του Γιάννη Αθηνιώτη
Εφ. «ΛΕΥΚΑΣ» φ. 240, 18/1/1985
Η οικία Μαμαλούκα στην οδό Άγγελου Σικελιανού,
η οποία σήμερα έχει ανακαινισθεί
Δεν είχαμε με τον Τάκη Μαμαλούκα από τον καιρό που γειτονέψαμε
καμιά γνωριμία. Δε θυμάμαι αν λέγαμε καλημέρα.
'Εμενε στο Θαυμάσιο από πλευράς αρχιτεκτονικού
σχεδίου σπιτικό του κι ούτε οι δρόμοι δε βόλευαν
για έναν απλό χαιρετισμό.
Η πρώτη τυπική μας γνωριμία ήταν όταν ο Κωστάκης, ο γιος του κ. Τάκη,
έπρεπε να μάθει Γαλλικά. 'Ενα λεπτότατο νήμα καθαρά προσφοράς
εργασίας μας συνέδεσε. Για μένα νήμα με την ατσά-λινη περιέλιξη
της εμπιστοσύνης. Η τύχη, η σύμπτωση το 'φερε να συνεργαστούμε
στο Γραφείο της Τοπικής Επιτροπής Τουρισμού.
Εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια που η Λευκάδα
δεν είχε Τουρισμό, είχε ένα θαυμάσιο Γραφείο.
Τώρα στερείται. Τι να γίνει;
Στον τόπο μας μη σας παραξενεύουν τα οξύμορα.
Πρόεδρος ο Τάκης Μαμαλούκας, Γραμματέας ο γράφων.
Εκεί είχα την τύχη να γνωρίσω τον άνδρα, να
συσσωρεύσω εντυπώσεις και με τις- κατοπινές
να νιώσω την ανάγκη για τούτη την επιφυλ-λίδα.
Από κείνη τη μακρινή εποχή διέκρινα στον
Τάκη Μαμαλούκα μια λεπτή ευαισθησία για το ωραίο
, το πρεπούμενο, τη μελέτη, τον άρτιο υπολογισμό και
τη βαθιά σκέψη για ό,τι αφορούσε την του-ριστική
αξιοποίηση του νησιού μας. Δεν ήταν ο αυστηρός
τοπικι-στής. Δεν τον απασχολούσε το στενό περιβάλλον της πόλης μόνο.
'Εβλεπε τη Λευκάδα σαν σύνολο.
Οραματιζότανε όλο το νησί δο-σμένο
στην τουριστική κίνηση, τη ζωή, την αξιοποίηση.
Ήθελε μ' άλλα λόγια να συντρίψει τη μάστιγα υποαπασχόληση.
Αυτή την περίοδο ανατέμναμε ο ένας τον άλλον.
Δυστυχώς για πολλούς λόγους απεχώρησα.
0 πολιτικός δάκτυ-λος,έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο.
'Εχασα την επαφή με εκλεκτούς συνεργάτές.
Η συνεργασία μας πήρε την τέλεια μορφή της όταν
ο Τάκης Μαμαλούκας ήτανε πρόεδρος της
Εθνικής Βιβλιοθήκης. Με αφετηρία τη γνωριμία μας
στην Επιτροπή Τουρισμού, ζήτησε να συνεργαστούμε
στη βελτίωση του μοναδικού στην πόλη μας παραδοσιακού
οικήματος της Βιβλιοθήκης, παράλληλα δε σ
την ε-γκατάσταση στο ισόγειο του Μεταβυζαντινού
Μουσείου. Ουδέποτε συνεργασία πήρε τόσο τέλεια μορφή.
Χέρια σφιγμένα σε ιδανική συνεργασία.
Ούτε ίχνος ταπεινού εγωισμού.
Και το Μουσείο, Χίμαιρα και όραμα, έγινε
πραγματικότητα και μόνο χάρη στον τολμητία Τάκη Μαμαλούκα.
0 συνεργάτης με ξάφνιασε. Δεν είχα συναντήσει ποτέ τόσο με-γαλόπρεπη
συνεργασία. =επετιώνταν από βαθιά κατανόηση νου και ψυχής. Μεγάλωνε.
Γινόντανε ποτάμι και παράσερνε στιγμές αδυναμίας
μπροστά στο όραμα της πραγματοποίησης του σκοπού.
Δεν ξέρω ποιος Οεός προσευχότανε όλη αυτή την περίοδο.
'Ολο αυτό το χρόνο του έργου ο Τάκης Μαλαούκας
δε ντύθηκε ποτέ το ντύμα της υπεροψίας της ιδιότητας του εργοδότη.
Η πα-ρουσία του στο χώρο γινότανε διακριτικά,
ευγενικά, ντυμένη το ενδιαφέρον και την περιέργεια
για την πρόοδο του έργου. Δεν κράτησε ποτέ
αστραπές και κεραυνούς στις παλάμες.
Μι-λούσε πάντα σαν συνεργάτης χωρίς να αναμίξει
ποτέ κάποια φρι-χτή ιδέα ιδιότητας. Πίστευε:
Η εργοδοσία είναι αδερφή της εργασίας.
Βαθύς γνώστης του
ότι η εργασία είναι ιερή και η ζωή αμείλικτη,
δεν υπήρξε ποτέ ο μεμψίμοιρος, ο ταπεινός παζαρευτής,
αλλά ο ιππότης. Καμια συνεργασία δεν ήταν τόσο απαλλαγμένη
χρηματι-κής μικρότητας. 'Οταν τελειώσαμε, στα εγκαίνια
, δώσαμε τα χέρια και χωρίσαμε. Χωρίσαμε. Αλλά πώς;
'Εχοντας νιώσει ο ένας για τον άλλο ένα βαθύ αίσθημα φιλίας.
Κι είναι τούτη η φιλία Θείο δώρο. Προχωράει ανάμεσά μας
με μια αταλάντευτη συνοχή. Δεν την ξαφνιάζει το ψεύτικο,
το μικρό. Σε κάθε ευκαιρία ανεμίζει το λάβαρό της κι είναι
κάθε πτυχή του γέλιο χαρούμενης αυγής.
Ενώ ο χρόνος περνούσε και η φιλία μας έχτιζε κάστρα,
ενώ καμαρώναμε κι οι δυο ό,τι ξεπήδησε από τη συνεργασία μας,
ήρτε έπειτ' από λίγο η αχαριστία περιβεβλημένη το νόμο
να πληγώσει το φίλο μ' ένα χρυσωμένο χάπι.
Κι έλεγε περίπου: Ευχαριστούμε για τις μεγάλες υπηρεσίες σας
στο χώρο της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου αλλά η Θητεία
σας τέλειωσε. Τι παράξενος είναι ο κόσμος!
Ζητάμε το χρυσό κι όταν τον ανα-καλύψουμε λόγω βάρους
τον καταποντίζουμε. Προτιμάμε το φελ-λό.
Τι να γίνει, έχει κι αυτός τη μεγάλη αρετή (;) να πλέει
παρασυρ-μένος από αέρινες ορέξεις. Διπλώσαμε τις φτερούγες
των οραμάτων κι ανοίξαμε τις πόρτες της ψυχής μας με το χρυσό
κλειδί της φιλίας. Με κατάλευκες φτε-ρούγες φτερουγίζουν
οι συζητήσεις μας, με τη συντροφιά αξιόλο-γων φίλων,
μέσα σε πνευματικούς, καλλιτεχνικούς, αισθητικούς ουρανούς
κι ας βογγάνε τα τσακάλια με το ουρλιαχτό
της απελπι-σίας. Τούτη τη φιλία την τρέφει το rnεύμα.
Τη φωτίζει το φως του νου. Δεν κουτσαίνει.
Περπατάει σταθερά. Δεν αγγομαχάει.
Ανασαίνει ομαλά. Δεν υπάρχει φόβος να γκρεμιστεί
στην άσφαλτο, λείπει το καλντερίμι. Δεν την τρέφει
ο υπολογισμός. Αντίθετα τη στολίζουν
τα τριαντάφυλλα από τις σέρες του κ. Τάκη.
Κι όταν ανθίζει η μιμόζα, στην καρδιά του χειμώνα,
κι ας είναι από τη φύση της κίτρινη, έχει στους χυμούς
της το ζεστό ολοκόκκινο ζεστό αίμα της φιλίας.
Το κάθε τι έχει ανάγκη από παρότρυνση για να συνεχίσει.
Το ντέφι της παρότρυνσης το κρατούν τα αγνά χέρια
της κυρίας Να-νάς Μαμαλούκα. Κι αντηχεί τόσο χαρούμενα!
Θαυμάσιο τούτο το ζευγάρωμα! Το στεριώνουν
δοκάρια κομμένα από τους κέδρους του Λιβάνου.
Η Κυρία Νανά ξέρει να υφαίνει τόσο καλά το υφαντό της φιλίας!
Χρησιμοποιεί για στιμόνι την καλοσύνη της ψυχής της και για φάδι
το απροσποίητο γέλιο της. Ρίχνει πού και πού στο υφαντό κεντίδια
ευαισθησίας με τέλεια συμμετρία ρομαντικής διάθεσης.
Λένε: Ρομαντισμός, ξεπερασμένες εποχές. Ας μη γελιόμαστε
όσο κι αν προσπαθούμε να κρυφτούμε κάπου και κάποτε σ
τη ζωή μας, κρυφά ή φανερά φυτρώνει η ρομαντική διάθεση.
Το είπα και το επαναλαμβάνω. Κάθε φορά που υποχρεώνομαι
να πω δυο λόγια για το διανοητή ή το γραφτό του,
δε σκέφτηκα ποτέ να προεκταθώ πέρα από
το στενό ατομικό περίγυρο. 0 Ρομαίν Ρολάν λέει:
«Μη μου κλέβετε τον ήλιο».
Πρέπει ο καθένας να γεύε-ται την άμεση εντύπωση
ολότελα αγνή. 'Αλλο κριτική και άλλο ατμόσφαιρα γραφτού.
0 Τάκης Μαμαλούκας Θαυμάσιος χειριστής του λόγου
και λόγω επαγγέλματος -Δικηγόρος- απιθώνει στο χαρτί
τις σκέψεις του με την ίδια ευκολία.
Χρόνια διευθυντής και ιδιοκτήτης της
εφημε-ρίδας «ΛΕΥΚΑΣ» κρατάει στο
χέρι του τη δημοσιογραφική πένα
κι αυτή σπιθίζει ενώνοντας λέξεις και
νοήματα όπως σπιθίζει το ρεύμα συγκολλώντας το σίδηρο.
'Εχει πλεονεκτήματα άπειρα. Εκεί-νο που προσωπικά
με ενθουσιάζει είναι το λεπτό χιούμορ. Κρεμάει από
μια κλωστή αράχνης τους τύπους του κι ενώ
διακατεχόμαστε από το δέος ότι θα κοπεί, τους
προσγειώνει με μαεστρία περνώντας από το δέος
στην ευχαρίστηση παρά την επικίνδυνη περιφορά.
Μπροστά στα Λαογραφικά του Τάκη Μαμαλούκα
στεκόμαστε με ολάνοιχτα τα μάτια και τις υπόλοιπες
αισθήσεις σε υπερδιέγερ-ση.
Σχολαστική έρευνα, τέλεια απόδοση.
Καλεί σε βοήθεια τους πάντες και τα πάντα.
Δοκιμάζει, ερμηνεύει, συγκρίνει.
Απ' αυτές τις ενέργειες βγαίνει το φανερό απαλλαγμένο
από τα συσσωρεύματα του χρόνου. Η λεπτή τους πνευματική
γλυφίδα αφαιρεί το ξένο σώμα για να μας δώσει καθαρό
το εύρημα. Δεν κάνει κούφιες εφόδους στο χρόνο.
Ανοίγει κλεισμένες πόρτες και βλέπουμε την καθαρή όψη.
Η βαθιά γνώση και η απέραντη εμπειρία
είναι τα κλειδιά της συμπάθειας.
Ευχή μας και παράκληση η συνέχιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου