδησή του χαμογελούσε με το χαμόγελο της
 ηρεμίας. Δεν ορθώθηκε ποτέ μπροστά του η αμφιβολία για να
ερυθριάσει με τις αντανακλάσεις του ενόχου. Ποιο είναι εκείνο
 που ωφελεί και ποιο είναι εκείνο που βλάπτει.
 "Ητανε σίγουρος ότι και ένα μικρό σφάλμα κρύβει πελώρια φρίκη.
Δεν ήταν πυρπολητής αθώων ψυχών, δήμιος του παιδικού κόσμου.
 Πάντα άγγιζε την καρδιά για να τη χαϊδέψει
και όχι για να τη δαγκάσει. Η καθηγητική ζωή του
Μανούδη ήτανε το ζεστό καλο-καίρι, ο ήρεμος ύπνος
 συνοδευόμενος από το γλυκό νανούρισμα της συνείδησης.
Και όμως τούτον τον άνδρα τον χτύπησε
 ο δολερός βοριάς με ύπουλο χτύπημα.
 'Οταν του αφαίρεσαν την τήβεννο του καθηγητή,
όταν είδε το βάραθρο της αδικίας να χάσκει
μπροστά του, καβάλησε το πέρα στικό σύγνεφο
της σιωπής χωρίς να σταθεί να περιεργαστεί το
χάος της δόλιας σκέψης, και θριαμβευτής πάτησε
τη δύσβατη λεωφόρο του απλού ανθρώπου.
Σιωπηλός, ευγενής υπερήφανος περιέφερε
 με αξιοπρέπεια το μεγαλείο του αδικημένου,
κρύβοντας κάτω από χαμόγελα τα πιο παράξενα
συναισθήματα.
 Εκάλυπτε ακόμα και το POUR0U01(γιατί)
μετα λόγια του Σούμαν: «Αν κάποιος
είναι κακός πρέπει όλοι να γινόμαστε κακοί».
 Εδώ το μολύβι σταματάει να σκιτσάρει και ο
 λογισμός ρωτάει.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι
με τόση συναίσθηση του τέλειου; Μια
φωνή απαντάει: =εκίνησε από το τέλειο
 για να φτάσει στο ανέφι-κτο. Αντίστροφο φαινόμενο
 Τούτη η τελειότητα τον οδήγησε στον ασκητισμό.
"Ενας πρωτότυπος ασκητής. Ασκήτεψε μέσα στη σκήτη
της κοινωνίας χωρίς να επηρεαστεί χωρίς να δηλητηριαστεί.
 Η σει-ρήνα ζωή τον άφησε ανεπηρέαστο.
Ακούμπησε ανάλαφρα το χέρι στο σταυρό, σήκωσε τα μάτια για λίγο,
γεμάτα ταπεινοφροσύνη και ψιθύρισε: «Ας μου επιτραπεί να
 έχω για σκήτη μου την κοινωνία. Αν περάσω αλώβητος...»
Και πέρασε! Ο απλός άνθρωπος έμεινε άφωνος καθώς
περνούσε αδιάφορος για την άδικη καταδίκη του.
 0 κόσμος λαχανιασμένος κοίταζε άπληστα από το
βάθος του ψυχικού του σκοταδιού πλέ-κοντας
μόνο εγκώμια δίχως να ανατρέψει υψώνοντας
φωνή δια-μαρτυρίας. Πέρασε μόνος τον κύκλο
ης κόλασης που λέγεται αχαριστία.
 Τώρα ολύμπιος περιφρονώντας τους φόβους
και τους ενδοια-σμούς χύνοντας γύρω του φως
καλωσύνης τυφλώνει τη ζοφερή ψευτιά.
Διαβαίνει ανάμεσά μας και περιμένουμε
την καλημέρα του σαν μεταλάβή. Πάλεψε.
Κι ακόμα παλεύει, πάντα ορτός μέσα στη σκήτη του.
 Με την πάλη του σύντριψε Τιτάνες
για να μας χαρίσει τον άριστο Καθηγητή,
τον τέλειο "Ανθρωπο,
τον πρωτόγνωρο Ασκητή.
"Επαθλό του, ο απέραντος σεβασμός μας.

Εφ. α/1 ΕΥΚΑΔ ΙΤΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ φ. 97731-10-1984
-


Δεν υπάρχουν σχόλια: